#επίγραμμα

[xionisgr]

ISBN: 978-960-04-4961-7 Συγγραφέας: Χαρίλαος Ν. Μιχαλόπουλος Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 240 Ημερομηνία Έκδοσης: 2019-02-01 Διαστάσεις: 24x17 Εξώφυλλο: Σκληρό εξώφυλλο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-04-4961-7 Συγγραφέας: Χαρίλαος Ν. Μιχαλόπουλος Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 240 Ημερομηνία Έκδοσης: 2019-02-01 Διαστάσεις: 24x17 Εξώφυλλο: Σκληρό εξώφυλλο

[eclecticstarlightblogger]

Ο μεγάλος Έλληνας που μάθαινε γράμματα τους τυφλούς της Αμερικής και άλλαξε τη μοίρα της Έλεν Κέλερ

Ο γνωστότερος Έλληνας των ΗΠΑ, Μιχαήλ Αναγνωστόπουλος, που μετατράπηκε σε εκπαιδευτικό φάρο της ειδικής αγωγής και ευεργέτη του τόπου του   «Μιχαήλ Αναγνωστόπουλος … καταγόταν από ένα ελληνικό χωριό / και όραμά του ήταν πάντα / το καλύτερο και το ανώτερο», γράφει το λατινικό επίγραμμα στην αναθηματική στήλη του Μάικλ Ανάγνος, όπως ήταν γνωστός στην […] Ο μεγάλος Έλληνας που μάθαινε γράμματα τους…

[thoughtfullyblogger]

Ο μεγάλος Έλληνας που μάθαινε γράμματα τους τυφλούς της Αμερικής και άλλαξε τη μοίρα της Έλεν Κέλερ

Ο γνωστότερος Έλληνας των ΗΠΑ, Μιχαήλ Αναγνωστόπουλος, που μετατράπηκε σε εκπαιδευτικό φάρο της ειδικής αγωγής και ευεργέτη του τόπου του   «Μιχαήλ Αναγνωστόπουλος … καταγόταν από ένα ελληνικό χωριό / και όραμά του ήταν πάντα / το καλύτερο και το ανώτερο», γράφει το λατινικό επίγραμμα στην αναθηματική στήλη του Μάικλ Ανάγνος, όπως ήταν γνωστός στην […] Ο μεγάλος Έλληνας που μάθαινε γράμματα τους…

[greekblogs]

Ο μεγάλος Έλληνας που μάθαινε γράμματα τους τυφλούς της Αμερικής και άλλαξε τη μοίρα της Έλεν Κέλερ

Ο γνωστότερος Έλληνας των ΗΠΑ, Μιχαήλ Αναγνωστόπουλος, που μετατράπηκε σε εκπαιδευτικό φάρο της ειδικής αγωγής και ευεργέτη του τόπου του   «Μιχαήλ Αναγνωστόπουλος … καταγόταν από ένα ελληνικό χωριό / και όραμά του ήταν πάντα / το καλύτερο και το ανώτερο», γράφει το λατινικό επίγραμμα στην αναθηματική στήλη του Μάικλ Ανάγνος, όπως ήταν γνωστός στην […] Ο μεγάλος Έλληνας που μάθαινε γράμματα τους…

[skandaladiaplokidiafthora]

Ο μεγάλος Έλληνας που μάθαινε γράμματα τους τυφλούς της Αμερικής και άλλαξε τη μοίρα της Έλεν Κέλερ

Ο γνωστότερος Έλληνας των ΗΠΑ, Μιχαήλ Αναγνωστόπουλος, που μετατράπηκε σε εκπαιδευτικό φάρο της ειδικής αγωγής και ευεργέτη του τόπου του   «Μιχαήλ Αναγνωστόπουλος … καταγόταν από ένα ελληνικό χωριό / και όραμά του ήταν πάντα / το καλύτερο και το ανώτερο», γράφει το λατινικό επίγραμμα στην αναθηματική στήλη του Μάικλ Ανάγνος, όπως ήταν γνωστός στην […] Ο μεγάλος Έλληνας που μάθαινε γράμματα τους…

[apsny-news]

Θέατρο για τη ζωή μας

Για ακόμα μια φορά τα παιδιά δείχνουν τον δρόμο. Ουδείς έχει δικαίωμα να μην τα ακούσει, ουδείς έχει δικαίωμα να μην συμπεράνει Πόσο ωραίο είναι όταν ο τίτλος ενός έργου τέχνης γίνεται σύνθημα και επίγραμμα ενός ολόκληρου αγώνα, και το πρόσωπο της δημιουργού του γίνεται το καθολικό ευγενικό πρόσωπο αυτού του αγώνα! Μιλάμε, βέβαια, για το έργο της Λούλας Αναγνωστάκη «Σ’ εσάς που με ακούτε», που…

[silezukuk]

«Δομή» και «διακείμενο», «New Age», «ετερότης», / «τούτου λεχθέντος», «έκπαλαι», στην τρίχα το μουσάκι, / πουκάμισο ξεκούμπωτο, μεταξωτό φουλάρι, / ― α, ναι, μ΄ αυτά η σοφία ευδοκιμεί την σήμερον ημέραν. // Εκσυγχρονιστική παράφραση επιγράμματος του Αμμιανού (2ος αιώνας μΧ) / > https://goo.gl/Gzu45F

[taseisfugis]

Πριν απ' τα μάτια μου ήσουν, φως

Πριν απ' τον Έρωτα έρωτας

Κι όταν σε πήρε το φιλί

Γυναίκα.

Οδυσσέας Ελύτης - Επίγραμμα

[aparemfato]

Κ. Μόντης «Επίγραμμα σ' αυτόχειρα»

[eclecticstarlightblogger]

Ποιος νεοέλληνας «κυβερνήτης» μπορεί να συγκριθεί με τον Αισχύλο;

«Αισχύλον Ευφορίωνος……(κλπ) αλκήν δ´ ευδόκιμον Μαραθώνιον Άλσος αν είπει, ή βαθυχαιτήεις Μήδος επιστάμενος». Είναι γραμμένο σε επιτύμβιον πλάκα επί του τάφου του, εις «πυροφόρον Γέλαν». Πρόκειται για την κωμόπολη Τζέλα της Νότιας Σικελίας, όπου ετάφη ο μεγάλος τραγικός. Δεν τόγραψε ο ίδιος. Άγνωστος που γνώριζε έγραψε το επίγραμμα. Ο ίδιος ουδέποτε καυχήθηκε, δι ´ οτιδήποτε, […] Ποιος νεοέλληνας…

[silezukuk]

Thy sins and hairs may no man equal call, / For, as thy sins increase, thy hairs do fall.

John Donne, 1633 ή 35 μΧ

[orthodoxiaonline]

Ο Μητροπολίτης Κορίνθου για τουρκικές προκλήσεις, βεβήλωση της Αγίας Σοφίας και επεισόδιο Δένδια Τσαβούσογλου

Ενώπιον της Ι. Εικόνος της Παναγίας Γλυκοφιλούσας, προσωπικής Εικόνας του πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδος Ιωάννου Καποδίστ��ια, με προσωπικό του μάλιστα επίγραμμα προς Αυτήν και με ζωντανή αναμετάδοση από τους τηλεοπτικούς σταθμούς IONIAN CHANEL και SUPER TV, τηρουμένων των προβλεπομένων υγειονομικών μέτρων, τελέσθηκε χθες το απόγευμα Παρασκευή, 16 Απριλίου 2021, η Ι. Ακολουθία του Ακαθίστου Ύμνου…

[spoilersgr]

Έχει χαρακτηριστεί ως μια από τις σημαντικότερες μάχες στην Ιστορία του ανθρώπου.  Η μάχη, που έγινε τον Αύγουστο ή τον Σεπτέμβριο του 490 π.Χ. στην πεδιάδα του Μαραθώνα, μεταξύ των Αθηναίων και των Πλαταιέων με αρχηγό τον Μιλτιάδη και των Περσών με αρχηγούς τον Δάτι και τον Αρταφέρνη. Η κύρια πηγή πληροφόρησης για τη Μάχη του Μαραθώνα, όπως και για το σύνολο των Περσικών Πολέμων, παραμένει ο Ηρόδοτος, ο αποκαλούμενος «πατέρας της ιστορίας». Όσον αφορά την ακριβή ημερομηνία της μάχης, ο Γερμανός φιλόλογος Φίλιπ Άουγκουστ Μπεκ (1785 -1867) πρότεινε το 1855 τη 12η Σεπτεμβρίου, η οποία από τότε επικράτησε ως η συμβατική ημερομηνία για τη Μάχη του Μαραθώνα. Το 490 π.Χ. έγινε η δεύτερη περσική εκστρατεία εναντίον της Ελλάδας, με σκοπό να τιμωρηθούν οι Αθηναίοι και οι Ερετριείς, επειδή είχαν βοηθήσει τους Ίωνες να ξεσηκωθούν κατά των Περσών. Παράλληλα, όμως, ήταν και η αρχή για την πραγματοποίηση του σχεδίου υποταγής ολόκληρης της Ελλάδας από τον Δαρείο. Μαζί τους, οι Πέρσες είχαν ως οδηγό και σύμβουλο τον πρώην τύραννο της Αθήνας Ιππία, γιο του Πεισίστρατου. Ο Περσικός στόλος με το στρατό ακολούθησε αυτή τη φορά διαφορετικό δρόμο σε σχέση με την πρώτη εκστρατεία του Μαρδόνιου (492 π.Χ). Από την Κιλικία, όπου συγκεντρώθηκε, έπλευσε στη Σάμο, πέρασε από τις Κυκλάδες κι έφθασε στην Ερέτρια. Μετά την κατάληψη της Ερέτριας, οι Πέρσες είχαν στόχο να υποτάξουν την Αθήνα και να επαναφέρουν στην αρχή τον πιστό σ’ αυτούς Ιππία. Με την καθοδήγηση του ηλικιωμένου άνδρα πέρασαν από την Ερέτρια απέναντι στον Μαραθώνα και στην αμμώδη παραλία του σημερινού Σχοινιά. Την εκλογή του τόπου επέβαλαν από κοινού πολιτικά κριτήρια (οι φτωχοί κάτοικοι της περιοχής, οι Διάκριοι, υποστήριζαν τους Πεισιστρατίδες) και στρατηγικοί λόγοι (η πεδιάδα ήταν κατάλληλη για τη δράση του περσικού ιππικού). Από την πλευρά των Αθηναίων η αποστολή του στρατού τους στον Μαραθώνα αποτελούσε στρατηγική επιλογή, καθώς η Αθήνα δεν περιστοιχιζόταν από ισχυρά τείχη και δεν διέθετε στόλο για να αντιμετωπίσει τον ανεφοδιασμό σε περίπτωση πολιορκίας. Εξάλλου, η πεδιάδα προσφερόταν για τη δράση της αθηναϊκής φάλαγγας. Οι Αθηναίοι ζήτησαν τη βοήθεια των Σπαρτιατών, με αγγελιοφόρο τον Φειδιππίδη. Οι Σπαρτιάτες, αν και δέχτηκαν, δεν έστειλαν εγκαίρως βοήθεια (οι 2.000 άνδρες που υποσχέθηκαν έφθασαν στο Μαραθώνα την επομένη της μάχης). Ο λόγος που επικαλέστηκαν ήταν θρησκευτικός. Γιόρταζαν τα Κάρνια και δεν μπορούσαν να εκστρατεύσουν πριν από την πανσέληνο. Ο Πλάτωνας, όμως, αναφέρει (Νόμοι 3, 698 Ε) ότι δίσταζαν να υλοποιήσουν τη δέσμευσή τους προς τους Αθηναίους, επειδή βρίσκονταν σε εμπόλεμη κατάσταση με τους Μεσσηνίους και τους είλωτες. Στο κάλεσμα των Αθηναίων ανταποκρίθηκαν μόνο οι Πλαταιείς με 1.000 άνδρες. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, οι Αθηναίοι στρατοπέδευσαν στο Ηράκλειο του Μαραθώνος, στις βορειοανατολικές υπώρειες του όρους Αγριελίκι, ό��ου υπήρχε νερό και μπορούσαν να ελέγξουν τον ορεινό όγκο προς την Αθήνα και να υποχωρήσουν σε περίπτωση ήττας. Από το ύψωμα, επίσης, μπορούσαν να παρακολουθούν τις κινήσεις του εχθρού. Η δύναμη των Αθηναίων, σύμφωνα με την κρατούσα άποψη, ανερχόταν σε 10.000 και των Πλαταιέων σε 1.000 άνδρες, ενώ των Περσών σε 44.000 με 55.000 άνδρες (νεώτερες εκτιμήσεις τους υπολογίζουν σε 26.000). Οι στρατηγοί των Αθηναίων είχαν διχαστεί, καθώς μερικοί δεν ήθελαν να ξεκινήσει η μάχη, προτού έλθει η βοήθεια των Σπαρτιατών. Τελικά, ο Μιλτιάδης τούς έπεισε να επιτεθούν αμέσως κατά των Περσών και του ανατέθηκε η αρχιστρατηγία. Η έναρξη της επίθεσης ορίστηκε για το πρωί, προκειμένου να επιτευχθεί ο αιφνιδιασμός των αντιπάλων. Η σύγκρουση έγινε στην ομαλή περιοχή κοντά στον τύμβο, όπου βρισκόταν το περσικό στρατόπεδο. Οι Αθηναίοι έπρεπε να διατρέξουν απόσταση 8 σταδίων (περίπου 1,5 χιλιομέτρου) προς τις εχθρικές γραμμές για να αποφευχθούν κατά το δυνατόν οι βολές από τους τοξότες που διέθεταν οι αντίπαλοι. Οι οπλίτες ήταν παρατεταγμένοι σε πλάτος ίσο με αυτό της περσικής δύναμης. Οι πτέρυγες ήταν ενισχυμένες, ενώ το κέντρο, όπου αντιστοιχούσε το ισχυρότερο τμήμα του περσικού στρατού, ήταν ασθενές. Στο αριστερό άκρο, όπως έβλεπαν προς τον εχθρό, βρίσκονταν οι Πλαταιείς. Στο δεξιό άκρο έλαβε τη θέση του, σύμφωνα με την παλιά συνήθεια, ο πολέμαρχος Καλλίμαχος. Το ανίσχυρο κέντρο οδηγούσαν ο Αριστείδης και ο Θεμιστοκλής, που διέθεταν την απαραίτητη στρατιωτική ικανότητα, ώστε να καλύψουν την εύθραυστη αυτή γραμμή και να καθοδηγήσουν την προγραμματισμένη υποχώρηση. Όπως είχε σχεδιαστεί, το ελληνικό κέντρο εξασθένησε, αλλά οι πτέρυγες αναπτύχθηκαν και περικύκλωσαν τους Πέρσες, που τελικά τράπηκαν σε φυγή. Μέσα στη σύγχυση, πολλοί Πέρσες που δεν γνώριζαν την περιοχή, έπεφταν στο μεγάλο έλος, όπου οι απώλειες ήταν βαριές. Οι περισσότεροι, όμως, έτρεχαν στα πλοία που ήταν αναπτυγμένα στην ακτή του Σχοινιά. Στη συμπλοκή σώμα με σώμα που ακολούθησε, καθώς οι Πέρσες προσπαθούσαν να επιβιβαστούν στα πλοία και οι Αθηναίοι να τους εμποδίσουν και να τα κάψουν, έπεσαν ο πολέμαρχος Καλλίμαχος, ο στρατηγός Στησίλαος και ο Κυναίγειρος, αδελφός του τραγικού ποιητή Αισχύλου. H ηρωική μορφή του Κυναίγειρου έμεινε μοναδικό παράδειγμα ανδρείας και αυταπάρνησης στην Ιστορία. Όταν οι νικημένοι Πέρσες έτρεξαν πανικόβλητοι στα καράβια τους για να σωθούν, ο Κυναίγειρος άρπαξε με τα στιβαρά χέρια του ένα καράβι και προσπάθησε να το συγκρατήσει για να μην αποπλεύσει και να προφτάσουν έτσι οι συμπολεμιστές του να το καταλάβουν. Τότε, ένας Πέρσης του έκοψε το χέρι, αλλά ο Κυναίγειρος έπιασε το πλοίο με το άλλο του χέρι. Όταν ο Πέρσης του έκοψε και το δεύτερο χέρι, ο Κυναίγειρος γράπωσε το πλοίο με τα δόντια του. Ο γενναί��ς Αθηναίος εγκατέλειψε την προσπάθεια, όταν ο Πέρσης στρατιώτης του έκοψε το κεφάλι. Κι ενώ εξακολουθούσε η μάχη γύρω από τα πλοία των Περσών, ο αγγελιοφόρος Φειδιππίδης έφυγε πεζός από τον Μαραθώνα για να φέρει τη χαρμόσυνη είδηση της νίκης στους Αθηναίους. Υπερέβαλε εαυτόν κατά τη διαδρομή και μόλις αναφώνησε «Νενικήκαμεν» ενώπιον των συμπολιτών του, έπεσε νεκρός από την εξάντληση. Ο Ηροδότος δεν αναφέρει κάτι σχετικό, αλλά ο θρύλος αυτός διαδόθηκε μεταγενέστερα από τον ιστορικό Πλούταρχο (ο Φειδιππίδης αναφέρεται ως Θέρσιππος) και στη συνέχεια από τον ρητοροδιδάσκαλο και συγγραφέα Λουκιανό τον Σαμοσατέα, που αναφέρει τον Φειδιππίδη ως Φιλιππίδη. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, οι Αθηναίοι έχασαν στη μάχη 192 άνδρες και οι Πλαταιείς 11, ενώ οι απώλειες των Περσών ανήλθαν σε 6.400 νεκρούς και 7 βυθισμένα πλοία. Νεώτερες εκτιμήσεις, που αναφέρει η Wikipedia στο σχετικό αγγλικό λήμμα, ανεβάζουν τους νεκρούς των ελληνικών δυνάμεων σε 1.000 – 3.000 και υποβιβάζουν αυτές των Περσών στις 4.000 – 5.000. Οι Αθηναίοι, αφού έθαψαν τους νεκρούς τους στον Μαραθώνα, ανήγειραν μνημείο από λευκή πέτρα, πάνω στο οποίο χαράχτηκε το επίγραμμα του λυρικού ποιητή Σιμωνίδη του Κείου: Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι Μαραθώνι χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν. Μετά την ήττα τους στο Μαραθώνα, οι Πέρσες έπλευσαν με το στόλο τους προς την Αθήνα, ελπίζοντας να τη βρουν αφρούρητη και να την καταλάβουν. Ο Μιλτιάδης, όμως, πρόλαβε να οδηγήσει έγκαιρα το στρατό στην πόλη κι έτσι οι Πέρσες αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στην Ασία. Η νίκη των Αθηναίων στο Μαραθώνα: Διέλυσε τον μύθο του αήττητου των Περσών και αναπτέρωσε το ηθικό των Ελλήνων. Έδειξε την ανωτερότητα της ελληνικής πολεμικής τακτικής και ανέδειξε τη στρατιωτική μεγαλοφυΐα του Μιλτιάδη. Ανέδειξε την πόλη τους σε δεύτερη δύναμη στην Ελλάδα, μετά τη Σπάρτη. Ανέκοψε την προσπάθεια παλινόρθωσης της τυραννίας στην Αθήνα. Εξασφάλισε τον αναγκαίο χρόνο, ώστε οι Έλληνες να προετοιμαστούν για τη συνέχιση του αγώνα τους κατά των Περσών. Διέσωσε τον πολιτισμό τους κι έσωσε την Ευρώπη από το βάρβαρο ασιατισμό της εποχής εκείνης. Όπως είπε ο σπουδαίος βρετανός φιλόσοφος και οικονομολόγος Τζον Στιούαρτ Μιλ «η μάχη του Μαραθώνα υπήρξε, ακόμα και για τη βρετανική ιστορία, σημαντικότερη κι από τη μάχη του Χέιστινγκς». Λαϊκές παραδόσεις ή μύθοι περιέβαλαν από πολύ νωρίς τη νίκη των Αθηναίων στον Μαραθώνα, ενώ η πίστη πως οι θεοί παρουσιάστηκαν και βοήθησαν στη μάχη ήταν διάχυτη. Εκτός από την ιστορία με τον Φειδιππίδη, ο Πλούταρχος αναφέρει ότι οι στρατιώτες είδαν το φάντασμα του μυθικού βασιλιά της Αθήνας Θησέα με πλήρη στρατιωτική εξάρτυση να καθοδηγεί και να οδηγεί τον ελληνικό στρατό προς τη νίκη. Ο Παυσανίας αφηγείται ότι κατά τη διάρκεια της μάχης εμφανίστηκε ένας αγρότης, που κρατούσε ένα άροτρο και «θέρισε» αρκετούς Πέρσες. Μετά τη μάχη, όταν τον αναζήτησαν, δεν το βρήκαν. Ρώτησαν το μαντείο, από το οποίο έλαβαν την απάντηση ότι πρέπει να τιμήσουν τον Εχετλαίο (εχέτλη = λαβή αρότρου). Σύμφωνα με τον ρωμαίο ιστορικό Κλαύδιο Αιλιανό, στη μάχη πήρε μέρος κι ένας σκύλος, που πολέμησε γενναία στο πλευρό του αφεντικού του. Σχετικά Εμπνευσμένος από τη διαδρομή του Φειδιππίδη από τον Μαραθώνα στην Αθήνα για να μεταφέρει το άγγελμα της νίκης είναι ο Μαραθώνιος δρόμος, που ως αγώνισμα δεν υπήρχε στην αρχαιότητα. Η ιδέα γέννησης αυτού του αθλήματος και η ένταξή του στους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες οφείλεται στον Γάλλο γλωσσολόγο και ελληνιστή Μισέλ Μπράλ, φίλο του Πιερ ντε Κουμπερτέν, που πρότεινε κατά την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896 στην Αθήνα «την επανάληψη του διάσημου εκείνου δρόμου που εξετέλεσε ο στρατιώτης του Μαραθώνος». Το Σπάρταθλον, ο ετήσιος διεθνής αγώνας υπερμαραθωνίου δρόμου 245,3 χιλιομέτρων, που διεξάγεται από το 1983 στη διαδρομή Αθήνα – Σπάρτη, αναβιώνει την πορεία του αγγελιοφόρου Φειδιππίδη, που εστάλη από τους Αθηναίους για να ζητήσει βοήθεια από τη Σπάρτη, λίγες ημέρες πριν από τη Μάχη του Μαραθώνα. Ο σπουδαίος τραγικός ποιητής Αισχύλος θεωρούσε ως μεγαλύτερο επίτευγμά του τη συμμετοχή του στη Μάχη του Μαραθώνα, παρά τα θεατρικά του έργα. Γι’ αυτό στον τάφο του υπήρχε το επίγραμμα: «Αισχύλον Εοφορίωνος Αθηναίον τόδε κεύθει μνήμα καταφθίμενον πυροφόροιο Γέλας· αλκήν δ’ ευδόκιμον Μαραθώνιον άλσος αν είποι και βαθυχαιτήεις Μήδος επιστάμενος». Το 1959 ο Γάλλος σκηνοθέτης Ζακ Τουρνέρ γύρισε την ταινία «Η Μάχη του Μαραθώνα» με πρωταγωνιστή τον Στιβ Ριβς στο ρόλο του Φειδιππίδη. Στις 8 Δεκεμβρίου 2010, κατά την 2500η επέτειο του γεγονότος, η Βου��ή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ με ��ήφισμά της αναγνώρισε ότι η μάχη του Μαραθώνα αποτελεί μία από τις σημαντικότερες μάχες στην ιστορίας της ανθρωπότητας. Πηγή: sansimera.gr (πληροφορίες απο το makeleio)

[maxmaggr]

Κούροι- Κόρες: Η πλαστική του 6ου αιώνα

Πηγή εικόνας: namuseum.gr Στο σημερινό άρθρο θα εξετάσουμε την πλαστική τέχνη του 6ου αιώνα π.Χ. Συγκεκριμένα θα αναφερθούμε στα υλικά που χρησιμοποιούνταν, τη σημειολογία και τη χρήση των γλυπτών- κυρίως των κούρων και των κορών- καθώς θα δούμε και ��άποια χαρακτηριστικά παραδείγματα. Όταν λέμε 6ος αιώνας, μιλάμε για την αρχαϊκή εποχή. Η πλαστική αυτής της εποχής είναι η απόλυτη έκφραση της μνημειακότητας, με κύρια χαρακτηριστικά αυτής, το μόνιμο ανθεκτικό υλικό, το τεχνικό επίτευγμα, το επιβλητικό μέγεθος και την υποβλητική λειτουργία. Η ανθεκτικότητα του υλικού οδήγησε στην απόρριψη του πωρόλιθου, που χρησιμοποιούνταν, ευρέως, μέχρι εκείνη την περίοδο και αντικαταστάθηκε με το μάρμαρο, το οποίο, πλέον, ήξεραν πως να το δουλέψουν, έχοντας λάβει τις κατάλληλες γνώσεις από την Αίγυπτο η οποία μεγαλούργησε στην μνημειακή τέχνη. Η ποιότητα και ο «χαρακτήρας» του μαρμάρου διαφέρει από περιοχή, σε περιοχή. Για παράδειγμα, την τιμητική τους έχουν τα παριανά μάρμαρα και της Νάξου, τα οποία ξεχωρίζουν από το λευκό του χρώμα, όπου με την παρουσία του ήλιου ακτινοβολούν ακόμη περισσότερο. Ωστόσο, επειδή το μάρμαρο της Νάξου είναι χοντρόκοκκο, όπως λέγεται, και χαμηλότερης ποιότητας από το παριανό, το παριανό, τελικώς, από τα μέσα του 6ου αιώνα κυριάρχησε. Η εξόρυξη του ήταν μία δύσκολη και δαπανηρή διαδικασία, τα λατομεία της Πάρου ήταν μακριά από τη θάλασσα. Η ποιότητα του μαρμάρου όμως ήταν γεγονός που δικαιολογούσε την όλη κοπιώδη και πολυδάπανη διαδικασία. Ιδιαίτερα το μάρμαρο που βρισκόταν σε βαθιές στοές στις πλαγιές του βουνού είχε την καλύτερη ποιότητα. Επειδή οι άνθρωποι χρειάζονταν κάποιο είδος φωτισμού σε εκείνους τους χώρους, είχαν κάποιο είδος λυχναριού, έτσι και το παριανό αυτό μάρμαρο ονομάστηκε λυχνίτης. Εκτός της Νάξου και της Πάρου, υπάρχει και το πεντελικό λευκό μάρμαρο αλλά και το μάρμαρο του Υμηττού που παρουσιάζει γαλαζωπές φλεβώσεις.  

Αρχαϊκός ημίεργος «κούρος του Διονύσου». Πηγή εικόνας: istoria-archaiologia.blogspot.com   Η επεξεργασία των μαρμάρων για την τελική ολοκλήρωση των γλυπτών προϋπέθετε την χρήση ορισμένων εργαλείων από σίδερο, όπως ήταν η βελόνη ή η σμίλη για την επεξεργασία της επιφάνειας, το τρύπανον για την διάνοιξη οπών αλλά και η σμύριδα για την λείανση των επιφανειών. Βέβαια, δε πρέπει να ξεχνάμε και τη χρωματική επεξεργασία μιας και τα αγάλματα δεν είχαν αυτό το μινιμαλιστικό λευκό χρώμα αλλά ήταν χρωματισμένα με έντονα χρώματα. Οι γλύπτες πήγαιναν στα λατομεία για την επιλογή του κατάλληλου λίθου, στα λατομεία γινόταν και η αρχική επεξεργασία του, σε πολλές περιπτώσεις που υπήρχε κάποια  «ατεχνία», κάποιο λάθος στην επεξεργασία, ο λίθος με την όποια επεξεργασία του είχε γίνει μέχρι εκείνη τη στιγμή παρέμενε στο λατομείο, ημιτελής. Σε πολλά λατομεία της αρχαιότητας έχουν εντοπιστεί τέτοιες περιπτώσεις. Τα αρχαϊκά αγάλματα διέπονταν από ορισμένες βασικές αρχές όπως: Αυστηρή Τυπολογία- ένας βασικός τύπος Συμμετρία Αρμονία Επιβλητικές μορφές με συμβολικές κινήσεις Μετωπικότητα & Σχηματοποίηση Επιφανειακή Ανατομία (συμβατικότητα, μη φυσιοκρατική παρουσίαση της ανατομία λόγω έλλειψης τεχνογνωσίας) Συμβατικότητα Διακοσμητικότητα Κοινωνικές Αναφορές Χρήση ως αναθήματα ή σήματα σε τάφους ( «βάζα» αριστοκρατικών ιδεών)   Κούροι Οι κούροι είναι ο γνωστότερος τύπος της ελληνικής πλαστικής με ιδιαίτερη επιρροή στην παγκόσμια γλυπτική ανά τους αιώνες. Ο κούρος είναι μία παρουσίαση ενός νεαρού άνδρα στην εφηβεία, τοποθετείται όρθιος, καθώς και γυμνός, ενώ τα χέρια του είναι κατά μήκος του σώματος, ενωμένα με τους μηρούς σε γροθιές. Τα κυριότερα και πιο γνωστά χαρακτηριστικά τους δεν είναι άλλα από το αριστερό πόδι τους το οποίο το προτάσσουν προς τα εμπρός, έτσι δίνουν την αίσθηση της κίνησης. Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι το λεγόμενο αρχαϊκό μειδίαμα, πρόκειται για ένα διακριτικό χαμόγελο το οποίο προστέθηκε για να δώσει ζωντάνια στο έργο. Το τρίτο χαρακτηριστικό είναι το "Ηράκλειον άμμα" (κόμβος του Ηρακλέους) το οποίο το βρίσκουμε στους κούρους με μακριά μαλλιά και πρόκειται για μία ταινία με έναν κόμβο  που δένει στο πίσω μέρος της κεφάλης. Στον κούρο εντοπίζονται όλα εκείνα τα αριστοκρατικά ιδεώδη του καλού και αγαθού νέου, δηλαδή του ωραίου, γυμνασμένου σώματος αλλά και της καλής ψυχής. Για να παραγγείλει κανείς ένα τέτοιο έργο, δε χρειάζεται να πούμε ότι ��πρεπε να αποτελεί μέλος της αριστοκρατίας, κι έτσι ήταν φυσικό να φέρει τα ιδεώδη της.   Χαρακτηριστικό παράδειγμα Ο «Κούρος της Αναβύσσου»  

Πηγή εικόνας: mixanitouxronou.gr   Ο Κούρος της Αναβύσσου ή Κούρος εν προμάχοις ή Κούρος του Κροίσου είναι ένα κομψοτέχνημα της μνημειακής τέχνης, της πλαστικής του 6ου αιώνα. Με ύψος 194 εκ., βρέθηκε κατά τη διάρκεια παράνομης ανασκαφής στην Ανάβυσσο της Αττικής το 1937. Οι αρχαιοκάπηλοι έκοψαν το άγαλμα σε δύο κομμάτια και το πέρασαν παράνομα από τη χώρα με τελικό προορισμό το Παρίσι. Τον αμέσως επόμενο χρόνο είχε ήδη επιστρέψει στην Ελλάδα. Συναρμολογήθηκε, συντηρήθηκε και τοποθετήθηκε στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Ο Κούρος εν προμάχοις πρόκειται για επιτύμβιο άγαλμα προς τιμή και μνήμη κάποιους νεαρού-έφηβου πολεμιστή, ονόματι Κροίσος, ο οποίος "έπεσε" μαχόμενος για την πατρίδα του. Το άγαλμα τοποθετείται περί το 530 π.Χ. Στη βάση του υπάρχει η επιγραφή  «ΣΤΕΘΙ ΚΑΙ ΟΙΚΤΙΡΟΝ ΚΡΟΙΣΟΠΑΡΑ ΣΕΜΑ ΘΑΝΟΝΤΟΣ ΗΟΝΠΟΤ' ΕΝΙ ΠΡΟΜΑΧΟΙΣ ΟΛΕΣΕΘΟΡΟΣ ΑΡΕΣ», δηλαδή «Στάσου και θρήνησε στου Κροίσου /δίπλα το μνήμα που πέθανε όταν /Στην πρώτη γραμμή τον αφάνισε / ο τρομερός Άρης». Ο κούρος της Αναβύσσου επρόκειτο για την πιο εξελιγμένη μορφή αυτού του τύπου, με χαρακτηριστικά που μαρτυρούν τεχνική πρόοδο. Όπως η κίνηση, η οποία αποδίδεται με μεγαλύτερη πειστικότητα, ενώ η μυολογία δεν δίνεται τώρα με σχηματικό, συμβατικό τρόπο αλλά με μεγαλύτερη πλαστικότητα. Κύρια διαφορά το γεγονός πως τα χέρια είναι πλέον ελεύθερα από το σώμα, οι πήχεις ακολουθούν το υπόλοιπο σώμα μα δεν είναι κολλημένοι. Στο κεφάλι του παρατηρούμε ένα είδος καλύμματος, αυτό το κάλυμμα ονομάζεται πίλος, είναι πλεκτό και έμπαινε κάτω από το κράνος, υπενθύμιση πως ήταν πολεμιστής.   Κόρες Οι κόρες ήταν το αντίστοιχο του κούρου στο θηλυκό. Εμφανίζονται τον 7ο αιώνα και συνεχίζουν να παράγονται και να εξελύσσονται ως τα τέλη της αρχαϊκής εποχής. Η κόρη δίνεται όρθια, ενδεδυμένη με χιτώνα και ιμάτιο, ενώ τις περισσότερες φορές φέρει και πλούσια κοσμήματα. Όπως και ο κούρος έτσι και η κόρη αποτυπώνεται σε νεαρή ηλικία. Τα μαλλιά της είναι πάντα φροντισμένα με κάποια κόμμωση. Πολλές φορές κρατάει κάποιου είδος προσφορά. Στην περίπτωση της κόρης τον 5ο αιώνα το αρχαϊκό μειδίαμα δεν τις συνοδεύει ενώ τον 6ο αιώνα το ένα πόδι είναι σε προβολή για την ψευδαίσθηση της κίνησης και το αντίστοιχο χέρι σηκώνει το φόρεμα ώστε να μπορεί να περπατήσει με άνεση. Πέρα από τον χιτώνα ο οποίος είναι το πιο «πολυφορεμένο» ένδυμα των κορών, υπάρχουν και άλλες με πέπλο. Ο χιτώνας διπλώνεται στα δύο κατά πλάτος, το ιμάτιο φοριέται πάνω από τον χιτώνα και κουμπώνεται πλάγια πάνω από τον έναν ώμο. Ο πέπλος- κι όχι «το πέπλο» όπως λανθασμένα λέγεται- είναι ένα βαρύτερο από τα άλλα ένδυμα με πολλαπλές πτυχώσεις που καλύπτει το σώμα εκτός ενός τμήματος στο στήθος και την πλάτη, ο πέπλος «δένονταν» με περόνες-είδος κοσμήματος (σα μεγάλη καρφίτσα)- στους ώμους ενώ δενόταν κανονικά στη μέση. Τα χρώματα δε θα πρέπει να λησμονούνται, καθότι δημιουργούν λανθασμένες εντυπώσεις, μπορεί ο ευρωπαϊκός νεοκλασικισμός για να εκπληρώσει τα ιδανικά του να εθελοτυφλούσε στο θέμα των χρωμάτων στα αρχαία αγάλματα αλλά δε θα πρέπει να ξεχνούμε ότι και οι αρχαίοι ήταν ζωντανοί, με όλη τη σημασία της λέξης, και τα χρώματα αυτά δεν έδειχναν παρά την ζωντάνια. Οι χρωστικές ουσίες προέρχονταν από ορυκτά στην μορφή της σκόνης και απλώνονταν στα γλυπτά σε συνδυασμό με κάποιο συνδετικό υλικό.   Χαρακτηριστικό παράδειγμα «Φρασίκλεια»  

Πηγή εικόνας: pronews.gr   Η κόρη Φρασίκλεια χρονολογείται μεταξύ του 550 και του 540 π.Χ. Βρέθηκε το 1972 στη νεκρόπολη του Μυρρινούντος. Φοράει πολύχρωμα ρούχα, πόλο (το στέμμα) στολισμένο με άνθη, βραχιόλι στο χέρι, περιδέραιο στο λαιμό, ενώτια (σκουλαρίκια) ενώ στο χέρι κρατά ένα άνθος λωτού. Τέλος στα πόδια φοράει σανδάλια. Η Φρασίκλεια φοράει ποδήρη χιτώνα διακοσμημένο με εγχάρακτους αστέρες, ρόδακες και σβάστικες. Φέρει μία κατακόρυφη ταινία με μαιάνδρους εν�� στη μέση έχει ζώνη. Στη βάση του αγάλματος έχει χαραγμένο ένα επίγραμμα με το όνομα της καθώς και την ιδιότητα της. «ΣΗΜΑ ΦΡΑΣΙΚΛΕΙΑΣ. ΚΟΡΗ ΚΕΚΛΗΣΟΜΑΙ ΑΙΕΙ ΑΝΤΙ ΓΑΜΟΥ ΠΑΡΑ ΘΕΩΝ ΤΟΥΤΟ ΛΑΧΟΥΣ’ ΟΝΟΜΑ», δηλαδή «Μνήμα της Φρασίκλειας, θα καλούμαι κόρη (δηλ. ανύπαντρο κορίτσι) για πάντα, αφού αντί για γάμο οι θεοί αυτό το όνομα μου όρισαν». Η Φρασίκλεια, λοιπόν, πέθανε ανύπαντρη έτσι για πάντα θα παρέμενε κόρη, μιας και γυναίκα οριζόταν μετά τον γάμο. Παράλληλα από την επιγραφή μαθαίνουμε και το όνομα του δημιουργού της ο οποίος είναι ο Αριστίωνας ο Πάριος. Εδώ μπορείτε να βρείτε τη συλλογή των Αρχαϊκών γλυπτών του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου. Πηγές: Boardman, J., 2001. Ελληνική πλαστική. Η αρχαϊκή περίοδος. Μετάφραση Ε. Σημαντώνη - Μπουρνιά. Αθήνα: Καρδαμίτσα. Γιαλούρης, Ν. 1994. Αρχαία γλυπτά. Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών. el.wikipedia.org Read the full article

[maxmaggreece]

Κούροι- Κόρες: Η πλαστική του 6ου αιώνα

Πηγή εικόνας: namuseum.gr Στο σημερινό άρθρο θα εξετάσουμε την πλαστική τέχνη του 6ου αιώνα π.Χ. Συγκεκριμένα θα αναφερθούμε στα υλικά που χρησιμοποιούνταν, τη σημειολογία και τη χρήση των γλυπτών- κυρίως των κούρων και των κορών- καθώς θα δούμε και κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα. Όταν λέμε 6ος αιώνας, μιλάμε για την αρχαϊκή εποχή. Η πλαστική αυτής της εποχής είναι η απόλυτη έκφραση της μνημειακότητας, με κύρια χαρακτηριστικά αυτής, το μόνιμο ανθεκτικό υλικό, το τεχνικό επίτευγμα, το επιβλητικό μέγεθος και την υποβλητική λειτουργία. Η ανθεκτικότητα του υλικού οδήγησε στην απόρριψη του πωρόλιθου, που χρησιμοποιούνταν, ευρέως, μέχρι εκείνη την περίοδο και αντικαταστάθηκε με το μάρμαρο, το οποίο, πλέον, ήξεραν πως να το δουλέψουν, έχοντας λάβει τις κατάλληλες γνώσεις από την Αίγυπτο η οποία μεγαλούργησε στην μνημειακή τέχνη. Η ποιότητα και ο «χαρακτήρας» του μαρμάρου διαφέρει από περιοχή, σε περιοχή. Για παράδειγμα, την τιμητική τους έχουν τα παριανά μάρμαρα και της Νάξου, τα οποία ξεχωρίζουν από το λευκό του χρώμα, όπου με την παρουσία του ήλιου ακτινοβολούν ακόμη περισσότερο. Ωστόσο, επειδή το μάρμαρο της Νάξου είναι χοντρόκοκκο, όπως λέγεται, και χαμηλότερης ποιότητας από το παριανό, το παριανό, τελικώς, από τα μέσα του 6ου αιώνα κυριάρχησε. Η εξόρυξη του ήταν μία δύσκολη και δαπανηρή διαδικασία, τα λατομεία της Πάρου ήταν μακριά από τη θάλασσα. Η ποιότητα του μαρμάρου όμως ήταν γεγονός που δικαιολογούσε την όλη κοπιώδη και πολυδάπανη διαδικασία. Ιδιαίτερα το μάρμαρο που βρισκόταν σε βαθιές στοές στις πλαγιές του βουνού είχε την καλύτερη ποιότητα. Επειδή οι άνθρωποι χρειάζονταν κάποιο είδος φωτισμού σε εκείνους τους χώρους, είχαν κάποιο είδος λυχναριού, έτσι και το παριανό αυτό μάρμαρο ονομάστηκε λυχνίτης. Εκτός της Νάξου και της Πάρου, υπάρχει και το πεντελικό λευκό μάρμαρο αλλά και το μάρμαρο του Υμηττού που παρουσιάζει γαλαζωπές φλεβώσεις.  

Αρχαϊκός ημίεργος «κούρος του Διονύσου». Πηγή εικόνας: istoria-archaiologia.blogspot.com   Η επεξεργασία των μαρμάρων για την τελική ολοκλήρωση των γλυπτών προϋπέθετε την χρήση ορισμένων εργαλείων από σίδερο, όπως ήταν η βελόνη ή η σμίλη για την επεξεργασία της επιφάνειας, το τρύπανον για την διάνοιξη οπών αλλά και η σμύριδα για την λείανση των επιφανειών. Βέβαια, δε πρέπει να ξεχνάμε και τη χρωματική επεξεργασία μιας και τα αγάλματα δεν είχαν αυτό το μινιμαλιστικό λευκό χρώμα αλλά ήταν χρωματισμένα με έντονα χρώματα. Οι γλύπτες πήγαιναν στα λατομεία για την επιλογή του κατάλληλου λίθου, στα λατομεία γινόταν και η αρχική επεξεργασία του, σε πολλές περιπτώσεις που υπήρχε κάποια  «ατεχνία», κάποιο λάθος στην επεξεργασία, ο λίθος με την όποια επεξεργασία του είχε γίνει μέχρι εκείνη τη στιγμή παρέμενε στο λατομείο, ημιτελής. Σε πολλά λατομεία της αρχαιότητας έχουν εντοπιστεί τέτοιες περιπτώσεις. Τα αρχαϊκά αγάλματα διέπονταν από ορισμένες βασικές αρχές όπως: Αυστηρή Τυπολογία- ένας βασικός τύπος Συμμετρία Αρμονία Επιβλητικές μορφές με συμβολικές κινήσεις Μετωπικότητα & Σχηματοποίηση Επιφανειακή Ανατομία (συμβατικότητα, μη φυσιοκρατική παρουσίαση της ανατομία λόγω έλλειψης τεχνογνωσίας) Συμβατικότητα Διακοσμητικότητα Κοινωνικές Αναφορές Χρήση ως αναθήματα ή σήματα σε τάφους ( «βάζα» αριστοκρατικών ιδεών)   Κούροι Οι κούροι είναι ο γνωστότερος τύπος της ελληνικής πλαστικής με ιδιαίτερη επιρροή στην παγκόσμια γλυπτική ανά τους αιώνες. Ο κούρος είναι μία παρουσίαση ενός νεαρού άνδρα στην εφηβεία, τοποθετείται όρθιος, καθώς και γυμνός, ενώ τα χέρια του είναι κατά μήκος του σώματος, ενωμένα με τους μηρούς σε γροθιές. Τα κυριότερα και πιο γνωστά χαρακτηριστικά τους δεν είναι άλλα από το αριστερό πόδι τους το οποίο το προτάσσουν προς τα εμπρός, έτσι δίνουν την αίσθηση της κίνησης. Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι το λεγόμενο αρχαϊκό μειδίαμα, πρόκειται για ένα διακριτικό χαμόγελο το οποίο προστέθηκε για να δώσει ζωντάνια στο έργο. Το τρίτο χαρακτηριστικό είναι το "Ηράκλειον άμμα" (κόμβος του Ηρακλέους) το οποίο το βρίσκουμε στους κούρους με μακριά μαλλιά και πρόκειται για μία ταινία με έναν κόμβο  που δένει στο πίσω μέρος της κεφάλης. Στον κούρο εντοπίζονται όλα εκείνα τα αριστοκρατικά ιδεώδη του καλού και αγαθού νέου, δηλαδή του ωραίου, γυμνασμένου σώματος αλλά και της καλής ψυχής. Για να παραγγείλει κανείς ένα τέτοιο έργο, δε χρειάζεται να πούμε ότι έπρεπε να αποτελεί μέλος της αριστοκρατίας, κι έτσι ήταν φυσικό να φέρει τα ιδεώδη της.   Χαρακτηριστικό παράδειγμα Ο «Κούρος της Αναβύσσου»  

Πηγή εικόνας: mixanitouxronou.gr   Ο Κούρος της Αναβύσσου ή Κούρος εν προμάχοις ή Κούρος του Κροίσου είναι ένα κομψοτέχνημα της μνημειακής τέχνης, της πλαστικής του 6ου αιώνα. Με ύψος 194 εκ., βρέθηκε κατά τη διάρκεια παράνομης ανασκαφής στην Ανάβυσσο της Αττικής το 1937. Οι αρχαιοκάπηλοι έκοψαν το άγαλμα σε δύο κομμάτια και το πέρασαν παράνομα από τη χώρα με τελικό προορισμό το Παρίσι. Τον αμέσως επόμενο χρόνο είχε ήδη επιστρέψει στην Ελλάδα. Συναρμολογήθηκε, συντηρήθηκε και τοποθετήθηκε στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Ο Κούρος εν προμάχοις πρόκειται για επιτύμβιο άγαλμα προς τιμή και μνήμη κάποιους νεαρού-έφηβου πολεμιστή, ονόματι Κροίσος, ο οποίος "έπεσε" μαχόμενος για την πατρίδα του. Το άγαλμα τοποθετείται περί το 530 π.Χ. Στη βάση του υπάρχει η επιγραφή  «ΣΤΕΘΙ ΚΑΙ ΟΙΚΤΙΡΟΝ ΚΡΟΙΣΟΠΑΡΑ ΣΕΜΑ ΘΑΝΟΝΤΟΣ ΗΟΝΠΟΤ' ΕΝΙ ΠΡΟΜΑΧΟΙΣ ΟΛΕΣΕΘΟΡΟΣ ΑΡΕΣ», δηλαδή «Στάσου και θρήνησε στου Κροίσου /δίπλα το μνήμα που πέθανε όταν /Στην πρώτη γραμμή τον αφάνισε / ο τρομερός Άρης». Ο κούρος της Αναβύσσου επρόκειτο για την πιο εξελιγμένη μορφή αυτού του τύπου, με χαρακτηριστικά που μαρτυρούν τεχνική πρόοδο. Όπως η κίνηση, η οποία αποδίδεται με μεγαλύτερη πειστικότητα, ενώ η μυολογία δεν δίνεται τώρα με σχηματικό, συμβατικό τρόπο αλλά με μεγαλύτερη πλαστικότητα. Κύρια διαφορά το γεγονός πως τα χέρια είναι πλέον ελεύθερα από το σώμα, οι πήχεις ακολουθούν το υπόλοιπο σώμα μα δεν είναι κολλημένοι. Στο κεφάλι του παρατηρούμε ένα είδος καλύμματος, αυτό το κάλυμμα ονομάζεται πίλος, είναι πλεκτό και έμπαινε κάτω από το κράνος, υπενθύμιση πως ήταν πολεμιστής.   Κόρες Οι κόρες ήταν το αντίστοιχο του κούρου στο θηλυκό. Εμφανίζονται τον 7ο αιώνα και συνεχίζουν να παράγονται και να εξελύσσονται ως τα τέλη της αρχαϊκής εποχής. Η κόρη δίνεται όρθια, ενδεδυμένη με χιτώνα και ιμάτιο, ενώ τις περισσότερες φορές φέρει και πλούσια κοσμήματα. Όπως και ο κούρος έτσι και η κόρη αποτυπώνεται σε νεαρή ηλικία. Τα μαλλιά της είναι πάντα φροντισμένα με κάποια κόμμωση. Πολλές φορές κρατάει κάποιου είδος προσφορά. Στην περίπτωση της κόρης τον 5ο αιώνα το αρχαϊκό μειδίαμα δεν τις συνοδεύει ενώ τον 6ο αιώνα το ένα πόδι είναι σε προβολή για την ψευδαίσθηση της κίνησης και το αντίστοιχο χέρι σηκώνει το φόρεμα ώστε να μπορεί να περπατήσει με άνεση. Πέρα από τον χιτώνα ο οποίος είναι το πιο «πολυφορεμένο» ένδυμα των κορών, υπάρχουν και άλλες με πέπλο. Ο χιτώνας διπλώνεται στα δύο κατά πλάτος, το ιμάτιο φοριέται πάνω από τον χιτώνα και κουμπώνεται πλάγια πάνω από τον έναν ώμο. Ο πέπλος- κι όχι «το πέπλο» όπως λανθασμένα λέγεται- είναι ένα βαρύτερο από τα άλλα ένδυμα με πολλαπλές πτυχώσεις που καλύπτει το σώμα εκτός ενός τμήματος στο στήθος και την πλάτη, ο πέπλος «δένονταν» με περόνες-είδος κοσμήματος (σα μεγάλη καρφίτσα)- στους ώμους ενώ δενόταν κανονικά στη μέση. Τα χρώματα δε θα πρέπει να λησμονούνται, καθότι δημιουργούν λανθασμένες εντυπώσεις, μπορεί ο ευρωπαϊκός νεοκλασικισμός για να εκπληρώσει τα ιδανικά του να εθελοτυφλούσε στο θέμα των χρωμάτων στα αρχαία αγάλματα αλλά δε θα πρέπει να ξεχνούμε ότι και οι αρχαίοι ήταν ζωντανοί, με όλη τη σημασία της λέξης, και τα χρώματα αυτά δεν έδειχναν παρά την ζωντάνια. Οι χρωστικές ουσίες προέρχονταν από ορυκτά στην μορφή της σκόνης και απλώνονταν στα γλυπτά σε συνδυασμό με κάποιο συνδετικό υλικό.   Χαρακτηριστικό παράδειγμα «Φρασίκλεια»  

Πηγή εικόνας: pronews.gr   Η κόρη Φρασίκλεια χρονολογείται μεταξύ του 550 και του 540 π.Χ. Βρέθηκε το 1972 στη νεκρόπολη του Μυρρινούντος. Φοράει πολύχρωμα ρούχα, πόλο (το στέμμα) στολισμένο με άνθη, βραχιόλι στο χέρι, περιδέραιο στο λαιμό, ενώτια (σκουλαρίκια) ενώ στο χέρι κρατά ένα άνθος λωτού. Τέλος στα πόδια φοράει σανδάλια. Η Φρασίκλεια φοράει ποδήρη χιτώνα διακοσμημένο με εγχάρακτους αστέρες, ρόδακες και σβάστικες. Φέρει μία κατακόρυφη ταινία με μαιάνδρους ενώ στη μέση έχει ζώνη. Στη βάση του αγάλματος έχει χαραγμένο ένα επίγραμμα με το όνομα της καθώς και την ιδιότητα της. «ΣΗΜΑ ΦΡΑΣΙΚΛΕΙΑΣ. ΚΟΡΗ ΚΕΚΛΗΣΟΜΑΙ ΑΙΕΙ ΑΝΤΙ ΓΑΜΟΥ ΠΑΡΑ ΘΕΩΝ ΤΟΥΤΟ ΛΑΧΟΥΣ’ ΟΝΟΜΑ», δηλαδή «Μνήμα της Φρασίκλειας, θα καλούμαι κόρη (δηλ. ανύπαντρο κορίτσι) για πάντα, αφού αντί για γάμο οι θεοί αυτό το όνομα μου όρισαν». Η Φρασίκλεια, λοιπόν, πέθανε ανύπαντρη έτσι για πάντα θα παρέμενε κόρη, μιας και γυναίκα οριζόταν μετά τον γάμο. Παράλληλα από την επιγραφή μαθαίνουμε και το όνομα του δημιουργού της ο οποίος είναι ο Αριστίωνας ο Πάριος. Εδώ μπορείτε να βρείτε τη συλλογή των Αρχαϊκών γλυπτών του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου. Πηγές: Boardman, J., 2001. Ελληνική πλαστική. Η αρχαϊκή περίοδος. Μετάφραση Ε. Σημαντώνη - Μπουρνιά. Αθήνα: Καρδαμίτσα. Γιαλούρης, Ν. 1994. Αρχαία γλυπτά. Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών. el.wikipedia.org Read the full article