#ελληνικέςταινίες

[lu-in-the-sky-w-diamonds]

πως να βρεις γκόμενο advanced level

[maxmaggr]

22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: 15 συμμετοχές με ελληνικό ενδιαφέρον

Σχεδόν ένα χρόνο μετά το 21ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης η διοίκηση του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αποφάσισε να αναβάλλει το 22ο Φεστιβάλ (λόγω κορονοϊού, φυσικά). Τελικά, το ΦΝΘ θα πραγματοποιηθεί διαδικτυακά από την Τρίτη 19 Μαΐου έως την Πέμπτη 28 Μαΐου, δίνοντας την ευκαιρία στους σινεφίλ να παρακολουθήσουν δωρεάν ενδιαφέροντα ντοκιμαντέρ από διάφορες χώρες. Κάθε ντοκιμαντέρ θα είναι διαθέσιμο για 400 θεάσεις σε χρήστες αποκλειστικά από την Ελλάδα. Αυτό συμβαίνει γιατί το ΦΚΘ ηγείται μιας διεθνούς πρωτοβουλίας για την καθιέρωση του γεωγραφικού περιορισμού των προβολών στις online φεστιβαλικές διοργανώσεις, έτσι ώστε να προστατεύονται τόσο οι ταινίες όσο και τα φεστιβάλ. Διαβάζοντας το πρόγραμμα του 22ου ΦΝΘ, βλέπουμε ότι προβάλλονται ντοκιμαντέρ που μας θυμίζουν τη λέξη ανθρωπιά, ενώ ασχολούνται με σημαντικά θέματα του σήμερα: το περιβάλλον, τη μετανάστευση, την επιστήμη και την τεχνολογία κ.α. Ανάμεσα στις ταινίες συναντάμε και 77 ελληνικά ντοκιμαντέρ, μικρού και μεγάλου μήκους, τα οποία προβάλλονται τόσο στα τρία Διεθνή Διαγωνιστικά Τμήματα (Ντοκιμαντέρ Μεγάλου Μήκους, Newcomers, Film Forward) όσο και στα τμήματα Ανοιχτοί Ορίζοντες, Πλατφόρμα και Από οθόνη σε Οθόνη. Και αφού τα ντοκιμαντέρ στο 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης είναι πολλά και ο χρόνος λίγος, ��ροτείνουμε 15 από τα 77 που μας τράβηξαν την προσοχή. 1.  1000 τ.μ. χρόνου (2019) της Μάρως Αναστοπούλου

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Η Αναστοπούλου παρακολουθεί μια αρχαιολογικής ανασκαφή στο Γεράκι Λακωνίας και δείχνει πώς η τοπική κοινότητα συνδέεται με το παρελθόν της. Η ταινία έχει την υποστήριξη του Ολλανδικού Ινστιτούτου της Αθήνας. 2. Agora II-Δεσμώτες (2020) του Γιώργου Αυγερόπουλου

Πηγή εικόνας: m.myfim.gr 6 χρόνια μετά το ντοκιμαντέρ Αγορά-Από τη Δημοκρατία στις Αγορές, ο Αυγερόπουλος επανέρχεται στο προσκήνιο με το άτυπο σίκουελ του. Εδώ καταπιάνεται με τα πέντε τελευταία χρόνια της ελληνικής πραγματικότητας/κρίσης (2015-2019), έχοντας στο μυαλό του το μέλλον της Ελλάδας και της Ευρώπης. 3. In-Mates (2019) των Ιάκωβου Πανουργιά και Νίκου Βούλγαρη

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Το ντοκιμαντέρ είναι το αποτέλεσμα που προέκυψε από τη συνεργασία ανάμεσα στο RISE TV και την οργάνωση Save a Greek Stray. Η τελευταία πραγματοποιεί το καινοτόμο πρόγραμμα Saved by a Greek Stray και εμείς, χάρη στο 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, θα δούμε τη σχέση που αναπτύσσονται ανάμεσα στους σκύλους και τις κρατούμενες στο Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Ελεώνα στη Θήβα. 4. Βαβέλ-Από την σιωπή στην έκρηξη (2019) του Μελέτη Μοίρα

Πηγή εικόνας: vimeo.com Η Βαβέλ ήταν το κόμικ που κυκλοφορούσε απ΄το 1981 (τη χρονιά του ΠΑΣΟΚ δηλαδή) μέχρι το 2008, και φιλοξένησε σπουδαίους σκιτσογράφους ανά τα χρόνια. Αν δεν την ξέρεις, ρώτα τον μεγαλύτερο ξάδερφο, αυτός θα ξέρει σίγουρα ότι ήταν το περιοδικό που έμαθε στον Έλληνα ότι τα κόμικς δεν είναι μόνο για παιδιά. Και επειδή αγαπάμε την Ένατη Τέχνη και είμαστε και λίγο ρετρολάγνοι, περιμένουμε πώς και πώς αυτό το ντοκιμαντέρ. 5. Η μουσική των πραγμάτων (2020) του Μένιου Καραγιάννη

Πηγή εικόνας: vimeo.com Τρεις άνθρωποι, ένας μουσικός, ένας ξυλουργός κι ένας φωτογράφος, μάς αφήνουν να μπούμε στον προσωπικό τους κόσμο ενώ μάς αποκαλύπτουν πτυχές τις δουλειάς τους. Τα λόγια μπορεί να λείπουν, όχι όμως και οι εικόνες, οι ήχοι και η μουσική. 6. Καλημέρα κύριε Φώτη (2019) της Δήμητρας Κουζή

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Το 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης μάς συστήνει τον κύριο Φώτη Ψυχάρη, δάσκαλο -εδώ και 30 χρόνια- στο 54ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών στην Πλατεία Βάθη. Η τάξη που διδάσκει είναι πολυφυλετική, όπως και η ίδια η γειτονιά, και ο κύριος Φώτης καταφεύγει στην τέχνη και το θέατρο για να δημιουργήσει κοινό γλωσσικό και πολιτιστικό κώδικα. Από τις πιο επίκαιρες ταινίες όσον αφορά τα ελληνικά δεδομένα. 7. Κινούμενη άμμος/Τόπο�� (2019) των Φλώρου Φλωρίδη και Jeanine Meerapfel

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Με την Τεχνητή Νοημοσύνη να έχει αγκαλιάσει διάφορες πτυχές της καθημερινότητάς μας, το ντοκιμαντέρ εξετάζει πώς η πρόοδος της τεχνολογίας αποικίζει την ανθρώπινη ύπαρξη και επηρεάζει σημαντικά την ισορροπία μεταξύ των διάφορων πτυχών της ζωής. 8. Ο νέος δρόμος του πλαστικού (2019) των Άγγελου Τσαούση και Μυρτώς Παπαδοπούλου

Πηγή εικόνας: elculture.gr Τα σύνορα μεταξύ Κίνας και Τατζικιστάν έχουν ανοίξει, ο Δρόμος του Μεταξιού έχει ανακατασκευαστεί, και ο Νταβλάτ, ένας Τατζίκος έμπορος και πατέρας τριών παιδιών, ζει από την αγορά και το εμπόριο κινεζικών προϊόντων. Η φωτογράφος Μυρτώ Παπαδοπούλου και ο Άγγελος Τσαούσης, μέσα απ' αυτή την ιστορία, καταγράφουν και διηγούνται τις κοινωνικο-οικονομικές εξελίξεις στην περιοχή. 9. Οι υφάντρες (2020) του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Το 1963 η ΙΜ, μια σουηδική φιλανθρωπική οργάνωση με σύνθημα "βοήθεια για αυτοβοήθεια", ιδρύει στη Βλάστη Κοζάνης ένα πρότυπο κέντρο υφαντικής. Η Χούντα προσπάθησε να το κλείσει, όμως αυτό το διαπολιτισμικό εγχείρημα θα αντέξει 25 χρόνια και θα στηρίξει τις γυναίκες της περιοχής αλλά και τον ίδιο τον τόπο. Το 22ο Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης στρέφει την προσοχή του και στην ανάπτυξη της ελληνικής υπαίθρου. 10. St. Viniri-Το ιερό δάσος της Αγίας Παρασκευής (2019) της Κωνσταντίνας Μεσσήνη

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Το δάσος της Αγίας Παρασκευής στη Βωβούσα στο Ανατολικό Ζαγόρι είναι ένα από τα εναπομείναντα ιερά δάση. Οι ιστορίες και οι μύθοι που αποτελούν την προφορική παράδοση του χωριού μεταφέρονται από γενιά σε γενιά, με αποτέλεσμα να έχει δημιουργηθεί ένας θρύλος γύρω από το δάσος. Σύμφωνα με τον θρύλο, αν πειραχτεί οτιδήποτε θα υπάρξουν καταστροφικές συνέπειες. 11. Ρωμανιώτες, οι Έλληνες Εβραίοι των Ιωαννίνων (2019) των Ανιές Σκλάβου και Στέλιου Τατάκη

Πηγή εικόνας: typos-i.gr Οι Ρωμανιώτες είναι η ελληνική εβραϊκή κοινότητα που αποτελεί μέρος του πολιτισμού της πόλης των Ιωαννίνων από τα βυζαντινά χρόνια και που κινδύνευσε να αφανιστεί κατά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ντοκιμαντέρ εξερευνά τη γλώσσα, τα ήθη, τα έθιμα και την αλληλεπίδρασή τους με τους Χριστιανούς και τους Μουσουλμάνους. 12. Σιγή ιχθύος (2019) των Θοδωρή Χονδρογιάννου και Ανδρέα Λουκάκου

Πηγή εικόνας: vimeo.com Η υπεραλίευση είναι ένα απ' τα πιο σημαντικά ζητήματα της εποχής μας και το 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης φαίνεται να το (ανα)γνωρίζει αυτό. Η ΕΕ έθεσε ως στόχο το τέλος της υπεραλίευσης το αργότερο μέχρι το 2020, όμως η Μεσόγειος είναι η πλέον υπεραλιευμένη θάλασσα στον πλανήτη, αφού πάνω από 60% των αποθεμάτων της υπεραλιεύεται. Το ντοκιμαντέρ εξερευνά πώς το φαινόμενο αυτό επηρεάζει τη ζωή των ψαράδων της περιοχές. 13. Υπέρ εστιών-μια ταινία για το βιβλιοπωλείο των αστέγων (2019) του Ξενοφώντα Αγγελόπουλου

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Το ντοκιμαντέρ αφηγείται την προσπάθεια του Λεωνίδα Κουρσούμη, ο οποίος έμεινε άνεργος και άστεγος λίγο πριν συνταξιοδοτηθεί, να στήσει μαζί με άλλους δύο άστεγους ένα παλαιοβιβλιοπωλείο. Προς το παρόν, αυτή η πρωτοπόρα επιχείρηση στεγάζεται σ' ένα κτίριο της Πειραιώς 132, δίπλα από το Μουσείο Μπενάκη, και εδώ και ένα χρόνο έχει κερδίσει την υποστήριξη του κόσμου. 14. Κλεονίκη (2019) της Άννας Αντωνοπούλου 

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Η υπεραιωνόβια Κλεονίκη μένει μαζί με δύο από τα οχτώ παιδιά της στα βουνά της Ευρυτανίας, ενώ τραγουδάει και λέει ιστορίες από το παρελθόν. Όλοι μαζί περιμένουν το πανηγύρι του Σωτήρος για να δουν το χωριό τους να ζωντανεύει. 15. Πήγα, είδα , άκουσα (2020) της Μαίρης Μπουλή

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Μπορεί ένας τυφλός να δει την Ακρόπολη; Τα μουσεία της χώρας μας είναι προσβάσιμα σε όλους; Αυτά και άλλα ερωτήματα απασχολούν τη Μαίρη Μπουλή η οποία δημιουργεί ένα ντοκιμαντέρ για το ζήτημα της προσβασιμότητας και το πώς βιώνουν τα άτομα με αναπηρία την ελληνική πραγματικότητα. Ήταν δύσκολο να επιλέξουμε μόνο 15 ντοκιμαντέρ μιας και όλα είναι ένα κι ένα. Μιλάνε για θέματα που απασχολούν την κοινωνία του σήμερα θέτοντας τον σύγχρονο άνθρωπο στο επίκεντρό τους. Ένα είναι σίγουρο: ότι το 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ τολμάει. Ανεβαίνει online σε μια δύσκολη περίοδο, δίνοντας μια ανάσα στους σινεφίλ. Και δίνει και την ευκαιρία να το δουν άνθρωποι που δεν θα μπορούσαν υπό άλλες συνθήκες ν' ανέβουν στο Βορρά, όπως η γράφουσα, και μάλιστα δωρεάν. Αυτό που μένει να δούμε είναι πώς θα τα πάει. Ραντεβού στους υπολογιστές φέτος, λοιπόν, όχι με τραγιάσκες και φουλάρια αλλά μάλλον με κο��τομάνικα και σαγιονάρες. Read the full article

[maxmaggreece]

22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: 15 συμμετοχές με ελληνικό ενδιαφέρον

Σχεδόν ένα χρόνο μετά το 21ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης η διοίκηση του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αποφάσισε να αναβάλλει το 22ο Φεστιβάλ (λόγω κορονοϊού, φυσικά). Τελικά, το ΦΝΘ θα πραγματοποιηθεί διαδικτυακά από την Τρίτη 19 Μαΐου έως την Πέμπτη 28 Μαΐου, δίνοντας την ευκαιρία στους σινεφίλ να παρακολουθήσουν δωρεάν ενδιαφέροντα ντοκιμαντέρ από διάφορες χώρες. Κάθε ντοκιμαντέρ θα είναι διαθέσιμο για 400 θεάσεις σε χρήστες αποκλειστικά από την Ελλάδα. Αυτό συμβαίνει γιατί το ΦΚΘ ηγείται μιας διεθνούς πρωτοβουλίας για την καθιέρωση του γεωγραφικού περιορισμού των προβολών στις online φεστιβαλικές διοργανώσεις, έτσι ώστε να προστατεύονται τόσο οι ταινίες όσο και τα φεστιβάλ. Διαβάζοντας το πρόγραμμα του 22ου ΦΝΘ, βλέπουμε ότι προβάλλονται ντοκιμαντέρ που μας θυμίζουν τη λέξη ανθρωπιά, ενώ ασχολούνται με σημαντικά θέματα του σήμερα: το περιβάλλον, τη μετανάστευση, την επιστήμη και την τεχνολογία κ.α. Ανάμεσα στις ταινίες συναντάμε και 77 ελληνικά ντοκιμαντέρ, μικρού και μεγάλου μήκους, τα οποία προβάλλονται τόσο στα τρία Διεθνή Διαγωνιστικά Τμήματα (Ντοκιμαντέρ Μεγάλου Μήκους, Newcomers, Film Forward) όσο και στα τμήματα Ανοιχτοί Ορίζοντες, Πλατφόρμα και Από οθόνη σε Οθόνη. Και αφού τα ντοκιμαντέρ στο 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης είναι πολλά και ο χρόνος λίγος, προτείνουμε 15 από τα 77 που μας τράβηξαν την προσοχή. 1.  1000 τ.μ. χρόνου (2019) της Μάρως Αναστοπούλου

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Η Αναστοπούλου παρακολουθεί μια αρχαιολογικής ανασκαφή στο Γεράκι Λακωνίας και δείχνει πώς η τοπική κοινότητα συνδέεται με το παρελθόν της. Η ταινία έχει την υποστήριξη του Ολλανδικού Ινστιτούτου της Αθήνας. 2. Agora II-Δεσμώτες (2020) του Γιώργου Αυγερόπουλου

Πηγή εικόνας: m.myfim.gr 6 χρόνια μετά το ντοκιμαντέρ Αγορά-Από τη Δημοκρατία στις Αγορές, ο Αυγερόπουλος επανέρχεται στο προσκήνιο με το άτυπο σίκουελ του. Εδώ καταπιάνεται με τα πέντε τελευταία χρόνια της ελληνικής πραγματικότητας/κρίσης (2015-2019), έχοντας στο μυαλό του το μέλλον της Ελλάδας και της Ευρώπης. 3. In-Mates (2019) των Ιάκωβου Πανουργιά και Νίκου Βούλγαρη

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Το ντοκιμαντέρ είναι το αποτέλεσμα που προέκυψε από τη συνεργασία ανάμεσα στο RISE TV και την οργάνωση Save a Greek Stray. Η τελευταία πραγματοποιεί το καινοτόμο πρόγραμμα Saved by a Greek Stray και εμείς, χάρη στο 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, θα δούμε τη σχέση που αναπτύσσονται ανάμεσα στους σκύλους και τις κρατούμενες στο Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Ελεώνα στη Θήβα. 4. Βαβέλ-Από την σιωπή στην έκρηξη (2019) του Μελέτη Μοίρα

Πηγή εικόνας: vimeo.com Η Βαβέλ ήταν το κόμικ που κυκλοφορούσε απ΄το 1981 (τη χρονιά του ΠΑΣΟΚ δηλαδή) μέχρι το 2008, και φιλοξένησε σπουδαίους σκιτσογράφους ανά τα χρόνια. Αν δεν την ξέρεις, ρώτα τον μεγαλύτερο ξάδερφο, αυτός θα ξέρει σίγουρα ότι ήταν το περιοδικό που έμαθε στον Έλληνα ότι τα κόμικς δεν είναι μόνο για παιδιά. Και επειδή αγαπάμε την Ένατη Τέχνη και είμαστε και λίγο ρετρολάγνοι, περιμένουμε πώς και πώς αυτό το ντοκιμαντέρ. 5. Η μουσική των πραγμάτων (2020) του Μένιου Καραγιάννη

Πηγή εικόνας: vimeo.com Τρεις άνθρωποι, ένας μουσικός, ένας ξυλουργός κι ένας φωτογράφος, μάς αφήνουν να μπούμε στον προσωπικό τους κόσμο ενώ μάς αποκαλύπτουν πτυχές τις δουλειάς τους. Τα λόγια μπορεί να λείπουν, όχι όμως και οι εικόνες, οι ήχοι και η μουσική. 6. Καλημέρα κύριε Φώτη (2019) της Δήμητρας Κουζή

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Το 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης μάς συστήνει τον κύριο Φώτη Ψυχάρη, δάσκαλο -εδώ και 30 χρόνια- στο 54ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών στην Πλατεία Βάθη. Η τάξη που διδάσκει είναι πολυφυλετική, όπως και η ίδια η γειτονιά, και ο κύριος Φώτης καταφεύγει στην τέχνη και το θέατρο για να δημιουργήσει κοινό γλωσσικό και πολιτιστικό κώδικα. Από τις πιο επίκαιρες ταινίες όσον αφορά τα ελληνικά δεδομένα. 7. Κινούμενη άμμος/Τόπος (2019) των Φλώρου Φλωρίδη και Jeanine Meerapfel

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Με την Τεχνητή Νοημοσύνη να έχει αγκαλιάσει διάφορες πτυχές της καθημερινότητάς μας, το ντοκιμαντέρ εξετάζει πώς η πρόοδος της τεχνολογίας αποικίζει την ανθρώπινη ύπαρξη και επηρεάζει σημαντικά την ισορροπία μεταξύ των διάφορων πτυχών της ζωής. 8. Ο νέος δρόμος του πλαστικού (2019) των Άγγελου Τσαούση και Μυρτώς Παπαδοπούλου

Πηγή εικόνας: elculture.gr Τα σύνορα μεταξύ Κίνας και Τατζικιστάν έχουν ανοίξει, ο Δρόμος του Μεταξιού έχει ανακατασκευαστεί, και ο Νταβλάτ, ένας Τατζίκος έμπορος και πατέρας τριών παιδιών, ζει από την αγορά και το εμπόριο κινεζικών προϊόντων. Η φωτογράφος Μυρτώ Παπαδοπούλου και ο Άγγελος Τσαούσης, μέσα απ' αυτή την ιστορία, καταγράφουν και διηγούνται τις κοινωνικο-οικονομικές εξελίξεις στην περιοχή. 9. Οι υφάντρες (2020) του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Το 1963 η ΙΜ, μια σουηδική φιλανθρωπική οργάνωση με σύνθημα "βοήθεια για αυτοβοήθεια", ιδρύει στη Βλάστη Κοζάνης ένα πρότυπο κέντρο υφαντικής. Η Χούντα προσπάθησε να το κλείσει, όμως αυτό το διαπολιτισμικό εγχείρημα θα αντέξει 25 χρόνια και θα στηρίξει τις γυναίκες της περιοχής αλλά και τον ίδιο τον τόπο. Το 22ο Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης στρέφει την προσοχή του και στην ανάπτυξη της ελληνικής υπαίθρου. 10. St. Viniri-Το ιερό δάσος της Αγίας Παρασκευής (2019) της Κωνσταντίνας Μεσσήνη

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Το δάσος της Αγίας Παρασκευής στη Βωβούσα στο Ανατολικό Ζαγόρι είναι ένα από τα εναπομείναντα ιερά δάση. Οι ιστορίες και οι μύθοι που αποτελούν την προφορική παράδοση του χωριού μεταφέρονται από γενιά σε γενιά, με αποτέλεσμα να έχει δημιουργηθεί ένας θρύλος γύρω από το δάσος. Σύμφωνα με τον θρύλο, αν πειραχτεί οτιδήποτε θα υπάρξουν καταστροφικές συνέπειες. 11. Ρωμανιώτες, οι Έλληνες Εβραίοι των Ιωαννίνων (2019) των Ανιές Σκλάβου και Στέλιου Τατάκη

Πηγή εικόνας: typos-i.gr Οι Ρωμανιώτες είναι η ελληνική εβραϊκή κοινότητα που αποτελεί μέρος του πολιτισμού της πόλης των Ιωαννίνων από τα βυζαντινά χρόνια και που κινδύνευσε να αφανιστεί κατά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ντοκιμαντέρ εξερευνά τη γλώσσα, τα ήθη, τα έθιμα και την αλληλεπίδρασή τους με τους Χριστιανούς και τους Μουσουλμάνους. 12. Σιγή ιχθύος (2019) των Θοδωρή Χονδρογιάννου και Ανδρέα Λουκάκου

Πηγή εικόνας: vimeo.com Η υπεραλίευση είναι ένα απ' τα πιο σημαντικά ζητήματα της εποχής μας και το 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης φαίνεται να το (ανα)γνωρίζει αυτό. Η ΕΕ έθεσε ως στόχο το τέλος της υπεραλίευσης το αργότερο μέχρι το 2020, όμως η Μεσόγειος είναι η πλέον υπεραλιευμένη θάλασσα στον πλανήτη, αφού πάνω από 60% των αποθεμάτων της υπεραλιεύεται. Το ντοκιμαντέρ εξερευνά πώς το φαινόμενο αυτό επηρεάζει τη ζωή των ψαράδων της περιοχές. 13. Υπέρ εστιών-μια ταινία για το βιβλιοπωλείο των αστέγων (2019) του Ξενοφώντα Αγγελόπουλου

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Το ντοκιμαντέρ αφηγείται την προσπάθεια του Λεωνίδα Κουρσούμη, ο οποίος έμεινε άνεργος και άστεγος λίγο πριν συνταξιοδοτηθεί, να στήσει μαζί με άλλους δύο άστεγους ένα παλαιοβιβλιοπωλείο. Προς το παρόν, αυτή η πρωτοπόρα επιχείρηση στεγάζεται σ' ένα κτίριο της Πειραιώς 132, δίπλα από το Μουσείο Μπενάκη, και εδώ και ένα χρόνο έχει κερδίσει την υποστήριξη του κόσμου. 14. Κλεονίκη (2019) της Άννας Αντωνοπούλου 

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Η υπεραιωνόβια Κλεονίκη μένει μαζί με δύο από τα οχτώ παιδιά της στα βουνά της Ευρυτανίας, ενώ τραγουδάει και λέει ιστορίες από το παρελθόν. Όλοι μαζί περιμένουν το πανηγύρι του Σωτήρος για να δουν το χωριό τους να ζωντανεύει. 15. Πήγα, είδα , άκουσα (2020) της Μαίρης Μπουλή

Πηγή εικόνας: filmfestival.gr Μπορεί ένας τυφλός να δει την Ακρόπολη; Τα μουσεία της χώρας μας είναι προσβάσιμα σε όλους; Αυτά και άλλα ερωτήματα απασχολούν τη Μαίρη Μπουλή η οποία δημιουργεί ένα ντοκιμαντέρ για το ζήτημα της προσβασιμότητας και το πώς βιώνουν τα άτομα με αναπηρία την ελληνική πραγματικότητα. Ήταν δύσκολο να επιλέξουμε μόνο 15 ντοκιμαντέρ μιας και όλα είναι ένα κι ένα. Μιλάνε για θέματα που απασχολούν την κοινωνία του σήμερα θέτοντας τον σύγχρονο άνθρωπο στο επίκεντρό τους. Ένα είναι σίγουρο: ότι το 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ τολμάει. Ανεβαίνει online σε μια δύσκολη περίοδο, δίνοντας μια ανάσα στους σινεφίλ. Και δίνει και την ευκαιρία να το δουν άνθρωποι που δεν θα μπορούσαν υπό άλλες συνθήκες ν' ανέβουν στο Βορρά, όπως η γράφουσα, και μάλιστα δωρεάν. Αυτό που μένει να δούμε είναι πώς θα τα πάει. Ραντεβού στους υπολογιστές φέτος, λοιπόν, όχι με τραγιάσκες και φουλάρια αλλά μάλλον με κοντομάνικα και σαγιονάρες. Read the full article

[maxmaggr]

Δημήτρης Παναγιωτάτος: Η cult φιλμογραφία του

Ο Δημήτρης Παναγιωτάτος είναι ένας από τους Έλληνες μαχητές του φανταστικού σινεμά. Ο Δημήτρης Παναγιωτάτος είναι ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του νεοελληνικού κινηματογράφου, ένα καλλιτεχνικό ρεύμα που ξεκίνησε στα μέσα του ‘70 και έχει γίνει σήμερα μια εναλλακτική πρόταση για τον Έλληνα σινεφίλ. Ενώ οι περισσότεροι σκηνοθέτες του νέου ρεύματος, δημιουργούσαν ιστορίες βασισμένες από την πραγματικότητα, με ανθρώπους του περιθωρίου που οδηγούνται συχνά στην αυτοκαταστροφή, ο Παναγιωτάτος διαταράσσει αυτόν τον σκληρό ρεαλισμό με μια γλυκιά νότα nouvelle vague. O ερωτισμός, το πάθος και η εμμονή είναι τα κύρια στοιχεία που βιώνουν οι ήρωες των ταινιών του, μια κατάσταση μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Ο Παναγιωτάτος συνδυάζει το καλλιτεχνικό σινεμά με το φανταστικό με επιδέξιο τρόπο, ενώ είναι ο πρώτος που κατάφερε να φέρει αυτό το παρεξηγημένο είδος και στην μικρή οθόνη, με σειρές όπως τις «Ιστορίες Μυστήριου και Φαντασίας (1989)», «Τολμηρές Ιστορίες (1994)» και «Μαγική ��ύχτα (1995)». Έχει γράψει δυο κινηματογραφικά βιβλία «Ο Φανταστικός Κινηματογράφος (1979) και «Φανταστικό και Λογοτεχνία» (1981), ενώ από το 2003 εκτελεί καθήκοντα διευθυντή σπουδών και καθηγητή σκηνοθεσίας στο New York College. Αυτό το άρθρο αναδεικνύει τις κινηματογραφικές δημιουργίες του μεγάλου Έλληνα σκηνοθέτη, ενώ ταυτοχρόνως αντικατοπτρίζει την σημασία ενός διαφορετικού και πρωτοποριακού cult σινεμά που σπανίζει στις ημέρες μας και η ανάγκη επιστροφής του είναι επιτακτική. Ας γνωρίσουμε τώρα τις cult ταινίες του Δημήτρη Παναγιωτάτου.

L' usine du vampire (1977)

Σκηνοθεσία: Denis Levy, Δημήτρης Παναγιωτάτος Πρωταγωνιστούν: Bernard Crillot, Lars Helmsteim, Andre Thevenin Βαθμολογία IMDb: 6.1/10 Μια ομάδα γυναικών προσλαμβάνονται από τον Κύριο Duralac, σε ένα απομονωμένο εργοστάσιο στην Γαλλία. Ο Duralac, όμως, είναι ένας αιμοδιψής βρυκόλακας που δεν αρέσκεται μόνο στο να βλέπει τις εργάτριες του να χύνουν το αίμα τους στην δουλειά, αλλά ποθεί να χύνουν το αίμα τους και για εκείνον. Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Δημήτρη Παναγιωτάτου και Denis Levy, μια κοινωνική αλληγορία πάνω στον καπιταλισμό και την διεφθαρμένη εξουσία. Ο Παναγιωτάτος γύρισε την ταινία, όταν σπούδαζε κινηματογράφο στην Γαλλία, εκεί επηρεασμένος από τις βαμπιρίκες ταινίες του Jean Rollin, αποφάσισε να δημιουργήσει το δικό του απέθαντο πόνημα. Για χρόνια η ταινία βρισκόταν στα «συρτάρια», αλλά τον Οκτώβριο του 2019, η ταινιοθήκη της Γαλλίας έκανε ένα μεγάλο αφιέρωμα σε ταινίες με βρυκόλακες, οπού εκεί προβλήθηκε και το L’usine du vampire σε αποκατεστημένη κόπια. Μια αναγέννηση για αυτήν την σπάνια ταινία, που ελπίζουμε να κυκλοφορήσει σύντομα και σε dvd. Πηγή εικόνας: imdb.com

Η Νύχτα με την Σιλένα (1986)

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Παναγιώτατος Πρωταγωνιστούν: Αντώνης Καφετζόπουλος, Εύα Βλαχάκου, Μάγδα Μαυρογιάννη Βαθμολογία IMDb: 6.4/10 Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=xFdfv7l43Cs Ο Χρήστος είναι ιδιοκτήτης σε ένα βίντεο-κλαμπ, η μοναχικότητα του, τον οδηγεί στο να παρακολουθεί από το απέναντι μπαλκόνι μια γυναίκα, την Σιλένα. Μια γυναίκα την οποία δεν μπορεί να έχει αλλά αναζητάει πληροφορίες για αυτήν. Ο Χρήστος θα παγιδευτεί σε σκέψεις ερωτικές, εκεί οπού η μανία και ο ερωτάς συνυπάρχουν. Το αριστούργημα του Δημήτρη Παναγιωτάτου, μια από τις πιο σημαντικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. Μια ατμοσφαιρική ταινία με έντονο ερωτισμό, χωρίς απαραίτητα να έχει γυμνό. Ο ερωτισμός στην Σιλένα, είναι τα βλέμματα, οι σκιές, τα αγγίγματα και οι ανάσες. Είναι η μάχη μεταξύ του ηρώα και της ερωτικής παρόρμησης του, παλεύει με το αντικείμενο του πόθου του, προτού αυτό του γίνει απωθημένο. Ο χαρακτήρας του Χρήστου που τον υποδύεται εξαιρετικά ο αγαπημένος Αντώνης Καφετζόπουλος, είναι ένας χαρακτήρας πνευματικά ευνουχισμένος, δίνει μάχη μεταξύ της επιθυμίας και της ενοχής του, ενώ τον ρολό της αινιγματικής Σιλένας, τον ενσαρκώνει η χαρισματική Εύα Βλαχάκου. Ο Δημήτρης Παναγιωτάτος σκηνοθετεί ένα σκοτεινό και ερωτικό σύμπαν οπού ο διάλογος είναι περισσότερο εσωτερικός παρά εκφραστικός. Με μια έντονη κινηματογραφοφιλία, ο Παναγιωτάτος βαδίζει στα βήματα του neo-noir και αυτό το οδοιπορικό το συντροφεύει η υπεροχή jazz μουσική του Κυριάκου Σφέτσα. Σύμφωνα με το περιοδικό Θεάματα, Η νύχτα με την Σιλένα ήταν η πιο επιτυχημένη ελληνική ταινία εκείνης της περιόδου, δεν ήταν τυχαίο το σλόγκαν που της είχε δοθεί ως η ελληνική  ταινία που γέμισε ξανά τις αίθουσες. Με ανταγωνιστή εκείνη την βδομάδα το μεγαλειώδες blockbuster Aliens (1986), η Σιλένα του Παναγιωτάτου, κατάφερε να βρεθεί στην δεύτερη θέση στο box-office, με πολύ μικρή διαφορά στα εισιτήρια. Ένας θρίαμβος για τον Παναγιωτάτο καθώς κατάφερε να τα βάλει με τον ίδιο τον Cameron. Η ταινία συμμετείχε στο Φεστιβάλ Σαν Σεμπαστιάν, ενώ κέρδισε το κρατικό βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη. Πηγή εικόνας: imdb.com

Εραστές στην Μηχανή του Χρόνου  (1990)

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Παναγιωτάτος Πρωταγωνιστούν: Χριστίνα Αλεξάντερ, Μπενουά Ροσέλ, Τάκης Μόσχος Βαθμολογία IMDb: 6.3/10 Trailer: Vimeo.com/231402863 Η Σύλβια και ο Άγγελος ζουν μια παθιασμένη αλλά ταυτοχρόνως τοξική σχέση. Η Σύλβια αποφασίζει να τον χωρίσει. Τρία χρόνια μετά, η Σύλβια έχει σχέση με έναν γιατρό, οπού όμως παράξενα πράγματα συμβαίνουν στην ζωή της. Εξαφανίσεις, φόνοι και σεξ με μια αόρατη οντότητα. Η Σύλβια ανακαλύπτει πως ο Άγγελος έχει φτιάξει μια μηχανή του χρόνου και θέλει να ξανακάνει την Σύλβια ερωμένη του. Το ερωτικό ντελίριο του Παναγιωτάτου, ενώνει το θρίλερ με τον ερωτισμό και την επιστημονική φαντασία. Αυτήν την φορά ο ερωτισμός είναι διάχυτο��, έχει και γυμνό αλλά και κάποιες εικαστικά όμορφες ερωτικές σκηνές. Ένα παράτολμο εγχείρημα για τα ελληνικά δεδομένα και ένας από τους λίγους αξιόλογους αντιπροσώπους του ελληνικού φανταστικού σινεμά. Οι Εραστές στην Μηχανή του Χρόνου ήταν η πρώτη ελληνική ταινία που συμμετείχε στο Φεστιβάλ Αβοριάζ, ενώ αξιομνημόνευτή ήταν και η συμμετοχή της στο Φεστιβάλ του Μόντρεαλ. Το 2018, η ταινία κυκλοφόρησε σε dvd από μια από τις μεγαλύτερες αμερικάνικες εταιρείες του cult σινεμά, την Mondo Macabro. Πηγή εικόνας: gfc.gr

Μοναξιά μου όλα… (1998)

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Παναγιώτατος Πρωταγωνιστούν: Βαλέρια Χριστοδουλίδου, Χρήστος Σολωμός, Βάνα Μπάρμπα Βαθμολογία IMDb: 5.4/10 Η σχέση του Δημήτρη και της Εύας  έχει ατονήσει, ο Δημήτρης χάνεται σε ερωτικές σχέσεις μιας βραδιάς ενώ η Εύα σε ερωτικές φαντασιώσεις μιας νύχτας. Μόλις αποκαλυφθεί η κρυφή ζωή του Δημήτρη, όλα θα ανατραπούν. Ο Δημήτρης Παναγιωτάτος σκηνοθέτησε και το βιντεοκλίπ του ομώνυμου τραγουδιού των Πυξ Λαξ. Πηγή εικόνας: imdb.com

Η Τρίτη Νύχτα (2003)

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Παναγιωτάτος Πρωταγωνιστούν: Γιάννης Βούρος, Κατερίνα Τσάβαλου, Μηνάς Χατζησάββας Βαθμολογία IMDb: 5.2/10 Τέσσερις άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι θα κληθούν να ανακαλύψουν το μυστήριο πίσω από κάποια απειλητικά τηλεφωνήματα μετά από την εξαφάνιση ενός αεροπλάνου, οπού οι επιβαίνοντες ήταν δικοί τους άνθρωποι. Ένα χιτσκοκικό θρίλερ, που απαρτίζεται από ένα σπουδαίο cast ηθοποιών. Πηγή εικόνας: imdb.com

Ξένες σε Ξένη Χώρα: 50 Ελληνικές Ταινίες Μυστηρίου και Φαντασίας (2009)

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Παναγιωτάτος Βαθμολογία IMDb: 7.3/10 Ένα ντοκιμαντέρ για τις ελληνικές ταινίες του φανταστικού και του θρίλερ, που κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα τα τελευταία 50 χρόνια.

Πηγή εικόνας: imdb.com

Deadly Casting (2015)

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Παναγιωτάτος Πρωταγωνιστούν: Τζωρτζίνα Κώνστα, Χάρης Παντελιδάκης, Χριστίνα Πετρολέκα Βαθμολογία IMDb: 6.4/10 Οκτώ ηθοποιοί και ένας σκηνοθέτης παγιδεύονται μέσα σε ένα στούντιο, όταν ξαφνικά η μπομπίνα αρχίζει να προβάλει κάποια παλιά φιλμ, οπού τα φαντάσματα των παλιών ηθοποιών θα εκδικηθούν τους καινούργιους. Ο Δημήτρης Παναγιωτάτος συλλέγει τις τρεις ιστορίες του από την σειρά «Ιστορίες Μυστήριου και Φαντασίας» και τις ενώνει στην νέα του ταινία. Μια αλληγορία για το πως το remake προσπαθεί να αντικαταστήσει το πρωτότυπο. Το Deadly Casting είναι η τελευταία ταινία του Παναγιωτάτου στην φιλμογραφία του.

Πηγή εικόνας: imdb.com Read the full article

[maxmaggreece]

Δημήτρης Παναγιωτάτος: Η cult φιλμογραφία του

Ο Δημήτρης Παναγιωτάτος είναι ένας από τους Έλληνες μαχητές του φανταστικού σινεμά. Ο Δημήτρης Παναγιωτάτος είναι ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του νεοελληνικού κινηματογράφου, ένα καλλιτεχνικό ρεύμα που ξεκίνησε στα μέσα του ‘70 και έχει γίνει σήμερα μια εναλλακτική πρόταση για τον Έλληνα σινεφίλ. Ενώ οι περισσότεροι σκηνοθέτες του νέου ρεύματος, δημιουργούσαν ιστορίες βασισμένες από την πραγματικότητα, με ανθρώπους του περιθωρίου που οδηγούνται συχνά στην αυτοκαταστροφή, ο Παναγιωτάτος διαταράσσει αυτόν τον σκληρό ρεαλισμό με μια γλυκιά νότα nouvelle vague. O ερωτισμός, το πάθος και η εμμονή είναι τα κύρια στοιχεία που βιώνουν οι ήρωες των ταινιών του, μια κατάσταση μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Ο Παναγιωτάτος συνδυάζει το καλλιτεχνικό σινεμά με το φανταστικό με επιδέξιο τρόπο, ενώ είναι ο πρώτος που κατάφερε να φέρει αυτό το παρεξηγημένο είδος και στην μικρή οθόνη, με σειρές όπως τις «Ιστορίες Μυστήριου και Φαντασίας (1989)», «Τολμηρές Ιστορίες (1994)» και «Μαγική Νύχτα (1995)». Έχει γράψει δυο κινηματογραφικά βιβλία «Ο Φανταστικός Κινηματογράφος (1979) και «Φανταστικό και Λογοτεχνία» (1981), ενώ από το 2003 εκτελεί καθήκοντα διευθυντή σπουδών και καθηγητή σκηνοθεσίας στο New York College. Αυτό το άρθρο αναδεικνύει τις κινηματογραφικές δημιουργίες του μεγάλου Έλληνα σκηνοθέτη, ενώ ταυτοχρόνως αντικατοπτρίζει την σημασία ενός διαφορετικού και πρωτοποριακού cult σινεμά που σπανίζει στις ημέρες μας και η ανάγκη επιστροφής του είναι επιτακτική. Ας γνωρίσουμε τώρα τις cult ταινίες του Δημήτρη Παναγιωτάτου.

L' usine du vampire (1977)

Σκηνοθεσία: Denis Levy, Δημήτρης Παναγιωτάτος Πρωταγωνιστούν: Bernard Crillot, Lars Helmsteim, Andre Thevenin Βαθμολογία IMDb: 6.1/10 Μια ομάδα γυναικών προσλαμβάνονται από τον Κύριο Duralac, σε ένα απομονωμένο εργοστάσιο στην Γαλλία. Ο Duralac, όμως, είναι ένας αιμοδιψής βρυκόλακας που δεν αρέσκεται μόνο στο να βλέπει τις εργάτριες του να χύνουν το αίμα τους στην δουλειά, αλλά ποθεί να χύνουν το αίμα τους και για εκείνον. Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Δημήτρη Παναγιωτάτου και Denis Levy, μια κοινωνική αλληγορία πάνω στον καπιταλισμό και την διεφθαρμένη εξουσία. Ο Παναγιωτάτος γύρισε την ταινία, όταν σπούδαζε κινηματογράφο στην Γαλλία, εκεί επηρεασμένος από τις βαμπιρίκες ταινίες του Jean Rollin, αποφάσισε να δημιουργήσει το δικό του απέθαντο πόνημα. Για χρόνια η ταινία βρισκόταν στα «συρτάρια», αλλά τον Οκτώβριο του 2019, η ταινιοθήκη της Γαλλίας έκανε ένα μεγάλο αφιέρωμα σε ταινίες με βρυκόλακες, οπού εκεί προβλήθηκε και το L’usine du vampire σε αποκατεστημένη κόπια. Μια αναγέννηση για αυτήν την σπάνια ταινία, που ελπίζουμε να κυκλοφορήσει σύντομα και σε dvd. Πηγή εικόνας: imdb.com

Η Νύχτα με την Σιλένα (1986)

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Παναγιώτατος Πρωταγωνιστούν: Αντώνης Καφετζόπουλος, Εύα Βλαχάκου, Μάγδα Μαυρογιάννη Βαθμολογία IMDb: 6.4/10 Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=xFdfv7l43Cs Ο Χρήστος είναι ιδιοκτήτης σε ένα βίντεο-κλαμπ, η μοναχικότητα του, τον οδηγεί στο να παρακολουθεί από το απέναντι μπαλκόνι μια γυναίκα, την Σιλένα. Μια γυναίκα την οποία δεν μπορεί να έχει αλλά αναζητάει πληροφορίες για αυτήν. Ο Χρήστος θα παγιδευτεί σε σκέψεις ερωτικές, εκεί οπού η μανία και ο ερωτάς συνυπάρχουν. Το αριστούργημα του Δημήτρη Παναγιωτάτου, μια από τις πιο σημαντικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. Μια ατμοσφαιρική ταινία με έντονο ερωτισμό, χωρίς απαραίτητα να έχει γυμνό. Ο ερωτισμός στην Σιλένα, είναι τα βλέμματα, οι σκιές, τα αγγίγματα και οι ανάσες. Είναι η μάχη μεταξύ του ηρώα και της ερωτικής παρόρμησης του, παλεύει με το αντικείμενο του πόθου του, προτού αυτό του γίνει απωθημένο. Ο χαρακτήρας του Χρήστου που τον υποδύεται εξαιρετικά ο αγαπημένος Αντώνης Καφετζόπουλος, είναι ένας χαρακτήρας πνευματικά ευνουχισμένος, δίνει μάχη μεταξύ της επιθυμίας και της ενοχής του, ενώ τον ρολό της αινιγματικής Σιλένας, τον ενσαρκώνει η χαρισματική Εύα Βλαχάκου. Ο Δημήτρης Παναγιωτάτος σκηνοθετεί ένα σκοτεινό και ερωτικό σύμπαν οπού ο διάλογος είναι περισσότερο εσωτερικός παρά εκφραστικός. Με μια έντονη κινηματογραφοφιλία, ο Παναγιωτάτος βαδίζει στα βήματα του neo-noir και αυτό το οδοιπορικό το συντροφεύει η υπεροχή jazz μουσική του Κυριάκου Σφέτσα. Σύμφωνα με το περιοδικό Θεάματα, Η νύχτα με την Σιλένα ήταν η πιο επιτυχημένη ελληνική ταινία εκείνης της περιόδου, δεν ήταν τυχαίο το σλόγκαν που της είχε δοθεί ως η ελληνική  ταινία που γέμισε ξανά τις αίθουσες. Με ανταγωνιστή εκείνη την βδομάδα το μεγαλειώδες blockbuster Aliens (1986), η Σιλένα του Παναγιωτάτου, κατάφερε να βρεθεί στην δεύτερη θέση στο box-office, με πολύ μικρή διαφορά στα εισιτήρια. Ένας θρίαμβος για τον Παναγιωτάτο καθώς κατάφερε να τα βάλει με τον ίδιο τον Cameron. Η ταινία συμμετείχε στο Φεστιβάλ Σαν Σεμπαστιάν, ενώ κέρδισε το κρατικό βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη. Πηγή εικόνας: imdb.com

Εραστές στην Μηχανή του Χρόνου  (1990)

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Παναγιωτάτος Πρωταγωνιστούν: Χριστίνα Αλεξάντερ, Μπενουά Ροσέλ, Τάκης Μόσχος Βαθμολογία IMDb: 6.3/10 Trailer: Vimeo.com/231402863 Η Σύλβια και ο Άγγελος ζουν μια παθιασμένη αλλά ταυτοχρόνως τοξική σχέση. Η Σύλβια αποφασίζει να τον χωρίσει. Τρία χρόνια μετά, η Σύλβια έχει σχέση με έναν γιατρό, οπού όμως παράξενα πράγματα συμβαίνουν στην ζωή της. Εξαφανίσεις, φόνοι και σεξ με μια αόρατη οντότητα. Η Σύλβια ανακαλύπτει πως ο Άγγελος έχει φτιάξει μια μηχανή του χρόνου και θέλει να ξανακάνει την Σύλβια ερωμένη του. Το ερωτικό ντελίριο του Παναγιωτάτου, ενώνει το θρίλερ με τον ερωτισμό και την επιστημονική φαντασία. Αυτήν την φορά ο ερωτισμός είναι διάχυτος, έχει και γυμνό αλλά και κάποιες εικαστικά όμορφες ερωτικές σκηνές. Ένα παράτολμο εγχείρημα για τα ελληνικά δεδομένα και ένας από τους λίγους αξιόλογους αντιπροσώπους του ελληνικού φανταστικού σινεμά. Οι Εραστές στην Μηχανή του Χρόνου ήταν η πρώτη ελληνική ταινία που συμμετείχε στο Φεστιβάλ Αβοριάζ, ενώ αξιομνημόνευτή ήταν και η συμμετοχή της στο Φεστιβάλ του Μόντρεαλ. Το 2018, η ταινία κυκλοφόρησε σε dvd από μια από τις μεγαλύτερες αμερικάνικες εταιρείες του cult σινεμά, την Mondo Macabro. Πηγή εικόνας: gfc.gr

Μοναξιά μου όλα… (1998)

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Παναγιώτατος Πρωταγωνιστούν: Βαλέρια Χριστοδουλίδου, Χρήστος Σολωμός, Βάνα Μπάρμπα Βαθμολογία IMDb: 5.4/10 Η σχέση του Δημήτρη και της Εύας  έχει ατονήσει, ο Δημήτρης χάνεται σε ερωτικές σχέσεις μιας βραδιάς ενώ η Εύα σε ερωτικές φαντασιώσεις μιας νύχτας. Μόλις αποκαλυφθεί η κρυφή ζωή του Δημήτρη, όλα θα ανατραπούν. Ο Δημήτρης Παναγιωτάτος σκηνοθέτησε και το βιντεοκλίπ του ομώνυμου τραγουδιού των Πυξ Λαξ. Πηγή εικόνας: imdb.com

Η Τρίτη Νύχτα (2003)

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Παναγιωτάτος Πρωταγωνιστούν: Γιάννης Βούρος, Κατερίνα Τσάβαλου, Μηνάς Χατζησάββας Βαθμολογία IMDb: 5.2/10 Τέσσερις άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι θα κληθούν να ανακαλύψουν το μυστήριο πίσω από κάποια απειλητικά τηλεφωνήματα μετά από την εξαφάνιση ενός αεροπλάνου, οπού οι επιβαίνοντες ήταν δικοί τους άνθρωποι. Ένα χιτσκοκικό θρίλερ, που απαρτίζεται από ένα σπουδαίο cast ηθοποιών. Πηγή εικόνας: imdb.com

Ξένες σε Ξένη Χώρα: 50 Ελληνικές Ταινίες Μυστηρίου και Φαντασίας (2009)

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Παναγιωτάτος Βαθμολογία IMDb: 7.3/10 Ένα ντοκιμαντέρ για τις ελληνικές ταινίες του φανταστικού και του θρίλερ, που κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα τα τελευταία 50 χρόνια.

Πηγή εικόνας: imdb.com

Deadly Casting (2015)

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Παναγιωτάτος Πρωταγωνιστούν: Τζωρτζίνα Κώνστα, Χάρης Παντελιδάκης, Χριστίνα Πετρολέκα Βαθμολογία IMDb: 6.4/10 Οκτώ ηθοποιοί και ένας σκηνοθέτης παγιδεύονται μέσα σε ένα στούντιο, όταν ξαφνικά η μπομπίνα αρχίζει να προβάλει κάποια παλιά φιλμ, οπού τα φαντάσματα των παλιών ηθοποιών θα εκδικηθούν τους καινούργιους. Ο Δημήτρης Παναγιωτάτος συλλέγει τις τρεις ιστορίες του από την σειρά «Ιστορίες Μυστήριου και Φαντασίας» και τις ενώνει στην νέα του ταινία. Μια αλληγορία για το πως το remake προσπαθεί να αντικαταστήσει το πρωτότυπο. Το Deadly Casting είναι η τελευταία ταινία του Παναγιωτάτου στην φιλμογραφία του.

Πηγή εικόνας: imdb.com Read the full article

[maxmaggreece]

Φιλοποίμην Φίνος: Τα φιλμ της νοσταλγίας

Πηγή εικόνας: finosfilm.com Ο Φιλοποίμην Φίνος ήταν κινηματογραφικός παραγωγός, ο οποίος αφιέρωσε όλη του τη ζωή στην έβδομη τέχνη και από πολλούς χαρακτηρίστηκε ως ο «πατριάρχης» του ελληνικού κινηματογράφου. Ήταν, επίσης, ο ιδρυτής της εταιρίας Finos Films μέσα από την οποία παρ��γαγε πλούσιο και σημαντικό έργο, ταινίες που έμειναν και ��α μείνουν αξέχαστες. Η ζωή του ήταν τέχνη και η τέχνη του ζωή Ο Φιλοποίμην Φίνος γεννήθηκε στην Τιθορέα Λοκρίδος το 1908, μα στην ουσία όλα του τα χρόνια τα έζησε στην Αθήνα, αφού ήταν σε πολύ μικρή ηλικία όταν η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην πρωτεύουσα. Ο Φίνος σπούδασε νομικά στην Αθήνα και στην Γερμανία, αλλά διάλεξε να βιοποριστεί μέσω της κινηματογραφικής τέχνης ακολουθώντας το παράδειγμα του πατέρα του. Από παιδί ήταν ανήσυχο πνεύμα. Αγαπούσε ιδιαίτερα το θέατρο, τη λογοτεχνία και την δημοσιογραφία. Ιδιαίτερα δραστήριος καθώς ήταν, στην εφηβεία του κιόλας, οργάνωσε τον σύλλογο «Νεολαία», μέσα από τον οποίο ο ίδιος και συνομήλικοί του οργάνωναν θεατρικές παραστάσεις και μάλιστα μερικές παίχτηκαν στο θέατρο «Κοτοπούλη». Αγάπησε τον κινηματογράφο από παιδί επηρεασμένος από τον πατέρα του ο οποίος, αν και γιατρός, τελικώς ασχολήθηκε με αυτόν τον χώρο διατηρώντας κινηματογραφικές αίθουσες στην Αθήνα. Η κινηματογραφική αίθουσα «Αλκαζάρ» ήταν η πιο γνωστή από αυτές και αυτή που έγινε η αιτία ή η αφορμή για τον νεαρό Φιλοποίμην να αφιερωθεί στον κινηματογράφο. Ως φοιτητής εργάστηκε στο «Αλκαζάρ» περνώντας ατέλειωτες ώρες ανάμεσα σε μηχανήματα και εικόνες που τον μάγευαν. Το ενδιαφέρον του και η μελέτη για οτιδήποτε τεχνικό στο χώρο ήταν έντονα. Θέλοντας να κατανοήσει τη λειτουργία των κινηματογραφικών μηχανημάτων είχε φτάσει στο σημείο να τα αποσυνθέτει και να τα συνθέτει εκ νέου. Είχε γίνει ειδικός και μπορούσε να επισκευάσει οποιαδήποτε βλάβη παρουσιαζόταν. Γι’ αυτό και τότε οι συνεργάτες και οι άνθρωποι που τον γνώρισαν τον αποκαλούσαν με το χαριτωμένο παρατσούκλι «Ο κατσαβιδάκιας».

Πηγή εικόνας: finosfilm.com Με πυξίδα το όνειρο και όχημα τη σκληρή δουλειά ο Φίνος καινοτομεί Ο Φίνος ακολούθησε το όνειρό του και παρά τις ��υσκολίες που αντιμετώπισε, ακολούθησε με πάθος ως το τέλος αυτό που αγαπούσε τόσο πολύ που έγινε όλη του η ζωή, τον κινηματογράφο. Ο ζήλος του ήταν αξιοσημείωτος κι όπως ήταν φυσικό τον οδήγησε σε καινοτομίες. Έτσι, το 1930 κατασκεύασε μηχάνημα ήχου το οποίο εγκατέστησε στο «Αλκαζάρ». Κατόπιν προχώρησε και στην κατασκευή ηχοληπτικής μηχανής μέσω της οποίας οι ταινίες θα μπορούσαν να έχουν πια πρωτογενή ήχο χωρίς να ντουμπλάρονται. Το 1935 τελικά κατασκεύασε ολοκληρωμένο μηχάνημα ήχου και μάλιστα σύγχρονο. Τότε αποπειράθηκε να γυρίσει και την πρώτη του ταινία, αλλά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Παρά τις αναποδιές και το γεγονός ότι δεν υπήρχαν καθόλου μέσα εκείνη την εποχή στην Ελλάδα, ο Φίνος με πείσμα και πίστη συνέχισε ακάθεκτος και το 1938 ίδρυσε τα «Ελληνικά Κινηματογραφικά Στούντιο». Μαζί με τους συνεργάτες του και μετά από πολύ σκληρή δουλειά το 1940 κατάφεραν και ολοκλήρωσαν την ταινία «Το τραγούδι του χωρισμού», η οποία βγήκε στους κινηματογράφους, αλλά δεν είχε επιτυχία. Μάλιστα, σε αυτή την ταινία ο Φίνος σκηνοθέτησε για πρώτη φορά, ενώ ταυτόχρονα είχε και την τεχνική επιμέλεια. Την ίδια χρονιά νοικιάζει στην Αθήνα ένα παλιό τριώροφο, όπου και στήνει στους δύο πρώτους ορόφους το στούντιό του και στον τρίτο όροφο φτιάχνει το σπίτι του μαζί με την σύντροφο της ζωής του, Τζέλλα. Ο Φίνος ονειρεύεται από εκείνο τον χώρο να ξεκινήσει τη νέα του εταιρία. Ωστόσο, τα ιστορικά γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου δεν το επιτρέπουν και παρουσιάζεται στην Γεωγραφική υπηρεσία στρατού προσφερόμενος να υπηρετήσει την πατρίδα.

Πηγή εικόνας: finosfilm.com Η φωνή της καρδιάς πιο δυνατή από τον κρότο του πολέμου Ο στρατιώτης Φιλοποίμην Φίνος στο Αλβανικό μέτωπο γυρίζει τις σκηνές του πολέμου ρισκάροντας την ίδια του τη ζωή. Έχοντας συγκρ��τήσει συνεργείο λήψεων, με πενιχρά μέσα και εξοπλισμό καταγράφει την ιστορία γυρίζοντας πόλεις και βουνά σε άθλιες καιρικές συνθήκες. Τα φιλμ αυτά, με τον τίτλο «Επίκαιρα», με πρωταγωνιστές τους Έλληνες ήρωες γίνονται μεγάλο στήριγμα και φτερώνουν την ψυχή του λαού που τα παρακολουθεί στις κινηματογραφικές αίθουσες. Στις 27 Απριλίου του 1941 οι Γερμανοί Ναζί καταλαμβάνουν την Αθήνα. Από τις πρώτες καταστροφές που έκαναν ήταν ο εξοπλισμός του συνεργείου του Φίνου και τα αρνητικά των φιλμ τα οποία έψαχναν για να τα κάψουν, να τα εξαφανίσουν κι έτσι κατέστρεψαν ολοσχερώς και το στούντιό του. Ο Φίνος που αντιλήφθηκε αμέσως την μανία τους κατόρθωσε να διασώσει κάποιο υλικό με τη βοήθεια ενός φίλου του κρύβοντάς το. Το υλικό αυτό είναι το μοναδικό πολύτιμο ντοκουμέντο που έχουμε ως σήμερα. Ούτε αυτή η καταστροφή δεν μπόρεσε να κάμψει και να ανακόψει την πορεία του μεγάλου κινηματογραφιστή προς τον στόχο του. Τον χειμώνα του 1941 μαζεύει τις δυνάμεις του και γυρίζει μία ταινία μικρού μήκους στην οποία θα προβαλόταν η διαδικασία της απογραφής με σύγχρονο τρόπο. Η ταινία αυτή ήταν δική του ιδέα και η επιτυχία της - κυρίως σε τεχνικά ζητήματα - του έδωσε μεγάλη ώθηση για την συνέχεια. Μέσα στον παραλογισμό και την σκληρότητα του πολέμου, σε εντελώς αρνητικές συνθήκες, ο Φίνος αποφασίζει να γυρίσει την επόμενη του ταινία, εγχείρημα που μόνο τρέλα και ουτοπία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εκείνο τον καιρό. Κι όμως, πουλάει τα χωράφια του πατέρα του και επενδύει στο έργο του δίνοντας τα πάντα, ό,τι είχε και δεν είχε. Παράλληλα, καταφέρνει να πείσει έναν καλό του φίλο, ο οποίος ανέλαβε να χρηματοδοτήσει την ταινία κατά το ήμισυ. «Η φωνή της καρδιάς» βγαίνει τελικά στις αίθουσες μετά από έναν τρομερά δύσκολο χρόνο γυρισμάτων, στις 29 Μαρτίου του 1943, και η επιτυχία της είναι τεράστια. Οι εκδηλώσεις του κοινού εκείνο το βράδυ, έξω από τον κινηματογράφο Rex, μα και στους δρόμους, ήταν κάτι το ανεπανάληπτο. Η συγκεκριμένη ταινία ήταν ουσιαστικά και η αρχή του κινηματογράφου στην Ελλάδα, αλλά και το πρώτο βήμα που οδήγησε στην χρυσή εποχή της «Finos Films». Ένα χρόνο αργότερα ο Φιλοποίμην και ο πατέρας του συλλαμβάνονται από τους Γερμανούς, επειδή τροφοδοτούσαν τα μέλη της αντίστασης από τα κτήματα τους και καταδικάζονται σε θάνατο. Η ζωή του σώθηκε επειδή ο πατέρας του κατάφερε να πείσει τους Γερμανούς για την αθωότητα του γιου του λέγοντας πως ��εν είχε αναμιχθεί στην υπόθεση. Οι Γερμανοί βάζουν όρο την «εθελούσια δωρεά των περιουσιακών στοιχείων στις δυνάμεις της κατοχής». Ο Φιλοποίμην αποφυλακίζεται, μα ο πατέρας του μετά από λίγο καιρό τελικά εκτελείται.

Πηγή εικόνας: finosfilm.com Ο Φίνος, το Χόλιγουντ της Ελλάδας και τα φιλμ της νοσταλγίας Μετά την εκτέλεση του πατέρα του το 1944 και ως τις 26 Ιανουαρίου του 1977 που ο Φιλοποίμην Φίνος φεύγει από τη ζωή από καρκίνο, η Ελλάδα, χάρη στο άστρο αυτού του ανθρώπου, με το πείσμα, την πίστη του, την αδιάκοπη σκληρή δουλειά και όλα τα προσόντα που διέθετε, γνώρισε την χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου. Η «Finos Films» φτάνει στην κορυφή της επιτυχίας την δεκαετία του '50. Από πολλούς χαρακτηρίστηκε «Το Χόλιγουντ της Ελλάδας» και όχι άδικα. Αντίστοιχα και ο Φιλοποίμην Φίνος δίκαια χαρακτηρίστηκε «Πατριάρχης του Ελληνικού κινηματογράφου». Από την δεκαετία του '40 ως το θάνατο του Φίνου η «Finos Films» δημιούργησε 187 ταινίες, κωμωδίες και δράματα. Οι άνθρωποι που έδωσαν πνοή σε όλα αυτά τα σπουδαία φιλμς, είναι γνωστοί και αγαπητοί σε όλους μας, «ιερά τέρατα»: Αλέκος Σακελλάριος, Βασίλης Λογοθετίδης, Λάμπρος Κωνσταντάρας, Ρένα Βλαχοπούλου, Κώστας Βουτσάς, Ζωή Λάσκαρη, Ντίνος Ηλιόπουλος, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Μάνος Χατζιδάκις, Αλέκος Αλεξανδράκης, Χρήστος Τσαγανέας, Βασίλης Αυλωνίτης, Γεωργία Βασιλειάδου, Θανάσης Βέγγος, Μίμης Φωτόπουλος, Ορέστης Μακρής, Γιώργος Τζαβέλλας, Γιάννης Δαλιανίδης , Μίμης Πλέσσας, Τζένη Καρέζη, Κώστας Χατζηχρήστος… Ένας τεράστιος κατάλογος από μουσικούς, ηθοποιούς, σεναριογράφους και σκηνοθέτες. Η επιτυχία αυτών των ταινιών φτάνει ως τις μέρες μας, μιας και εξακολουθούν να προβάλλονται στην τηλεόρασ��, και οι θεατές τις παρακολουθούν πάντα με χαρά και ενδιαφέρον. Ταινίες που πρωτοείδαν οι παππούδες και γονείς μας, μεγάλωσαν εμάς και εξακολουθούν να βλέπουν και τα παιδιά μας.

Πηγή εικόνας: finosfilm.com Η τελευταία ταινία της χρυσής εποχής της Finos Films ήταν η κωμωδία «Ο Κυρ-Γιώργης Εκπαιδεύεται». Κατόπιν η εταιρία, μετά από μια μεγάλη διακοπή ετών, το 2006 στήριξε την τανία του Κώστα Καπάκα «Uranya», η οποία είχε επιτυχία και πολύ καλές κριτικές. Ακολούθησαν ταινίες όπως το remake « Ο Ηλίας του 16ου», «Λάρισα Εμπιστευτικό» και άλλες. Η ιστορία, χάρη στην εργασία, τη θέληση και το όνειρο κάποιων ανθρώπων, συνεχίζεται. Η εταιρία αναμένεται να προχωρήσει σύντομα στην ψηφιοποίηση του αρχείου της. Αυτή η σπουδαία παρακαταθήκη είναι η κληρονομιά που άφησε σε όλους μας ο Φιλοποίμην Φίνος. Μέσα από τις ταινίες του μαθαίνουμε για την παλιά Ελλάδα, για τα προτερήματα και τα ελαττώματα του λαού μας, για τις παθογένειές μας. Οι ταινίες του Φίνου κατέγραψαν την ιστορία και είναι κομμάτι της ιστορίας της χώρας μας. Στο παρακάτω βίντεο, αξίζει να δείτε το απόσπασμα που διασώθηκε από τα «Επίκαιρα» του Φιλοποίμενος Φίνου για το τέλος της ναζιστικής Κατοχής στην Αθήνα το 1944. Το συγκεκριμένο απόσπασμα δεν προβλήθηκε ποτέ στην Ελλλάδα. https://youtu.be/y_6X1BICiMw Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν σε αυτό το άρθρο: finosfilm.com ( Τελευταία πρόσβαση 24-1-2020) Read the full article

[maxmaggr]

Φιλοποίμην Φίνος: Τα φιλμ της νοσταλγίας

Πηγή εικόνας: finosfilm.com Ο Φιλοποίμην Φίνος ήταν κινηματογραφικός παραγωγός, ο οποίος αφιέρωσε όλη του τη ζωή στην έβδομη τέχνη και από πολλούς χαρακτηρίστηκε ως ο «πατριάρχης» του ελληνικού κινηματογράφου. Ήταν, επίσης, ο ιδρυτής της εταιρίας Finos Films μέσα από την οποία παρήγαγε πλούσιο και σημαντικό έργο, ταινίες που έμειναν και θα μείνουν αξέχαστες. Η ζωή του ήταν τέχνη και η τέχνη του ζωή Ο Φιλοποίμην Φίνος γεννήθηκε στην Τιθορέα Λοκρίδος το 1908, μα στην ουσία όλα του τα χρόνια τα έζησε στην Αθήνα, αφού ήταν σε πολύ μικρή ηλικία όταν η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην πρωτεύουσα. Ο Φίνος σπούδασε νομικά στην Αθήνα και στην Γερμανία, αλλά διάλεξε να βιοποριστεί μέσω της κινηματογραφικής τέχνης ακολουθώντας το παράδειγμα του πατέρα του. Από παιδί ήταν ανήσυχο πνεύμα. Αγαπούσε ιδιαίτερα το θέατρο, τη λογοτεχνία και την δημοσιογραφία. Ιδιαίτερα δραστήριος καθώς ήταν, στην εφηβεία του κιόλας, οργάνωσε τον σύλλογο «Νεολαία», μέσα από τον οποίο ο ίδιος και συνομήλικοί του οργάνωναν θεατρικές παραστάσεις και μάλιστα μερικές παίχτηκαν στο θέατρο «Κοτοπούλη». Αγάπησε τον κινηματογράφο από παιδί επηρεασμένος από τον πατέρα του ο οποίος, αν και γιατρός, τελικώς ασχολήθηκε με αυτόν τον χώρο διατηρώντας κινηματογραφικές αίθουσες στην Αθήνα. Η κινηματογραφική αίθουσα «Αλκαζάρ» ήταν η πιο γνωστή από αυτές και αυτή που έγινε η αιτία ή η αφορμή για τον νεαρό Φιλοποίμην να αφιερωθεί στον κινηματογράφο. Ως φοιτητής εργάστηκε στο «Αλκαζάρ» περνώντας ατέλειωτες ώρες ανάμεσα σε μηχανήματα και εικόνες που τον μάγευαν. Το ενδιαφέρον του και η μελέτη για οτιδήποτε τεχνικό στο χώρο ήταν έντονα. Θέλοντας να κατανοήσει τη λειτουργία των κινηματογραφικών μηχανημάτων είχε φτάσει στο σημείο να τα αποσυνθέτει και να τα συνθέτει εκ νέου. Είχε γίνει ειδικός και μπορούσε να επισκευάσει οποιαδήποτε βλάβη παρουσιαζόταν. Γι’ αυτό και τότε οι συνεργάτες και οι άνθρωποι που τον γνώρισαν τον αποκαλούσαν με το χαριτωμένο παρατσούκλι «Ο κατσαβιδάκιας».

Πηγή εικόνας: finosfilm.com Με πυξίδα το όνειρο και όχημα τη σκληρή δουλειά ο Φίνος καινοτομεί Ο Φίνος ακολούθησε το όνειρό του και παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, ακολούθησε με πάθος ως το τέλος αυτό που αγαπούσε τόσο πολύ που έγινε όλη του η ζωή, τον κινηματογράφο. Ο ζήλος του ήταν αξιοσημείωτος κι όπως ήταν φυσικό τον οδήγησε σε καινοτομίες. Έτσι, το 1930 κατασκεύασε μηχάνημα ήχου το οποίο εγκατέστησε στο «Αλκαζάρ». Κατόπιν προχώρησε και στην κατασκευή ηχοληπτικής μηχανής μέσω της οποίας οι ταινίες θα μπορούσαν να έχουν πια πρωτογενή ήχο χωρίς να ντουμπλάρονται. Το 1935 τελικά κατασκεύασε ολοκληρωμένο μηχάνημα ήχου και μάλιστα σύγχρονο. Τότε αποπειράθηκε να γυρίσει και την πρώτη του ταινία, αλλά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Παρά τις αναποδιές και το γεγονός ότι δεν υπήρχαν καθόλου μέσα εκείνη την εποχή στην Ελλάδα, ο Φίνος με πείσμα και πίστη συνέχισε ακάθεκτος και το 1938 ίδρυσε τα «Ελληνικά Κινηματογραφικά Στούντιο». Μαζί με τους συνεργάτες του και μετά από πολύ σκληρή δουλειά το 1940 κατάφεραν και ολοκλήρωσαν την ταινία «Το τραγούδι του χωρισμού», η οποία βγήκε στους κινηματογράφους, αλλά δεν είχε επιτυχία. Μάλιστα, σε αυτή την ταινία ο Φίνος σκηνοθέτησε για πρώτη φορά, ενώ ταυτόχρονα είχε και την τεχνική επιμέλεια. Την ίδια χρονιά νοικιάζει στην Αθήνα ένα παλιό τριώροφο, όπου και στήνει στους δύο πρώτους ορόφους το στούντιό του και στον τρίτο όροφο φτιάχνει το σπίτι του μαζί με την σύντροφο της ζωής του, Τζέλλα. Ο Φίνος ονειρεύεται από εκείνο τον χώρο να ξεκινήσει τη νέα του εταιρία. Ωστόσο, τα ιστορικά γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου δεν το επιτρέπουν και παρουσιάζεται στην Γεωγραφική υπηρεσία στρατού προσφερόμενος να υπηρετήσει την πατρίδα.

Πηγή εικόνας: finosfilm.com Η φωνή της καρδιάς πιο δυνατή από τον κρότο του πολέμου Ο στρατιώτης Φιλοποίμην Φίνος στο Αλβανικό μέτωπο γυρίζει τις σκηνές του πολέμου ρισκάροντας την ίδια του τη ζωή. Έχοντας συγκροτήσει συνεργείο λήψεων, με πενιχρά μέσα και εξοπλισμό καταγράφει την ιστορία γυρίζοντας πόλεις και βουνά σε άθλιες καιρικές συνθήκες. Τα φιλμ αυτά, με τον τίτλο «Επίκαιρα», με πρωταγωνιστές τους Έλληνες ήρωες γίνονται μεγάλο στήριγμα και φτερώνουν την ψυχή του λαού που τα παρακολουθεί στις κινηματογραφικές αίθουσες. Στις 27 Απριλίου του 1941 οι Γερμανοί Ναζί καταλαμβάνουν την Αθήνα. Από τις πρώτες καταστροφές που έκαναν ήταν ο εξοπλισμός του συνεργείου του Φίνου και τα αρνητικά των φιλμ τα οποία έψαχναν για να τα κάψουν, να τα εξαφανίσουν κι έτσι κατέστρεψαν ολοσχερώς και το στούντιό του. Ο Φίνος που αντιλήφθηκε αμέσως την μανία τους κατόρθωσε να διασώσει κάποιο υλικό με τη βοήθεια ενός φίλου του κρύβοντάς το. Το υλικό αυτό είναι το μοναδικό πολύτιμο ντοκουμέντο που έχουμε ως σήμερα. Ούτε αυτή η καταστροφή δεν μπόρεσε να κάμψει και να ανακόψει την πορεία του μεγάλου κινηματογραφιστή προς τον στόχο του. Τον χειμώνα του 1941 μαζεύει τις δυνάμεις του και γυρίζει μία ταινία μικρού μήκους στην οποία θα προβαλόταν η διαδικασία της απογραφής με σύγχρονο τρόπο. Η ταινία αυτή ήταν δική του ιδέα και η επιτυχία της - κυρίως σε τεχνικά ζητήματα - του έδωσε μεγάλη ώθηση για την συνέχεια. Μέσα στον παραλογισμό και την σκληρότητα του πολέμου, σε εντελώς αρνητικές συνθήκες, ο Φίνος αποφασίζει να γυρίσει την επόμενη του ταινία, εγχείρημα που μόνο τρέλα και ουτοπία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εκείνο τον καιρό. Κι όμως, πουλάει τα χωράφια του πατέρα του και επενδύει στο έργο του δίνοντας τα πάντα, ό,τι είχε και δεν είχε. Παράλληλα, καταφέρνει να πείσει έναν καλό του φίλο, ο οποίος ανέλαβε να χρηματοδοτήσει την ταινία κατά το ήμισυ. «Η φωνή της καρδιάς» βγαίνει τελικά στις αίθουσες μετά από έναν τρομερά δύσκολο χρόνο γυρισμάτων, στις 29 Μαρτίου του 1943, και η επιτυχία της είναι τεράστια. Οι εκδηλώσεις του κοινού εκείνο το βράδυ, έξω από τον κινηματογράφο Rex, μα και στους δρόμους, ήταν κάτι το ανεπανάληπτο. Η συγκεκριμένη ταινία ήταν ουσιαστικά και η αρχή του κινηματογράφου στην Ελλάδα, αλλά και το πρώτο βήμα που οδήγησε στην χρυσή εποχή της «Finos Films». Ένα χρόνο αργότερα ο Φιλοποίμην και ο πατέρας του συλλαμβάνονται από τους Γερμανούς, επειδή τροφοδοτούσαν τα μέλη της αντίστασης από τα κτήματα τους και καταδικάζονται σε θάνατο. Η ζωή του σώθηκε επειδή ο πατέρας του κατάφερε να πείσει τους Γερμανούς για την αθωότητα του γιου του λέγοντας πως δεν είχε αναμιχθεί στην υπόθεση. Οι Γερμανοί βάζουν όρο την «εθελούσια δωρεά των περιουσιακών στοιχείων στις δυνάμεις της κατοχής». Ο Φιλοποίμην αποφυλακίζεται, μα ο πατέρας του μετά από λίγο καιρό τελικά εκτελείται.

Πηγή εικόνας: finosfilm.com Ο Φίνος, το Χόλιγουντ της Ελλάδας και τα φιλμ της νοσταλγίας Μετά την εκτέλεση του πατέρα του το 1944 και ως τις 26 Ιανουαρίου του 1977 που ο Φιλοποίμην Φίνος φεύγει από τη ζωή από καρκίνο, η Ελλάδα, χάρη στο άστρο αυτού του ανθρώπου, με το πείσμα, την πίστη του, την αδιάκοπη σκληρή δουλειά και όλα τα προσόντα που διέθετε, γνώρισε την χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου. Η «Finos Films» φτάνει στην κορυφή της επιτυχίας την δεκαετία του '50. Από πολλούς χαρακτηρίστηκε «Το Χόλιγουντ της Ελλάδας» και όχι άδικα. Αντίστοιχα και ο Φιλοποίμην Φίνος δίκαια χαρακτηρίστηκε «Πατριάρχης του Ελληνικού κινηματογράφου». Από την δεκαετία του '40 ως το θάνατο του Φίνου η «Finos Films» δημιούργησε 187 ταινίες, κωμωδίες και δράματα. Οι άνθρωποι που έδωσαν πνοή σε όλα αυτά τα σπουδαία φιλμς, είναι γνωστοί και αγαπητοί σε όλους μας, «ιερά τέρατα»: Αλέκος Σακελλάριος, Βασίλης Λογοθετίδης, Λάμπρος Κωνσταντάρας, Ρένα Βλαχοπούλου, Κώστας Βουτσάς, Ζωή Λάσκαρη, Ντίνος Ηλιόπουλος, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Μάνος Χατζιδάκις, Αλέκος Αλεξανδράκης, Χρήστος Τσαγανέας, Βασίλης Αυλωνίτης, Γεωργία Βασιλειάδου, Θανάσης Βέγγος, Μίμης Φωτόπουλος, Ορέστης Μακρής, Γιώργος Τζαβέλλας, Γιάννης Δαλιανίδης , Μίμης Πλέσσας, Τζένη Καρέζη, Κώστας Χατζηχρήστος… Ένας τεράστιος κατάλογος από μουσικούς, ηθοποιούς, σεναριογράφους και σκηνοθέτες. Η επιτυχία αυτών των ταινιών φτάνει ως τις μέρες μας, μιας και εξακολουθούν να προβάλλονται στην τηλεόραση, και οι θεατές τις παρακολουθούν πάντα με χαρά και ενδιαφέρον. Ταινίες που πρωτοείδαν οι παππούδες και γονείς μας, μεγάλωσαν εμάς και εξακολουθούν να βλέπουν και τα παιδιά μας.

Πηγή εικόνας: finosfilm.com Η τελευταία ταινία της χρυσής εποχής της Finos Films ήταν η κωμωδία «Ο Κυρ-Γιώργης Εκπαιδεύεται». Κατόπιν η εταιρία, μετά από μια μεγάλη διακοπή ετών, το 2006 στήριξε την τανία του Κώστα Καπάκα «Uranya», η οποία είχε επιτυχία και πολύ καλές κριτικές. Ακολούθησαν ταινίες όπως το remake « Ο Ηλίας του 16ου», «Λάρισα Εμπιστευτικό» και άλλες. Η ιστορία, χάρη στην εργασία, τη θέληση και το όνειρο κάποιων ανθρώπων, συνεχίζεται. Η εταιρία αναμένεται να προχωρήσει σύντομα στην ψηφιοποίηση του αρχείου της. Αυτή η σπουδαία παρακαταθήκη είναι η κληρονομιά που άφησε σε όλους μας ο Φιλοποίμην Φίνος. Μέσα από τις ταινίες του μαθαίνουμε για την παλιά Ελλάδα, για τα προτερήματα και τα ελαττώματα του λαού μας, για τις παθογένειές μας. Οι ταινίες του Φίνου κατέγραψαν την ιστορία και είναι κομμάτι της ιστορίας της χώρας μας. Στο παρακάτω βίντεο, αξίζει να δείτε το απόσπασμα που διασώθηκε από τα «Επίκαιρα» του Φιλοποίμενος Φίνου για το τέλος της ναζιστικής Κατοχής στην Αθήνα το 1944. Το συγκεκριμένο απόσπασμα δεν προβλήθηκε ποτέ στην Ελλλάδα. https://youtu.be/y_6X1BICiMw Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν σε αυτό το άρθρο: finosfilm.com ( Τελευταία πρόσβαση 24-1-2020) Read the full article