#εκκλησίας

[romios-gr]

Στην Περιφέρεια Τερνόπολ 55χρονος ιερέας της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας εξαναγκάστηκε σε στράτευση Στις 2 Νοεμβρίου 2024, στην περιφέρεια Τερνόπολ, υπάλληλοι του Περιφερειακού Κέντρου Στρατολόγησης συνέλαβαν τον 55χρονο πρωτοπρεσβύτερο Ολέγκ Μέλνικ, κληρικό της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (ΟΟΕ), και τον οδήγησαν στο γραφείο στρατολόγησης. Α... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/stin-perifereia-ternopol-55chronos-iereas-tis-oykranikis-orthodoxis-ekklisias-exanagkastike-se-strateysi/

[sugaroto]

POV: You're seniors and don't care about the useless homework anymore

[Translation: has anyone done the homework for religion class?

No😂😂😂😂

Nice😂

what homework

She had sent some kids to give us the photocopies when we had a free hour

Theoretically she never gave it to us, since she wasn't there]

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

Εντωμεταξύ, εχτές στην εκκλησία με το που έγινε η ανάσταση κτλ κάποιος πέταγε κάτι μπομπάκια που περισσότερο μοιάζανε με μολότοφ.

[agnickradio]

Η Ιερά Επαρχιακή Σύνοδος για δασικούς χάρτες και ιερά μυστήρια

Η Ιερά Επαρχιακή Σύνοδος για δασικούς χάρτες και ιερά μυστήρια

παλαιότερη φωτογραφία με τον Πατριάρχη Ἡ Ἱερά Ἐπαρχιακή Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης,  συνῆλθε σέ Συνεδρία σήμερα 7 Δεκεμβρίου 2022 στό ���ράκλειο καί ἀσχολήθηκε μέ τά θέματα τῆς Ἡμερήσιας Διάταξης. (more…)

[gemsofgreece]

Αν είναι να ακούσετε ένα podcast αυτήν την ημέρα, εβδομάδα, μήνα, ας είναι αυτό. Σας συμβουλεύω να μην το προσπεράσετε με το σκεπτικό "σιγά το ξέραμε ότι ήταν ψέμα". Το συγκεκριμένο επεισόδιο είναι ένας θησαυρός πληροφορίας και γνώσης. Αναλύει πώς ξεκίνησε η ιεροτελεστία αυτή, από ποιους, πώς συντηρήθηκε, ποιοι εναντιώθηκαν πρώτοι ιστορικά, ποια είναι η ιδιαίτερη θέση της Ελληνικής σε σχέση με τις άλλες ορθόδοξες εκκλησίες πάνω στο ζήτημα και χίλια δυο άλλα πράγματα για τα οποία προσωπικά δεν είχα ι-δ-ε-α.

Παρεμπιπτόντως, δεν υπάρχει λόγος να στραβώσει κανείς πιστός με αυτό το ηχητικό ντοκουμέντο, καθώς ��π' ουδενί δεν εναντιώνεται στην χριστιανική πίστη. Απεναντίας, καταδεικνύει πώς το ψέμα και η απάτη την φθείρουν εκ των έσω. Υπάρχει μεγάλη κατανόηση και ενσυναίσθηση προς την οδύνη που μια τέτοια αποκάλυψη πιθανότατα θα προκαλεί σε πολλούς πιστούς και δίδεται από ανθρώπους της Εκκλησίας καθοδήγηση για να παρηγορηθούν αποτελεσματικά. Με λίγα λόγια, είναι αριστουργηματικό. Εάν δεν πιστεύετε μην το προσπεράσετε και εάν πιστεύετε μην το φοβηθείτε.

Ενδεικτικά, δύο σημεία που κρατώ:

"Ο Χριστιανισμός είναι μια γλυκύτατη θρησκεία και έχει πικρότατους, πικρότατους δηλητηριώδεις εκπροσώπους" - Παντελής Μπουκάλας, δημοσιογράφος και συγγραφέας.

"Αν κάτι μπορεί να καταστραφεί από την αλήθεια, αξίζει να καταστραφεί από την αλήθεια" - Carl Segan, σπουδαίος αστροφυσικός.

[justforbooks]

Πέτρος Τατσόπουλος: «Δεν τα έχω με τους πιστούς αλλά με τους απατεώνες ρασοφόρους»

Μια χειμαρρώδης συνέντευξη με τον γνωστό συγγραφέα, δημοσιογράφο, παρουσιαστή και πρώην βουλευτή Πέτρο Τατσόπουλο, με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο «Το παιδί του διαβόλου - Μια αληθινή ιστορία», όπου εστιάζει στη μεγάλη δύναμη της Εκκλησίας στην Ελλάδα, στη διαπλοκή της με την πολιτεία και στις σκοταδιστικές απόψεις που κατά κανόνα πρεσβεύει καθώς και στην ιδιαίτερα επικερδή «μπίζνα» που έχει στηθεί γύρω από ιερά λείψανα, ιερά κειμήλια, «άγιους» γέροντες και «θαύματα» για κάθε χρήση.

— Να πω αρχικά ότι με διασκ��δασε τόσο ο τίτλος όσο και η φωτογραφία του εξωφύλλου, που φέρνει σε αφίσα ταινιών τρόμου. Μα γι' αυτό και διευκρινίζω ότι πρόκειται για αληθινή ιστορία και όχι για μια ελληνική εκδοχή του «Μωρού της Ρόζμαρι». Η δε φωτογραφία είναι ένα «πειραγμένο» πορτρέτο μου. Βέβαια, αν διαβάσει κανείς το βιβλίο, θα διαπιστώσει ότι δεν με «βάφτισα» έτσι εγώ αλλά η «Ελεύθερη Ώρα», η οποία μάλιστα με έκανε και πρωτοσέλιδο με αυτόν τον τίτλο. Επειδή κιόλας συμβαίνει να είμαι αγνώστου πατρός, με είχε εξιτάρει η ιδέα ότι «ανακάλυψε» τον πατέρα μου ένα έντυπο που έχει «ανταποκριτές» και στον Παράδεισο και στην Κόλαση! Όμως ένας πρόσθετος και καθόλου αστείος λόγος γι’ αυτόν τον τίτλο είναι η στόχευση και η δαιμονοποίηση από την Εκκλησία οποιουδήποτε έχει αντίθετες με εκείνη απόψεις. 

— Μου λέγατε ότι είχατε προβλήματα προτού κυκλοφορήσει καλά-καλά. Ναι, ο Καραγιάννης του παρεκκλησιαστικού ekklisiaonline.gr πρότεινε να εφαρμοστούν ασφαλιστικά μέτρα ώστε να μην εκδοθεί καν, κάτι που δεν ξανάγινε από τη δικτατορία. Η αιτιολογία ήταν μάλιστα ότι παραβιάζει τον αντιρατσιστικό νόμο –του οποίου κιόλας υπήρξα εισηγητής ως βουλευτής!–, καθώς υποτίθεται ότι είμαι ρατσιστής με τη θρησκεία και τους παπάδες. Να πω κιόλας εδώ ότι όσες μηνύσεις μού έχουν γίνει μέχρι στιγμής από αυτούς τους κύκλους πήγανε «κουβά», ακριβώς επειδή συγκαταλεγόμουν στους βουλευτές που φρόντισαν να καταργηθούν οι απαράδεκτοι νόμοι περί βλασφημίας. Σε αυτούς, άλλωστε, βασιζόταν και η ποινική δίωξη του Φίλιππου Λοΐζου-«Γέροντα Παστίτσιου». Αυτός, βλέπεις, τους πείραξε και όχι οι τσαρλατάνοι που έχουν στήσει μια μπίζνα εκατομμυρίων γύρω από τον Παΐσιο!

— Το πρόβλημα, φαντάζομαι, δεν αφορά ένα-δυο περιθωριακά έντυπα και ιστοσελίδες που γράφουν τερατολογίες αλλά έναν θεσμό όπως η Εκκλησία που είναι κράτος εν κράτει σε αυτήν τη χώρα από την ίδρυσή της. Να πω καταρχάς ότι στην εποχή του Διαδικτύου δεν υπάρχουν περιθωριακά μέσα. Μέσω του streaming και η πιο απίθαν�� πληροφορία μπορεί να κάνει τον γύρο του κόσμου σε μισή ώρα και να αναπαράγεται επ’ άπειρον σε ιστοσελίδες και social. Έτσι συνέβη κάποτε και μ' εμένα όταν παρουσίαζα τη σειρά για το 1821 στον ΣKAΪ, διαδόθηκε παντού με αφετηρία ένα άλλο πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της «Ελεύθερης Ώρας» ότι χαρακτήρισα γκέι τον Κολοκοτρώνη. Διαβάστηκε το πρωτοσέλιδο αυτό σε κάποια τηλεοπτικά πρωινάδικα μαζί με τους τίτλους των άλλων εφημερίδων κι έγινε αμέσως «viral» πανελλαδικά, δηλαδή δεν έχει σημασία αν αυτή η εφημερίδα ή κάποια άλλη αντίστοιχη πουλάει μόνο μερικές εκατοντάδες φύλλα. Λίγο πριν πεθάνει ο Ουμπέρτο Έκο, και ενώ ο Τραμπ πήγαινε για Πρόεδρος, είχε αναφερθεί στην «εισβολή των ηλιθίων» καθώς στην ηλεκτρονική εποχή η έννοια του ηλιθίου και της διάδοσης των ιδεών του έχει μεταλλαχθεί ριζικά. Παλιότερα, έγραφε, ο ηλίθιος θα έλεγε τη χαζομάρα του σε ένα καφενείο, θα τον απόπαιρναν οι άλλοι θαμώνες και θα τέλειωνε εκεί. Πλέον ο ηλίθιος και από κοντά ο θρησκόληπτος, ο ακροδεξιός –συχνά ταυτίζονται κιόλας αυτά– έχoυν αντιληφθεί ότι υπάρχουν πολλοί ακόμα ομοϊδεάτες με τους οποίους μπορεί να επικοινωνήσει χάρη στους αλγόριθμους των social, άρα διαθέτει μια δύναμη ικανή να κατεβάσει κυβερνήσεις!

Όσο για τη «συγκυβέρνηση» Εκκλησίας - πολιτείας στην Ελλάδα, που δυστυχώς είναι διαχρονική και που αν δεν υπάρξει σοβαρή πολιτική βούληση αποκλείεται να τερματιστεί, υπάρχουν νομίζω τρεις ηθικοί αυτουργοί. Καταρχάς, οι ίδιες οι πολιτικές αρχές, που διατηρούν μια καθαρά πελατειακή όσο και ιδιοτελή σχέση με μια εκκλησία, κάτι που έζησα και ως βουλευτής. Πολλοί συνάδελφοί μου, στις περιοδείες τους, προκειμένου να μαζέψουν ψηφαλάκια, έριχναν κι ένα προσκύνημα σε κάθε τοπικό ναό. Ακόμα και προοδευτικοί, αριστεροί βουλευτές το έκαναν αυτό και μάλιστα αστειευόμουν ότι οι δεξιοί βουλευτές πάνε και στέκονται στην εκκλησία πίσω από τον δεξιό ψάλτη, ενώ οι αριστεροί πίσω από τον αριστερό, μπορείς λοιπόν άνετα, αν δεν τους ξέρεις, να διακρίνεις τα πολιτικά τους φρονήματα! Αλλά οι ενορίες είναι, βλέπεις, «πυρήνες» πολύ καλύτερα οργανωμένοι από τους κομματικούς, ενώ αρκετές ��χουν, εκτός από επικοινωνιακή, και οικονομική ισχύ. 

— Μιλάμε δηλαδή για μια πελατειακή σχέση, που είναι μάλιστα διακομματική.   Βεβαίως, αφορά όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις. Είδαμε άλλωστε ότι ούτε κατά το πέρασμα του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία μεταβλήθηκε η σχέση αυτή. Θυμάστε τον Φίλη που με ένα απλό «νεύμα» του Ιερώνυμου απομακρύνθηκε από το υπουργείο Παιδείας όταν «ενόχλησε». Αλλά το πιο σοκαριστικό ήταν όταν στην κοινή σύσκεψη Τσίπρα - Καμμένου - Ιερώνυμου ο τότε υπουργός Εθνικής Άμυνας και «συγκυβερνήτης» γύρισε και είπε στον Αρχιεπίσκοπο «Μακαριότατε, αν το κρίνετε ωφέλιμο, εγώ τη ρίχνω αυτή την κυβέρνηση» και όχι, δεν συνελήφθη αμέσως για εσχάτη προδοσία, όπως θα γινόταν σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα, καθώς αυτό θεωρήθηκε ότι ήταν στο πλαίσιο της κανονικότητας! Αλλά ποιος να τολμήσει τον διαχωρισμό, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ ή ο Κουτσούμπας του ΚΚΕ, που διατηρεί άριστες σχέσεις με την Εκκλησία και ειδικά με το Άγιο Όρος; Στις τελευταίες εκλογές είχαμε κιόλας στη Βουλή τρία κόμματα με «σημαία» τη θρησκεία, κάτι πρωτοφανές: την Ελληνική Λύση του Βελόπουλου, τη Νίκη και τους «Σπαρτιάτες», που αυτοδιαλύθηκαν. Μη μιλήσω για τα ακροδεξιά «φιντάνια» της ΝΔ ή για το πόσο είχε τακιμιάσει με κάποιους δεσποτάδες η Χρυσή Αυγή. Και ενώ ακροδεξιοί υπάρχουν και αλλού στην Ευρώπη, ούτε οι αναφορές τους είναι τόσο θρησκευτικές τους ούτε η Εκκλησία εκεί –που συνήθως δεν είναι μία η επικρατούσα– απολαμβάνει τόσα προνόμια. Η πολιτική βούληση για να χωρίσει η Εκκλησία από το κράτος απουσιάζει διότι ούτε η πλειοψηφία εκεί έξω φαίνεται να το επιθυμεί.

— Ούτε και η νεολαία; Η νεολαία γενικώς, κρίνοντας και από την παρουσία της στα social, αδιαφορεί για όλα αυτά. Είναι εντούτοις μεγαλύτερο, πιο οργανωμένο και «ταλιμπανοποιημένο» το ποσοστό όσων ασπάζονται τέτοιες σκοταδιστικές απόψεις απ' όταν εμείς ήμασταν νέοι. Στις φωτογραφίες και στα βίντεο από τις λιτανείες για την ανομβρία που κάνανε πρόσφατα σε κάποιες περιοχές θα δεις κυρίως ηλικιωμένους, αλλά και νέους. Η μέση ηλικία είναι που λείπει, οι 35-55 ετών, κι αυτό έχει ενδιαφέρον. Η οργή μου γι’ αυτή την τόσο παράδοξη «κανονικότητα�� με παρακίνησε κιόλας να γράψω αυτό το βιβλίο! 

— Ο δεύτερος «ηθικός αυτουργός» μετά τις πολιτικές αρχές; Είναι, βέβαια, οι δικαστικές αρχές, οι οποίες σιωπούν σε κάποια φαινόμενα, σε βαθμό να τρελαίνεσαι. Οι ίδιες απάτες που διώκονται άμεσα όταν γίνονται από κοσμικούς, π.χ. ο «εξορκιστής» της Θεσσαλονίκης, όταν ο λόγος για κληρικούς, όπως συμβαίνει με τους υποτιθέμενους εξορκισμούς ή τις ασύλληπτες απάτες με τις εικόνες που δήθεν δακρύζουν ή ματώνουν, μένουν στο απυρόβλητο.  

— Μα εκτός από τους εξορκισμούς, έχουμε και «βιομηχανία» θαυμάτων και ιερών λειψάνων.  Ακριβώς, και είναι εξωφρενικό το ότι πολλοί ανώτατοι δικαστικοί λειτουργοί αφενός εθελοτυφλούν σε αυτές τις απάτες, αφετέρου διατηρούν σκανδαλωδώς αγαθές σχέσεις με τους ιεράρχες, σαν αυτή του Ισίδωρου Ντογιάκου με τον γνωστό για τις σκοταδιστικές απόψεις και τη μεσαιωνική γλώσσα Πειραιώς Σεραφείμ – στο βιβλίο υπάρχει ειδικό κεφάλαιο γι’ αυτόν. Σε τέτοιους ανθρώπους, που όμως είναι θεσμικοί παράγοντες και διαθέτουν δύναμη, πάνε και δίνουν διαπιστευτήρια υπουργοί, βουλευτές, αρχηγοί των Σωμάτων Ασφαλείας, εισαγγελείς, δικαστές. Γίνεται μετά οι τελευταίοι να ασκήσουν δίωξη στα «φιλαράκια» τους; Υπάρχει, όμως, μία ακόμα σκανδαλώδης σιωπή και αυτή αφορά την επιστημονική κοινότητα.

— Είδαμε και στην πανδημία, είναι αλήθεια, τέτοιες αμήχανες «σιωπές» από επιστήμονες σε ισχυρισμούς ότι ο Covid δεν μεταδίδεται από τη Θεία Κοινωνία, για παράδειγμα. Να διευκρινίσω ότι δεν αναφέρομαι στην επιστημονική κοινότητα συνολικά, είναι όμως πολύ λιγότεροι συγκριτικά με άλλες χώρες οι επιστήμονες που αντιδρούν σε τέτοιες δεισιδαιμονίες και έχουν ταυτόχρονα πρόσβαση στα ΜΜΕ. Άνθρωποι που θα έβρισκαν την παρρησία να πουν δημόσια «μη λέτε μαλακίες στους ανθρώπους ότι ο κόσμος φτιάχτηκε από τον Θεό πριν από 10.000 χρόνια», όπως κάνει ο Ρίτσαρντ Ντόκινς ή ο Κρίστοφερ Χίτσενς και ο Καρλ Σαγκάν όσο ζούσαν. Και δεν την βρίσκουν είτε από φόβο είτε από ιδιοτέλεια.

— Ξέρω γιατρούς που οι ίδιοι δεν πιστεύουν, έχουν όμως κάποιο εικόνισμα σε περίοπτη θέση στο γραφείο τους. Είναι πολλοί κι αυτό γίνεται αφενός για να παραστήσουν τους ευσεβείς, αφετέρου για να μπορούν να μεταθέσουν την ευθύνη στον Θεό, αν κάτι δεν πάει καλά με τον ασθενή. Ο οποίος Θεός άλλους ασθενείς «βοηθά» και άλλους όχι, ανάλογα τα κέφια του! Προσωπικά, πάντως, όταν πριν από πέντε χρόνια, εξαιτίας μιας δύσκολης επέμβασης που χρειάστηκα, βρέθηκα πολύ κοντά στον θάνατο, δεν ενδιαφέρθηκα καθόλου για το θρησκευτικό φρόνημα αυτών που με περιέθαλψαν, ούτε προσευχήθηκα κάπου. Παρότι άπιστος, πάντως, ο Θεός μού τη χάρισε! Η πίστη, ξέρεις, δεν είναι παρά ένα κλειστό κύκλωμα αυτοεκπληρούμενης προφητείας, γι' αυτό και διάλογος με ανθρώπους που φορούν παρωπίδες δεν μπορεί να γίνει. Δεν τα έχω, όμως, με αυτούς αλλά με τον απατεώνα ρασοφόρο που θα πάει να γεμίσει το μπιτόνι με το νερό απ' όπου θα στάξουν τα «δάκρυα» της Παναγίας στην εικόνα και θα το εμπορευτεί αυτό σαν «θαύμα», όπως οι καλόγεροι της Μονής Αββακούμ στην Κύπρο. Μιλάμε για τεράστιο τζίρο! Τουλάχιστον αυτοί οδηγήθηκαν στη Δικαιοσύνη, οι άλλοι στη μονή Χιλανδαρίου στον Άθω που ισχυρίζονται ότι έχουν φυλαγμένο το αίμα του Χριστού και τα Τίμια Δώρα; Μην πω για τον άλλον, τον παλαιοημερολογίτη παπά, που περιέφερε το κόκαλο ενός ζώου ως ιερό λείψανο του Οσίου Νεκταρίου, με το αζημίωτο φυσικά. Τέτοιες απάτες γίνονταν ανέκαθεν, τα γράφουν ο Ροΐδης, ο Λασκαράτος, ακόμα και ο ανώνυμος συγγραφέας της «Ελληνικής Νομαρχίας» που εκδόθηκε το 1806! Αλλά ως διαταραγμένο προσπαθούν να παρουσιάσουν μένα και ως «κανονικότητα» τον Παΐσιο που μιλούσε με σαύρες και του απαντούσαν κιόλας. 

— Το λέει και ο Τζιμ Μόρισον σε έναν στίχο του, «I am the Lizard King, I can tell you everything». Σοβαρά; Πάντως σίγουρα εκείνοι που διέδωσαν αυτό το «θαύμα» δεν τον είχαν υπόψη τους!

— Είναι, πάντως, όπως γράφετε κάπου αλλού, εντυπωσιακή η ανταπόκριση που συναντούν σήμερα σίριαλ σαν τον «Άγιο Παΐσιο» και ταινίες όπως «Ο άνθρωπος του θεού», δεδομένου ότι ούτε στη χούντα δεν ήταν τόσο δημοφιλή τα θρησκευτικού περιεχομένου θεάματα. Πράγματι, μια πρώτη ταινία π.χ. για τον Άγιο Νεκτάριο που γυρίστηκε το 1969 πάτωσε εμπορικά. Αλλά ακόμα και στα πρώτα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης ήταν πολύ θεμιτό να υπάρχουν σειρές, κάποια επεισόδια των οποίων σήμερα δεν θα προβάλλονταν λόγω της υποτιθέμενης τολμηρότητάς τους, όπως όταν οι «Θανάσιμες Πεθερές» σατίριζαν την κατασκευή θαυμάτων. Ήταν, νομίζω, η Ελένη Ράντου που έδειχνε πώς κατασκευάζεται μια εικόνα που «δακρύζει» ή «αιμορραγεί» (χάρη σε ένα σιρόπι βύσσινο) και πώς αυτό, μέσω ��ιας αλυσιδωτής αντίδρασης, χαρακτηρίζεται «θαύμα» και αποκτά κοινό. Ακόμα και φτηνές βιντεοταινίες με τον Στάθη Ψάλτη στα '80s σατίριζαν ανοιχτά τους παπάδες, τους καλόγερους και τις απάτες τους. Στις μέρες μας μέχρι και η πολύ light σάτιρα της σειράς «Φόνοι στο Καμπαναριό» έγινε θέμα στη Βουλή από τους θρησκόληπτους της Νίκης που ζήτησαν την παρέμβαση του ΕΣΡ! Να σημειώσουμε κιόλας εδώ ότι τόσο «Άγιος Παΐσιος» όσο και «Ο άνθρωπος του θεού» ήταν παραγωγές της Μον��ς Βατοπεδίου και του κατευθυνόμενου από αυτήν Ινστιτούτου «Άγιος Μάξιμος ο Γραικός». Εδώ, για πρώτη φορά μετά τη Μεταπολίτευση, έγινε για μένα ένα έγκλημα καθοσιώσεως. Διότι, ενώ μέχρι τότε όλες οι ανάλογες ταινίες και σειρές χαρακτηρίζονταν ως θρησκευτικές, τούτες εδώ πλασαρίστηκαν ως ιστορικές βιογραφίες και εκεί ήταν που πυροδοτήθηκε η δικιά μου «εμμονή»! Διότι, αν μπλέξουμε την ιστορία με τη μυθοπλασία, γιατί να μη δούμε αύριο αστρονόμους και αστρολόγους σε κοινό πάνελ; Έπειτα, είναι δυνατό να ακούμε σε μια ιστορική, υποτίθεται, σειρά όπως αυτή για τον Παΐσιο ότι η εξελικτική θεωρία είναι «βλακείες», ενώ ο Αδάμ, η Εύα και το φίδι υπαρκτά πρόσωπα; Μα σοβαρολογούμε;

— Αλλά και γύρω από τον ίδιο τον Παΐσιο έχει αναπτυχθεί τόση παραφιλολογία ώστε δεν ξέρουμε καν τι απ' όσα του αποδίδονται ισχύει πράγματι. Προφανώς, εδώ έχει στηθεί άλλη «βιομηχανία» ρήσεων και αποφθεγμάτων. Ο Παΐσιος φαίνεται ότι ήταν ένας απλός άνθρωπος, ο οποίος μάλιστα διέθετε κάποια κοινή λογική αλλά και χιούμορ. Σύμφωνα με την αφήγηση ενός καλού φίλου τον είχε επισκεφθεί κάποτε μια ομάδα θρησκευόμενων ζητώντας του επίμονα να κάνει ένα θαύμα και τότε εκείνος απάντησε «ωραία, περιμένετε να φέρω ένα μαχαίρι να σας κόψω τα κεφάλια και μετά θα σας τα ξανακολλήσω», οπότε σκόρπισαν! Καμία σχέση, δηλαδή, με τα διάφορα σαδομαζοχιστικά που τον βάζουν να λέει στην ταινία τύπου «ο Θεός μάς βασανίζει γιατί έχουμε εξοκείλει» και συμμερίζονται οι περισσότεροι ιεράρχες. Όλη αυτή η εμμονή με τους γέροντες είναι εισαγόμενη από τη Ρωσία, η οποία διατηρεί στενές σχέσεις με διάφορες μονές στο Άγιο Όρος, με πρώτο το Βατοπέδι του Εφραίμ, καθώς και με άλλα μοναστήρια και μητροπόλεις.

— Αυτό για τον «ρωσικό δάκτυλο» είναι σίγουρα από τα πιο ενδιαφέροντα κεφάλαια του βιβλίου. Μα η ρωσική διείσδυση και χρηματοδότηση είναι εμφανής και στις μονές που χειραγωγούνται αλλά και ��ε μια σειρά κανάλια, έντυπα και ιστοσελίδες με θρησκευτικό προσανατολισμό, φαινόμενα που στην πορεία απέκτησαν διάσταση, όπως αυτό του πρώην κομιστή επιστολών του Ιησού και νυν κομματάρχη Κυριάκου Βελόπουλου. Αν λειάνθηκε και σμικρύνθηκε κάπως τελευταία η ρητορική όλων αυτών, αυτό οφείλεται στην εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία, όχι επειδή την καταδικάζουν αλλά επειδή, ως χώρα, είμαστε απέναντι· αποφεύγουν, λοιπόν, να εκφραστούν με τον ίδιο φιλορωσικό και ταυτόχρονα αντιδυτικό παραληρηματικό τρόπο. Ίσως να «κόπηκε» λόγω του πολέμου και η χρηματοδότηση από τη Μόσχα, παραλήπτης της οποίας υπήρξε, μεταξύ άλλων, ο Σπάτων και Μεσογαίας Νικόλαος, αυτός ο κατά τα άλλα λαμπρός επιστήμονας με σπουδές στο Χάρβαρντ και το ΜΙΤ. Ο δε Εφραίμ του Βατοπεδίου έκανε περιοδείες με το υποτιθέμενο τμήμα της Αγίας Ζώνης στη Ρωσία, την οποία μάλιστα προσκύνησε και ο Πούτιν. Ωστόσο, όταν ο σεβάσμιος γέροντας ασθένησε σοβαρά από κορωνοϊό, δεν προσέτρεξε στη Ζώνη αλλά στον Ευαγγελισμό, και μάλιστα με ελικόπτερο! Αντίστοιχη και μάλιστα πιο έντονη διείσδυση υπήρξε στην Κύπρο – δεν είναι τυχαίο ότι τόσο ο Εφραίμ όσο και οι περισσότεροι συντελεστές της σειράς για τον Παΐσιο είναι Κύπριοι και δεν το λέω αυτό συνωμοσιολογικά. Έτσι εξηγείται και η ακραία φονταμενταλιστική ρητορική ιεραρχών, όπως ο μητροπολίτης Μόρφου. 

— Νομίζω ότι τα ίδια «κέντρα» ήταν που πρωτοστάτησαν στις αντιδράσεις κατά του Συμφώνου αρχικά και έπειτα κατά του γάμου ομόφυλων ζευγαριών.  Ναι, διότι εκεί βρήκαν πεδίον δόξης λαμπρόν. Ενώ πριν απευθύνονταν σε ένα μικρό σχετικά ποίμνιο κυρίως ηλικιωμένων, βρέθηκαν μπροστά σε ένα μεγάλο τηλεοπτικό κοινό όπου κυριολεκτικά «δώσανε ρέστα»! Ήταν η μεγάλη τους ευκαιρία να σπείρουν ηθικό πανικό και να ασκήσουν ψυχολογική τρομοκρατία σε βουλευτές που είχαν ψηφίσει υπέρ του ομόφυλου γάμου. Βγάλανε, υποτίθεται, μια μειλίχια απόφαση στην έκτακτη Ιερά Σύνοδο που συγκλήθηκε ειδικά γι' αυτό και μετά ξεσαλώσανε καθένας ιεράρχης με τα δικά του επιτίμια.

— Ακόμα και μορφωμένοι, προοδευτικοί υποτίθεται ιεράρχες όπως ο Μεσσηνίας Χρυσόστομος και ο Μεσογαίας Νικόλαος έλεγαν ότι η ομοφυλοφιλία είναι ψυχασθένεια και ότι ένα ομόφυλο ζευγάρι αποτελεί «ψυχολογικά νοσηρό περιβάλλον» για να μεγαλώσει ένα παιδί.  Καλά, δεν βγάζεις άκρη. Αλλά πώς αλλιώς θα χαϊδέψουν τα αυτιά του ποιμνίου τους; Εδώ αναδύθηκε, επιπλέον, άλλη μια πτυχή της πελατειακής σχέσης Εκκλησίας - πολιτικών, με αντιπροσωπευτικό παράδειγμα τον Καλλιάνο. Αυτός από το κόμμα του Λεβέντη κατέληξε στη ΝΔ και πέρα από όσα κουφά έχει πει περί εικόνων που δακρύζουν, παρότι τυγχάνει επιστήμονας (είναι μετεωρολόγος), στην εν λόγω ψηφοφορία απείχε. Με τη στάση αυτή και στην Εκκλησία «έκλεινε το μάτι» και τον Μητσοτάκη εξυπηρετούσε, αφού δεν καταψήφιζε, τον αποθέωναν όμως, όταν πήγε στην Αγία Μαρίνα, ιερωμένοι σαν τον αρχιμανδρίτη Σεραφείμ που έκρυβε σε πανέρια τη Θεία Κοινωνία την εποχή της πανδημίας! Την οποία έπειτα κοινωνούσε κρυφά κι ένιωθε «αντιστασιακός». 

— Είπατε και πριν ότι η στάση πολλών ανθρώπων της Εκκλησίας στην πανδημία ήταν εξοργιστική. Μα εκτός των άλλων ήταν η μόνη κοινωνική ομάδα που κατόρθωνε να διαπραγματεύεται με το κράτος τους περιορισμούς που αφορούσαν όλους μας στην καραντίνα· που και τους ναούς ανοιχτούς ήθελαν πολλοί ιεράρχες και τους πιστούς να προσέρχονται χωρίς μάσκα και να κοινωνούν από το ίδιο σκεύος. Και η Πολιτεία καθόταν και τους άκουγε να παίρνουν κόσμο στον λαιμό τους – κάποιοι, μάλιστα, διάπυροι αντιεμβολιαστές, όπως ο Αιτωλίας και Ακαρνανίας Κοσμάς, πήγαν εν τέλει και οι ίδιοι από Covid. Όπως άκουγαν κάποιοι και τη Γιαμαρέλλου που, παρότι λοιμωξιολόγος, δήλωνε ότι άμα πιστεύεις δεν κολλάς, ασχέτως του ότι η ίδια έδινε οδηγίες στους ηλικιωμένους να μην κυκλοφορούν. Προφανώς ο Πανάγαθος κάνει διακρίσεις ποιον θα σώσει, ανάλογα με την ηλικία! Έλεος, δηλαδή. Και ποια ήταν η αντίδραση του Ιατρικού Συλλόγου; Μια πολύ χλιαρή ανακοίνωση που απλώς της σύστηνε να μην ανακατεύει επιστημονικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις, ανακοίνωση την οποία κιόλας ελάχιστα μέσα αναδημοσίευσαν. Υπήρξαν, επίσης, αντιδράσεις από τον Μόσιαλο, τον Δερμιτζάκη και το ίδιο το νοσοκομειακό προσωπικό, όμως ούτε αυτές προβλήθηκαν, κρίθηκε ότι δεν «πουλάνε». Και όταν έχεις τέτοιους επιστήμονες να εκφέρουν δημόσιο λόγο, επόμενο είναι να διακηρύσσει ο Καραγιάννης στο ekklisiaonline.gr ότι από τη Θεία Κοινωνία δεν κινδυνεύεις, ακόμα κι αν ανακατευτεί με δηλητήριο! Πράγματα εξωφρενικά σε μια χώρα που ανήκει, υποτίθεται, στον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε. Επομένως θεωρώ ότι σε τέτοιες περιπτώσεις η οργή κάνει καλό αν μπορείς να τη διοχετεύσεις σωστά, δηλαδή να λειτουργήσει απελευθερωτικά, κάτι που δεν μπορούν να κάνουν οι ψύχραιμες φωνές διότι παραπέμπουν σε μια ισοτιμία απόψεων, ενώ δεν πρόκειται καθόλου περί αυτού – άλλο η επιστήμη, άλλο οι προλήψεις. Γι’ αυτό και όταν ακούω τέτοιες ηλιθιότητες προτιμώ να ��ντιδρώ έντονα, εξπρεσιονιστικά! Και όχι, δεν θεωρώ τη μετριοπάθεια αρετή, π.χ. αλίμονο αν χειροκροτούσαμε τον Προκόπη Παυλόπουλο που, βλέποντας στο τηλεοπτικό στούντιο έναν μαινόμενο Κασιδιάρη να καταβρέχει τη Δούρου και να χαστουκίζει την Κανέλλη, παρέμεινε εντελώς απαθής.

— Εσάς, πάλι, σας χαρακτηρίζουν εμπαθή. Μα ναι, το παραδέχομαι, αλλά το να είσαι εμπαθής δεν σημαίνει ότι έχεις κι άδικο, σημαίνει απλώς ότι είσαι ένας άνθρωπος που κυριεύεται από το πάθος! Και θα συμφωνήσω ότι ο εμπαθής πιθανόν να μη βλέπει κάποιες πλευρές της αλήθειας, πόσο ψύχραιμα όμως πρέπει να αντιδράσω όταν το 2024 μου παραθέτουν μεσαιωνικά επιχειρήματα, όταν ακούω τερατωδώς μισάνθρωπους ιεράρχες σαν τον πρώην μητροπολίτη Αμβρόσιο να λέει «φτύστε τους» για τους ομοφυλόφιλους ή να αποφαίνεται ότι για τη μεν φονική πυρκαγιά στο Μάτι φταίει ο Τσίπρας επειδή έχει σύμφωνο συμβίωσης με την Περιστέρα, για τη δε τραγωδία στα Τέμπη ευθύνονται οι επιβάτες φοιτητές που είχαν πάει στο Πατρινό Καρναβάλι; Πόσο πράος να παραμένω όταν ακούω τον μητροπολίτη Σεραφείμ να δηλώνει ότι καλύτερα θα ήταν να μην είχαν γεννηθεί όσοι βουλευτές ψήφισαν τον ομόφυλο γάμο, λες και του πέφτει λόγος; 

— Αναφέρεστε και στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο στο βιβλίο.  Τον θεωρώ ισορροπιστή και σίγουρα πιο μετριοπαθή από τον Χριστόδουλο. Αποφεύγει τα σκάνδαλα, προσέχει πώς εκφράζεται, είναι όμως επίσης της λογικής ότι «δεν πυροβολούμε τα πόδια μας». Η μόνη φορά που την πάτησε ήταν σε μια συνέντευξη στην «Καθημερινή», όπου, αναφερόμενος στην κομπίνα με τα δήθεν θαύματα που είχε στήσει ο παπα-Λουπασάκης στους Αγίους Ισιδώρους στον Λυκαβηττό, είπε ότι εκείνος είναι ποιμένας όλων των πιστών και αν κάποιοι αφελείς θέλουν να προσκυνούν τον δήθεν θαυματουργό σταυρό του Λουπασάκη δεν μπορεί να τους εμποδίσει. Αποκάλεσε δηλαδή αφελείς, άρα ηλίθιους, το ποίμνιό του, κάτι για το οποίο άκουσε τα σχωριανά του από τις θρησκευτικές ιστοσελίδες. 

— Είχα κάνει πέρσι ένα πόντκαστ για τις εκκλησιαστικές απάτες με πρώην ιερωμένο όπου αναφερθήκαμε εκτενώς και στην υπόθεση Λουπασάκη.  Εγνωσμένος απατεώνας, αλλά δεν είναι ο μόνος, ούτε καν το μεγαλύτερο «ψάρι», απλώς προδόθηκε από την αλαζονεία του και τον απομάκρυναν –ενώ θα έπρεπε να είχε αποσχηματιστεί–, πρόλαβε όμως να κάνει όνομα και να φωτογραφηθεί με πολλούς επώνυμους, ανάμεσά τους το πρωθυπουργικό ζεύγος. Ναι, υπάρχουν και συνετές φωνές στην Εκκλησία, ο Σύρου και Τήνου Δωρόθεος ας πούμε έλεγε σε μια συνέντευξη ότι σαράντα χρόνια επίσκοπος δεν είδε ποτέ να γίνεται θαύμα στην Παναγία της Τήνου. Δεν έπιασε ποτέ, ωστόσο, κάποιον ασθενή προσκυνητή να του πει «άδικα ταλαιπωριέσαι, δεν θα γιατρευτείς εδώ»! Άσε που παρήγγειλε κι εκείνος δεήσεις για την ανομβρία. Όταν στριμωχτούν, οι περισσότεροι ρασοφόροι αφήνουν τη διπλωματία και το ευπροσήγορο ύφος και εκφράζονται τραμπούκικα όπως ο Φθιώτιδας Συμεών –του οποίου πολλοί πολιτικοί αρχηγοί έχουν φιλήσει το χέρι– που τότε με το νομοσχέδιο για τον ομόφυλο γάμο είχε πει σε κήρυγμά του «ναι, ρε, συντηρητικοί είμαστε, τι θέλετε;». Έχουν, βλέπεις, κι αυτοί τις κόκκινες γραμμές τους που, αν τις περάσουν, απλώς θα πρέπει να το κλείσουν το μαγαζί!

✔ Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[tosatanikofurby]

Μετά την σατανιστρια της Ιρλανδίας μια Μαρία Τερέζα της καθολικής εκκλησίας είναι ότι πρέπει

[epestrefe]

Σαντορίνη, 1941, άποψη παραλίας Περίσσας και της εκκλησίας του Τιμίου Σταυρού.

[kaliarda]

Ένα δείγμα απρόσμενης αλλά ανεκτικότητας της εκκλησίας απέναντι στις ομοφυλόφιλες σχέσεις είναι τα τελετουργικά γαμήλιας ένωσης τα οποία επεξεργάστηκε ο εκκλησιαστικός θεσμός για να ανταποκριθεί ακριβώς σε αυτή την ανάγκη...

Τέτοια χειρόγραφα αντίγραφα διασώζονται στο Άγιο Όρος, στην Πάτμο, στο μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά, στη Γρότταφερράτα, στην Πάτμο, στο Βατικανό και στο Παρίσι.

[alatismeni-theitsa]

I wasn't expecting to be blown away by a metal-opera adaptation of Την Πατρίδα M' Έχασα (Tin Patrida M' Ehasa - "My homeland I lost") but it touched me very deeply and the ending with the yaya speaking about old pains and a difficult life moved me a lot. Sadly, I've heard even worse stories from old Pontiac immigrants.

Please give it a listen Greeks, xenoi, and all who long for their homeland! Lyrics in Greek and English:

LYRICS (PONTIC GREEK):

Την πατρίδα μ’ έχασα, έκλαψα και πόνεσα. Λύουμαι κι αροθυμώ, όι όι ν’ ανασπάλω κι επορώ.

Μίαν κι άλλο ’σην ζωή μ’ σο πεγάδι μ’ σην αυλή μ’ . Νέροπον ας έπινα, όι όι και τ’ ομμάτα μ’ έπλυνα.

Τά ταφία μ’ έχασα ντ’ έθαψα κι ενέσπαλα. Τ’ εμετέρτς αναστορώ, όι όι και ’ς σο ψυόπο μ’ κουβαλώ.

Εκκλησίας έρημα, μοναστήρα ακάντηλα, πόρτας και παράθυρα, όι όι επέμναν ακρόνυχτα.

(ENGLISH FREE TRANSLATION):

I 've been deprived of my homeland, I have cried and suffered so Lamenting and yearning, oh woe Not able to forget

Just once more From the well in my backyard For a drink of water, oh woe And to wash my eyes

Where are the graves, Where are the ones I 've buried, but never forgotten Always my kin in mind, oh woe And soul alike

Abandoned churches, Monasteries missing their vigil lamps, Doors and windows, oh woe Are left wide open

[poutsesmpleciel]

Ξεχειλίζει φόβος και θλίψη για το συμβάν στη Θεσσαλονίκη. Παλεύω να διαχειριστώ οσα διαβάζω και βλέπω. Τόσο μίσος από κυρίως ανήλικα παιδιά, αυτό είναι το μέλλον μας; Τραμπουκοι να εκφράζονται βίαια στη μέση της πόλης; Είσαι περήφανος γονέα για το "φυσιολογικό" παιδί σου;

Θέλω απλά να φανταστείς τον όχλο να κινείται προς τα πάνω σου με εμφανες μίσος, να μην ξέρεις αν θα προλάβεις να κρυφτείς. Αναρωτιέσαι αν δεν είχαν μπει στο κατάστημα, που θα έφτανε αυτή η τραγωδία; Που θα έφτανε το μίσος αυτών των "φυσιολογικων" παιδιών;

Ο τραμπουκος γιος σου που χτες έβρισε έναν άνθρωπο λόγω αυτών που φορούσε , αύριο να ξερεις θα έχει την ίδια δικαιολογία για την κοπέλα που θα ακουμπήσει χωρίς τη θέληση της . Γιατί φυσικά το ερώτημα πάντα θα είναι μα τι φορούσε το θυμα;

Κατά τα ��λλα Ελλάδα η χωρα της εκκλησίας και της ανοιχτής αγκαλιάς γεμάτη φιλοξενία. Να ξέρετε ότι άνθρωποι με τόσο μίσος δεν έχουν χώρο για αγάπη. Δε βλέπουν τον άνθρωπο ως ψυχή αλλά ως ένα σώμα. Ένα αντικείμενο. Έλα μωρέ...αν το σπάσω...θα πάρω άλλο. Άλλο θύμα.

Σας φοβάμαι. Μόνο αυτό.

[romios-gr]

Στο καμπαναριό του καταληφθέντος ναού της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στο Τσερκάσι σχεδιάζουν να εγκαταστήσουν πολεμικό μουσείο Στο ημιτελές καμπαναριό του Ιερού Ναού του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στο Τσερκάσι (Μητρόπολη Τσερκάσι της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας), ο οποίος έχει καταληφθεί, οι εισβολείς σχεδιάζουν να δημιουργήσουν πολεμικό μουσείο. Θα ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/sto-kampanario-toy-katalifthentos-naoy-tis-oykranikis-orthodoxis-ekklisias-sto-tserkasi-schediazoyn-na-egkatastisoyn-polemiko-moyseio/

[anthodesmia]

Αναστάσιμο

Άδειος ο επιτάφιος,

στην μέση του ναού,

ο νεκρός ζει ανάμεσά μας

και μέσα μας

και δίπλα μας

και απέναντί μας

και στο μεγάλο σκοτάδι

είναι Το Φως.

Παιδί μου,

εγώ δεν έχω κάτι να σου πω

για ‘κείνο το κενό στο στήθος σου

την θηλιά στο λαιμό σου,

το βουβό σου κλάμα,

αργοπεθαίνεις

και μου γράφεις πως δεν θέλεις πια να ζεις,

πως δεν νιώθεις πια χαρά

ή θλίψη

μόνο κενό

κι εγώ σωπαίνω.

Να μου δώσεις το χέρι σου,

εδώ κι εδώ έμπηξαν τα καρφιά της σταύρωσης

για το δικό σου το χέρι,

στο πρόσωπό σου,

τρέχει το αίμα απ’ το δικό Του στεφάνι,

για το πρόσωπό σου,

και η λόγχη στο σπλάχνο Του,

δεν ήταν παρά για ‘σένα,

σπλάχνο Του,

κι αυτή η ψυχή σου που δεν βολεύεται

δεν είναι παρά γιατί μόνο σ’ Εκείνον βολεύεται

που την αγόρασε από τον θάνατο

γιατί πολύ σ’ αγάπησε.

Κι έτσι που με κοιτάς,

με τα ωραία σου μάτια,

με κάνεις να χαμηλώνω το κεφάλι,

πίσω σου ο Εσταυρωμένος

σε κοιτάζει,

είσαι για Εκείνον πιο πολύτιμος από το χρυσό

«Είσαι αρκετός,

αρκετός,

αρκετός», Σου φωνάζει,

με το μικρό σου όνομα,

γιατί σε ξέρει.

Απόψε πλημμύρισε το πάτωμα της εκκλησίας

αίματα,

καθρεπτίζεται εκεί η ύπαρξή μας

ξεπλένεται η καρδιά

κι απλώνεται - καθαρή - στις πασχαλιές.

Τίποτε δεν μας χωρίζει από την αγάπη Του.

[babiskavvadias]

Omnia Vincit Amor - Ο Έρως Νικά τα Πάντα

Το καλοκαίρι του 1602 ο Βιτσέντζο Τζουστινιάνι, τραπεζίτης και μανιακός συλλέκτης έργων τέχνης παραγγέλνει στον Καραβάτζο έναν πίνακα με ασυνήθιστο γι'αυτόν θέμα (1): Έναν Έρωτα. Ο Καραβάτζο μαζεύει τα props του στον πάνω όροφο του σπιτιού που νοίκιαζε στο Vicolo dei Santa Cecilia e Biagio, στο σημείο που έστηνε τα μοντέλα του (2).

Τραβάει μέχρι εκεί το κρεβάτι του και του ρίχνει ένα άσπρο σεντόνι από πάνω, σουφρώνοντάς το με τρόπο που να παραπέμπει σε αιδοίο, και γύρω αραδιάζει αντικείμενα - σύμβολα εξουσίας, τέχνης, επιστημών, με τέτοιο τρόπο ώστε να σχηματίζουν αλλεπάλληλα "v" -τυπικό φαλλικό συμβολισμό στην αναγεννησιακή εικονολογία. Τελευταίο ρίχνει μπροστά στο κρεβάτι και το θώρακα που είχε βάλει να φοράει ένας "στρατιώτης" στον πίνακα που είχε φτιάξει με τη Σύλληψη του Χριστού και το φιλί του Ιούδα.

Στη συνέχεια δίνει στον νεαρό βοηθό και εραστή του Τσέκο να φορέσει ένα ζευγάρι φτερά που είχε δανειστεί από τον κολλητό του ζωγράφο Οράτσιο Τζεντιλέσκι (3), και τον βάζει να κάτσει στην άκρη του κρεβατιού και να πάρει μια στάση που o Καραβάτζο την είχε δει σ' ένα απ'τα ignudi του Μικελάντζελο Μπου��ναρότι στην Καπέλα Σιστίνα (4).

Στον τελικό πίνακα έδωσε τον τίτλο "Omnia vincit amor" ένα στίχο απ'τα Βουκολικά ή Εκλογές του Βιργίλιου.

Ο Τζουστινιάνι παίρνει τον πίνακα και τον βάζει σε περίοπτη θέση στη συλλογή του, αλλά τον καλύπτει μ' ένα πράσινο μεταξωτό ύφασμα. Όταν δεχόταν επισκέψεις και τους ξεναγούσε στην αχανή συλλογή του, αφού τους έδειχνε τα πάντα, στο τέλος τους αποκάλυπτε με έναν θεατρικό τρόπο και τον πίνακα του Καραβάτζο, το πολυτιμότερο και σπουδαιότερο απόκτημά του.

Ο ζωγράφος Τζιοβάνι Μπαλιόνε, επιφανές στέλεχος της Ακαδημίας του Αγίου Λουκά και αντίζηλος του Καραβάτζο, τρελαμένος με τη φήμη που είχε αποκτήσει ο Καραβάτζο στη Ρώμη και με την μανία των νεαρότερων ζωγράφων να μιμηθούν το στυλ του, στις 29 Αυγούστου σε μια ετήσια έκθεση που γινόταν στο προαύλιο του ναού του San Giovanni Decollato, εκθέτει έναν πίνακα που προκάλεσε πολλές συζητήσεις: "Η Θεία Αγάπη κυριαρχεί επί του επίγειου Έρωτα, της Κοσμιότητας, της Σάρκας και του Διαβόλου" ή πιο σύντομα, "Amor sacro e Amor profano". Μ'ένα σκοτεινό στυλ που δεν το συνήθιζε και που έκανε μπαμ ότι ήταν αντιγραφή του Καραβατζικού κιαροσκούρο, παρουσιάζει έναν πάνοπλο Άγγελο Κυρίου με μαύρα φτερά, να θριαμβεύει επί του Διαβόλου κι ενός Έρωτα. Ο πίνακας έκανε μπαμ ότι ήταν επίθεση στον Καραβάτζο: ο Διάβολος μας έχει γυρισμένη την πλάτη, η μορφή του Έρωτα θύμιζε έντονα τη μορφή του Τσέκο, ενώ ο Άγγελος φορούσε τον θώρακα που είχε περιφρονητικά πεταμένο στα πόδια του ο Έρωτας του Καραβάτζο. Ο Μπαλιόνε σε μια κίνηση θράσους, προσεγγίζει τον αδερφό του Βιτζέντζο Τζουστινιάνι, Καρδινάλιο Μπενεντέτο Τζουστινιάνι, και του προτείνει να αγοράσει τον πίνακα, και αυτός το κάνει και δίνει και σαν δώρο στον Μπαλιόνε μια τιμητικ�� χρυσή αλυσίδα.

Ο Μπαλιόνε δεν έμεινε εκεί. Σε αντίδραση των σχολίων που άκουγε από τους ζωγράφους του κύκλου του Καραβάτζο, όπως του Οράτσο Τζεντιλέσκι, επαναλαμβάνει τον πίνακα με μια πολύ σημαντική προσθήκη: Αν δούμε την τρομοκρατημένη απ'την θεία οργή και γεμάτη ενοχές μορφή του διαβόλου που τον καταπατά ο τιμωρός Άγγελος Κυρίου, βλέπουμε μια καρικατούρα του Καραβάτζο! Ήταν ολοφάνερο ότι ο Άγγελος διέκοψε την αισχρότερη των πράξεων: ο νέος πίνακας του Μπαλιόνε ήταν μια ευθεία κατηγορία κατά του Καραβάτζο και του Τσέκο για σοδομία, έγκλημα που επέσυρε τη θανατική ποινή στην Παπική Πρωτεύουσα -μια καταγγελία για κάτι που αν και το ήξεραν ήδη σχεδόν όλοι στη Ρώμη χωρίς να τους απασχολεί ιδιαίτερα, θα μπορούσε να κοστίσει στον Καραβάτζο αν όχι τη ζωή του, σίγουρα την εύνοια από αξιωματούχους της Εκκλησίας.

Η απάντηση του Καραβάτζο και της παρέας του ήρθε μερικ��ύς μήνες μετά, με τη μορφή ανώνυμων βωμολοχικών ενδεκασύλλαβων στίχων που γελοιοποιούσαν τον Μπαλιόνε χωρίς να τον κατονομάζουν ευθέως, αλλά εκμεταλλευόμενοι την ομοιότητα του ονόματός του -Baglione- με τις λέξεις για τα μπαγκάζια -baggaglia- και τα αρχίδια -coglione. Ο Μπαλιόνε προσπάθησε να στραφεί δικαστικά κατά του Καραβάτζο και της παρέας του για τους σκωπτικούς αυτούς στίχους, που εκμηδένιζαν την καλλιτεχνική του αξία, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να τους δώσει βήμα να αναπτύξουν τους λόγους που εκτιμούσαν ότι δεν ήταν καλός ζωγράφος και έτσι να τους αποθανατίσουν στην ιστορία, μέσα από τα διασωθέντα πρακτικά εκείνης της δίκης.

(Οι δυο "Πασκουινάδες" του Καραβάτζο και της παρέας του εναντίον του Μπαλιόνε. Ο Μπαλιόνε είχε στείλει ένα ρουφιάνο να προσεγγίσει άτομο της παρέας του Καραβάτζο και να τις καταγράψει, και τις κατέθεσε στα πρακτικά της δίκης)

Η νίκη του Μπαλιόνε ήρθε ίσως μέσω του Δήμου της Ρώμης, που αιώνες αργότερα μετονόμασε το δρομάκι που έμενε τότε ο Καραβάτζο από Vicolo dei Santa Cecilia e Biagio σε Vicolo del Divino Amore…

(1) Ο Τζουστινιάνι, απόγονος εκείνου του Ιουστινιάνη που είχε πολεμήσει στην πολιορκία της Κωνσταντινούπολης το 1453, ήταν γείτονας και κολλητός του προστάτη του Καραβάτζο Καρδινάλιου Ντελ Μόντε, και μέχρι τότε του παράγγελνε θρησκευτικούς πίνακες, ενώ τον βοηθούσε να παίρνει και παραγγελίες από εκκλησίες. Ενδεχομένως παράγγειλε τον Έρωτα με αφορμή κάποιο γάμο στην οικογένεια. (2) Παρά τις αντιδράσεις της σπιτονοικοκυράς του, είχε ξηλώσει το ταβάνι πάνω απ'εκείνο το σημείο, για να μπαίνει ο ήλιος και να φωτίζει δραματικά τα μοντέλα του. (3) Πατέρας της Αρτεμίζια Τζεντιλέσκι. (4) Γυμνές διακοσμητικές φιγούρες ανάμεσα στις διάφορες σκηνές. Ο ίδιος ο Μπουοναρότι αυτή τη στάση την είχε ξαναχρησιμοποιήσει σε ένα παλιότερο άγαλμα Νίκης, στη Φλωρεντία.

[istologiolavaron]

Οι Ρωσόδουλοι προπαγανδιστές προκαλούν την ώρα που οι Ρώσοι δολοφονούν τον Ουκρανικό Λαό

Στο γνωστό Ρωσόφιλο Ελληνόφωνο Εκκλησιαστικό ιστότοπο "Ρομφαία" Αναπαράγεται, για μία ακόμη φορά, με δόλιο τρόπο η Ρωσική προπαγάνδα: "Η Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου (10ος αι.) είναι ιστορικό λίκνο του Ρωσικού Μοναχισμού", γράφουν οι ανιστόρητοι προπαγανδιστές!

Ποιου "Ρωσικού Μοναχισμού", ταλαίπωροι Μητραλοίες;

Η Λαύρα ιδρύθηκε και λειτούργησε αδιάλειπτα επί 7 περίπου αιώνες ως Σταυροπήγιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου μέχρι τις αρχές του 18ου αιώνα που την άρπαξαν, την έκλεψαν, από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τον Ουκρανικό Λαό οι Μοσχοβίτες, όταν κατέλυσαν την Ελευθερία και Ανεξαρτησία του Ουκρανικού Έθνους! Και τώρα, ήλθε η ώρα του Θεού για να αποκατασταθεί η ιστορική και Εκκλησιαστική αδικία:

Η Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου θα επιστρέψει στον φυσικό και ιστορικό της Δικαιούχο, δηλαδή τον Κυρίαρχο Ορθόδοξο Ουκρανικό Λαό!

Όσο για τον χυδαίο Πράκτορα της Μόσχας, τον Μητροπολίτη κ. Παύλο, ας γνωρίζει ότι δεν Διώκεται καμία πίστη στην Ουκρανία. Διώκονται μόνο, και πολύ ορθά, οι ΠΡΟΔΟΤΕΣ του Ουκρανικού Λαού, όπως γίνεται σε κάθε φυσιολογική χώρα του κόσμου! Αληθινή Ορθοδοξία στην Ουκρανία είναι αυτή που εκπροσωπείται από την Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία υπό του Μητροπολίτη Κιέβου κ. Επιφάνιο. Αυτήν που Αναγνωρίζει το Ιερό Κέντρο της Ορθοδοξίας, το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Κάθε άλλη σέκτα που υποτάσσεται στην Μόσχα είναι συναγωγή δαιμονίων, όμιλος Αντιχρίστων που δικαιολογούν την Γενοκτονία του Ουκρανικού Λαού από τους ανίερους Μοσχοβίτες.

Υ.Γ. Λυπούμαστε τους πιστούς που εξακολουθούν να "ενημερώνονται" από ιστοσελίδες όπως η "Ρομφαία" ή το "Βήμα Ορθοδοξίας". Ας ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα χωρίς περιστροφές. Οι σελίδες αυτές δεν εκφράζουν την Ορθοδοξία, αλλά τη... Ρωσική "Ορθοδοξία". Και καλό θα είναι κάποια στιγμή και οι Επίσκοποι της Εκκλησίας της Ελλάδος, αλλά και του Οικουμενικού Πατριαρχείου και του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, που σήμερα υφίστανται τον ανίερο πόλεμο της Μοσχοβίας, να πάψουν να ταΐζουν τα φίδια στον κόρφο τους... Ο νοών νοείτω.

[justforbooks]

Χρήστος Γιανναράς

Ο σημαντικός Έλληνας διανοητής που έφυγε χθες από τη ζωή δεν σταμάτησε ποτέ να μιλά και να γράφει για τα παρακμιακά φαινόμενα της ελληνικής κοινωνίας και πολιτικής

«Κατανοούμε τον θάνατο. Δεν τον γνωρίζουμε {…}. Το πέρασμα από τη ζωή στον θάνατο, από την ύπαρξη στην ανυπαρξία ή τη «μετάβαση», αν υπάρχει, σε άλλον τρόπο ύπαρξης, αυτοσυνειδητής, δεν τα γνωρίζουμε {…} Ο θάνατος τού σώματος είναι η απαρχή νέου τρόπου ύπαρξης διαφορετικού από την βιολογική επιβίωση, τις χαρές και τις δυσκολίες τής επί γης συμβίωσης. Αυτός ο μεταθανάτιος τρόπος ύπαρξης δεν μπορεί να σημανθεί με τα σημαίνοντα τής γλώσσας που υπηρετεί την επικοινωνία στον παρόντα επίγειο βίο», έγραφε ο Χρήστος Γιανναράς, που έφυγε χθες από τη ζωή στα 89 του χρόνια, στο βιβλίο του «Γρίφος Θάνατος» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος.

Αναμφίβολα υπήρξε ένας απ’ τους σημαντικότερους Έλληνες διανοούμενους αλλά και μια εξέχουσα φυσιογνωμία των γραμμάτων και των ανθρωπιστικών σπουδών. Σε όλη τη διάρκεια του βίου του παρέμεινε τολμηρός και μαχητικός. Παρακολουθούσε με έντονο ενδιαφέρον την πορεία της εκπαιδευτικής πολιτικής ενώ αναφερόταν συχνά στο γεγονός ότι ως κοινωνία «δεν εξευρωπαϊζόμαστε αλλά επιμένουμε να πιθηκίζουμε την ευρωπαϊκότητα». Ήταν ομότιμος καθηγητής φιλοσοφίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης (Παρίσι) και έχει διδάξει Φιλοσοφία, Πολιτιστική Διπλωματία και Συγκριτική Οντολογία σε πανεπιστήμια της Γαλλίας, της Ελβετίας, της Ελλάδας.

Ο λόγος του ήταν σαγηνευτικός, ακριβής και μετρημένος. Με απεριόριστες εκφραστικές ικανότητες, τα κείμενα του ξεχώριζαν για τον γλωσσικό τους πλούτο και την πυκνότητα της γραφής. Αναντίρρητα, ήταν ένας μεγάλος δάσκαλος, ένας σπουδαίος καθηγητής και ένας ανεξάντλητος συγγραφέας. Παράλληλα, μέσα από την πολυετή συνεργασία του με τις εφημερίδες «Το Βήμα» και «Καθημερινή», ανήκε στην κατηγορία των επιφυλλιδογράφων που είχαν αποκτήσει φανατικούς φίλους και ορκισμένους εχθρούς.

Με ένα πλούσιο συγγραφικό έργο αλλά και μια μακρά και καταξιωμένη ακαδημαϊκή πορεία στον χώρο της φιλοσοφίας, ως το τέλος της ζωής του δεν σταμάτησε ποτέ να μιλά και να γράφει για τα παρακμιακά φαινόμενα της ελληνικής κοινωνίας και πολιτικής. Μά��ιστα, το τελευταίο του βιβλίο τιτλοφορείται «Αντιπαλεύοντας την παρακμή», στο οποίο συμπύκνωνε όλα όσα τον ενοχλούσαν. Υποστήριζε ότι οι Έλληνες παρήγαν πολιτισμό, κοινοτικούς και συντεχνιακούς θεσμούς, αξιοπρέπεια, αυτοπεποίθηση, όραμα ιστορικού μέλλοντος. Και θύμιζε ότι τώρα πια παράγουν μόνο μίμηση και μεταπρατισμό, αγλωσσία, παρανάγνωση της Ιστορίας, με ζηλευτό πρότυπο ανάπτυξης τη Σιγκαπούρη. Και πίστευε ακράδαντα ότι αντλούμε ελπίδα, όσο υπάρχουν αντιστάσεις στην ισοπέδωση: Μνημονεύουμε Σεφέρη, Ελύτη, Τσαρούχη, Χατζιδάκι, Γκάτσο, Πικιώνη, Θεοτοκά.

Ο ίδιος ενδιαφερόταν αρκετά για την ελληνική πολιτική, αλλά όχι για το κομματικό σύστημα. Στα κείμενα του αναφερόταν συχνά στα φαινόμενα συλλογικής α-νοησίας, στον εκπαιδευτικό πρωτογονισμό της «απομνημόνευσης», στην εμμονή ως προς την ολέθρια ταύτιση της Παιδείας με τη χρησιμότητα, τη φροντιστηριοποίηση του σχολείου στους σημερινούς Ελληνώνυμους οι οποίοι πάσχουν μόνο ή κυρίως από ξιπασιά, στα ψαλιδισμένα οράματα, την επίδραση της νεωτερικότητας στον ελληνισμό καθώς και την παραφθορά και αλλοίωση της εκκλησιαστικής, λαϊκής ευσέβειας, τον ψευτο-επιστημονισμό σαν άλλοθι μιας ακαδημαϊκής θεολογίας που νεκρώνει την αλήθεια της Εκκλησίας, την χωρίζει από τα υπαρκτά προβλήματα του ανθρώπου αλλά και από την ευχαριστιακή εμπειρία και την άσκηση.

Αν και όπως έλεγε οι αντοχές του ήταν μειωμένες λόγω ηλικίας, το μυαλό του παρέμεινε κοφτερό. Εξοργιζόταν με την κομματοκρατία και θεωρούσε ότι «ο συλλογικός μας βίος παραμένει μια πτήση στο τυχαίο». Δεν ήταν λίγες οι φορές που τα άρθρα του δημιουργούσαν αντιδράσεις και προκαλούσαν κύματα αντιδράσεων στον δημόσιο διάλογο. Για πολλούς οι απόψεις τους ήταν ενοχλητικές. Τον χαρακτήρισαν συντηρητικό, δογματικό, ακραίο και θεωρητικό της «νεορθοδοξίας». Ο ίδιος αδιαφορούσε και δεν δίσταζε να εκφράζει τις αντισυμβατικές και αιρετικές απόψεις του για όλες τις πτυχές της νέας πραγματικότητας.

Πάντοτε τον χαρακτήριζε το ευγενές και μειλίχιο ύφος, τα βιβλία του βρίσκονταν διαρκώς στη λίστα των ευπώλητων και τα γραπτά του πυροδοτούσαν συζητήσεις, διαφωνίες και προβληματισμούς. Επέμενε ότι «Η Ελλάδα πέθανε και τη σκοτώσαμε εμείς» και μιλούσε για μια «παρωδία κράτους που βασίστηκε στις πελατειακές σχέσεις». Αναρωτιόταν διαρκώς αν αφορά τον Έλληνα σήμερα η πολιτική αλλά και πόση σχέση έχει με την πραγματικότητα της ζωής του, με τα πραγματικά του προβλήματα.

Ο ίδιος παρέμενε σθεναρά ανεπηρέαστος από κόμματα και ιδεολογίες. Είτε συμφωνούσες είτε διαφωνούσες με όσα υποστήριζε, ο Χρήστος Γιανναράς ήταν μια δεσπόζουσα προσωπικότητα στην επιστημονική και πνευματική μας ζωή και άφησε μια σπουδαία παρακαταθήκη καθώς και ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα. Για παράδειγμα, το βιβλίο του «Καταφύγιο Ιδεών» παραμένει μια σημαντική μαρτυρία για τις παραεκκλησιαστικές οργανώσεις στη νεότερη Ελλάδα ενώ η επιτυχία του έγκειται στο ότι λειτουργεί ως αρχέτυπη εικόνα των ανθρωπολογικών συνεπειών των παντός είδους ιδεολογικών καταφυγίων. Επιπρόσθετα, «Το Πρόσωπο και ο Έρως» ανήκει στα σημαντικότερα ελληνικά φιλοσοφικά συγγράμματα του 20ου αιώνα και διερευνά το ερώτημα για τη δυνατότητα πρόσβασης του ανθρώπου στην υπερβατική Αιτιώδη Αρχή των υπαρκτών και της ύπαρξης.

Όταν τον ρώτησαν, τι θεωρεί σημαντικό στη ζωή, εκείνος χωρίς δεύτερη σκέψη απάντησε: «Δεν υπάρχει σημαντικότερο πράγμα απ’ το ν’ αγαπήσεις και ν’ αγαπηθείς». Για τον ίδιο η κριτική είχε στόχο και όραμα: Να σωθούν σε κάποιες συνειδήσεις μέτρα και όρια γνησιότητας: των σχέσεων κοινωνίας, του αθλήματος της πολιτικής, των ανιχνεύσεων της τέχνης, της χαράς του έρωτα. Θα τον θυμάμαι για την αστική του ευγένεια, το μόνιμο χαμόγελο, την κριτική του στάση, τις μικρές καθημερινές του συνήθειες που διατηρούσε πιστά, την αξιοθαύμαστη συνέπειά του, την αυστηρότητα του ήθους του και τον αυθεντικό τρόπο σκέψης του.

Φυσικά θα εξακολουθώ να καταφεύγω στα αποφθέγματα της σκέψης του που περιέχονται στα πολυάριθμα βιβλία του αλλά και στα αμέτρητα κείμενα του που θα συνεχίσουν να αποτελούν, για πολλούς, μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης. Τώρα που δεν είναι πια μαζί μας σπεύδω να ανοίξω το βιβλίο του «Πείνα και Δίψα». Στέκομαι στο απόσπασμα που μιλά για το «πώς μένουμε δούλοι στη μιζέρια της καθημερινότητας, μένουμε δούλοι στο πρόσκαιρο και εφήμερο και φθαρτό του κόσμου τούτου. Κλείνουμε όλη τη θέα της ζωής στις χωματερές εκτάσεις της ρουτίνας, γίνεται όλη η ζωή ένας παχύς χωματόδρομος που τον περνάμε έρποντας».

Και συνεχίζει: «Η αιωνιότητα ζει μέσα μας στην κάθε μέρα, στην κάθε ώρα, σαν σύγκριση και σαν νοσταλγία. Ο χαμένος παράδεισος ζει μέσα μας στις στιγμές της μεγάλης χαράς, στο πλησίασμα ενός ανθρώπου, μιας αλήθειας, μιας αγάπης, μιας ομορφιάς. Είναι στιγμές στη ζωή, αυτές που κάνουν τη δίψα μας μαρτύριο και που το νιώθουμε καθαρά πως θ' αρκούσαν, σε μία αέναη παράταση, να μας ξεδιψάσουν για μία αιωνιότητα».

«Η ζωή είναι λίγη, όχι χρονικά λίγη, όσο ποιοτικά και ποσοτικά. Είναι τόση μόνο, όσο για να ξυπνάει μέσα μας μια βαθιά, ακόρεστη δίψα. Ό,τι γευόμαστε σε τούτη τη ζωή δεν είναι παρά αρμυρό νερό που μεγαλώνει τη δίψα μας για ένταση και διάρκεια. Μόνο αυτή η λέξη μπορεί να αποδώσει ό,τι ίσαμε τούτη τη στιγμή έχουμε δοκιμάσει στη ζωή: Διψάμε. Ό,τι γευτήκαμε κι ό,τι γευόμαστε είναι λίγο, ασήμαντο, μηδαμινό, μπροστά σ’ αυτό που διψάμε», καταλήγει.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?