#εκδήλωση για τον Λουντέμη

[christostsantis]

Η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου, για τη ζωή του Μενέλαου Λουντέμη, στην Αθήνα (Video)

Η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου, για τη ζωή του Μενέλαου Λουντέμη, στην Αθήνα (Video)

Ένα εξαιρετικό, ουσιαστικό βιβλίο, με σεβασμό στον Μενέλαο Λουντέμη, που διαβάζεται σαν μυθιστόρημα…

Τα πλοία άραξαν στην όχθη της καρδιάς μας. Η ζωή και το έργο του Μενέλαου Λουντέμη – Δημήτρης Δαμασκηνός

Μίλησαν για το βιβλίο: Από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών η ποιήτρια-συγγραφέας Φαίδρα Ζαμπαθά-Παγουλάτου. Από την Πρεσβεία της Ρουμανίας στην Αθήνα, η Anca Chisalita. Και ακόμα: Ο Κώστας…

[christostsantis]

Μπέλα Λιονάκη & Δημήτρης Ντρουμπογιάννης

ΔΕΥΤΕΡΑ 1η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2019 ΣΤΟ ΚΑΜ, ΣΤΙΣ 21:00

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΙΣΟΔΟΣ

Με μια μουσική πανδαισία υποδέχονται τον Απρίλη η Μπέλα Λιονάκη και ο Δημήτρης Ντρουμπογιάννης. Δύο σπουδαίοι μουσικοί ανταμώνουν και μας ταξιδεύουν στο έργο μεγάλων δημιουργών. Μια εκδήλωση-σταθμός της Άνοιξης, μια στάση πριν το καλοκαίρι, στο ΚΑΜ, με ελεύθερη είσοδο. Ακολουθεί το δελτίο τύπου:

Ο Δήμος Χανίων σε συνεργασία με την ΚΕΠΠΕΔΗΧ-ΚΑΜ σας προσκαλούν την Δευτέρα 1 Απριλίου 2019 και ώρα 21:00 ακριβώς στην κεντρική αίθουσα εκδηλώσεων του ΚΑΜ στο ρεσιτάλ πιάνου για 4 χέρια των διακεκριμένων σολίστ πιάνου Μπέλα Λιονάκη και Δημήτρη Ντρουμπογιάννη, σε μια συναυλία με τον γενικό τίτλο «4 χέρια αφηγούνται…».

Πρόκειται για μια ιδιαίτερη μουσική ξενάγηση στην παγκόσμια πιανιστική εργογραφία για 4 χέρια όπου διαχρονικές αριστουργηματικές συνθέσεις της λόγιας μουσικής από τον 18ο αιώνα έως σήμερα -καταξιωμένων δημιουργών W. A. Mozart, Johannes Brahms, Dmitri Shostakovich, Aram Khachaturian κ.α- μαρτυρούν με γλαφυρότητα την μοναδικότητα του πιάνου να απελευθερώνει μουσικά χρησιμοποιώντας το εκφραστικό εύρος του, καθώς και το πλατύ φάσμα ηχοχρωμάτων που αναδύεται μέσα από τις καλλιτεχνικές και ερμηνευτικές απαιτήσεις των έργων κατά την προσέγγιση-ερμηνεία τους.

ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΡΑΔΑΜΑΝΘ��Σ

Δημήτρης Δαμασκηνός – Η ζωή και το έργο του Μενέλαου Λουντέμη

Φωτογραφία στο εξώφυλ��ο, Άγγελος Ποθουλάκης: Έπαυλη της Βαρώνης Φον Σβαρτς, Χαλέπα, Χανιά.

Ευάγγελος Ρούσσος, Χρονογράφημα,

Το λεμονόσπιτο – Δέσποινα Τζιάκη

Παυλίνα Κουβαρδά – Κι εμείς ψάχνοντας τη σύνθεση ξεχαστήκαμε στο πεζοδρόμιο

Στο λευκό του βυθού -Λεωνίδας Κακάρογλου

Ο Πϋργος του Β΄- Σάκης Ροδίτης

Φωτογραφία εξώφυλλου: Αθηνά Γαλανάκη

Απομεινάρια φωτός – Αργυρώ Λουλαδάκη

Εικόνες: Αναστασία & Κωνσταντίνα Βενιεράκη

Γιώργος Κουτουλάκης, Ένα σεργιάνι

Κατερίνα Παπαδάκη, Ανεμώνες Αλκυόνη

Γιώργος Ηλιάδης – Το μαγκάλι

Ευάγγελος Ρούσσος, 49+10 ΧΑΪΚΟΥ

Ελένη Καβαζίδου – Νοηματική Γλώσσα

Ελευθερία Τσικαλά – Ο ήρωας της θάλασσας

Κώστας Βελούτσος – Οι άνθρωποι του Αυγούστου

Τα δυο πουγκιά – Γιώργος Ηλιάδης

Ανδρομάχη Χουρδάκη – Τα σκουλαρίκια της Περσεφόνης

Ειρηναίος Γαλανάκης – Επανάσταση των συνειδήσεων

Αντωνία Παπαδοπούλου, Άλμα (στο τετράγωνο)

Καθρεφτίσματα. Από τη Γερμανία και την ΕΣΣΔ του μεσοπολέμου, στην Ευρώπη του 21ου αιώνα- Χρήστος Τσαντής

Θάλεια Φλεμετάκη – Απροσπέλαστο μονοπάτι του πόθου

Χαρίκλεια Ντερμανάκη – Ιστορίες που δεν ήθελαν να μεγαλώσουν

Συλλέκτης – Θεόδωρος Σίδερης. Φωτογραφία: Αθηνά Γαλανάκη

Μια σταγόνα δάκρυ – Μιχάλης Τζανάκης

3η έκδοση, Ο μικρός πρίγκιπας συναντά τον Κύριο Καζαντζάκη στο δρόμο της αναζήτησης – Χρήστος Τσαντής

4 χέρια αφηγούνται Μπέλα Λιονάκη & Δημήτρης Ντρουμπογιάννης ΔΕΥΤΕΡΑ 1η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2019 ΣΤΟ ΚΑΜ, ΣΤΙΣ 21:00 ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΙΣΟΔΟΣ Με μια μουσική πανδαισία υποδέχονται τον Απρίλη η Μπέλα Λιονάκη και ο Δημήτρης Ντρουμπογιάννης.

[christostsantis]

Η διαχρονική αξία του έργου του Μενέλαου Λουντέμη

Βρέθηκε στο επίκεντρο της εκδήλωσης που διοργάνωσαν οι Εκδόσεις Ραδάμανθυς στον αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό-πολιτιστικό πολυχώρο “Ξύλινη Tabya”

Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του Δημήτρη Δαμασκηνού “Τα πλοία άραξαν στην όχθη της καρδιάς μας. Ένα δοκίμιο-μελέτη για τη ζωή και το έργο του Μενέλαου Λουντέμη”.

Από την παρουσίαση του βιβλίου στην Ξύλινη Tabya. Από αριστερά: η Ελπίδα Γρηγοράκη, η Γεωργία Συσκάκη και ο Δημήτρης Δαμασκηνός.

Το παλιό όνομα της γειτονιάς της Αγίας Τριάδας στο Ηράκλειο ήταν “Kizil Tabya” που σημαίνει “Κόκκινο Οχυρό”, γράφουν σε μία ανακοίνωσή τους τα παιδιά της συντονιστικής επιτροπής αυτού του ελπιδοφόρου κοινωνικού και πολιτιστικού εγχειρήματος που ριζώνει σε μία παλιά συνοικία της πόλης του Ηρακλείου.

Η πρώτη γνωριμία που είχα με την περιοχή ήταν όταν διάβασα το ιστορικό μυθιστόρημα του συγγραφέα-ηθοποιού Γιώργου Ηλιάδη “Τα δυο πουγκιά”. Ένα τμήμα της ιστορίας του βιβλίου (αμέσως μετά από την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 καθώς και η περίοδος της Κατοχής στο Ηράκλειο) διαδραματίζεται στην περιοχή της Αγίας Τριάδας στο Ηράκλειο, στην περιοχή όπου έχει ανοίξει τις πύλες της η “Ξύλινη Tabya”.

Οι αλλαγές στη φυσιογνωμία της γειτονιάς και τα έργα που διεξάγονται στην πόλη αυτή την περίοδο δεν εμπόδισαν πάντως τους φίλους του βιβλίου να ανταμώσουν, με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του Δημήτρη Δαμασκηνού για τη ζωή και το έργο του Μενέλαου Λουντέμη.

“Λέγεται ότι το όνομα της συνοικίας (Kizil Tabya-Κόκκινο Οχυρό), σχετίζεται με το χρώμα με το οποίο βάφτηκε το χώμα της γειτονιάς κατά την εισβολή των Οθωμανών. Οι μαρτυρίες αναφέρουν ότι ήταν τέτοια η έκταση της σφαγής που το χώμα βάφτηκε κόκκινο και έτσι δόθηκε αυτή η ονομασία ώστε να μην ξεχαστεί το συμβάν. Όμως, το “kizil” σταδιακά έγινε “ξύλινη” από τους ντόπιους μέσω της παραφθοράς: Κιζίλ, κζιλ, κζιλι, ξιλι, ξύλινη… Κάποτε οι λαοί χρησιμοποιούν τις παραφθορές λυτρωτικά. Για να ξεπεράσουν μία άσχημη ανάμνηση, να αφήσουν πίσω τους το παρελθόν και να προχωρήσουν μπροστά. Ίσως το όνομα της γειτονιάς να είναι μία τέτοια περίπτωση και ίσως και το όνομα του χώρου να θέλει να συμβολίσει την ανάγκη που έχουμε όλοι μας για ένα νέο ξεκίνημα”, γράφουν στην ανακοίνωσή τους οι υπεύθυνοι της λειτουργίας του χώρου. Ένα νέο ξεκίνημα, θα προσθέταμε εμείς, που έχει ανάγκη από το λυρισμό, την ποίηση, την κριτική και τη σκέψη του Μενέλαου Λουντέμη.

Δημήτρης Δαμασκηνός – Η ζωή και το έργο του Μενέλαου Λουντέμη

Στην εκδήλωση μίλησαν οι: Ελπίδα Γρηγοράκη, φιλόλογος, Γεωργία Συσκάκη, φιλόλογος και ο συγγραφέας του βιβλίου Δημήτρης Δαμασκηνός, επίσης φιλόλογος. Από αυτή τη “χειμερινή σύναξη των φιλολόγων”, ξεκίνησε μια μεγάλη σε διάρκεια και πλούσια συζήτηση με τους φίλους τους βιβλίου – κυρίως φοιτητές και εκπαιδευτικοί, απ’ ό,τι μπόρεσα να διακρίνω – για τη διαχρονική αξία του έργου του Μενέλαου Λουντέμη, για τις αιτίες εξοβελισμού του από τα “επίσημα λογοτεχνικά κανάλια” της χώρας μας, τη χρόνια απουσία του από τα εκπαιδευτικ�� προγράμματα, την ίδια στιγμή που με διάφορους τρόπους και αφορμές αποτυπώνεται η αγάπη των βιβλιόφιλων και των νέων για το έργο του, και για πολλά ακόμα – σχετικά με τον Λουντέμη – ζητήματα.

Η Ελπίδα Γρηγοράκη και η Γεωργία Συσκάκη δούλεψαν σε βάθος με το βιβλίο του Δημήτρη Δαμασκηνού και κατάφεραν με σύντομο τρόπο και περιεκτικό να δώσουν τα βασικά σημεία, τις αφορμές για τη συζήτηση που πυροδοτήθηκε. Η ματιά τους διεισδυτική, εντόπισε τα κρίσιμα σημεία στη ζωή και το έργο του μεγάλου δημιουργού και φώτισε άγνωστες πλευρές, σημαντικές για την ιστορία και τον ερευνητή, οι οποίες περιέχονται στο εμπεριστατωμένο έργο του Δημήτρη Δαμασκηνού, το οποίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ραδάμανθυς. Στη συνέχεια ο συγγραφέας του βιβλίου απάντησε σε πλήθος ερωτήσεων και αντάλλαξε σκέψεις με το κοινό, ενώ από όλους τους συμμετέχοντες εκφράστηκε η επιθυμία για τη διοργάνωση μίας ακόμα εκδήλωσης-συζήτησης-παρουσίασης του βιβλίου στο Ηράκλειο.

Το στοιχείο αυτό, δηλαδή η ανάγκη για ακόμη περισσότερη συζήτηση με αφορμή το βιβλίο του Δημήτρη Δαμασκηνού για τη ζωή και το έργο του Μενέλαου Λουντέμη, είναι κοινό σε όλες τις εκδηλώσεις που έγιναν μέχρι σήμερα, γεγονός που από τη μια δείχνει την αγάπη με την οποία περιβάλλει ο κόσμος τον μεγάλο δημιουργό, και από την άλλη επιβεβαιώνει τη σημαντική λογοτεχνική, ιστορική και ερευνητική αξία του βιβλίου του Δημήτρη Δαμασκηνού. Γεγονός που αποτυπώνεται και στο γεγονός πως η 1η έκδοση του βιβλίου ήδη εξαντλήθηκε και ήδη βρίσκεται στο τυπογραφείο η 2η έκδοσή του, με προσθήκες από τις σημαντικές παρεμβάσεις που έγιναν στις εκδηλώσεις.

Για το ρεπορτάζ, Χρήστος Τσαντής 

Για να προμηθευτείτε το βιβλίο συμπληρώστε τη φόρμα επικοινωνίας ή καλέστε στο 6983 091058

Δωρεάν αποστολή και δωρεάν αντικαταβολή σε Ελλάδα και Κύπρο

Τιμή βιβλίου: τώρα 18,00 (περι��χει και το ΦΠΑ) από 23,40

[contact-form]

Από δεξιά: Γιώργος Ηλιάδης, Ελπίδα Γρηγοράκη, Γεωργία Συσκάκη, Δημήτρης Δαμασκηνός

Ο Μενέλαος Λουντέμης σε φωτογραφία του 1943

                  Ρεπορτάζ από την Ξύλινη Tabya Η διαχρονική αξία του έργου του Μενέλαου Λουντέμη Βρέθηκε στο επίκεντρο της εκδήλωσης που διοργάνωσαν οι Εκδόσεις Ραδάμανθυς στον αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό-πολιτιστικό πολυχώρο …

[christostsantis]

Απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Δαμασκηνού “Τα πλοία άραξαν στην όχθη της καρδιάς μας. Ένα δοκίμιο-μελέτη για τη ζωή και το έργο του Μενέλαου Λουντέμη”, Εκδόσεις Ραδάμανθυς

Η πρώτη έκδοση στο Βόλο

Δημήτρης Δαμασκηνός – Η ζωή και το έργο του Μενέλαου Λουντέμη

Η πρώτη έκδοση του βιβλίου του Μενέλαου Λουντέμη έγινε το 1936 σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, όταν 24 ετών, πενέστατος ο συγγραφέας, προσλήφθηκε στο δικηγορικό γραφείο του Γιώργου Αβτζή στο Βόλο στην οδό Κοραή, όπως τεκμηριώνεται και από τη μαρτυρία του τότε προϊστάμενου του.18 Σπαρταριστή είναι η σκηνή της πρόσληψης του ως δακτυλογράφου, όπως την ��χει αποτυπώσει ο Λουντέμης: «Ο κύριος αυτός, Αβτζής, ήταν μια σύνθεση σοφίας, βωμολοχίας, χιούμορ, ατσιδοσύνης, μεγαλοπρέπειας και ολίγου λογίου βερμπαλισμού-πολύ λογίου όμως! Η αγαπημένη του (προσφιλής μέχρι μονομανίας) λέξη ήταν: το ερπετόν. Μόλις άκουσε το λογύδριον του φανατικωτέρου των Φίλων των Γραμμάτων κ. Κυριαζή Κυριαζή, ότι… «η πόλις ταύτη η παρά τον μυχόν19 δελονότι του Παγασητικού Νύμφη δηλαδή… θα επαίρεται μίαν των ημερών δεότι κλπ κλπ».

Ο Αβτζής με μέτρησε… κυνηγετικά (Αβτζής θα πει κυνηγός). Κατόπι γυρίζει και λέει θυμοσοφικά.20

-Εφόσον πρόκειται περί Νύμφης του Παγασητικού και λοιπά… να τον προσλάβω. Τον προσέλαβα κιόλας. Αλλά τί δουλειά θα κάνει ρε ερπετά; Συσκεφθήκαμε όλοι και αποφασίσαμε ότι ένα ερπετόν δεν είναι εις θέσιν να κάνει πολλές δουλειές απ’ το να σούρνεται… αλλά αυτός πετά.

Ο κ. Αβτζής παρήγγειλε να του φέρουν έναν καφέ μετά παξιμαδακίου και περίμενε το αποτέλεσμα της συσκέψεως. Κάποτε τέλος η σύσκεψη έληξε.

-Βρήκατε τίποτα; λέει ο Αβτζής.

-Τίποτα… είπε περίλυπος ο Όμιλος Γραμμάτων και Τεχνών.

-Τότες τον προσλαμβάνω! έκανε άγρια ο Αβτζής. Ως τώρα μου εδόθει -και δικαίως- ο τίτλος του ρέκτου,21 ο τίτλος του ανθρώπου ο οποίος θεραπεύει κατά τρόπον εργώδη τας Επιστήμας. Τώρα επέστη η στιγμή να μου δοθεί και ο τίτλος του θεράποντος των Γραμμάτων. Πώς αποκαλέσατε την θέσιν την οποίαν του δίδει το Ειρηνοδικείον;

-Άμισθος Γραφεύς.

-Ωραία. Τον προσλαμβάνω ως έμμισθον χεργκελέν… Δέχεσαι ρε ερπετόν;

-Σηκωθείτε να φύγουμε! λέω σ’ όλους.

Ο Αβτζής μπήκε πελώριος και μας έκλεισε την πόρτα.

-Δεν θα πάτε πουθενά. Ή θα δεχθείτε όλοι την πρόσληψή του ή…   

-Αφού δεν τη δέχεται ο ίδιος! Και καταλάβαμε γιατί. Πρώτον εξ όσων έχουμε καταλάβει δεν θέλει να πληρώνεται χωρίς να δουλεύει. Και δεύτερον πρέπει κ. Αβτζή ως προς αυτόν να κόψεις με το τσεκούρι όλα τα… ερπετά. Καταλαβαίνουμε… ��ι όροι είναι βαρείς αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση.

-Καλά. Ας δεχθούμε ότι μετά από αράντα συναπτά έτη ένας άνθρωπος θα μπορέσει να κόψει την προσφιλεστέραν των λέξεών του… Για δουλειά όμως; Τι δουλειά θα κάνει;

-Στάκα!22. φωνάζει ο Κυριαζής. Τα δικόγραφά σ’ ως τουώρα σι ποιον τάδινις κι στα πάταε;

-Στις δακτυλογράφες του Χίμου.

-Δακτυλομηχανή έχεις;

-Έχω.

Ο Κυριαζής στράφηκε σ’ εμένα.

-Ξερ’ να πατάς ρε;

-Πού;

-Στα σταφύλια… Στα γράμματα, πού αλλού;

Τι είδους γράμματα;

-Κινέζικα. Αλλά αυτός τα λέει ελληνικά. Μποράς;

 -Μποράω!

-Τότε τέλος κι τω θεώ δόξα. Πάμε τώρα να πιούμε. Κι από αύριο θαρτς να πιάσεις δουλειά. Όχι αργομισθιλίκια. Δουλειά. Εμπρός μαρς!23

Ενώ ο Λουντέμης δεν ήξερε γραφομηχανή, για την ακρίβεια την έδερνε, τη βασάνιζε ψάχνοντας να βρει κάθε στοιχείο της για να το κτυπήσει. «Μόνος του, με μίαν ακατάβλητον δύναμιν και υπομονήν» δακτυλογράφησε το πρώτο βιβλίο του, «Τα πλοία δεν άραξαν», σε αυτή τη γραφομηχανή του Γιώργου Αβτζή, που ενθυμούμενος τον νεαρό συγγραφέα θα πει στον Φρέντυ Γερμανό: «Το χαρακτηριστικό του είναι: ακούραστος και περιφρόνηση τελεία προς τις στερήσεις, λες και η φτώχεια και η ανέχεια και οι στερήσεις τον έθρεφαν και τον δυνάμωναν και τον εμψύχωναν. Η έκδοση αυτού του πρώτου βιβλίου του δε θα μπορούσε να γίνει χωρίς τη συνδρομή του συλλόγου προοδευτικών διανοουμένων Φίλοι των Γραμμάτων».

Θετικέ�� από τον πνευματικό κόσμο ήταν οι κριτικές γι’ αυτήν την πρώτη του εμφάνιση: «Καινούργιος ήλιος ανέτειλε στο πνευματικό μας στερέωμα» (Θ. Συναδινός, «Παρασκήνια»). «Εμφανίζεται με ευρύτατες αξιώσεις και πέραν απ’ τα σύνορα της πατρίδας του» (Μ. Ροδάς, «Ελεύθερον Βήμα»). Μιλούσε ακόμη κι η Καθημερινή για «ένα μεγάλο παιδί».25 Στο Βόλο, την ίδια περίοδο, ο συγγραφέας έδρεπε τις δάφνες της αναγνώρισης που του πρόσφερε η έκδοση του πρώτου του βιβλίου. 

«Η πόλη αυτή είχε μια πνευματική μαγιά και μια καλλιτεχνική και ��ογοτεχνική κίνηση σπάνια για επαρχία. Δύο κιόλας απ’ τις ημερήσιες εφημερίδες της πόλης είχαν εβδομαδιαίες λογοτεχνικές εκδόσεις. Μια μάλιστα απ’ αυτές, «Ο Ταχυδρόμος», ζητούσε επίμονα να με κάνει και συνεργάτη της».26

    18. Βλ. τη μαρτυρία του Γιώργου Αβτζή στις «Εκπομπές που αγάπησα», του Φρέντυ Γερμανού, αφιερωμένη στον Μ. Λουντέμη.

19. μυχός ο: το εσώτατο σημείο ενός κόλπου, λιμανιού κ.λπ.

θυμοσοφικά: (επίρ.) με τον τρόπο του θυμόσοφου, αυτού που έχει την έμφυτη τάση να αντιμετωπίζει τα προβλήματα της καθημερινής ζωής με φιλοσοφική διάθεση, δηλαδή με ψυχική ηρεμία και ψυχραιμία.

ρέκτης ο: δραστήριος, ενεργητικός άνθρωπος.

στάκα: προστακτική του στέκομαι, περίμενε.

Μενέλαος Λουντέμης, «Ο Λυράρης» (Μ. Μαλακάσης), ο.π., σελ. 70-71.

Σωματείο ˝Οι φίλοι των γραμμάτων˝: Το 1936, λίγο πριν από την εγκαθίδρυση του Μεταξικού δικτατορικού καθεστώτος, ιδρύθηκε ο σύλλογος ˝Οι φίλοι των γραμμάτων˝, με την πρωτοβουλία μιας ομάδας προοδευτικών διανοουμένων, όπως ο Γιάννης Σιαφλέκης, ο Κίτσος Μακρής και ο Κώστας Στριμμένος. Σκοπός του συλλόγου ήταν η πνευματική και καλλιτεχνική καλλιέργεια των μελών του καθώς και ο γενικότερος προβληματισμός για τα πολιτιστικά και κοινωνικά ζητήματα της εποχής. Στο πλαίσιο αυτό οργάνωνε διαλέξεις και εκθέσεις εικαστικών στις οποίες συμμετείχαν πολυάριθμοι ομοϊδεάτες διανοούμενοι από τον ελλαδικό χώρο όπως οι Στρατής Μυριβήλης, Άγγελος Σικελιανός, Γιάννης Σκαρίμπας, Νίκος Βέης, Ρόζα Ιμβριώτη, Μενέλαος Λουντέμης κ.ά. Ο σύλλογος διατηρούσε μόνιμη στήλη, τη ˝Φιλολογική Σελίδα˝ στην εφημερίδα Θεσσαλία ενώ παράλληλα μεριμνούσε και για την έκδοση βιβλίων. Έτσι εξέδωσε το έργο του Νίκου Παπαχατζή για τα αρχαιολογικά μνημεία του Βόλου και το μυθιστόρημα του Μενέλαου Λουντέμη «Τα πλοία δεν άραξαν». Τις δραστηριότητες του συλλόγου ανέκοψε η έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το 1940.

Μενέλαος Λουντέμης, «Ο Λυράρης» (Μ. Μαλακάσης), εκδόσεις Δωρικός, έκδοση 4η, Αθήνα 1977, σελ. 79.

Μενέλαος Λουντέμης, «Ο Εξάγγελος» (Άγγελος Σικελιανός), εκδόσεις Δωρικός, Αθήνα 1976, σελ. 105-106.

Για παραγγελίες του βιβλίου συμπληρώστε τη φόρμα επικοινωνίας ή καλέστε στο 6983091058

[contact-form]

ΔΩΡΕΑΝ ΜΕΤΑΦΟΡ��ΚΑ & ΔΩΡΕΑΝ ΑΝΤΙΚΑΤΑΒΟΛΗ

ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟ

Αρχική τιμή: 23,40 €

Εξοικονομείτε: 5,40 € (23%)

Τιμή για εσάς: 18,00 € (περιέχει και το ΦΠΑ 6%)

500 σελίδες

Διαστάσεις 15 Χ 23

Με φωτογραφικά ντοκουμέντα

  ISBN 978-618-82572-8-3

Ο Δημήτρης Δαμασκηνός υπογράφει βιβλία του πριν από την εκδήλωση στο σπίτι των εξορίστων, στη Γαύδο

Από δεξιά: Γιώργος Ηλιάδης, Ελπίδα Γρηγοράκη, Γεωργία Συσκάκη, Δημήτρης Δαμασκηνός

      Η πρώτη έκδοση του Μενέλαου Λουντέμη Απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Δαμασκηνού "Τα πλοία άραξαν στην όχθη της καρδιάς μας. Ένα δοκίμιο-μελέτη για τη ζωή και το έργο του Μενέλαου Λουντέμη",

[christostsantis]

Παρουσίαση του βιβλίου για τον Μενέλαο Λουντέμη, στην Αθήνα

Παρουσίαση του βιβλίου για τον Μενέλαο Λουντέμη, στην Αθήνα

Παρασκευή, 28 Απριλίου 2017, στις 7.30 το απόγευμα στον Πολυχώρο Πολιτισμού ΑΙΤΙΟΝ (Τζιραίων 8-10, κοντά στη στάση του μετρό, “Ακρόπολη”, τηλ. 2130256666)

Οι Εκδόσεις Ραδάμανθυς και ο πολυχώρος ΑΙΤΙΟΝ παρουσιάζουν το βιβλίο του Δημήτρη Δαμασκηνού, «Τα πλοία άραξαν στην όχθη της καρδιάς μας. Ένα δοκίμιο-μελέτη για τη ζωή και το έργο του Μενέλαου Λουντέμη».

Στην εκδήλωση θα χαιρετίσει η Φαίδρα…

[christostsantis]

 “Τα μάθια δεν καλοθωρούν στο μάκρεμα του τόπου,

 μα πλιο καλά και πλιο βαθιά θωρεί η καρδιά τ’ ανθρώπου”,

Βιτσέντζος Κορνάρος   

Η Αγγελική Μπεμπλιδάκη μίλησε για το βιβλίο του Χρήστου Τσαντή, “Ο μικρός πρίγκιπας συναντά τον Κύριο Καζαντζάκη στο δρόμο της αναζήτησης”, στην εκδήλωση που έγινε στο Ρέθυμνο, στο βιβλιοπωλείο “Αυτογνωσία”, στις 22 Μαρτίου 2017.

“Είμαστε μαζί με τους ήρωές του στο θέατρο, στη Σελένα, στο Μεγάλο Κάστρο. Στο θέατρο να υποδυόμαστε ρόλους. Στο σπίτι του Κωνσταντή να βγάζουμε τα σώψυχά μας με ένα ποτήρι τσίπουρο. Τούρκοι μας κυνηγούν μαζί με τον μικρό πρίγκηπα και τον παπά Φώτη. Με τον καπετάν Μιχάλη και τον Ζορμπά κατηφορίζωμε την Σελένα και ξεγελώντας τους φρουρούς τρυπώνωμε στο Μεγάλο Κάστρο. Μα πιο πολύ είμαστε μέσα στο λατίνι που βολοδέρνει στην καταιγίδα, έρμαιο του ανέμου και της θάλασσας. Άφοβοι και μαζί σκιαγμένοι. Ένα βήμα δίπλα στον σκοπό μας και συνάμα τόσο μακριά…”.

Ν’ ανεβούμε τον ανήφορο

Τον Οκτώβρη του περασμένου χρόνου μέσα σε ένα βιβλιοπωλείο στα Χανιά έκανα για πρώτη φορά την γνωριμία με τον Χρήστο τον Τσαντή και το πόνημά του, νουβέλα το ονοματίζει ο ίδιος. Ο μικρός πρίγκηπας συναντά τον κύριο Καζαντζάκη στον δρόμο της αναζήτησης.

Τι ωραίος τίτλος! Και τι πρωτότυπη δημιουργική σύλλ��ψη!

Από τότε κύλησε κάμποσο νερό μέσα στο αυλάκι. Γνωρίστηκα με τον συγγραφέα, διάβασα και το βιβλίο.

Σε μια πραγματική και μια μυθική πραγματικότητα σε δυο επίπεδα γίνονται συναντήσεις και ανταμώνονται   ήρωες.  Στην πρώτη, στην πραγματική δυο φίλοι ψάχνουν μέσα από ένα θεατρικό παιχνίδι να βρουν απαντήσεις. Αναλογίζονται πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις, την μοναξιά, τον έρωτα. Ποιος είμαι;  Τι γυρεύω;  Αλλάζουν  και διαφοροποιούνται τα πιστεύω μας όσο μεγαλώνουμε; Γιατί οι ιδέες και τα ιδανικά με το πέρασμα του χρόνου ξεφτίζουν σε άθλια μίζερη πραγματικότητα; Που βρίσκεται η ευτυχία;

 Στην δεύτερη, μέσα στο δημιουργικό σύμπαν του συγγραφέα, όπου όλα τα ενδεχόμενα επιτρέπονται, ήρωες από διαφορετικά βιβλία συναντιούνται: ο μικρός πρίγκηπας της νιότης μας μπλέκει αξεδιάλυτα με τους ήρωες του κυρ Νίκου. Κι αυτοί ήρωες της νιότης. Μα και της ωριμότητάς μας. Συγγραφείς και ήρωες που μας καθόρισαν και μας σημάδεψαν-εμένα τουλάχιστον. Θεωρώ  και την γενιά μου.

Μας οδήγησαν ο καθένας με τον τρόπο του. Ο μικρός πρίγκηπας μού έδειξε τον δρόμο της φαντασίας. Και την αξία του να κρατάς το παιδί μέσα σου όσα χρόνια και να περάσουν. Να βλέπεις τον κόσμο με αθώα μάτια. Να μην βάζεις στους στοχασμούς σου δεύτερες σκέψεις και καχυποψία.

Ο Καζαντζάκης μου έδειξε πως πέρα από τον υλικό γήινο κόσμο και τις ανάγκες του υπάρχει κι ένας άλλος. Αυτός που έχει να κάνει με την ψυχή, την αναζήτηση και το χρέος.

Ο μικρός πρίγκιπας επιστρέφει 

Ο μικρός πρίγκηπας έρχεται ξανά στη γη για ένα σκοπό . Έρχεται  στο σήμερα για να πάρει καινούργιο χώμα να ταΐσει και να θρέψει το τριαντάφυλλό του, που πεθαίνει. Ύψιστο  καθήκον. Γιατί αν δεν τα καταφέρει ν’ αναντρανίσει το λουλούδι,  ο κόσμος Του θα καταρρεύσει. Και μαζί θα χαθεί  η ισορροπία και όλου του υπόλοιπου σύμπαντος.  Συναντιέται έτσι από ένα παιχνίδι της μοίρας με τους ήρωες του κυρ Νίκου. Αρχικά  με τον παπά Φώτη. Εκείνος  με τις πρώτες κουβέντες που έχει με το νιούτσικο καταλαβαίνει. Κι ενώ έχει  τον δικό του αγώνα αναγνωρίζει το χρέος του μικρού πρίγκηπα. ¨Μήνυμα απ τον Θεό φέρνει. Δεν  θα τ’ αφήσω να χαθεί,¨ λέει. Και παίρνει τον αγώνα του νεαρού πάνω του.  Τον κάνει δικό του. Θα  βοηθήσει να τον ξετελέψει. Να μην χαθεί ο κόσμος. Βοηθοί και συμπαραστάτες κι άλλοι ήρωες του Καζαντζάκη. Ο καπετάν Μιχάλη��, ο Ζορμπάς η χήρα… ανόμοιοι μεταξύ τους μα όλοι αναγνωρίζουν την ευθύνη και προσθέτουν ο καθένας τις όποιες ικανότητές του στην ομάδα. Για να πετύχουν τον σκοπό του ενός, που στην πορεία γίνεται κοινό χρέος.

Μαζί με τον μύθο, μάλλον τους μύθους θα έπρεπε να πω, ο συγγραφέας μας κοινωνεί με ιδέες, κρίσεις, απόψεις.  Οι  ιδέες κι οι απόψεις των δύο συγγραφέων, του Εξυπερύ και του Καζαντζάκη μπερδεύονται και αλληλοσυμπληρώνονται. Ο Χρήστος Τσαντής τους καλεί να μας βοηθήσουν να βρούμε τον δρόμο μας. Ν’ ανεβούμε τον ανήφορο.

Ο παπά Φώτης οδηγεί το ανθρώπινο ξεσπιτωμένο κοπάδι του να βρει νέα πατρίδα. Παντού τον αποδιώχνουν. Δεν τον θέλουν οι άλλοι, οι βολεμένοι, κοντά τους. Μόνο τα βράχια της Σαρακήνας τους προσφέρουν καταφύγιο. Πόσο διαφέρει η δική του αλλοτεσινή προσφυγιά από τη σημερινή; Αλλάζει τίποτα άλλο πέρα από τα ονόματα; Άνθρωποι ξεριζωμένοι και τότε και τώρα. Παιχνίδι  οι τύχες τους στα χέρια των ισχυρών της γης. Όλοι τούς αντιμετωπίζουν σαν μίασμα, σαν λεπρούς. Και κανείς από τους σπιτωμένους δεν σκέφτεται πως μόνο από τύχη είναι στην συγκεκριμμένη θέση δηλ. αυτοί στο σπιτάκι τους κι οι πρόσφυγες μακριά από την πατρίδα τους. Πως αύριο με μια άλλη ζαριά μπορεί οι ρόλοι να αντιστραφούν.

 Αλλάζουν οι εποχές και οι συνθήκες ζωής μα οι άνθρωποι μένουν ίδιοι. Τα ίδια  διλήμματα εξακολουθούν να τους βασανίζουν. Ψάχνουν απαντήσεις. “Οι άνθρωποι”, λέει ο παπά Φώτης, “βλέπουν μόνο αυτά που θέλουν να δουν και θυμούνται την ζωή τους στο κατώφλι του θανάτου. Νομίζουν πως νικιέται αυτός αν πιστέψουν σε κάποιο Θεό και ξεχνούν να πιστέψουν στον εαυτό τους. Και τι είναι η πίστη; Έλος και κινούμενη άμμος που σε τραβά βαθιά μέσα στη γη; Ή ταξίδι ανάμεσα στ’ άστρα του σύμπαντος, ανανέωση, σφάλματα, λάθη, αλλαγές και μετασχηματισμός;”

Το παραμύθι μέσα στο βιβλίο

Πόσο κοντά μας είναι και η ιστορία του κήπου, ένα παραμύθι μέσα στο βιβλίο, με την πραγματικότητα. Πόσο μου θυμίζει γνώριμες σημερινές καταστάσεις ο άνθρωπος που ήταν αναγκα��μένος να ζει για να δουλεύει και όχι να δουλεύει για να ζει. Που μετέθετε συνεχώς τα όνειρα και τα θέλω του στις επόμενες μέρες, στα επόμενα χρόνια, γιατί δεν συνταίριαζαν με τα πρέπει της κοινωνίας. Και κατάφερε με τον τρόπο αυτό να θάψει μέσα σε βαθύ πηγάδι έναν μεγάλο άγνωστο. Τον ίδιο του τον εαυτό. Θα βρει τον χρόνο, θα προλάβει να τον ανακαλύψει έγκαιρα; Θα ήταν ίσως μεγάλο ��πίτευγμα της εποχής μας, της εποχής της κρίσης αυτό μια και έκανε τόσους ανθρώπους συνταξιούχους νωρίτερα απ’ ότι ήθελαν, επομένως έχουν άπειρο χρόνο για να ασχοληθούν μ’ αυτό το πολύ σοβαρό θέμα.

Πόσο κοντά στην εποχή μας είναι και  η συμπεριφορά του ζιζάνιου από την ίδια ιστορία. Δεν σου έκρυψα την αλήθεια λέει στο λουλούδι μα δεν σου την είπα όλη. Αυτό κι αν είναι σημείο των τωρινών καιρών. Να μην πούμε όλη την αλήθεια για να μην στεναχωρήσουμε τάχα μου τους άλλους. Να είμαστε συνεπείς, μα χωρίς κόστος συναισθηματικό. Να λειαίνουμε τις αλήθειες για να γίνονται αρεστές. Γιατί στην πραγματική τους όψη νομίζουμε πως  είναι αβάσταχτες.

Βοηθούς στην ιστορία του ο συγγραφέας καλεί κι άλλους. Μέσα στο βιβλίο του βρίσκουμε αποσπάσματα από κουβέντες  του Ιλιά Έρενμπουργκ, του Κ. Ουράνη, του Κ. Καβάφη, του Μενέλαου Λουντέμη. ¨Δυστυχώς για τους ονειροπόλους και ευτυχώς για τις κοινωνίες η Ουτοπία έχει διαγραφεί από τους γεωγραφικούς χάρτες. Η γη δεν θα γίνει ποτέ παράδεισος γιατί ποτέ δεν θα την κατοικήσουν άγγελοι. Θα την κατοικούν πάντα άνθρωποι και θα την κυβερνούν υπεράνθρωποι η πηγή όλων των ανομιών και των ανοησιών μη αποκλειομένης και της ποίησης¨ ισχυρίζεται ο τελευταίος. Και ο πρώτος ανακαλύπτει πως ¨τύραννοι δεν είναι μόνο εκείνοι που φορούν χλαμύδες και ιεροεξεταστικές τηβέννους αλλά κι εκείνοι που φορούν απλά αμπέχονα¨.

Μα πέρα από τις κουβέντες χρειάζεται κι η πράξη. Χρειάζεται  ανδρεία και πάλεμα για να κατακτήσει κάποιος τον σκοπό του. Γιατί οι οχθροί παραμονεύουν. Τούρκοι έχουνε κλεισμένα τα περάσματα. Φόβοι κι εγωισμοί τόνε φυλάνε να μην τον πλησιάσει κανείς. ¨Άλλη η χαρά να σκοντάψεις δρασκελώντας τον ανήφορο γνωρίζοντας πως προσπάθησες ν’ ανέβεις και πως πάντα θα προσπαθείς όσες λακκούβες κι αν βρεθούν στο διάβα σου κι άλλο πράγμα να βαδίζεις παρέα με τους φόβους στο ίσιωμα προτιμώντας τις κατηφόρες γιατί τάχατες κάνουν πιο ξεκούραστη τη διαδρομή¨.  Βάζει ιδέες στο στόμα των ηρώων του ο συγγραφέας. Και λίγο παρακάτω:

¨Πολλοί από εμάς δεν θελήσαμε ποτέ να ταξιδέψουμε. Φοβόμασταν. Θέλαμε από τα πριν να ξέρουμε τι θα βγει, θέλαμε να έχουμε έτοιμες τις απαντήσεις για όλα τα μυστικά του σύμπαντος… οι ζωές μας από συνάντηση άπειρων αστέρων έγιναν μοναχικές περιπλανήσεις στον Γαλαξία της ερημιάς. Κι ενώ το νόημα βρίσκεται στη συνάντηση εμείς δίναμε βάρος στο άστρο¨.

Κουβέντες που θυμίζουν το μεγάλο Κρητικό. Αυτόν που πίστευε στην αναζήτηση και στο χρέος. Στο χρέος να φτάσεις ακόμα κι εκεί που δεν μπορείς. Που πρέπει να τεντώσεις μέχρι να σπάσεις. Που άμα η γη δεν σωθεί είναι δική σου ευθύνη.

Δεν του άρεσαν οι ευκολίες του δικού μας. Όμοια και ο Χρήστος ο Τσαντής με το πόνημά του αυτό, προσπαθεί να χαράξει τον δικό του δρόμο. Στην δύσκολη εποχή μας της κρίσης και του υλισμού προτείνει λύσεις και διεξόδους. Όχι εύκολες. Τον ανήφορο προτείνει κι αυτός. Και το συνεχές πάλεμα. Και την βεβαιότητα ότι δεν υπάρχουν βεβαιότητες. Ο φόβος δεν είναι κακός όταν σε βοηθά ν’ ανακαλύψεις τα όριά σου. Και στο ταξίδι της αναζήτησης σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός.

Τι αναζητούμε;  Τον εαυτό μας; τις αλήθειες μας; Έναν καλύτερο κόσμο; Έναν κόσμο συντροφικότητας, αλληλεγγύης και δικαίου; Όλα τα θέλουμε. Και έναν εαυτό ψηλότερο από τα καθημερινά και τα υλικά, αέναο αναζητητή της αλήθειας. Και  όλοι μαζί να καταφέρουμε να θεμελιώσουμε έναν ιδανικό καλύτερο και δικαιότερο κόσμο.

Ο Χρήστος για τον Μικρό του Πρίγκηπα έταξε ένα χρέος. Να μην χαλάσει την ισορροπία του κόσμου. Και το χρέος αυτό το μεγάλο το προόρισε για τον παιδικό μας εαυτό. Ένα εαυτό αθώο αλλά δυνατό. Τον ξεχνάμε κάποιες φορές. Τον αφήνωμε αφρόντιστο. Ατάιστο και διψασμένο. Σαν τα χρυσάνθεμα στο βιβλίο του. Μα αυτός περιμένει. Πίσω από το σκληρό περίβλημα που μας προσθέτουν τα χρόνια και οι εύκολες επιλογές της ύλης, αυτός είναι εκεί. Με την πρώτη βροχούλα της ψυχής μας ποτίζεται κι ανασταίνεται.

Τα δυο επίπεδα του βιβλίου, οι δυο ιστορίες η πραγματική και η φανταστική μπλέκονται, ανακατεύεται η μια με την άλλη. Και στις δυο κοινός παρονομαστής ο μικρός πρίγκηπας που περιδιαβαίνει τις σελίδες όπως ακριβώς ένα παιδί. Ανέμελα, αβίαστα, αγνοώντας την αναστάτωση που προκαλεί στο πέρασμά του. Το περιεχόμενο του βιβλίου καθόλου δεν μοιάζει με τα συνηθισμένα βιβλία. Δεν  είναι ακριβώς μυθιστόρημα. Μα έχει ιστορία. Όχι μια, αλλά δύο. Με αρχή και μέση.  Μαζί με τις ιστορίες αναφέρει ιδέες και στάσεις ζωής. Προβληματισμούς για τους ανθρώπους και την κοινωνία. Για τους ανθρώπους της ύλης, της ευκολίας και τους άλλους της ψυχής και του χρέους. Για  τον κόσμο μας. Τον παλιότερο και τον σημερινό. Που τελικά δεν είναι και πολύ διαφορετικοί. Αλλάζουν το περίβλημα και τα εξωτερικά σουσούμια μα από μέσα,  ο καρπός, το κουκούτσι είναι  ίδια.

Λευτέρης Μποτωνάκης και Αθηνά Γαλανάκη, φώτο από την παρουσίαση της νουβέλας “Ο μικρός πρίγκιπας συναντά τον Κύριο Καζαντζάκη στο δρόμο της αναζήτησης”

Παρουσίαση του βιβλίου από μαθητές του 9ου και 13ου Γυμνάσιου Ηρακλείου

Γι αυτό και ένας ποιητής, ο Αντρέας Βάλσαμος είπε πως το βιβλίο τούτο έχει τα χαρακτηριστικά δοκιμίου. Η φιλόλογος, Ειρήνη Σπυριδάκη είπε πως αποτελεί μια νουβέλα ψυχολογική, υπαρξιακή ή ίσως και τα δυό μαζί, που πονάει και ανακουφίζει. Ο Νικόλας Νημάς  λέει, πως το κείμενο δεν υιοθετεί τις αρχές της τυποποιημένης αντίληψης για την γνώση. Στέκεται στον αντίποδα της απλής παροχής πληροφοριών.  Ευνοεί την κριτική σκέψη και επικεντρώνει στις αισθήσεις και τα συναισθήματα.

Ο Χρήστος με στρωτά Ελληνικά και με έντονο λυρισμό μας οδηγεί μέσα από ζωντανές περιγραφές  σε τόπους αλληγορικούς, φανταστικούς και πραγματικούς. Είμαστε μαζί με τους ήρωές του στο θέατρο, στη Σελένα, στο Μεγάλο Κάστρο. Στο θέατρο να υποδυόμαστε ρόλους. Στο σπίτι του Κωνσταντή να βγάζουμε τα σώψυχά μας με ένα ποτήρι τσίπουρο. Τούρκοι μας κυνηγούν μαζί με τον μικρό πρίγκηπα και τον παπά Φώτη. Με  τον καπετάν Μιχάλη και τον Ζορμπά κατηφορίζωμε την Σελένα και ξεγελώντας τους φρουρούς τρυπώνωμε στο Μεγάλο Κάστρο. Μα πιο πολύ είμαστε μέσα στο λατίνι που βολοδέρνει στην καταιγίδα, έρμαιο του ανέμου και της θάλασσας. Άφοβοι και μαζί σκιαγμένοι. Ένα βήμα δίπλα στον σκοπό μας και συνάμα τόσο μακριά.

Δεν μας δίνει έτοιμο τέλος για τις ιστορίες του ο συγγραφέας. Αφήνει την φαντασία μας να το διαχειριστεί όπως αυτή θέλει. Όπως τα πιστεύω του κάθε ενός τον οδηγούν.  Μόνο τον αγώνα τονίζει και το πάλεμα.  Τη διαρκή και αέναη αναζήτηση στον μέσα μας εαυτό.  Το λέει κι ο Εξυπερύ πως για το ψάξιμο αυτό δεν φτάνουν μόνο τα μάτια. Μόνο το σώμα.  Κάμποσα χρόνια πριν από αυτόν ένας άλλος δικός μας, ο Βιτσέντζος Κορνάρος  το είχε πει πιο ποιητικά:

 Τα μάθια δεν καλοθωρούν στο μάκρεμα του τόπου,

 μα πλιο καλά και πλιο βαθιά θωρεί η καρδιά τ’ ανθρώπου.                           

                                                                         Σας ευχαριστώ

                                                                    Μπεμπλιδάκη Αγγελική

Για παραγγελίες του βιβλίου συμπληρώστε τη φόρμα επικοινωνίας ή καλέστε στο 6983091058

[contact-form]

Προσφορά μέχρι και τις 15 Απριλίου:

Δωρεάν αποστολή, χωρίς καμία επιβάρυνση για μεταφορικά

Τιμή βιβλίου: 11,50 ευρώ, από 12,80 (περιέχει και το ΦΠΑ 6%)

Η Αγγελική Μπεμπλιδάκη για το βιβλίο: Ο μικρός πρίγκιπας συναντά τον Κύριο Καζαντζάκη  "Τα μάθια δεν καλοθωρούν στο μάκρεμα του τόπου,  μα πλιο καλά και πλιο βαθιά θωρεί