#δήμευση | Explore Tumblr Posts and Blogs

pragmatikotitagr · 2 years

Text

Προληπτικές κινήσεις άμυνας έναντι του νέου ΕΝΦΙΑ

Στο "σπάσιμο" της ακίνητης περιουσίας οδηγούνται όσοι διαθέτουν μεσαία και υψηλή ακίνητη περιουσία για να αποφύγουν τις μεγάλες επιβαρύνσεις του ΕΝΦΙΑ. Όσο περισσότερα τα δικαιώματα στα μέλη της οικογένειας τόσο μειώνεται ο φόρος επί των ακινήτων οι οποίοι τα τελευταία χρόνια έχουν φθάσει σε δυσθεώρητα ύψη. Από τη μία η φορολόγηση της κατοχής ακινήτων και από την άλλη η φορολόγηση των εισοδημάτων από ακίνητα με συντελεστή που φθάνει στο 45% αναγκάζει τους ιδιοκτήτες να αναζητούν λύσεις για να γλιτώσουν από τη φορολογική δήμευση της περιουσίας τους. Μάλιστα, το διπλό χτύπημα που φέρνει ο νέος ΕΝΦΙΑ για όσους διαθέτουν μεσαία και μεγάλη περιουσία φέρνει τους ιδιοκτήτες σε θέση άμυνας απέναντι στα τσουχτερά εκκαθαριστικά της εφορίας.

Οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών προχωρούσαν συνεχώς σε φορο-ελαφρύνσεις όσων κατέχουν μικρές περιουσίες ή αγροτεμάχια για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος έγκειται στο ότι ευνοούσαν με αυτόν τον τρόπο ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού που διαθέτει ακίνητα που δεν ξεπερνούν τις 50.000 ευρώ και δεύτερον στόχος ήταν και παραμένει να κερδίσουν κάποιες από τις ψήφους κυρίως της περιφέρειας καθώς εκεί εντοπίζονται οι χαμηλές αξίες των ακινήτων. Αντίθετα, όσοι έχουν μεγάλες περιουσίες, αν και λιγότεροι, πληρώνουν δυσανάλογα υψηλότερους φόρους. Η καλύτερη άμυνα για αυτούς είναι το "σπάσιμο" της περιουσίας ή της δημιουργίας εταιρείας διαχείρισης ακινήτων. Έτσι ο μόνος τρόπος να βρουν το δίκιο τους οι μεσαίοι και μεγάλοι ιδιοκτήτες είναι να προσφύγουν στους συμβολαιογράφους. Πλέον, η τάση των προηγούμενων χρόνων αναμένεται να αναβιώσει, αναφέρουν παράγοντες της αγοράς, δεδομένου ότι ισχύει και αφορολόγητο όριο 800.000 ευρώ (το οποίο υπό προϋποθέσεις διπλασιάζεται) για γονικές παροχές και δωρεές. Πληρώνοντας μόνο τα συμβολαιογραφικά έξοδα μπορούν να μεταβιβάσουν τα ακίνητα στο παιδιά τους.

Σημειώνεται ότι το σπάσιμο της ιδιοκτησίας (κατά κύριο λόγο σε ψιλή κυριότητα και επικαρπία) είναι μια μέθοδος που χρησιμοποιείται από τους υπόχρεους σε καταβολή συμπληρωματικού φόρου ακινήτων που υπερβαίνουν το όριο των 250.000 ευρώ. Για παράδειγμα, κάποιος που έχει ακίνητη περιουσία αντικειμενικής αξίας ύψους 600.000 ευρώ μπορεί να τη σπάσει ισόποσα στα δύο του παιδιά γλιτώνοντας επιπλέον φόρους και τον συμπληρωματικό ΕΝΦΙΑ.

Στις πολύ μεγάλες περιουσίες, οι ιδιοκτήτες επιλέγουν και τη λύση της μεταβίβασης των ακινήτων σε εταιρεία η οποία δημιουργείται για την καλύτερη φορολογική διαχείριση των ακινήτων. Όταν τα ακίνητα φορολογούνται στο όνομα του φυσικού προσώπου, οι συντελεστές υπολογισμού του συμπληρωματικού φόρου φτάνουν ακόμη και στο 1,15%. Αντίθετα, ο συμπληρωματικός φόρος των εταιρειών υπολογίζεται με συντελεστή 0,55% για τα ακίνητα που αξιοποιούνται και με 0,1% για τα ακίνητα που ιδιοχρησιμοποιούνται.

Τι προβλέπει ο νέος ΕΝΦΙΑ για μεσαίες και μεγάλες περιουσίες 1. Για ακίνητα αξίας άνω των 400.000 θα καταβάλλεται πρόσθετος φόρο με ειδική κλίμακα. Δηλαδή, μετά τον υπολογισμό του κύριου φόρου, εφόσον το ακίνητο ξεπερνά τις 400.000 ευρώ θα επιβάλλεται (σύμφωνα με όσα έχουν ανακοινωθεί) και ένας ακόμη φόρος με μία νέα κλίμακα. Βέβαια, όπως αναφέρουν από το υπουργείο Οικονομικών η νέα αυτή αλλαγή δεν οδηγεί απαραίτητα και σε επιπλέον επιβάρυνση.

2. Για τις πολύ μεγάλες περιουσίες θα υπάρχουν και "επιβαρυντικοί" συντελεστές οι οποίοι θα λειτουργούν αντίθετα από τους εκπτωτικούς συντελεστές. Σύμφωνα με το σχέδιο με την επιβολή του κύριου φόρου θα υπολογίζεται η έκπτωση. Για τα χαμηλής αξίας ακίνητα και για σύνολο περιουσίας έως 100.000 ευρώ θα υπάρχει έκπτωση 30% επί του φόρου που προκύπτει από την κλίμακα. Για περιουσία έως 150.000 η έκπτωση περιορίζεται στο 25%. Όσο αυξάνεται η ακίνητη περιουσία τόσο θα μειώνονται οι εκπτωτικοί συντελεστές και θα μηδενίζονται. Για τις πολύ μεγάλες περιουσίες οι εκπτωτικοί συντελεστές μετατρέπονται σε επιβαρυντικούς συντελεστές. Μέχρι σήμερα οι έχοντες περιουσία άνω του ενός εκατομμυρίου ευρώ έχουν έκπτωση 10% την οποία πιθανόν να χάσουν. Και αντί για έκπτωση θα επιβάλλεται αντίθετα ένας συντελεστής πάνω στο σύνολο της περιουσίας ο οποίος ενδεχομένως να κλιμακώνεται

Σημειώνεται ότι ο νέος ΕΝΦΙΑ υπολογίζεται ανά ακίνητο ξεχωριστά. Μετά τον υπολογισμό του φόρου με τη νέα κλιμάκια και τους συντελεστές θα γίνεται και η έκπτωση στο σύνολο της περιουσίας. Έστω λοιπόν ότι φορολογούμενος διαθέτει ένα μόνο ακίνητο αντικειμενικής αξίας 100.000 ευρώ και με βάση τη νέα κλίμακα αντιστοιχεί φόρος 220 ευρώ. Στο σύνολο της περιουσίας θα γίνει έκπτωση 30%. Δηλαδή ο συγκεκριμένος θα πληρώσει ΕΝΦΙΑ ύψους 154 ευρώ. Άλλος φορολογούμενος διαθέτει δύο ακίνητα αξίας το πρώτο 100.000 ευρώ και το δεύτερο 50.000 ευρώ ο ΕΝΦΙΑ για το πρώτο ακίνητο ανέρχεται στα 200 ευρώ και για το δεύτερο στα 95 ευρώ. Σύνολο φόρου 295 ευρώ. Στο ποσό αυτό (η αξίας της περιουσίας ανέρχεται στα 150.000 ευρώ οπότε ο εκπτωτικός συντελεστής διαμορφώνεται στο 25%) θα γίνει έκπτωση με τον τελικό φόρο να περιορίζεται στα 221,25 ευρώ. Σε κάθε περίπτωση το πώς θα λειτουργεί ο νέος φόρος θα φανεί στα τέλη του μήνα όπου και θα κατατεθεί το σχέδιο ��όμου στη Βουλή. Ακόμα περισσότερο κατανοητός θα γίνει όταν τον Απρίλιο θα λάβουν οι ιδιοκτήτες τα εκκαθαριστικά της εφορίας.

Πηγή άρθρου: Προληπτικές κινήσεις άμυνας έναντι του νέου ΕΝΦΙΑ

#ΕΝΦΙΑ

0 notes

grexitdrachmaendebt · 3 years

Text

Οι Πόντιοι της Τσάλκας: Η περιπέτεια του ελληνισμού της Γεωργίας — pontosnews.gr

Οι Πόντιοι της Τσάλκας: Η περιπέτεια του ελληνισμού της Γεωργίας

Γράφει ο Σπάρτακος Μ. Τανασίδης, υποψήφιος διδάκτορας του ΔΠΘ

21/04/2021 - 8:11πμ

Άποψη της Τσάλκας, 2016 (φωτ.: Σπάρτακος Μ. Τανασίδης)

H περιοχή Τσάλκα βρίσκεται στη νοτιοανατολική Γεωργία, σε απόσταση 83 χλμ περίπου από την Τιφλίδα. Από τα προϊστορικά χρόνια κατοικείτο από γεωργιανικούς πληθυσμούς, αλλά οι συχνές επιδρομές Τούρκων, Περσών και άλλων, είχαν αποτέλεσμα την ερήμωσή της, μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα.

Η Τσάλκα χαρακτηρίζεται ως «η Σιβηρία της Γεωργίας» λόγω του ιδιαίτερα ψυχρού κλίματός της. Η λέξη Τσάλκα (წალკა) στη γεωργιανική γλώσσα σημαίνει το απόμακρο.

Εκεί, από τα μέσα του 19ου αιώνα ιδρύθηκαν τα ελληνικά χωριά: Αβρανλό, Αχαλίκ, Γκιουμπέτ, Γιεντί Κιλσά, Γκουνιά Καλά, Ιμέρα, Καρακόμ, Καράκ, Λιβάντ, Σαφάρ Χαραμπά, Μπασκόβ, Μπεντιάνι, Μπεστασέν, Νέον Χαραμπά, Τζινίς, Ολανκ, Σαναμέρ, Σάντα, Σιπάκ, Ταρσόν, Τεκ Κιλσά, Μπαρμακσίζ, Τσαπάεβκα, Τριαλέτι, Τσιντσκαρό, Χαντίκ, Χαντό, Χραμ Γκες.

Υπήρχαν στην περιοχή και μερικά χωριά Αρμενίων και Αζέρων.

Στα τελευταία χρόνια της σοβιετικής περιόδου εξαιτίας της αύξησης του πληθυσμού και της οικιστικής ανάπτυξης το κεφαλοχώρι Τσάλκα (Μπαρμακσίζ) αναγορεύτηκε σε πόλη, αποτελώντας αστικό κέντρο της περιοχής.

Οι Έλληνες μετανάστευσαν εκεί μετά τον ρωσο-οθωμανικό πόλεμο των ετών 1828-1829. Ο πόλεμος αυτός ξεκίνησε τη 14η Ιουνίου του 1828, όταν ο ρωσικός στρατός εισέβαλε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και κυρίευσε τις πόλεις Καρς, Ερζερούμ, Μπαϊμπούρτ και Αργυρούπολη.

Μετά τον πόλεμο οι ντόπιοι Έλληνες των περιοχών αυτών μετακινήθηκαν μαζικά στην Τσάλκα, ακολουθώντας τα αποχωρούντα ρωσικά στρατεύματα.

Χάρτης μετακινήσεων των Ελλήνων κατά τον 19ο αιώνα (Pratsinakis, 2013: 47)

Πριν από τη φυγή τους οι Έλληνες του βιλαετίου του Ερζερούμ ζούσαν διασπαρμένοι σε διάφορα χωριά γύρω από τις πόλεις Ερζερούμ, Μπαϊμπούρτ και Καρς. Μιλούσαν τουρκικά. Είχαν επιβληθεί εκεί στο πλαίσιο του εκτουρκισμού· οι επόμενες γενιές αφηγούνταν ότι κόβονταν οι γλώσσες όσων πιάνονταν να μιλούν ελληνικά. Επίσης εξηγείται και με το δίλημμα που τους έθεσαν οι Οθωμανοί, να επιλέξουν ή τη θρησκεία ή τη γλώσσα.

Οι Έλληνες βοήθησαν με πολλούς τρόπους τα ρωσικά στρατεύματα. Γι’ αυτό, όταν οι Ρώσοι έπρεπε να υποχωρήσουν σύμφωνα με τη Συνθήκη της Αδριανουπόλεως (1829), οι Έλληνες βρέθηκαν εκτεθειμένοι. Απευθύνθηκαν στον στρατηγό Πασκέβιτς-Εριβάνσκι (1782-1856), ο οποίος βοήθησε ώστε η τσαρική κυβέρνηση να επιτρέψει την εγκατάσταση τους στον Καύκασο.

Η εγκατάσταση των Ελλήνων στην Τσάλκα έγινε σταδιακά κατά κύματα.

Έτσι από την Οθωμανική Αυτοκρατορία μετακινήθηκαν στον ρωσικό Καύκασο 42.000 περίπου άνθρωποι. Κατά την πορεία τους οι άμαχοι χριστιανοί δέχονταν επιθέσεις από ένοπλες ομάδες Κούρδων, αλλά προστατεύονταν τις περισσότερες φορές επιτυχώς από τα ρωσικά στρατεύματα. Παράλληλα, σημειώθηκαν θάνατοι από αρρώστιες και πείνα, κατάσταση που επικρατούσε και μετά την άφιξή τους στην Τσάλκα.

Το κράτος τούς εξασφάλιζε φοροαπαλλαγή για τα πρώτα έξι χρόνια. Οι μετανάστες εγκαταστάθηκαν σε ερειπωμένα γεωργιανικά χωριά. Υλικά κτισίματος έπαιρναν έτοιμα από τα ερείπια. Όπου ήταν δυνατόν, αναστηλώθηκαν γεωργιανικές εκκλησίες και αλλού χτίστηκαν εκ νέου.

Τα χωριά της Τσάλκας τοποθετημένα κατ’ εκτίμηση από τον Καυκάσιο εκπαιδευτικό Κ. Παπαΐρη

Οι συνθήκες διαβίωσης από τα πρώτα χρόνια ήταν εξαιρετικά δύσκολες. Η γη, σχεδόν άγονη. Το μέσο προσδόκιμο όριο ζωής ήταν ως τα 50 έτη. Το 1836 σημειώθηκε υψηλή θνησιμότητα. Από τις 776 οικογένειες οι 226 πέθαναν.

Αρκετοί εξέφραζαν την επιθυμία γυρίσουν πίσω στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, επειδή έκριναν ότι η κατάσταση εκεί είναι καλύτερη σε σύγκριση με την πείνα, τη φτώχεια και τις δύσκολες συνθήκες ζωής στην Τσάλκα. Άλλοι ήθελαν να μετακινηθούν σε διαφορετικά μέρη της Γεωργίας, όπου η γη ήταν πιο γόνιμη. Το τσαρικό κράτος όμως δεν το επέτρεπε, επειδή το συνέφερε τα σύνορά του με την Οθωμανική Αυτοκρατορία να κατοικούνται από χριστιανικούς πληθυσμούς, παραδοσιακά εχθρικούς ως προς το τουρκικό στοιχείο.

Κάτοικοι του Μπεστασέν Τσάλκας (πηγή: Αχιλλεύς Ζαφειρίδης)

Εξαιτίας της ανεπάρκειας της καλλιεργήσιμης γης οι κάτοικοι μετακινούνταν συνεχώς από χωριό σε χωριό ή και ίδρυαν άλλα χωριά μέσα στην περιοχή. Την δεκαετία του 1890 οι συνθήκες διαβίωσης συνέχιζαν να είναι δύσκολες. Από τον Νοέμβριο μέχρι τον Φεβρουάριο η θερμοκρασία έφτανε ως και τους -22 βαθμούς. Επικρατούσαν και ψυχροί άνεμοι.

Οι αρρώστιες ήταν σε έξαρση και η παιδική θνησιμότητα αποτελούσε το 60% της συνολικής. Οι άνθρωποι πέθαιναν από τύφο και άλλες ασθένειες.

Η πνευματική κατάσταση των κατοίκων χαρακτηριζόταν από αναλφαβητισμό. Υπήρχαν μόνο τρία εκκλησιαστικά σχολεία. Ελάχιστοι που είχαν την οικονομική δυνατότητα έστελναν τα παιδιά τους σε διτάξια ρωσικά σχολεία σε άλλες κοντινές περιοχές.

Εγκαταλειμμένο παλιό ελληνικό σπίτι, φωτογραφία του 2005 (πηγή: П. А. Карагёзов, 2006)

Αξίζει να σημειωθεί ότι στα τέλη του 19ου αιώνα οι Έλληνες της Τσάλκας καθώς και όλου του Καυκάσου επιθυμούσαν να μεταναστεύσουν στην Ελλάδα. Τη διετία 1894-1895 σημειώθηκαν πρώτες τέτοιες καταγεγραμμένες απόπειρες, οι οποίες επαναλαμβάνονταν περιοδικά μέχρι και το 1920.

Στον 20ό αιώνα σημαντικό γεγονός ήταν ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος (1914-1918) κατά τον οποίο στρατολογήθηκαν Έλληνες της Τσάλκας που συμμετείχαν στην εισβολή της Ρωσίας στον Ανατολικό Πόντο. Το τέλος του πολέμου ακολούθησε η Οκτωβριανή Επανάσταση (1917), με την επικράτηση του κομμουνισμού.

Αργότερα, το 1938, ξεκίνησε μία νέα περίοδος για τους Έλληνες της Σοβιετικής Ένωσης, η λεγόμενη «Ελληνική Επιχείρηση», με πολιτικές διώξεις και εκτοπισμούς.

Τα θύματα πολιτικών διώξεων στην Τσάλκα ήταν λίγες δεκάδες – δεν γνωρίζουμε σήμερα τον ακριβή τους αριθμό. Κάποιοι κατηγορήθηκαν για αντικομουνιστικές ιδέες, άλλοι επειδή εξέφρασαν δημοσίως δυσαρέσκεια για το κομμουνιστικό καθεστώς. Μερικοί καταδικάστηκαν για «υποκίνηση μετανάστευσης αγροτών στην Ελλάδα».

Η συχνότερη καταδίκη ήταν εκτέλεση και δήμευση περιουσίας. Κοινό χαρακτηριστικό των θυμάτων ήταν το ότι ήταν όλοι άνδρες, εγγράμματοι, με μέσο όρο ηλικίας τα 30. Θύματα υπήρξαν και όσοι ιερείς αρνήθηκαν να ξυριστούν και γίνουν κοσμικοί.

Ναός της Αγίας Τριάδας στη Σάντα της Τσάλκας (πηγή: П. А. Карагёзов, 2006)

Επόμενο σημείο αναφοράς στην ιστορία της Τσάλκας ήταν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Με την έναρξή του, πάνω από 5.000 άνδρες κατατάχθηκαν στον σοβιετικό στρατό και οι 1.995 παρασημοφορήθηκαν. Ο αριθμός των πεσόντων και αγνοουμένων υπερβαίνει τους 700.

Μεταπολεμικά οι συνθήκες ζωής βελτιώθηκαν. Μετά την κατασκευή του σταθμού παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας του Χράμι, από το 1950 όλα τα χωριά είχαν ηλεκτρικό ρεύμα. Η περιοχή είχε συνολικό πληθυσμό 45.600 κατοίκους.

Τη δεκαετία του 1970 ιδρύθηκαν και δύο βιομηχανικές μονάδες. Το 1979 σύμφωνα με την επίσημη απογραφή, η εθνοτική σύνθεση του πληθυσμού της Τσάλκα σε συνόλου πληθυσμού 49.340 ατόμων ήταν: Έλληνες (62,5%), Αρμένιοι (28,4%), Αζέροι (4,5%), Γεωργιανοί (3,5%), Ρώσοι (0,7%), υπόλοιποι (0,4%).

Το 1984 η Τσάλκα αναγορεύτηκε πόλη και ήταν η πόλη με τον μεγαλύτερο ελληνικό πληθυσμό στην ΕΣΣΔ.

Είχε την πρωτιά στη Γεωργία σε απόφοιτους πανεπιστημίων. Από το 1987 στην Τσάλκα πραγματοποιούνταν πανσοβιετικά συνέδρια αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας και πολιτισμού. Την ίδια δεκαετία βελτιώθηκε η τοπική οικονομία χάρη στην παραγωγή της πατάτας η οποία εξαγόταν σε όλη την χώρα.

Είσοδος του νοσοκομείου της Τσάλκας. Διακρίνονται κίονες με ιωνικά στοιχεία (πηγή: П. А. Карагёзов, 2006)

Στην περιοχή υπήρχαν συνολικά 46 χωριά, από τα οποία τα 27 ήταν ελληνικά, τα 13 αρμενικά, τα πέντε αζερικά και το ένα γεωργιανικό. Ενώ οι Έλληνες στην Τσάλκα ήταν η μεγαλύτερη ελληνική κοινότητα της ΕΣΣΔ, τη δεκαετία του 1990 με την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος και το άνοιγμα των συνόρων η Τσάλκα ερημώθηκε από τον ελληνικό πληθυσμό.

Το εθνικό κράτος της Γεωργίας εφάρμοσε πολιτική γεωργιανοποίησης, μετονομάζοντας τα τοπωνύμια και εγκαθιστώντας Γεωργιανούς έποικους. Η φτωχοποίηση, η πολιτική αστάθεια και το παλιό όνειρο του νόστου είχε σαν αποτέλεσμα τη μαζική έξοδο των Ελλήνων, πρωτίστως στην Ελλάδα και δευτερευόντως στην Κύπρο και Ρωσία. Σήμερα οι Έλληνες στην Τσάλκα αριθμούν λίγες δεκάδες άτομα, κυρίως ηλικιωμένα που ζουν διάσπαρτα σε λίγα χωριά.

Άποψη της Τσάλκας, 2016 (φωτ.: Σπάρτακος Μ. Τανασίδης)

Οι Έλληνες που έφυγαν από την Τσάλκα σήμερα ζουν σε Ελλάδα και Κύπρο. Άλλοι έχουν μεταναστεύσει στη Δυτική Ευρώπη και στη Ρωσία για λόγους εργασίας. Επιστρέφουν στην πατρίδα τους περιοδικά, για ολιγοήμερη διαμονή, περιποιούνται τους ναούς και τους τάφους των προγόνων τους.

Η Ελένη Τσαμουρλίδου είναι από τους ελάχιστους Έλληνες που παραμένουν στην Τσάλκα, ιδιοκτήτρια του εκεί εστιατορίου «Πόντια».

Η Ελένη Τσαμουρλίδου

Γλώσσα

Οι Έλληνες της Τσάλκα μιλούσαν μία ανατολίτικη διάλεκτο της τουρκικής γλώσσας, η οποία μοιάζει πολύ με την τουρκική διάλεκτο που είναι σε χρήση σήμερα στο Ερζερούμ, στην Αργυρούπολη, στο Καρς.

Στα χωριά Σάντα, Νέον Χαραμπά, Ταρσόν και Γκιουμπάτ ομιλούσαν την ποντιακή.

Δεν υπήρχε δυσκολία επικοινωνίας μεταξύ των ελληνοφώνων και των τουρκόφωνων, διότι όλοι γνώριζαν εξίσου καλά την τουρκική.

Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο γραμμένο ��την τουρκική με ελληνικούς χαρακτήρες, ένα από μερικά που φυλάσσονταν στην Τσάλκα (πηγή: П. А. Карагёзов, 2006)

Η τουρκική διάλεκτος των Ελλήνων της Τσάλκας λέγεται διάλεκτος των Ουρούμ – Ουρούμ σημαίνει Ρωμιός και με τη λέξη αυτή οι κάτοικοι προσδιόριζαν τους εαυτούς τους. Σε αυτή εντοπίζονται λίγα κατάλοιπα της ελληνικής γλώσσας. Μεγάλη επίδραση υπάρχει από τη ρωσική γλώσσα, με εισαγωγή λέξεων που σχετίζονται με τον σύγχρονο τρόπο ζωής.

Σήμερα η διάλεκτος αυτή σβήνει, καθώς αντικαθίσταται πρωτίστως από τη νεοελληνική γλώσσα και δευτερευόντως από τη ρωσική.

Πλατεία Αριστοτέλους στην Τσάλκα (πηγή: προσωπικό αρχείο Ιωάννη Κελεσίδη)

Μετά την εγκατάσταση των Ελλήνων στην Τσάλκα έγιναν κ��ποιες προσπάθειες να διδαχθεί η ελληνική γλώσσα, αλλά ανεπιτυχώς. Η πρόσβαση στην διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας ήταν πολύ δύσκολη· δεν διδάχθηκε ποτέ συστηματικά στα σχολεία των χωριών.

Ειδικά τα χρόνια 1960-1964 η διδασκαλία των ελληνικών έπαψε σε όλη την Σοβιετική Ένωση. Μόνο το 1980 στην Γεωργία επιτράπηκε η διδασκαλία, σε σχολεία περιοχών όπου υπήρχαν Έλληνες.

Ελληνική επιγραφή στην εκκλησία του Μπασκόβ (φωτ.: Σπάρτακος Μ. Τανασίδης)

Όσον άφορά τις υπόλοιπες γλώσσες, στην Τσάλκα μάθαιναν τη ρωσική στο σχολείο διότι ήταν η επίσημη γλώσσα του κράτους και χρησιμοποιούνταν στις δημόσιες υπηρεσίες. Δεν έμαθαν ποτέ γεωργιανικά, καθώς στην περιοχή υπήρχαν ελάχιστοι μόνο Γεωργιανοί.

Θρησκεία

Στη συνείδησή των Ελλήνων της Τσάλκας η θρησκεία αναπλήρωνε την απώλεια της γλώσσας και γινόταν στοιχείο εθνικού προσδιορισμού. Μέχρι τις αρχές του αιώνα μας στην περιοχή υπήρχαν 29 ορθόδοξες εκκλησίες, με ονομασίες ελληνικές.

Το λατρευτικό λεξιλόγιο περιελάβανε κυρίως φθαρμένες ελληνικές φράσεις.

Στα χρόνια του κομμουνισμού η θρησκευτική λατρεία γινόταν στα κρυφά, μέσα σε σπίτια, από κρυφούς ιερείς. Η θρησκευτική απαγόρευση έπαψε τη δεκαετία του 1980, όταν οι ναοί ξανάνοιξαν.

Τα έθιμα του κύκλου της ζωής και του χρόνου ήταν στενά συνδεδεμένα με την χριστιανική λατρεία. Τα λατρευτικά ήθη και έθιμα γενικώς δεν διαφέρουν ιδιαίτερα από των υπολοίπων Ελλήνων του Πόντου και του Καυκάσου.

Μητροπολιτικός ναός της Τσάλκας αφιερωμένος στη Γέννηση της Θεοτόκου (πηγή: προσωπικό αρχείο Ιωάννη Κελεσίδη)

Ιδιαιτερότητα μπορεί να θεωρηθεί η θυσία ζώων σε αγίους, πρακτική μη αποδεκτή από την επίσημη Εκκλησία αλλά πολύ διαδεδομένη στο λαό, μέχρι και τις μέρες μας. Γίνεται στο χώρο κάποιου ναού, κυρίως την ήμερα του Αγίου Γεωργίου, ή και άλλη μέρα. Με τη θυσία ο πιστός ζητά κάτι ή ευγνωμονεί για κάτι τον άγιο.

Τα ζώα θυσίας είναι ταύροι, κόκορες, αρνιά τις περισσότερες φορές. Το κρέας βράζεται επιτόπου σκέτο και καταναλώνεται από τους παρευρισκόμενους. Τα καλύτερα κομμάτια μοιράζονται στους αρρώστους. Το κρέας αυτό θεωρείται ιερό και καταναλώνεται σε μικρές ποσότητες, για να προσφέρει ευλογία και όχι για τροφή.

Ο Άγιος Γεώργιος του χωριού Χαραμπά Τσάλκας, έτος ανέγερσης 1894 (πηγή: П. А. Карагёзов, 2006)

Κατοικία

Το πρώτο είδος κατοικίας στην Τσάλκα ήταν το χαμόσπιτο. Ήταν κυκλικό θολωτό κτίσμα οπό ξύλο, χώμα, λάσπη και πέτρα. Είχε μία χαμηλή είσοδο και μία τρύπα στην κορυφή που χρησίμευε ταυτόχρονα να μπαίνει ο φυσικό φωτισμός και για να φεύγει ο καπνός της εστίας.

Κάτω από την ίδια στέγη τους χειμερινούς μήνες οι άνθρωποι ζούσαν μαζί με τα ζώα, για καλύτερη θέρμανση. Ο χώρος των ανθρώπων καταλάμβανε το ⅓ του σπιτιού και το υπόλοιπο ήταν χώρος των ζώων. Στην κατοικία αυτή ζούσε όλη η οικογένεια, η οποία είχε την μορφή εκτεταμένης πατριαρχικής οικογένειας.

Εγκαταλειμμένο χαμόσπιτο στην Τσάλκα, 1999 (πηγή: Σακάλογλου, 2000: 1)

Οι φτωχές δασικές εκτάσεις της περιοχής δεν επέτρεπαν την υλοτομία. Για καύσιμη ύλη μέσα στα χωματένια σπίτια χρησιμοποιούσαν το τεζέκ, πλάκες από κοπριά αγελάδων, την οποία έπλαθαν και ξέραιναν στον ήλιο.

Από τη δεκαετία 1930 αυτή η μορφή κατοικίας άρχισε να εγκαταλείπεται και σταδιακά οι άνθρωποι στα χωριά κατοίκησαν ευρωπαϊκού τύπου σπίτια από έναν μέχρι δύο ορόφους.

Σύγχρονα σπίτια στα χωριά της Τσάλκας, 2016 (φωτ.: Σπάρτακος Μ. Τανασίδης)

Διατροφή και ενδυμασία

Όσον αφορά τη διατροφή, ήταν πολύ απλή, αποτελούμενη από φυτικά και γαλακτοκομικά προϊόντα. Ιδιαίτερα διαδεδομένες ήταν οι σούπες. Από το καθημερινό τραπέζι δεν έλειπαν πολλά και διάφορα είδη τουρσιών.

Η παραδοσιακή ενδυμασία ήταν προσαρμοσμένη στις συνθήκες του γεωργοκτηνοτροφικού βίου και του κρύου κλίματος της Τσάλκας.

Οι άνδρες φορούσαν απλά βαμβακερά και μάλλινα ρούχα. Πολύ διαδεδομένο ήταν το μάλλινο χιτώνιο με ή και χωρίς μανίκια. Τα χειμερινά πανωφόρια ήταν από προβιά. Στο κεφάλι φορούσαν αυτοσχέδια καπέλα από προβιά ή και γούνα. Στα πόδια φορούσαν τσαρούχια από αγελαδινό δέρμα και μάλλινες κάλτσες.

Στα χρόνια της επικράτησης του κομμουνισμού ξεκίνησε η αστικοποίηση της ανδρικής ενδυμασίας, με την εμφάνιση παντελονιών ευρωπαϊκού τύπου, στενότερων πουκαμίσων, σακακιών, μποτών, κ.ά.

Χωρικοί της Τσάλκας (αρχείο Λένας Καρατσαουσίδου)

Η γυναικεία φορεσιά (ζουμπούν), κύριο κομμάτι της οποίας ήταν βαμβακερό φόρεμα, με φαρδιά μανίκια και φαρδύ κατώτερο μέρος, ήταν όμοια με τη ζουπούνα που φορούσαν οι υπόλοιπες Ελληνίδες στον Πόντο. Στα πόδια φορούσαν μάλλινες κάλτσες μέχρι το γόνατο και τσαρούχια ίδια με των ανδρών.

Η γυναικεία φορεσιά αντιστάθηκε για πολλά χρόνια στη σοβιετοποίηση. Χαρακτηριστικό της είναι το ιδιαίτερο κάλυμμα κεφαλής κοτίκ, δηλ. η διαδεδομένη στους Πόντιους τάπλα. Στα σοβιετικά χρόνια αυτό συνδυαζόταν με σύγχρονα ρούχα. Είναι γεγονός ότι οι γυναίκες της Τσάλκας συνέχιζαν φορούν την τάπλα μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα.

«Γυναίκα της Τσάλκας». Πίνακας του Αντών Κουτσουρίδη (παραχωρήθηκε για δημοσίευση στον Σπάρτακο Μ. Τανασίδη)

Επαγγέλματα

Ως προς τα επαγγέλματα, υπήρχαν καλοί τεχνίτες πέτρας και σιδηρουργοί. Όμως στην Τσάλκα ήταν περισσότερο αναπτυγμένη η κτηνοτροφία. Ιδιαιτερότητα της κτηνοτροφικής ζωής ήταν η περιοδική διαμονή ολόκληρων οικογενειών κατά τους καλοκαιρινούς μήνες στα βοσκοτόπια, στη γιαϊλά (δηλ. παρχάρι), όπου υπήρχε αρκετό γρασίδι για βοσκή των κοπαδιών τους.

Όσον αφορά τη λαογραφία γενικότερα, τα ήθη και τα έθιμα της Τσάλκας δεν έχουν μελετηθεί σε ικανοποιητικό βαθμό.

Ελάχιστες έρευνες έχουν γίνει από τους Σοβιετικούς ερευνητές και αφορούσαν κυρίως τη γλώσσα και όχι τόσο τα υπόλοιπα πολιτισμικά στοιχεία. Εξαιτίας της διασποράς των Ελλήνων από την Τσάλκα στην Ευρώπη και Ρωσία, η σύγχρονη έρευνα είναι ιδιαίτερα δύσκολη, λόγω του ότι αυτοί πλέον επηρεάζονται από τα σύγχρονα αστικά περιβάλλοντα, εγκαταλείπουν τα έθιμά τους και τα αντικαθιστούν με τα επικρατέστερα ποντιακά.

Εδώ ανοίγει ένα ανεξερεύνητο πεδίο από ανθρωπολογική σκοπιά, δηλαδή για το πώς τα έθιμα των Ελλήνων της Τσάλκας διαμορφώνονται σήμερα, επηρεαζόμενα από τη σύγχρονη κυρίαρχη λαογραφία του ευρύτερου ποντιακού ελληνισμού.

Οδός Άντριου Άθενς στην Τσάλκα, 2016 (φωτ.: Σπάρτακος Μ. Τανασίδης)

Εγκαταλειμμένο παλιό ελληνικό σπίτι στην Τσάλκα. Ακόμα πωλείται… (φωτ.: Σπάρτακος Μ. Τανασίδης)

Σπάρτακος Μ. Τανασίδης,

υποψήφιος διδάκτορας του ΔΠΘ, συγγραφέας του Τσάλκα. Στοιχεία ιστορίας και λαογραφίας των τουρκοφώνων Ποντίων του Καυκάσου. Στο Αρχείον Πόντου – Παράρτημα 42. Αθήνα: Επιτροπή Ποντιακών Μελετών (2021).

0 notes