#γηρατειά

[justforbooks]

ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ είχε προγραμματίσει να πάει να δει τη μητέρα του, που έμενε σε συγκρότημα «κοινωνικών κατοικιών» στα προάστια της Ρενς, στη βορειοανατολική Γαλλία. Όταν βγήκε από τον σταθμό του τρένου, της τηλεφώνησε αλλά η μητέρα του δεν απαντούσε. Έφτασε έξω από το διαμέρισμά της, χτύπησε το κουδούνι και από μέσα ακούστηκε η φωνή της: «Έρχομαι, ένα λεπτό». Δεν του άνοιγε όμως. Τελικά κάλεσε την Πυροσβεστική. Όταν οι πυροσβέστες έσπασαν την πόρτα και μπήκε στο διαμέρισμα, η μητέρα του ήταν στο πάτωμα: «Ήταν γυμνή. Απέστρεψα το βλέμμα. Το θέαμα της γυμνής μητέρας, της ηλικιωμένης γυμνής μητέρας, ήταν από μόνο του πολύ ενοχλητικό. Το θέαμα της γυμνής μητέρας πεσμένης στο πάτωμα με το βλέμμα χαμένο, σαν να είχε παραισθήσεις, ήταν ανυπόφορο. Πήρα στα γρήγορα ένα ρούχο από το δωμάτιό της και το έδωσα σ’ έναν από τους πυροσβέστες, ο οποίος κάλυψε το σώμα της». 

Ήταν η κρίσιμη στιγμή. Η μητέρα του δεν μπορούσε πλέον να αυτοεξυπηρετηθεί. Η Μονάδα Φροντίδας Ηλικιωμένων ήταν μονόδρομος. Και μετά από συνεννόηση με τους τρεις αδελφούς του, η 87χρονη μητέρα του βρέθηκε σε δημόσιο γηροκομείο, σε μια κωμόπολη τριάντα χιλιόμετρα από τη Ρενς. Την επόμενη μέρα από την εισαγωγή της μητέρας του την πέρασε μαζί της στο δωμάτιο. Έβλεπαν φωτογραφίες από παλιές εκδρομές που οργάνωνε το εργατικό σωματείο της, προσπαθώντας να ανοίξει μικρά ρήγματα και να ανακαλύψει την ταλαιπωρημένη ζωή της. Η μητέρα του ήταν εγκαταλειμμένο παιδί, μεγάλωσε σε ίδρυμα και στα δεκατέσσερά της μπήκε υπηρέτρια σε σπίτια. Μετά έγινε καθαρίστρια κι ύστερα εργάτρια σε εργοστάσιο υαλουργίας. Παντρεύτηκε στα είκοσι, γέννησε τέσσερα αγόρια και έζησε πενήντα πέντε χρόνια με έναν άνδρα που δεν αγαπούσε.

Επτά εβδομάδες μετά την εγκατάστασή της στο γηροκομείο, η μητέρα του πέθανε. Γνώριζε ότι «όποιος μπαίνει σε γηροκομείο, παρά την τελετουργική άρνηση και το παιχνίδι της αμοιβαίας προσποίησης, ξέρει, δεν μπορεί να μην ξέρει, ότι αυτός θα είναι ο τελευταίος τόπος κατοικίας του». Γιατί ο θάνατος ήρθε όμως τόσο γρήγορα; Ο γιατρός τον είχε προειδοποιήσει, από την πρώτη κιόλας μέρα της εισαγωγής της, για το «σύνδρομο παραίτησης». Ενάμιση μήνα μετά την προειδοποίηση αυτή, η μητέρα του είχε πλέον παραιτηθεί. Δεν έτρωγε, δεν έπινε νερό, δεν μιλούσε. Επικοινωνούσε μόνο με τα μάτια. Τη μετέφεραν στη μονάδα παρηγορητικής φροντίδας και ο γιατρός τού ανακοίνωσε, με αμείλικτη βεβαιότητα, ότι η μητέρα του θα πεθάνει μέσα στις επόμενες οκτώ ημέρες. Στο δωμάτιό της είχε αφήσει ένα χαρτί «με λίγες κακογραμμένες αράδες όπου έλεγε πώς θέλει να γίνει η κηδεία της. Δεν άφησε διαθήκη, γιατί δεν υπήρχε τίποτα ν’ αφήσει. Δεν είχε καταθέσεις, ούτε περιουσία: ούτε χρήματα, ούτε κινητά, ούτε ακίνητα».

Μετά το πρώτο αυτοβιογραφικό βιβλίο του, «Επιστροφή στη Ρενς», που είχε εκδοθεί το 2009, ο Γάλλος κοινωνιολόγος Ντιντιέ Εριμπόν (γεν. 1953) γράφει ένα ακόμη αυτοβιογραφικό βιβλίο γύρω από τον θάνατο της μητέρας του, «μιας γυναίκας του λαού». Στο πρώτο του βιβλίο, που κυκλοφορεί επίσης στα ελληνικά από τις εκδόσεις Νήσος, ο Εριμπόν επιστρέφει στη γενέθλια πόλη του, τη Ρενς, μετά τον θάνατο του πατέρα του, για να διερευνήσει τη δική του κοινωνική συνθήκη, που ορίζεται από την κοινωνική καταγωγή του −παιδί της εργατικής τάξης− αλλά και από την ομοφυλοφιλία του. Διερευνά εκεί την ιστορία της οικογένειάς του και του περιβάλλοντος της εργατικής τάξης, τη σεξουαλικότητά του και τους αποκλεισμούς και τη βία που αυτή συνεπάγεται, την κοινωνική ανέλιξή του μέσα από την εκπαίδευση, τις ταυτότητες, τις πολλαπλές μορφές της κυριαρχίας. Στο δεύτερο αυτοβιογραφικό βιβλίο του επιστρέφει και πάλι στη Ρενς για να οδηγήσει τη μητέρα του στο γηροκομείο, όπου αυτή πεθαίνει, να ανατρέξει στη ζωή της, να μιλήσει για τη «συστημική κακομεταχείριση» των ηλικιωμένων στις Μονάδες Φροντίδας, είτε αυτές είναι δημόσιες είτε ιδιωτικές, να διερευνήσει πώς βιώνουν οι γονείς της εργατικής τάξης την κοινωνική άνοδο των παιδιών τους, να μιλήσει για την απώλεια της ιδιότητας του γιου, ειδικά μετά τον θάνατο της μητέρας, και πώς αυτό δημιουργεί ρήξη στην προσωπική ταυτότητα, να εξετάσει τι σημαίνουν οι οικογενειακοί δεσμοί. 

Η αφήγηση του Εριμπόν κινείται από την εμπειρία και την αυτοβιογραφία, από το προσωπικό, το μύχιο και το ιδιωτικό, στον γενικό στοχασμό για τα γηρατειά και τη συνθήκη του γήρατος, συνομιλώντας με τις εμπειρίες ��λλά και με τη στοχαστική παραγωγή άλλων συγγραφέων. Θα βρούμε στο βιβλίο του Εριμπόν αναφορές στον Μπέκετ, στον Κουτσί, στον Σολζενίτσιν, στον Σαρτρ, στον Χράμπαλ, στον Φουκό, στον Φίλιπ Ροθ, στον Ζορζ Ντιμπί και σε πολλούς άλλους. Πρέπει να αναφέρουμε οπωσδήποτε τις αναφορές στην Ανί Ερνό, της οποίας το βιβλίο «Μια γυναίκα», για τη μητέρα της, αποτελεί τη φανερή έμπνευση για το βιβλίο του Εριμπόν, αλλά και στον Εντουάρ Λουί, για τον οποίο ο Εριμπόν λειτουργεί ως μέντορας.

Το βιβλίο οργανώνεται σε τέσσερα κεφάλαια. Το πρώτο είναι η οικογενειακή απόφαση για την εισαγωγή της μητέρας στο γηροκομείο. Το δεύτερο είναι η σύντομη ζωή της στο γηροκομείο, οι συνθήκες εγκλεισμού, η παραίτηση, ο θάνατος. Το τρίτο είναι τα μετά τον θάνατο, ιδιαίτερα η συνθήκη του γιου («ήμουν γιος και πλέον δεν είμαι») αλλά και η αναδρομή στη ζωή της μητέρας. Εδώ συναντάμε και την πολιτική διαδρομή των ανθρώπων της εργατικής τάξης, από την αριστερά προς την άκρα δεξιά. Στο τέλος της ζωής της η μητέρα του Ντιντιέ Εριμπόν έμελλε να γίνει ηρωίδα στη θεατρική διασκευή του βιβλίου του γιου της «Επιστροφή στη Ρενς» από τον Τόμας Οστερμάγιερ. Ο Γερμανός σκηνοθέτης τής είχε υποσχεθεί ότι θα την καλούσε στην πρεμιέρα του έργου στο Βερολίνο. Όταν ανέβηκε το έργο, ήταν καθηλωμένη στο κρεβάτι της στο γηροκομείο. 

Η «κατάσταση των γερόντων» ή «η εμπειρία του γήρατος» είναι το θέμα του τέταρτου και τελευταίου μέρους του συναρπαστικού βιβλίου του Ντιντιέ Εριμπόν. Εδώ ο συγγραφέας, «συνομιλώντας» κυρίως με τα βιβλία «Γηρατειά» της Σιμόν ντε Μποβουάρ και «Η μοναξιά των ετοιμοθάνατων» του Νόρμπερτ Ελίας, αυτού του μεγάλου ιστορικού και ανθρωπολόγου του πολιτισμού, προσπαθεί να καταλάβει γιατί το γήρας απουσιάζει ως έννοια από τη φιλοσοφία και την πολιτική θεωρία. «Το γήρας διαφεύγει από το επίπεδο των εννοιών, λες και οι περισσότερες έννοιες της φιλοσοφίας ή της πολιτικής θεωρίας να μην μπορούν ή να μη θέλουν να δουν τα γηρατειά ούτε τους ηλικιωμένους», γράφει ο Ντιντιέ Εριμπόν. «Από πολλές απόψεις τα γηρατειά όχι μόνο παραγκωνίζονται κοινωνικά, αλλά επίσης αποκρύπτονται εννοιολογικά. Στην καλύτερη περίπτωση, εκτοπίζονται σιωπηρά στο επίπεδο της αντίληψης και του συναισθήματος. Δεν έχουν καμία θέση στη σφαίρα της φιλοσοφίας, και σπανιότατα εισχωρούν στο οπτικό πεδίο της θεωρητικής σκέψης». Οι γέροι είναι ένας τεράστιος αριθμός αποκλεισμένων, που θα γίνει ακόμη μεγαλύτερος στις δυτικές κοινωνίες με δεδομένη την αύξηση του προσδόκιμου ζωής.

Πολύ καλή η μετάφραση του Γιάννη Στεφάνου και εξαιρετικά βοηθητικές οι βιβλιογραφικές σημειώσεις του.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[lefterisfilippou]

Καλημέρα . Τι είναι ο έρωτας;   Το παν. Και τώρα που είμαι εβδομήντα ετών και ευτυχώς καλά, ένα από τα δύσκολα πράγματα της ηλικίας είναι αυτό. Ότι ζω χρόνια τώρα χωρίς τον έρωτα. Δεν καταλαβαίνω πως αναπνέω, πως δουλεύω χωρίς αυτόν. Τα γηρατειά;   Δεν καταπίνονται εύκολα. Όσο καλές και να είναι οι συνθήκες ζωής σου, πλησιάζεις στο τέλος. Ό,τι κάνουμε, ό,τι σκεφτόμαστε βρίσκεται κάτω από την σκιά του μέλλοντος. Λέμε θα γράψω, θα κάνω, θα φτιάξω. Η ιδέα του μέλλοντος σε εμπνέει, σε σπρώχνει μπροστά. Η ηλικία μειώνει την ιδέα του μέλλοντος. Κατερίνα Αγγελάκη -Ρουκ. #filippoucafeclassique #leftetisfilippou #jazz #art #coffee #musiclover #poetry #literature #boowarm #travel #photo (στην τοποθεσία Filippou cafe classique) https://www.instagram.com/p/CntmLj3Kp-l/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[iakovina-kallinteri]

Και να μην ξεχνάει ποτέ επέτειο, αλλά να δοξάζει το Θεό που με γνώρισε. Και να είναι αποπνικτική η αγάπη του για μένα ❤️ και η επιθυμία του επίσης 😛😇😇 άμα δεν σε θέλει και κοιμόσαστε ο ένας από την μία και ο άλλος από την άλλη πάει. Να έναν τέτοιο: Να μην κοιμόμαστε ποτέ έτσι στην ψυχρά. Θέλω έναν θερμόαιμο να ξαναζωντανεύει μαζί μου. Στο κρεβάτι μαζί μου. Να νιώθει ότι αναπνέει μόνο εκεί μαζί μου. Όχι να πνίγεται. Θέλω κάποιον να στεγνώσει κάθε «στάλα» επιθυμίας σαρκικης τόσων ετών και να με αποζημιώσει κιόλας μέσα σε όλο αυτό. Επειδή έχω δώσει όρκο αιώνιας πίστης και αφοσίωσης σε αυτόν. Να μου δείξει μέσα από την σεξουαλικη μας ζωη ότι εκτιμάει την θυσία που έκανα τόσα χρόνια για να τον περιμένω και ότι δε θα σταματήσει να το εκτιμάει και δε θα το ξεχάσει ποτέ. Ότι εγώ πάλευα κάθε μέρα με την σάρκα μου για να είμαι εκεί δική του. Μόνο δική του. Δε θέλω να την βρίσκει με άλλες και να φαντασιώνεται αυτές. Θέλω να την βρίσκει μαζί μου και να μην ξεχάσει ποτέ ποσο βαθιά αφοσιωμένη θα είμαι. Να μην το θεωρήσει δεδομένο. Να ξαπλώνει δίπλα μου γεμάτος έξαψη. Να μην κάνει έρωτα ούτε καν νοερά με άλλη ποτέ. Θέλω μαζί μου να λιώνει. Και να μην σταμάτησει ποτέ.

Να κάνουμε έρωτα μέχρι τα γηρατειά μας 😇🙏🏻

Ζητάω πολλά; 🥹🌈🌈🦄 για τους άντρες σήμερα ίσως… όμως ξέρω ότι εγώ μπορώ να το δώσω. Αρκει να μου το δώσει και εκεινος.

Είναι αμαρτία να μην δίνεσαι στον άντρα σου συζυγικά. Ο πατέρας δεν σε κοινωναει. Και αντίστοιχα ο άντρας στην γυναίκα. Γιατί το σώμα σου δεν είναι δικό σου. Αλλά του άντρα σου. Και αντίστοιχα του αντρα σου δικό σου.

[xionisgr]

ISBN: 978-960-04-4959-4 Συγγραφέας: Διδώ Σωτηρίου Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 171 Ημερομηνία Έκδοσης: 2018-11-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-04-4959-4 Συγγραφέας: Διδώ Σωτηρίου Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 171 Ημερομηνία Έκδοσης: 2018-11-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[konmarkimageswords]

Μεθύστε Πρέπει νά ῾σαι πάντα μεθυσμένος. Ἐκεῖ εἶναι ὅλη ἡ ἱστορία: εἶναι τὸ μοναδικὸ πρόβλημα. Γιὰ νὰ μὴ νιώθετε τὸ φριχτὸ φορτίο τοῦ Χρόνου ποὺ σπάζει τοὺς ὤμους σας καὶ σᾶς γέρνει στὴ γῆ, πρέπει νὰ μεθᾶτε ἀδιάκοπα. Ἀλλὰ μὲ τί; Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει. Ἀλλὰ μεθύστε. Καὶ ἂν μερικὲς φορές, στὰ σκαλιὰ ἑνὸς παλατιοῦ, στὸ πράσινο χορτάρι ἑνὸς χαντακιοῦ, μέσα στὴ σκυθρωπὴ μοναξιὰ τῆς κάμαράς σας, ξυπνᾶτε, μὲ τὸ μεθύσι κιόλα ἐλαττωμένο ἢ χαμένο, ρωτῆστε τὸν ἀέρα, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι, τὸ κάθε τ�� ποὺ φεύγει, τὸ κάθε τι ποὺ βογκᾶ, τὸ κάθε τι ποὺ κυλᾶ, τὸ κάθε τι ποὺ τραγουδᾶ, ρωτῆστε τί ὥρα εἶναι, καὶ ὁ ἀέρας, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι, θὰ σᾶς ἀπαντήσουν: -Εἶναι ἡ ὥρα νὰ μεθύσετε! Γιὰ νὰ μὴν εἴσαστε οἱ βασανισμένοι σκλάβοι τοῦ Χρόνου, μεθύστε, μεθύστε χωρὶς διακοπή! Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει. Spleen Εἶμαι σὰν ἕνας βασιλιὰς σὲ βροχερὸ ἕνα μέρος, πλούσιος μὰ χωρὶς δύναμη, νιὸς κι ὅμως πολὺ γέρος, ποῦ στοὺς σοφούς του ἀδιάφορος ποὺ σκύφτουνε μπροστά του, πλήττει μὲ τὰ γεράκια του, τ᾿ ἄλογα, τὰ σκυλιά του. Κυνήγι, ζῶα, τίποτα πιὰ αὐτὸν δὲν τὸν φαιδρύνει, οὔτε ὁ λαός του ποὺ μπροστὰ στ᾿ ἀνάκτορα τοῦ φθίνει. Μὰ καὶ τ᾿ ἀστεῖα ποὺ ὁ τρελὸς παλιάτσος κάνει ἐμπρός του, δὲ διώχνουν τὴ βαρυθυμιὰ τ᾿ ἄκαρδου αὐτοῦ ἀρρώστου· τάφο τὴ κλίνη τοῦ θαρρεῖ, ποὺ ῾χει κρινένιαν ἅρμα κι οἱ αὐλικὲς ποὺ βασιλιὰ σὰν δοῦν τὸν βρίσκουν χάρμα, δὲν ξέρουν πιὰ μὲ τί ἄσεμνες στολὲς νὰ φιγουράρουν, ἴσως ἀπ᾿ τὸ κουφάρι αὐτό, χαμόγελο ἕνα πάρουν. Κι ὁ ἀλχημιστὴς ὅπου μπορεῖ χρυσάφι νὰ τοῦ κάνει, δὲ μπόρεσε ἀπὸ μέσα του τὸ μαρασμὸ νὰ βγάνει, κι οὔτε μὲς στὰ αἱμάτινα ρωμαϊκὰ λουτρά, ποῦ τὰ θυμοῦνται οἱ ἄρχοντες πάνω στὰ γηρατειά, δὲ μπόρεσε τὸ πτῶμα αὐτὸ τὸ ἠλίθιο ν᾿ ἀναστήσει, ποῦ ἀντὶς γιὰ αἷμα μέσα του, τῆς Λήθης τρέχει ἡ βρύση. Στὸν ἀναγνώστη Ἡ ἀνοησία, τ᾿ ἁμάρτημα, ἡ ἀπληστία κι ἡ πλάνη κυριεύουνε τὴ σκέψη μας καὶ φθείρουν τὸ κορμί μας, κι εὐχάριστα τὶς τύψεις μας θρέφουμε στὴν ψυχή μας, καθὼς ποὺ θρέφουν πάνω τους τὶς ψεῖρες οἱ ζητιάνοι. Στὰ μετανιώματα ἄναντροι κι ἁμαρτωλοὶ ὡς τὴν ἄκρια, ζητᾶμε πληρωμὴ ἀκριβὴ γιὰ κάθε μυστικό μας καὶ ξαναμπαίνουμε εὔκολα στὸ βοῦρκο τὸν παλιό μας, θαρρώντας πὼς ξεπλένεται μὲ τὰ δειλά μας δάκρυα. Πάνω ἀπ᾿ τὸ προσκεφάλι μας ὁ Σατανᾶς γερμένος πάντα στὰ μάγια τοῦ κακοῦ τὸ νοῦ μας νανουρίζει, τὴ πιὸ ἀτσαλένια θέληση μεμιᾶς τὴν ���ξατμίζει, αὐτὸς ὁ Μέγας χημικός, ὁ Τετραπερασμένος. Ὁ Διάολος, τὸ νῆμα αὐτὸς κρατᾶ ποὺ μᾶς κουνᾶ! Τὰ πράματα τὰ βρωμερὰ πιότερο τ᾿ ἀγαπᾶμε, κι ὅλο καὶ πρὸς τὴ Κόλαση κάθε στιγμὴ τραβᾶμε, μὲ δίχως φρίκη, ἀνάμεσα στὸ σκότος ποὺ βρωμᾶ. Σὰν τὸ φτωχὸ ξεφαντωτὴ ποὺ πιπιλᾶ μὲ ζάλη μιᾶς παλιᾶς πόρνης ἀγκαλιὰ πολιομαρτυρισμένη, κλεφτάτα ἁρπάζουμε κι ἐμεῖς καμιὰ ἡδονὴ θλιμμένη, ποὺ τήνε ξεζουμίζουμε σὰ σάπιο πορτοκάλι. Σὰν ἕνα ἑκατομμύριο σκουλήκια, μυρμηγκώντας, μὲς στὸ μυαλό μας κραιπαλοῦν τοῦ Δαίμονα τὰ πλήθη, κι ὅταν ἀνάσα παίρνουμε, ὁ Θάνατος στὰ στήθη σὰν ἄϋλος ποταμὸς κυλᾶ, σιωπηλὰ θρηνώντας. Ἂν τὸ φαρμάκι κι ἡ φωτιὰ κι ἡ βιὰ καὶ τὸ μαχαίρι δὲν ἔχουνε τὰ φανταχτὰ κεντίδια ἀκόμα κάνει στὸ πρόστυχο τῆς μοίρας μας ἄθλιο καραβοπάνι, εἶναι ποὺ λείπει ἀπ᾿ τὴ ψυχὴ τὸ θάρρος κι ἀπ᾿ τὸ χέρι. Μὰ μὲς στὶς σκύλες, τοὺς σκορπιούς, τὰ φίδια, τὰ τσακάλια, τοὺς πάνθηρες, τοὺς πίθηκους, τοὺς γύπες, τὰ θηρία ποὺ γρούζουν, σέρνουνται, ἀλυχτοῦν κι οὐρλιάζουν μὲ μανία μέσ᾿ στῶν παθῶν μας τὸ κλουβί, προβαίνει ἀγάλια, θεριὸ πιὸ βρώμικο, κακό, τὴν ἀσκημιὰ νὰ δείξει! Κι ἂ δὲ σαλεύει κι οὔτε ἀκούει κανένας τὸ οὐρλιαχτό του, ὅλη γῆς θὰ ρήμαζε, καὶ στὸ χασμουρητό του θὰ ῾θελε νὰ κατάπινε τὸν κόσμο -αὐτὸ ῾ναι ἡ πλήξη!- πού, μ᾿ ἕνα δάκρυ ἀθέλητο στὰ μάτια τῆς κοιτάζεις, καθὼς καπνίζει τὸν οὐκᾶ, κρεμάλες νὰ στυλώνει. Καὶ ξέρεις, ἀναγνώστη, αὐτὸ τὸ τέρας πῶς δαγκώνει! Ὦ ἀναγνώστη ὑποκριτή, ἀδέρφι ποὺ μοῦ μοιάζεις!

Ο Γάλλος ποιητής, μεταφραστής και κριτικός τέχνης Σαρλ Μπωντλαίρ (9 Απριλίου 1821 – 31 Αυγούστου 1867)  σημάδεψε με το έργο του την παγκόσμια λογοτεχνία και τον γαλλικό συμβολισμό. Ο Μπωντλαίρ για ορισμένους αποτελεί την κριτική και τη σύνθεση του ίδιου του Ρομαντισμού, για άλλους είναι ο θεμελιωτής του συμβολισμού και για άλλους, αμφότερα. Ο Μπωντλαίρ θεωρείται επίσης ο πατέρας του πνεύματος της παρακμής με στόχο τον σκανδαλισμό της αστικής τάξης. Όλοι πάντως συμφωνούν στο ότι το έργο του άνοιξε το δρόμο για την σύγχρονη ευρωπαϊκή ποίηση.

Με επιρροές όπως οι Théophile Gautier, Joseph de Maistre και Edgar Allan Poe, με τη μετάφραση του έργου του οποίου ασχολήθηκε εκτενώς, ο ποιητής κατόρθωσε να συνυφάνει στο έργο του την ομορφιά και την σατανική κακία, τη βία και την ηδονή, τη φρίκη και την έκσταση, τη μελαγχολία και το σκοτεινό χιούμορ, τη νοσταλγία και την αίσθηση της κατάρας που κατατρέχει το ανθρώπινο είδος.

[eclecticstarlightblogger]

Περιηγήσεις στον κρυμμένο-κωδικοποιημένο πλούτο των Ομηρικών Αριστουργημάτων – Τα γηρατειά στον Όμηρο

 του Χρυσόστομου Τσιρίδη Όσοι μαζί μου πίνετε πάντα το γερούσιο κρασί…(Εικόνα Διαδικτύου). Η γεροντική Ηλικία στον ΟΜΗΡΟ έχει και πολιτικό και κοινωνικό εκτόπισμα. . Μια δυο γενικές κουβέντες ως αρχή: . Και στον Όμηρο τα γηρατειά είναι….ανεπιθύμητα. Η ΝΙόΤΗ (ήβη) παραμένει ένα ισόβιο ζητούμενο για άνδρες και γυναίκες: . “Είθ(ε) ηβώημι” (Α, και νά […] Περιηγήσεις στον κρυμμένο-κωδικοποιημένο…

[thoughtfullyblogger]

Περιηγήσεις στον κρυμμένο-κωδικοποιημένο πλούτο των Ομηρικών Αριστουργημάτων – Τα γηρατειά στον Όμηρο

 του Χρυσόστομου Τσιρίδη Όσοι μαζί μου πίνετε πάντα το γερούσιο κρασί…(Εικόνα Διαδικτύου). Η γεροντική Ηλικία στον ΟΜΗΡΟ έχει και πολιτικό και κοινωνικό εκτόπισμα. . Μια δυο γενικές κουβέντες ως αρχή: . Και στον Όμηρο τα γηρατειά είναι….ανεπιθύμητα. Η ΝΙόΤΗ (ήβη) παραμένει ένα ισόβιο ζητούμενο για άνδρες και γυναίκες: . “Είθ(ε) ηβώημι” (Α, και νά […] Περιηγήσεις στον κρυμμένο-κωδικοποιημένο…

[greekblogs]

Περιηγήσεις στον κρυμμένο-κωδικοποιημένο πλούτο των Ομηρικών Αριστουργημάτων – Τα γηρατειά στον Όμηρο

 του Χρυσόστομου Τσιρίδη Όσοι μαζί μου πίνετε πάντα το γερούσιο κρασί…(Εικόνα Διαδικτύου). Η γεροντική Ηλικία στον ΟΜΗΡΟ έχει και πολιτικό και κοινωνικό εκτόπισμα. . Μια δυο γενικές κουβέντες ως αρχή: . Και στον Όμηρο τα γηρατειά είναι….ανεπιθύμητα. Η ΝΙόΤΗ (ήβη) παραμένει ένα ισόβιο ζητούμενο για άνδρες και γυναίκες: . “Είθ(ε) ηβώημι” (Α, και νά […] Περιηγήσεις στον κρυμμένο-κωδικοποιημένο…

[skandaladiaplokidiafthora]

Περιηγήσεις στον κρυμμένο-κωδικοποιημένο πλούτο των Ομηρικών Αριστουργημάτων – Τα γηρατειά στον Όμηρο

 του Χρυσόστομου Τσιρίδη Όσοι μαζί μου πίνετε πάντα το γερούσιο κρασί…(Εικόνα Διαδικτύου). Η γεροντική Ηλικία στον ΟΜΗΡΟ έχει και πολιτικό και κοινωνικό εκτόπισμα. . Μια δυο γενικές κουβέντες ως αρχή: . Και στον Όμηρο τα γηρατειά είναι….ανεπιθύμητα. Η ΝΙόΤΗ (ήβη) παραμένει ένα ισόβιο ζητούμενο για άνδρες και γυναίκες: . “Είθ(ε) ηβώημι” (Α, και νά […] Περιηγήσεις στον κρυμμένο-κωδικοποιημένο…

[justforbooks]

ΕΙΝΑΙ ΑΣΧΗΜΟΣ, συνεσταλμένος και παλιομοδίτης, κι ας προσποιείται το αντίθετο σ’ όσους συναντά. Επί εννιά δεκαετίες, όσα και τα χρόνια του, ζει στο ίδιο ηλιόλουστο, αποικιακού ρυθμού σπίτι, χωρίς περι��υσία, χωρίς γυναίκα, σκυμμένος πάνω από τα χειρόγραφά του – επιφυλλίδες για κυριακάτικη εφημερίδα, σύντομες μουσικοκριτικές για περιοδικά. Είναι ένα γεροντοπαλίκαρο που δεν «πρόλαβε» να παντρευτεί και δεν ευτύχησε ν’ αγαπήσει, ένας άντρας βυθισμένος σε ενενήντα χρόνια μοναξιάς. Κι είναι ο αφηγητής της νουβέλας του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες «Οι δύστυχες πουτάνες της ζωής μου», που έμελλε να είναι και η τελευταία του.

Αποζημιωμένος και με το παραπάνω από το θαύμα του να είναι ζωντανός στην ηλικία του, ο χρεοκοπημένος συνταξιούχος δημοσιογράφος του Μάρκες, τη χρονιά που συμπληρώνει τα ενενήντα, αποφασίζει να προσφέρει στον εαυτό του ό,τι πιο δελεαστικό γι’ αυτόν: «μια νύχτα τρελού έρωτα με μια έφηβη παρθένα». Αδιαφορεί για το κόστος, θα ξεπουλήσει ό,τι του έχει απομείνει. Ποτέ δεν πλάγιασε με γυναίκα χωρίς να την πληρώσει, άλλωστε, και τις λίγες που δεν ήταν του επαγγέλματος τις έπειθε να δεχτούν χρήματα κι ας τα πετούσαν στα σκουπίδια.

Να τος λοιπόν απέναντι σ’ ένα κοριτσάκι, το πολύ στα δεκατέσσερα, ολόγυμνο και κακομακιγιαρισμένο, με τον ιδρώτα να στάζει στα σκέλια του, ποτισμένο με βαλεριάνες και παραδομένο στον ύπνο. Να τος μπροστά στο «ταυράκι για την ταυρομαχία του». Θα χιμήξει ή θα κουρνιάσει δίπλα του; Ποιος πόθος θ’ αναδειχτεί πιο πιεστικός; Του κορμιού ή της καρδιάς;

Σε μια περίοδο όπου όλοι σχεδόν είχαν πιστέψει πως ο Μάρκες (1927-2014) είχε «κλείσει» ως συγγραφέας κι ότι, καταπονημένος από την πολυετή μάχη του με τον καρκίνο, θ’ ασχολιόταν μόνο με την ολοκλήρωση της αυτοβιογραφίας του, εκείνος έκανε την έκπληξη.

Όπως σημείωνε η Κλαίτη Σωτηριάδου, πρώτη μεταφράστρια της νουβέλας το 2004, «από τη συλλογική μοναξιά μιας ολόκληρης ηπείρου, ο Γκαρσία Μάρκες, ζωγραφίζοντας αριστοτεχνικά μια μινιατούρα με λεπτεπίλεπτο πενάκι, μας φέρνει τώρα αντιμέτωπους με την ιδιωτική μοναξιά του ενός».

Κι ήταν τέτοια η ανυπομονησία των θαυμαστών του που το βιβλίο έπεσε θύμα όχι μόνο ηλεκτρονικής αλλά και εκδοτικής πειρατείας. Τα χιλιάδες, ωστόσο, κλεψίτυπα που πλημμύρισαν τους δρόμους της Κολομβίας και αγοράστηκαν μισοτιμής στέρησ��ν από τους βιαστικούς αναγνώστες το αυθεντικό φινάλε της ιστορίας που έδωσε ο «Γκάμπο» την τελευταία στιγμή.

Παρά τον τίτλο της, αυτή η νουβέλα, η πρώτη του μετά από μια σιωπηλή μυθιστορηματικά δεκαετία, ούτε ακριβώς μας ξεναγεί στα στέκια του αγοραίου έρωτα ούτε αποτελεί πινακοθήκη με δύστυχες, θλιμμένες πουτάνες. Πρόκειται για το γλυκόπικρο τραγούδι κάποιου που βίωνε το σεξ σαν παρηγοριά για την αγάπη που είχε στερηθεί και ο οποίος, στο λυκόφως της ζωής του, ανταμείβεται μ’ ένα «θαύμα». Μ’ έναν έρωτα ανιδιοτελή, χωρίς τις αναστολές της ντροπής και τις βιασύνες του πόθου, που του αποκαλύπτει έστω και καθυστερημένα το αληθινό νόημα της ύπαρξης.

Κεντημένες πάνω σε μοτίβα γνώριμα κι από τα προηγούμενα έργα του δημοφιλούς νομπελίστα, οι «Δύστυχες πουτάνες της ζωής μου» είναι μια ελεγεία για τα γηρατειά και την αγάπη κι ένας ύμνος αισιοδοξίας για την πραγματική ζωή που, σύμφωνα με τον Μάρκες, δεν τελειώνει ποτέ. Γιατί, όπως λέει κάπου κι ο ήρωάς του, «δεν είναι κάτι που περνάει σαν το ορμητικό ποτάμι του Ηράκλειτου, αλλά μια μοναδική ευκαιρία να γυρίσουμε πάνω στη σχάρα και να συνεχίσουμε να ψηνόμαστε από την άλλη πλευρά για άλλα ενενήντα χρόνια».

✔ Η τελευταία νουβέλα του Μάρκες κυκλοφόρησε στα ελληνικά με τίτλο «Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου» ταυτόχρονα με τον ισπανόφωνο κόσμο και πολύ νωρίτερα από την υπόλοιπη ευρωπαϊκή αγορά, το 2004 από τον Λιβάνη σε μετάφραση Κλ. Σωτηριάδου. Επανεκδόθηκε το 2019 σε μετάφραση Μ. Παλαιολόγου από τον Ψυχογιό ως «Οι δύστυχες πουτάνες της ζωής μου».

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[stmol]

Ζωή μετά τα 50: Ο Πασκάλ Μπρυκνέρ αναλύει πώς μπορούμε να μετατρέψουμε τα γηρατειά σε «κερδισμένο χρόνο»

photo by EvAr Σε μια διαφορετική θεώρηση των γηρατειών, υπό το πρίσμα της αύξησης του προσδόκιμου ζωής -κυρίως στον δυτικό κόσμο- και παίρνοντας αποστάσεις από πολλές προκαταλήψεις και προκαθορισμένες αντιλήψεις, προσκαλεί ο Πασκάλ Μρυκνέρ υπεραμυνόμενος της ζωής, όταν η νεότητα την έχει αφήσει πίσω της. Με αφορμή το δοκίμιό του με τίτλο «Un Instante Eterno» («Μια Αιώνια Στιγμή») που κυκλοφόρησε…

[newsokgr]

50 επώδυνα αστείες φωτογραφίες ανθρώπων που γερνούν πιο γρήγορα από ό,τι περίμεναν (Νέες φωτογραφίες)

Πρέπει να το δώσετε στο άτομο που σκέφτηκε ότι τα γηρατειά δεν είναι τόσο άσχημα—αν σκεφτείτε την εναλλακτική. Πέρα από όλα τα αστεία, υπάρχουν και άλλα. Για παράδειγμα, το να είσαι ηλικιωμένος σου δίνει επίσης την ευκαιρία να εκπλαγείς από το πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος και το να βλέπεις πράγματα από την παιδική σου ηλικία μπορεί να σου δώσει μια πολύ τρυφερή αίσθηση νοσταλγίας. Και τι…

[xionisgr]

ISBN: 978-618-01-5633-1 Συγγραφέας: Μάργκαρετ Άτγουντ Εκδότης: Ψυχογιός Σελίδες: 152 Ημερομηνία Έκδοσης: 2024-03-21 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-618-01-5633-1 Συγγραφέας: Μάργκαρετ Άτγουντ Εκδότης: Ψυχογιός Σελίδες: 152 Ημερομηνία Έκδοσης: 2024-03-21 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[orthodoxiaonline]

Δόξα και τιμή στους γονείς μας. Και αν μεν ζουν ακόμη, ευλογημένα ας είναι τα γηρατειά τους και ανώδυνη και ειρηνική η δύση της παροδικής ζωής τους. Αν πάλι μετέβησαν προπορευόμενοι από εμάς στην αιωνιότητα, φως δικαίων ας τους καταυγάζει για πάντα. «Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου» είναι θ... https://orthodoxia.online/orthodoxia/doxa-kai-timi-stous-goneis-mas/?feed_id=30907&_unique_id=645b7a397a754