#βαδίζουν

[romios-gr]

Αλαίν Ντελόν: Μικροψυχία και Αριστερά βαδίζουν χέρι-χέρι Με αφορμή τον θάνατο του Αλαίν Ντελόν αναδύθηκε για μια ακόμα φορά στο Διαδίκτυο η μικροψυχία όλων αυτών που έχυσαν τη χολή τους για τον μεγάλο εκλιπόντα. Όλως συμπτωματικώς η συντριπτική πλειοψηφία τους ανήκει στην Αριστερά και στον λεγόμενο «προοδευτικό χώρο». Είθισται, όταν μια προσωπικότητα εγκαταλείπει τον μάταιο ετούτο κόσμο, ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/alain-ntelon-mikropsychia-kai-aristera-vadizoyn-cheri-cheri/

[mon-petit-prince]

Και προχωράω μπροστά, άλλοτε με πιο γρήγορο βάδην, άλλοτε με πιο αργό. Αλλά δεν λείπουν και οι κλεφτές ματιές προς τα πίσω. Αλλά δεν λείπουν και κάποια βήματα προς τα πίσω. Δεν θέλω να με καταλάβουν όμως οτι το κάνω αυτό , είμαι ύπουλη, διακριτική, το κάνω με έναν τέτοιο τρόπο που κάνεις δεν με βλέπει.

Όμως πρέπει να πηγαίνω μόνο μπροστά. Και εγώ δυσκολεύομαι. Τα πόδια μου είναι βαριά, η σπονδυλική μου στήλη γεμάτη οξείς πόνους. Κάθε αναπνοή που χαραμίζω για άλλο ένα βήμα , μου στερεί και άλλο λίγο το οξυγόνο μου. Χάνω αέρα, έδαφος και υπομονή

Αλλά εγώ πρέπει να πάω μπροστά. Και πως να τους εξηγήσω οτι δεν θέλω να πάω; Πώς θα πω οτι θέλω να σταματήσω; Εγκαταλείπω το τι θέλω εγώ , ώστε να στηρίξω αυτό που θέλουν αυτοί. Και ποιοι είναι αυτοί ; Πόσοι είναι; Είναι πολλοί; Τους νοιάζει πραγματικά ή προσποιούνται;

Έχουν άλλες προσδοκίες από εμένα και θέλουν να φτάσω στο τέλος αυτού του δρόμου. Αλλά εγώ δεν βλέπω τέλος , βλέπω μόνο κάθε βήμα να μου ξεριζώνει και ένα άλλο κομμάτι από την ψυχή μου. Περπατάω δείχνοντας σιγουριά , αλλά ανάθεμα και αν βλέπω που πατάω. Αυτοί ξέρουν που βαδίζουν ή είναι σαν εμένα; Μήπως κάτι κάνω λάθος;

Και δεν θέλω να περπατήσω άλλο πια, δεν με νοιάζει το τέλος του δρόμου, δεν πιστεύω στο τέλος του δρόμου.

Και προχωράω μπροστά ...

[reality-breaker]

Βιβλιοριτική: The Citadel of Forgotten Myths, του Michael Moorcock

Είχα καιρό να διαβάσω βιβλίο του Michael Moorcock, και, πιο συγκεκριμένα, κάποιο από τα τελευταία του βιβλία. Επίσης, είχα την περιέργεια να δω τι γράφει τώρα σε σύγκριση με το τι έγραφε παλιά. Τα περισσότερα βιβλία του Moorcock που διαβάζουμε, ειδικά αυτά του Elric, είναι τα παλιά του. Τα έχει γράψει πριν από πολλά χρόνια, και το ύφος του τότε ήταν αρκετά διαφορετικό. Ο Moorcock έχει περάσει από διάφορες φάσεις ως συγγραφέας. Μια ενδιάμεση περίοδός του εμένα μού προκαλεί σύγχυση για να είμαι ειλικρινής· τι είχε στο μυαλό του ο άνθρωπος; Ένα, όμως, είναι το βέβαιο: είναι πειραματικός. Τα δοκιμάζει όλα. Όλα όσα μπορεί να διανοηθεί. Αυτό το αναγνωρίζεις και το εκτιμάς στον Moorcock, ακόμα κι αν εκείνο που γράφει δεν σου αρέσει πάντα. Το The Citadel of Forgotten Myths ήταν ένα βιβλίο του που με εξέπληξε, κατά πρώτον επειδή μου άρεσε αρκετά. Και δεν το περίμενα· νόμιζα ότι ίσως να ήταν ακόμα ένα από τα… μπερδεμένα βιβλία του – αυτά που ή δεν φαίνεται να βγάζουν νόημα ή λες «Εντάξει, και τι έγινε τώρα, δηλαδή;» Στο The Citadel of Forgotten Myths ο Moorcock ακολουθεί εκείνο που πρότεινε πάντα για το worldbuilding: κάνε ό,τι γουστάρεις με τον κόσμο· δεν χρειάζεται να είναι απόλυτα σταθερός από βιβλίο σε βιβλίο. Και εδώ, προφανώς, ήθελε να ρίξει τον Elric και τον Moonglum σε περιπέτειες σε έναν άλλο κόσμο, όμως όχι και τελείως ασύνδετο με τον συνηθισμένο «κόσμο του Elric». Και σκέφτηκε κάτι τρομερό: ότι ο κόσμος κυρτώνει στις άκρες κι αν τον ακολουθήσεις ώς εκεί μπορείς να συνεχίσεις να ταξιδεύεις και να βρεθείς από κάτω του. Αλλά τότε είναι σαν να είσαι κανονικά από πάνω! Υπάρχει ουρανός, όπως πριν. Και αυτοί που ζουν στον κάτω κόσμο δεν θεωρούν τον κόσμο τους «κάτω»· τον θεωρούν «πάνω», και τον άλλο κόσμο (τον συνηθισμένο του Elric) τον θεωρούν «κάτω»! Ο κόσμος, δηλαδή, είναι διπλός. Σαν να είναι ένας δίσκος με «βαρύτητα» (ή κάποιου είδους ελκτικές δυνάμεις) κι από τις δυο μεριές. Και οι άνθρωποι είναι σαν μυρμήγκια που βαδίζουν και στην επάνω μεριά του δίσκου και στην κάτω. Αυτή η ιδέα θυμίζει κάτι παλιές ιδέες από μεσαιωνικούς χαρτογράφους και φιλοσόφους· και εμένα, από την αρχή της ιστορίας, με κέρδισε αμέσως. Είναι τρομερή ιδέα. [Συνέχισε να διαβάζεις] => https://fantastikosorizontas.gr/kostasvoulazeris/bookrev.php?ID=citadel_forgotten_myths

[pathofdasein]

μία μέρα με συννεφιά να πέσω στην αγκαλιά σου και να πεθάνω, να γίνω λίπασμα στην καρδιά σου, να φυτρώσουν τα πιο μεγάλα σου όνειρα προς όλες τις κατευθύνσεις. σε ακτίνα ανθρωπιάς να βρέχει μολότοφ καταρρακτωδώς στις πιο σκοτεινές γωνίες. τα ερωτευμένα κορμιά να βαδίζουν πάνω σε τρικουάζ νερά και να χάνονται σε ένα σιωπηλό ορίζοντα.

[eclecticstarlightblogger]

Κάτι ήξερε ο Παύλος Πολάκης όταν κατηγορούσε τον Κασσελάκη για «ασολφοχιτλερισμό»…

Η Πορεία στη Ρώμη ήταν ένα τραγικό γεγονός στην ιταλική ιστορία, που έλαβε χώρα από τις 27 έως τις 29 Οκτωβρίου 1922. Οργανωμένη από τον Μουσολίνι και το Εθνικό Φασιστικό Κόμμα, η πορεία του τρόμου με χιλιάδες μαυροφορεμένους φασίστες (μελανοχίτωνες) υποστηρικτές από όλη την Ιταλία να βαδίζουν στην ιταλική πρωτεύουσα… Ο στενός συνεργάτης του Στέφανου […] Κάτι ήξερε ο Παύλος Πολάκης όταν…

[thoughtfullyblogger]

Κάτι ήξερε ο Παύλος Πολάκης όταν κατηγορούσε τον Κασσελάκη για «ασολφοχιτλερισμό»…

Η Πορεία στη Ρώμη ήταν ένα τραγικό γεγονός στην ιταλική ιστορία, που έλαβε χώρα από τις 27 έως τις 29 Οκτωβρίου 1922. Οργανωμένη από τον Μουσολίνι και το Εθνικό Φασιστικό Κόμμα, η πορεία του τρόμου με χιλιάδες μαυροφορεμένους φασίστες (μελανοχίτωνες) υποστηρικτές από όλη την Ιταλία να βαδίζουν στην ιταλική πρωτεύουσα… Ο στενός συνεργάτης του Στέφανου […] Κάτι ήξερε ο Παύλος Πολάκης όταν…

[greekblogs]

Κάτι ήξερε ο Παύλος Πολάκης όταν κατηγορούσε τον Κασσελάκη για «ασολφοχιτλερισμό»…

Η Πορεία στη Ρώμη ήταν ένα τραγικό γεγονός στην ιταλική ιστορία, που έλαβε χώρα από τις 27 έως τις 29 Οκτωβρίου 1922. Οργανωμένη από τον Μουσολίνι και το Εθνικό Φασιστικό Κόμμα, η πορεία του τρόμου με χιλιάδες μαυροφορεμένους φασίστες (μελανοχίτωνες) υποστηρικτές από όλη την Ιταλία να βαδίζουν στην ιταλική πρωτεύουσα… Ο στενός συνεργάτης του Στέφανου […] Κάτι ήξερε ο Παύλος Πολάκης όταν…

[skandaladiaplokidiafthora]

Κάτι ήξερε ο Παύλος Πολάκης όταν κατηγορούσε τον Κασσελάκη για «ασολφοχιτλερισμό»…

Η Πορεία στη Ρώμη ήταν ένα τραγικό γεγονός στην ιταλική ιστορία, που έλαβε χώρα από τις 27 έως τις 29 Οκτωβρίου 1922. Οργανωμένη από τον Μουσολίνι και το Εθνικό Φασιστικό Κόμμα, η πορεία του τρόμου με χιλιάδες μαυροφορεμένους φασίστες (μελανοχίτωνες) υποστηρικτές από όλη την Ιταλία να βαδίζουν στην ιταλική πρωτεύουσα… Ο στενός συνεργάτης του Στέφανου […] Κάτι ήξερε ο Παύλος Πολάκης όταν…

[xionisgr]

ISBN: 978-960-422-740-2 Συγγραφέας: Μαρκάκης Νίκος Εκδότης: Άγκυρα Σελίδες: 504 Ημερομηνία Έκδοσης: 2008-12-01 Διαστάσεις: 24 x 17 Εξώφυλλο: Χαρτόδετο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-422-740-2 Συγγραφέας: Μαρκάκης Νίκος Εκδότης: Άγκυρα Σελίδες: 504 Ημερομηνία Έκδοσης: 2008-12-01 Διαστάσεις: 24 x 17 Εξώφυλλο: Χαρτόδετο

[crisismonitor]

Το closed club των έξι με τα πυρηνοκίνητα υποβρύχια

Πυρηνοκίνητα υποβρύχια: Πρόκειται ίσως για το πιο κλειστό κλαμπ εξοπλισμών διεθνώς, καθώς σε αυτό συμμετέχουν έξι μόνο χώρες και συνδυαστικά οι πέντε δεν φτάνουν σε αριθμό τις ΗΠΑ. Η Ινδία παρουσίασε το δεύτερο πυρηνοκίνητο υποβρύχιό της την περασμένη εβδομάδα στο Visakhapatnam, στην πολιτεία Andhra Pradesh. Το εγχώρια παραχθέν σκάφος είναι οπλισμένο με βαλλιστικούς πυραύλους με ακτίνα δράσης 750 χιλιομέτρων, όπως αναφέρει η South China Morning Post. Τα δύο υποβρύχια της Ινδίας, το πρώτο από τα οποία καθελκύστηκε το 2009, δίνουν στη χώρα τη δυνατότητα να εκτοξεύει πλέον πυρηνικά όπλα από τη στεριά, τον αέρα και τη θάλασσα - ένας σημαντικός παράγοντας στη στρατηγική αποτροπής της, σύμφωνα με τον Υπουργό Άμυνας, Rajnath Singh. Δεδομένα από τη δημοσίευση του Διεθνούς Ινστιτούτου Στρατηγικών Σπουδών «The Military Balance» δείχνουν ότι οι ΗΠΑ διαθέτουν μακράν τον μεγαλύτερο στόλο πυρηνοκίνητων υποβρυχίων παγκοσμίως με 66 σκάφη. Η Ρωσία έχει λιγότερα από τα μισά, περίπου 30, ενώ η Κίνα είχε 12 στις αρχές του 2024. Τα πυρηνοκίνητα υποβρύχια δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι οπλισμένα με πυρηνικά, αλλά ότι κινούνται με πυρηνικό αντιδραστήρα αντί για πρόωση με ντίζελ-ηλεκτρική ενέργεια. Ωστόσο, ��α ισχυρά αυτά σκάφη συχνά χρησιμοποιούνται και για αυτόν τον σκοπό. Για να ενισχύσει την ναυτική άμυνα της Αυστραλίας εν μέσω της αυξανόμενης ανησυχίας των δυτικών χωρών για τη στρατιωτική επέκταση της Κίνας, οι ΗΠΑ συμφώνησαν πέρυσι να πουλήσουν στη χώρα τρία υποβρύχια κλάσης Virginia, πυρηνοκίνητα, στις αρχές της δεκαετίας του 2030 και άλλα δύο αργότερα αν χρειαστεί. Το Πεκίνο επέκρινε την κίνηση, λέγοντας ότι ενθαρρύνει έναν αγώνα εξοπλισμών. Ο εκπρόσωπος του κινεζικού Υπουργείου Εξωτερικών, Wang Wenbin, προειδοποίησε ότι οι τρεις χώρες βαδίζουν «όλο και πιο μακριά στο μονοπάτι του λάθους και του κινδύνου». Σύμφωνα με τη The Guardian, στο πλαίσιο της νέας λεγόμενης συνεργασίας Aukus, το Ηνωμένο Βασίλειο ενδέχεται επίσης να δει σημαντική αύξηση στα υποβρύχιά του βαθιάς θαλάσσης. Η Βραζιλία θα είναι ακόμη που σχεδιάζει να αποκτήσει πυρηνοκίνητα υποβρύχια στο μέλλον. Σχεδιάζει να ξεκινήσει την κατασκευή του πρώτου το 2025 στο πλαίσιο μιας συνεργασίας με τη Γαλλία. You will find more infographics at Statista  Read the full article

[rulinarulina]

ΕΕ: Κλιμακώνεται η διένεξη μεταξύ Κομισιόν και Ουγγαρίας μετά το ταξίδι του Όρμπαν στη Μόσχα

Στα άκρα βαδίζουν οι σχέσεις Ουγγαρίας – Κομισιόν, μετά το ταξίδι του Όρμπαν στη Μόσχα. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προχωρά σε μποϊκοτάζ της προεδρίας της Ουγγαρίας στην ΕΕ, με φόντο την οργή στις Βρυξέλλες για το ταξίδι που έκανε ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν στη Μόσχα. Η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν αποφάσισε ότι στις εργασίες ευρωπαϊκών θεσμών το εξάμηνο της ουγγρικής προεδρίας η συμμετοχή δεν θα…

[fandomchaosposts]

Το να σκαρφαλώσεις κρυφά σ' ένα πλοίο μέρα μεσημέρι ήταν πιο εύκολο απ' όσο νόμιζες.

Πέφτεις στο πάτωμα του καταστρώματος και ξαπλώνεις, κατάκοπ@ απ' την προσπάθεια. Ευτυχώς που βρέθηκε αυτή η ξαπλώστρα, να κρυφτείς από πίσω μέχρι να ανακτήσεις τις δυνάμεις σου.

Μόλις νιώθεις πως έχεις συγκεντρώσει αρκετή δύναμη για να αντιμετωπίσεις το οτιδήποτε υπάρχει εκεί, κρυφοκοιτάζεις τον κόσμο που πηγαινοέρχεται στο κατάστρωμα.

Είναι όλοι τους... φυσιολογικοί. Οικογένειες, μοναχικοί ταξιδιώτες, ζευγάρια, μικρά παιδιά.

Μερικοί βαδίζουν πάνω κάτω και περιστασιακά ρίχνουν ματιές στα ρολόγια τους. Μερικοί κάθονται στα παγκάκια και καπνίζουν ή κοιτούν το τηλέφωνό τους. Τα παιδιά κάθονται ήρεμα δίπλα στους γονείς τους. Κανένα δεν κλαίει. Αλλά κανένα δεν παίζει.

Η περιέργειά σου κερδίζει. Αγγίζεις το μπράτσο ενός πιτσιρικά που τριγυρνά μόνος του δίπλα στην κρυψώνα σου. Εκείνος γυρνάει να σε αντικρίσει.

"Πού πηγαίνει το πλοίο;"

"Το πλοίο...;" Τα μάτια του μικρού δυσκολεύονται να επικεντρωθούν στο πρόσωπό σου, ρεμβάζουν πέρα από τον ορίζοντα. "Το πλοίο θα πήγαινε στο νησί. Διακοπές. Αλλά έχει αργήσει."

"Έχει αργήσει να φτάσει στο νησί;" ρωτάς.

"Ναι. Περιμένουμε πολύ- πολύ ώρα. Βαριέμαι." Σου πιάνει τον καρπό με το μικρό του χέρι. "Θες να παίξουμε μέχρι να φτάσουμε στο νησί; Το πλοίο έχει παιδική χαρά. Μου αρέσει να φτιάχνω κάστρα στην άμμο."

Τι κάνεις;

α) ακολουθείς τον μικρό.

β) απομακρύνεσαι γρήγορα.

α. ακολουθώ τον μικρό. Αν και η όλη κατάσταση μου φαίνεται αρκετά περίεργη, και ο μικρός συμπεριφέρεται σαν μπερδεμένο φάντασμα, προτιμώ να μην είμαι μόνος μου σε αυτό το ανατριχιαστικό πλοίο.

[oraiotisimeras]

Ο άγνωστος αντίπαλος του Φειδία

Γιάννης Ρίτσος

Το ’ξερε: το έργο, που απ’ αυτόν περίμεναν, ποτέ δε θα το δώσει, παρόλο το υλικό που ’χε προσεχτικά με τα χρόνια μαζέψει,παρόλη του την τεχνική εμπειρία — ανώτερη όλων· — ένα έργο, π.χ., όπως ο πολυστόλιστος κι υπερμεγέθης Ζευς της Ολυμπίας που κάτω από τα πόδια του ήταν χαραγμένο: «Είμαι έργο του γιου του Χαρμίδη, του Φειδία, πολίτη Αθηναίου».

Ω, κάτι τέτοια, με τόσην έμφαση, τόση σπατάλη, — το ’ξερε — ποτέ δε θα πετύχει· του ’λειπε κείνη η απλοϊκότητα, η ωραία αφέλεια της εύκολης πίστης που φτιάχνει με την κολακεία, τη φιλαρέσκεια, την υπερβολή και, κάποτε, με την πανούργα συγκατάβαση, τα μεγαλειώδη έργα παραδεχτά απ’ τα πλήθη· — στέκονται τριγύρω τους, κοιτάζουν ώρες, στριμώχνονται, μιλούν, μασούν ηλιόσπορους, τα αποθαυμάζουν, (πιότερο, αλήθεια, για το βάρος του χρυσού, για τους πολύτιμους λίθους), τα αποτιμούν σε τάλαντα, χωρίς οι ανίδεοι να υποπτεύονται διόλου ότι είναι σκέτα γυαλιά χρωματιστά, — και τα πραγματικά διαμάντια τα ’χει ο πραγματικός τεχνίτης στο σεντούκι του καλά κρυμμένα, κάτω, βαθιά, στο μέγα υπόγειο όπου τις νύχτες κατεβαίνει μονάχος μ’ ένα ένοχο, τρεμάμενο κερί στο χέρι, δοκιμάζοντας το θάνατό του και πελεκώντας μόνο τ’ άγαλμά του, ξέροντας πως ούτε αυτό δε θα τελειώσει. Παρηγοριά του αμφίβολη: το ημιτελές είναι το γνώρισμα των αριστουργημάτων.

(Κι ίσως σε τούτο τ�� άγαλμα να μην ήτανε μόνον αυτός μα και οι άλλοι, όχι θεοί, μα κείνοι που βαδίζουν πάντοτε, δε στ��ματούν, δεν τελειώνουν).

Λέρος, 20.X.68

[eclecticstarlightblogger]

Ο Ελληνικός μονόδρομος

Γράφει ο Γιώργος Βενετσάνος Μας λένε οι πολιτικοί μας ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις εξακολουθούν να βαδίζουν στον δρόμο της προσέγγισης. Επί της ουσίας, όμως αυτό το οποίο παρατηρούμε εμείς οι πολίτες είναι ότι μέχρι στιγμής δεν φανερώνει πως οι γείτονες μας στην Τουρκία έχουν κάνει πίσω αν όχι στο σύνολο, έστω και στο ελάχιστο από […] Ο Ελληνικός μονόδρομος – olympia source…

[thoughtfullyblogger]

Ο Ελληνικός μονόδρομος

Γράφει ο Γιώργος Βενετσάνος Μας λένε οι πολιτικοί μας ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις εξακολουθούν να βαδίζουν στον δρόμο της προσέγγισης. Επί της ουσίας, όμως αυτό το οποίο παρατηρούμε εμείς οι πολίτες είναι ότι μέχρι στιγμής δεν φανερώνει πως οι γείτονες μας στην Τουρκία έχουν κάνει πίσω αν όχι στο σύνολο, έστω και στο ελάχιστο από […] Ο Ελληνικός μονόδρομος – olympia source…