#ατάκες από το The Room

[antonakic]

Release The Memory

Στις 29 Οκτωβρίου του 1990 η Τέτη Παπαχαρίτου επέστρεψε στην Ελλάδα από τη Μεγάλη Βρετανία όπου σπούδαζε Ιστορία Τέχνης και ανακοίνωσε στη μητέρα της Όλγα Χαρίτου Παπαχαρίτου και στις δύο θείες της, Μαρία και Ειρήνη πως διέκοψε τις σπουδές της διότι η Δυτική Τέχνη είχε πεθάνει. Παρά τις υστερικές προσπάθειες της μητέρας της να την μεταπείσει, η Τέτη δεν επέστρεψε στο Λονδίνο, παρέμεινε στην Αθήνα, νοίκιασε ένα διαμέρισμα με τη φίλη της την Εύη στο Λυκαβηττό και άρχισε να φτιάχνει κοσμήματα ενώ παράλληλα έπιασε δουλειά στο μπαρ Πασπαρτού. (Οι Τρεις Χάριτες, “Μάνα Κουράγιο”, Επεισόδιο 29, πρώτη προβολή: 29 Οκτωβρίου 1990, Mega Channel). Από τότε έχω παρακολουθήσει αυτό το επεισόδιο από  τη δημοφιλή ελληνική τηλεοπτική σειρά Οι Τρεις Χάριτες πολλές φορές στο YouTube. Σε συνδυασμό με τις ξεκαρδιστικές ατάκες των ηρωίδων για το αν η Τέτη έχει την ηθική υποχρέωση να αναστήσει τη Δυτική Τέχνη ή αν θα βρει τον εαυτό της αγοράζοντας με λεφτά της μαμάς της μηχανάκι αντί ψυγείου, παρατηρώ κάθε φορά τα μοτίβα στα εξαντρίκ πουλόβερ που φοράνε, το ιδιαίτερα καλαίσθητο μοντέρνο σαλόνι τους -ένα σκηνικό που θυμίζει περισσότερο θεάτρου παρά τηλεοπτικό- τα ζωγραφικά έργα του Τσαρούχη και του Μόραλη στους τοίχους τους. Πρόκειται για μια εξιδανικευμένη εκδοχή των σπιτιών που μέναμε τότε, τις αρχές τις δεκαετίας του 90 και ίσως των σπιτιών που θα θέλαμε να έχουμε τώρα.  Μια μονοκατοικία, μάλλον της δεκαετίας του 30, κάπου στο Χαλάνδρι, ανακαινισμένη εσωτερικά, με μοντέρνα και κλασσικά στοιχεία (κυρίως το υπνοδωμάτιο της “γεροντοκόρης” Ειρήνης). Είναι το σπίτι των θείων μας, όχι στη πραγματικότητα αλλά η ανάμνηση που έχουμε από αυτό 20 χρόνια μετά, όταν οι λευκοί μοντέρνοι καναπέδες από τον Βαράγκη έχουν φθαρεί και αντικατασταθεί με πιο σύγχρονούς τους, πιο άνετους, από το ΙΚΕΑ, τα ξύλινα κουφώματα έχουν γίνει αλουμινένια και μια plasma high definition flat screen έχει διαδεχθεί τη μαύρη τηλεόραση - έπιπλο με τις βιντεοκασέτες -δώρα του περιοδικού Σινεμά- στο πλάι. Κάποια από τα ρούχα τους τα φοράμε ακόμη ή προσπαθούμε να τα ξαναβρούμε στα πατάρια των μανάδων μας και σίγουρα μπορούμε να αναγνωρίσουμε τα σχήματα, τα μοτίβα, το συνδυασμό των χρωμάτων όπου και αν τα εντοπίσουμε στο τωρινό μας περιβάλλον, είτε ως γνήσια απομεινάρια αυτής της περιόδου, είτε ως αναπαραστάσεις τους. Παρά τις αμέτρητες φορές που έχω επισκεφτεί το σπίτι των αδερφών Χαρίτου αδυνατώ να θυμηθώ αυτό που είδα τη πρώτη φορά, προτού ξεκινήσουν οι επαναλήψεις. Επιχειρώ να το περιγράψω αφαιρώντας και αλλοιώνοντας πολλά από τα στοιχεία, μετατρέποντας το περισσότερο σε μακέτα της ανάμνησης μου παρά σαν μια απεικόνιση ενός σκηνικού.

__

Release The Memory

On October 29th 1990, Teti Papacharitos returned to Greece from Great Britain where she was studying History of Art and announced to her mother Olga Charitos Papacharitos and her two aunts, Maria and Eirini, that she is quitting her studies because Western Art is dead. Despite her mother's hysterical efforts to persuade her otherwise, Teti never returned to London . She stayed  in Athens, rented an apartment with her friend Evi on Lycabettus Hill  and started making jewellery while working at Passepartout bar.   (Oi Treis Harites / Τhe Three Graces, “Mother Courage”, Episode 29, first aired: October 29, 1990, Mega Channel)

Since its first air date, I have watched the above episode many times over on YouTube. Apart from the hysterically funny one-liners of the main cast about Teti's moral obligation to revive Western Art or about her quest to "find herself" by buying a motorcycle instead of a fridge with her mother's money, I have always observed the motifs on their eccentric sweaters, their surprisingly sleek, modern living room -looking more like a stage than a tv set-, the Tsarouchis and Moralis paintings on their walls.

It is an idealized version of the houses we lived in, in the beginning of the 90s and maybe a version of the homes we would have liked to live in now. A stand-alone house, probably built during the 1930s somewhere in Chalandri, recently refurbished with modern and classical elements (esp. Eirini's -the spinster's- bedroom). It's our uncles' and aunts' home, not in reality, but in the way it is remembered twenty years later, after the white Varangis couches have been replaced with more current, more comfortable IKEA ones, the wooden window frames have become aluminium  and the High Definition Plasma Screen has succeeded the black TV console and the video tapes, gift from “Cinema” magazine and all. We still wear some of their clothes or try to find them in our mothers' attics, and surely we can recognize the shapes, motifs, color combinations wherever we may detect them in our current habitat, either as authentic remains of that period or as their representations.

Despite the endless times I have visited the Charitos sisters' home, it is impossible to remember what it was, that first time, that I saw it before the reruns begun. I attempt to describe it by abstracting and distorting many of its elements, to turn into it a model of my remembrance rather than an exact depiction of a set.

[schoolofrockgr]

The Room | Η καλύτερη κακή ταινία όλων των εποχών

Και με αυτόν τον τόσο παράδοξο τίτλο, μπορώ να πω πως εδώ και καιρό σκόπευα να γράψω για την καλύτερη κακή ταινία που έχω δει στην ζωή μου. Και ενώ υπήρχαν πολλές υποψηφιότητες, που σκεφτόμουν και είχα στο μυαλό μου, προκειμένου να ψηφίσω, το The Room ήταν η μόνη λογική επιλογή.

Η ταινία του 2003, με τον Tommy Wiseau και διάφορους άλλους άσημους ηθοποιούς που έμελλε να αλλάξει την ζωή πολλών για πάρα πολύ καιρό. Αλλά πριν προχωρήσω στο πώς άλλαξε τη ζωή αρκετών, ας αναλύσουμε λίγο την ταινία ως προς την προετοιμασία της και τα σφάλματα της.

Αρχικά το The Room, έπρεπε να ήταν ένα θεατρικό έργο, το οποίο είχε ολοκληρώσει ο Wiseau το 2001. Σκοπός του ίδιου, ήταν να δείξει τα πόσα θετικά και αρνητικά πράγματα σε μία ζωή μπορούν να λάβουν χώρα σε ένα μόνο δωμάτιο. Επίσης, όπως μαθαίνουμε, από τον ηθοποιό που έπαιζε τον Mark στο The Room, Greg Sestero, o Wiseau αρχικά σκόπευε, ολόκληρη η ταινία να γυριστεί σε ένα μόνο δωμάτιο. Αλλά, αυτό δεν συνέβη ποτέ. Το 2002, αφού ο Wiseau δεν μπόρεσε να δημοσιεύσει το έργο του, αποφάσισε να το σκηνοθετήσει, να το παραγάγει μόνος του, προκειμένου να έχει τον πλήρη έλεγχο σε αυτό. Το budget της ταινίας έφτασε τα 6 εκατομμύρια δολάρια, τα οποία ο Wiseau τα έδινε δεξιά και αριστερά, προκειμένου να φιλμάρει μια συγκεκριμένη σκηνή της ταινίας σε διαφορετικές τοποθεσίες, σε αχρείαστο εξοπλισμό, καθώς και στην απόλυση ηθοποιών, που είχαν αρχικά συμφωνήσει για τους ρόλους.

Πολλοί ηθοποιοί που συμμετείχαν στο The Room δεν είχαν εμπειρία υποκριτικής. O Greg Sestero, ο οποίος είχε υποδυθεί τον Mark, είχε συμφωνήσει με τον Wiseau να είναι από τα μέλη της παραγωγής και όταν έφυγε ο ηθοποιός που θα υποδυόταν κανονικά τον χαρακτήρα, εκείνος αποφάσισε να βοηθήσει και να υποδυθεί εκείνος τον Mark. Η κοπέλα που υποδύθηκε την Lisa, σε συνέντευξη της, είχε αποκαλύψει ότι πριν από αυτή, υπήρξαν άλλες 3 κοπέλες, οι οποίες δεν ταίριαζαν με τον ρόλο ή απλά δεν είχαν κάποιο ταλέντο ή κάποια γνώση από υποκριτική, ενώ η ταινία αποτέλεσε το ντεμπούτο της ηθοποιού Carolyn Minnott, που υποδυόταν την Κλοντέτ, την μητέρα της Lisa.

Το σενάριο του The Room, περιείχε διάφορα sub-plots τα οποία δεν είχαν καμία βάση το ένα με το άλλο και μάλιστα τα περισσότερα ήταν απλά αναφορές, οι οποίες στην συνέχεια, διαγραφόταν πλήρως από το υποσυνείδητο των χαρακτήρων και από την ταινία. Για παράδειγμα: η Claudette στην ταινία αναφέρει ότι έχει καρκίνο και στην συνέχεια τα πάντα είναι μέλι-γάλα, λες και η ίδια δεν το έχει αναφέρει ποτέ αυτό. Σε μια άλλη σκηνή, η οποία δεν μπήκε στην ολότητά της στο final cut της ταινίας, ο Mark απειλεί ότι θα πετάξει τον Peter από την ταράτσα του σπιτιού του Johnny, όταν ο Peter εκφράζει την δυσαρέσκεια του, για την σχέση του Mark με την Lisa.

Τελικά τον ρίχνει, αλλά την στιγμή που πάει να φύγει εντελώς και να πεθάνει, ο Mark τον ξαναπιάνει, τον ανεβάζει πάλι επάνω και μιλάνε γεμάτοι χαμόγελο, σαν να μην έχει συμβεί εντελώς τίποτα. Ο Sestero, στο best-seller βιβλίο του, The Disaster Artist, αναφέρει ότι ο Wiseau είχε μια ιδέα, όπου ο Johnny θα αποκαλύπτονταν ότι είναι μισός άνθρωπος, μισός βρυκόλακας και ότι θα ζούσε και μετά την αυτοκτονία, σκοτώνοντας την Lisa, τον Mark και τον Denny που κάθονται από πάνω του στην τελευταία σκηνή της ταινίας, αλλά τελευταία στιγμή αποφάσισε να βγάλει την σκηνή, αφού δεν έβρισκε τρόπο για να την παρουσιάσει στο κοινό.

Η μακράν πιο άσχετη σκηνή ήταν αυτή που πάνε και παίζουν rugby φορώντας κοστούμια σε ένα σοκάκι. Ο Wiseau είχε πει ότι ήθελε να προωθήσει την ομαδικότητα και την πλάκα που έχει το αμερικάνικο ποδόσφαιρο, δίχως να υπάρχουν τα προστατευτικά καλύμματα και τα γήπεδα. Ο Sestero, είπε ότι ο Wiseau επέλεξε να φιλμάρει αυτήν την σκηνή, δίχως να δώσει βάση σε άλλες πιο σημαντικές σκηνές, όπως μια όπου ο Peter, θα μίλαγε στην Lisa και θα έλεγε να πει στον Johnny για την σχέση της με τον Mark. Ο ηθοποιός που έπαιζε τον Peter, λόγω της αγανάκτησής του, με τον Wiseau αποχώρησε και ένας κομπάρσος χρησιμοποιήθηκε την τελευταία στιγμή να κάνει τις σκηνές που άφησε ανολοκλήρωτες ο άνδρας που υποδυόταν τον Peter, δίχως να μας εξηγεί ποιος είναι.

Γενικότερα, η εντύπωση που άφησε η ταινία ήταν κακή και οι περισσότεροι κριτικοί την έθαψαν, λόγω του σεναρίου, της ηθοποιίας και της σκηνοθεσίας της. Αλλά το The Room στις καρδιές των fans έμεινε ως μια cult ταινία και σας εξηγούμε. Για πολλά χρόνια, οι κακές ταινίες έμεναν θαμμένες λόγω ακριβώς της ποιότητας τους. Όμως οι πιο νέοι, που έχουμε την τάση να ξεθάβουμε διαμάντια του κινηματογράφου και του “ποιοτικού” σινεμά ξεθάψαμε ταινίες, όπως το Samurai Cop, το Miami Connection και το The Room. Μέχρι και το Samurai Cop, λόγω του cult following που είχε έκανε sequel το 2015. Σόρρυ, αλλά ποιοι νομίζατε ότι κάνανε φίρμα την ταινία Kung Fury; Και όχι μόνο αυτό, αλλά θα έχουμε και sequel.

To The Room είναι ο Πολίτης Κέιν των κακών ταινιών. Μέχρι και το 2003, κανέναν δεν τον ένοιαζε το μαύρο παρελθόν των ταινιών, μέχρι που ήρθε η ταινία του Wiseau. Το γεγονός ότι το story είναι τόσο χαζό, οι χαρακτήρες είναι όλη την ώρα με ένα βλέμμα σε φάση “τι κάνω εγώ σε αυτήν την ταινία;”, οι διάλογοι είναι χαζοί και ο μόνος πωρωμένος με τον δικό του αλλόκοτο και τρελό τρόπο είναι ο Wiseau, κάνει το The Room μια διασκεδαστική εμπειρία.

Σίγουρα δεν πρόκειται για μια ταινία που θα σε κάνει να συγκινηθείς, που θα σε κάνει να κλάψεις, που θα σε κάνει να ταυτιστείς με το δράμα που περνάει, κατά το σενάριο, ο Johnny, που είναι και ο πρωταγωνιστικός ρόλος, αλλά αντιθέτως, μια μέρα, που θα είσαι down και θα θες να δεις μια ταινία που θα σε κάνει να γελάσεις και να διασκεδάσεις και να νιώσεις για μια στιγμή χαζούλης/χαζούλα με αυτά που θα δεις, το The Room είναι ακριβώς η ταινία σου.

Και αυτό ο Wiseau το πέτυχε. Το κοινό γέλασε με το The Room και κουνήθηκε στον ρυθμό των πολλών “Hi/Bye”, της ατάκας “Chicken”, των άσχετων σκηνών δεξιά και αριστερά και το ευχαριστήθηκε με την ψυχή του. Ο Sestero το 2011, έγραψε βιβλίο σχετικά με την εμπειρία του, στην ταινία, που ονομάστηκε The Disaster Artist, το οποίο έγινε best seller και ήταν τόσο καλό, που έγινε και με μια πολυβραβευμένη ταινία, με πρωταγωνιστές τους James & Dave Franco και σε σκηνοθεσία του πρώτου.

Βιντεοπαιχνίδια, τραγούδια, θέατρα, ντοκιμαντέρ.

Όλα αυτά έχουν γίνει για μια απλή και χαζή θα μπορούσε να πει κανείς ταινία, που ωστόσο κατάφερε και έκανε τον θεατή να γελάσει και να ξεχάσει για μια στιγμή τα προβλήματά του. Ο Tommy Wiseau έχει πάντα έναν δικό του τρόπο αντίληψης της πραγματικότητας (το απέδειξε και πιο πρόσφατα, με την audition του ως Joker) και των ταινιών και αυτό ακριβώς, δηλαδή η τρέλα και η παραξενιά του σκηνοθέτη, έκανε το The Room να πετύχει το σκοπό του και να γίνει μια από τις καλύτερες, ως προς την κατηγορία των κακών ταινιών, ταινίες όλων των εποχών.

Υ.Γ. Όλα αυτά τα χρόνια, με τις προβολές σε όλο τον κόσμο και επειδή ο Wiseau έχει τα ολοκληρωτικά δικαιώματα για την ταινία (δεν την πρόλαβε η Disney, γμτ) έχει καταφέρει και έχει βγάλει πίσω τα 6 εκατομμύρια που ξόδεψε. Υπολογίζεται πως βγάζει κάθε χρόνο κοντά στο μισό εκατομμύριο δολάρια από το The Room. Θα βγάλει και κέρδος δηλαδή.

Για περισσότερα αφιερώματα, μείνετε συντονισμένοι στο School of Rock. Join Us!

[schoolofrockgr]

Το Τατουάζ είναι το The Room της Ελλάδας

Να ένα κείμενο που ήθελα να γράψω εδώ και καιρό. Οι λόγοι που το τρέναρα, πολλοί. Γενικά δεν μου προκαλεί ενδιαφέρον η ελληνική τηλεόραση και δεν θέλω να γράφω για πράγματα που με χαλάνε, γιατί δημιουργούνται κείμενα γεμάτο γκρίνια.

Αλλά το Τατουάζ ρε φίλε, είναι περιπτωσάρα. Ίσως αυτός ο χρόνος που πέρασε, με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι πρόκειται για το ελληνικό The Room.

Τώρα, αν αναρωτιέσαι πώς ο αρχισυντάκτης (κλαιν) του School of Rock, βρέθηκε να βλέπει Τατουάζ, σίγουρα θα είσαι κάτω των 20 και δεν ξέρεις τι πάει να πει συγκατοίκηση και παραχωρήσεις. Όπως εγώ πιάνω τον καναπέ για Daredevil και Punisher (και σε επανάληψη αν θέλω), έτσι κάνω υπομονή στο Τατουάζ και κάθε Τατουάζ.

Δεν είναι ότι το παρακολουθώ και στενά. Τις περισσότερες φορές παίζω με το κινητό μου ή διαβάζω κανά βιβλίο, αλλά όλο και κάποια εικόνα ή διάλογο (της τρομάρας) θα ξεκλέψω. Έτσι κατέληξα στον παρακάτω μονόλογο:

Wannabe Antonio Banderas (αλλά είμαι ο Tommy – εκτός της φάτσας)

Καταρχάς να ξεκινήσουμε από τον δημιουργό-πρωταγωνιστή του. Πολυθεσίτης και με τον πιο «γαμάτο» ρόλο, αφού είναι freelance reporter που ξεσκεπάζει κύκλωμα παιδικής πορνογραφίας, πάντα ένα βήμα μπροστά από όλες τις αστυνομίες του κόσμου. Δεινός χορευτής και «δεν σηκώνω πολλά-πολλά γιατί είμαι άντρας βαρύς».

Αυτά στον πρώτο κύκλο. Στον δεύτερο… μετατρέπεται σε Γκουφη και ο συνεργάτης του στον Φέθρυ και όποιον πάρει Χάρος από τις γκάφες τους. Συνέπεια χαρακτήρα; Ποιος τον χρειάζεται μωρέ, Αφού λέει ότι έχει σφηνωμένη μια σφαίρα στο κεφάλι από γεννησιμιού του (σοβαρά), άρα έτσι καλύπτονται όλα.

Αστυνομία – φυλακές – συμμορίτες

Κάποιος πρέπει να θαυμάζει πολύ το Orange Is The New Black, σε συνδυασμό με τα Prison Break και CSI. Φυσικά όλα αυτά έχουν σχέση με το Τατουάζ, όσο και τα έργα του Τενεσί Ουίλλιαμς, που θαύμαζε ο μεγαλειότατός Tommy, με το The Room.

  Εσύ ποιος είσαι είπαμε;

Το Τατουάζ έχει ένα σωρό άκυρους χαρακτήρες, που εμφανίζονται και εξαφανίζονται σε χρόνο Dt, χωρίς να καταλάβεις πού, πώς, πότε και γιατί γνωρίζονται με τους υπόλοιπους. Σε κάθε σκηνή που διασταυρώνονται όλοι, σπας το κεφάλι σου να καταλάβεις.

Μπλα – μπλα – μπλα

Όπως είναι λογικό, αφού πρόκειται για Ελληνική (ναι, Ελληνοκυπριακή) σειρά, όλη η ιστορία είναι ένα τεράστιο exposition, που πάει από δωμάτιο (The Room) σε δωμάτιο, με ατελείωτους διαλόγους και καμία δράση. Ναι, στο season finale πέρσι είχε μια σκηνή με ελικόπτερο που θα έκανε τον Τομ Κρουζ να δακρύσει.

Σε μακαιρώσω

Έχει σίριαλ κίλερ. Ναι, έτσι όπως το γράφω. Όχι serial killer, ψυχοπαθή δολοφόνο ή έστω μανιακό· όχι, όχι κύριε γύφτουλα που μας διαβάζεις. Έχει… Σ Ι Ρ Ι Α Λ Κ Ι Λ Λ Ε Ρ. Τρέμε Dexter γατάκι. Τι Bay Harbor Butcher και αρχίδια. Ο άλλος ο μουσάτος αυγουλομάτης, έχει ξεκάνει τη μισή Αίγινα και δεν έχει πάρει χαμπάρι κανείς. Έτσι φαντασιώνομαι τον Σεφερλή να πετάγεται από καμία γωνιά και να λέει: ΣΙΡΙΑΛ! Καλό, έ;

Αντρίλα με… Τατουάζ

Έχει Γκλέτσο. ΝΑΙ ΡΕ ΕΧΕΙ! Όπου φυσικά παίζει τον ρόλο της ζωή του. Βαρύς αλλά δίκαιος. Σκληρός αλλά συγκαταβατικός όπου θέλει. Αρσενικό.

Έχει (και) Ντάνο. Ε, θα μας ξεκάνετε. Προς υπεράσπιση του νικητή του Survivor, που μέχρι πριν δυο χρόνια δεν ήταν ηθοποιός, η ερμηνεία του δεν επισκιάζεται επ’ ουδενί από των επαγγελματιών γύρω του. Βέβαια, είπαμε, αυτή η παραγωγή είναι το The Room της Ελλάδας, αλλά δεν είναι πρόβλημα δικό του αυτό.

Προβλημά του είναι ότι αναπνέει πολύ βαριά και μπουκώνει ο ήχος.

Πετάχτε τους εγκυκλοπαίδειες

Όπως ο θεϊκός Tommy Wisaeu γέμισε το πλατό του με stocked φωτογραφίες από κουτάλια, για backround, έτσι και στο Τατουάζ, αν είσαι προσεκτικός βρίσκεις διάφορα όπως το παρακάτω που επισήμανα στο facebook.

Αλήθεια, την έχω ακόμα την εγκυκλοπαίδεια στο πατάρι μου. Έτσι λοιπόν, αφού σε κάθε προβολή του The Room, ο κόσμος για την καυλάντα πετάει πλαστικά κουτάλια, γιατί να μην πετάμε εμείς τις εγκυκλοπαίδειες;

Υ.Γ. Ακόμα ένας λόγος που καθυστ��ρησα το κείμενο είναι γιατί ένας από τους πρωταγωνιστές, είναι αναγνώστης μας. Δεν ήθελα να στεναχωρήσω (αν και γενικά δεν έχω αυτή τη διάθεση) τον μοναδικό celebrity που μας στηρίζει. Βέβαια, τώρα που η σειρά τον «σκότωσε», πήρα φόρα.

Y.Γ. 2 Σε αυτά τα άρθα, το καλύτερο part είναι τα σχόλια/παρατηρήσεις που προσθέτουν υλικό στο ήδη υπάρχων.

Η Άρτεμις Τούλη είπε:

Να φτιάξουν το ξύλο από το κρεβάτι του Ντάνου στα Μετέωρα, γιατί επίσης χαλάει τον ήχο με τα τριξήματά του (εκτός από τα ρουθούνια του).

Ο Άγις Τουρνάς είπε:

Μια παμπλουτη εφοπλιστινα με εδρα επιχειρησεων στο Λονδινο, εχει ενα γραφειο λιγο καλυτερο απο του διευθυντη του ΟΑΕΔ και το σπιτι της να ειναι αντι για βιλαρα, ειναι ενα τριαρι δεκαετιας; Και η επικη απαντηση της στον γιο της, σε καπ��ια συζητηση: »Ηρεμησε τωρα και φαε το σουσι σου, μη κρυωσει».

Ο… αδερφός μου είπε:

Αυτή η σκηνή με τον Ρουμπέση (ο freelance reporter που λέγαμε), που κρύβεται πίσω από μια πόρτα στο αστυνομικό τμήμα και ο κατά τα άλλα τρομερός αρχηγός της αστυνομίας, νομίζει ότι έχει πιτσικάρει επειδή δεν ανοίγει τελείως. Και έχει επαναληφθεί 40 φορές σε 3 μήνες. Γαμώ…

Υ.Γ. 3 Sorry που ενοχλώ, αλλά μόλις ανακάλυψα και αυτό (διαβάστε την ανάλυση του συγκεκριμένου χαρακτήρα). Ε, σιγουρεύτηκα πια για τον Tommy Wisaeu!

[schoolofrockgr]

Κάποιος έφτιαξε τραγουδάρα με τις ατάκες από το The Room

Νομίζουμε πως όσα έπρεπε να ειπωθούν για τον βρυκόλακα του Hollywood που αποδεικνύει ότι όλα είναι πιθανά είναι στη ζωή, έχουν ειπωθεί στο άρθρο μας ΕΔΩ.

Ο Tommy Wiseau συνεχίζει να δίνει έμπνευση σε κόσμο να ασχοληθεί μαζί του και με το έργο ζωής του, το The Room. Αυτή τη φορά, οι The Gregory Brother πήραν τις ατάκες της ταινίες και της έκαναν… Songify. Τραγουδάρα με τις ατάκες από το The Room.

Το χιτάκι του καλοκαιριού. Να πίνεις τη μπύρα σου δίπλα στη θάλασσα και να κάνεις τσιπ-τσιπ-τσιπ-τσιπ.

Επίσης τσεκάρετε και το νέο μουσικό όργανο που θα κάνει θραύση. Το oh hi Markοχορδο