#αλκυόνη παπαδάκη

[hope-is-what-destroyed-me]

Οι όρκοι των ανθρώπων μοιάζουν πολύ με τις πεταλούδες. πετούν για λίγο στην ψυχή πίνουν μέλι από τους πόθους και τα όνειρα της και ύστερα χάνονται. Πεθαίνουν. Σαν τις πολύχρωμες πεταλούδες...

-Αλκυόνη Παπαδάκη

[ihavereachedtheforties]

Είναι κάτι νύχτες -Αλκυόνη Παπαδάκη

Είναι κάτι νύχτες, που τ’ αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά. Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου. Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες. Και τα ξερά κλαδιά. Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου. Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα, να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη,ούτ’ ένα λουλουδάκι. Ούτ’ ένα…

[otan-o-erws-synanthse-to-xaos]

Αν άλλαζα κάτι,

θα έβαζα ένα όριο στην ψυχή μου.

Αλκυόνη Παπαδάκη

[cillius]

Μην περιμένεις από κανέναν να σου δώσει αυτά που δεν ξέρει ή δεν έχει. Είναι άδικο.

Αλκυόνη Παπαδάκη, Κόντρα στο κύμα

[b-l-u-r-re-d]

Βαρέθηκα να ανάβω φωτιές για να ζεσταθούν οι άλλοι και στο τέλος να ξεπαγιάζω εγώ.

Να μοιράζομαι την καρέκλα μου με τον κάθε κουρασμένο και στο τέλος να στρογγυλοκάθεται αυτός και γω να κουλουριάζομαι στο πάτωμα.

Να σκουπίζω με τα χείλια μου τα δάκρυα των άλλων και τα δικά μου να ξεραίνονται στα μαγούλα μου και να κάνουν κρουστά.

Κουράστηκε η ράχη μου να κουβαλά πληγωμένους. Στέγνωσε το στόμα μου να τους φωνάζω. Μη σωριάζεστε ρε ξεφτίλες. Σταθείτε στα πόδια σας. Μπόρα είναι. Βγάλτε τις τσίμπλες από τα μάτια σας. Ξημερώνει..

Aπό το βιβλίο “Σκισμένο Ψαθάκι”

Αλκυονη Παπαδακη

[approximately24]

«Όταν η ψυχή δεν έχει χαρακιές δε βρίσκει δρόμο να τρέξει μέσα της ο καημός του άλλου».

_Στο ακρογιάλι της ουτοπίας.

Αλκυόνη Παπαδάκη

[triantafullo-sth-lasph]

«Κάνει τόση παγωνιά.

Κι αυτή η ψυχή μου, τι μανία.

Να θέλει να ρίχνει τα όνειρά της στη φωτιά για να ζεσταθεί.” 

[grotes-queness]

[poso-polu]

Η αγάπη δεν είναι μπακάλικο.

Nα μετράς τι έδωσες εσύ. Τι εγώ. Τι ο άλλος.

Ή δίνεις από την ψυχή σου και βγάζεις τον σκασμό.

Ή κάτσε στη γωνίτσα σου και μέτρα τι δεν πήρες

[Αλκυόνη Παπαδάκη]

[bedifferentbabe]

[panosagapaw]

[xrysafenia]

Είναι μερικοί....εκεί κοντά στα μεσάνυχτα, που ξύνουν το σκοτάδι με τα νύχια τους και βρίσκουνε κομμάτια φως...

Αλκυόνη Παπαδάκη

[ihavereachedtheforties]

Αλκυόνη Παπαδάκη -Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή (απόσπασμα)

Είναι γεγονός πως κάποιοι άνθρωποι δεν μπόρεσανποτέ ν απλώσουν τα «ρούχα» τους στον ήλιο, να τα στεγνώσουν.Πάντα βρεγμένα τα φορούν.Δεν είναι η ζωή που φταίει γι αυτό, κι ας της ρίχνουνόλα τα βάρη.Ούτε οι ίδιοι, βέβαια, φταίνε.Φταίει το ότι δεν τους χάρισε ποτέ κανείς έναν ήλιο.Έναν ολόδικό τους ήλιο.Ν ανατέλλει, να δύει και πάλι ν ανατέλλει λαμπερόςμέσα τους. Αλκυόνη Παπαδάκη -Ξεφυλλίζοντας τη…

[i-pio-faltsa-nota]

«Είναι τόσο μικρή η ζωή! Ούτε τον εαυτό σου δεν προφταίνεις να γνωρίσεις. Ούτε ακόμα να χορτάσεις αυτή τη γλυκιά προσμονή για όλα αυτά που, έτσι κι αλλιώς, το ξέρεις πως δε θα 'ρθουν»

Αλκυόνη Παπαδάκη

[cillius]

- Αλκυόνη Παπαδάκη, Κόντρα στο Κύμα

[b-l-u-r-re-d]

"Βαρέθηκα να χώνω τη ρημάδα την ψυχή μου στα ντουλάπια και να της κρεμώ αρωματικά σακουλάκια να μην τη φάει ο σκόρος. Βαρέθηκα να περπατώ με την πλάτη κολλημένη στα ντουβάρια, γιατί νιώθω γύρω μου το θόρυβο από τα μαχαίρια που ακονίζονται."

Αλκυόνη Παπαδάκη