#αλητεία

[s-pa-s-meno-s]

Ίσως είναι απο εκείνες τις στιγμές που αναζητά μια άψυχη παρουσία δίχως μιλιά να σταθεί δίπλα του για να νιώσει πως ακούγεται. Μια παρουσία. Μια φιγούρα στην τελική και τιποτ'αλλο. Η φωνή του διαπιστώνει πως τελικά δεν ακούγεται, χτυπάει τοίχο. Είναι απ'τις στιγμές, που όλα τα ορθώς ισορροπημένα γύρω του θέλει να τα δώσει μια και να κάνει χαμό. Έτσι για την αλλαγή και την αλητεία.

Όσο και να προσπαθεί να βρει την ηρεμία μέσα του αυτό το αγοράκι, πάντα βρίσκει κάποιος τον τρόπο να του την ταράζει.

Είναι άδικο και αδιανόητο. Γιατί να πονάς έναν καλό άνθρωπο με αγνές προθέσεις; Γιατί να του ζουλάς την καρδούλα του έως ότου κλείσει η παλάμη σου;

Κάθε που έρχεται η γνωστή καταιγίδα προς το μέρος του, βγάζει μια κόλλα χαρτί και τρέχει στην γωνιά του. Πιάνει ένα στυλό και αρχίζει με ορμή να γράφει.

Σκέψεις, λέξεις, παράπονα, πικρίες και κάθε λογής συναισθήματα που τον κατακλύζουν. Γράφει, γράφει, γράφει..ώσπου σταματάει. Σταματάει και καρφώνεται σε εικόνες που ατενίζουν μπροστά του. Κάθε συναίσθημα και μια εικόνα. Ένας άνθρωπος. Ένα μέρος. Μια νοσταλγία. Όλα μαζί τα πακετάρει και τα κάνει ένα ενιαίο φιλμ μικρής διάρκειας αποτυπώνοντας κάθε λεπτομέρεια στο χαρτί.

Νιώθει σαν να βγαίνει ολάκερη η ψυχή του προς τα έξω μέχρι να ανασάνει λιγάκι και με φόρα μετά μπαίνει μέσα. Απερίγραπτο συναίσθημα. Σαν να αδειάζει το μέσα του με θέληση και να μένει μονάχα μια άψυχη φιγούρα.

Ξέρετε τί σημαίνει γραφή για κάποιον που ζεί μέσα απο αυτήν; Για κάποιον που την έχει παρτενέρ σε κάθε προσωπικό του χορό..; Είναι ο φύλακας άγγελός του όταν βυθίζεται στα σκοτάδια του. Είναι το χέρι που τον τραβάει στο φως, όταν δεν ξέρει αν υπάρχει έξοδος. Είναι επίσης η ψυχανάλυσή του, όταν και αυτός ο ίδιος δεν αντέχει τον εαυτό του. Πολλά είναι..

Ένας κύκλος φαύλος που δεν θα κλείσει ποτέ. Γεγονότα, στιγμές, άνθρωποι, καταστάσεις και συναισθήματα, που συνδέονται πάντα με έναν κρίκο μεταξύ τους. Τα πάντα γύρω απο την τροχιά μας ένας φαύλος κύκλος.

Για κάποιους η γραφή, ίσως είναι ένα κομμάτι χαρτί με λίγες λέξεις. Για άλλους πάλι, είναι ίσως κάποια φανταστική ιστορία αγάπης. Για εμάς όμως, που μέσω της γραφής εκφράζουμε όλη την ύλη του εσωτερικού μας κόσμου, είναι "εμείς". Είναι ο κόσμος μας. Ο τρόπος έκφρασης, η ανάλυση και η αυτογνωσία του εαυτού μας. Είναι η καθημερινότητα και η ζωή μας.

Μην μου λέτε λοιπόν μερικοί φανφάρες περί συγγραφής, όταν οι ίδιοι δεν διαθέτετε πνευματικό κόσμο και ψυχική ανάταση. Η συγγραφή θέλει ψυχή. Θέλει πόνο. Θέλει στιγμές. Θέλει έρωτα και βιώματα. Δίχως απ'ολα αυτά, πένα δεν πιάνεις..! Το υπογράφω..

Και συνεχίζουμε..

Το άψυχο χαρτί παίρνει μορφή και σχήμα. Οι εικόνες ζωντανεύουν και τα πρόσωπα μιλάνε. Τα παράπονα και τα "γιατί" διαδηλώνουν. Λίγο ήλιο, μερικά λουλούδια με ανάμεικτα χρώματα, ένα τσιγάρο στο χέρι και μία κούπα καφέ είναι τα μόνα αγαθά που χρειάζεται. Και έπειτα συνεχίζει ακάθεκτος στο ταξίδι που τόσο αγαπάει..Στο ταξίδι της συγγραφής.

Αφήστε τον λοιπόν να κάνει αυτό που ξέρει καλά και που τόσο πολύ αγαπάει, δίχως να τον κρίνετε. Δεν ενοχλεί κανέναν. Έχει την δική του γωνιά να κουρνιάζει για να αποτυπώνει συναισθήματα και λάθη, κάθε που τον πληγώνουν οι άνθρωποι..🖋️📋

[vanou01]

Κόκκινο, εμείς…έτσι για την αλητεία…🖤

[clair-deluneee]

ΠΑΜΕ ΠΟΛΕΜΟ?

Πάνω στην τρέλα μου πάνω στην αλητεία μου

[eclecticstarlightblogger]

Ιωαννης Στρατάκης: Ως καρκινοπαθής καταγγέλλω την πολιτική σας αλητεία, αφαιρέσατε από την συνταγογράφηση δυο ισχυρά παυσίπονα

Σε ανάρτηση του ο γνωστός δημοσιογράφος, Ιωαννης Στρατάκης, αναφερει: Ανάλγητε Γεωργιάδη του Ανάλγητου Μητσοτακη Ιδού τα αίσχη σας: Παραπεμπτικό για αξονική και από 32,1€ συμμετοχή χρεώνονται πλέον 85,83€ Σκιαγραφικό αξίας 38€ από μηδενική συμμετοχή είναι πλέον 25% Και επιπλέον συνταγογράφηση από ακτινολόγο. Ως καρκινοπαθής καταγγέλλω την πολιτική σας αλητεία καθώς αφαιρέσατε από την…

[justforbooks]

O μεγαλύτερος μύθος της Επανάστασης θα έλεγα ότι είναι αυτός με τη δήθεν ύψωση του λάβαρου από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό στη Μονή της Αγίας Λαύρας την 25η Μαρτίου του 1821, όπου τάχα ορκίστηκαν οι αγωνιστές. Η Επανάσταση στην Πελοπόννησο δεν ξεκίνησε καν την ημερομηνία εκείνη, αλλά λίγο νωρίτερα. Ο ίδιος ο Γερμανός, άλλωστε, στα απομνημονεύματά του αναφέρει ότι την ημέρα εκείνη βρισκόταν σε άλλο χωριό. Ο θρύλος της Λαύρας εντασσόταν στις μεταγενέστερες προσπάθειες να συνδεθεί η θρησκευτική με τη νεοαναδυόμενη εθνική ταυτότητα.

Είχε, τελικά, ταξικό χαρακτήρα το ‘21, όπως πρότειναν κάποιοι ιστορικοί; ― Με την έννοια ενός προλεταριάτου που εξεγείρεται, σίγουρα όχι. Δεν προκύπτει από πουθενά αυτό, ήταν μυθεύματα του ΚΚΕ και συγγραφέων όπως ο Γιάννης Κορδάτος. Τον πιστέψαμε πολύ τον Κορδάτο στα νιάτα μας, τραφήκαμε με αυτόν, αλλά δεν ήταν καν ιστορικός ο άνθρωπος, δεν είχε κάνει καμία σοβαρή έρευνα. Μέχρι ανύπαρκτες κοινωνικές τάξεις εφηύρε για να στηρίξει τους ισχυρισμούς του.

Δεν ξέρω ποιανού άλλου λαού η ανεξαρτησία εξακολουθεί, δύο αιώνες σχεδόν αφότου επιτεύχθηκε, να προκαλεί τόσες εντάσεις όποτε κάποιος αμφισβητήσει τον «εθνικό μύθο» που είθισται να τη συνοδεύει. Και που, στην περίπτωσή μας, είναι από τους πιο «φουσκωμένους» καθώς η δημιουργία ενός καινούργιου έθνους-κράτους, ανύπαρκτου ως τότε με την σύγχρονη έννοια, έπρεπε να συνδυαστεί με την ανάδειξή του ως αδιαμφισβήτητου κληρονόμου και θεματοφύλακα της ένδοξης ελληνικής αρχαιότητας αφενός, της Ορθόδοξης πίστης αφετέρου.

Η ελληνική επανάσταση είχε, αναμφίβολα, κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Δεν την καλοβλέπουν οι Μικρασιάτες Έλληνες, οι Φαναριώτες, ούτε βέβαια το Πατριαρχείο. Δεν ξεκινά στις 25 Μαρτίου στα Καλάβρυτα, όπως ορίστηκε σκόπιμα ώστε να συμπέσει με τη θρησκευτική γιορτή του Ευαγγελισμού, μήτε ξεσπά κάπου στον «εθνικό κορμό» αλλά εκατοντάδες χιλιόμετρα βορειότερα, στη Μολδοβλαχία. Δεν είναι καν πόλεμος κανονικός όπως αυτός που διεξήγαγαν τα ευρωπαϊκά έθνη την ίδια εποχή αλλά, στο μεγαλύτερο διάστημά του, ο πρώτος σύγχρονος ανταρτοπόλεμος - που παραλίγο κιόλα να χαθεί όχι από αδυναμία ή ανικανότητα μα από τους εμφύλιους, τη φαγωμάρα και τη διχόνοια. Από την άλλη, υπήρξε η πρώτη επιτυχημένη εθνική εξέγερση με φιλελεύθερο χαρακτήρα - όσο το επέτρεπαν οι παπάδες, δηλαδή -, που μάλιστα πλαισίωσε ένα από τα πιο ριζοσπαστικά Συντάγματα παγκοσμίως για εκείνη την εποχή (Επίδαυρος, 1822). Υπήρξε επίσης, τρόπον τινά, το «Βιετνάμ» της εποχής, προκαλώντας κύματα αλληλεγγύης σε Ευρώπη κι Αμερική – μεγάλοι ζωγράφοι όπως ο Φον Ες κι ο Ντελακρουά έδωσαν έναν υπερβατικό, μεταφυσικό σχεδόν χαρακτήρα στον αγώνα και πλήθος Φιλέλληνες έσπευσαν συνεπαρμένοι να βοηθήσουν προσωπικά, για να χαθούν άδοξα οι π��ρισσότεροι ή να απογοητευθούν, άλλοτε από τις συνθήκες που συνάντησαν κι άλλοτε επειδή είχαν οι ίδιοι λανθασμένες περί Ελλάδας και Ελλήνων ιδεοληψίες.

Τι θα κ��ατούσα σήμερα ως ώριμος ενήλικας από την επέτειο της 25ης; Ούτε βέβαια τις παρελάσεις, ούτε τα γαλανόλευκα σημαιάκια, ούτε τις φουστανέλες (που και γι΄αυτές ακόμα ερίζουμε αν ήταν παραδοσιακή ελληνική φορεσιά ή αρβανίτικη), ούτε τα τουρκοφαγικά αισθήματα, ούτε τους ηρωικούς και πένθιμους λόγους και τα ποιήματα, ούτε φυσικά τα τόσα ιστορικά παραμύθια που μας φλόμωναν  προκειμένου να σφυρηλατηθεί μια αμφίβολη εθνική συνείδηση. Το «όποιος συλλογάται ελεύθερα, συλλογάται καλά» από τον Θούριο του Ρήγα. Το διαχρονικά συγκινητικό σύνθημα των επαναστατημένων «ελευθερία ή θάνατος», που έρχεται ακριβώς να δικαιώσει το παραπάνω ρητό. Τα Απομνημονεύματα  του Μακρυγιάννη αλλά και του Κολοκοτρώνη, μέσα από τις σελίδες των οποίων «διαβάζεις» κανονικά τους σημερινούς Έλληνες, με όλα τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους. Μορφές όπως του Καραϊσκάκη γιατί ήταν αλητεία μεγάλη, της Μπουμπουλίνας γιατί υπήρξε αρχετυπική “Femen”, του λόρδου Βύρωνα, του κορυφαίου των Ρομαντικών που παράτησε μια άνετη, κοσμοπολίτικη ζωή προκειμένου να κυνηγήσει μέχρι τέλους μια χίμαιρα. Κάποια χρήσιμα ιστορικά διδάγματα.

Α, και τον βακαλάο σκορδαλιά – εξαιρετικό πιάτο, μα την πίστη μου!

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[mauradusus]

"ΙΘΑΚΗ" από την ποιητική συλλογή "Η εποχή των ισχνών αγελάδων" (1950) του Ντίνου Χριστιανόπουλου

Δεν ξέρω αν έφυγα από συνέπεια

η από ανάγκη να ξεφύγω τον εαυτό μου,

τη στενή και μικρόχαρη Ιθάκη

με τα χριστιανικά της σωματεία

και την ασφυχτική της ηθική.

Πάντως, δεν ήταν λύση· ήταν ημίμετρο.

Και από τότε κυλιέμαι από δρόμο σε δρόμο

αποχτώντας πληγές και εμπειρίες.

Οι φίλοι που αγάπησα έχουν πια χαθεί

κι έμεινα μόνος, τρέμοντας μήπως με δει κανένας

που κάποτε του μίλησα για ιδανικά …

Τώρα επιστρέφω με μίαν ύστατη προσπάθεια

να φανώ άξιος, ακέραιος, επιστρέφω

κι είμαι, Θεέ μου, σαν τον άσωτο που αφήνει

την αλητεία, πικραμένος, και γυρνάει

στον πατέρα τον καλόκαρδο, να ζήσει

στους κόλπους του μίαν ασωτία ιδιωτική.

Τον Ποσειδώνα μέσα μου τον φέρνω,

που με κρατάει πάντα μακριά·

μα κι αν ακόμα δυνηθώ να προσεγγίσω

τάχα η Ιθάκη θα μου βρει τη λύση;

[konmarkimageswords]

"Εμείς αγαπάμε όχι τη ζοφερή και απάνθρωπη πλευρά της αλητείας, την ξέφρενη αληταμπουρία, τον ανθρωποβόρο τυχοδιωκτισμό, τον βίαιο τραμπουκισμό, ούτε την αληταρία της πολιτικής, των σκοτεινών γραφείων και των απρόσιτων σαλονιών. Αλλά την πολυδαίδαλη διαδρομή καθενός προς τη δική του Ιθάκη με το ακριβό κόστος του ρίσκου τής προσωπικής επιλογής, του «ανοιχτού δρόμου» κόντρα στο ρεύμα, τους «νέους με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες» του Οδυσσέα Ελύτη, που κι ο ίδιος βαφτίστηκε με ποιητικό ψευδώνυμο παρωδώντας το «αλήτης», αυτό που οι ποιητές ονόμασαν «αλήτις μοίρα» και «αλήτης δρόμος», που ο φίλος ποιητής Γιάννης Στίγκας το έκανε τίτλο σε συλλογή του («Αλητεία του αίματος»), το «είμαστε αλάνια, διαλεχτά παιδιά μέσα στην πιάτσα» του Τσιτσάνη, και το «περιπλανώμενη ζωή, περιπλανώμενο κορμί» του ίδιου, τους ατέλειωτους «ωραίους και γενναίους αλήτες», σαν τα αγόρια και τα κορίτσια που ανταμώσαμε σε μονοπάτια της προσωπικής μας περιπλάνησης, και την εκλεκτή αλητεία της τέχνης και της ιστορίας, περιπτώσεις όπως ο Ρεμπώ και ο Μπωντλαίρ, ο Καραϊσκάκης και ο Ανδρούτσος, η Φρίντα Κάλο και η Τζόυς Μανσούρ, ο Μπουκόφσκι και ο Μπάρροουζ, ο Θεόφιλος και ο Χαλεπάς, η Μπίλλυ Χόλιντεϋ και η Τζάνις Τζόπλιν, η Κατερίνα Γώγου και ο Νικόλας Άσιμος, ο Παζολίνι και ο Ζενέ, ο Λαπαθιώτης και ο Παπανικολάου, ο Τζακ Κέρουακ και ο Άλλεν Γκίνζμπεργκ, ο Βαμβακάρης και ο Μπάτης, ο Τζίμι Χέντριξ και ο Τζωρτζ Μπεστ, η Μπέλλου και η Πολυδούρη, όλους εκείνους τους πλάνητες που καμιά επισημότητα δεν τους άγγιξε και καμιά περγαμηνή δόξας ή λαχτάρα για συσσώρευση πλούτου δεν ράγισε την αυθεντικότητά τους. Αυτούς που ακολουθώντας δρόμους λοξούς ο ανθρωπισμός και οι περιπλανήσεις τους ενδυνάμωσαν την ουσία της υπόστασής τους και ενίσχυσαν το κύρος τους. Γιατί την ψυχή τους την όριζε η πηγαία και ισοβίως άσβεστη φλόγα ζωής και αγάπης προς τον συνάνθρωπο και η λατρεία της τέχνης τους ��ου υπηρέτησαν με γνήσιο πάθος".

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ούτε να πεθάνεις πρέπει

Ούτε να πεθάνεις πρέπει ούτε και να ζεις, στην αυλή να χορταριάζεις της υπομονής, να γυρνάς στα ίδια σοκάκια και στις γειτονιές να σε τρέχουν πιτσιρίκια με τις σφεντονιές.

Ούτε να πεθάνεις πρέπει ούτε και να ζεις, θλιβερά να λες τραγούδια της ανατολής, παραμύθια να σκαρώνεις σαν τη Χαλιμά, να γελάσεις τον κουρσάρο που σε πολεμά.

Ούτε να πεθάνεις πρέπει ούτε και να ζεις, σαν παιχνίδι να σε παίζουν οι θεοί της γης, η ψυχή σου για γαλήνη πάντα να πεινά, μα ο δαίμονας της σάρκας να σε κυβερνά.

***

Ο χρόνος είναι σταυρωτής

Ο χρόνος είναι σταυρωτής, είναι και γδάρτης της ψυχής, τρώει και πίνει απ’ το κορμί μας, πολεμάει την αντοχή μας, πόσο δύσκολα περνάει όταν η καρδιά πονάει, πόσο δύσκολα περνάει όταν η καρδιά πονάει, τρώει και πίνει απ’ το κορμί μας, πολεμάει την αντοχή μας.

Ο χρόνος είναι εκδικητής, του κάτω κόσμου εραστής, ό, τι όμορφο χαρίζει, σάπιο πίσω το γυρίζει, κάνει δάκρυ τη χαρά μας και το γέλιο συμφορά μας, κάνει δάκρυ τη χαρά μας και το γέλιο συμφορά μας, ό, τι όμορφο χαρίζει, σάπιο πίσω το γυρίζει.

Ο χρόνος είναι μαχητής, είναι της μοίρας πορθητής, χρήμα κι ομορφιά θερίζει και το μέλλον μας ορίζει, σιγολιώνει τη φωτιά μας, τα θνητά τα σώματά μας, σιγολιώνει τη φωτιά μας, τα θνητά τα σώματά μας, χρήμα κι ομορφιά θερίζει και το μέλλον μας ορίζει.

Ο χρόνος είναι ένας Θεός, σκληρός, τσιγκούνης, βιαστικός, λίγα δίνει, όλα τα παίρνει και στη βόλτα του μας σέρνει, λίγη αγάπη μας κερνάει κι ύστερα μας προσπερνάει, λίγη αγάπη μας κερνάει κι ύστερα μας προσπερνάει, λίγα δίνει, όλα τα παίρνει και στη βόλτα του μας σέρνει.

****

Ο Θωμάς Κοροβίνης, φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση, έζησε για μια οχταετία στην Κωνσταντινούπολη. Εδώ και χρόνια ερευνά πτυχές του ελληνικού και του τουρκικού λαϊκού πολιτισμού καθώς και τις σχέσεις μεταξύ τους. Συνεργάζεται με διάφορα περιοδικά πολιτιστικού προσανατολισμού.

Το 1995 τιμήθηκε με το βραβείο Ιπεκτσί. Για το μυθιστόρημά του Ο γύρος του θανάτου τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 2011, ενώ για το ’55 τιμήθηκε με το βραβείο «Νίκος Θέμελης» 2013.

Είναι συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής λαϊκών τραγουδιών. Δισκογραφία: Από έβενο κι αχάτη, Φουζουλή: Λεϊλά και Μετζνούν, Τακίμια, Το κελί. Συχνά παρουσιάζει συναυλίες με το δικό του ρεπερτόριο ή με θέματα του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού.

[iliaskrousos]

μικρή ελεγεία εορταστικού χαρακτήρα

Κάθε έκτη μέρα του Δεκέμβρη με κατακλύζει η νοσταλγία μιας εποχής δυο δεκαετιών πίσω.

Ξεπροβάλλει σχεδόν φρεσκοβαμμένο το 20ό γυμνάσιο στα Κάτω Πατήσια. Βγαίνω από την πίσω έξοδο, έτσι για την αλητεία, μπροστά μου το συνεργείο. Το μάθημα έχει τελειώσει, αλλά νιώθω μέσα μου ανολοκλήρωτος. Ίσως το νιώθουν και άλλοι-σκέφτομαι• χαιρετώ δυο καλούς φίλους, συνεχίζω μ’έναν άλλον ως το σπίτι. Περπατάμε τον κόκκινο πεζόδρομο της Ζερβουδάκη και ήδη οι μυρωδιές από το πανηγύρι του Αγίου Νικολάου πέρα από τις γραμμές ζωντανεύουν, κάνοντάς με πιο μελαγχολικό -πίσω από το χαμόγελό μου- χωρίς ιδιαίτερο λόγο τότε. Δεν δίνω σημασία. Επάνω στον τρίτο θα παρευρίσκονται καλεσμένοι, φίλοι του πατέρα που γιορτάζει. Επομένως το βράδυ αποκτά άλλη προοπτική και ενδιαφέρον.

Το σπίτι γιορτάζει σήμερα -μια νέα ζωή- νομίζω είναι πιο δεκτικό στο φως. Αυτή η αίσθηση της αγάπης που ταυτίζεται με την επιστροφή από την πολύωρη εργασία έξω στο ψύχος πίσω στο ζεστό σπιτικό και τους ανθρώπους σου. Ένα πιάτο ζεστό φαΐ, δυο αγκαλιές και φιλιά αιτία εορτασμού. Μόνο εκείνη η φωτογραφία του πατέρα στη βιβλιοθήκη δίπλα από το γραφείο προσφέρει τον αναγκαίο μελαγχολικό τόνο σε μια ημέρα εορταστικού χαρακτήρα.

Η. Κρούσος/ μικρές ελεγείες

[proplasmata]

Χάρτης

Αυτός είναι ο σύνδεσμος για τον χάρτη με αρχιτεκτονικά έργα στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη έτσι ώστε καθώς περιπλανιέστε* στην πόλη να μπορείτε να εντοπίσετε κτήρια. Σε πρώτη φάση δόθηκε περισσότερη έμφαση στην Αθήνα. Στο επόμενο διάστημα θα συμπληρωθεί επαρκώς και ο χάρτης της Θεσσαλονίκης, όπως και άλλα σημεία στην Ελλάδα. Enjoy!

*αλητεία << από το "άλη" που σημαίνει: περιπλάνηση

https://maps.app.goo.gl/thELL8M5E16Re9C3A?g_st=i

[rulinarulina]

Πυρά Ερντογάν για Ισραήλ: Η διεθνής κοινότητα δεν μπορεί να σιωπά άλλο μπροστά σε αυτή την αλητεία

Οι δηλώσεις του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για τον Λίβανο, τη Λωρίδα της Γάζας και τα Βαλκάνια Δηλώσεις μετά τη συνεδρίαση του υπουργικού Συμβουλίου στην Άγκυρα έκανε ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αναφερόμενος, μεταξύ άλλων, στις εξελίξεις στον Λίβανο, τη Γάζα και τα Βαλκάνια. «Μια χούφτα ριζοσπαστών σιωνιστών, αιμοδιψείς και γεμάτοι μίσος, έβαλαν φωτιά στην περιοχή μας και σε…

[thoughtfullyblogger]

Αίσχος κι αλητεία με τα fake news για το δήθεν θανατηφόρο τσίμπημα αράχνης στην Ηλεία!

Νέα δεδομένα φέρνουν ανατροπή στην υπόθεση του 48χρονου άνδρα στον Πύργο που άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο, λίγες ώρες αφότου τον τσίμπησε αράχνη ερημίτισσα. Αν και οι αρχικές πληροφορίες ανέφεραν ότι ο άτυχος άνδρας κατέληξε από σηψαιμικό σοκ που προκλήθηκε από το δηλητήριο της αράχνης, η νεκροψία-νεκροτομή που διενήργησε η ιατροδικαστής Αγγελική Τσιόλα […] Αίσχος κι αλητεία με τα…

[greekblogs]

Αίσχος κι αλητεία με τα fake news για το δήθεν θανατηφόρο τσίμπημα αράχνης στην Ηλεία!

Νέα δεδομένα φέρνουν ανατροπή στην υπόθεση του 48χρονου άνδρα στον Πύργο που άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο, λίγες ώρες αφότου τον τσίμπησε αράχνη ερημίτισσα. Αν και οι αρχικές πληροφορίες ανέφεραν ότι ο άτυχος άνδρας κατέληξε από σηψαιμικό σοκ που προκλήθηκε από το δηλητήριο της αράχνης, η νεκροψία-νεκροτομή που διενήργησε η ιατροδικαστής Αγγελική Τσιόλα […] Αίσχος κι αλητεία με τα…

[skandaladiaplokidiafthora]

Αίσχος κι αλητεία με τα fake news για το δήθεν θανατηφόρο τσίμπημα αράχνης στην Ηλεία!

Νέα δεδομένα φέρνουν ανατροπή στην υπόθεση του 48χρονου άνδρα στον Πύργο που άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο, λίγες ώρες αφότου τον τσίμπησε αράχνη ερημίτισσα. Αν και οι αρχικές πληροφορίες ανέφεραν ότι ο άτυχος άνδρας κατέληξε από σηψαιμικό σοκ που προκλήθηκε από το δηλητήριο της αράχνης, η νεκροψία-νεκροτομή που διενήργησε η ιατροδικαστής Αγγελική Τσιόλα […] Αίσχος κι αλητεία με τα…

[eclecticstarlightblogger]

Αίσχος κι αλητεία με τα fake news για το δήθεν θανατηφόρο τσίμπημα αράχνης στην Ηλεία!

Νέα δεδομένα φέρνουν ανατροπή στην υπόθεση του 48χρονου άνδρα στον Πύργο που άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο, λίγες ώρες αφότου τον τσίμπησε αράχνη ερημίτισσα. Αν και οι αρχικές πληροφορίες ανέφεραν ότι ο άτυχος άνδρας κατέληξε από σηψαιμικό σοκ που προκλήθηκε από το δηλητήριο της αράχνης, η νεκροψία-νεκροτομή που διενήργησε η ιατροδικαστής Αγγελική Τσιόλα […] Αίσχος κι αλητεία με τα…

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-04-4578-7 Συγγραφέας: Ζωή Κυροπούλου Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 216 Ημερομηνία Έκδοσης: 2015-03-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[mslr567]

Στείλτε καμία ερώτηση για την αλητεία 😝