#έχω πάθει

[allo-frouto]

Ποσες ώρες

Κάπου στις 5...

[aluminia]

Το ξέρω ότι έχει τα γράμματα CHR αλλά το διάβασα Χρωμακόρια στην αρχή και αναρωτιόμουν γιατί ο Tyler the Creator είχε ελληνικό τίτλο

[blackportrait]

Μπορώ να ξανά γίνω 8;

Που το μόνο άγχος που είχα ήταν να βγω να παίξω το απόγευμα με τους φίλους μου στην γειτονιά ;

Έχω πάθει "δεν θέλω να είμαι ενήλικας" και " δεν αντέχω άλλο άγχος "

Ευχαριστώ 🙃

[anekplirwtoi-erwtes]

Έχουν συναυλία οι Πυξ Λαξ κοντά στο σπίτι μου, έχω πάθει κατάθλιψη 🥲

[darkside-cookies]

Τανγκό απντειτ:

- η αφηγήτρια έχει πολύ ήπια και ήρεμη φωνή, είναι σα να μου διαβάζει παραμυθάκι για να κοιμηθώ (θετικό)

- το ότι το ακούω και δεν το διαβάζω σημαίνει ότι κυλάει η αφήγηση χωρίς να έχω χρόνο να επεξεργαστώ τη γραφή του Ξανθούλη (θετικό;)

- παρά λίγο να ευχηθώ "Καλά Χριστούγεννα" στον μπακάλη

- μιμ "εχω τον Μαγειρούλη 2 ώρες αλλά αν πάθει κάτι θα δολοφονήσω όλους τους χαρακτήρες και θα αυτοκτονήσω με μπεταντί��"

μέχρι στιγμής 10/10 εμπειρία, προτείνω ανεπ��φύλακτα

αναρωτιέμαι πώς θα είναι η εμπειρία του να έχεις μια ήρεμη, ήπια φωνή να αφηγείται όσα θα ακολουθήσουν στη συνέχεια του βιβλίου με ψυχραιμία (δεν θα μπορούσα ποτέ)

[neyriasmenh]

Έχω πάθει μεγάλο κόλλημα βοήθεια...

[athhenaa]

Δεν έχω γράψει για πολλά άτομα στη ζωή μου. Μόνο γι’ αυτούς που με κάποιον τρόπο, εξέπνεαν τέχνη. Ή που έστω, μου έδιναν το ελεύθερο, εγώ να τη χτίσω γύρω τους. Έχω ερωτευτεί μια φορά. Έχω γεμίσει τετράδια πολλά, τα έχω μουσκέψει με δάκρυα. Έχω τελειώσει στιλό αμέτρητα.

Πίστευα πως μετά από αυτόν, κανείς δεν θα με έκανε να νιώσω ξανά έτσι. Όχι τον πόνο, απαραίτητα, αλλά αυτή την έμπνευση, που σε κάνει να μη μπορείς να σταματήσεις να γράφεις για τον άλλον. Μετά από εκείνον νόμι��α πως οι λέξεις μου θα στέρευαν, και το μελάνι θα τελείωνε. Πως δεν γινόταν να ξαναγράψω έτσι για κάποιον. Πως θα μπορούσα να στολίσω με τόσο περίτεχνο τρόπο κάποια ιστορία, ή κάποιο πρόσωπο.

Μα όταν τον γνώρισα, όλα άλλαξαν.

Ήτανε βράδυ, αργά. Σχεδόν ξημέρωνε. Το αλκοόλ έρεε άφθονο. Είχαμε πιει όλοι. Το αγόρι μου είχε πέσει για ύπνο. Δεν τον ήξερα, μόνο ακουστά τον είχα. Τον είχα παρατηρήσει όμως λίγο. Κάποια στιγμή με πλησίασε. Να πω την αλήθεια, περίμενα την ώρα να το κάνει, καθώς το ενδιαφέρον του ήταν παραπάνω από εμφανές, μα δεν μπορούσα να κάνω κάτι παρά να το απορρίψω. Παρόλα αυτά ρώτησε για μένα κι έμαθε, από τους κοινούς μας φίλους. Και οι δυο είχαμε ακούσει ο ένας για τον άλλον, μα ποτέ δεν έτυχε να γνωριστούμε. Ήταν όμορφος, πολύ, αυτό δεν μπορούσα σε καμία περίπτωση να το αρνηθώ. Αλλά μέχρι εκεί. Οτιδήποτε παραπάνω ήταν αδύνατο να ειπωθεί, και πόσο μάλλον να γίνει.

Κάπου τον ξαναείδα, σ’ ένα γήπεδο. Καθόταν λίγες σειρές μπροστά μου. Ανταλλάξαμε κάποια βλέμματα, το θυμάμαι.

Τον θυμάμαι.

Ο λίγος καιρός πέρασε και πλέον δεν είχα κάτι να με σταματήσει από το να στρέψω το ενδιαφέρον μου εκεί. Μπορώ να πω, πως τον είχα βάλει στο μάτι. Κάτι είχε. Κάτι τόσο ιδιαίτερο που με τράβαγε πάνω του.

Κάπως ήρθανε τα πράγματα, και αυτός βρισκόταν απέναντι μου, καθισμένοι και οι δυο. Τον θυμάμαι χαρακτηριστικά εκείνη τη μέρα. Φόραγε μια πανάκριβη μπλούζα, μαύρη, που τόσο πολύ του πήγαινε.

Το βλέμμα μου δεν μπορούσε παρά να καρφωθεί πάνω του.

Θα με χαρακτήριζα ισχυρογνώμον άνθρωπο, και αρκετά ευσυνείδητη. Μορφωμένη, εθισμένη σε συζητήσεις μα με ενα ελάττωμα θα ανέφερε κανείς. Ανήμπορη να βάλω τελεία. Μα μαζί του δεν ήταν έτσι. Πρώτη φορά δεν ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω, απλά τον άκουγα. Ο λόγος του ήταν τόσο δομημένος, είχε τέτοια ροή. Μου ανέπτυξε θέματα και μου έδειξε οπτικές που δεν είχα σκεφτεί. Μου είχε κάνει τέτοια εντύπωση.

Δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα μαζί του, και πως βρεθήκαμε έξω απ’ το σπίτι μου. Μιλώντας, αναλύοντας, γελώντας. Πειράζοντας ο ένας τον άλλον.

Κάτι με είχε εξιτάρει τόσο πολύ πάνω του. Το χιούμορ του, το τουπέ του. Θα δυσκολευόμουν να πιστέψω οτι θα πέρναγε απαρατήρητη σε κάποια. Μα πως; Το θεωρούσα αδύνατο.

Είχα εθιστεί σ’ αυτόν τον άνθρωπο. Ρώταγα συνεχώς για εκείνον. Που θα ‘ναι και αν θα ‘ρθει μαζί μας. Τον έψαχνα παντού. Ετοιμαζόμουν σε κάθε μου έξοδο μήπως και τον πετύχω κάπου. Ως που τον είδα όντως. Όχι τυχαία, προφανώς. Είχα κάνει τα πάνδεινα για να μάθω αν θα ‘ναι εκεί μαζί μας. Τον παρατηρούσα από μακριά να μειώνει την απόσταση μεταξύ μας με ένα χαμόγελο φορεμένο, κι έναν καφέ στο χέρι. Στάθηκε δίπλα μου. Κι εκεί ήταν που ήξερα πως δεν μπορώ, παρα να κάθομαι να τον κοιτάω. Όλοι μου οι φίλοι με κοίταγαν και χαζογέλαγαν, όσο εγώ χαζογέλαγα με ο,τι έλεγε εκείνος, φορώντας το μπουφάν του.

Έσπαγα το κεφάλι μου να καταλάβω τι έχω πάθει. Γιατί με ταράζει τόσο το να βρίσκεται κοντά μου και το να με ακουμπάει δήθεν καταλάθος. Γι��τί όταν μου μιλάει κοκκινίζω και γιατί δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω του.

Δε νομίζω πως μπορώ να περιγράψω με λεξεις πως ένιωσα την πρώτη φορά τα χέρια του ακούμπησα το πρόσωπο μου. Ή πως όταν τα χείλη μου ακούμπησαν το δικό του. Το είχα αγκαλιάσει με τις παλάμες μου σα να ήξερα, πως, αυτή ήταν η στιγμή μου, και ίσως η μοναδική μου ευκαιρία.

Δεν υπήρχε ποτέ κάτι μεταξύ μας. Τουλάχιστον για εκείνον. Τίποτα πέρα από κάποια χαζά φιλιά. Αλλά αν επιμένει τόσο πως δεν ήμουν τίποτα παρά πάνω από μία αφελή έφηβη γι’ αυτόν τότε γιατί ένιωθα το βλέμμα του να με καίει και γιατί ένιωθα τόση ένταση στον χώρο; Δεν γίνεται να μην την ένιωθε κι αυτός. Το πεδίο ήταν τόσο ηλεκτρισμένο ακόμα και με την απόσταση που είχαμε.

Έχω φτάσει στο σημείο να μην μπορώ να κοιμηθώ χωρίς να τον βλέπω στον ύπνο μου αλλά παράλληλα αρνούμαι να παραδεχτώ ότι τα συναισθήματα μου για εκείνον είναι τόσο βαρυσήμαντα.

Φοβάμαι μέχρι και να αποτυπώσω εκείνη την λέξη που θα περιέγραφε με ακριβή τρόπο το πως νιώθω, πόσο μάλλον να την ξεστομίσω. Φαντάζει αδύνατο. Οπότε υπεκφεύγω με κάθε πιθανό τρόπο να μιλήσω για εκείνον.

Μα δεν γίνεται. Όλα γυρίζουν γύρω του. Οι παρέες μου, οι βόλτες μου. Οι γνωστοί μου, τα τραγούδια που ακούω. Τα ποιήματα που γράφω. Ο τρόπος που ντύνομαι, που κινούμαι στον χώρο.

Όλα μου τον θυμίζουν. Όλα έχουν χαραγμένο το όνομα του. Ολα μυρίζουν σαν αυτόν. Η θύμηση του με στοιχειώνει και το να ξέρω πως είναι αναπόφευκτο να τον ξαναδώ, με κάνει να μη θέλω να βγω απ’ το σπίτι.

Είμαι σε αδιέξοδο. Βρίσκομαι σε έναν φαύλο κύκλο, επαναλαμβάνοντας και ζώντας την ίδια ιστορία συνεχώς με διαφορετικά πρόσωπα. Μα είμαι ανήμπορη να ξεφύγω.

Οι φίλοι μου με κατηγορούν πως έχω χάσει το μυαλό μου. Πως δεν με έχουν ξαναδεί έτσι.

Δεν θέλω να μιλάω άλλο για εκείνον. Γιατί κάθε φορά που οποιοσδήποτε προφέρει έστω και τυχαία το όνομα του νιώθω το στήθος μου να βαραίνει.

Οπότε, έρχομαι στο συμπέρασμα πως το να συνεχίσω να λέω ψέμματα πως δεν με νοιάζει, πως δεν με επηρεάζει, είναι ανούσιο. Πως μου είναι αδιάφορος. Πως δεν με νοιάζει που είναι και με ποια.

Γελάω.

Γελάω με την κατάσταση που έχω φτάσει γιατί οποιαδήποτε άλλη αντίδραση πλέον είναι ανώφελη. Γιατί όσο και να πιστεύω πως θα μπορούσε να υπάρξει το εμείς σ’ εκείνον δεν έχει περάσει στιγμή απ’ το μυαλό του.

[gemsofgreece]

Γνώμη / Mental note: Αν ανιστόρητα ανθελληνικά τρολ του εξωτερικού λένε κάτι για να τσιγκλίσουν στα κοινωνικά δίκτυα, προσπαθείτε (κι εγώ μαζί) να μη γίνεστε μπαρούτι. Γνωρίζουν ότι φυτιλιάζουμε εύκολα και διασκεδάζουν μαζί μας, χαίρονται όταν θυμώνουμε γιατί αυτό θέλουν. Να απαντάτε με τρολ τρόπο κι εσείς αλλά πολύ ευγενικό, για να μην τους δίνετε αυτό που περιμένουν.

Κι επίσης, για να είστε ευγενικοί ούτως ή άλλως γιατί η ευγένεια είναι καλό πράμα και ο εξωτερικός παρατηρητής σέβεται και ακούει πιο πολύ τον ευγενικό.

Σαν φιλμ περνούν από μπροστά μου στιγμές που οριακά έχω πάθει εγκεφαλικό

[sugaroto]

Ξυπνάς αλλά δεν ανοίγεις τα μάτια σου. Το φως είναι υπερβολικά δυνατό. Οι υπόλοιπες αισθήσεις σου περιεργάζονται το περιβάλλον γύρω σου. Βρίσκεσαι ξαπλωμέν@ κάπου ζεστά και λίγο μυτερά· άμμος, μήπως; Μυρίζεις τη θάλασσα, την ακούς, όχι πολύ μακριά σου, γιατί σχεδόν τη νιώθεις να σου χαϊδεύει τα πόδια κάθε φορά που το κύμα σκάει στην ακτή. Στο στόμα σου υπάρχει αλάτι και άμμος.

Ανασηκωνεσαι και ανοίγεις τα μάτια. Είσαι σε μια απέραντη παραλία που μοιάζει έρημη. Δεν βλέπεις αρχή ούτε τέλος. Στον ορίζοντα δεν υπάρχει στεριά. Πίσω σου υπάρχει ένα δάσος από αρμυρίκια. Είναι όμως τόσο πυκνό, πού δεν βλέπεις τίποτε μέσα από τα δέντρα.

Κοιτάς τον εαυτό σου. Φοράς ένα άνετο μαγιό κι ένα μπλουζάκι. Ο ήλιος καίει, αλλά με κάποιον τρόπο ξέρεις ό,τι δε θα καείς. Δε νιώθεις πείνα ούτε δίψα.

Τι κάνεις;

α) βγάζεις το μπλουζάκι και τραβάς γραμμή για το νερό. Ίσως να σε βοηθήσει να σκεφτείς.

β) πηγαίνεις προς τα αρμυρίκια. Αν τα περάσεις όλα ίσως και να βρεις τον αυτοκινητόδρομο.

γ) ξαπλώνεις πάλι στην άμμο και ξανακοιμασαι. Είναι απλά ένα όνειρο. Όταν ξυπνήσεις όλα θα είναι πάλι στο φυσιολογικό.

δ) αρχίζεις να περπατάς κατά μήκος της ακτής, με την ελπίδα να μάθεις πού τελειώνει η παραλία.

ε) κάθεσαι κάτω. Κοιτάς την άμμο. Ξεκινάς να χτίζεις πύργους ��αι να σκάβεις λακκούβες.

Διάλεξε σοφά το μονοπάτι σου. Αλλιώς αυτή η περιπέτεια ίσως τελειώσει σύντομα.

Τα 88 ντολμαδάκια τουμπλουρ βερσιον

THE SEA IS MY HOME

a) ΠΑΩ ΓΙΑ ΜΠΑΝΙΟ. δεν με νοιάζει καν να σκεφτώ απλά θέλω να κάνω βουτια. Γιουπι

Επίσης ξέρω ότι δεν θα καώ γιατί έχω πάθει ανοσία 😌 the sun never bothered me anyway

[lemoniiia]

Τώρα που δεν έχω ύπνο τι θα κάνω που τα εχω πάθει όλα οεο;

[ilovehowyoutremble]

Άγιε μου Ότι Ναναι είναι μεγάλη σου η χάρη.

Κάτι έχω πάθει εξτρεμιστικό μαζί της δε το συζητώ.

Τα μάτια της με αφήνουν μαλακά παραδείγματος χάρη.

Είναι αυτό που για εκείνη μονάχα μπορώ να σου πω.

Οου ΟΟοοου

[orgismenh]

Άλλη μια ήττα

μην μου πεις στα είπα

η αγάπη είναι φωτιά,

τι έχω πάθει κοίτα...

μην μου πεις στα είπα

και μην χάσεις τα κλειδιά

[cathy-bluedream]

Καταλαβαίνεις ότι η Καθυ και η κάθε Καθυ βρήκε κάτι και ασχολείται, όταν ξαφνικά εξαφανίζεται από το ταμπλερ και δεν ανεβάζει τα "αρτιστικ" πόστα της...

Όχι απλά ότι μπορεί να έχω πάθει κάτι είτε σοβαρό είτε οτιδήποτε ας πουμε .

[daimewdis]

Η ώρα είναι 2:52 το βράδυ. 12/12/22.

Αύριο δηλαδή σήμερα, έχω να σηκωθώ το πρωί, να τακτοποιήσω κάποια έγγραφα. Δεν έχω κοιμηθεί, δεν ξέρω αν θα κοιμηθώ. Είμαι υπό πίεση με τα δικά μου, και να τελειώσω το δεύτερο κομμάτι που θα βγει. Random. Τελευταία στιγμή. Θα δείξει. Είχε έρθει ο Παναγιώτης τις προάλλες στο σπίτι μου. Είχαμε κάνει πριν καιρό βίντεο κλήση για κάποια πράγματα που ήθελα να τον ρωτήσω που δεν έβρισκα άκρη. Τα λέγαμε. Βαριέμαι να τα λέω. Δεν έχω τίποτα να πω. Με ρωτάει και αυτός τα συνηθισμένα. Όπως κάνουν όλοι οι άνθρωποι. «Τι κάνεις με την μέρα σου;» «Πως ήταν η βδομάδα σου;» Τα ίδια με χθες και σήμερα. Μου έμεινε μία φράση που είχε πει: «Μαλάκα αν δεν δω τους φίλους σου, δεν θα πειστώ ότι έχεις». Δεν χωράνε στην μοναξιά μου κανένας άνθρωπος. Οι φίλοι μου έχουν καταλάβει πως είμαι, και ότι κρατώ απόσταση. Παρόλα αυτά, πάντα είναι εκεί, ότι κι αν ζητήσω. Δεν υπάρχει κάτι νέο να γνωρίσω στους ανθρώπους. Σπάνια ενδιαφέρομαι να γνωρίσω και να μπω στον κόπο. Είμαι ρηχός, και δεν είναι μειονέκτημα για μένα. Καυλώνω απίστευτα. Γιατί είναι τόσο ψεύτικο ο ρομαντισμός στους. Η ψυχολόγος μου ξέρει ένα μέρος του μυαλού μου, παρόλα αυτά, ποτέ δεν ήμουνα γυμνός. Δεν έχουμε επαφή πολλούς μήνες τώρα, δεν μου λείπει, αλλά μερικές φορές ίσως να μου λείπει που δεν χρειάζεται να με κρίνει. Δεν μπορεί να με βοηθήσει. Μα δεν ήμουν εκεί για βοήθεια. Μου είπε να μειώσω το τσιγάρο και εγώ καπνίζω παραπάνω. Μου είπε να τρέφομαι σωστά, και εγώ τρέφομαι πιο λίγο κάθε φορά, μου είπε επιτέλους να πάρω τα αντικαταθλιπτικά, και εγώ τους τελευταίους μήνες απέρριψα απ’ τον ψυχίατρο τρεις φορές. Μου είπε αν σου λείπει η ανθρώπινη επαφή και της απάντησα ένα απόλυτο όχι. Οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι, και εγώ έχω πάθει ανοσία. Πόσο θαρραλέος μπορεί να ‘μαι; Γελάω. Χθες, άρχισε ξανά να με “χτυπάει” η καρδιά μου. Και σήμερα το ίδιο. Με προειδοποιεί, και εγώ πανηγυρικά την αγνοώ. Ξέρω πως έχω ξεπεράσει την γραμμή, μα δεν με νοιάζει. Είδες γιατί βάζω το «εγώ» μου μπροστά; Γιατί συνήθως αυτό είναι που με κρατάει. Παρόλα αυτά, δεν είμαι άνθρωπος θετικός, ούτε πρότυπο καλό. Και μ’αρέσει. Γιατί είμαι εγώ. Δεν υποκρίνομαι. Έτσι νιώθω, έτσι γράφω. Δεν διαχειρίζομαι πάντα τα νεύρα μου, και κυρίως όταν θέλω να γαμήσω δεν το κάνω. Αναλόγως πως θα ‘μαι. Και αν δεν βαριέμαι. Αναλόγως πως θα ‘μαι. Κάποιοι νοιάζονται για μένα, χωρίς να με ‘χουν δει και χωρίς καν να ξέρουν το όνομα μου. Με θυμούνται από χρόνια και μου στέλνουν αν ζω. Μα εμένα πάντα με βάραινε το να νοιάζεται κάποιος. Η μάνα μου με είχε ρωτήσει πριν καιρό, «δεν σε έχω δει να ερωτεύεσαι και να αγαπάς». Και την κοίταξα. Κάτι δευτερόλεπτα της πήρε και μετά θυμήθηκε. Πάνε χρόνια. Είμαι αρκετά κουρασμένος και δεν μου περισσεύει ενέργεια να καταναλωσω για μαλακίες. Κυρίως να πρέπει να εξηγώ και να αναλύσω και στα περισσότερα δεν θα ‘πρεπε. Αυτό πάει γενικά. Όπως είναι δικαίωμα σου να κρίνεις, έτσι είναι δικαίωμα μου να κρίνω και εγώ. Έχεις μία άποψη για μένα, έχω και εγώ για σένα. Είναι πολύ χαζό, να μην κράξω και να μην μειώσω κάτι όταν με “χτυπούν”. Απλά νομίζω είναι τόσο ηλίθιοι κάποιοι, που νομίζουν πως δεν. Όταν συναναστρέφομαι με ανθρώπους γελάω. Και τίποτα δεν με αγγίζει, γιατί το παιχνίδι το ξέρω. Μαλακίες.

Παρόλα αυτά, εγώ έχω βάλει από τα πέρυσι ένα μπουφάν στο μάτι. Το καλοκαίρι θα το πάρω για να το φορέσω το χειμώνα.

-Δαιμεώδης

[athhenaa]

θες να μου εξηγήσεις τι έχω πάθει; Γιατί θέλω συνεχώς την προσοχή σου πάνω μου; Γιατί μόνο εσύ με ηρεμείς όταν με κρατάς και μόνο στην δίκη σου αγκαλιά χαλαρώνω;

Μόνο όταν κοιμάμαι με το τηλέφωνο ανοιχτό κι εσένα στην άλλη γραμμή ο ύπνος φαντάζει ήρεμος, ή όταν ξαπλώνω επάνω σου. Μόνο με σένα γελάω έτσι και μόνο τη δίκη σου παρέα χρειάζομαι όταν πηγαίνω κάπου. Με τα τηλέφωνα σου ξυπνάω το πρωί και με τα τηλέφωνα σου κοιμάμαι το βράδυ.

Με χαζούς τσακωμούς, ηλίθια μηνύματα και το γέλιο σου, περ��άω τη μέρα μου. Μέσα στα χέρια σου οι σχολικές ώρες γίνονται παραπάνω υποφερτές και με τα κρύα αστεία σου.

Μου έχεις κάνει τη ζωή ομορφότερη και δε μπορώ να το αρνηθώ. Όλα είναι πιο απλά. Έχω πάντα τα κλειδιά σου περασμένα στο λαιμό μου κι εσύ τα γυαλιά μου κεφάλι σου. Έχω τα χέρια μου πάνω στα τατου σου και τα δικά σου χαϊδεύουν τους ώμους μου και τη μέση μου

Χάνω διαβάσματα για να σου στείλω ένα ακόμα μήνυμα. Κοιμάμαι πιο αργά γιατί θες να σε περιμένω να γυρίσεις για να με πάρεις τηλέφωνο. Αργώ στις τάξεις γιατί δε μπορώ να φύγω απ’ τα χέρια σου. Μα δεν πειράζει γιατί με γεμίζεις περισσότερο απ’ τον καθένα.

Με έχεις κάνει να νιώθω τις μέρες μου άδειες άμα λείπεις μα δε μεν νοιάζει. Γιατί δεν φεύγεις. Γιατί είσαι εδώ. Και σε χρειάζομαι εδώ.

[paidi-trauma]

Οι παλιές αγάπες και οι παλιοί μου έρωτες δεν μου λένε τίποτα λες και έχω πάθει αμνησία.