#έχω πάθει

[allo-frouto]

Ποσες ώρες

Κάπου στις 5...

[aluminia]

Το ξέρω ότι έχει τα γράμματα CHR αλλά το διάβασα Χρωμακόρια στην αρχή και αναρωτιόμουν γιατί ο Tyler the Creator είχε ελληνικό τίτλο

[anekplirwtoi-erwtes]

Έχουν συναυλία οι Πυξ Λαξ κοντά στο σπίτι μου, έχω πάθει κατάθλιψη 🥲

[darkside-cookies]

Τανγκό απντειτ:

- η αφηγήτρια έχει πολύ ήπια και ήρεμη φωνή, είναι σα να μου διαβάζει παραμυθάκι για να κοιμηθώ (θετικό)

- το ότι το ακούω και δεν το διαβάζω σημαίνει ότι κυλάει η αφήγηση χωρίς να έχω χρόνο να επεξεργαστώ τη γραφή του Ξανθούλη (θετικό;)

- παρά λίγο να ευχηθώ "Καλά Χριστούγεννα" στον μπακάλη

- μιμ "εχω τον Μαγειρούλη 2 ώρες αλλά αν πάθει κάτι θα δολοφονήσω όλους τους χαρακτήρες και θα αυτοκτονήσω με μπεταντίν"

μέχρι στιγμής 10/10 εμπειρία, προτείνω ανεπιφύλακτα

αναρωτιέμαι πώς θα είναι η εμπειρία του να έχεις μια ήρεμη, ήπια φωνή να ��φηγείται όσα θα ακολουθήσουν στη συνέχεια του βιβλίου με ��υχραιμία (δεν θα μπορούσα ποτέ)

[caveofgrave]

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ.

Βρήκα στις σημειώσεις μου ένα κείμενο που είχα γράψει πριν 4 μήνες περίπου, σε μια άσχημη ψυχολογική φάση. Επέλεξα να το μοιραστώ εδώ, όπως παλιά. Δεν είναι τελειωμένο, αλλά είναι ένα καλό δείγμα της βασικής ιδέας του. Καλή ανάγνωση.

Αυτά που γράφω εδώ κανονικά θα ήταν μέρος εν��ς δίσκου που σχεδίαζα να γράψω και να κυκλοφορήσω. Όμως κατάλαβα πως κάποια πράγματα δεν χωράνε σε ρίμες. Δεν αρκεί το μέτρο για να τα βγάλεις από μέσα σου και τα beats παύουν να σημαίνουν κάτι. Επομένως έκατσα και έγραψα αυτό εδώ το κείμενο, ως πρόλογο για όσα έπονται. Αν θίγεσαι εύκολα αγνόησε το, συνέχισε ότι κάνεις. Αν πιστεύεις πως θα βρεις τον εαυτό σου σε αυτές τις γραμμές, συνέχισε να διαβάζεις. Σίγουρα θα αναφέρεσαι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Συγχώρα με αν χάνω τον οιρμό μου. Αλλά αυτές τις μέρες η ροή της σκέψης μου είναι χαμένη. Οι μέρες περνάνε και εγώ δεν το καταλαβαίνω. Μια βδομάδα κλεισμένος και νιώθω σαν να μην πέρασε μέρα.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πρόλογος από την ανθολογία μίας ήττας. Αν αρχίσω να γράφω δεν θα σταματήσω. Άρα...

Άρα το κακό θα το βρεις μπροστά σου. Εκεί έχω καταλήξει με όσα έχω ζήσει. Έχετε πληγώσει κόσμο. Έχετε καταστρέψει ζωές, χωρίς καν να σας νοιάζει. Γίνατε αυτά που κοροιδεύατε πριν καιρό. Όλους μας έχουν δείξει με το δάχτυλο όμως το να δείχνουμε πίσω είναι λάθος. Πόσο μάλλον το να υψώνεις το μαχαιρί και να τρυπάς μια καρδιά. Δεν με νοιάζει να πάρω εκδίκιση από εσάς, όσο και να το θέλω βαθιά μέσα μου. Ξέρω πως είναι λάθος. Θα το βρείτε μέσα σας το κακό. Από τις κομματιασμένες συνειδήσεις σας. Από τις σκέψεις λίγο πριν κοιμηθείτε. Για αυτό χαμήλωσε τη μύτη και ηρέμησε. Όπως κάνω και εγώ. Ελπίζω ο θεός να φανεί γενναιόδωρος και να με αφήσει να δω την καταστροφή σας. Αν όχι, έχε καλώς, ξέρω πως θα γίνει όμως. Η πτώση πονάει πολύ. Την έχω ζήσει, και αυτή τη στιγμή σας γράφω με ένα κεφάλι ανοιχτό. Γεμάτος αίματα. Ξέρω τι έχεις πει για μένα. Και δεν τα ξέρω όλα, αλλά αυτά που ξέρω αρκούν για να είμαι σίγουρος πως με τη μιζέρια που σπέρνεις, θα θερίσεις δυστυχία και μοναξιά. Για αυτό και έχεις μείνει μόνη σου τώρα. Το βαρέλι δεν έχει πάτο. Θα σε βρω καπου στα μισά όμως.

Δεν θέλω να φανώ ανώτερος από κανέναν. Θα ήταν λαθος. Και εγώ μαλάκας είμαι στην τελική. Και εγώ έχω μέσα μου σκοτάδι και άσχημες σκέψεις για όλους σας. Θέλω να με βλέπετε και να αλλάζετε πεζοδρόμιο. Όμως... δεν έχει όμως. Να μάθετε απλώς πως να αντιμετωπίζετε τους άλλους. Το κάρμα είναι πουτάνα και τα γυρνάει όλα.

Και τώρα θα περάσω σε κάτι πιο προσωπικό. Θα μιλήσω σε εσένα. Ξέρεις πολύ καλά σε ποια αναφέρομαι. Είσαι ο λόγος που ξεκίνησα να γράφω αυτές τις λέξεις. Εσύ με έφερες εδώ. Έριξα τα τείχη μου για σένα. Η καρδιά μου είναι δικιά σου και μπορείς να την διαλύσεις με λίγες μόνο λέξεις. Και ύστερα να την ξαναφτιάξεις όπως εσύ ξέρεις. Με πόνεσες πολύ. Πάρα πολύ. Δεν με νοιάζει αν σε νοιάζει πια. Να πας να γαμηθείς και εσύ και εγώ στην τελική. Ας με βλέπεις σαν ξένο. Βαθιά μέσα σου όμως θα ξέρεις τι μου έχεις προκαλέσει. Και αυτό δεν θα σε αφήνει να κοιμάσαι ήσυχη τα βράδια. Μου αρκεί που το ξέρω.

Δεν σε ξέχασα ποτέ και μπορείς να ρωτήσεις όποιον θες για αυτό. Νιώθω ότι η ζωή μου τελείωσε μετά από σενα. Και το πρόβλημα είναι ότι δεν με νοιάζει. Δεν με νοιάζουν τα μεθύσια που έχω κάνει για να πνίξω τον πόνο. Δεν με νοιάζουν καν τα λεφτά που έχασα πάνω από μια ρουλέττα για να ξεχαστώ. Δεν με νοιάζουν όσα μπήκαν στα πνευμόνια μου για να ηρεμήσω. Όσες και να ξαπλώσουν δίπλα μου, μία είναι στην καρδιά μου. Και ελπίζω να νιώθεις άσχημα που έπαιξες με αυτήν.

Μου πέρασε πολλές φορές από το μυαλό το πως μπορώ να σε πληγώσω. Αλλά τι νόημα έχει. Ακόμα και να άξιζες χειρότερα από όσα έχω πάθει, δεν θα στο έκανα. Δεν το θεωρώ σωστό. Όμως εμένα θα με μαστιγώνω με αυτά τα λάθη, όσο και να πονάνε.

Μου αρκεί να μην ξεχάσεις πως πλήγωσες αυτόν που σε αγάπησε περισσότερο από τον ίδιο του τον εαυτό.

Για όσους φύγαν από επιλογή τους δίπλα μου, δεν πειράζει. Σας συγχωρώ. Δεν είμαι ο καλύτερος φίλος που θα μπορούσε να έχει κάποιος. Είμαι πάντα εκεί όμως για ότι χρειάζεται ο φίλος μου. Και αν είσαι ένας από αυτούς, το ξέρεις. Αν με έχεις προδώσει, δεν θα σε προδώσω και εγώ. Ξέρεις πόσα ξέρω, δεν σε παίρνει να μιλήσω. Μην αγχώνεσαι δεν θα το κάνω. Μου αρκεί που τα ξέρω εγώ.

[neyriasmenh]

Έχω πάθει μεγάλο κόλλημα βοήθεια...

[athhenaa]

Δεν έχω γράψει για πολλά άτομα στη ζωή μου. Μόνο γι’ αυτούς που με κάποιον τρόπο, εξέπνεαν τέχνη. Ή που έστω, μου έδιναν το ελεύθερο, εγώ να τη χτίσω γύρω τους. Έχω ερωτευτεί μια φορά. Έχω γεμίσει τετράδια πολλά, τα έχω μουσκέψει με δάκρυα. Έχω τελειώσει στιλό αμέτρητα.

Πίστευα πως μετά από αυτόν, κανείς δεν θα με έκανε να νιώσω ξανά έτσι. Όχι τον πόνο, απαραίτητα, αλλά αυτή την έμπνευση, που σε κάνει να μη μπορείς να σταματήσεις να γράφεις για τον άλλον. Μετά από εκείνον νόμιζα πως οι λέξεις μου θα στέρευαν, και το μελάνι θα τελείωνε. Πως δεν γινόταν να ξαναγράψω έτσι για κάποιον. Πως θα μπορούσα να στολίσω με τόσο περίτεχνο τρόπο κάποια ιστορία, ή κάποιο πρόσωπο.

Μα όταν τον γνώρισα, όλα άλλαξαν.

Ήτανε βράδυ, αργά. Σχεδόν ξημέρωνε. Το αλκοόλ έρεε άφθονο. Είχαμε πιει όλοι. Το αγόρι μου είχε πέσει για ύπνο. Δεν τον ήξερα, μόνο ακουστά τον είχα. Τον είχα παρατηρήσει όμως λίγο. Κάποια στιγμή με πλησίασε. Να πω την αλήθεια, περίμενα την ώρα να το κάνει, καθώς το ενδιαφέρον του ήταν παραπάνω από εμφανές, μα δεν μπορούσα να κάνω κάτι παρά να το απορρίψω. Παρόλα αυτά ρώτησε για μένα κι έμαθε, από τους κοινούς μας φίλους. Και οι δυο είχαμε ακούσει ο ένας για τον άλλον, μα ποτέ δεν έτυχε να γνωριστούμε. Ήταν όμορφος, πολύ, αυτό δεν μπορούσα σε καμία περίπτωση να το αρνηθώ. Αλλά μέχρι εκεί. Οτιδήποτε παραπάνω ήταν αδύνατο να ειπωθεί, και ��όσο μάλλον να γίνει.

Κάπου τον ξαναείδα, σ’ ένα γήπεδο. Καθόταν λίγες σειρές μπροστά μου. Ανταλλάξαμε κάποια βλέμματα, το θυμάμαι.

Τον θυμάμαι.

Ο λίγος καιρός πέρασε και πλέον δεν είχα κάτι να με σταματήσει από το να στρέψω το ενδιαφέρον μου εκεί. Μπορώ να πω, πως τον είχα βάλει στο μάτι. Κάτι είχε. Κάτι τόσο ιδιαίτερο που με τράβαγε πάνω του.

Κάπως ήρθανε τα πράγματα, και αυτός βρισκόταν απέναντι μου, καθισμένοι και οι δυο. Τον θυμάμαι χαρακτηριστικά εκείνη τη μέρα. Φόραγε μια πανάκριβη μπλούζα, μαύρη, που τόσο πολύ του πήγαινε.

Το βλέμμα μου δεν μπορούσε παρά να καρφωθεί πάνω του.

Θα με χαρακτήριζα ισχυρογνώμον άνθρωπο, και αρκετά ευσυνείδητη. Μορφωμένη, εθισμένη σε συζητήσεις μα με ενα ελάττωμα θα ανέφερε κανείς. Ανήμπορη να βάλω τελεία. Μα μαζί του δεν ήταν έτσι. Πρώτη φορά δεν ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω, απλά τον άκουγα. Ο λόγος του ήταν τόσο δομημένος, είχε τέτοια ροή. Μου ανέπτυξε θέματα και μου έδειξε οπτικές που δεν είχα σκεφτεί. Μου είχε κάνει τέτοια εντύπωση.

Δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα μαζί του, και πως βρεθήκαμε έξω απ’ το σπίτι μου. Μιλώντας, αναλύοντας, γελώντας. Πειράζοντας ο ένας τον άλλον.

Κάτι με είχε εξιτάρει τόσο πολύ πάνω του. Το χιούμορ του, το τουπέ του. Θα δυσκολευόμουν να πιστέψω οτι θα πέρναγε απαρατήρητη σε κάποια. Μα πως; Το θεωρούσα αδύνατο.

Είχα εθιστεί σ’ αυτόν τον άνθρωπο. Ρώταγα συνεχώς για εκείνον. Που θα ‘ναι και αν θα ‘ρθει μαζί μας. Τον έψαχνα παντού. Ετοιμαζόμουν σε κάθε μου έξοδο μήπως και τον πετύχω κάπου. Ως που τον είδα όντως. Όχι τυχαία, προφανώς. Είχα κάνει τα πάνδεινα για να μάθω αν θα ‘ναι εκεί μαζί μας. Τον παρατηρούσα από μακριά να μειώνει την απόσταση μεταξύ μας με ένα χαμόγελο φορεμένο, κι έναν καφέ στο χέρι. Στάθηκε δίπλα μου. Κι εκεί ήταν που ήξερα πως δεν μπορώ, παρα να κάθομαι να τον κοιτάω. Όλοι μου οι φίλοι με κοίταγαν και χαζογέλαγαν, όσο εγώ χαζογέλαγα με ο,τι έλεγε εκείνος, φορώντας το μπουφάν του.

Έσπαγα το κεφάλι μου να καταλάβω τι έχω πάθει. Γιατί με ταράζει τόσο το να βρίσκεται κοντά μου και το να με ακουμπάει δήθεν καταλάθος. Γιατί όταν μου μιλάει κοκκινίζω και γιατί δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω του.

Δε νομίζω πως μπορώ να π��ριγράψω με λεξεις πως ένιωσα την πρώτη φορά τα χέρια του ακούμπησα το πρόσωπο μου. Ή πως όταν τα χείλη μου ακούμπησαν το δικό του. Το είχα αγκαλιάσει με τις παλάμες μου σα να ήξερα, πως, αυτή ήταν η στιγμή μου, και ίσως η μοναδική μου ευκαιρία.

Δεν υπήρχε ποτέ κάτι μεταξύ μας. Τουλάχιστον για εκείνον. Τίποτα πέρα από κάποια χαζά φιλιά. Αλλά αν επιμένει τόσο πως δεν ήμουν τίποτα παρά πάνω από μία αφελή έφηβη γι’ αυτόν τότε γιατί ένιωθα το βλέμμα του να με καίει και γιατί ένιωθα τόση ένταση στον χώρο; Δεν γίνεται να μην την ένιωθε κι αυτός. Το πεδίο ήταν τόσο ηλεκτρισμένο ακόμα και με την απόσταση που είχαμε.

Έχω φτάσει στο σημείο να μην μπορώ να κοιμηθώ χωρίς να τον βλέπω στον ύπνο μου αλλά παράλληλα αρνούμαι να παραδεχτώ ότι τα συναισθήματα μου για εκείνον είναι τόσο βαρυσήμαντα.

Φοβάμαι μέχρι και να αποτυπώσω εκείνη την λέξη που θα περιέγραφε με ακριβή τρόπο το πως νιώθω, πόσο μάλλον να την ξεστομίσω. Φαντάζει αδύνατο. Οπότε υπεκφεύγω με κάθε πιθανό τρόπο να μιλήσω για εκείνον.

Μα δεν γίνεται. Όλα γυρίζουν γύρω του. Οι παρέες μου, οι βόλτες μου. Οι γνωστοί μου, τα τραγούδια που ακούω. Τα ποιήματα που γράφω. Ο τρόπος που ντύνομαι, που κινούμαι στον χώρο.

Όλα μου τον θυμίζουν. Όλα έχουν χαραγμένο το όνομα του. Ολα μυρίζουν σαν αυτόν. Η θύμηση του με στοιχειώνει και το να ξέρω πως είναι αναπόφευκτο να τον ξαναδώ, με κάνει να μη θέλω να βγω απ’ το σπίτι.

Είμαι σε αδιέξοδο. Βρίσκομαι σε έναν φαύλο κύκλο, επαναλαμβάνοντας και ζώντας την ίδια ιστορία συνεχώς με διαφορετικά πρόσωπα. Μα είμαι ανήμπορη να ξεφύγω.

Οι φίλοι μου με κατηγορούν πως έχω χάσει το μυαλό μου. Πως δεν με έχουν ξαναδεί έτσι.

Δεν θέλω να μιλάω άλλο για εκείνον. Γιατί κάθε φορά που οποιοσδήποτε προφέρει έστω και τυχαία το όνομα του νιώθω το στήθος μου να βαραίνει.

Οπότε, έρχομαι στο συμπέρασμα πως το να συνεχίσω να λέω ψέμματα πως δεν με νοιάζει, πως δεν με επηρεάζει, είναι ανούσιο. Πως μου είναι αδιάφορος. Πως δεν με νοιάζει που είναι και με ποια.

Γελάω.

Γελάω με την κατάσταση που έχω φτάσει γιατί οποιαδήποτε άλλη αντίδραση πλέον είναι ανώφελη. Γιατί όσο και να πιστεύω πως θα μπορούσε να υπάρξει το εμείς σ’ εκείνον δεν έχει περάσει στιγμή απ’ το μυαλό του.

[gemsofgreece]

Γνώμη / Mental note: Αν ανιστόρητα ανθελληνικά τρολ του εξωτερικού λένε κάτι για να τσιγκλίσουν στα κοινωνικά δίκτυα, προσπαθείτε (κι εγώ μαζί) να μη γίνεστε μπαρούτι. Γνωρίζουν ότι φυτιλιάζουμε εύκολα και διασκεδάζουν μαζί μας, χαίρονται όταν θυμώνουμε γιατί αυτό θέλουν. Να απαντάτε με τρολ τρόπο κι εσείς αλλά πολύ ευγενικό, για να μην τους δίνετε αυτό που περιμένουν.

Κι επίσης, για να είστε ευγενικοί ούτως ή άλλως γιατί η ευγένεια είναι καλό πράμα και ο εξωτερικός παρατηρητής σέβεται και ακούει πιο πολύ τον ευγενικό.

Σαν φιλμ περνούν από μπροστά μου στιγμές που οριακά έχω πάθει εγκεφαλ��κό

[sugaroto]

Ξυπνάς αλλά δεν ανοίγεις τα μάτια σου. Το φως είναι υπερβολικά δυνατό. Οι υπόλοιπες αισθήσεις σου περιεργάζονται το περιβάλλον γύρω σου. Βρίσκεσαι ξαπλωμέν@ κάπο�� ζεστά και λίγο μυτερά· άμμος, μήπως; Μυρίζεις τη θάλασσα, την ακούς, όχι πολύ μακριά σου, γιατί σχεδόν τη νιώθεις να σου χαϊδεύει τα πόδια κάθε φορά που το κύμα σκάει στην ακτή. Στο στόμα σου υπάρχει αλάτι και άμμος.

Ανασηκωνεσαι και ανοίγεις τα μάτια. Είσαι σε μια απέραντη παραλία που μοιάζει έρημη. Δεν βλέπεις αρχή ούτε τέλος. Στον ορίζοντα δεν υπάρχει στεριά. Πίσω σου υπάρχει ένα δάσος από αρμυρίκια. Είναι όμως τόσο πυκνό, πού δεν βλέπεις τίποτε μέσα από τα δέντρα.

Κοιτάς τον εαυτό σου. Φοράς ένα άνετο μαγιό κι ένα μπλουζάκι. Ο ήλιος καίει, αλλά με κάποιον τρόπο ξέρεις ό,τι δε θα καείς. Δε νιώθεις πείνα ούτε δίψα.

Τι κάνεις;

α) βγάζεις το μπλουζάκι και τραβάς γραμμή για το νερό. Ίσως να σε βοηθήσει να σκεφτείς.

β) πηγαίνεις προς τα αρμυρίκια. Αν τα περάσεις όλα ίσως και να βρεις τον αυτοκινητόδρομο.

γ) ξαπλώνεις πάλι στην άμμο και ξανακοιμασαι. Είναι απλά ένα όνειρο. Όταν ξυπνήσεις όλα θα είναι πάλι στο φυσιολογικό.

δ) αρχίζεις να περπατάς κατά μήκος της ακτής, με την ελπίδα να μάθεις πού τελειώνει η παραλία.

ε) κάθεσαι κάτω. Κοιτάς την άμμο. Ξεκινάς να χτίζεις πύργους και να σκάβεις λακκούβες.

Διάλεξε σοφά το μονοπάτι σου. Αλλιώς αυτή η περιπέτεια ίσως τελειώσει σύντομα.

Τα 88 ντολμαδάκια τουμπλουρ βερσιον

THE SEA IS MY HOME

a) ΠΑΩ ΓΙΑ ΜΠΑΝΙΟ. δεν με νοιάζει καν να σκεφτώ απλά θέλω να κάνω βουτια. Γιουπι

Επίσης ξέρω ότι δεν θα καώ γιατί έχω πάθει ανοσία 😌 the sun never bothered me anyway

[lemoniiia]

Τώρα που δεν έχω ύπνο τι θα κάνω που τα εχω πάθει όλα οεο;

[ilovehowyoutremble]

Άγιε μου Ότι Ναναι είναι μεγάλη σου η χάρη.

Κάτι έχω πάθει εξτρεμιστικό μαζί της δε το συζητώ.

Τα μάτια της με αφήνουν μαλακά παραδείγματος χάρη.

Είναι αυτό που για εκείνη μονάχα μπορώ να σου πω.

Οου ΟΟοοου

[orgismenh]

Άλλη μια ήττα

μην μου πεις στα είπα

η αγάπη είναι φωτιά,

τι έχω πάθει κοίτα...

μην μου πεις στα είπα

και μην χάσεις τα κλειδιά

[cathy-bluedream]

Καταλαβαίνεις ότι η Καθυ και η κάθε Καθυ βρήκε κάτι και ασχολείται, όταν ξαφνικά εξαφανίζεται από το ταμπλερ και δεν ανεβάζει τα "αρτιστικ" πόστα της...

Όχι απλά ότι μπορεί να έχω πάθει κάτι είτε σοβαρό είτε οτιδήποτε ας πουμε .

[athhenaa]

θες να μου εξηγήσεις τι έχω πάθει; Γιατί θέλω συνεχώς την προσοχή σου πάνω μου; Γιατί μόνο εσύ με ηρεμείς όταν με κρατάς και μόνο στην δίκη σου αγκαλιά χαλαρώνω;

Μόνο όταν κοιμάμαι με το τηλέφωνο ανοιχτό κι εσένα στην άλλη γραμμή ο ύπνος φαντάζει ήρεμος, ή όταν ξαπλώνω επάνω σου. Μόνο με σένα γελάω έτσι και μόνο τη δίκη σου παρέα χρειάζομαι όταν πηγαίνω κάπου. Με τα τηλέφωνα σου ξυπνάω το πρωί και με τα τηλέφωνα σου κοιμάμαι το βράδυ.

Με χαζούς τσακωμούς, ηλίθια μηνύματα και το γέλιο σου, περνάω τη μέρα μου. Μέσα στα χέρια σου οι σχολικές ώρες γίνονται παραπάνω υποφερτές και με τα κρύα αστεία σου.

Μου έχεις κάνει τη ζωή ομορφότερη και δε μπορώ να το αρνηθώ. Όλα είναι πιο απλά. Έχω πάντα τα κλειδιά σου περασμένα στο λαιμό μου κι εσύ τα γυαλιά μου κεφάλι σου. Έχω τα χέρια μου πάνω στα τατου σου και τα δικά σου χαϊδεύουν τους ώμους μου και τη μέση μου

Χάνω διαβάσματα για να σου στείλω ένα ακόμα μήνυμα. Κοιμάμαι πιο αργά γιατί θες να σε περιμένω να γυρίσεις για να με πάρεις τηλέφωνο. Αργώ στις τάξεις γιατί δε μπορώ να φύγω απ’ τα χέρια σου. Μα δεν πειράζει γιατί με γεμίζεις περισσότερο απ’ τον καθένα.

Με έχεις κάνει να νιώθω τις μέρες μου άδειες άμα λείπεις μα δε μεν νοιάζει. Γιατί δεν φεύγεις. Γιατί είσαι εδώ. Και σε χρειάζομαι εδώ.

[paidi-trauma]

Οι παλιές αγάπες και οι παλιοί μου έρωτες δεν μου λένε τίποτα λες και έχω πάθει αμνησία.

[xehasmenesithakes]

Χάρη σήμερα έπαθα κάτι και φοβήθηκα λίγο, ήμουνα μέσα στο λεωφορείο και σαν να αισθάνθηκα μαι αδυναμία και ήθελα να κάνω εμετό και το επόμενο δευτερόλεπτο είχα λιποθυμήσει και ευτυχώς ήταν εκεί μια κυρία και μου λέει μην αγχώνεσαι το έχω πάθει και εγώ σου έπεσε το ζαχαρο μου λέει και μου κάνει απλά να έχεις μαζί σου πάντα μια τσίχλα ή μια καραμέλα πάντα αλλά ευτυχώς τώρα όλα οκευ

Πωωω ειναι πολυ αγχωτικα αυτααα.Ευτυχως ηταν η κυρια εκει..Μηπως δεν ειχες φαει;