#άγρια παιδιά

[justforbooks]

Οι γυναίκες του λαθροθήρα

Η Claude Pujade-Renaud ανατέμνει την ιστορία της σχέσης του Τεντ Χιουζ με τη Σίλβια Πλαθ και την Άσια Ουέβιλ δημιουργώντας ένα ερεθιστικό ψηφιδωτό από δεκάδες διαφορετικές αφηγήσεις.

H ιστορία του Τεντ Χιουζ είναι γνωστή ακόμα και σ' εκείνους που δεν έχουν ιδέα για το έργο του. Από τους αυθεντικότερους ποιητές του 20ού αιώνα, προικισμένος με το χάρισμα να εμφυσά ψυχή στα ελώδη τοπία και τα άγρια ζώα της αγγλικής ενδοχώρας, στην υπηρεσία της βασιλικής αυλής από το 1984 ως τον θάνατό του από καρκίνο και συγγραφέας κάμποσων βιβλίων για παιδιά, ο Τεντ Χιουζ (1930-1998) είχε το θλιβερό προνόμιο να διασχίσει μεγάλο μέρος της διαδρομής του με τη ρετσινιά του καταραμένου συζύγου, ως «υπαίτιος» για την αυτοκτονία της Αμερικανίδας ποιήτριας Σίλβια Πλαθ.

Τον δρόμο της αυτοκτονίας ήταν γραφτό ν' ακολουθήσει και ένα από τα παιδιά τους, ο Νίκολας, που βρέθηκε κρεμασμένος στο σπίτι του στην Αλάσκα τον Μάρτιο του 2009. Αυτή την απώλεια ο Χιουζ δεν πρόλαβε να τη βιώσει. Τον Μάρτιο του 1969, όμως, μία εξαετία μετά την αυτοχειρία της δημιουργού του «Άριελ» και του «Γυάλινου κώδωνα», η τότε σύντροφός του, η κοσμοπολίτισσα καλλονή Άσια Ουέβιλ, για την οποία είχε εγκαταλείψει την Πλαθ, έδινε κι εκείνη τέλος στη ζωή της, παρασύροντας στον θάνατο και την τετράχρονη κόρη τους... Τι προκάλεσε αυτή την εκατόμ��η; Και τι μερίδιο ευθύνης αναλογεί πραγματικά στον δαφνοστεφή ποιητή;

Αυτή την ιστορία με τ' αναπάντητα ερωτήματα ξεδιπλώνει η Γαλλίδα συγγραφέας Claude Pujade-Renaud στις «Γυναίκες του λαθροθήρα» (μτφρ. Α. Σιγάλα, εκδόσεις Ψυχογιός, 2011), σαφώς επηρεασμένη από τα «Γράμματα γενεθλίων», το κύκνειο άσμα του Τεντ Χιουζ, μια συλλογή ογδόντα οχτώ ποιημάτων μνήμης, αγάπης, τρυφερότητας αλλά και σπαρακτικής οδύνης και δαιμονολογίας (μτφρ. Γ. Αντιόχου, εκδόσεις Μελάνι) όπου ο Χιουζ, ως άλλος Ορφέας, θρηνεί την Ευρυδίκη του, ξεδιπλώνοντας χωρίς ενοχές το χρονικό της σχέσης του με την Πλαθ σαν έναν αγώνα όπου το αρσενικό πασχίζει να υπερισχύσει του θηλυκού...

Χορεύτρια και χορογράφος που συνέβαλε στη διάδοση του σύγχρονου αμερικανικού χορού στη Γαλλία, με θητεία στο Πανεπιστήμιο της Βανσέν κι αφοσιωμένη για δεκαετίες στη λογοτεχνία, η Pujade-Renaud (1932-2024) πριν ξεκινήσει τις «Γυναίκες του λαθροθήρα» είχε ξεκοκαλίσει οτιδήποτε διαθέσιμο γύρω από τους βασικούς της ήρωες – ανάμεσά τους και το «��τη σκιά μιας άλλης» των Κορέν και Νεγκέβ για την αποσιωπημένη από τα ΜΜΕ Ουέβιλ (Πατάκης).

Κυρίως, όμως, είχε εντρυφήσει στο λογοτεχνικό έργο της Πλαθ και σ' εκείνο του Χιουζ, αποφασισμένη να σπείρει ίχνη τους σ' όλη την έκταση του γραπτού της. Και κατάφερε να δώσει ένα βιβλίο που ούτε καθαρόαιμο μυθιστόρημα είναι, ούτε δημοσιογραφική έρευνα, ούτε συνηθισμένη βιογραφία, αλλά ένα ερεθιστικό ψηφιδωτό από δεκάδες διαφορετικές αφηγήσεις. Γιατί, πέρα από εκείνες που αποδίδονται στα μέλη του τραγικού ερωτικού τριγώνου, η συγγραφέας δίνει εναλλάξ φωνή και σε φίλους, γείτονες και συγγενείς τους, σε προδομένους εραστές, λογοτεχνικούς κριτικούς και ψυχαναλυτές, κεντώντας έτσι πολλές «αλήθειες» πάνω στον βασικό της καμβά.

Ιδού ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την οπτική γωνία της τόσο ταλαντούχας αλλά και τόσο τραυματισμένης από την απώλεια του πατέρα της Σίλβια Πλαθ, το οποίο μεταδίδει τη «γλυκύτητα» και τη «λύσσα» που την κατέκλυζαν νιόπαντρη, στο ταξίδι του μέλιτος, πλάι στο «βίαιο και καθησυχαστικό συνάμα, ογκώδες κορμί» του Χιουζ:

«Μου άρεσε να κοιτάω τον Τεντ να στρώνεται στο γράψιμο, να συγκεντρώνεται, μυώδη, ζωώδη, έτοιμο να συνουσιαστεί ή να σκοτώσει. Κάποιες στιγμές από την ταράτσα μας έβλεπα τα μάτια του να περιπλανώνται στον θαλασσινό ορίζοντα, αλλά γνώριζα ότι δεν εντόπιζαν τίποτα πραγματικό. Ήταν σ' επιφυλακή για το πέρασμα μιας εικόνας, ενός κοπαδιού λέξεων, ποιο να πρωτοπιάσει; Αυτή η παλλόμενη ένταση, όπως στο κρεβάτι. Διαβάζαμε φωναχτά τα προσχέδια των κειμένων μας – εύθυμες κριτικές ή άγριες κατσάδες κάποιες φορές.

Μοίρασμα της γλώσσας, γλώσσα δώρο των κορμιών, και τα πρωινά δώρο των ονείρων: αυτή τη νύχτα συνάντησα τον Μόγλη, το γάτο των παιδικών μου χρόνων, βόλταρε από δέντρο σε δέντρο νιαουρίζοντας διαπεραστικά. Μου τον δανείζεις για το επόμενο αφήγημά μου; Πάρε, πάρε με τις χούφτες ό,τι θέλεις, και ο Τεντ άρπαζε τ' όνειρό μου και τα χείλη μου, και ανοιγόμουν ξανά. Με τα κορμιά μας να κολλούν ακόμη από τον ιδρώτα, το σπέρμα, την ηδονή, ξαναπιάναμε τη δουλειά μας. Το γράψιμο ήταν όπως η προσευχή: έξαψη και συγκέντρωση. Όνειρα, ποιήματα, ζωγραφιές πολλαπλασιάζονταν χάρη στην πορώδη παρ��υσία του άλλου»…

Πώς εξανεμίστηκαν όλα αυτά; Γιατί απέτυχε ο γάμος τους; Από ποια ρωγμή εισέβαλε η σαγηνευτική Άσια ανάμεσά τους; Μήπως το «πρωταρχικό» τους λάθος ήταν που «απαρνήθηκαν τα ζωώδη ένστικτα κι έγιναν ένα συνηθισμένο συζυγικό ζευγάρι», όπως μονολογεί ο Χιουζ; «Δεν είναι θύμα κανενός, και πάνω απ' όλα όχι του συζύγου της», διατείνεται στον απόηχο της αυτοχειρίας της Πλαθ η κουνιάδα της.

«Όπου κι αν είμαστε, η Σίλβια θα είναι πάντα παρούσα» παραπονιέται η διάδοχός της στο συζυγικό κρεβάτι και στη φροντίδα των ορφανών της παιδιών. Όσο για την Ορέλια Πλαθ, δεν το χωράει ο νους της: «Η κόρη μου, που τόσο ήταν παθιασμένη με τα παιδιά της όπως και με τις κατσαρόλες της, να έχει αναχθεί σε φεμινιστικό είδωλο…».

Κόκκινο πανί για τις Αμερικανίδες φεμινίστριες, ο Τεντ Χιουζ, έστω και μετά θάνατον, βρήκε στο πρόσωπο της Γαλλίδας συγγραφέως μια πολύτιμη σύμμαχο. Κι όσοι πιστεύουν αφελώς ότι οι ποιητές… πετούν στα σύννεφα, απαλλαγμένοι από τα βαρίδια της πιο πεζής καθημερινότητας, διαβάζοντας τις «Γυναίκες του λαθροθήρα» θα διαψευστούν.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[theklaapologist]

Θεοδώρα belongs to @iveneverbeenmorestressedinmylife

Ξιτ belongs to @sugaroto

PROPAGANDA UNDER THE CUT

Θεοδώρα

Τριαντατριάχρονη κοινωνική λειτουργός που έφτιαξα στο λύκειο για έναν διαγωνισμό λογοτεχνίας. Έχει τέσσερις μεγαλύτερες αδερφές (+ όλα τα ψυχολογικά που αυτό συνεπάγεται). Παίζει φλάουτο. Της αρέσουν τα χαζά tshirts. Ένα μέρος του εαυτού της δεν ξεπέρασε ποτέ την emo teenage φάση της. Πολύ προστατευτική απέναντι στα παιδιά που συναντάει στην δουλειά της. Περιστασιακά συνεργάζεται και βοηθάει μια φίλη της ντεντέκτιβ (την ΈΛενα) με διάφορες υποθέσεις (επίσημα και ανεπίσημα). Α επίσης έχουν λεσβιακό τένσιον. ΛΥΠΗΘΕΙΤΕ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ξιτ

Ξιτ το ανθρωπόμορφο χέρι στην φαντασία του 4χρονου εαυτού μου, my first ever oc

Ο Ξιτ (το δεξί χέρι) είναι ο μεγαλύτερος αδελφός από τα δίδυμα Ξιτ και Ντογκ (αριστερο χέρι) ζούνε σε έναν τόπο όπου τα δίδυμα απαγορεύονται γιατί ο κόσμος πιστεύει ότι είναι σατανικά και ξεγέλανε τους ανθρώπους

Ο νόμος λέει λοιπόν ότι τα δίδυμα εξορίζονται σε ένα νησάκι απέναντι από γενησιμιου τους . Αλλά αυτοί οι 2 κατέληξαν εκεί σε μια μεγαλύτερη ηλικία. (Τύπου έφηβοι)

Σιγά σιγά είδαν γονείς να εγκαταλείπουν εκεί τα μωρά τους και αποφάσισαν να τα μεγαλώσουν μόνοι τους.

Κατέληξαν λοιπόν 2 ορφανά να μεγαλώνουν αλλά ορφανά εξαιτίας ενός χαζού και ρατσιστικού προς τα δίδυμα νόμου. 😔

Και by μεγαλώνουν αλλά ορφανά I mean καμιά 20-50 τουλάχιστον γιατί φερνάν κι αλλα

Επίσης εξημερώσαν τα λιοντάρια και άλλα άγρια ζώα του ακατοίκητου αυτού νησιού και εννοείται πως επικοινωνούσαν μαζί τους

Χαρακτηριστικά του Ξιτ: έξυπνος και δυνατός, το golden child, το αγαπημένο μου παιδί από τα 2 όταν ήμουν μικρή

Γιατί να τον ψηφίσετε: 1)Ορφανό που μεγαλώνει αλλά ορφανά σε στυλ Ταρζάν μαζί με τον αδερφό του

2) έγραψε αυτό το ποστ

3) σήμερα η Σαρδέλα τον χρησιμοποιήσε ως ασανσέρ για να κατέβει από τον καναπέ και μετά τον γρατσουνισε

4)έχει το ίδιο μανικιούρ από τα Χριστούγεννα

5) ξέρει να γράφει

6) κάποτε μπορούσε να ελέγχει τον κόσμο και ήταν διάσημος

Σε αυτό το ποστ μπορείτε να βρείτε περισσότερο lore ✨

[mariexdiary]

Τετάρτη 15/5/2024, 04:03

Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω.. Δεν ξέρω τι να προγράψω.. Αλλάζω. Αλλάζω κάθε μήνα. Αλλάζω προς το καλύτερο. Με κοιτώ στο καθρέφτη και μου αρέσω! Είναι πολύ σημαντικό να αρέσουμε στον εαυτό μας γιατί όλα ξεκινούν από μας. Οι τελευταίοι οι τρεις μήνες είναι διαφορετικοί. Είμαι αγνώριστη μέσα μου. Πόσο πολύ μου αρέσω!

Η αλήθεια είναι πως νόμιζα ότι θα πεθάνω χωρίς να... Μη ρωτήσεις γιατί αγαπητό μου με ημερολόγιο, ξέρεις πως έχω ένα θέμα με το σώμα μου, με τα κιλά μου, ή καλύτερα με την κοιλιά. Ήταν να μην πάρω φόρα τελικά.. Αλλάζω γκόμενους κάθε μήνα. Ναι, έχω αυτή την ικανότητα. Ποιος να το' λέγε. Είναι κάποια πράγματα τα οποία ήθελα πάντα να κάνω στη ζωή μου αλλά ήξερα ότι δεν θα συμβούν ποτέ. Ξέρω, είμαι ηλίθια. Ώρες ώρες δεν πιστεύω στη δύναμη του εαυτού μου.

Οι εραστές μου:

Ευτυχώς οι εραστές μου είναι διαφορετικοί μεταξύ τους. Καλύτερα, γιατί βαριέμαι πολύ εύκολα πλέον. Είναι διαφορετική στην καθημερινότητά, στη ζωή, στα ζώδια και στις ηλικίες τους.

Έχουμε να κάνουμε μ' έναν Αιγόκερω, 31 ετών, και ελεύθερο. Αν με ρωτάς πως είναι στο σεξ, μου άρεσε αρκετά. Είχε μία ερωτική αποπλάνηση όλο το σκηνικό. Εγώ με την αποπλάνηση, τρελαίνομαι! Τελείωσε όπως έπρεπε, στον χρόνο που έπρεπε. Θα του έβαζα ένα 9!

Έχουμε να κάνουμε μ' έναν Δίδυμο, 41 ετών, σε μία σχέση εδώ και ένα χρόνο που δε ξέρει να κάνει. Αν με ρωτάς πως είναι το σεξ, δεν κατάλαβα και πολλά. Το μόνο καλό που έχει είναι ότι έχει βαρύ χέρι που σημαίνει ότι είναι πολύ καλός στο spanking. Δεν τελείωσε ποτέ. Δύσκολα τελειώνει μου έχει πει. Θα του έβαζα ένα 7!

Έχουμε να κάνουμε μ' έναν Λέοντα, 38 ετών, παντρεμένος με τρία παιδιά. Αν με ρωτάς πώς είναι το σεξ άστα να πάνε! (Με την καλή έννοια όμως). Πλένεται πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το σεξ που αυτό γι΄ μένα είναι πολύ σημαντικό. (Δεν θέλω καθόλου να μυρίζει ο άλλος. Θέλω να μυρίζει άρωμα και καθαριότητα) Με ξεκινάει πάντα εγκεφαλικά, που ως γνωστόν όλα από εκεί ξεκινούν. Τελείωσε τρεις φορές μέσα σε τρεις ώρες. Θα του έβαζα ένα 9!

Επίλογος

Ξέρω πως αυτό που κάνω δεν είναι σωστό για κανέναν. Ποιος ορίζει όμως τι είναι σωστό, και τι είναι λάθος; Ξέρω πως περνάω φανταστικά αυτό το διάστημα. Τόσα χρόνια χαμένα.. Τόσα χρόνια να μην έχω γαμηθεί όπως θα ήθελα, όπως φανταζόμουν. Hardcore!  Στο σεξ είμαι πολύ άγρια τελικά. Εντάξει, στην αρχή θέλω λίγο το χρόνο μου αλλά μετά γίνομαι λιοντάρι! Θεέ μου, πως τα λέω.. Τα πιστεύω όμως!

Πείτε με πουτάνα, τσούλα. Δεν με απασχολεί, ούτε θα στεναχωρηθώ. Ξέρω όμως ότι περνάω πολύ καλά! Ξέρω πως πλέον κάθε στιγμή είναι μοναδική! Αυτό το οφείλω στην Ινδία. Ευχαριστώ! Ήρθα στην Ελλάδα μετά τις διακοπές μου και ενεργοποίησα το κάρμα μου. Δεν πιστεύω αυτά που ζω τους τελευταίους μήνες!

Καλό Καλοκαίρι!

[mothmans-juicy-cheeks]

Corgis.

Τα Corgi είναι μια εφεύρεση που φτιάχτηκε για εμάς από ό,τι θεοί αποφάσισαν να μας τα δώσουν. Δεν ξέρω ποιος Θεός μας έδωσε corgi αλλά τους ευχαριστώ μέχρι σήμερα γιατί αυτά τα παιδιά, με τα όλα τους, σε όλη τους την ύπαρξη. Φοβερο. Φαινομενικός. Εμφάνιση-διακοπή. Θεαματικός. Θα σκότωνα για corgis. Τώρα δες, καταλαβαίνω γιατί κάποιος θα με αποκαλούσε τρελό που λατρεύω τόσο μικροσκοπικά, άγρια πλάσματα. Ωστόσο, τα corgi είναι καταπληκτικά. Μπορούν να κάνουν κόλπα, μπορούν να σου δώσουν αγάπη, πιθανότατα μπορούν να βάλουν τέλος στον κόσμο επειδ�� δίνουν σε κάποιον αυτά τα αξιολάτρευτα, μικρά, γουρλωμένα μάτια που έχει. Προσωπικά, αν μου έλεγαν να σκοτώσω τους θεούς, μάλλον θα το έκανα. Στην πραγματικότητα, δεν θα το έκανα γιατί τότε απλώς θα κατέστρεφαν τον κόσμο. Αλλά αν έπρεπε να πολεμήσω έναν Θεό επειδή το είπε ένα corgi, θα το έκανα κάτω, κανένα πρόβλημα. Θα το έκανα με χτύπο καρδιάς. Γιατί; Γιατί λατρεύω τα corgi. Μόνο λίγοι άνθρωποι έχουν συνειδητοποιήσει ποτέ την αγνή μου αγάπη για το μικροσκοπικό μικρό κυνηγετικό σκυλάκι που είναι το corgis. Και αυτό είναι μια χαρά. Ειλικρινά είναι χάλια για εσάς γιατί δεν ξεφεύγετε με το να μην ξέρετε πόσο πολύ αγαπώ τα corgi. Εδώ που τα λέμε, αν κάποιος από εσάς προσπαθήσει να πληγώσει ένα κοργκί ή να ρίξει βλέμματα με κακή πρόθεση, λυπάμαι που πρέπει να σας σκοτώσω. Εφυγες. Δεν μπορώ να είμαι φίλος μαζί σου, αν δεν θέλεις να δώσεις μια αγάπη corgi. Οι μόνες εξαιρέσεις για αυτό είναι εάν είστε αλλεργικοί, επομένως δεν μπορείτε να είστε κοντά του επειδή μπορεί να σας σκοτώσει ή κάτι τέτοιο, ή εάν έχετε τραυματιστεί σοβαρά από μικρά σκυλιά. Δεν είναι η δουλειά μου να το φροντίζω. Μπορείτε να αντιμετωπίσετε αυτό το τραύμα μόνοι σας. Αλλά αυτές είναι οι μόνες 2 εξαιρέσεις για άτομα που δεν χρειάζεται να κοιτάζουν ή να βρίσκονται γύρω από τα corgis. Για τους υπόλοιπους; Θα λατρέψεις τα corgis αν πρόκειται να είσαι κοντά μου. Διαφορετικά θα πρέπει να σε θυσιάσω στους θεούς όπως θα έκαναν το φαγητό στη σειρά Percy Jackson που λατρεύω απόλυτα. Γάμησέ σε αν νομίζεις ότι είναι μια χαζή σειρά. Υπάρχουν μερικές εξαιρέσεις που αναφέρονται παραπάνω και ίσως ο Γιώργος. Είναι η μόνη εξαίρεση σε οτιδήποτε, γιατί ο Γιώργος είναι καταπληκτικός και θα σκότωνα επίσης για τον Γιώργο. Ευχαριστώ πάντως που ήρθατε στο Ted Talk μου για τα corgis. Τους αγαπώ. Θέλω ένα, αλλά οι άνθρωποι του κοιτώνα είναι χαζοί δεν με αφήνουν να έχω, οπότε την επόμενη φορά που θα έχω ένα μέρος θα πάρω ένα corgi και θα το λατρέψετε σε όλους. Αντίο.

AN - TRANSLATION

Corgis are an invention made for us by whatever Gods decided to give them to us.

I don't know which God gave us corgis but I thank them to this day because those little guys, with their everything, in their entire existence. Amazing. Phenomenal. Show-stopping. Spectacular. I would kill for corgis.

Now see, I understand why someone would call me insane for being this adoration of such a tiny, feral creatures. However, corgis are amazing. They can do tricks, they can give you love, they can actually probably end the world because they give someone those adorable, little, wide eyes they have.

Personally, if they told me to kill the gods, I'd probably do it. Actually, I wouldn't because then they would just destroy the world. But if I had to fight a God because a corgi said so, I would, hands down, no problem. I would do it in a heartbeat. Why? Because I love corgis.

Only a few people have ever realized my pure love for the tiny little hunting dog that is corgis. And that's fine. Honestly sucks for you because you guys are not getting away with not knowing about how much I fucking love corgis. Speaking of which, if any of you try to hurt a corgi or give any ill intent filled looks, I'm sorry I have to kill you. You're gone. I cannot be friends with you if you do not want to give a corgi love. The only exceptions for this are if you are allergic so you can't be around it because it might kill you or something, or if you are severely traumatized by small dogs. That's not my job to take care of. You can deal with that trauma on your own. But those are the only 2 exceptions to people who do not need to look or be around corgis.

For the rest of you? You are going to love corgis if you're going to be around me. Otherwise I will have to sacrifice you to the gods as they would food in the Percy Jackson series which I absolutely adore. Fuck you if you think that it's a shit series. There are a few exceptions listed above and maybe George. He is the only exception to anything because George is amazing and I would also kill for George.

Anyway thank you for coming to my Ted Talk about corgis. I love them. I want one but the dorm people are assholes won't let me have one so next time I have a place I am going to get a corgi and you will all love it.

Bye.

[rulinarulina]

Το καλύτερο… στολίδι στην κορυφή του χριστουγεννιάτικου δένδρου: Πού κάθισε η άγρια κουκουβάγια

Στο βίντεο τα παιδιά της οικογενείας ακούγονται να γελάνε, βλέποντας την κουκουβάγια να πετάει μέσα στο σπίτι Μια οικογένεια από τη Βιρτζίνια των ΗΠΑ είχε έναν απροσδόκητο επισκέπτη που κατέβηκε από την καμινάδα μια εβδομάδα πριν από τα Χριστούγεννα. Σύμφωνα με την Animal Welfare League of Arlington, μια άγρια κουκουβάγια πέταξε μέσα στο σπίτι της οικογένειας. Μόλις μπήκε, η ίδια προσγειώθηκε…

[eclecticstarlightblogger]

Σιμόνα Βιρτζίλι, η σύζυγος του δολοφονημένου Μανώλη Καντάρη

ΔΕΝ ξεχνάμε την γιατρό Σιμόνα Βιρτζίλι, που έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα το 2021, μετά από μεγάλη μάχη με τον καρκίνο. Την γυναίκα που κλήθηκε να καλύψει στα παιδιά της το κενό του πατέρα τους, Μανώλη Καντάρη, ο οποίος είχε δολοφονηθεί άγρια στο κέντρο της Αθήνας, κάτω από το σπίτι του. Η Σιμόνα που […] Σιμόνα Βιρτζίλι, η σύζυγος του δολοφονημένου Μανώλη Καντάρη – olympia source…

[thoughtfullyblogger]

Σιμόνα Βιρτζίλι, η σύζυγος του δολοφονημένου Μανώλη Καντάρη

ΔΕΝ ξεχνάμε την γιατρό Σιμόνα Βιρτζίλι, που έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα το 2021, μετά από μεγάλη μάχη με τον καρκίνο. Την γυναίκα που κλήθηκε να καλύψει στα παιδιά της το κενό του πατέρα τους, Μανώλη Καντάρη, ο οποίος είχε δολοφονηθεί άγρια στο κέντρο της Αθήνας, κάτω από το σπίτι του. Η Σιμόνα που […] Σιμόνα Βιρτζίλι, η σύζυγος του δολοφονημένου Μανώλη Καντάρη – olympia source…

[greekblogs]

Σιμόνα Βιρτζίλι, η σύζυγος του δολοφονημένου Μανώλη Καντάρη

ΔΕΝ ξεχνάμε την γιατρό Σιμόνα Βιρτζίλι, που έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα το 2021, μετά από μεγάλη μάχη με τον καρκίνο. Την γυναίκα που κλήθηκε να καλύψει στα π��ιδιά της το κενό του πατέρα τους, Μανώλη Καντάρη, ο οποίος είχε δολοφονηθεί άγρια στο κέντρο της Αθήνας, κάτω από το σπίτι του. Η Σιμόνα που […] Σιμόνα Βιρτζίλι, η σύζυγος του δολοφονημένου Μανώλη Καντάρη – olympia source…

[skandaladiaplokidiafthora]

Σιμόνα Βιρτζίλι, η σύζυγος του δολοφονημένου Μανώλη Καντάρη

ΔΕΝ ξεχνάμε την γιατρό Σιμόνα Βιρτζίλι, που έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα το 2021, μετά από μεγάλη μάχη με τον καρκίνο. Την γυναίκα που κλήθηκε να καλύψει στα παιδιά της το κενό του πατέρα τους, Μανώλη Καντάρη, ο οποίος είχε δολοφονηθεί άγρια στο κέντρο της Αθήνας, κάτω από το σπίτι του. Η Σιμόνα που […] Σιμόνα Βιρτζίλι, η σύζυγος του δολοφονημένου Μανώλη Καντάρη – olympia source…

[justforbooks]

Μιχάλης Γκανάς: Ο ποιητής της συλλογικής μας μνήμης

«Ό,τι με βασανίζει κατά βάθος είναι η οριστική απώλεια ανθρώπων, τόπων και τρόπων και το ανέφικτο της επιστροφής». Ο σημαντικός Έλληνας ποιητής έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών.

«Εσύ δεν θα πεθάνεις» είναι ο στίχος από το ποίημα που έγραψε ο Μιχάλης Γκανάς για τη μητέρα του, αλλά και το πρώτο που σου έρχεται στον νου για μια απώλεια που μοιάζει σχεδόν ανήκουστη. Όχι, ο θάνατος δεν ταιριάζει στον άνθρωπο που τον δόξασε και τον οικειοποιήθηκε όσο λίγοι, μέσα από ένδοξες ποιητικές χειρονομίες, από βουτηγμένες στο αίμα μνήμες, από μικρές οπές της ημέρας που χώρεσαν στις έναστρες νύχτες, από κάθε συμφιλίωση που πετύχαινε μέσα από τις λέξεις.

Ο Μιχάλης Γκανάς, όπως έγραψαν οι κριτικοί, γεννήθηκε μεγάλος, όχι μόνο ως προς την τέχνη του αλλά και ως προς τη βεβιασμένη ενηλικίωση ενός ανθρώπου που ήξερε από μικρός πως τίποτα δεν είναι αθώο: ακόμα και η μαγεία στα μάτια του έμοιαζε με τον «Άψινθο», δηλαδή με εκείνο το φυτό από όπου έβγαινε το αψέντι, ορισμένο να ποτίζει τις συνειδήσεις, ή με το αστέρι που πέφτει, κατά την «Αποκάλυψη» του Ιωάννη, και δηλητηριάζει τα πάντα, τα ύδατα και τις ψυχές. Δεν επέλεξε, άλλωστε, τυχαία αυτόν τον τίτλο για την πιο εσχατολογική και περίτεχνη συλλογή του, όπου οι ζώντες και οι τεθνεώτες συνομιλούν επί ίσοις όροις στον σκοτεινό κόσμο που ορίζει αλλιώς το άνυδρο μέλλον. Καμία, όμως, απληστία δεν είναι ικανή να ακυρώσει το ανθρώπινο γένος, το οποίο ήταν ορισμένος ως ποιητής να εκπροσωπεί για πάντα: «Αυτοί σταμάτησαν να τραγουδούν, εγώ συνεχίζω». Και συνέχισε γνωρίζοντας πως το συλλογικό είναι απλώς η ανάσα του καθενός από εμάς, είναι η σάρκα μιας χώρας που χώρεσ�� με άνεση στους δωρικούς του στίχους.

Όλα τα άγρια γεγονότα που βίωσε η Ελλάδα γράφτηκαν μέσα του από τα πρώτα ήδη χρόνια της ζωής του: γεννημένος το 1944 στον Τσαμαντά Θεσπρωτίας, ένα χωριό της Ηπείρου πολύ κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα, ο φύσει και θέσει Ηπειρώτης Μιχάλης Γκανάς έζησε από μικρός τις σκοτεινές επιπτώσεις της φυγής και του πολέμου. «Κανείς δεν βγαίνει αλώβητος από τις μυλόπετρες της Ιστορίας», έγραφε, και αυτήν τη διαπίστωση την ένιωσε από τεσσάρων χρονών, όταν βρέθηκαν μαζί με την οικογένεια να καταφεύγουν, κυνηγημένοι από τον Εθνικό Στρατό από το χωριό τους, στη γειτονική Αλβανία. Κρυμμένοι για καιρό σε μια σπηλιά, πάνω στο βουνό, στη Λακότρυπα, πέρασαν αναγκαστικά τα σύνορα, ξεκινώντας μια οδύσσεια που θα μείνει στη μνήμη του χαραγμένη για πάντα, μαζί με τις προφορικές αφηγήσεις που άκουγε στα ανοίκεια ξένα σύμπαντα. Επειδή η πάμφτωχη Αλβανία δεν μπορούσε να ταΐσει τα ταλαίπωρα μέλη της οικογένειας, μπαίνοντας παράνομα σε ένα πολωνικό φορτηγό βρέθηκαν στη Μεσόγειο, στα στενά του Γιβραλτάρ και κατόπιν της Μάγχης, για να καταλήξουν τελικά στη μακρινή Ουγγαρία.

«Στην Ουγγαρία κρύο πολύ. Κουβαλάγαμε ψείρες. Περνούν τα ρούχα μας από κλίβανο, μας βάζουν στα μπάνια. Μια μισοσκότεινη αίθουσα γεμάτη ατμούς και γυναίκες. Εκείνο το μαύρο χαμηλά στην κοιλιά το ‘βλεπα πρώτη φορά. Εγώ πήγαινα σχολείο, είχαμε Έλληνες δασκάλους και Ουγγαρέζους. Ούτε που μ’ άρεσε, ούτε που δε μ’ άρεσε το σχολείο τον πρώτο καιρό. Μετά, το ‘χα σε καμάρι να λέω στους δασκάλους: "Δε ξέρω". Το κάναμε πολλά παιδιά, στους Ουγγαρέζους περισσότερο», γράφει με τον πιο παραστατικό τρόπο στο αυτοβιογραφικό πεζό έργο του, που θα κυκλοφορήσει πολλά χρόνια αργότερα, το 2008, με τον τίτλο «Μητριά πατρίδα» (εκδόσεις Μελάνι). Η Ελλάδα ήταν πάντα σκαλισμένη σαν μόνιμος καημός αλλά και σαν στολίδι σε κάθε στίχο που χάραζε, όπως οι παλιοί Ηπειρώτες τεχνίτες τα περίτεχνα κοσμήματα. Η Ελλάδα του Γκανά είχε απογοήτευση αλλά και προσδοκία: «Έτσι ήταν η Ελλάδα πάντοτε, ένας δίσκος με αντίδωρα, κανένας δεν τη χόρτασε».

Στάθηκε, όμως, ο ίδιος στο μέσο της σαν ιδανικός παρατηρητής και μοναδικός προφήτης: «Βλέπω το υφαντό του κόσμου να ξηλώνεται/αόρατο το χέρι που ξηλώνει και τρέμω», έγραφε με αυτήν τη διορατική δύναμη που έχουν οι μάντεις ή οι κάτοικοι του άλλου κόσμου. Δεν είναι τυχαίο ότι μιλούσε εξ ονόματός τους, ενσωματώνοντας στο χοϊκό του κόσμο τα μοιρολόγια και τις προφορικές αφηγήσεις, την απέραντη πραγματικότητα της «Ιλιάδας» και της «Οδύσσειας» –τις οποίες διασκεύασε με τον δικό του τρόπο– αλλά και των αγαπημένων του δημοτικών τραγουδιών. Στους στίχους του κατοικούσαν, άλλωστε, οι προσωπικοί αλλά και οι κοινοί μας νεκροί, υπαγορεύοντας ουσιαστικά ένα ελληνικό, δικό μας «Spoon River» – το ποιητικό έπος που τον επηρέασε βαθιά από τότε που το πρωτοδιάβασε. Η ανάδειξη των σκιών που έρχονται από το παρελθόν ταυτιζόταν στους στίχους του, όπως και σε αυτούς του Σεφέρη, με την αγωνία για το κοινό μέλλον: «Οι μέρες κι οι νύχτες μου/κι όλος ο χρόνος που πέρασε/Αφημένος εδώ/ενα τίποτα ή ένα σημάδι/κάτω από το γλόμπο του ήλιου. Καίει το σκοτάδι αθόρυβα/καταναλώνει τα δέντρα και τη φυλή μου./Όλα τούτα προστίθενται κάπου ή αφαιρούνται;» αναρωτιέται ρητορικά ο Μιχάλης Γκανάς στο «Οι μέρες κι οι νύχτες μου».

«Μερικοί κριτικοί με έχουν χαρακτηρίσει ποιητή της εντοπιότητας, του γενέθλιου τόπου. Θέλω να πιστεύω πως δεν είμαι μόνο αυτό. Ό,τι με βασανίζει κατά βάθος είναι η οριστική απώλεια ανθρώπων, τόπων και τρόπων και το ανέφικτο της επιστροφής. Πού; Στην παιδική ηλικία, ίσως την πραγματική πατρίδα όλων μας», εξομολογείται –πάντοτε ο λόγος του ήταν εξομολογητικός– στην επιλογή από τα «Αγαπημένα» έργα άλλων ομοτέχνων του (εκδόσεις Μεταίχμιο), εξηγώντας το πέρασμα από την αθωότητα στην ωριμότητα και από τον σκληρό κόσμο των νεκρών σε εκείνον των ονείρων. Στις αρχές της δεκαετίας του '60, αφήνοντας πίσω του τα δύσκολα εφηβικά χρόνια της προσφυγιάς, κατεβαίνει στην Αθήνα, που φαντάζει μια πόλη εχθρική, η οποία τον καλεί να προσαρμοστεί, σαν ήρωας του Μπαλζάκ, στην επίπλαστη βιτρίνα της: «Μόνο το φίδι ξέρει τι σημαίνει να αλλάζεις το πετσί σου/γι' αυτό του περισσεύει το φαρμάκι», γράφει για εκείνα τα δύσκολα πρώτα χρόνια της αργής προσαρμογής στην πόλη. Η αγωνία σύντομα όμως γίνεται λόγος και η απόγνωση δημιουργία, με τον ίδιο να ανακαλύπτει έναν δικό του τρόπο να φτιάχνει από το χάος τον κόσμο: την ποίηση. Αυτή ήρθε και τον βρήκε όταν έπεσε στα χέρια του η συλλογή με ποιήματα του Καββαδία «Μαραμπού και Πούσι» από τις εκδόσεις Γαλαξία – αν και η πρώτη επαφή με τον ανεξάντλητο ποιητικό κόσμο είχε γίνει πιο πριν, όταν αναγκάστηκε να προσποιηθεί, μαθητής ακόμα, τον άρρωστ�� για να τελειώσει την «Οδύσσεια» στη μετάφραση του Αργύρη Εφταλιώτη.

«Το διάστημα που διάβασα πολύ ήταν από το 1962, όταν μπήκα στη Νομική (και δεν βγήκα ποτέ), μέχρι το 1969 που πήγα στρατιώτης, αλλά και την περίοδο 1972-3 που έγινα βιβλιοπώλης στη "Δωδώνη", το βιβλιοπωλείο του Βαγγέλη Λάζου, και μετά που έγινα "έμπορος κακός" στο "Δέντρο" από το 1973-6 και ξανά στη Δωδώνη τρέχοντας από το 1976-86», εξομολογείται ο ίδιος στη συλλογή με τα «Αγαπημένα». Στα βιβλιοπωλεία γνωρίζει τους πάντες, συναναστρέφεται με τον κύκλο των ποιητών και των λογοτεχνών, ακούει τις συμβουλές γνωστών και αγνώστων, όπως του Ρένου Αποστολίδη και του Παναγιώτη Κονδύλη, μπορεί και τοποθετεί τον καθένα στον μικρό και τον μεγάλο του ρόλο. Σχετίζεται με την ομήγυρη του Φίλιππου Βλάχου και το 1978 εκδίδει την πρώτη του συλλογή, «Ακάθιστος δείπνος», δίνοντας εξαρχής ξεχωριστό δείγμα γραφής: επρόκειτο για μια ποίηση βγαλμένη από τις ανεξίτηλες πληγές της Ιστορίας, που μιλούσε για όλους τους εσωστρεφείς, αφανείς ήρωες που πλέον μπορούσαν, σηκώνοντας ο καθείς το δικό του δοξαστικό δοξάρι, σαν ήρωες του Παπαδιαμάντη, να γίνουν άρχοντες του κόσμου. Ορίζοντας μια νέα θρησκεία που λεγόταν ποίηση, οι δικοί του ήρωες μπορούσαν να απελευθερωθούν μέσα από τις μεταφορές, να βρουν τα δικά τους όπλα.

«Είμαι και εγώ ένας Θεός μες στο δικό του σύμπαν» είναι ο στίχος του Λειβαδίτη από το «Υπόγειο» που του έδειξε τον δρόμο και την απελευθερωτική δύναμη της ποίησης. Από τους ομότεχνους και τη μούσα του παίρνει θάρρος και συνεχίζει: συναναστρέφεται τον Δάλλα, τον Κακναβάτο, τον Καψάλη, τον Κακουλίδη, όλη την παρέα των «Κειμένων» του Βλάχου, γίνεται στενός φίλος με τον Χρήστο Μπράβο, με τον οποίο μοιράζεται κοινές αγωνίες, ανοίγει έναν διάλογο με ζώντες και τεθνεώτες, όπως έλεγε ο φίλος του ο Παπαγιώργης, που δεν θα κλείσει ποτέ. Φαίνεται, επίσης, να έχει εξαρχής καλή υποδοχή στον πνευματικό κόσμο – μόνο που αντί να καταγράφει τις θετικές κριτικές προτιμά να περιγράφει περιστατικά από εκείνα τα χρόνια στα βιβλιοπωλεία.

Δούλευε στη Δωδώνη όταν, λίγο μετά την κυκλοφορία της πρώτης του συλλογής, τον επισκέφτηκε στο βιβλιοπωλείο ο Μίλτος Σαχτούρης, ένας επιβλητικός, όπως έλεγε, άνδρας με μαύρο παλτό και κόκκινο κασκόλ, και τον ζήτησε από τον ταμία. Όταν εκείνος έφτασε ενώπιόν του, ο Σαχτούρης του προέταξε το χέρι για χειραψία λέγοντάς του: «Συγχαρητήρια, εγώ που υπήρξα κυνηγός μπορώ να εκτιμήσω εκείνον τον ��τίχο σας, “μπεκάτσες εκθρονίζονται με θόρυβο”, χαίρετε, κύριε Γκανά». Επρόκειτο για ένα περιστατικό που ανέφερε πάντα στις συζητήσεις ως ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα στη ζωή του. Ήταν προφανώς η στιγμή που συγχωνεύτηκε στον νου η απτή πραγματικότητα με την αλήθεια του ποιητή, αυτή του μεροκάματου με την αφοσίωση της ποιητικής πράξης.

Αυτή την αντίφαση μεταξύ της επώδυνης εμπειρίας και της μαγείας της ποίησης τη βλέπουμε και στη δεύτερη συλλογή που κυκλοφορεί ο Γκανάς το 1981 από τον Καστανιώτη, τα «Μαύρα Λιθάρια». Είναι τότε που νιώθει, όπως λέει, ότι «η ποίηση τον τραβάει από το μανίκι», όπως έλεγαν οι ανανεωτικοί αριστεροί, διά στόματος Σαββόπουλου, για το Κόμμα. Επιτέλους νιώθει, όπως έλεγε, «το τσίμπημα του οίστρου», ευλογημένο και δοξαστικό, σε μια γλώσσα χθόνια, απτή και απέριττη, που είχε σκοπό να σώσει όχι μόνο τις μνήμες των προγόνων αλλά τα ρήματα μαζί και τα φωνήεντα, που επέμενε να δοξάζει ό,τι οι άλλοι πιστεύαν πλέον ότι δεν σώζεται.

Τι κρατούσε, πάντα, ο Μιχάλης Γκανάς από όλα αυτά; Τον τόπο, τη μνήμη και την αλήθεια του, την αγάπη για τους ανθρώπους και την απόλυτη αφοσίωση στις σκιές των νεκρών. «Χάραζε ο τόπος με βουνά πολλά / κι ανάτελλε τα ζωντανά του / καλούς ανθρώπους και κακούς / νυφίτσες, αλεπούδες / μια λίμνη ως κόρην οφθαλμού / και κάστρα πατημένα. / Θα ’ναι τα Γιάννενα, ψιθύρισα / στο χιόνι και στον άγριο καιρό / γυάλινα και μαλαματένια. / Κι όσο πήγαινε η μέρα / σαν το βαπόρι σε καλά νερά / είδα και μιναρέδες κι άκουσα τα μπακίρια να βελάζουν», γράφει στα μυθικά «Γυάλινα Γιάννενα» που εκδίδει το 1989, σίγουρος πια ότι ο τόπος όπως και η τέχνη του είναι αυτά που τον ορίζουν. Ξέρει πλέον ότι με τους στίχους του μπορεί να μην αλλάξει τον κόσμο, αλλά μπορεί να τον κινητοποιήσει και να τον προβληματίσει, όπως εκμυστηρεύεται χρόνια αργότερα σε συνέντευξή του. «Δουλειά της ποίησης είναι να στέκει πάνω στις πληγές και να τις ξύνει. Έχει μια παρηγορητική δύναμη. Μια ελευθεριότητα. Μια ασύγκριτη καταφυγή σε ένα άλλο προσωπικό σύμπαν. Γι' αυτό: "Να μη κοιτάς, λοιπόν, μα να παρατηρείς. Γιατί η παρατήρηση έχει διάρκεια. Και η διάρκεια είναι πάθος"».

Και αυτό έκανε ο Γκανάς ως ποιητής και στιχουργός μέχρι τέλους. Είχε κάτι από τους αρχαίους επιγραμματιστές η ακρίβεια του λόγου του, κάτι από την απλότητα του Αλκαίου η σοφία του, από τη δαψίλεια του Ομήρου η εκφραστική του δεινότητα. Τίποτε δεν έφευγε από το μικροσκόπιο της ποιητικής παρατήρησης, που μπορούσε να συλλέγει τα καλύτερα των εκφράσεων και των ανθρώπων: οι φίλοι του έγιναν πιστοί συνοδοιπόροι – ο Λάγιος που έφυγε νωρίς, ο σοφός Καψάλης και ο Κοροπούλης, ο Ευσταθιάδης που τον έβαλε στον κόσμο της διαφήμισης, ο Παπαγιώργης.

Και κολόνα ήταν πάντα η οικογένεια: η αγαπημένη του σύζυγος, Πόπη, η επίσης ποιήτρια, που όμως είχε χαράξει δικό της δρόμο, κόρη του, Μυρσίνη, ο ανήσυχος καλλιτεχνικά Γιάννης. Στην Πόπη, που σήμερα είναι υπεύθυνη των εκδόσεων Μελάνι, αφιερώνει μερικά από τα πιο όμορφά του ποιήματα: «Επειδή είναι δύσκολο ν' αγαπάς και δυσκολότερο να αγαπάς τον ίδιο άνθρωπο για καιρό, κάνοντας σχέδια και παιδιά και καβγάδες, εκδρομές, έρωτα, χρέη και αρρώστιες, Χριστούγεννα, Κυριακές και Δευτέρες, νόστιμα φαγητά και καμένα/ θέλοντας ο καθένας να 'ναι ο άλλος γεφύρι και δέντρο και πηγή, κατά τις περιστάσεις ή και όλα μαζί στην ανάγκη», γράφει στο «Προσωπικό». Αυτή η αγάπη τον ενδιέφερε πιο πολύ και από τα βραβεία, τα οποία ήρθαν πολύ πιο εύκολα από ό,τι και ο ίδιος θα περίμενε, όπως και οι ξένες μεταφράσεις από περίοπτους εκδοτικούς οίκους και ακαδημαϊκά κέντρα – βλέπε Πανεπιστήμιο του Yale.

Πέραν όλων των άλλων βραβείων, όπως του Κρατικού, στον Μιχάλη Γκανά είχε απονεμηθεί ο Χρυσός Σταυρός του Τάγματος και της Τιμής, ενώ του είχε δοθεί τιμητική διάκριση για το σύνολο του έργου του από το Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη, που τελεί υπό την αιγίδα της Ακαδημίας Αθηνών. Δεν υποτίμησε κανέναν τίτλο, όπως δεν γύρισε την πλάτη στην άλλη του ιδιότητα, αυτήν του στιχουργού, που την εξήρε για τον τρόπο που έχει να βάζει την ποίηση στο στόμα των απλών ανθρώπων.

Τίποτα ανθρώπινο, άλλωστε, δεν του ήταν ξένο, είτε επρόκειτο για την αναγνώριση του Δήμου και των Σοφιστών, είτε για τις φευγαλέες αμφιβολίες. «Ο ρακοσυλλέκτης του Μποντλέρ αρχίζει να κρυφοκοιτάζει την πορφύρα του Βοναπάρτη» ήταν η φράση του Παπαγιώργη την οποία ξεχώριζε, γνωρίζοντας πως μπορούσε με άνεση να οικειοποιηθεί και τις δυο καταστάσεις και τιμές, αρκεί να του το επέτρεπαν η συγκυρία της στιγμής και ο λόγος. «Κάθεται μόνος του δίπλα στό τζάκι/δέν πίνει, δέν καπνίζει, δέ μιλάει./Στήν τηλεόραση χιονίζει/τό στρώνει ἀργά στό πάτωμα καί στό τραπέζι/καί στίς παλιές φωτογραφίες,/γνώριμα μάτια τῶν νεκρῶν» γράφει στη «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» και θαρρεί κανείς πως δεν περιγράφει άλλον από τον εαυτό του. Ποτέ, όμως, δεν θα μπορούσε κάποιος να αναλογιστεί ότι οι ρόλοι θα αντιστρέφονταν και ότι η φωτογραφία θα έδειχνε κάποτε τον ίδιο. Πάμε στοίχημα ότι ο Μιχάλης Γκανάς ζει και βασιλεύει; Είναι πολλά τα θεριά αυτού και του άλλου κόσμου που μπορούν να το επιβεβαιώσουν.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[xionisgr]

ISBN:978-960-547-423-2 Συγγραφέας: Ingalls – Wider Laura Εκδότης: Άγκυρα Σελίδες: 232 Ημερομηνία Έκδοσης: 2018-11-01 Διαστάσεις: 21x16 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[mariexdiary]

Παρασκευή 8/2/2024, 02:18

Είμαι σε ένα καλό mood, αλλά τώρα βρήκα την ευκαιρία να γράψω. Ο Ιανουάριος και ο Φεβρουάριος θα έλεγα πως ήταν συγκλονιστικός μήνας γιατί τα είχε όλα. Γενικά ο χρόνος μπήκε καλά, βασικά μπήκε πολύ καλά.

Μαγεμένη - Πρόστυχη Γαλλία, Στρασβούργο, τελευταία λεπτά πριν αλλάξει ο χρόνος.. είμαι στο μπάνιο και κλαίω. Μου έλειπε πολύ η αδερφή μου και η μητέρα μου στις διακοπές. Με τον Γιώργο είμαστε ένα τυπικό ζευγάρι που έχουν περάσει Χ χρόνια και τίποτα παραπάνω. Είναι ένας άνθρωπος που βαριέται τα πάντα. Και όλο αυτό, με παίρνει μπάλα και εμένα. Σκέψου αγαπητό μου ημερολόγιο, του ζητάω να κάνουμε σεξ και μου λέει άλλη μέρα.

Άκουσα αυτό που κάθε γυναίκα θέλει να ακούσει στη ζωή της για μια φορά;

Πριν την αλλαγή του χρόνου ετοιμαζόμαστε και οι δύο για να πάμε στο μπαρ του ξενοδοχείου στο Στρασβούργο. Εκεί ήταν και ένα ζευγάρι το οποίο κατέβηκε και εκείνο για την αλλαγή, η Έλενα και ο Διονύσης. Κάθισαν μαζί μας και μιλήσαμε για τις ζωές μας. Κατευθύνθηκα προς το μπάνιο, και όσο έφτιαχνα το κραγιόν στο καθρέφτη, μπήκε ο Διονύσης. Γούρλωσα τα μάτια μου εκείνη τη στιγμή, και επίσης ήμουν αρκετά πιωμένη. Τον κοίταξα και με κοίταξε. Συνέχιζα να βάζω το κραγιόν όταν με σταμάτησε η ερώτηση που μου έκανε: «Είσαι ευτυχισμένη;». Τον κοίταξα και του απάντησα, «Γιατί να μην είμαι;» Ήρθε δίπλα μου και έπλυνε τα χέρια του σχολαστικά. «Δεν νομίζω να είσαι ευτυχισμένη!», μου είπε. «Είμαι σε διακοπές αυτό το διάστημα, μη μου τις γαμήσεις σε παρακαλώ.», του είπα και παραπάτησα. Με κράτησε για να μην πέσω. Μου έφτιαξε το φόρεμα και πήγε να με φιλήσει στο στόμα. Έκανα πίσω. Δεν ήθελα να μας καταλάβει κανένας. Σε όλη την εκδρομή με κοιτούσε συνεχώς. Καθόταν δίπλα μου, πίσω μου, ή μπροστά μου στο λεωφορείο με την κοπέλα του. Ήθελε να ανταλλάξουμε instagram, δε του έδωσα τίποτα. Και κάπως έτσι ο Διονύσης έγινε μία ανάμνηση.

Το μαύρο, σέξι φόρεμά μου

18 Ιανουαρίου και βγαίνω με τον Φώτη. Είναι 41 ετών, μένει κοντά σε μένα περίπου έχει υπέροχα εκφραστικά μάτια. Ήθελε να περάσει από το σπίτι μου αλλά του είπα να συναντηθούμε στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Μπαίνοντας στο αμάξι του, αισθάνθηκα έναν ζεστό ερωτισμό. Γενικά υπήρχε ένα πάθος μεταξύ μας. Και ένα πάθος πρέπει να έχει: Κάτι παράνομο, κάτι αμαρτωλό και κάτι πρόστυχο! Είχε και τα τρία. Δεν ξέρω αλλά ένιωθα, ότι υπάρχει έλξη μέσα στο αμάξι, μπορεί να ήταν και η ιδέα μου. Ενώ δεν έχουν περάσει ούτε πέντε λεπτά που είμαι μέσα, μου σήκωσε το φόρεμά και μου έπιασε το μπούτι. Πήγαμε για ποτό, γνωριστήκαμε λίγο καλύτερα, και μετά.. με έκανε να χύσω έτσι όπως δεν έχει κάνει κανένας άλλος! Άγρια όπως μ’ αρέσει! Δεν θα μπω σε πολλές λεπτομέρειες γιατί θέλω να γράψω μία ιστορία στο Pleasuse stories. Οπότε.. Μείνετε συντονισμένοι!

Ο χειρότερος Άγιος Βαλεντίνος ever!

Δεν ξέρω ακόμη αν πιστεύω στον έρωτα στην ηλικία που είμαι. Είναι περισσότερο μία γιορτή για τα πιτσιρίκια. Μπορεί να το πιστεύω αυτό γιατί δεν έχω πάρει ποτέ λουλούδια εκείνη τη μέρα. Να σου πως μπορεί να γίνει χειρότερη μέρα; Πήρα τηλέφωνο τον Γιώργο, και του είπα ότι δεν έλαβα κάποιο δώρο, ούτε λουλούδια, ούτε ευχές, ούτε τίποτα. Και στο τηλέφωνο που μιλήσαμε μου είπε «Μαρία, έχουν περάσει Χ χρόνια από τότε που είμαστε μαζί. Τι τα θέλεις εσύ αυτά;» Καλύτερα να με έλεγες πουτάνα, για αυτά που κάνω τόσα χρόνια. Καλύτερα να.. Δεν ξέρω ούτε και εγώ. Το συζήτησα αυτό το θέμα με αρκετούς ώριμους άντρες. Οι περισσότεροι μου είπαν: «Καλά, αυτό δεν το λες ούτε σε 10 χρόνια γάμου με παιδιά». Δεν έχουν όλοι την καρδιά που έχω εγώ και το γνωρίσω πολύ καλά αυτό.

Προσπαθώντας να διαγράψω το παρελθόν μου

Ο Φεβρουάριος φάνηκε ότι θα ήταν πολλά ��ποσχόμενος αλλά ξέρετε τι ήτανε; Αρχίδια καπαμά. Έτσι το λέμε στο χωριό μου. Είχα στείλει ευχές για καλή χρονιά στον Mr. Big. Ένιωθα ότι μιλούσα με έναν άγνωστο. Ήμασταν και οι δύο αρκετά τυπικοί. Μου έστειλε κάποιες φωτογραφίες από ένα burlesque bar που πήγε αλλά ως εκεί. Δεν το πήγε ποτέ στο πονηρό, ούτε με ρώτησε εσώρουχο φοράω.

Αφροδίτη σε σύνοδο με τον Άρη

Είναι μια αστρολογική όψη αρκετά δυνατή. Βασικά πάει ανάλογα και σε ποιο ζώδιο είναι Αφροδίτη και σε ποιο ζώδιο είναι ο Άρης. Και τα δύο ήταν στο ζώδιο του Υδροχόου, ακριβώς απέναντί μου. Λέω ότι μπορεί να βγω με τον Αλέξη, μπορεί επιτέλους να βγω με τον Σταύρο, Νίκο ή μπορεί να πάω στο σπίτι του Φώτη και να το παίξω κακιά μαθήτρια.. Ξέρετε μου έφερε;

Πολλά μπράβο στο σκηνοθέτη της ερωτικής μου ζωής!

Στις 22 Φεβρουαρίου το μεσημεράκι γερνούσα από την οφθαλμίατρο γιατί μου προέκυψε ένα σοβαρό πρόβλημα στο μάτι από το πουθενά. Στις 15:44, στη Βουλγαροκτόνου, έβλεπα από μακριά τον Mr. Big. Ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που ήθελα να δω, γιατί ήμουν σε άσχημη κατάσταση ψυχολογικά λόγω του ματιού μου. Και σαν να μην έφτανε όλα αυτά ήθελα και να συζητήσουμε. Μας χώριζε ο δρόμος στη Ζωοδόχου Πηγής, το βλέμμα του καρφωμένο σε μένα. Εγώ κοιτούσα δεξιά και αριστερά τα αμάξια για να περάσω ξυστά από αυτόν. Τον κοίταξα και με κοίταξε. «Τι γίνεται;», μου λέει χαριτολογώντας. «Καλά, εσύ;», του είπα φεύγοντας προς το σπίτι μου. «Καλά», μου απάντησε. Φάνηκε ότι ήθελε να μου μιλήσει. Περίεργος άνθρωπος αυτός, συνήθως όταν βρισκόμαστε στον ίδιο δρόμο δεν θέλει να μιλάμε. Του έστειλα μήνυμα στο viber και του είπα πόσο γοητευτικός είναι. Δεν πήρα απάντηση ποτέ εννοείται. Και κάπως έτσι διέγραψα τον αριθμό του κινητού του από τη συσκευή μου. Τον μπλόκαρα από το facebook. Επίσης βρήκα και το instagram του, μιας που μου είχε πει ότι δεν έχει και τον μπλόκαρα και εκεί.

Προσπαθώ τόσα χρόνια με νύχια και με δόντια να τον ξεχάσω. Όπως λέει ένα τραγούδι, ο έρωτας, με έρωτα περνάει.. Ακόμη τον ψάχνω, αλλά δεν νομίζω να τον βρω. Η μαλακία είναι ότι μένει κοντά σε μένα. Τόσες περιοχές στην Αθήνα και βρέθηκε να μένει κοντά σε μένα. Νομίζω πως έχω βρει και την πολυκατοικία που μένει, χάρης τη γυναίκα του. Αχ, πού να ήξερες τι έχεις παντρευτεί..

Υπάρχει μια γοητεία για το απαγορευμένο που το κάνει απερίγραπτα επιθυμητό, γι’ αυτό και τρελαίνομαι για τους απαγορευμένους καρπούς!

[a078740849aposts]

ISBN:978-960-547-423-2 Συγγραφέας: Ingalls – Wider Laura Εκδότης: Άγκυρα Σελίδες: 232 Ημερομηνία Έκδοσης: 2018-11-01 Διαστάσεις: 21x16 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[rulinarulina]

Κύμη: Το… ανόητο λάθος που «έκαψε» το φονικό τρίο – Πώς τους κατάλαβαν οι αστυνομικοί

Σοκάρουν οι αποκαλύψεις από την άγρια δολοφονία του 66χρονου στην Κύμη Τη «δόξα» των σατανιστών της Παλλήνης φαίνεται πως ζήλεψαν τα παιδιά του 66χρονου που τον σκότωσαν στο σπίτι του στην Εύβοια ως «δαιμονισμένο» και στη συνέχεια καθάρισαν το πτώμα με «αγιασμό». Ο δικηγόρος των πατροκτόνων αδελφών Αθανάσιος Τάρτης χαρακτήρισε χθες σε δηλώσεις του τους εντολείς του ως «μαριονέτες στα χέρια…

[awesomehappystudentmagazine-blog]

Έγκλημα στην Κυψέλη: Σοκαριστικό βίντεο ντοκουμέντο από τη δολοφονία του 28χρονου

Η σεξουαλική κακοποίηση, που φέρονται να είχαν βιώσει σαν παιδιά ��ταν ακόμη ζούσαν στη γειτονική Αλβανία, οδήγησε σύμφωνα με πληροφορίες στην άγρια δολοφονία του 28χρονου στη συμβολή των οδών Πατησίων και Χανίων στην Κυψέλη. Όπως περιγράφει αυτόπτης μάρτυρας, το θύμα σύρθηκε αιμόφυρτο μέχρι τη συμβολή των οδών Πατησίων και Χανίων, «χωρίς να είχε καταλάβει κι ο ίδιος τι είχε πάθει». Εκεί ήταν…