#ΧΑΛΙΚΙ

[inbriefmedia-blog]

Η εφήμερη φύση των selfies | hash2ash

Η εφήμερη φύση των selfies | hash2ash

Μία καινούρια ψηφιακή εγκατάσταση προσκαλεί τους ανθρώπους να βγάλουν μία selfie και μετά στιγμιαία μετατρέπει το πορτρέτο τους σε χαλίκια. Η εγκατάσταση hash2ash είναι δημιουργία του καλλιτεχνικού συλλόγου PanGenerator και βρίσκεται στην έκθεση TEEN AGE του εθνικού εθνογραφικού μουσείου της Βαρσοβίας. Η έκθεση TEEN AGE εστιάζει στην κουλτούρα των selfies, δίνοντας πολλή τροφή για σκέψη μέσω…

[ffolie-a-deux]

ενα ατελειωτο κρυφτο παντα οταν ετρεχα στον δρομο ειχα την φοβια πως θα σκονταψω και θα πεσω Μα ο φοβος του να με βρει ειναι πλεον μεγαλυτερος Στριβω σε σοκακια και πηδαω ταρατσες κρυβομαι πισω απο καλωδια ρευματος στους δρομους μπλεκομαι αναμεσα σε κλαδια και κατω απο τα πηγουνια των περαστικων στη πολη Το να παραπατησω σε καποιο χαλικι δεν αποτελει πια επιλογη Οσο και αν τα ποδια μου φωναζουν απελπισμενα , με το που χαμηλωσω ταχυτητα μικραινει η αποσταση μας και ερχεται στα ρουθουνια μου  Σαν μια ασθενεια που περασα παλια και εχει μινει μια στρωση σκονης της στο εσωτερικο του δερματος μου,το σωμα μου την αναγνωριζει αμεσως. Νιωθω τους μυες μου να υποχωρουν,σαν εθισμενη σε αυτη παρακαλαν να αφεθω στη βαρυτητα και τρεχω μεσα στη θολη εικονα που κινειται γυρω μου βιαστηκα Αναρωτιεμαι αν ποτε ξεμεινω απο ανασες και τρεχω Τις περισσοτερες ωρες το σωμα μου μουδιασμενο δεν νιωθει πια κουραση Μα στις ανηφορες το μυαλο μου ουρλιαζει Τα ματια μου ετοιμα να εκραγουν γυρναν προς τον ουρανο Παρακαλανε για μια στιγμη αναπνοης Και ολοι αυτοι που περπατανε ξεκουραστα διπλα μου αναρωτιεμαι αν με βλεπουν σαν μια αφηρημενη γραμμηπου περναει φευγαλαια και χανεται, οπως εγω Οσο και αν γραψω για το προβλημα στο οποιο εχω βαλει τον εαυτο μου, την αμφισβητηση οσων πιστευω,δεν καταφερνω να βρω λυση. Και αν η απουσια της ειναι και αυτη πλανη? Αν με πιασει πα'ολο που τρεχω με μανια, τυληξει τα χερια της γυρω μου και γελασει συμπονετικα στο αυτι μου. Σαν παιδι που κρυβεται απο τους γονεις του στο ιδιο προφανες σημειο και εκεινοι υποδυονται πως το ψαχνουν μεχρι να κουραστουν απο τις ανοησιες του εχει ερθει η ωρα να το βαλουν για υπνο. Η καλπικη κρυψωνα μου μηπως διαλυθει στην ατμοσφαιρα. Πως θα πιστεψω ξανα πως μπορω να κρυφτω Πως θα ζησω με την συνειδητοποιηση πως ειμαι ορατη,πως ολα ειναι διαφανα και με προδιδουν Προς τα που θα τρεξω οταν θα χω μαθει πως ολοι οι δρομοι οδηγουν σε αυτην