#Τον εαυτο μου προσπαθω να πεισω

[omhroi-tou-xronou]

Κοκκινο τριανταφυλλο

Ησουν ενα ομορφο λευκο τριανταφυλλο.

Σε ερωτευτηκα με την πρωτη ματια.

Δεν αντεχα να σε βλεπω εξω στο κηπο. Ετρεξα να σε κανω δικο μου.

Σε εκοψα απο το κλαρι σου με τοσο ενθουσιασμο. Αγνοώντας τα αγκαθια σου που βιαια μπηκαν στο δερμα μου και ματωσαν τα δαχτυλα μου.

Βαφτηκες κοκκινο.

Διαλεξα για σενα το ομορφοτερο μερος του σπιτιου και τοποθετησα εκει το κρυσταλλινο βαζο σου.

Εκει, στο παραθυρο, κοντα στον ηλιο, να σε φωτίζει και να λαμπουν τα ομορφα φυλλα σου.

Σε ποτιζα καθημερινα, σταθερα, ευλαβικά, χωρις ποτε να σε ξεχασω.

Αλλα λιγο καιρο μετα, ησουν ενα τριαντάφυλλο που ειχε κοπει εδω και βδομαδες και ειχε πλεον αρχισει να μαραινεται.

Ο ηλιος εκαψε τα λαμπερα σου φυλλα.

Παρολαυτα, εγω σε εβλεπα σαν το ομορφοτερο απο ολα τα αλλα στον κηπο.

Μεχρι που μαραθηκες εντελως, εχασες την ομορφη μυρωδια σου και το κοκκινο χρωμα σου.

Ακομη και τοτε όμως , σε φυλαξα στο κρυσταλλινο βαζο και σε ποτιζα καθημερινα προσπαθωντας να σε επαναφερω στη ζωη.

Η επιμονη μου ομως, με εκανε να ξεχασω πως το νερο δεν μπορουσε πλεον να σε σωσει.

Και καπως ετσι, η αγαπη μου σαπισε το νεκρο σου σωμα.

Και χρειαστηκε να σε ξεχασω με το δυσκολο τροπο.

Το κρυσταλλινο βαζο ηταν κενο και ο χώρος εμοιαζε αδειος και ασχημος χωρις εσενα.

Βγηκα εξω στον κηπο και εκοψα ενα αλλο τριανταφυλλο.

Ηταν ακομη μικρό, τ αγκαθια του μολις που ειχαν αρχισει να φαινονται.

Ηταν πραγματικα πολυ ομορφο και τρυφερο.

Γεμισα το βαζο, που αλλωτε κοσμουσες, με νερο και τοποθετησα εκει, με οση αγαπη ειχε απομεινει μεσα μου, το νεο μου ανθος.

Ηταν ομως λευκο .

Κι οσο ομορφο κι αν ήταν, δεν θυμιζε σε τιποτα, την ομορφια των επιβλητικων κοκκινων φυλλων σου.

Μεχρι που θυμηθηκα.

Το ομορφο χρωμα σου, σου το ειχε δωσει το ιδιο μου το αιμα.

Αυτο βεβαια δεν σε εκανε λιγοτερο ομορφο.

Παντα θα σε θυμαμαι με αγαπη και παντα για μενα θα εισαι ο ερωτας.

Μα θα ηταν αδυνατο να ειναι ολα μου τα τριανταφυλλα κοκκινα.

Το αιμα μου δεν θα ηταν πλέον αρκετο και θα πεθαινα αφήνοντας πισω μου ενα ομορφο κηπο, γεματο τριανταφυλλα.

Ολα τοσο ιδια και ολα τοσο διαφορετικα απο σενα.

Που δεν ηταν κοκκινα

Ηταν ομως κιτρινα, φουξια, μπλε.

Και αυτο ηταν που τα εκανε πανεμορφα.

Εχουν περασει χρονια απο την τελευταια φορα που σε κρατησα στα χερια μου.

Εισαι εν τελει για μενα, το σημειο αναφορας.

[anasteros]

Ο κολλητος μου θελει να χωρισει με την κοπελα του ενα μηνα πριν τις πανελληνιες επειδη αυτη επιλεγει να διαβαζει περισσοτερες ωρες αντι να βγαινει. Προσπαθω να τον πεισω να κανει υπομονη ενα μηνα μεχρι να τελειωσουν οι εξετασεις για να μην επηρεαστει η ψυχολογια της κοπελας και παει κατι στραβα, αλλα φαινεται να ειναι απολυτος αν και λεει πως την αγαπαει ακομα. Τι αλλο να κανω για να τον πεισω να εκτιμησει την κοπελα του και τον εαυτο του αναστερε;

Χωρίς βαρίδια όπως ο κολλητός σου, η κοπέλα ας επικεντρωθεί σε ότι πιστεύει καλύτερο για εκείνη.

[me-lene-paparounaa]

ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΛΟΓΟ ΕΝΩ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΠΕΙΣΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΠΙΑ, ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΣΥΝΩΜΟΤΕΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΟΥ ΚΑΙ ΒΛΕΠΩ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΥΥ;;;

[solmeister13]

Ξερεις τι παρατηρησα? Πως καθε φορα που μου συμβαινει κατι καλο, προσπαθω με καθε τροπο να πεισω τον εαυτο μου για το αντιθετο. Για παραδειγμα μου εστειλε καποιος μηνυμα? Αντι να χαρω, θα πω πως εγινε γιατι με λυπαται. Πως το σταματαω αυτο?

Δυστυχώς δεν πατάς απλά ένα κουμπί και σταματάει, είναι μια διαδικασία που θα σου πάρει καιρό και θα πρέπει να πείθεις συνεχώς τον εαυτό σου για το σωστό.

Προσπάθησε παρά την ιδέα αυτή να δέχεσαι οτιδήποτε σου έρχεται σαν αυτό που είναι και να αντιδράς όσο πιο νορμάλ μπορείς! 

[pareisakti]

Τι κάνεις για να μη βαριέσαι;

Χορευω πολυ,κανω γυμναστικη καμια φορα,ζωγραφιζω,γραφω ή διαβαζω βιβλια. Και κυριως,προσπαθω να πεισω τον εαυτο μου οτι δε βαριεμαι πραγματικα εφοσον υπαρχουν πραγματα να κανω

[monimh-apogohteysh]

Προσπαθω να πεισω τον εαυτο μου οτι δεν μου λειπεις.

Μα μου λειπεις.

[evesiola-blog]

Το τετραδιο

Και καθε φορα που τελειωνω το γραψιμο ενως κειμενου νιωθω μια ανακουφηση.Λες και καταφερα κατι ξερω γω.Αλλα κατα την διαρκεια του γραψιματος νιωθω ενα βαρος,εναν πονο,νιωθω οτι πρεπει να τελειωσω γιατι καθως γραφω,σκεφτομαι και νιωθω και θυμαμαι και ειναι κατι που μολις συνειδητοποιω τι γραφω που με θλιβει αρκετα.Βασικα πιο πολυ με θλιβει το γεγονος οτι νιωθω ετσι.Καθως τα γραφω ολα αυτα,προσπαθω να πεισω τον εαυτο μου λεγοντας οτι ειμαι υπερβολικη.Αλλα ποτε δεν φανταζει να φευγει αυτη η "υπερβολικοτητα" και καταληγω στο συμπερασμα οτι ισως δεν ειμαι και τοσο υπερβολικη τελικα. Ολα κρινονται στο αν αντεχεις ή οχι. Αν εισαι δηλαδη ελαφρως αναισθητος.

[exarthmenh-apo-synaisthmata]

Ακουω το τι να θυμηθω απο τον Πασχαλιδη και την Παχου και τον σκεφτομαι τοσο εντονα. Εγω τον χωρισα. Δεν ειμασταν καλα. Με θεωρουσε δεδομενη και με ειχε γραμμενη, ομως τον αγαπαω. Πανο, προσπαθω να πεισω τον εαυτο μου οτι δεν σε αγαπαω αλλα αποτυγχανω καθε φορα που σε κοιτω. Καθε φορα που μου στελνεις με πιανει η καρδια μου. Τοσοι ηρθαν στην ζωη μου, μονο με εσενα το νιωθω αυτο. Πανο, σ'αγαπαω ! Σ'αγαπαω πολυ. Δεν μπορω να σε ξεχασω. Σ'αγαπω ακομα. χiv.

Κάθε χωρισμός είναι δύσκολος!Ο χρονος είναι ο καλύτερος γιατρός,θα έρθει ο άνθρωπος που θα σε εκτιμήσει και θα σε αγαπήσει πραγματικά!