#Παρένθεση

[epestrefe]

«Παρένθεση» του Τάκη Κανελλόπουλου. Αλεξάνδρα Λαδικού και Άγγελος Αντωνόπουλος.

Άλλη μια ταινία του 1968, που προβλήθηκε την επόμενη περίοδο 1969-70 και πάτωσε στις εισπράξεις (παίχτηκε μιαν εβδομάδα σε κάποια αίθουσα της Αθήνας κι έκοψε μόλις 2.849 εισιτήρια) είναι και η Παρένθεση του Τάκη Κανελλόπουλου.

Μπορεί λοιπόν να αγνοήθηκε στις αίθουσες, αλλά το 1968, στο 9ο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου, η Παρένθεση πήρε το Βραβείο Καλύτερης Καλλιτεχνικής Ταινίας (εξ ημισείας με το Κορίτσια στον Ήλιο του Βασίλη Γεωργιάδη) και ακόμη το Βραβείο Φωτογραφίας (για τους Σταμάτη Τρύπο και Συράκο Δανάλη), ενώ οι κριτικοί της απένειμαν βραβείο σκηνοθεσίας και βραβείο μουσικής (για τον Νίκο Μαμαγκάκη).

Ένας άντρας (Άγγελος Αντωνόπουλος) και μία γυναίκα (Αλεξάνδρα Λαδικού) γνωρίζονται τυχαία σ' ένα τραίνο. Πάνε σε διαφορετικές πόλεις, αλλά όταν το τραίνο φθάσει στην πόλη που πρόκειται να κατεβεί ο άντρας για κάποιο λόγο δεν συνεχίζει την πορεία του (το τραίνο), παραμένοντας στον σταθμό για έξι ώρες. Η γυναίκα, θα περιμένει και αυτή, αλλά όχι αναγκαστικά. Τούτες οι έξι ώρες συμπυκνώνονται στην φιλμική διάρκεια της ταινίας, η οποία περιγράφει την γνωριμία δύο αγνώστων μέχρι πρότινος ανθρώπων και τον έρωτα που θα ζήσουν, γι' αυτό το τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Η ταινία αναφέρεται στην ανάμνηση της γυναίκας, η οποία, σε άλλο χρόνο, μεταγενέστερο εννοείται, αφηγείται αυτήν την γνωριμία.

Κινηματογράφος λιτός, αφαιρετικός, ποιητικός, με έντονη ρομαντική διάθεση, που μόνον ο Τάκης Κανελλόπουλος μπόρεσε να υποστηρίξει στην Ελλάδα.

Πηγή και περισσότερα στο:https://www.lifo.gr/culture/cinema/102-ellinikes-tainies-tis-periodoy-1969-70-poy-exakoloythoyn-na-entyposiazoyn-meta

[psychotiko-epeisodio]

(Δεν )θα ξανάρθεις,

Και εγώ θα κάθομαι σαυτό το αναθεματισμενο πεζούλι που 'χω βγάλει οχτώ εποχές τώρα,

πίνοντας ακόμη τον ίδιο καφέ,

Άλλοτε ζεστό και άλλοτε κρυο,

Να περιμένω μπας και περάσεις για λίγο και σε δω .

(Δεν) θα ξανάρθεις,

Και μια μία οι λέξεις καθώς τις γράφω,

γελάνε μαζί μου ειρωνικά που πίστεψα έστω για μια στιγμή,

πως θα ερχόσουν κάποτε για να μείνεις.

(Δεν )θα ξανάρθεις

Και η σκέψη ότι θα πας κάπου "αλλού",

με γκρεμίζει.

Πως μπόρεσε η δικιά μου αγάπη να μην ήταν αρκετή,

όταν στην έδωσα ολόκληρη,χωρίς να κρατήσω ούτε ελάχιστη στην άκρη.

(Δεν )θα ξανάρθεις,

και αυτά τα στιχάκια θα πάψουν να έχουν νόημα.

Γιατί όσες φορές πάω να γράψω αυτές τις πέντε λέξεις που αναθεματιζω,

Το στυλό δεν λέει να μην αποτυπώσει και την παρένθεση.

[heythatssobaditsgood]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6 | WELCOME TO VIAGRA FALLS

Οι μέρες στο σπιτικό των Γεωργίου περνάνε πληκτικά, σε σημείο που η Στεφανία σκέφτεται μήπως πρέπει να κάνει ένα παιδί για να έχει κάτι να ασχολείται. Ο γυναικολόγος της την ενημερώνει πως δεν έχει θέματα γονιμότητας και την παροτρύνει να κλείσει ένα ραντεβού στο σύζυγό της, ο οποίος σα γνήσιο alpha male είναι ανένδοτος στην απόφασή του να μην πάει σε κάποιον ειδικό γιατί μπορεί να τον σχολιάζει ο κόσμος που θα τον δει να βγαίνει από το γραφείο ενός γυναικολόγου, κάτι για το οποίο αισθάνονται ανασφάλεια όλοι οι άντρες και είναι απόλυτα φυσιολογικό.

Τα χρόνια περνούσαν και ο έρωτας με το Φίλιππο έχει ζαρώσει για τη Στεφανία, η οποία όμως θα είναι για πάντα ερωτευμένη με τον εαυτό της:  “Καθώς τα χρόνια περνούσαν, εγώ γινόμουν όλο και πιο γοητευτική.Είχα μπει πια ολοκληρωτικά στο πετσί της ακριβής ζωής…..μέσα μου κυριαρχούσε η αριστοκρατική γυναίκα….αντιλαμβανόμουν τις ματιές των γύρω ανδρών να με κοιτάζουν με έναν παράξενο τρόπο και να με γδύνουν με τα μάτια τους αλλά ποτέ κανείς δεν είχε το θάρρος να το δείξει. Για πολλούς ήμουν μία φαντασίωση στα τρελά όνειρά τους.”

​Ο μόνος άνδρας στη ζωή της Στεφανίας που την έκανε να αισθάνεται κομπλέ με το θαυμασμό του είναι ο Άλκης ο οδηγός, ο οποίος κατά τα λεγόμενά της “ξυπνούσε τον κοιμισμένο πόθο που έκρυβε μέσα της”. 

​Στην επέτειο των δέκα χρόνων γάμου, ο Άλκης φαίνεται πως κάνει την πρώτη προσπάθεια να εκφράσει τον πόθο του στη Στεφανία αλλά ενδεχομένως και να την προστατεύσει από κάτι, λέγοντάς της:  “-Στεφανία, όλα αυτά που ζεις είναι ένα ωραίο περιτύλιγμα αλλά μεσα δε ξέρεις τι κρύβει. Εσύ είσαι μία γυναίκα με αισθήματα, ρομαντική, αυθόρμητη, έξυπνη, γλυκιά και τρυφερή…”, χαρίσματα που εμείς σαν αναγνώστες δεν έχουμε δει πουθενά, αλλά πρέπει να είναι αλήθεια γιατί όλοι αυτό λένε για τη Στεφανία. 

​{Παρένθεση: Στη σειρά έχουμε ακόμα μία εκπληκτική σκηνή στην οποία ο Φίλιππος επισκέπτεται ακόμα ένα τοπικό κατάστημα της Καβάλας και ψάχνει φόρεμα για τη Στεφανία, στο οποίο η ιδιοκτήτης δε μπορεί να σταματήσει να κοιτάζει την κάμερα και να προτείνει τα πιο άσχημα φορέματα που έχω δει στη ζωή μου σε χρώματα όπως το “ρόγιαλ μουν”}: 

​Η συνομιλία τους διακόπτεται από το Φίλιππο, ο οποίος στη συνέχεια εκμυστηρεύεται στη Στεφανία πως ο Άλκης είναι στη δούλεψή του 23 χρόνια. Ο πατέρας του Άλκη δούλευε για το Φίλιππο “στα καράβια” και πριν πεθάνει του ζήτησε να τον πάρει στη δουλειά του.  Ο Άλκης είναι ο αγαπημένος του υπάλληλος γιατί “ακούει πολλά και δε μιλάει”.

​Η συνέχεια της βραδιάς τους βρίσκει σε υπερπολυτελές ξενοδοχείο, το οποίο θα υποθέσω ότι είναι για ακόμα μία φορά το Galaxy Hotel, όπου όταν ο Φίλιππος μπαίνει για ντουζ, η Στεφανία κάνει μία τρομερή αποκάλυψη στο σακάκι του. 

​Ο Φίλιππος έχει μαζί του ένα κουτί βιάγκρα, από το οποίο λείπουν αρκετά χάπια, κάτι το οποίο πείθει τη Στεφανία πως ο άντρας της την απατά. 

​Παρολα αυτά όμως, ενδίδει στις ερωτικές διαθέσεις του Φίλιππου, ο οποίος θέλει να τη δέσει στο κρεβάτι και “όλοι οι αδένες τους να φτάσουν στο μέγιστο της ηδονής”. Κατά την ερωτική πράξη όμως φαντασιώνεται τον Άλκη τον οδηγό, γεγονός που την έκανε να “ηδονίζεται αφάνταστα”. Η σειρά μας χαρίζει αυτή την ερωτική σκηνή, οπότε παρακαλώ όλοι να κρατήσουμε τα χέρια μας έξω από τα βρακιά μας όσο την παρακολουθούμε: 

​Στο τέλος ο Φίλιππος αναφωνεί: “-Ευχαριστώ! Ήσουν καταπληκτική!”, όπως λέμε όλοι στο σύντροφό μας μετά το σεξ. 

[xionisgr]

ISBN: 978-960-16-1066-5 Συγγραφέας: Γαρυφαλλιά Κατσαβουνίδου Εκδότης: Εκδόσεις Πατάκη Σελίδες: 252 Ημερομηνία Έκδοσης: 2004-06-01 Διαστάσεις: 21x28 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-16-1066-5 Συγγραφέας: Γαρυφαλλιά Κατσαβουνίδου Εκδότης: Εκδόσεις Πατάκη Σελίδες: 252 Ημερομηνία Έκδοσης: 2004-06-01 Διαστάσεις: 21x28 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[crisismonitor]

Προειδοποίηση στην κυβέρνηση και στο Μέγαρο Μαξίμου να αναθεωρήσουν πολιτικές σε μια σειρά από άξονες στέλνει με άρθρο του ο διευθυντής της Καθημερινής Αλέξης Παπαχελάς, υπογραμμίζοντας ότι «η παρένθεση που βιώνουμε δεν θα κρατήσει για πάντα». Ελλείψεις και προβληματικούς χειρισμούς επισημαίνει με το τελευταίο άρθρο του για το 2024 στην Καθημερινή ο Αλέξης Παπαχελάς, ζητώντας από τον πρωθυπουργό να εμπνεύσει και να ξεδιπλώσει κυβερνητικό σχέδιο με φιλοδοξίες, ώστε να κλείσουν τα κενά σε μισθούς και επενδύσεις και να εμπεδωθεί το θετικό κλίμα σε όλο το εύρος της οικονομίας και της κοινωνίας, πριν εκπνεύσει η δυναμική. Ο διευθυντής της Καθημερινής αφήνει και αιχμές για διορισμούς ημετέρων και ζητά φιλόδοξο κυβερνητικό σχεδιασμό, ενώ παράλληλα σημειώνει ότι η προσέλκυση επενδύσεων στα ακίνητα και τον τουρισμό είναι μεν θετική, πλην όμως δεν αρκεί να συντηρήσει την οικονομία. Οι διαπιστώσεις του Αλέξη Παπαχελά δεν απέχουν από αυτές του διευθυντή του ΙΟΒΕ Νίκου Βέτα, διατυπώνονται όμως με διαφορετικό τρόπο και ύφος. Συνδυαστικά, όμως, αμφότεροι απηχούν ανησυχία για την απουσία πολιτικού σχεδιασμού που θα συμβάλλει ενεργά στην αντιμετώπιση δομικών και διαρθρωτικών προβλημάτων. Κατά καιρούς τα ίδια, με άλλο τρόπο, επισημαίνει και ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννης Στουρνάρας. Ακόμα και επιχειρηματικοί παράγοντες ζητούν ολοένα και συχνότερα με παρεμβάσεις τους αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου, αποφεύγοντας να γίνουν πιο σαφείς. Σε κάποιες περιπτώσεις επισημαίνουν και αναδεικνύουν ανάγκες για ολιστική αντιμετώπιση προβλημάτων, εστιάζοντας άλλωστε στα ενεργειακά και άλλωστε στις υποδομές. Το μείζον ζήτημα όμως παραμένει η έλλειψη σχεδιασμού που θα συμβάλλει στην αποκάλυψη ενός ευοίωνου μέλλοντος, ενώ σε αυτή τη φάση η δυναμική που έφερε την ελληνική οικονομία στην τρέχουσα κατάσταση υπεραπόδοσης έναντι των ευρωπαϊκών φαίνεται να εκπνέει... και μάλιστα επιταχυνόμενα. Το άρθρο του Αλέξη Παπαχελά Ο τόπος χρειάζεται φιλοδοξίες Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να πάθει μια χώρα, ένας λαός, είναι να σταματήσει να έχει φιλοδοξίες. Ειδικά όταν ζούμε σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία, όπου τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται βέβαιο ή αυτονόητο. Περάσαμε τη μεγάλη οικονομική και κοινωνική κρίση στην αρχή και κατόπιν τα ακροβατικά πειράματα του 2015 μας έκαναν να φοβηθούμε και να πανηγυρίζουμε με θέρμη την επιστροφή στην κανονικότητα. Δεν χρειαζόταν πια να ανησυχούμε για το αν μπορούμε να σηκώσουμε χρήματα από την τράπεζα ή για το αν η χώρα θα ανήκει στην Ευρωζώνη ή όχι. Η ανακούφιση αυτή εύκολα όμως μετατρέπεται σε επανάπαυση, ακόμη και σε αδράνεια. Και γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή και στόχοι, φιλόδοξοι στόχοι. Εχουν γίνει πολλά τα τελευταία χρόνια. Η χώρα βιώνει μια περίοδο πολιτικής σταθερότητας και δημοσιονομικής πειθαρχίας και προβλεψιμότητας. Διαθέτει ακόμη έναν πρωθυπουργό που «πουλάει» στο εξωτερικό και απευθύνεται με πειθώ σε ξένους επενδυτές. Μένουν όμως ακόμη πάρα πολλά που πρέπει να γίνουν για να είμαστε μία κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Πρώτα απ’ όλα είναι ανάγκη να αυξηθούν οι μισθοί. Οχι με επιδόματα ή παροχές, αλλά με τρόπο που θα αντανακλά αλλαγές στην οικονομία. Ενα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας απλά δεν βγαίνει. Δεν μπορεί εύκολα να κάνει οικογένεια και πολύ περισσότερο να αγοράσει ένα δικό του σπίτι. Αυτό δεν μπορούμε να το ξεχνάμε επειδή μια μερίδα της κοινωνίας έχει βγάλει πολλά χρήματα τα τελευταία χρόνια. Ούτε να αφορίζουμε τις σχετικές ανησυχίες, λέγοντας πως υπάρχουν και τα voucher κοινωνικού τουρισμού. Καμία κοινωνία δεν μπορεί να προοδεύσει πραγματικά χωρίς να αντιμετωπίσει τις τεράστιες ανισότητες, οι οποίες νομοτελειακά θα οδηγήσουν σε πολιτικές και κοινωνικές εκρήξεις. Η χώρα έχει επίσης πολύ δρόμο να καλύψει σε επενδύσεις, ειδικά σε άμεσες ξένες επενδύσεις. Ο τουρισμός και τα ακίνητα είναι σημαντικές επενδύσεις, αλλά δεν φτάνουν. Ο ελληνισμός, πέραν των γεωγραφικών μας ορίων, έχει ασύλληπτο ταλέντο σε πολλούς καίριους τομείς. Δεν έχουμε καταφέρει να τον αξιοποιήσουμε γιατί δεν υπάρχει σοβαρή έρευνα, γιατί οι μισθοί είναι χαμηλοί και γιατί πολλές φορές οι πανεπιστημιακοί μας καρεκλοκένταυροι φροντίζουν να κλείνουν πόρτες και παντζούρια για να βολέψουν κολλητούς. Μικρά και μεγάλα συμφέροντα φροντίζουν να απορροφούν κάθε δυνατό δημόσιο πόρο και ταυτόχρονα κρατούν τον κλάδο τους κλειστό στους «απ’ έξω». Οι πολιτικοί μας δεν δίνουν βέβαια ούτε αυτοί το καλό παράδειγμα όταν διορίζουν σε διάφορες εταιρείες στις οποίες συμμετέχει το Δημόσιο τους δικούς τους κολλητούς και αποτυχημένους πολιτευτές, χωρίς να σκεφθούν καν να ανοίξουν τη διαδικασία σε κανονικούς ανθρώπους. Γίνονται προσπάθειες που ελπίζουμε ότι θα αποδώσουν στον τομέα της βιοτεχνολογίας, στην έρευνα στο πλαίσιο της αμυντικής βιομηχανίας. Οπου όμως μπλέκονται το κράτος και το πολιτικό σύστημα οι ρυθμοί είναι ασύλληπτα αργοί και γραφειοκρατικοί. Οταν αρχίζουν να μπλέκονται και τα πολιτικά ή πανεπιστημιακά ΕΓΩ, αρχίζουν οι τρικλοποδιές που κρατούν τη χώρα καθηλωμένη. Χρειαζόμαστε στόχους, χρειαζόμαστε φιλοδοξίες. Η παρένθεση που βιώνουμε δεν θα κρατήσει για πάντα. Ο κόσμος μας γύρω αλλάζει και γίνεται ολοένα πιο ανταγωνιστικός και πιο επικίνδυνος. Πρέπει να κτίσουμε πάνω σε όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια και να φτιάξουμε γερές βάσεις εκεί όπου έγινε απλώς ένα μεγάλο πασάλειμμα. Φτάνει η μικροπολιτική συζήτηση για το ποιος θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η ατέλειωτη επιδοματολογία, που δεν λύνει το πρόβλημα των ανισοτήτων. Ο τόπος χρειάζεται φιλοδοξία και η κυβέρνηση ένα πειστικό αφήγημα. Read the full article

[labookaracha]

Διαβάζοντας την σύνοψη στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του Χάρι Μούλις θα μπορούσε εύκολα κάποιος να το περάσει για ένα ιστορικό/φιλοσοφικό/αστυνομικό μυθιστόρημα του συρμού, κάτι σαν τον Κώδικα Ντα Βίντσι (το έχω διαβάσει, μου άρεσε) ή το Οχτώ της Κάθριν Νέβιλ (το έχω διαβάσει επίσης, δεν μου άρεσε).

Να ανοίξω μια παρένθεση εδώ.

Δεν έχω τίποτα με αυτό το είδος βιβλίων, ούτε προφανώς με όσους τα διαβάζουν. Έχω διαβάσει διάφορα τέτοια κατά καιρούς, κάποια μου άρεσαν, κάποια όχι. Αλλά μεταξύ μας τα περισσότερα από αυτά στερούνται κάποιου ειδικού βάρους και βάθους ώστε να αντέξουν στο πέρασμα του χρόνου και να σε τραβήξουν να τα ξαναδιαβάσεις, έστω και για να περάσεις καλά κάποιες ώρες.

Λέει λοιπόν η σύνοψη στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Και το όνομα αυτού: Κουίντεν Κουίστ, μυστικός πράκτορας εν αγνοία του, ειδικός απεσταλμένος του ουρανού. Αποστολή του: να πάρει πίσω τις λίθινες πλάκες με τις Δέκα Εντολές, τη διαθήκη που ετοίμασε ο Θεός για τους ανθρώπους, "με συμβολαιογράφο τον Μωυσή". Ο λόγος? Οι άνθρωποι έχουν πουλήσει την ψυχή τους στο διάβολο με αντάλλαγμα την τεχνολογία. Κι αφού μπορούν πλέον να δημιουργούν ζωή -αποκλειστικό προνόμιο, μέχρι χθες, του ουράνιου "αφεντικού"- εκείνος αποφασίζει να τους αφήσει στην τύχη τους. Θα καταφέρει όμως ο Κουίστ, που ψάχνει στη Ρώμη τον χαμένο του πατέρα, να εκπληρώσει την αποστολή του?

Το μεγάλο αυτό μυθιστόρημα συνδυάζει αριστοτεχνικά τη συγκίνηση με τον προβληματισμό, την αγωνία με το χιούμορ κια είναι ένα από τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά μυθιστορήματα των τελευταίων χρόνων - ένα σύγχρονο φιλοσοφικό έργο και ταυτόχρονα ένα συναρπαστικό θρίλερ, που θεωρείται το αριστούργημα του Χάρι Μούλις.

Πιο κάτω υπάρχει η εξής υποσημείωση:

Το 2007, σε πανολλανδική δημοσκόπηση, Η ανακάλυψη του ουρανού ψηφίστηκε ως το καλύτερο ολλανδικό μυθιστόρημα όλων των εποχών.

Μμμμ...

Η αλήθεια είναι πως αν έπεφτε στα χέρια μου αυτό το βιβλίο και διάβαζα αυτή την περιγραφή μάλλον θα το προσπερνούσα.

Αλλά...

Πριν από λίγο καιρό διάβασα το δίτομο έργο του Ανταίου Χρυσοστομίδη Οι κεραίες της εποχής μου, που βασίζεται στις συνεντεύξεις που πήρε ο ίδιος μαζί με τη Μικέλα Χαρτουλάρη για την ομώνυμη τηλεοπτική εκπομπή της ΕΡΤ. Έτσι γνώρισα τον Χάρι Μούλις. Έτσι έμαθα για το θεωρούμενο magnum opus του. Και κάπως έτσι πήρα την απόφαση να το διαβάσω.

Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά για αυτό το βιβλίο. Για αυτό το ταξίδι που είναι αυτό το βιβλίο. Μέσα μας, αλλά και στα πέρατα του σύμπαντος. Είναι ένα φαινομενικά απλό και για κάποιους ίσως απλοϊκό σε κάποι�� σημεία βιβλίο. Υπάρχει ένα μεταφυσικό στοιχείο που ίσως ξενίσει κάποιους και ίσως τους κάνει να δουν με σκωπτικό μάτι κάποια κομμάτια της υπόθεσης και ίσως κάποιες ευκολίες που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας.

Όμως...

Πρόκειται για ένα πολύ όμορφο και βαθύ βιβλίο. Η γνώση μου για την ολλανδική λογοτεχνία δεν είναι μεγάλη οπότε δεν ξέρω τι ανταγωνισμό είχε στην δημοσκόπηση του 2007. Είναι ένα βιβλίο όμως που νιώθω ότι δεν θα απογοητεύσει ακόμα και απαιτητικούς αναγνώστες, αναγνώστες που ψάχνουν το κάτι παραπάνω σε αυτά που διαβάζουν.

Σε κάποιο σημείο, σχετικά στην αρχή του βιβλίου, όταν γνωρίζονται οι δύο πρωταγωνιστές ο Μαξ και ο Όννο, καταλήγουν με μια δόση υπερβολής βέβαια, στο συμπέρασμα ότι συνελήφθησαν την ίδια μέρα. Έτσι παρόλο που έχουν διαφορετική ημέρα γενέθλια, ο Όννο αν θυμάμαι καλά λέει πως γεννήθηκε πρόωρα τρεις εβδομάδες, νιώθουν να δένονται από την κοινή ημέρα της σύλληψής τους.

Αυτό το σκηνικό με έκανε να θυμηθώ κάτι που έγραψα λίγο καιρό μετά που γεννήθηκε η Άννα, το 2016. Κάτι με το οποίο όσο προχωρούσα στην ανάγνωση ένιωθα ότι το βιβλίο συνομιλούσε. Και σας το αφήνω με την προτροπή να διαβάσετε αυτό το πολύ όμορφο βιβλίο που θα σας ταξιδέψει και θα σας προβληματίσει και θα σας κάνει να συγκινηθείτε και να γελάσετε και να αναρωτηθείτε αν η ζωή μας, το πέρασμά μας από αυτόν τον κόσμο έχει νόημα ή αν τελικά έχει νόημα το να αναζητάμε το νόημα στο κάθετι που κάνουμε.

"Μπορεί η γέννηση να σηματοδοτεί την έναρξη της παρουσίας μας σε αυτόν τον κόσμο, αλλά δεν σηματοδοτεί και την αρχή της ύπαρξης.

Και είναι λίγο μαγευτικό και γοητευτικό και spooky και αλλοπρόσαλο το γεγονός πως δεν μπορούμε να ορίσουμε, να σημαδέψουμε με ακρίβεια εκείνη την αρχέγονη στιγμή κατά την οποία δυο κύτταρα που δευτερόλεπτα πριν δεν γνωριζόντουσαν, και παρόλα αυτά προσπέρασαν με μανία όλα αυτά που οι άνθρωποι βάζουμε ανάμεσα στο "καλησπέρα" και στο να βρεθούμε γυμνοί ο ένας αντίκρα στον άλλο, εκείνη την στιγμή που τα δυο αυτά κύτταρα γίναν κυριολεκτικά ΕΝΑ, και είναι ίσως η μόνη στιγμή στην ζωή μας που βιώνουμε αυτή την τόσο βαθιά ένωση δυο οντοτήτων, είναι η μόνη στιγμή που ίσως μετράει όσο άδεια και μέτρια και αν είναι η μετέπειτα ζωή σου.

Και είναι και η μόνη στιγμή που όχι μόνο δεν θυμόμαστε, πως θα μπορούσαμε άλλωστε, αλλά κανένας δεν μπορεί να ορίσει, κανένας δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα, πως εκείνο το δευτερόλεπτο, εκείνου του λεπτού, εκείνης της ώρας, εκείνης της ημέρας, εκείνου του μήνα, εκείνης της χρονιάς, σε εκείνο το γεωγραφικό μήκος και εκείνο το γεωγραφικό πλάτος, ένα συγκεκριμένο σπερματοζωάριο εισχώρησε σε ένα συγκεκριμένο ωάριο και έγιναν ΕΝΑ.

ΕΝΑ.

Είναι σχεδόν ασύλληπτη η μαγεία αυτής της στιγμής.

Ίσως για αυτό δεν μπορούμε να την αγγίξουμε.

Ίσως για αυτό κάνουμε τόσο κακό καθημερινά ο ένας στον άλλο.

Γιατί δεν μπορούμε να αντιληφθούμε το μέγεθος αυτού που συντελείται εκείνο το δευτερόλεπτο.

Αυτής της τεράστιας έκρηξης αγάπης ανάμεσα σε δυο κύτταρα."

19.11.24

[omorfakaigontai]

Κι αν σκοτείνιασε το μυαλό μου ήρθες εσύ κι ανέτειλες. Καμιά φορά η εξέλιξη δεν έρχεται αν προσθέσεις κάτι μα επειδή τ’ αφαίρεσες. Κι αυτό λέγεται εξέλιξη. Το μόνο χάρισμα που μ’ απέμεινε το πώς να αντλώ απ’ τους ανθρώπους μου έμπνευση. Άφησα το μπαλόνι μου να φύγει οριστικά, καλοκαίρι του 19  το ‘δαμε να περνάει μπροστά από το φεγγάρι και έκανε έκλειψη. Ζωή σαν κείμενο πεζό και όλοι σ’ αυτό από μια παρένθεση. Κι ακόμα το θυμάμαι σαν παραίσθηση, να ευγνωμονώ τα μάτια σου που σ’ άφησαν να με δεις σαν εξαίρεση…

νυχτες με δακρυα παλι χαλαλι σου

[rulinarulina]

Ραγκούσης: Δυσάρεστη παρένθεση ο Κασσελάκης

Νέα σφοδρή επίθεση κατά του Στέφανου Κασσελάκη από τον Γιάννη Ραγκούση  Νέα πυρά εξαπέλυσε ο Γιάννης Ραγκούσης κατά του Στέφανου Κασσελάκη μιλώντας για μια «δυσάρεστη παρένθεση για τον ΣΥΡΙΖΑ και την δημοκρατική παράταξη που καλώς έκλεισε». Σημείωσε δε ότι «ξεκίνησε η μετά Κασσελάκη εποχή. Κατά τη γνώμη μου δεν έχει επιστροφή και αυτό πιστοποιεί η διστακτικότητα που δείχνει ως προς αυτό που…

[mikrofwno]

Τα Κακά Κορίτσια θυμούνται ιστορίες από το «Ήρθες Πάλι» (vid)

Η Άντζελα Μαυρώτα, η Ανθή Γιακουμέλου και η Μαρία Στεριανού τα μέλη του συγκροτήματος «Κακά κορίτσια» μίλησαν στην εκπομπή «Ακόμα δεν είδες τίποτα!» κι έκαναν μία αναδρομή στο χρόνο. Η Άντζελα Μαυρώτα, αποκάλυψε πώς προέκυψε ο τίτλος της μεγάλης εμπορικής επιτυχίας τους: «Ο τίτλος ‘Ήρθες πάλι’ δεν ήταν πολύ ”πιασάρικο”, γι΄αυτό προστέθηκε στην παρένθεση ‘ο δολοφόνος’. Ο στίχος ”ήρθες πάλι πίσω…

[xehasmenesithakes]

Χάρη μου αρέσει ένας 9 χρόνια μεγαλύτερος με το όνομα του μπαμπά μου.

Παρένθεση έχω κακή σχέση με τον πατέρα μου.

Νιώθω λίγο περίεργα ..

Νομιζω ξερουμε και οι δυο ηδη την απαντηση στο τι συμβαινει.Γενικα δεν μπορω να καταλαβω αλλο λογο που να αρεσουν σε καποια τοσο μεγαλυτεροι αντρες

[xionisgr]

ISBN: 978-960-04-5473-4 Συγγραφέας: Άκης Κορωνάκης Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 56 Ημερομηνία Έκδοσης: 2024-10-17 Διαστάσεις: 21Χ14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-04-5473-4 Συγγραφέας: Άκης Κορωνάκης Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 56 Ημερομηνία Έκδοσης: 2024-10-17 Διαστάσεις: 21Χ14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[crisismonitor]

Προειδοποίηση στην κυβέρνηση και στο Μέγαρο Μαξίμου να αναθεωρήσουν πολιτικές σε μια σειρά από άξονες στέλνει με άρθρο του ο διευθυντής της Καθημερινής Αλέξης Παπαχελάς, υπογραμμίζοντας ότι «η παρένθεση που βιώνουμε δεν θα κρατήσει για πάντα». Ελλείψεις και προβληματικούς χειρισμούς επισημαίνει με το τελευταίο άρθρο του για το 2024 στην Καθημερινή ο Αλέξης Παπαχελάς, ζητώντας από τον πρωθυπουργό να εμπνεύσει και να ξεδιπλώσει κυβερνητικό σχέδιο με φιλοδοξίες, ώστε να κλείσουν τα κενά σε μισθούς και επενδύσεις και να εμπεδωθεί το θετικό κλίμα σε όλο το εύρος της οικονομίας και της κοινωνίας, πριν εκπνεύσει η δυναμική. Ο διευθυντής της Καθημερινής αφήνει και αιχμές για διορισμούς ημετέρων και ζητά φιλόδοξο κυβερνητικό σχεδιασμό, ενώ παράλληλα σημειώνει ότι η προσέλκυση επενδύσεων στα ακίνητα και τον τουρισμό είναι μεν θετική, πλην όμως δεν αρκεί να συντηρήσει την οικονομία. Οι διαπιστώσεις του Αλέξη Παπαχελά δεν απέχουν από αυτές του διευθυντή του ΙΟΒΕ Νίκου Βέτα, διατυπώνονται όμως με διαφορετικό τρόπο και ύφος. Συνδυαστικά, όμως, αμφότεροι απηχούν ανησυχία για την απουσία πολιτικού σχεδιασμού που θα συμβάλλει ενεργά στην αντιμετώπιση δομικών και διαρθρωτικών προβλημάτων. Κατά καιρούς τα ίδια, με άλλο τρόπο, επισημαίνει και ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννης Στουρνάρας. Ακόμα και επιχειρηματικοί παράγοντες ζητούν ολοένα και συχνότερα με παρεμβάσεις τους αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου, αποφεύγοντας να γίνουν πιο σαφείς. Σε κάποιες περιπτώσεις επισημαίνουν και αναδεικνύουν ανάγκες για ολιστική αντιμετώπιση προβλημάτων, εστιάζοντας άλλωστε στα ενεργειακά και άλλωστε στις υποδομές. Το μείζον ζήτημα όμως παραμένει η έλλειψη σχεδιασμού που θα συμβάλλει στην αποκάλυψη ενός ευοίωνου μέλλοντος, ενώ σε αυτή τη φάση η δυναμική που έφερε την ελληνική οικονομία στην τρέχουσα κατάσταση υπεραπόδοσης έναντι των ευρωπαϊκών φαίνεται να εκπνέει... και μάλιστα επιταχυνόμενα. Το άρθρο του Αλέξη Παπαχελά Ο τόπος χρειάζεται φιλοδοξίες Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να πάθει μια χώρα, ένας λαός, είναι να σταματήσει να έχει φιλοδοξίες. Ειδικά όταν ζούμε σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία, όπου τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται βέβαιο ή αυτονόητο. Περάσαμε τη μεγάλη οικονομική και κοινωνική κρίση στην αρχή και κατόπιν τα ακροβατικά πειράματα του 2015 μας έκαναν να φοβηθούμε και να πανηγυρίζουμε με θέρμη την επιστροφή στην κανονικότητα. Δεν χρειαζόταν πια να ανησυχούμε για το αν μπορούμε να σηκώσουμε χρήματα από την τράπεζα ή για το αν η χώρα θα ανήκει στην Ευρωζώνη ή όχι. Η ανακούφιση αυτή εύκολα όμως μετατρέπεται σε επανάπαυση, ακόμη και σε αδράνεια. Και γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή και στόχοι, φιλόδοξοι στόχοι. Εχουν γίνει πολλά τα τελευταία χρόνια. Η χώρα βιώνει μια περίοδο πολιτικής σταθερότητας και δημοσιονομικής πειθαρχίας και προβλεψιμότητας. Διαθέτει ακόμη έναν πρωθυπουργό που «πουλάει» στο εξωτερικό και απευθύνεται με πειθώ σε ξένους επενδυτές. Μένουν όμως ακόμη πάρα πολλά που πρέπει να γίνουν για να είμαστε μία κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Πρώτα απ’ όλα είναι ανάγκη να αυξηθούν οι μισθοί. Οχι με επιδόματα ή παροχές, αλλά με τρόπο που θα αντανακλά αλλαγές στην οικονομία. Ενα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας απλά δεν βγαίνει. Δεν μπορεί εύκολα να κάνει οικογένεια και πολύ περισσότερο να αγοράσει ένα δικό του σπίτι. Αυτό δεν μπορούμε να το ξεχνάμε επειδή μια μερίδα της κοινωνίας έχει βγάλει πολλά χρήματα τα τελευταία χρόνια. Ούτε να αφορίζουμε τις σχετικές ανησυχίες, λέγοντας πως υπάρχουν και τα voucher κοινωνικού τουρισμού. Καμία κοινωνία δεν μπορεί να προοδεύσει πραγματικά χωρίς να αντιμετωπίσει τις τεράστιες ανισότητες, οι οποίες νομοτελειακά θα οδηγήσουν σε πολιτικές και κοινωνικές εκρήξεις. Η χώρα έχει επίσης πολύ δρόμο να καλύψει σε επενδύσεις, ειδικά σε άμεσες ξένες επενδύσεις. Ο τουρισμός και τα ακίνητα είναι σημαντικές επενδύσεις, αλλά δεν φτάνουν. Ο ελληνισμός, πέραν των γεωγραφικών μας ορίων, έχει ασύλληπτο ταλέντο σε πολλούς καίριους τομείς. Δεν έχουμε καταφέρει να τον αξιοποιήσουμε γιατί δεν υπάρχει σοβαρή έρευνα, γιατί οι μισθοί είναι χαμηλοί και γιατί πολλές φορές οι πανεπιστημιακοί μας καρεκλοκένταυροι φροντίζουν να κλείνουν πόρτες και παντζούρια για να βολέψουν κολλητούς. Μικρά και μεγάλα συμφέροντα φροντίζουν να απορροφούν κάθε δυνατό δημόσιο πόρο και ταυτόχρονα κρατούν τον κλάδο τους κλειστό στους «απ’ έξω». Οι πολιτικοί μας δεν δίνουν βέβαια ούτε αυτοί το καλό παράδειγμα όταν διορίζουν σε διάφορες εταιρείες στις οποίες συμμετέχει το Δημόσιο τους δικούς τους κολλητούς και αποτυχημένους πολιτευτές, χωρίς να σκεφθούν καν να ανοίξουν τη διαδικασία σε κανονικούς ανθρώπους. Γίνονται προσπάθειες που ελπίζουμε ότι θα αποδώσουν στον τομέα της βιοτεχνολογίας, στην έρευνα στο πλαίσιο της αμυντικής βιομηχανίας. Οπου όμως μπλέκονται το κράτος και το πολιτικό σύστημα οι ρυθμοί είναι ασύλληπτα αργοί και γραφειοκρατικοί. Οταν αρχίζουν να μπλέκονται και τα πολιτικά ή πανεπιστημιακά ΕΓΩ, αρχίζουν οι τρικλοποδιές που κρατούν τη χώρα καθηλωμένη. Χρειαζόμαστε στόχους, χρειαζόμαστε φιλοδοξίες. Η παρένθεση που βιώνουμε δεν θα κρατήσει για πάντα. Ο κόσμος μας γύρω αλλάζει και γίνεται ολοένα πιο ανταγωνιστικός και πιο επικίνδυνος. Πρέπει να κτίσουμε πάνω σε όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια και να φτιάξουμε γερές βάσεις εκεί όπου έγινε απλώς ένα μεγάλο πασάλειμμα. Φτάνει η μικροπολιτική συζήτηση για το ποιος θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η ατέλειωτη επιδοματολογία, που δεν λύνει το πρόβλημα των ανισοτήτων. Ο τόπος χρειάζεται φιλοδοξία και η κυβέρνηση ένα πειστικό αφήγημα. Read the full article

[rnianios]

Matthew Perry

Στα Mικροπράγματα της Lifo άκουσα σχετικά με την δια βίου πάλη που έδωσε ο Matthew Perry για να επιζήσει, μέσα στο σκληρό και άδικο κόσμο που μας περιβάλλει.

Μεγάλη εντύπωση μου έκανε ο αλκοολισμός του ως χρήση άμυνας απέναντι σε αυτά που ένιωθε και του λείπανε, παρά ως ένα μέσο για να την βρει ή να γίνει high. Αυτό που μου έκανε ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση είναι ένα άρθρο του ΚΕΘΕΑ σχετικά με το "Ποιοι είναι οι λόγοι που οδηγούν στη χρήση και στην εξάρτηση;"

Το πόσο πολλοί επιβαρυντικοί λόγοι υπάρχουν και πως ξεφύγαμε από αυτούς.

Επίσης αυτό που του είπανε κατά την έξοδο του από το πρώτο κέντρο απεξάρτησης στο οποίο νοσηλεύτηκε,

" ...and remember this is not your fault ... ".

Καθώς έβγαινε από το κέντρο, ο σύμβουλος ψυχικής υγείας του είπε το από πάνω, και για πρώτη φορά κατάλαβε πως όλη αυτή η παράνοια δεν συνέβαινε με την θέληση του, δεν ήταν κάτι το οποίο ήθελε, δεν ήταν ένα δικό του λάθος. Ανοίγω παρένθεση καθώς εδώ έρχεται και συνδέεται απόλυτα, ένας από τους τρόπους με τους οποίους έρχομαι σε επαφή με άλλους ανθρώπους καθημερινά.

Μας είναι αδύνατο να γνωρίζουμε, σε τι κατάσταση είναι ο άνθρωπος με τον οποίο έρχομαστε σε επικοινωνία, επαφή. Τι έχει περάσει, τι σκέφτεται και πως είναι σήμερα. Στόχος μου είναι ως επί των πλείστον να φύγει μετά την επικοινωνία του μαζί μου, με όσο το δυνατόν πιο θετικά συναισθήματα ή λιγότερα προβλήματα. Μπορεί κάτι που θα πούμε κάτι που θα κάνουμε, να το έχει ως πυξίδα ζωής για αρκετά χρόνια αργότερα.

Κλείνω την παρένθεση και συνεχίζω.

Λίγο πριν κλείσω αυτό το κείμενο σχετικά με την εξάρτηση θα ήθελα να παραθέσω το ακόλουθο βίντεο από τον Matthew, με έμφαση στα ακόλουθα λόγια:

It's a session of your mind and an allergy of your body. So this is what happens to me. I start thinking about alcohol, I can't stop.