#Η ζωή των άλλων

[o-monaxikos]

Πνίγηκα στα πρέπει, τα θέλω και τις επιθυμίες των άλλων.

Υποδούλωσα τον εαυτό μου, ώστε να είναι οι πάντες καλά ή καλύτερα όλοι οι άλλοι καλά εκτός από

εμένα. Έγινα ένα πειθήνιο πιόνι τους, μια μαριονέτα που την καθοδηγούν όπως και όποτε θέλουν. Έριξα τα μούτρα μου,τους άφησα να καταστρέψουν τον εγωισμό μου και τους επέτρεψα να με εκμεταλλεύονται προς δικό τους όφελος, γιατί απλά ήθελα να βλέπω τους πάντες να χαμογελούν. Ξέχασα όμως να φροντίσω λίγο και εμένα, με άφησα στο περιθώριο και δεν με υπολόγισα.

Έθαψα τα δικά μου συναισθήματα, τους στόχους και τις ελπίδες μου…

Πνίγηκα.

Πνίγηκα από την δύναμη και την αξία που στερήθηκα για να την προσφέρω σε ανθρώπους που δεν την άξιζαν. Έκλεισα το στόμα μου και ποτέ δεν είπα όσα ήθελα να πω, ποτέ δεν είπα όχι, ποτέ δεν με υπερασπίστηκα, με το πρόσχημα ότι ήμουν πολύ καλοσυνάτος και δεν ήθελα να πληγώνω τους άλλους. Διέγραψα από το μυαλό μου τα δικά μου όνειρα και τοποθέτησα τα δικά τους για να τους τα

υλοποιήσω, ώστε να κλέψω ένα χαμόγελο τους, ένα ψεύτικο χαμόγελο τους. Εξαπάτησα τον εαυτό

μου και υποκρίθηκα ότι ήμουν καλά με την κατάσταση αυτή, ενώ ήξερα πολύ καλά μέσα μου το πόσο

πληγωνόμουν.

Πνίγηκα.

Πνίγηκα από την ψεύτικη αγάπη τους προς το πρόσωπο μου, από το υποτιθέμενο ενδιαφέρον τους και τις συμβουλές τους, που μου κατέστρεψαν την ζωή. Το κακό είναι πως ξέχασα ότι έχω την δύναμη να ελευθερωθώ. Δείλιαζα στο φόβο του τι θα συνέβαινε αν το επιχειρούσα και έτσι συνέχιζα μόνος μου να φτιάχνω και να σφίγγω την θηλιά που με έπνιγε. Τους άφησα να με υποτιμούν, να με

κακολογούν, να μου συμπεριφέρονται άδικα… Μα πόση αδικία πια να αντέξω, άνθρωπος είμαι και

εγώ με ψυχή και συναισθήματα!

Ήρθε η ώρα να ανοίξω το παράθυρο της καρδιάς μου, της ζωής μου ώστε να αναπνεύσω επιτέλους και εγώ. Ήρθε η ώρα να φωνάξω, να ουρλιάξω τα λάθη, τα πάθη μου, το είναι μου…

Σηκώνω το κεφάλι μου ψηλά και παίρνω την ζωή μου στα δικά μου πλέον χέρια. Δεν φοβάμαι πλέον τι θα πείτε, δεν φοβάμαι αν θα πληγωθείτε, γιατί εγώ τόσο καιρό πληγωνόμουν, υποκρινόμουν, σερνόμουν.

Ήρθε η στιγμή που αξίζω και εγώ να χαμογελάσω, ήρθε η στιγμή να κόψω την θηλιά μου…

Γιατί όλοι αξίζουμε κάτι καλύτερο! Όλοι αξίζουμε την αληθινή αγάπη, το αληθινό χαμόγελο, την ανθρωπιά. Αξίες και αρετές που πολλοί σας τις ξεχάσατε, αλλά ήρθε ο καιρός να τις ξαναθυμηθείτε!

Επιτέλους ανοίγω το παράθυρο της ελευθερίας μου και παίρνω την αναζωογόνο πνοή της ζωής, που μου

έλειπε και τόλμησα να στερήσω εγώ ο ίδιος από τον εαυτό μου…

Επιτέλους αναπνέω ελευθερία!

[justforbooks]

Ο αέρας ελευθερίας που διαπνέει τις ιστορίες του Απουλήιου, οι σκαμπρόζικες σκηνές του Δεκαημέρου, τα σκοτάδια του Καραβάτζο, τα αρώματα της Τοσκάνης, τα όνειρα του Φελίνι και το κράνος του Φερνάντο Ρόσι υπάρχουν αυτούσια στην αυτοβιογραφία του Μίλο Μανάρα με τον τίτλο Αυτοπροσωπογραφία που κυκλοφορεί σε μετάφραση Χρήστου Σιάφκου από τις εκδόσεις ΚΨΜ.

Όταν εκδόθηκε το βιβλίο στην Ιταλία όλοι ζητούσαν μια συνέντευξη από τον κορυφαίο κομίστα, ο οποίος επέλεξε τη χρονιά της έξαρσης της πανδημίας και του κινήματος του #metoo για να γράψει την αυτοβιογραφία του, ουσιαστικά για να εξηγήσει ολόκληρη την κοσμοθεωρία που κρύβεται πίσω από το πολύχρωμο σύμπαν των δημιουργών των κόμικς, οι οποίοι, σε αυτόν τον τόμο, παίρνουν δικαιωματικά μια θέση δίπλα στους μεγάλους καλλιτέχνες όχι με έπαρση αλλά με την ακριβή ευθύτητα ενός δημιουργού που ξέρει πως το έργο του ‒όχι μόνο το δικό του αλλά και τόσων διάσημων ομοτέχνων του στους οποίους αποτίει φόρο τιμής‒ δεν εξαντλείται, όπως πολύ νομίζουν, στην εικονογράφηση ερωτικών ή άλλων ανάλογων περιπετειών, για τις οποίες τον έχουν κατηγορήσει, αλλά κρύβουν ένα καλλιτεχνικό όραμα, ακόμα και όταν φαίνεται εσκεμμένα ότι λοξοδρομούν.

Εν προκειμένω, πρόκειται για το όραμα ενός ανήσυχου δημιουργού, ο οποίος δεν επικαλείται επί ματαίω τη σπουδαία πολιτιστική παράδοση της χώρας του, κάνοντας αναφορές σε ονόματα όπως αυτό του αγαπημένου του Καραβάτζο ‒άλλο αποσυνάγωγο πνεύμα κι αυτός!‒, αλλά μπορεί, για παράδειγμα, να εξηγεί με ακρίβεια τις επιρροές του κιαροσκούρο στο αεροπλάνο που ζωγράφισε στο κόμικ που εμπνεύστηκε από τα δημιουργικά όνειρα του Φελίνι, και ας μην εκδόθηκε ποτέ, την ακρίβεια του φωτός στα πλάνα που συζητούσαν μαζί επί ώρες ή τη βαθιά συναίσθηση των μεγάλων γεγονότων που είχε όταν έφτιαχνε την εικονογραφημένη Ιστορία της Γαλλίας για τη Larousse.

Δεν είναι τυχαίο ότι αποφάσισε να ξαναστήσει ένα κόμικ από την αρχή μόνο και μόνο επειδή έδειχνε εσφαλμένα τον Λουδοβίκο IH να φτάνει στις Τουιλερί το 1814 με την αμαξά κλειστή και όχι ανοιχτή, όπως είχε συμβεί στην πραγματικότητα! Αυτά τον γέμιζαν χαρά και όχι απογοήτευση.

Με κύριους συνομιλητές και συνεργάτες τον Ούγκο Πρατ, τον περίφημο δημιουργό του Κόρτο Μαλτέζε, και τον Φελίνι, ο οποίος παρεμπιπτόντως είχε υπάρξει δεινός σκιτσογράφος, ο Μανάρα βρέθηκε να στοχάζεται από νωρίς πάνω στους κεντρικούς άξονες της εικονοποιητικής δημιουργίας και των αρχών που διαμορφώσαν την παράδοση του κόμικ στο οποίο αφοσιώθηκε αποκλειστικά, αρνούμενος να γίνει αρχιτέκτονας.

Επίτηδες δεν χρησιμοποιεί την έκφραση graphic novel σε καμία από τις αφηγήσεις του στο βιβλίο, οι οποίες συνοδεύονται από πλούσια εικονογράφηση ‒πώς αλλιώς;‒, και μια φορά που την αναφέρει είναι για κακό, ίσως γιατί με το βιβλίο του επιδιώκει να αποκαταστήσει τη μεγάλη δόξα της παλιάς σχολής που δεν εικονογραφούσε ούτε έφτιαχνε απλώς σενάρια παρά δημιουργούσε μεγαλόπνοες ιδέες τις οποίες άφηνε ανοιχτές στον αέρα της περιπέτειας.

Απόδειξη η ίδια του η ζωή, από τότε που ο Ούγκο Πρατ τον απέτρεψε να δουλεύει με ωράριο σε γραφείο και εκείνος βάλθηκε να γυρίζει όλο τον κόσμο μαζί με τη γυναίκα του και το κάμπερ όχημα του, στο οποίο φόρτωσε τον εξοπλισμό του, επισκεπτόμενος ακόμα και την Ελλάδα, όπου βρέθηκε να ζωγραφίζει μερικές από τις πιο γνωστές δημιουργίες του στους αμμόλοφους της Χαλκιδικής.

Πέρασε, επίσης, από τα Μετέωρα για να δει, όπως λέει, τις πόλεις μέσα από τους βράχους και έφτασε μέχρι την Ινδία εμπνευσμένος από το Το άρωμα των Ινδιών του Πιερ-Πάολο Παζολίνι.

Η ελευθερία ως η κεντρική αίσθηση που πρέπει να διαπνέει τα σκίτσα κάθε κομίστα, όπως αυτή που φυσούσε τα ατίθασα μαλλιά του Κόρτο Μαλτέζε του Πρατ και της δικής του ηρωίδας, της Μέλι, ήταν θέμα γενικότερης αισθητικής αλλά και προσωπικής και πολιτικής νοοτροπίας. Εξού και ότι, κατευθυνόμενος από το ίδιο ριζοσπαστικό κλίμα, δημιούργησε μαζί με τον Ούγκο Πρατ μια σειρά από κόμικς για τα άγνωστα μέρη της άγριας Δύσης, έχοντας ως σημείο αναφοράς τον Τζέιμς Φέμινορ Κούπερ, τον Ζέιν Γκρέι αλλά και τον Ναθάνιελ Χόθορν.

Οι κοινές διεργασίες οδήγησαν στη δημιουργία του περίφημου Όλα ξανάρχισαν μ’ ένα ινδιάνικό καλοκαίρι, όπου φυσικά πρωταγωνιστές ήταν οι καλοί Ινδιάνοι και όχι οι «κακοί» καουμπόηδες.

Το πρώτο, πανέμορφο και εντυπωσιακό στριπ αυτών των ιστοριών αποκάλυπτε ένα τοπίο άδειο από αμμόλοφους, γλάρους, με μια ήρεμη θάλασσα απ’ όπου ξεπρόβαλλαν οι όμορφοι εκπρόσωποι της ινδιάνικης φυλής. Μάλιστα, τα συγκεκριμένα σχέδια έτυχε να τα δείξει ο Μανάρα στον αείμνηστο Πρατ σε μια γόνδολα στη Βενετία με οριστικό κριτή έναν γονδολιέρη(!), φίλο του Πρατ, ο οποίος αποφάνθηκε ότι είναι όμορφα και ότι μπορούν να εκδοθούν. Το κόμικ έγινε τελικά διεθνής επιτυχία και πήρε βραβείο στο Φεστιβάλ της Ανγκουλέμ, το οποίο, όπως λέει ο ίδιος ο Μανάρα, είχε τη γενναιοδωρία να του χαρίσει ο Πρατ.

Γενικώς, από την τιμή που αποδίδει στα πρόσωπα που τον βοήθησαν έχει κανείς την αίσθηση ότι ο αυτοβιογραφούμενος κομίστας ήταν και είναι γεμάτος από αγάπη για την τέχνη και τη ζωή. Γι’ αυτό και στην εξιστόρησή του βάζει στο δεύτερο πλάνο τις απογοητεύσεις, αναλαμβάνοντας αποκλειστικά την ευθύνη των όποιων αστοχιών.

Η αλήθεια είναι ότι δεν μετανιώνει ούτε καν για τα πρώτα, παράνομα ερωτικά κόμικς τσέπης, παρά μόνο για το γεγονός ότι δεν ήταν τόσο επαγγελματικά, αναγνωρίζοντας το κλίμα της εποχής που ήθελε τους πρώτους κομίστες να καταφεύγουν σε αυτήν τη λύση αν ήθελαν να είναι οικονομικά ανεξάρτητοι, και μάλιστα σε μια εποχή που ο ερωτισμός ήταν ουσιαστικά ένας τρόπος εκφραστικής αντίστασης στη γενικότερη συντήρηση που επέβαλαν η Εκκλησία και οι πολιτικοί. Φροντίζει, δε, να μας θυμίσει ότι όλες αυτές οι κινήσεις ήταν απολύτως πολιτικές, αντίστοιχες με αυτές που επηρέασαν τον Παζολίνι ή που έκαναν τον Μάρκες να εμπνευστεί την Ερεντίνα, ένα κορίτσι από το Μακόντο, και να τη βάλει να το σκάσει με μια ομάδα περαστικών σαλτιμπάγκων, μια ιστορία που ο ίδιος λέει ότι επηρέασε βαθιά.

«Το Μακόντο είχε δώσει το όνομά του στο ιστορικό κέντρο του Μιλάνου που από τη δεκαετία του ’70 υπήρξε ένα από τα σημεία αναφοράς της αντικουλτούρας και της αμφισβήτησης», γράφει ο Μανάρα.

Στο ίδιο ριζοσπαστικό κλίμα ξεκίνησε να στήνει τις ιστορίες του Τζουζέπε Μπέργκμαν για το ανήσυχο πνευματικά περιοδικό «À Suivre», τις οποίες λέει ότι απαγόρευσαν στη Νότια Αφρική του απαρτχάιντ τη δεκαετία του ’80.

Στο ίδιο περιοδικό, στο τεύχος το αφιερωμένο στον Λένον λίγο μετά τον θάνατό του, φαντάστηκε τον τραγουδιστή των Beatles να συναντά τους εκπροσώπους διαφορετικών θρησκειών, όπως ο Ιησούς Χριστό, ο Βούδας και ο Μωάμεθ, «που τον παρουσίασα όπως έχει αποτυπωθεί στην ισλαμική εικονογραφία, δηλαδή μ’ ένα πέπλο μπροστά στο πρόσωπο. Το έκανα με ακρίβεια και με σεβασμό. Δεν πρόσβαλα τις ευαισθησίες κανενός», γράφει χαρακτηριστικά.

Είναι η ίδια η εποχή που γνωρίζει τον Μέμπιους (Ζαν Ζιρό), τον Αντρέα Πατσιέντσα ή τον Ζορζ Βολανσκί που ξέρουμε ότι δολοφονήθηκε στο «Charlie Hebdo». Ήταν τότε που συναντιούνταν όλοι μαζί και κουβέντιαζαν περί δημιουργίας μαζί με τον Ζακ Μπρελ, τον Πάολο Κόντε, τον Ντέιβιντ Ριοντίνο και τον Φραντσέσκο Γκουτσίνι.

Αυτή η λίστα δεν έχει τέλος, αν αναλογιστεί κανείς με ποιους έχει συνευρεθεί αλλά και συνεργαστεί ο Μανάρα σε αυτήν τη ζωή: από τον Πέδρο Αλμοδόβαρ και τον Ρόμπερτ Όλτμαν μέχρι τον Λικ Μπεσόν και τον Ρομάν Πολάνσκι (για μια ταινία που δεν έγινε τελικά).

Στις αυτοβιογραφικές αυτές εξιστορήσεις του ο Μανάρα θα «ζωγραφίσει» το φόντο της αφήγησης με πλάνα από τα ατελείωτα ταξίδια σε διαφορετικές πόλεις του ορίζοντα, με σχέδια που έπλεκε μαζί με τον μόνιμο συνταξιδιώτη του Ούγκο Πρατ, όπως εκείνα για τον Μπόρχες, όταν φαντάζονταν από κοινού τις πόλεις-βιβλιοθήκες, αλλά και με εξαίσια, γαργαντουικά δείπνα με αμέτρητα πιάτα και άφθονο κρασί που συνήθιζε να του παραθέτει ο πάντοτε γενναιόδωρος Φελίνι.

Τίποτα λιγότερο δηλαδή από ένα συγκλονιστικό ταξίδι χωρίς τέλος ‒μια λέξη που πάντοτε μισούσε ο Φελίνι‒ με πρωταγωνιστές αληθινά πρόσωπα αλλά και τους δυο κεντρικούς ήρωες του, τους χαρακτήρες που ο ίδιος δημιούργησε, δηλαδή το θηλυκό alter ego του, τη Μέλι, και το αρσενικό, τον Τζουζέπε Μπέργκμαν, ως κεντρικούς εκφραστές της ελευθερίας και του ερωτισμού. Άλλωστε, το μυθιστορηματικό από το πραγματικό σε αυτήν τη βιογραφία με δυσκολία διαχωρίζονται και έχουν ως κοινό άξονα τον κόσμο του κόμικ.

Στις αυτοβιογραφικές αυτές εξιστορήσεις του ο Μανάρα θα «ζωγραφίσει» το φόντο της αφήγησης με πλάνα από τα ατελείωτα ταξίδια σε διαφορετικές πόλεις του ορίζοντα, με σχέδια που έπλεκε μαζί με τον μόνιμο συνταξιδιώτη του Ούγκο Πρατ, όπως εκείνα για τον Μπόρχες, όταν φαντάζονταν από κοινού τις πόλεις-βιβλιοθήκες, αλλά και με εξαίσια, γαργαντουικά δείπνα με αμέτρητα πιάτα και άφθονο κρασί που συνήθιζε να του παραθέτει ο πάντοτε γενναιόδωρος Φελίνι.

Τίποτα λιγότερο δηλαδή από ένα συγκλονιστικό ταξίδι χωρίς τέλος ‒μια λέξη που πάντοτε μισούσε ο Φελίνι‒ με πρωταγωνιστές αληθινά πρόσωπα αλλά και τους δυο κεντρικούς ήρωες του, τους χαρακτήρες που ο ίδιος δημιούργησε, δηλαδή το θηλυκό alter ego του, τη Μέλι, και το αρσενικό, τον Τζουζέπε Μπέργκμαν, ως κεντρικούς εκφραστές της ελευθερίας και του ερωτισμού. Άλλωστε, το μυθιστορηματικό από το πραγματικό σε αυτήν τη βιογραφία με δυσκολία διαχωρίζονται και έχουν ως κοινό άξονα τον κόσμο του κόμικ.

Στις αυτοβιογραφικές αυτές εξιστορήσεις του ο Μανάρα θα «ζωγραφίσει» το φόντο της αφήγησης με πλάνα από τα ατελείωτα ταξίδια σε διαφορετικές πόλεις του ορίζοντα, με σχέδια που έπλεκε μαζί με τον μόνιμο συνταξιδιώτη του Ούγκο Πρατ, όπως εκείνα για τον Μπόρχες, όταν φαντάζονταν από κοινού τις πόλεις-βιβλιοθήκες, αλλά και με εξαίσια, γαργαντουικά δείπνα με αμέτρητα πιάτα και άφθονο κρασί που συνήθιζε να του παραθέτει ο πάντοτε γενναιόδωρος Φελίνι.

Τίποτα λιγότερο δηλαδή από ένα συγκλονιστικό ταξίδι χωρίς τέλος ‒μια λέξη που πάντοτε μισούσε ο Φελίνι‒ με πρωταγωνιστές αληθινά πρόσωπα αλλά και τους δυο κεντρικούς ήρωες του, τους χαρακτήρες που ο ίδιος δημιούργησε, δηλαδή το θηλυκό alter ego του, τη Μέλι, και το αρσενικό, τον Τζουζέπε Μπέργκμαν, ως κεντρικούς εκφραστές της ελευθερίας και του ερωτισμού. Άλλωστε, το μυθιστορηματικό από το πραγματικό σε αυτήν τη βιογραφία με δυσκολία διαχωρίζονται και έχουν ως κοινό άξονα τον κόσμο του κόμικ.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[fusikos]

Αν πέσω πάνω σε κάτι που με θλίβει, όσο προσπαθώ να σηκωθώ νιώθω πως πέφτω.

Μην έχοντας εναπομείναντες δυνάμεις παλεύω να ανοίξω χώρο στο μυαλό μου. Χωράει λίγη ηρεμία.

Μα πού να βρω κάτι που να με ηρεμεί; Να με κάνει να νιώσω πως οι πληγές μου, σταματούν να μεγαλώνουν. Όσο μεγαλώνουν δεν μπορώ να τις φροντίσω. Η μία πληγή ενώνει με την άλλη και είμαι ολόκληρη ένα τραύμα.

Δεν μπορεί να με ακουμπήσει κάτι χωρίς να υποφέρω. Όλα είναι αφορμές να νιώσω θύμα. Η ψυχή μου νιώθει αδικημένη. Όλα είναι αφορμές για να με ρίξω στα μάτια των άλλων. Τι καταφέρνω με αυτό; Να μισώ τον εαυτό μου, επειδή πιστεύω ότι μόνο έτσι μπορώ να καταφέρω πράγματα.

Δυστυχώς όμως δεν έμαθα ότι οι άνθρωποι αγαπούν τους εαυτούς τους και φροντίζουν τις πληγές τους. Δεν τις αφήνουν ανοιχτές. Εγώ έβλεπα την κατάσταση και την πυροδοτούσα. Έτσι είχα μάθε " μόνο έτσι θα καταφέρεις κάτι"

Αν με μισώ όπως με μισούν, θα καταφέρω ο,τι έχω καταφέρει ως τώρα. Πολύ δύσκολο να ξέρουμε το να εκφράζουμε όσα μας κάνουν να νιώθουμε άσχημα. Πολύ δύσκολο μετά από καιρό γίνεται και το να καταλαβαίνουμε τι μας κάνει να νιώθουμε άσχημα. Κάθεσαι και υπομένεις κάτι τόσο, που ξεχνάς και ο ίδιος ότι το υπομένεις.

Ξεχνάς τον εαυτό σου, είσαι για τους άλλους εκεί, όχι για εσένα. Πώς είσαι τόσο σίγουρος για την αγάπη που παρέχεις, όταν τον εαυτό σου τον αφήνεις συνέχεια στα πρόθυρα της κατάρρευσης;

Κάθε άνθρωπος έχει τους μηχανισμούς αυτοκαταστροφής του. Ο δικός μου είναι ένα σύμπλεγμα που φοβάμαι να πω φωναχτά. Μέσα στο μυαλό μου οι σκέψεις μου ουρλιάζουν.

Αν η καταθλιπτική διαταραχή και η αγχώδεις διαταραχή σου δημιουργούν διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας; Αν η ζωή σου σε φέρνει κατευθείαν αντιμέτωπο με τις όποιες συνθήκες σε έφεραν εδώ, πού θα ξαποστάσεις το μυαλό σου; Στην αυτοκαταστροφή.

Η αγωγή μου αυτή την φορά νιώθω πως με βοηθάει. Κατάφερα να σηκωθώ από το κρεβάτι, για πρώτη φορά, χωρίς να νιώθω εξαντλημένη. Κατάφερα να μην με πιάνει λήθαργος κάθε φορά που κάνω το ελάχιστο για εμένα ή τόνους γύρω μου. Αλλά.. φοβάμαι. Τώρα που σηκώνομαι χωρίς το βάρος της κατάθλιψης, το άγχος μου με κυριεύει. Δεν μπορώ ακόμα να μιλήσω για το άγχος μου διότι συνδέεται άμεσα με τους τρόπους αυτοκαταστροφής μου και δεν μου είναι εύκολο.

Απλά θέλω να είμαι καλά.. όμως δεν ξέρω γιατί το θέλω. Ίσως πρόκειται περί κάποιας ψευδαίσθησης, που έχω θέση ως στόχο. Κάποια στιγμή θα είμαι εντάξει.

Κάποια στιγμή θα μιλάμε στον καφέ μας και για όσα με έκαναν να αισθανθώ καλά με τον εαυτό μου. Για όσα δεν με κάνει μόνο η ειρωνία και το χιούμορ να θέλω να μοιραστώ.

Μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή..

Εγώ θα έχω αντίπαλο αλλά και σύμμαχο το μυαλό μου.

[antixristina]

"Ας αφήσουμε επιτέλους αυτές τις μπούρδες πως από τα τραύματά μας πήραμε μαθήματα ζωής, πως μας δυνάμωσαν, πως γίναμε πιο σοφοί και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες. Τα τραύματά μας, μας σακάτεψαν, μας αλλοίωσαν, μας ποδοπάτησαν, χάσαμε εαυτούς και αξιοπρέπειες, μέρες, μήνες, χρόνια από τη ζωή μας, μας ναυάγησαν. Τίποτα καλό δεν έκαναν. Μόνο συντρίμμια και ψυχικό χάος. Κανένα μας δεν έχει ανάγκη από τέτοιου είδους μαθήματα. Ας τα λέμε επιτέλους με το όνομά τους, όπως ακριβώς έγιναν τα πράγματα. Τα τραύματα μας ήταν κόλαση, που μια ζωή ακόμα και μια λέξη, μια συμπεριφορά, μια άκυρη πράξη των άλλων, ένας ξεφτίλας άνθρωπος, μπορεί να μας οδηγήσει σε επανατραυματισμό κι εμείς εκείνοι που πάλι απ' την αρχή θα προσπαθούμε να τους ξεφύγουμε. Το τραύμα είναι η συνθήκη που ποτέ δεν θα φύγουμε ψυχικά από εκεί απλά μαθαίνουμε να ζούμε μαζί.

Δεν ήταν δύναμη. Επιβίωση το λένε. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή και η κατάσταση δεν θα ωραιοποιηθεί."

Από την Gianna Kouka ❤️

[emptyenough]

Παζλ ζωής

Κάπου διάβασα πρόσφατα πως αν πρέπει να αποδείξεις στον άλλον πόσο αστεία , καλή ή άξια να σε αγαπήσει είσαι τότε μάλλον δεν πρόκειται για τον άνθρωπό σου. Μετά από αυτό κάτι σαν να κούμπωσε μέσα μου. Γιατί αν το σκεφτείτε οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν ένα μεγάλο παζλ. Και καθένας από μας ένα μικρό του κομμάτι. Όπως και στα παζλ έτσι και στη ζωή, λοιπόν, καθένας από μας έχει την δική του ξεχωριστή θέση, όπου κάθε πλευρά του εναρμονίζεται πλήρως με τα γειτονικά κομμάτια. Χωρίς πίεση , χωρίς εξαναγκασμό, απλά και μόνο γιατί οι πτυχές του συμπληρώνουν εκείνες των άλλων. Και φυσικά δεν είναι το πιο εύκολο να βρεις που ανήκεις και ποιοι είναι εκείνοι που θα κουμπώσουν δίπλα σου. Μα όταν συμβεί ,ω θεέ μου, μονάχα τότε θα μπορέσεις να θαυμάσεις την ομορφιά , να νιώσεις ότι ανήκεις και ότι χωρίς εσένα δε θα υπήρχε αυτή η μαγική ολότητα. Μέχρι τότε ίσως δοκιμάσεις να χωρέσεις αλλού ή άλλοι να προσπαθήσουν να πιαστούν δίπλα σου, μα θα ναι μάταιο, περαστικό. Οπότε σταμάτα να σε αμφισβητείς. Αποδέξου την μοναδικότητά σου και κάνε την παράσημο. Ίσως τότε να καταφέρεις να βρεις τη θέση σου σε αυτό το χαοτικό παζλ που ονομάζουν ζωή.

[nero-sth-varka]

Σχέδια που εγκαταλείπουμε,

αποφάσεις που φοβηθήκαμε να κάνουμε

προσδοκίες των άλλων από εμάς που τις τροφοδοτήσαμε

κι ας ξέραμε τι επικίνδυνο ήταν.

Δικές μας απαιτήσεις απ' τους άλλους,

ενώ μαντεύαμε κι εκείνων τη μικρότητα, και τη δική μας υστεροβουλία.

Άνθρωποι που συναντήσαμε μια νύχτα, μα που το βλέμμα τους

όρισε πια για πάντα τη ζωή μας.

Λόγια που τα προμελετήσαμε, μα που όταν ήρθε η ώρα

δώσαν τη θέση τους σε μια δειλή σιωπή – έρχονται όλα κάποτε, μαζεμένα,

μέσα σε μια στιγμή, εκεί που ανεβαίνεις ανύποπτος μια σκάλα

ή απλώνεις το χέρι στο σκοτάδι ψάχνοντας για το φως,

μονάχος σ’ ένα μισοσκότεινο δωμάτιο ή μέσα στο πλήθος και τα φώτα –

πού να πας τότε; πού θα κρυφτείς; Τί την έκανες

την ανεπανάληπτη ζωή σου;

Τάσος Λειβαδίτης

[gemsofgreece]

Submission:

Χαιρετώ!

Ξέρεις, προσπαθώ να φιλτράρω τα ΜΚΔ, τα ΜΜΕ, καλλιτέχνες που ακολουθώ κτλ, γιατί αρκετά σοβαρά προβλήματα έχουμε ως ελλάδα και ευρώπη για να έχουμε να ��αραμίσουμε φαιά ουσία σε μαλακίες που Βορειοαμερικάνοι και άλλοι κάνουν, αλλά και αυτά που επιλέγω προσεκτικά για να χαλαρώσω το μετανιώνω στο τέλος, όση υπομονή και να χω με καλοπροαίρετους(;)  ξένους πχ, όσο και να εκτιμώ χιούμορ και σάτυρα κτλ.

Πέφτω πρόσφατα πάνω σε αυτό

https://m.youtube.com/watch?v=CZZ05gZgtZo

άνταξα μερικά λεπτά γιατί με ενδιέφερε το θέμα, αλλα ειδικά το “μεθύστακας αρχαίος Έλληνας που θέλει εύκολες τουρίστριες” μου σπασε τα νεύρα.

μετά σε αυτό

https://m.youtube.com/watch?v=pO70EacfHY8

άντεξα 2 λεπτά, μία γρήγορη ματιά να δω καταγωγή του “Αδη” απ το ονομα (δεν βρήκα) και 2 φορες να κοιτάξω στο βιντεο μπροστά πριν το κλείσω. ο Ρικ Ριόρνταν και οι όμοιοι του φτιαξαν ενα τέρας.

και πάνω που έλεγα ντάξει που να ακούσω μαλακία σε dnd live κεφάλαιο frogtown,

https://m.youtube.com/watch?v=UExhxUCuRu0

πάνε και μιλάνε για άγαλμα AFROGdite, “ancient frog greek mythology” “ (ancient) freak mythology” η απαξίωση…

δηλαδή γιατι εγώ να δείξω κατανόνηση εδώ; να ψάχνω για θετικά, “α τουλάχιστον ο Φαρυα ή ο ” Αδης" μοιάζει Ελληνας κι όχι πάλι γερμανός ή υποσαχάριος;;“ (τοσο χαμηλά στάνταρ…); γιατί να μην προσβληθώ; πότε ρωτήθηκαν οι Έλληνες για το αν είναι ρεαλιστικές οι μαλακίες με τις οποίες μας ντύνουν; σαν να μην φτάνει αυτό, εχουμε το δικό μας σύστημα που φέρεται ως ραγιας στους ξένους (βάλε την γνωστή εικόνα της χτεσινής ξεφτίλας εδώ) ενώ οι υπολοιποι έχουμε τεράστια εμπόδια να εμπλουτίσουμε τον πολιτισμό μας και να τον προωθήσουμε. Και μετά σκέφτεσαι ότι αντιμετώπιση χαλαρή τύπου “έχουμε μεγαλύτερα προβλήματα, υπαρξιακα, για να ασχοληθούμε με την κάθε μαλακία που τσαμπουνάνε στις ΗΠΑ” που τα αφησε αναπάντητα, μας εκανε να τα βρουμε μπροστα μας, χειρότερα, τώρα και με αθελληνισμο + αντιδυτικισμο από πάνω, ξέρεις τις ιδεοληψίες.. Αντε τώρα να τα μαζέψεις. Τεσπα. Αν έχεις κάποια συμβουλή για το πως το χειρίζεσαι, θα το εκτιμούσα πολύ.

Reply:

Γεια σου! Δε θα έλεγα πως έχω μια σταθερή αντιμετώπιση προς όλα τα περιστατικά αναφοράς / χρήσης / εκμετάλλευσης της Ελληνικής μυθολογίας και κουλτούρας. Εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, αλλά οι βασικοί είναι όντως η πρόθεση, το αποτέλεσμα, η ποιότητα του εγχειρήματος και ο αντίκτυπος. 

Γι’ αυτούς τους λόγους μου αρέσει πολύ ο Farya Faraji. Έχω παρακολουθήσει το βίντεο που μου έστειλες μεταξύ άλλων στο παρελθόν και μου άρεσε πάρα πολύ. Πραγματεύεται ένα θέμα που δύσκολα θα κρατούσε κάποιον που δεν ενδιαφέρεται ταυτόχρονα για την ιστορία και την θεωρία της μουσικής και το κάνει προσιτό και ευχάριστο για όλους. Ένα από τα τεχνάσματα που χρησιμοποιεί γι’ αυτόν τον σκοπό είναι και το αρχικό αστείο με τον μεθυσμένο δύσθυμο Αριστόξενο, το οποίο δεν με ενοχλεί, διότι δεν προσβάλει τους Έλληνες σαν σύνολο ή κάποια ιστορική προσωπικότητα ή τον πολιτισμό καθ’αυτόν, αφού δε θα έμπαινε στον κόπο να αφιερώσει τόσο από την ζωή του στην μελέτη της γλώσσας και του πολιτισμού και να κάνει ακριβή και μορφωτικά βίντεο (πέραν από καλαίσθητα) αν δεν είχε σεβασμό για αυτά. Ο  Farya μιλά Ελληνικά σωστά, μελετά όλην την Ελληνική μουσική από την αρχαιότητα ως την σύγχρονη παράδοση, έχει τραβήξει καταπληκτικά πλάνα από την Ελλάδα που έχουν την “αυθεντική” αισθητική της, συνεργάζεται με Έλληνες μουσικούς και συνθέτουν ή αναπαράγουν παραδοσιακά τραγούδια μαζί, Βυζαντινούς ψαλμούς, αρχαίους ύμνους. Είναι ο πιο γνωστός μέχρι στιγμής που διέδωσε την πραγματικότητα ότι τα ανατολίτικα στοιχεία είναι εγγενή στον Ελληνικό πολιτισμό από την αρχαιότητα, και όχι εξ ολοκλήρου προϊόν του “εκτουρκισμού” μας. Ο Farya είναι πολύ εντάξει μέχρι στιγμής, νομίζω δικαιούται να κάνει τα βίντεο του πιο ευχάριστα με την δημιουργία πρωτότυπων, ελαφρώς κωμικών χαρακτήρων. Αλίμονο αν διαμαρτυρόμαστε και σε αυτούς που κάνουνε τόση θετική δουλειά με αγάπη γιατί θέλουμε να πλασαριζόμαστε ως υπερ-τέλειοι. Θα απομονωθούμε, θα στρέψουμε πρώην φίλους εναντίον μας και ποιο το όφελος; Η αδιαφορία; Και στην τελική, υπήρχαν αρχαίοι Έλληνες μέθυσοι, έφτιαξαν ολόκληρο θεό για την έκσταση του ποτού.

Αλλά γιατί τόσες απαιτήσεις από έναν Ιρανοκαναδό; Είμαστε σε θ��ση να κοσκινίσουμε όλην την τρελή δουλειά που ρίχνει πάνω σε πολλούς πολιτισμούς (μεταξύ των οποίων ο Ελληνικός) ένας Ιρανοκαναδός… Ας μου θυμίσει κάποιος, πόσοι Έλληνες μελετάνε και διαδίδουν τον περσικό πολιτισμό άραγε…;; (Για να μη μένουμε μόνο στα καθ’ημάς…)

 Εν πάσει περιπτώσει, ας μην έχουμε τρελές προσδοκίες από Έλληνες να νοιαστούν για άλλες κουλτούρες όπως κάνουν άλλοι άνθρωποι, αλλά πού είναι ο Έλληνας Farya τέλος πάντων; Ο Έλληνας που θα αναλάβει να εξωτερικεύσει τον ελληνικό πολιτισμό και να τον κάνει προσιτό μέσα από την οπτική του στους ξένους. Όχι μόνο κανένας Έλληνας δεν ενδιαφέρεται για αυτόν τον ρόλο (εκτός γι’ αυτούς που περιορίζονται σε γραφικότητες που μας κάνουν να φαινόμαστε αστείοι) αλλά σχεδόν κανένας Έλληνας δεν ξέρει την τύφλα του για την αρχαία Ελληνική μουσική ή μυθολογία. Εγώ μπήκα να μάθω από τον Farya. Και ήρθα σε πολύ δύσκολη θέση όταν κάποιος καλοπροαίρετος ξένος Ανον μου ζήτησε να του συστήσω βιβλία μυθολογίας Ελλήνων ιστορικών και συγγραφέων που να έχουν μεταφραστεί, για να διαβάσει για την σύγχρονη Ελληνική οπτική και μελέτη πάνω στο ζήτημα. Δεν έχεις ιδέα πόσο δυσκολεύτηκα να φτιάξω μια αξιοπρεπή απάντηση στην οποία να μην είναι ολοφάνερη η αμηχανία μου. 

Είναι αλήθεια ότι η αιτία του προβλήματος είναι αμφίδρομη: ΚΑΙ η Δύση δεν ενδιαφέρεται για την τοποθέτησή μας ΚΑΙ η τοποθέτησή μας είναι ανύπαρκτη. (Οπότε αν εξακολουθεί να είναι ανύπαρκτη, γιατί η Δύση να αρχίσει να ενδιαφέρεται;)  Αλλά όταν πρέπει να επικρίνω ξένους και Έλληνες για τα κακώς κείμενα που αφορούν την Ελλάδα, επικρίνω εμάς πρώτα διότι οι Έλληνες ως Έλληνες έχουν πολλαπλάσια ευθύνη για οτιδήποτε ελληνικό. Εξ ορισμού! Αν η Ελληνική μυθολογία έχει γίνει ξέφραγο αμπέλι, δε φταίει άραγε που δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι υπάρχει ο γεωργός που του ανήκει το αμπέλι και που θα αναλάβει να το φροντίσει;;;  Φταίει που όταν οι Έλληνες απελευθερώθηκαν, οι ξένοι είχαν ήδη κάνει μεγάλα άλματα στην μελέτη της κλασικής αρχαιότητας, και οι Έλληνες όχι μόνο δεν προσπάθησαν, ούτε καν διανοήθηκαν να αντιπαραβληθούν και να αναλάβουν έστω ένα τμήμα της ευθύνης μελέτης και διάδοσης του Ελληνικού πολιτισμού. Οι Νεοέλληνες μαθαίνουν Ελληνικό πολιτισμό από τους ξένους. Γιατί πολλές από τις μεγάλες ανασκαφές γίνονται από ξένα πανεπιστήμια ή τουλάχιστον σε συνεργασία με αυτά ή με την τεχνογνωσία τους; Πού είναι επιτέλους τα ελληνικά πανεπιστήμια και ΚΥΡΙΩΣ οι Έλληνες σπουδαστές;;;;;;; (Για τους οποίους το να πας θεωρητική κατεύθυνση = χαμηλό IQ) 

Πάνω απ’ όλα φταίει η δική μας προσέγγιση, που είναι εξίσου απελπιστική και απελπισμένη. Δεν προσφέρουμε απολύτως τίποτε και μετά ουρλιάζουμε “ΣΕΒΑΣΤΕΙΤΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ  ΜΑΣ”,  μα ποια είναι η δική μας αντίληψη; Όχι μόνο οι περισσότεροι δεν έχουν την παραμικρή σχετική αντίληψη, αλλά και όσοι έχουν διαφωνούν μεταξύ τους με μίσος. Άντε βάλε έναν λάτρη του Βυζαντίου και έναν της Κλασικής Ελλάδος μέσα στο ίδιο δωμάτιο… Πρώτα πρέπει να υπάρξει σύμπνοια μεταξύ μας, αναζωπύρωση του δικού μας ενδιαφέροντος, από εμάς για εμάς, και ΕΠΕΙΤΑ μόνο μπορεί να επέλθει η υγιής εξωτερίκευση και συνεισφορά μας σε διεθνές επίπεδο. Τότε μόνο θα αρχίσει σιγά σιγά να λαμβάνεται υπόψιν και σταδιακά η δική μας τοποθέτηση και οι αξιώσεις μας ως προς την αντιπροσώπευση μας θα αρχίσουν να γίνονται σεβαστές. Με απλά λόγια, για να κερδίσεις τον σεβασμό, πρώτα πρέπει να σεβαστείς τον εαυτό σου, να τον βελτιώσεις και μέσα από την σιγουριά σου να τον εμπνεύσεις και στους άλλους. Και σίγουρα όχι αν κλαίμε για τα πάντα ενώ παράλληλα ζητάμε τα πάντα από άλλους. Αυτό απλά δε γίνεται και δε θα γίνει ποτέ. 

Τα άλλα δύο βίντεο δεν μπόρεσα να τα δω πολύ, πρόκειται για μικρά σκετσάκια, δεν υπάρχει καμία σοβαρότητα, αλλά υπεύθυνο δεν είναι αυτό το μικρό κανάλι, αλλά όπως είπες μεγάλο κακό ξεκίνησε από τον συγγραφέα του Πέρσυ Τζάκσον. Εκεί όντως εντοπίζω σοβαρό πρόβλημα, διότι αυτά τα βιβλία όντως μειώνουν τον ελληνικό πολιτισμό αλλά και την σύγχρονη Ελλάδα με το σκεπτικό ότι η Ελλάδα είναι πλέον ένα τίποτα οπότε οι Έλληνες θεοί έριξαν μαύρη πέτρα πίσω και πήγαν……. στην ταράτσα του Empire State Building or some shit. Δηλαδή και μόνο που το λέω… απορώ πως άνθρωποι το διαβάζουν στα σοβαρά. Τέλος πάντων, αυτή η σειρά βιβλίων και ότι την μιμείται είναι όντως πρόβλημα. Έχω εκφράσει την αντίθεση μου πολλάκις, βέβαια προσπαθώ ψύχραιμα, γιατί η ευθεία επίθεση δεν έχει σχεδόν ποτέ αποτέλεσμα. Όχι ότι δεν κράζω κάποιες φορές χαχαχαχ 

Αλλά και πάλι… πήγα σε ένα βιβλιοπωλείο να αγοράσω ένα βιβλίο, και στη βιτρίνα με τα πιο επιτυχημένα ήταν το The Song of Achilles. Εδώ σε μας. ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ ΛΟΙΠΟΝ; Τις πταίει που εγώ δεν μπορούσα να βρω βιβλία να προτείνω στον Άνον, αλλά το SoA σπάει τα ταμεία των εκδοτικών στην Ελλάδα;;;; Για να είμαι σαφής, κανένα πρόβλημα να το διαβάσει κάποιος και να του αρέσει. Απλά έχω δει σε κριτικές από Έλληνες σχόλια του τύπου “Αχ το διάβασα και άρχισε να μου αρέσει η Ελληνική μυθολογία” ή “από εκεί έμαθα για τον Τρωικό πόλεμο <3″… και… νταξ αυτό είναι

[mplenefelwma]

Συμβιβασμός.

Συμβιβάζεσαι, μια ζωή συμβιβάζεσαι.

Σε θυμάμαι από μικρή, συμβιβάστηκες και έδωσες το αγαπημένο σου παιχνίδι.

Στο χωριό, κάθε απόγευμα συμβιβαζόσουν να παίξεις τα παιχνίδια που άλλοι ήθελαν.

Σε θυμάμαι, εκείνη την μέρα στην εφηβεία που οι επιλογές ξεφύτρωναν στο μυαλό σου μια μια αλλά εσύ τελικά συμβιβάστηκες.

Και καθώς μεγαλώνες, συνειδητοποίησες ότι ίσως συμβιβάστηκες τόσο πολύ που πλέον δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια.

Ίσως στα μάτια των άλλων να φαινοσουν πάντα καλή, καθώς οι άνθρωποι βολεύονται, βολεύονται να γνωρίζουν ότι θα γίνει πάντα το δικό τους, ότι θα ακούν συνεχώς "ναι" και θα έχουν έναν άνθρωπο που θα τους κάνει όλα τα χατίρια.

Όλοι οι άνθρωποι βολεύονται, ακόμα και εσύ.

Όμως το πρόβλημα είναι ότι εσύ δεν κατάλαβες ότι έκανες κακό στον εαυτό σου και ξέρεις γιατί;

Διότι δεν έμαθες ποτέ να παίρνεις πρωτοβουλίες, έπνιγες τις ιδέες σου μια ζωή, κρατούσες τις λέξεις στην φυλακή της ψυχής σου και δεν τις άφηνες να ξεγλιστρισουν από το στόμα σου σαν κύματα.

Έμαθες να φοβάσαι να πεις όχι, έμαθες να πνιγεσαι στις ίδιες σου τις λέξεις.

Και καθώς μεγαλώνες, σε τρομάζε όλο και περισσότερο η πιθανότητα για το πόσες φορές ακόμα θα συμβιβαστείς μελλοντικά.

Μεγαλώνεις, η ζωή προχωράει, ο χρόνος τελειώνει και εσύ το μόνο που έχεις κάνει είναι να συμβιβαστείς με την ίδια σου την ζωή, όχι να την αποδεχτείς όμως.

Η ζωή προχωράει και εμείς αντί να την ζούμε συμβιβαζόμαστε.

[life-with-tzelakiii]

"Ανασφάλειες"

10/03/2023

Αγαπητέ αναγνώστη,

Σήμερα είχα μια πολύ όμορφη συζήτηση με μια αναπάντεχα καινούρια φίλη. Μιλήσαμε για το θέμα της ανασφάλειας και όσων πράττουμε εξαιτίας αυτής . Όλοι είμαστε ανασφαλείς, κάποιοι λιγότερο και κάποιοι λίγο περισσότερο, έτσι δεν είναι; Τι είναι ανασφάλεια; Η έλλειψη ασφαλείας, σιγουριάς, σε οποιονδήποτε τομέα που μπορεί να φανταστεί κάποιος. "Έλλειψη σιγουριάς", δηλαδή θα μπορούσε αυτό για το οποίο νιώθουμε ότι υστερούμε, να μην ισχύει καν, να υπάρχει απλά στο μυαλό μας;

Θα πάμε πίσω στον χρόνο. Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον όντας αόρατη, σε γυμνάσιο κι λύκειο, καθώς δεν ήμουν σα τα άλλα παιδιά μέσα σ όλα. Ούτε έξοδος, ούτε ποτό, και από φίλες μόνο 3, γύρω απ τις οποίες περιστρεφόταν η καθημερινότητα μου. Λίγοι το γνωρίζουν αλλά ως έφηβη είχα αγοραφοβία. Αδυνατούσα να κοιτάξω κάποιον κατάματα, και όποτε μου απευθυνόταν ο λόγος, ίδρωναν χέρια , δάκρυζαν τα μάτια, έχανα τα λόγια μου. Συνειδητοποίησα τη κατάσταση όταν ήμουν φοιτήτρια στο πρώτο έτος. Ήμουν πολύ τυχερή που γνώρισα 6 υπέροχα κορίτσια, τη παρέα μου, τη πρώτη κιολας μέρα που πάτησα το πόδι μου στο πανεπιστήμιο . Είναι τα άτομα που με βοήθησαν να το ξεπεράσω ως ένα βαθμό , παρατήρησαν τη κατάσταση και με πίεζαν να κάνω πράγματα μόνη, όπως για παράδειγμα το πιο απλό, να πάω τουαλέτα χωρίς παρέα ή να πάρω ένα χυμό απ το κυλικείο. Άρχισε να μου αρέσει να κάνω πράγματα μόνη. Πλέον νιώθω τόσο άνετα όντας μόνη, που συχνά τρώω πρωινό έξω μόνη, ή πηγαίνω για καφέ μόνη. Άλλωστε εάν δε μπορείς να απολαύσεις τη παρέα του εαυτού σου, δε θα απολαύσει κάποιος τη δίκη σου με τον ίδιο τρόπο.

Κάτσε όμως, γιατί σου τα λέω τώρα όλα αυτά ; Όσο καλά κι αν νιώθω με μένα, με κυνηγούν ακόμα οι δαίμονες του παρελθόντος. Τρομάζω με την ιδέα του μήπως ξαναγίνω αόρατη. Αυτό με κυνηγάει παντού. Στη κοινωνική μου ζωή, στην εμφάνιση μου, στις σχέσεις μου. Ζητάω μονίμως επιβεβαίωση, μονίμως κάποιος να δώσει το παρόν του. Νιώθω σα να έχουν όλα ημερομηνία λήξης και χρειάζονται μόνιμη ανανέωση. Όταν με ενοχλούσε κάτι στη σχέση με τον πρώην μου, του τα έγραφα σε γράμμα γιατί δε μπορούσα να πω όσα σκεφτόμουν. Αδυνατώ να κοιτάξω κάποιον κατάματα και να πω αυτά που θέλω ακόμα και σήμερα, γιατί ίσως με εγκαταλείψει και δεν υπάρχει πλέον τριγύρω μου αυτός που με "έβλεπε" . Ακόμα με κυνηγούν αυτοί οι δαίμονες, όπως είπα. Και κάπως έτσι υπέρ προσπαθώ, με την εμφάνιση μου, με το πόσο δείχνω τα συναισθήματα μου, κλπ. .

��κέφτομαι, όμως, πόσο πιο "αληθινή" ήταν η ζωή μου όσο ήμουν αόρατη. Ήμουν εγώ. Έβγαινα άβαφη και το θεωρούσα φυσιολογικό, έτρωγα παραπάνω και δεν ένιωθα τύψεις μήπως και αυξηθεί το βάρος μου, γελούσα και έβγαινε αβίαστα. Κατέληξα πλέον να προσπαθώ να έχω τον έλεγχο όλων των κινήσεων μου, από το πως φαίνεται το πρόσωπο μου όταν χαμογελάω, ως το τι χροιά "πρέπει" να έχει η φωνή μου για να ακούγομαι πιο ελκυστική. Μα βλέπεις, μόνο για όσο δεν ήμουν εγώ κατάφερα όσα ήθελα. Μπορείς όμως να καταφέρεις όσα επιθυμείς με το να είσαι ο πραγματικός σου εαυτός. Πίστευα πως έφταιγε το ποια ήμουν ενώ στη πραγματικότητα ήταν τα κότσια που δεν είχα. Να πω "αυτή είμαι" και σε οποίον αρέσω. Μονίμως προσπαθώ να καλύψω τα θέλω των άλλων. Να πηγαίνω με τα νερά των άλλων. Να αφήνω πίσω εμένα, και την ευτυχία μου.

Ατέλειες υπάρχουν. Αμέτρητες. Και έμαθα να τις αγαπώ, μα μόνο με λίγα άτομα. Μόνο αυτά τα λίγα άτομα έχουν γνωρίσει τη πραγματική Άντζελα. Όμως ο στόχος είναι να είμαι αβίαστα εγώ με όλους. Ειμαι σίγουρη πως με το πέρασμα του χρόνου αυτό θα συμβεί.

Θα κλείσω κάπως έτσι :

Ότι κάνεις, να το κάνεις για σένα. Ότι είσαι, να είσαι για σένα. Όσα καταφέρνεις, να είναι για σένα. Ερχόμαστε και φεύγουμε μόνοι σε αυτή τη ζωή, λένε. Το μόνο πράγμα που υπάρχει για πάντα είναι ο εαυτός σου, αυτόν ορίζεις μόνο. Αγάπησε τον και φρόντισε τον. Να νιώθεις περήφανος/η για αυτό που είσαι. Μόνο αν συμφιλιωθείς με τους δαίμονες σου, θα μάθεις κι στους άλλους πως να σε αγαπήσουν. Δεν είσαι λίγος/η. Μη κυνηγάς να τους ευχαριστείς όλους. Όσοι είναι να μείνουν θα μείνουν. Άλλωστε οι καλοί μένουν όταν δε φοράς μάσκα. 🤍

xoxo, tzelakiii 🌻

[variemai29]

Όλοι οι γάτοι είναι αξιοπρεπείς,

αλλά κανείς σαν τον Μούψη.

Έντεκα χρόνια έζησε κοντά μου

και ήταν τόσο σωστός,

τόσο άψογος, τόσο απόλυτος,

- που κάπου - με τρόμαζε.

Ποτέ δε ζήτησε κάτι.

Ποτέ δε ζητιάνεψε φαγητό -

όσο κι αν πεινούσε.

Αν του έδινες, καλά - αν όχι,

ήταν άξιος να πεθάνει από την

πείνα, αλλά δε θα παρακαλούσε.

Ποτέ δεν ενόχλησε

με την παρουσία του.

Ήταν πάντα τη σωστή ώρα

στη σωστή θέση.

Στη γωνία του γραφείου μου,

όταν έγραφα,

στα πόδια του κρεβατιού μου,

όταν πήγαινα να κοιμηθώ.

Σύντροφος πιστός,

αλλά ποτέ ιδιαίτερα οικείος.

Πάντα κρατούσε τη σωστή

(γι' αυτόν) απόσταση.

Οι άλλοι γάτοι παίζουν, ζητιανεύουν,

τρίβονται, γουργουρίζουν.

(Πάντα βέβαια όταν αυτοί θέλουν

και πάντα με ευπρέπεια

και διακριτικότητα.

Ποτέ οι συμπαθητικές

βαρβαρότητες των σκύλων.)

Ο Μούψης ήταν διαφορετικός:

σαν να ανήκε σε άλλη ράτσα.

Όταν ήταν παρών γινόταν

το ακίνητο και αόρατο κέντρο:

σιωπηλός και συλλογισμένος

σαν στωικός φιλόσοφος,

κέρδιζε τον σεβασμό

όχι μόνο των άλλων γάτων

(που ούτε τον πλησίαζαν)

αλλά και των ανθρώπων.

Τώρα ο Μούψης δεν υπάρχει πια.

Ήταν ο πιο κοντινός φίλος

για έντεκα χρόνια

και ο μόνος στη ζωή μου

που δε με πρόδωσε ποτέ.

Αντιμετώπισε τον θάνατο

με την ίδια αξιοπρέπεια

με την οποία έζησε.

Και όχι μόνο τον αντιμετώπισε,

αλλά τον επιζήτησε με τον

δικό του τρόπο.

Κάποια μέρα, μετά από μια

επώδυνη μάχη με δυο λυκόσκυλα,

αποφάσισε να τελειώσει.

Οι πληγές του

δεν ήσαν θανατηφόρες,

αλλά το παντοδύναμο ένστικτό του

δεν του έκρυψε την αλήθεια.

Ήταν γέρος, άρρωστος

και, την επόμενη φορά,

ο πρώτος τυχόν σκύλος

θα τον κατασπάραζε.

Αυτόν που είχε τρέψει σε φυγή

τόσους και τόσους!

Κατάλαβε πως το μόνο

που μπορούσε πια να περιμένει

ήταν ο εξευτελισμός της αδυναμίας.

Αποφάσισε τότε να πεθάνει.

Έπαψε να τρώει.

Τα καλύτερα κομμάτια,

τα πιο λιχούδικα φαγητά

τον έκαναν να αποστρέφει

το κεφάλι του.

Άρχιζε να αδυνατίζει,

να εξαφανίζεται.

Αλλά η αποχή του σιδερένια.

Κι εγώ σεβάστηκα

και ακολούθησα τη θέλησή του.

Τις τελευταίες μέρες,

- ίσως για να δείξει πως εκτιμούσε

τη φιλία τόσων χρόνων -

ήρθε για πρώτη φορά κοντά μου.

Ανέβηκε (με πολύ κόπο)

στα γόνατά μου και γουργούρισε.

Άπλωσε το σκελετωμένο σαγόνι του

να το χαϊδέψω.

Και με αποχαιρέτησε αίροντας

για μια φορά την απόσταση

που ο ίδιος είχε θεσπίσει.

Ο Μούψης βρίσκεται τώρα βαθιά

σε κάποια γωνιά του κήπου.

Προσπάθησα να οικοδομήσω

γύρω του όση περισσότερη

απόσταση, σιγουριά και γαλήνη.

Να διαφυλάξω - και για μετά -

την αξιοπρέπειά του.

Σκέπτομαι τώρα

πως το γεγονός ότι πολλές φορές

δανείστηκα το όνομά του για να

υπογράψω επιστολές, κείμενα, μελέτες,

δεν ήταν (όπως νόμιζα)

ένα χαριτωμένο εύρημα.

Ήταν μια ενδόμυχη επιθυμία,

μια κρυφή θέληση να του μοιάσω

σε πολλές ιδιότητές του.

Έχουμε κατατάξει τα ζώα

σύμφωνα με τις δικές μας

αξιολογικές κλίμακες

και, φυσικά, τα έχουμε τοποθετήσει

κάτω από εμάς.

Αυθαίρετη και εγωιστική

ιεράρχηση που μας βάζει

στην κορυφή της δημιουργίας...

Αλλά όποια κλίμακα αξιών

κι αν χρησιμοποιήσετε,

δύσκολα θα βρείτε άνθρωπο

να έζησε και να πέθανε

με την αξιοπρέπεια του Μούψη.

Κυρίως εκεί,

μπροστά στο θάνατο,

φαίνεται - ό,τι κι αν λέμε - πόσο

ανώτερο από μας είναι το ζώο.

Τις άδειες νύχτες αναζητώ

τη ζεστασιά του στα πόδια μου

και σκέπτομαι:

Άραγε, θα αξιωθώ κι εγώ ποτέ, σε

μια μου πράξη μια τέτοια ποιότητα;

Αλλά η φύση, που προδώσαμε,

δεν απαντά.

Και η νύχτα είναι κρύα και τεράστια

χωρίς τον Μούψη.

Νίκος Δήμου.

[justforbooks]

Ποιο είναι το μονοπάτι για μια καλύτερη ζωή;

Ο δημοφιλής καθηγητής του Χάρβαρντ, Μάικλ Πιούετ, μιλά στη LiFO με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του και εξηγεί πώς η κινεζική φιλοσοφία βοηθά τους ανθρώπους να βελτιώσουν τον εαυτό τους και την κοινωνία τους.

Τα βιβλία του βρίσκονται πάντοτε στη λίστα των ευπώλητων. Οι διαλέξεις του γίνονται ανάρπαστες. Ο λόγος του είναι καθηλωτικός, ενώ από τους φοιτητές του ζητά μόνο να είναι ανοιχτοί και πρόθυμοι όταν καταπιάνονται με τα αρχαία κείμενα. Μάλιστα, κάθε χρόνο την πρώτη μέρα της διδασκαλίας του δίνει μια υπόσχεση στο νεανικό ακροατήριο: «Εάν λάβετε σοβαρά υπόψη τις ιδέες που βρίσκονται σε αυτά τα κείμενα, θα σας αλλάξουν τη ζωή». Ο Μάικλ Πιούετ είναι καθηγητής Κινεζικής Ιστορίας και Ανθρωπολογίας στο Τμήμα Γλωσσών και Πολιτισμών της Ανατολικής Ασίας στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ. Το μάθημά του για την κινεζική ηθική και πολιτική φιλοσοφία στους προπτυχιακούς φοιτητές είναι από τα δημοφιλέστερα στο διάσημο πανεπιστήμιο. Για το εξαιρετικό του διδακτικό έργο έχει τιμηθεί με το Harvard College Professorship for Excellence in Undergraduate Teaching, μεταξύ άλλων.

Αυτές τις μέρες βρέθηκε στην Ελλάδα και είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του «Το Μονοπάτι» από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης. Πρόκειται για ένα από τα κορυφαία εισαγωγικά κείμενα στην κινεζική φιλοσοφία, το οποίο αγγίζει θέματα μεταφυσικής αλλά και απλής καθημερινότητας. Με τρόπο απλό και κατανοητό επεξηγεί τις κυριότερες φιλοσοφικές παραδόσεις της Κίνας, προτρέποντάς μας μέσα απ’ αυτές να επαναξιολογήσουμε το πώς σχετιζόμαστε με τους άλλους. Πρόκειται για έναν σαγηνευτικό στοχαστή με συγκεκριμένη οπτική στα πράγματα, ο οποίος μέσα από τις διδαχές των αρχαίων Κινέζων φιλοσόφων μάς εκπαιδεύει στο να αμφισβητούμε πολλές πεποιθήσεις που θεωρούσαμε δεδομένες και μας μυεί στην τέχνη της ζωής, ώστε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι αλλά και να δημιουργήσουμε έναν καλύτερο κόσμο. 

— Τι εποχή είναι αυτή που ζούμε; Ζούμε σε μια περίοδο αλλεπάλληλων και τεράστιων κρίσεων. Κυριαρχούν εξαιρετικά επίπεδα ανισότητας πλούτου, η κλιματική αλλαγή εξελίσσεται καταστροφικά, παρατηρούμε την εμφάνιση εξτρεμιστικών πολιτικών κινημάτων, ενώ βρίσκονται σε εξέλιξη καταστροφικοί πόλεμοι. Και όλες αυτές οι τάσεις διαρκώς χειροτερεύουν.

— Σε έναν κόσμο μονίμως διχασμένο, τι μπορεί να μας ενώσει σήμερα; Μια από τις ισχυρές ιδέες που βλέπει κανείς στην κινεζική φιλοσοφία αφορά τη σημασία τού να σπάσει κανείς τις περιορισμένες προοπτικές του − να εκπαιδεύει τον εαυτό του, να κατανοεί τις προοπτικές των άλλων, να βλέπει τους λόγους για τους οποίους επεκτείνονται οι κρίσεις, να εκπαιδεύει πάλι τον εαυτό του ώστε να γίνει καλύτερος στο να αντιλαμβάνεται το πώς να συνδεθεί με άλλους καθώς και στο πώς να αρχίσουμε να αλλάζουμε τις τροχιές των επικίνδυνων καταστάσεων.

— Τι μπορεί να μάθει ο κόσμος σήμερα από τους αρχαίους Κινέζους φιλοσόφους; Μια βασική πτυχή της πρώιμης κινεζικής φιλοσοφίας είναι η εστίαση στην εκπαίδευση και την αυτο-καλλιέργεια. Φυσικά γνωρίζουμε ότι μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας για να μάθουμε ένα μουσικό όργανο ή για να γίνουμε καλύτεροι στον αθλητισμό κ.λπ. Αλλά τείνουμε να μην εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας για να γίνουμε καλύτεροι στη ζωή – καλύτεροι στη δουλειά με τον κόσμο γύρω μας, καλύτεροι στο χτίσιμο των σχέσεων, καλύτεροι στο να ξεφεύγουμε από συγκεκριμένες οπτικές, καλύτεροι στο να οικοδομούμε κόσμους όπου εμείς και οι γύρω μας μπορούμε πραγματικά να ανθίσουμε.

— Μερικοί άνθρωποι απλώς ζουν στον κόσμο χωρίς να πρωταγωνιστούν. Αφήνουν δηλαδή τη ζωή τους να περάσει. Τι συμβουλή θα τους δίνατε; Είναι πολύ εύκολο να παγιδευτούμε σε συνήθειες, κακοτοπιές και μοτίβα που μπορούν να καθορίσουν μεγάλο μέρος της ζωής μας – από το πώς ζούμε σε καθημερινή βάση, τι κάνουμε και τι βλέπουμε μέχρι ποιες σχέσεις σχηματίζουμε. Μία από τις βασικές ανησυχίες για πολλούς από τους πρώτους Κινέζους φιλοσόφους είναι πώς μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας ώστε να ζούμε πληρέστερα και πιο ζωντανά.

— Γιατί οι άνθρωποι δυσκολεύονται να αγαπήσουν τον εαυτό τους; Συχνά νιώθουμε ότι δεν ζούμε τη ζωή μας πλήρως − και, δυστυχώς, αυτό είναι συχνά αλήθεια. Αλλά η απάντηση σε αυτό δεν είναι να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας όπως ήδη είμαστε, αλλά αντίθετα να προσπαθούμε με πολλούς τρόπους να ξεβολευτούμε και να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

— Καταλήξαμε να μετατρέπουμε τα συναισθήματα σε εμπορεύματα. Πώς μπορούμε να ξαναβρούμε τη μοναδικότητα στα άτομα με τα οποία συνάπτουμε σχέσεις; Ξέρετε, συχνά οι σχέσεις που χτίζουμε καταλή��ουν να επαναλαμβάνουν προηγούμενα μοτίβα − πράγμα που σημαίνει ότι δεν σχετιζόμαστε πραγματικά με τον σύντροφό μας. Κι εδώ, όμως, μπορούμε να μάθουμε τον εαυτό μας να βλέπει τους άλλους ως όντα πολύπλοκα και ακατάστατα. Ουσιαστικά, να αρχίσουμε να συνδεόμαστε πληρέστερα μαζί τους και να αναπτυσσόμαστε παράλληλα. Ξέρετε, συνήθως σκεπτόμαστε την τελετουργία σαν κάτι που μας λέει τι να κάνουμε και όχι σαν κάτι που μας μεταμορφώνει. Αυτό είναι η ζωή: στιγμές που διαδέχονται η μία την άλλη, κατά τις οποίες οι άνθρωποι συναντώνται μεταξύ τους και αντιδρούν με άπειρους τρόπους, όντας έρμαια των συναισθημάτων τους. Αν δεν αποδεσμευτούμε από τη δύναμη της συνήθειας, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να αναπτύξουμε διαφορετικές πλευρές του εαυτού μας.

— Είναι η ζωή μας ένα συνεχές άγχος; Μπορεί να υπάρξει μια ζωή χωρίς προβλήματα; Δεν μπορεί να υπάρξει ζωή χωρίς προβλήματα. Μπορούμε όμως να κατευθύνουμε τον εαυτό μας ώστε να ανταποκρίνεται καλύτερα στα προβλήματα και τις προκλήσεις και ταυτόχρονα να αναπτύσσεται μέσα από αυτά.

— Γιατί δεν τολμάμε να είμαστε δημιουργικοί στις σχέσεις μας, αφού ζούμε σε κοινωνίες που δεν είναι απαγορευτικές; Όπως συμβαίνει με τόσες πολλές πτυχές της ζωής μας, είναι επικίνδυνα εύκολο να υποπέσουμε σε συμβατικές πράξεις και μοτίβα που καθορίζουν και περιορίζουν πλήρως τις σχέσεις μας. Μπορούμε όμως να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας ώστε να ξεφύγουμε από αυτά τα μοτίβα και να γίνουμε πιο ευέλικτοι και δημιουργικοί με τους γύρω μας. Οι περισσότεροι άνθρωποι ξυπνούν καθημερινά και αισθάνονται διαρκώς εγκλωβισμένοι μέσα σε έναν στενό ορισμό του εαυτού τους. Η διέξοδος σε όλα αυτά είναι να αναγνωρίσετε ότι έχετε κολλήσει σε μια ρουτίνα και να συνειδητοποιήσετε ότι μπορείτε να την αλλάξετε.

— Πώς μπορώ να χαράξω ένα τέλειο μονοπάτι για τη ζωή μου; Μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνη άποψη το να θεωρούμε τη ζωή ως κάτι που μπορούμε να σχεδιάσουμε τέλεια.  Η ζωή είναι απρόβλεπτη και ο κόσμος είναι ιδιόρρυθμος. Αυτό όμως που μπορούμε να κάνουμε είναι να πορευόμαστε μαζί με τους άλλους, να συνεργαζόμαστε καλύτερα με τον κόσμο και να είμαστε πιο ανοιχτοί στις νέες δυνατότητες που αναδύονται, αντί να κλείνουμε τον εαυτό μας και να τον περιορίζουμε από τις ευκαιρίες που θεωρούμε ότι δεν ταιριάζουν στο προσχεδιασμένο πλάνο μας.

— Δεν ελλοχεύει ο κίνδυνος αυτές οι ιδέες να χαρακτηριστούν συμβουλές αυτοβοήθειας; Ναι, προφανώς και ελλοχεύει αυτός ο κίνδυνος. Ένα μεγάλο μέρος της αυτοβοήθειας προϋποθέτει την ύπαρξη ενός αληθινού εαυτού που πρέπει να βρούμε κοιτάζοντας μέσα μας και μαθαίνοντας να αγαπάμε και να αγκαλιάζουμε. Αλλά πολλές από τις ανησυχίες της πρώτης κινεζικής φιλοσοφίας αφορούν ακριβώς την εκπαίδευση του εαυτού μας ώστε να μη βολεύεται με αυτό που είμαστε σήμερα, αλλά αντίθετα να εκπαιδευτούμε ώστε να γίνουμε πολύ καλύτεροι. Το να προσαρμόσουμε αυτές τις ιδέες στις δικές μας παραδοχές για τον εαυτό μας θα σήμαινε ότι δεν μπορούμε να πάρουμε τις φιλοσοφίες στα σοβαρά.

— Ποιος είναι υπεύθυνος για τα συναισθήματά μας; Το μυαλό μας ή η καρδιά μας; Παρουσιάζει ενδιαφέρον ότι οι λέξεις «νους» και «καρδιά» είναι ίδιας σημασίας στα κλασικά κινεζικά. Έτσι, το να εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας σημαίνει να δουλεύουμε τόσο με τις γνωστικές μας ικανότητες όσο και με τις συναισθηματικές μας ευαισθησίες.

— Είναι οι αποφάσεις που παίρνουμε δικές μας; Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ελεύθερη βούληση; Μας αρέσει να πιστεύουμε ότι είμαστε μοναδικά άτομα που ασκούν ελεύθερη βούληση για να παίρνουν αποφάσεις με γνώμονα το προσωπικό τους συμφέρον. Όμως η δυσάρεστη αλήθεια είναι ότι ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας περνάει απλώς επαναλαμβάνοντας παλιές συνήθειες. Για να μπορέσουμε να ζήσουμε καλά και αποτελεσματικά στον κόσμο, απαιτείται να ξεφεύγουμε από τις περιορισμένες παγίδες μας και να μάθουμε να συνεργαζόμαστε με τα πολύπλοκα σύνολα μεταβαλλόμενης τροχιάς γύρω μας.

— Τι θεωρείτε σημαντικό στη ζωή; Ζούμε για ένα σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα – μερικές δεκαετίες, αν είμαστε τυχεροί. Ένα βασικό πράγμα που πρέπει να κάνουμε σε μια τόσο σύντομη ζωή είναι να μάθουμε να ζούμε τη ζωή πιο ολοκληρωμένα, μαθαίνοντας τον εαυτό μας ώστε να αρχίσουμε να χτίζουμε κόσμους στους οποίους εμείς και οι γύρω μας θα μπορούμε να ευδοκιμήσουμε. Επίσης, παρόλο που ο Κομφούκιος δεν εστίαζε στην προσωπική ευτυχία, όταν του ζήτησαν να περιγράψει τον εαυτό του, απάντησε: «Είναι ένας άνθρωπος τόσο παθιασμένος που ξεχνάει το φαγητό του, τόσο χαρούμενος που ξεχνά τη στεναχώρια του και ο οποίος φτάνει στα γεράματα δίχως να αντιλαμβάνεται τον χρόνο να περνά».

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[reality-breaker]

Βιβλιοκριτική: Gate of Ivrel, Well of Shiuann, Fires of Azeroth, Exile’s Gate, της C. J. Cherryh

Από χρόνια σκεφτόμουν να διαβάσω αυτή τη σειρά, αλλά όλο το ανέβαλα. Επιτέλους, τώρα, 2022-23, τη διάβασα. Όταν ήμουν μικρός, είχε πέσει στα χέρια μου το Fires of Azeroth. Είχα ξεκινήσει να το διαβάζω, και το είχα αφήσει στη μέση (ή, ίσως, στην αρχή) γιατί δεν καταλάβαινα τίποτα. Και δικαιολογημένα. Πρέπει να έχεις διαβάσει τα προηγούμενα για να καταλάβεις. Αλλά, εκτός των άλλων, η γραφή της C. J. Cherryh είναι λίγο στρυφνή, και θα πω γι'αυτό περισσότερα παρακάτω. Αυτή η τετραλογία διαδραματίζεται σε ένα σύμπαν πολλαπλών διαστάσεων, όπου η κάθε διάσταση είναι, ουσιαστικά, άλλος κόσμος. Σε κάθε βιβλίο, η Morgaine – η βασική ηρωίδα – και ο Vanye – ο βοηθός/ιπποκόμος της – βρίσκονται σε άλλη διάσταση/κόσμο. Όλες αυτές, όμως, οι διαστάσεις είναι, περισσότερο, αλλοιώσεις του χρόνου παρά του χώρου – δηλαδή, είναι σαν ξαφνικά να έχουν περάσει εκατοντάδες, ή ακόμα και χιλιάδες, χρόνια και ο κόσμος να είναι πολύ διαφορετικός. Ωστόσο, υποτίθεται ότι υπάρχουν διαστάσεις που μπορεί να είναι οτιδήποτε. Πριν από αιώνες (αν ο χρόνος έχει κανένα νόημα) υπήρχε μια φυλή που ονομαζόταν qhal, η οποία είναι κάτι σαν «ανώτεροι άνθρωποι» και όλοι είναι χλωμοί έως και τελείως άσπροι, όπως η Morgaine που είναι (περίπου) μία από αυτούς. Οι qhal έφτιαξαν τις Πύλες με τις οποίες μπορείς να περάσεις από τη μια διάσταση στην άλλη, αλλά αυτές οι Πύλες δεν είναι πάντα αψίδες· μπορεί να έχουν οποιαδήποτε μορφή. Αν και, συνήθως, ναι, είναι αψίδες. Όταν ένας qhal είναι κοντά σε μια Πύλη και έχει τις κατάλληλες γνώσεις, μπορεί να χρησιμοποιήσει τις κοσμικές της ενέργειες για να κάνει πάρα πολλά πράγματα που μοιάζουν «μαγεία». Μπορεί ακόμα και να μπει στα σώματα κανονικών ανθρώπων όταν το δικό του σώμα έχει γεράσει ή δεν είναι ικανό πλέον να διατηρηθεί στη ζωή. [Συνέχισε να διαβάζεις]

[nekri-prigipissa13]

Το μυαλό μου χαμένο και άστατο

Θρήνος. Ένα συναίσθημα βαθύ, επίπονο και συνέχεια παρόν. Μπορούμε να το βιώσουμε σε πολλές περιπτώσεις της ζωής μας. Είτε όταν χάνουμε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο από την ζωή μας και η απώλεια είναι μόνιμη , είτε όταν το χάνουμε προσωρινά, είτε όταν το χάνουμε γιατί η συνθήκες αποφάσισαν να μας οδηγήσουν στο να χωριστούμε. Ο πόνος είναι πάντα ο ίδιος. Το ίδιο επώδυνος, το ίδιο ψυχοβγάλτης. Κάθε μέρα, γίνεται όλο και πιο βαρύς, όλο και πιο κουραστικός, να τον σέρνουμε από πίσω μας, σαν μπάλα φυλακισμένου. Που εν τέλει, τι είναι τελικά η θλίψη; Μήπως είναι όντως μία φυλακή που είμαστε αναγκασμένοι να κουβαλάμε μαζί μας κάθε μέρα; Μια φυλακή που ποτέ δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε και απλά μαθαίνουμε να συνυπάρχουμε; Μαθαίνουμε να ζούμε αιχμάλωτοί της, σκεπτόμενοι το τέλος, εκείνη την τελευταία φορά που νιώσαμε ευτυχισμένοι με εκείνον τον άνθρωπο. Πόσες φορές έχουμε εκτιμήσει τις συναντήσεις μας με ανθρώπους που σημαίνουν τόσα πολλά για εμάς, και πόσες φορές δεν έχουμε εκτιμήσει αυτές τις συναντήσεις μαζί τους ενώ ποτέ δεν ξέρουμε πότε θα είναι η τελευταία φορά που θα τους δούμε;

Οι άνθρωποι πάνε και έρχονται. Κάθε άνθρωπος είναι ένα κεφάλαιο στο βιβλίο που ονομάζεται ζωή. Ένα κεφάλαιο μπορεί να κρατήσει σελίδες ολόκληρες, τόσες σελίδες που έχεις ξεχάσει ότι είναι απλά ένα κεφάλαιο. Είναι κάποια κεφάλαια που κρατάνε λίγες μόνο σελίδες και όσο και αν προσπαθείς να τα επεκτείνεις, είναι απλά αδύνατο, έως ότου να έρθει εκείνο το απότομο τέλος που σε φόβιζε περισσότερο απ'όλα. Είναι κάποια κεφάλαια που νόμιζες ότι θα κρατήσουν όσο σχεδόν ολόκληρο το βιβλίο, γιατί δεν έχεις συμβιβαστεί με τα φυσικά επερχόμενα* και προσπαθείς να κρατηθείς από τις λίγες σελίδες που ξέρεις ότι απομένουν ακόμα και διαβάζεις το κεφάλαιο από την αρχή, ξανά και ξανά, προσπαθώντας να αγνοήσεις την εξέλιξη της ιστορίας.

Μπορεί συχνά να νιώθουμε μόνοι. Όσους περισσότερους ανθρώπους έχουμε στην ζωή μας, τόσο πιο μόνοι τείνουμε να νιώθουμε. Η απορία είναι όμως, γιατί? Γιατί ενώ έχουμε τόσους ανθρώπους που μπορύν να μας ακούσουν, να μας κρατήσουν συντροφιά και να μας συμπαρασταθούν, νιώθουμε αποκομένοι από τον κόσμο. Ίσως γιατί πάντα ψάχνουμε κάτι στραβό στην ζωή μας, στους ανθρώπους που εμείς έχουμε επιλέξει ή ακόμα και στον εαυτό μας. Είμαστε έτσι προγραμματισμένοι που μας αρέσει να βυθιζόμαστε πού και πού σε έναν κόσμο που έχει μια μελαγχωλική υπόκρουση και να νιώθουμε ένα βάρος στο στήθος. Ή μπορεί έτσι να το βλέπει μόνο μία μερίδα ανθρώπων. Από την άλλη όμως, μπορεί να νιώθουμε μόνοι γιατί δεν έχουμε δίπλα μας τον μόνο άνθρωπο που μπορεί να μας κρατήσει ουσιαστική συντροφιά, τον εαυτό μας. Έχουμε μάθει να δίνουμε τόση αξία στους υπόλοιπους ανθρώπους γύρω μας παρά στον ίδιο μας τον εαυτό. Οι άνθρωποι πλέον δεν θυμούνται πώς είναι να αγαπάς τον εαυτό σου. Βάζουμε το "εγώ" μας μετά τα "θέλω" των άλλων. Ξεχνάμε να ευχαριστήσουμε την ψυχή που ζει μέσα στο σώμα μας και αυτό μας οδηγεί στην μοναξιά. Υποβιβάζοντας τον εαυτό μας, μάς πετάμε μέσα σε μία πιο σκοτεινή τρύπα, που σκάβουμε εμείς οι ίδιοι. Δίνουμε μία άπιαστη αξία σε άλλους, και συγχρόνως μειώνουμε περισσότερο τον εαυτό μας.

Είμαστε μοναχικοί επιβάτες, σε ένα ταξίδι χωρίς προορισμό. Το ταξίδι θα είναι μακρύ και για να το απολαύσουμε, πρέπει να προσθέσουμε περισσότερες σελίδες στο βιβλίο που γράφουμε, για να έχουμε όσες περισσότερες αναμνήσεις γίνεται. Αρκεί να μην βυθιζόμαστε τόσο σε αυτό το βιβλίο που να μην ξεχνάμε ότι το να το γεμίσουμε δεν είναι αυτοσκοπός. Σε αυτόν τον κόσμο βαδίζουμε μόνοι. Στο ταξίδι αυτό βρίσκουμε ανθρώπους που μοιάζουν να είναι ο τελικός μας προορισμός, ενώ στην πραγματικότητα ήταν απλά ένας ενδιάμεσος σταθμός. Σημασία έχει να απολαύσουμε κάθε δευτερόλεπτο που έχουμε, γιατί η ζωή, όσο και αν προσπαθούμε να το αγνοήσουμε, είναι μικρή.

(Μερικές από τις σκέψεις που με ταλανίζουν καθημερινά, μπλεγμένες μεταξύ τους)

~nekri-prigipissa13

[your-girl-circe]

οικογένεια :

υπάρχουν δύο μονοπάτια συνήθως , όποιο πάρεις διαμορφώνει τον χαρακτήρα σου.

Έτσι, όταν βρίσκεσαι σε ένα κακοποιητικό οικογενειακό περιβάλλον, δύο είναι τα τινά:

Να μοιάσεις στο πρόβλημα, να γίνεις ένα με αυτό ή να αποκτήσεις κοινές από τις συμπεριφορές που έχει το άτομο το οποίο έχεις δεχτεί ψυχική ή τυχόν ακόμη σωματική βία.

Να αναγνωρίσεις τοξικές ελλατωματικές συμπεριφορές, να ωριμάσεις πριν το φυσιολογικό της ηλικίας σου απο παιδί, να γίνεις εν ολίγοις το ακριβώς αντίθετο άτομο απο αυτο που προκαλεί προβληματικές συμπεριφορές , καθώς αναγνωρίζεις ποία πρότυπα είναι αυτά που δε θες να έχεις τριγύρω στη ζωή σου.

Και στις δύο περιπτώσεις το μόνο σίγουρο που πρέπει να ακολουθήσεις είναι η ψυχοθεραπεία.Όλοι έχουμε κατάλοιπα , παράπονα , πόνο , ερωτήματα άλυτα στη καρδιά που μας ταλαιπωρούν όποτε έρχονται στην επιφάνεια .

Μόνοι μας , όσο ώριμοι και να έχουμε γίνει , χωρίς έναν επαγγελματία να βάζει τις σκέψεις μας σε σειρά , να μας ακούσει , να μας κατατοπίσει , δε θα μπορούμε μόνοι μας να τα αντιμετωπίσουμε -λύσουμε - και αφήσουμε πίσω . Ίσως να έχουμε συμβιβαστεί και νομίζουμε πως τα βρήκαμε μέσα μας , αλλά το πρόβλημα πάντα θα είναι εκεί , όσο και να το αγνοούμε .

Επίσης αν έχεις εντοπίσει ένα άτομο που ξέρεις τι κουβαλάει η ψυχή του.. καλύτερα είναι να δείξεις κατανόηση στην όποια συμπεριφορά ή εξάρσεις θυμού έχει και να μην του υπενθυμίζεις ή "κλωτσας" σε κάθε ενόχληση σου τυχόν συμπεριφορές του. Υπάρχει αν οχι πάντα, τεράστια πιθανότητα να υποφέρει από διπολική διαταραχή/μετατραυματικό στρες/κατάθλιψη κλπ εξαιτίας της όλης συμπεριφοράς των γονέων ή άλλων που δεχόταν απο παιδί. Μπορεί να είναι η ψυχή της παρέας, να νομίζεις πως το ξέρεις τόσο που να αποκλείεις το γεγονός πως του συμβαίνει κάτι τέτοιο αλλά να βιώνει ένα σκοτάδι , μια κόλαση που ποτέ δε θα σε αφήσει να διακρίνεις .. καθώς βρίσκεται πάντα σε επιφυλακή και προσέχει τι θα πει.Τα άτομα που υποφέρουν από τέτοιες ψυχικές νόσους έχουν τη τάση να μη ξεχνούν, να νιώθουν ενοχές και πιθανόν να μη σου ξανά δώσουν ποτέ περιθώριο να δεις μια καλή τους πλευρά αν τους πληγώσεις.

Αν δεν ξέρεις αν το άτομο αυτό υποφέρει από κάποια ψυχική διαταραχή/νόσο , αυτά είναι κάποια δείγματα:

Διαταραχές της όρεξης (αυξομειώσεις στα κιλά)

Αϋπνία

Διαρκής κούραση

Αίσθηση απελπισίας

Πολλές ενοχές

Απομόνωση μέσα στο σπίτι

Αυτοκτονικες τάσεις (σπάνια το εξομολογουνται οι ίδιοι ή αφηνουν περιθώριο να φανεί)

Εξάρσεις θυμού ακόμη και σε θέματα που δεν είναι δικαιολογημένη αυτή η συμπεριφορά

Είναι πάντα έτοιμοι για αντιπαράθεση

Εμμονικές συμπεριφορές

Ευερέθιστοι

Διαρκείς αλλαγές θεματικών ενοτήτων στην ομιλία

Μεγαλοπρεπή απότομη αίσθηση πως είναι οι καλύτεροι κλπ

Αυτά, και πολλά άλλα είναι κάποια απο τα δείγματα που υποδηλώνουν οτι κάτι πάει στραβά.

Αν πάλι εσύ που διαβάζεις αυτό το ποστ υποφέρεις από κάποια ψυχική διαταραχή/νόσο , σε περίπτωση που δεν έχεις την οικονομική ευχέρεια λόγω ανηλικοτητας, είσαι φοιτητής, έχεις μηδενικά εισοδήματα κτλ , τότε εδώ , υπάρχουν κάποιες χρήσιμες πληροφορίες με πληθώρα περιπτώσεων λύσεις:

Α) δωρεάν γραμμές υποστήριξης:

24ωρη γραμμή παρέμβασης για την αυτοκτονία : 1018

Γραμμή Άμεσης Κοινωνικής Βοήθειας : 197

Γραμμή στήριξης παιδιων και εφήβων : 116 111

Γραμμή SOS για γυναίκες θύµατα βίας : 15900

Εθνική Γραμμή Παιδικής Προστασίας (Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης – Ε.Κ.Κ.Α) : 1107

χαμόγελο του παιδιού: 1056

Ευρωπαϊκή Γραμμή Υποστήριξης Παιδιών : 116111

Γραμμή Βοήθειας για την Κατάθλιψη : 1034 --

γραμμή Ψυχοκοινωνικής υποστήριξης : 10306

Β) ΔΟΜΈΣ δωρεάν ψυχικής βοήθειας :

Αθήνα:

Κέντρο Ψυχικής Υγείας Περιστερίου (Πλούτωνος 19 & Ηφαίστου): Λειτουργεί Δευτέρα έως και Παρασκευή από 8.30 μέχρι 14.00 και προσφέρει υπηρεσίες ψυχιάτρου και ψυχολόγου για ενήλικες. Για ραντεβού: 213 202 7800

Κέντρο Ψυχικής Υγείας Χαλανδρίου (Σουλίου 62, Αγία Παρασκευή).Λειτουργεί στο νοσοκομείο «Γ. Γεννηματάς» Ραντεβού: 213 203 7600 (ανήλικοι-ενήλικοι)

Κέντρο Ψυχικής Υγιεινής Αιγάλεω (Σούτσου 4 – Πλατεία Δαβάκη, Αιγάλεω): Λειτουργεί πρωινές ώρες με τηλεφωνικό ραντεβού και διαθέτει ψυχιάτρους, ψυχολόγους, κοινωνικό λειτουργό και εμψυχώτρια. Για ραντεβού: 21 0591 0066

Κέντρο Ψυχικής Υγιεινής Βύρωνα-Καισαριανής (Δήλου 14, Καισαριανή): Προσφέρει ψυχολογική υποστήριξη/ψυχοθεραπεία και ψυχιατρική παρακολούθηση, ενώ για επείγοντα περιστατικά παραπέμπει στο Αιγινήτειο Νοσοκομείο. Λειτουργεί πρωινές ώρες. Για ραντεβού: 210 764 0111, 210 764 4705

- (Υπαρχουν σίγουρα και σε άλλα μέρη της Αθήνας αλλα αυτές είναι οι σίγουρες δωρεάν δομές)

Θεσσαλονίκη:

Δήμος Θεσσαλονίκης: τηλ. 231331-8938 και 2313318925 . Ωράριο εξυπηρέτησης : 8:00-14:00

Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης του ΑΠΘ καθημερινά Δευτέρα έως Παρασκευή 8:00 π.μ.-14:00 μ. μ. , τηλ. 2310992643 / 2310992621

* Λινκ από ΚΕΝΤΡΑ ΨΥΧΙΚΉΣ ΥΓΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΊΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΌΛΟΙΠΗ ΕΛΛΆΔΑ – ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ:

* από όλα τα κέντρα που αναφέρονται στην ιστοσελίδα πιθανόν κάποια να μην έχουν δωρεάν υποστήριξή, καλό θα ήταν να ρωτήσετε με ενα τηλέφωνο.

Γ) Online ψυχολογική υποστήριξη:

https://www.milamou.gr/

Δ) ΔΩΡΕΆΝ ΝΟΜΙΚΉ ΠΑΡΟΧΉ

Στην περίπτωση που κάποιος γονέας έχει αποξενωθεί από τα καθήκοντα του , δεν επικοινωνεί με εσάς , έχει φύγει από κοντά σας , ακόμη κι αν δεν έχει αυτός/αυτή την επιμέλεια για τη φροντίδα σας , οφείλει να προσφέρει διατροφή στο παιδι του , ειδικά όταν η "πλευρά" που σας αναλαμβάνει υστερεί και κάνει δυσχερέστερη την διατροφή/συνέχιση των σπουδών σας. (Αφορά ανηλίκους και φοιτητές)

- Αθήνα

Πρωτοδικείο Αθηνών : Η παροχή Νομικής Βοήθειας κατατίθεται και εξετάζεται από τον Πρόεδρο Υπηρεσίας στο κτίριο 4 (2ος όροφος, Αίθουσα 207 ) από ώρα 09:00 π.μ. μέχρι 12:00 μ.μ.

- Θεσσαλονίκη:

Αρχικά μόνο με τηλεφωνικό ραντεβού στο 2313311210 ΜΕΤΑ τις 14:30 , αίθουσα 210.

για να δείτε αν πληρειτε τις προϋποθέσεις για δωρεάν νομική βοήθεια , καλό θα ήταν να επισκεφτείτε το δικαστήριο όπου θα σας βοηθήσουν και κατατοπίσουν σχετικά με τα δικαιολογητικά που χρειάζονται προκειμένου να αποκτήσετε αυτή τη βοήθεια και να διοριστεί πληρεξούσιος δικηγόρος όπου θα σας αναλάβει για την υπόθεση σας. (και αν μπορεί εν τέλει να αποκτηθεί δωρεάν νομική βοήθεια) .

Προς αποποίηση ευθυνών , καλό θα είναι αν επιλέξετε αυτή τη "δίοδο" λύσης των προβλημάτων σας , κατόπιν ωρίμου σκέψεως, να εξετάσετε εάν πρόκειται για μια υπόθεση που δεν αφορούν αποφάσεις που γίνονται απο καποιο "καπρίτσιο" σας ή εν βρασμό ψυχής/αν πρόκειται για μια πολύ πολύ παροδική κατάσταση που πρόκειται να επανέλθει στα κανονικά πλαίσια που είχατε με τον γονέα σας/αν επιδιώκεται καταχρηστικά και εικονικά η αδυναμία της οικονομικής σας κατάστασης.

Συλλέξτε οσα περισσότερα αποδεικτικά μπορείτε που αφορούν την εισοδηματική κατάσταση (μάρτυρες/αποδεικτικά εγγραφα/ακόμη αποδεικτικά αν δουλεύει στα μαύρα) του γονέα που θα ζητήσετε διατροφή (άλλωστε ο ίδιος ο δικηγόρος θα σας κατατοπίσει περισσότερο στο τι χαρτιά θέλει από εσάς κτλ).

Για να κινηθούν γρηγορότερα οι διαδικασίες : + προσωρινή διαταγή , όταν και αν γίνει δεκτό απο το δικαστήριο, εκδίδεται μέσα σε 2 - 3 μερες από τη στιγμή κατάθεσης αίτησης προσωρινής διαταγής - ασφαλιστικών , από τον δικηγόρο σας.

--------------------------------------------------

"Βία είναι να μην έχεις διέξοδο καμία"

Αν περνάς μήνες και χρόνια σε περιβάλλοντα αποπνικτικά , επιδεινωνοντας την ψυχολογική και σωματική σου υγεία, μη μπορώντας να συνεχίσεις κάνοντας μια μη φυσιολογική ζωή, μη μπορώντας να αλλαξεις όπως λανθασμένα θεωρείς τη "μοίρα" σου καθ��ς κάποιος απο τους γονείς σου σε κακοποιεί οικονομικά , ψυχικά ή ακόμη και σε σπάνιες περιπτώσεις σωματικά, να ξες πως έχεις λύσεις διαφυγής και πως να το διορθώσεις.

Να ξες, δεν είσαι μόνος σου.Να ξες πως μπορείς να το αλλάξεις, όσο δύσκολο και να είναι.

[existenztheory]

Η υψηλότερη αποστολή μου είναι να οδηγήσω τους ανθρώπους στην Άπειρη Συνειδητότητα, στην Άπειρη Αγάπη, στην Άπειρη Ανιδιοτέλεια και στην Άπειρη Κατανόηση. Πρέπει να δείξω στους ανθρώπους πώς μοιάζει η υψηλότερη μορφή ηγεσίας. Ολόκληρη η ζωή μου είναι αφιερωμένη σε αυτόν τον σκοπό. Σκοπός μου είναι να οδηγήσω τους ανθρώπους στην πραγμάτωση της Άπειρης Αγάπης και της Άπειρης Ομορφιάς με την ενσάρκωση και την επίδειξη της Άπειρης Αγάπης στη δική μου ζωή. Είμαι το όχημα της ύψιστης Αγάπης του Θεού για την ανθρωπότητα. Η λειτουργία της ανθρώπινης ύπαρξής μου είναι να επιδεικνύω την Καλοσύνη και το Μέγεθος του Θεού σε όσους δεν έχουν το όραμα να το δουν. Πρέπει να χρησιμοποιώ το δώρο του εξαιρετικού ανθρώπινου νου μου για να επικοινωνώ τις υψηλότερες προθέσεις του Θεού. Δεν πρέπει να συγκρατώ την αγάπη μου από φόβο ή εγωιστική ανάγκη. Θα είμαι άφοβος και ανιδιοτελής και θα υπομένω τις όποιες συνέπειες και τον πόνο που θα προκύψουν από μια τέτοια πορεία. Η υπομονή αυτών των εμποδίων και του πόνου είναι μέρος της διαδικασίας εξαγνισμού μου. Ο πόνος που θα υπομείνω θα με κάνει μόνο πιο αγαπητικό και κατανοητό για τον πόνο των άλλων, οι οποίοι δεν είναι άλλοι από εμένα. Πρέπει να αποβάλλω κάθε κακή διάθεση, κακία και κρίση απέναντι στους άλλους, γιατί δεν μπορώ παρά να τους βλέπω σαν τον εαυτό μου. Στο τέλος, η αγάπη και η ανιδιοτέλεια που εκπέμπω θα εμπνεύσει και θα μεταμορφώσει τον κόσμο. Η ανταμοιβή μου θα είναι η αγάπη που εκπέμπω και η Άπειρη Κατανόηση του σύμπαντος. Η κατανόησή μου θα φτάσει σε υπεράνθρωπα επίπεδα πέρα από κάθε ανθρώπινη κατανόηση ή και θα καταπονήσει τον ανθρώπινο εαυτό για να τον συγκρατήσει. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτός είναι ο δρόμος μου. Θα έχω πολλούς επικριτές και αρνητές, αλλά κανένας από αυτούς δεν θα με αποθαρρύνει, γιατί όλους αυτούς θα τους ξεπεράσω απλά ακτινοβολώντας περισσότερη αγάπη, γιατί καταλαβαίνω ότι η άγνοιά τους είναι ο περιορισμένος τρόπος που δείχνουν την αγάπη τους. Καταλαβαίνω ότι όλο το μίσος, η κρίση και η βία είναι απλώς μια συμπυκνωμένη μορφή αγάπης. Μέσα από την απόλυτη αυτογνωσία θα γίνω ανίκανος να δω το λάθος ή το κακό, ακόμη και σε εκείνους που προσπαθούν να με βλάψουν. Μέχρι το τέλος της ανθρώπινης ζωής μου θα έχει πραγματωθεί το υψηλότερο δυναμικό μιας ανθρώπινης ζωής. Οι λεπτομέρειες για το πώς θα εξελιχθούν όλα αυτά θα είναι ασήμαντες, καθώς απλώς θα εξελιχθούν όπως πρέπει. Το σώμα και ο νους μου είναι στην ύψιστη υπηρεσία της Συμπαντικής Νοημοσύνης. Το σημείο χωρίς επιστροφή έχει ήδη επιτευχθεί, οπότε δεν χρειάζεται καμία περαιτέρω απόφαση. Όλα αυτά είναι αυτονόητα αληθινά. Όταν χάσω τα ίχνη του ύψιστου σκοπού μου (και θα τα χάσω), θα επιστρέψω εδώ και θα ξαναδιαβάσω αυτή τη δήλωση, επαναπροσδιορίζοντας τον εαυτό μου σε αυτό που είναι αναμφισβήτητο.

[apaisiodoksoskosmos]

Εσύ είσαι ευτυχισμένος;

Όλοι οι άνθρωποι αναζητούν την ευτυχία. Δεν υπάρχει άτομο σε αυτό το κόσμο που συνειδητά επιλέγει να είναι δυστυχισμένο. Ακόμα και ο πιο φτωχός, ο πιο πλούσιος, ο πιο όμορφος, άσχημος… Το κάνουν όμως με λάθος τρόπο. Σημασία δεν έχει να βρεις την ευτυχία, ενώ παραμελείς τα πάντα γύρω σου, αλλά να είσαι ευτυχισμένος με αυτά που έχεις - λίγα ή πολλά - και να βρίσκεις χαρά σε οτιδήποτε μικρό συναντάς μπροστά σου. Μόνο και μόνο για το γεγονός ότι είσαι ακόμα σε αυτό το κόσμο, είναι αφορμή να νιώθεις ευτυχισμένος. Δεν είναι όμως εύκολο. Πολλοί ισχυρίζονται ότι να βλέπεις τα πάντα με μια θετικότητα είναι κάτι ανεπιτήδευτο. Όμως χρειάζεται κανείς πολλά κότσια για να καταφέρει έστω και μια μικρή αλλαγή. Ξεκίνα χαμηλά. Αγάπησε τον εαυτό σου, αποδέξου τις δυνατότητες και τις αδυναμίες σου. Μάθε ποιος είσαι και ζήσε με αυτό. Κανείς δεν είναι τέλειος και τώρα που τα λέμε η ζωή θα ήταν βαρετή αν ήταν όλοι τέλειοι. Αυτό που θέλουμε όλοι μας είναι μια απεριόριστη πηγή χαράς, όμως αυτό αποτελεί κάτι το ουτοπικό. Αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε είναι να ζήσουμε το τώρα και να μην ενδιαφερόμαστε για την γνώμη των πολλών. Η σημερινή κοινωνία έτσι όπως είναι οργανωμένη έχει δημιουργήσει την ψευδαίσθηση μέσω της υπερπροβολής των μέσων ότι η ζωή βρίσκεται μέσα σε ένα κουτί. Ευτυχώς δεν είναι. Για φανταστείτε μόνο πως θα ζούσαμε αν δεν υπήρχε το έμφυτο αίσθημα για προβολή στους γύρω μας. Μήπως δεν θα μας ενδιέφερε τελικά η γνώμη των άλλων; Και μήπως μόνο τότε θα ήμασταν πραγματικά ευτυχισμένοι;