#Εμπειρίες

[evang3lie]

Όλα είναι περαστικά..

[epestrefe]

Ξεκίνα...

[thewomengr]

Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω, φταίει η ζωή που είναι μικρή...

[Γράφει η Ρέα Παπά] Φοβάσαι που μεγαλώνεις, δεν σου αρέσει και όχι γιατί θα κάνεις ρυτίδες ή θα αλλάξει το σώμα σου, αλλά γιατί αναπολώντας το παρελθόν, βλέπεις πως χάθηκαν πολύτιμα χρόνια γιατί πήρες αποφάσεις “στο πόδι”, χωρίς να σκεφτείς την κατάληξη, αλλά πολύ παραπάνω τις συνέπειες! Δεν μιλούσε η λογική, μόνο η καρδιά, ο παρορμητισμός και το συναίσθημα!

Είναι κι αυτές οι φοβίες που τις κουβαλάς πάντα μέσα σου, ένα βαρύ φορτίο στην ψυχή σου! Φεύγουν, ξαναέρχονται, μα ποτέ δεν εξαφανίζονται. Ποτέ σου δεν δέχτηκες την απώλεια ενός δικού σου ανθρώπου, τον θάνατό του και όσο μεγαλώνεις, αυτή η φοβία γίνεται τεράστια! Ποιοι θα σε αφήσουν και ποιους θα αφήσεις εσύ πίσω… Φοβάσαι που μεγαλώνεις, δεν σου αρέσει και όχι γιατί θα κάνεις ρυτίδες ή θα αλλάξει…

[romios-gr]

https://youtu.be/K072E971ysI Μπροστά από την πύλη καθόταν ένας πελώριος γίγαντας, μαύρος και φοβερός στην όψη. Τα τεράστια μάτια του ήταν γυρισμένα ανάποδα, κατακόκκινα σαν αίμα, και πετούσαν πύρινες φλόγες. Κι ευθύς άπλωσε το χέρι του και δοκίμασε να με πιάσει. Ξαφνικά παρουσιάστηκαν δυο λευκότριχοι και σεβάσμιοι γέροντες. Νομίζω πως τους αναγνώρισα. Ήταν οι άγιοι απόστολοι Ανδρέας ο Πρωτόκλητος... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/ti-eide-o-monachos-poy-gyrise-apo-ton-allo-kosmo/

[kaliarda]

δε θα ποστάρω τρανσφοβικά ασκς ούτε μπορώ να απαντήσω στα σοβαρά σε κάποιο που δεν με σέβεται λολ αλλά πολύ ρίαλ αυτό 💅 ...ναι εγώ χρησιμοποιώ και τους δυο όρους για τον εαυτό μου αλλά δεν θα βάζω ταγκ #πούστης στα έργα άλλων ατόμων αγάπη

[hachimitsuna]

εσύ σήμερα στο κομικντομ με τον πάγκο με τα αυτοκόλλητα τουαιλαιτ που μου πες ότι είμαι πολύ όμορφο να ξέρεις ΑΑΑΑΑΑ 💖💞

[baby-mag]

[solmeister13]

Sol μου, δεν με ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος (στα παλιά σου τα vans χαχαχα) για εμένα το solmeister is dead είναι η πιο ώριμη δουλειά σου μέχρι στιγμής και μιλάει στην ψυχούλα μου. Καταλαβαίνω ότι είναι πιο "ενήλικο" και ίσως πιο απρόσιτο αλλά για κάποια από εμάς είναι η αγκαλιά που χρειαζόμασταν:)

Στέκομαι 100% πίσω από κάθε έργο μου, γιατί για να το αποτύπωσα σημαίνει ότι το είχα ανάγκη και απ' το 2015 και μετά, τίποτα στην αποτύπωση μου δεν είναι τυχαίο.

Όντως εγκλωβίστηκα σε κάποιες εμπειρίες που ξέφευγαν από το ύφος που με έκανε αγαπητό, αλλά η ζωή μας παίρνει πολλές στροφές που δεν τις περιμένουμε και αν μη τι άλλο, εγώ πήρα έναν όρκο σε μένα να τις καταγράφω.

Εξ αρχής, απ' το πρώτο φως που έπεσε πάνω μου είπα πως το μόνο που μπορείτε να περιμένετε από εμένα είναι ειλικρίνεια. Ούτε συγκεκριμένο ύφος, ούτε συνταγή, ούτε τα ίδια δέκα κομμάτια σε επανάληψη. Όπως είχε πει κι ο Άσαρκος κάποτε λοιπόν και εν άγνοια του σμίλεψε την κοσμοθεωρία μου:

Ό,τι νιώθω γράφω, πληρώνω για να το 'χετε. Πληρώνομαι κάθε φορά που το νιώθετε.

[a-girl-withabroken-heart]

Φέτος αγάπησα, πόνεσα, πληγώθηκα και έμαθα τόσα πράγματα για εμένα. Γνώρισα καινούριους ανθρώπους έχασα κάποιους, έκλαψα, γέλασα έζησα νέες εμπειρίες και έφτιαξα τις παλιές συνήθειες. Δεν ξέρω αν ήταν η χρονιά μου μα σίγουρα ήταν μια χρονιά που θα θυμάμαι…

[o-monaxikos]

Η σχέση ενός ζευγαριού δεν είναι αυτή που νομίζουν οι περισσότεροι.

Δεν ξυπνάς ένα κάθε πρωί για να φτιάξεις πρωινό και να τρώτε μαζί.

Δεν είναι αιώνιες αγκαλιές στο κρεβάτι και γλυκά λόγια μέχρι να αποκοιμηθούν και οι δύο.

Η σχέση ενός ζευγαριού είναι κάποιος που κλέβει όλες τις κουβέρτες το πρωί και ροχαλίζει.

Διαφωνούν πεισματικά, δεχόμενοι τις σιωπηλές στιγμές

μέχρι οι καρδιές να καθαρίσουν και να συγχωρήσουν.

Καταπίνει τα ενοχλητικά λόγια αντί να τα πει δυνατά για να μην βλάψει τον άλλον.

Αλλά σε αυτές τις τρυφερές εμπειρίες μπορείς να βρεις τα πιο όμορφα δώρα.

Μια σχέση ζευγαριού είναι να έχεις στη ζωή σου κάποιον που νοιάζεται για σένα ακόμα κι αν ξέρει ποιος είσαι, παρά τα λάθη σου και τις ατέλειες.

Είναι κάποιος σε που βοηθά σε αυτή τη σκληρή δουλειά της ζωής.

Είναι αμοιβαία συνεργασία, να έχετε δείπνο και να σηκώνεστε μαζί.

Είναι να συνεχίζεις να αγαπάς κάποιον ακόμα κι αν σε τρελαίνει μερικές φορές.

Το να αγαπάς κάποιον δεν είναι πάντα εύκολο,

αλλά μερικές φορές είναι πολύ δύσκολο. Είναι ένα από τα καλύτερα ��ράγματα που μπορείς να βιώσεις ποτέ στη ζωή.

Μια σχέση μεταξύ ενός ζευγαριού θα είναι πάντα ένα όμορφο λουλούδι και αν ξέρεις να το φροντίζεις θα μπορείς να το κάνεις ν ανθίζει ακόμα και στη μέση του χειμώνα."

[mplenefelwma]

έπρεπε να περάσουν δεκαεννέα χρόνια για να καταλάβω ότι το άγχος μου μου στερεί εμπειρίες.

[akrosalkool1ko]

2023

(άργησα λιγάκι)

Πέρασε κι άλλη μια χρονιά,

Μπορει να το γραφω 5 μήνες μετά αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ δεν λένε;

2023 λοιπόν,μια παράδοξη χρονιά με εμπειρίες άνω του νου μου,κλοτσους που επέτρεψαν στην τέχνη να ξανά έχει σφυγμό και αμέτρητες φορες που ξεστόμισα-σχεδόν ψιθυριστά πως πια μπορώ να πεθάνω ευτυχισμένη.

Κι ας μην ένιωσα ποτέ τι σημαίνει πραγματικά ευτυχία πιο πολύ ενθαρρύνθηκε ο ενθουσιασμός μου

Με έμαθε γνώσεις που σου μαθαίνει μια ντάμα,μια πουτανα και μια μάνα.

Ναι όλα μαζι,γιατί άλλωστε να μου δείξει έναν δρόμο που είναι μονόπλευρος;

Γιατί να μου δώσει ανοιχτοχέρα την ταυτότητα που τόσο κα��ά θάβει βαθιά μέσα της και τρέφει την ανασφάλεια μου όλες τις ώρες που το μυαλό δεν λέει να σκάσει;

Έτσι έπρεπε,έτσι και έγινε.

Για εμάς λοιπόν,τους αδέξιους, τους αφελείς ,τους βαθιά ρομαντικούς που η ομοιξαταληξία μπήκε σε δεύτερη μοίρα απτην πηγή έμπνευσης με αποτέλεσμα το νόημα που εκφράστηκε.

[erwteumenh-me-thn-psyxh-sou]

Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2023, 23:19

Σαν σήμερα ένα χρόνο πριν έδωσα το πρώτο μου φιλί. Το πρώτο μας φιλί, η πρώτη φορά που σε είδα από κοντά, που σε άγγιξα, σε αγκάλιασα, σε μύρισα, σε ένιωσα, κοίταξα τα μάτια σου και κατάλαβα το γιατί σε θέλω τόσο, ένιωσα αυτή την έλξη και από κοντά, η πρώτη φορά που κοιμήθηκα στην αγκαλιά σου.

Πριν ένα χρόνο σε παρακαλούσα εσύ να είσαι ο πρώτος μου, θυμάσαι; Ήθελα τόσο πολύ να μοιραστώ αυτές τις εμπειρίες, αυτές τις στιγμές, μαζί σου. Για μένα αυτό είναι πολύ σημαντικό. Όχι μόνο είσαι αυτός που έχω ερωτευτεί και αγαπώ αλλά είσαι και η πρώτη μου σχέση, η πρώτη μου αγάπη. Καταλαβαίνεις, λοιπόν, πως αυτό σε κάνει ακόμα πιο σημαντικό άνθρωπο στη ζωή μου. Ποτέ δεν θα μπορέσω να σου κρατήσω κακία, ό,τι κι αν γίνει, μετά από τόσες όμορφες αναμνήσεις που μου έχεις χαρίσει. Το συναίσθημα της "πρώτης φοράς" είναι κάτι μοναδικό. Αν και καμιά φορά νιώθω σαν να είναι ξανά η πρώτη, ποτέ δεν θα νιώσω το ίδιο συναίσθημα όπως όταν με φίλησες για πρώτη φορά. Μακάρι να μπορούσα να ζήσω εκείνη τη στιγμή ξανά και ξανά, για πάντα.

Ακόμα μου φαίνεται σαν όνειρο όλο αυτό, ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Πως από απλά μηνύματα πήγαμε στο φλερτ, στο "θέλω να σε δω", στο "πότε θα βρεθούμε ξανά;", στο "σε αγαπάω", στο να είσαι δικός μου και εγώ δική σου.

Έχουμε περάσει πολλά, το ξέρω, και ίσως να μην μας αξίζει να είμαστε ακόμα εδώ και να προσπαθούμε να κρατήσουμε ζωντανό αυτό που έχουμε μετά από τόσες αποτυχίες... αλλά σίγουρα αξίζει να παλέψω, εγώ, για εμάς, δεν μετανιώνω που σε γνώρισα και που κάτι σε τράβηξε σε μένα. Και που προσπάθησα και κατάφερα όλο αυτό που ήταν μόνο σκέψεις και όνειρα να γίνει πραγματικότητα.

Σε αγαπάω πολύ. Πάντοτε δική σου.

[kaliarda]

Υπάρχουν κι άλλα άτομα εκεί έξω σαν εμένα...

Τα πρόσωπα της παράστασης Καταποντισμός επισκέπτονται την gay Ελλάδα της Μεταπολίτευσης και μεταφέρουν τις επιθυμίες, τις σκέψεις και τις αγωνίες των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων εκείνης της περιόδου, όπως τις αποτύπωσαν τα ίδια, σε πρώτο πρόσωπο, μέσα από τις επιστολές που έστελναν στο επαναστατικό περιοδικό Αμφί, το πρώτο μέσο που άρθρωσε δημόσιο λόγο στην Ελλάδα για την queer εμπειρία.

Τα προσωπικά βιώματα του χτες αναμιγνύονται με τις αντίστοιχες εμπειρίες των ατόμων επί σκηνής και γίνονται υλικό εξομολογήσεων και εκμυστηρεύσεων διεκδικώντας την ορατότητα και μια αναπολογητική στάση ζωής. Εδώ μπορεί να δοθεί ο χώρος στις ιστορίες των ανθρώπων που έχουν αμέτρητη αγάπη μέσα τους, αλλά τα πάσης φύσεως στεγανά τούς καθηλώνουν στη μοναξιά. Οι μαρτυρίες αυτών που υποφέρουν από την απαξιωτική συμπεριφορά γονέων και συγγενών, από τα περιστατικά εκφοβισμού και κάθε είδους βίας.

Οι αφηγήσεις για τραγελαφικά coming out, για στιγμές λαχτάρας, διασκέδασης και κλεφτής ηδονής, για τη gay κουλτούρα που ζυμώθηκε στα σινεμά της Ομόνοιας και για το βαθύ αίσθημα ανακούφισης επειδή «υπάρχουν κι άλλα άτομα εκεί έξω σαν εμένα». Ιστορίες μιας ολόκληρης γενιάς που σβήστηκε από τον χάρτη λόγω της επιδημίας του HIV/AIDS και της κοινωνικής και κρατικής αδιαφορίας.

Καταποντισμός, του Βασίλη Βηλαρά — από 21/03 στο Εθνικό Θέατρο.

[psychotiko-epeisodio]

Σημαντικό.

Προς όλους τους αν��ρώπους εκεί έξω,που παραμένουν σε σχέσεις τοξικές,κακοποιητικες,με ανθρώπους που δεν τους αξίζουν.

Σίγουρα,όλα ειναι όλα μαθήματα σε αυτή τη ζωή και σίγουρα,όλες οι εμπειρίες που αποκτάμε στην πορεία μας πάνω σε αυτόν τον πλανήτη,οφελουν σε κάτι.Μαθαινουμε,ωριμάζουμε,μεγαλώνουμε.Το έχουμε ξαναπεί άλλωστε,ειδικά για τον τομέα των σχέσεων -των ερωτικων-,πως κάθε άνθρωπος οδηγεί στον σωστό.Και έτσι είναι,είμαι σίγουρη για αυτό.Ομως υπάρχει ένα μεγάλο αλλά.

Θα σας πω μια ιστορία.Μια δική μου ιστορία που εμπεριέχει τρελό έρωτα,πάθος,αγάπη.Αλλα που εμπεριέχει επίσης και πολύ πόνο,θυμό,απογοήτευση.Θα προσπαθήσω να είναι σύντομη,γιατί θέλω να καταλήξω άλλου.

Ξεκινάμε λοιπόν ,κάποια χρόνια πριν όταν συνάντησα τον Φ.Ο Φ. Λοιπόν ήταν αυτό που λέμε έρωτας με την πρώτη ματιά.Τον ερωτεύτηκα πριν καν τον ακούσω να μου συστήνεται,πριν καν τον γνωρίσω.Γνωριστηκαμε όμως,και για πάρα πολύ καιρό δεν είχε γίνει τίποτα μεταξύ μας,δεν είχα κάνει καμία κίνηση, γιατι το ένστικτο μου μου έλεγε πως τα τόσο έντονα συναισθήματα συνήθως,έχουν πολύ άσχημη κατάληξη.

Κάποιο καιρό αργότερα λοιπόν,υπεκυψα.Και δεν το μετανιώνω,ήμουν τρελά ερωτευμένη μαζι του,και στην αρχή όλα ήταν υπεροχα.Ηταν ο έρωτας που πάντα ήθελα να ζήσω.Καναμε πολλά πράγματα μαζί,βγαίναμε,ταξιδεύαμε,πηγαίναμε εκδρομές,μαγειρεύαμε,το σεξ ήταν υπέροχο,υπήρχε τρελή και έντονη χημεία μεταξύ μας από το πρώτο κιόλας λεπτό.

Τα πράγματα άρχισαν να χαλάνε,όταν ο Φ. ,άρχισε να μην απαντάει στα τηλεφωνήματα μου,να χάνεται για μέρες,να τον ψάχνω και να μην τον βρίσκω πουθενά.Οταν κάθε φορά που πήγαινα να του μιλήσω για το πώς αισθάνομαι όταν το κάνει αυτό,εκείνος άλλαζε κουβέντα η σηκωνόταν να κάνει κάτι άλλο, υποτιμώντας έτσι τα δικά μου συναισθήματα.Οταν τον έπιασα να μιλάει με άλλες κοπέλες μέσω διαδικτύου,την στιγμή που εγώ κοιμόμουν ακριβώς στο δίπλα μαξιλάρι.Μην ρωτήσετε τι έκανα τότε,προφανώς και σηκώθηκα να φύγω σχεδόν αποφασισμένη πως δεν θα του ξαναμιλήσω ποτέ.Και εννοείτε ήρθε εκείνος, υποσχόμενος να αλλάξει και εγώ το δέχτηκα.

Αφού το δέχτηκα όμως και μετά,αντί τα πράγματα να πάρουν καλύτερη τροπή,χειροτέρεψαν.Ηταν πια σίγουρος για το πώς αισθάνομαι,με είχε δεδομένη και αντί να το εκτιμήσει και να το σεβαστεί το εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο.Ημασταν μαζί και ήταν σαν να μην ήμασταν.Δεν άκουγα ποτέ έναν καλό λόγο από το στόμα του,ένα κομπλιμέντο όσο και αν προσπαθούσα.Καθομουν βαφομουν και ετοιμαζομουν για ώρες μήπως και ακούσω επιτέλους κάτι.Και άκουγα.Οτι είμαι σαν κλόουν 🤡.Κάπου εκεί,σταμάτησα να περιποιούμαι τον εαυτό μου,εφόσον δεν ένιωθα άνετα με αυτό.Γκρινιαζε με το παραμικρό και φοβόμουν να πω το οτιδήποτε μην το γυρίσει πάλι σε τσακωμό και με ξανααφησει.

Τώρα θα μου πεις ,και εσύ γιατι καθοσουν;Εκεί είναι το δικό μου λάθος λοιπόν.Αλλα ξέρεις,δεν ξεκινάνε έτσι τα πράγματα.Ξεκινησανε πολύ όμορφα και ιδανικά πλασμένα.Και εμένα εκεί να επιμένω να ξαναγίνουν όπως ήταν.Αλλα δεν έγιναν ποτέ ξανά έτσι.Αντιθετως χειροτέρευαν μέρα με την μέρα.

Μου ασκούσε ψυχολογικό πόλεμο κάθε φορά που μπορεί να πηγαίναμε κάπου μαζί και να περνούσαμε ωραία και εγώ να ήμουν χαρουμενη αλλα στον δρόμο για το σπίτι,ξεκινούσε τσακωμό λέγοντας μου πως δεν πρέπει να είμαστε μαζί γιατί έχει αλλά στον νου του να κάνει.Μου ασκούσε ψυχολογικό πόλεμο κάθε φορά που κάναμε σεξ,δεν με φιλαγε καν και μου έλεγε αργότερα πως δεν είμαι αυτό που θέλει και πως θέλει κάτι άλλο,κάτι πιο κοντά στα δικά του στάνταρ κάνοντας με έτσι να νιώθω πως δεν είμαι αρκετή.Καθε φορά που ανέφερε κάποια πρώην του που -τυχαινε- να ήταν καλύτερη από εμένα.Να είχε πολλά λεφτά,να ήταν πολύ όμορφη,να είχε σπουδάσει κάτι Ουαου ξέρω γω και χίλια άλλα δύο τέτοια.

Έτσι εγώ έπεσα στην παγίδα του.Γιατι αυτός ήταν ο σκοπός του εξαρχής.Ενιωθε λίγος και προσπαθούσε να κάνει και εμένα να νιώθω έτσι.Και τα κατάφερε.Δεν είχα διάκριση πια να καταλάβω τι ήταν αλήθεια και τι ήταν ψέμα.Με είχε πείσει πως δεν είμαι αρκετή,έτσι ώστε να μην τον εγκαταλείψω ποτέ μιας που με τα δικά του δεδομένα "μου έκανε και χάρη που ήταν μαζί μου".

Ακόμη και δώρα που μου έκανε κάποιες φορές ,μου έδινε να καταλάβω πως τα έκανε από ελεημοσύνη και όχι επειδή με αγαπάει η επειδή είμαι η κοπέλα του.Απλα επειδή με λυπάται.Ηταν τόσο χειριστικο αυτό τώρα που το σκέφτομαι ,γιατί από την μια έκανε την κίνηση για να μου δώσει να καταλάβω πως ναι είναι καλός μωρέ ,αλλά από την άλλη το έκανε με αυτόν τον τρόπο έτσι ώστε να με προσβάλλει κιόλας.

Αυτά και άλλα πολλά πολλά πολλά πολλά.Να μην τα πολυλογω,ήδη έγραψα περισσότερα από όσα προγραμμ��τιζα,στο τέλος όταν άδειασα εντελώς με άφησε κιόλας.Με έβγαλε τρελή στον περίγυρο επειδή άρχισα να ξεσπάω με πολύ άσχημο τρόπο,να φωνάζω,να κλαίω,να κάνω κακό στον εαυτό μου.Με λίγα λόγια,σχεδόν τρελάθηκα.

Εκεί που θέλω να καταλήξω λοιπόν,είναι ότι σίγουρα αυτή η εμπειρία με δυνάμωσε,αλλά αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω θα επέλεγα να μην την είχα ζήσει.Εχασα εντελώς τον εαυτό μου και αυτό δεν είναι καθόλου μεταφορικό.Με έχασα σε σημείο που για καιρό δεν είχα κανένα νόημα για ζωή,πίστευα πως δεν έχω καμία αξία σαν άνθρωπος πάνω σε αυτον τον πλανήτη.Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω πως ένιωθα με το σώμα μου,και με το είναι μου για πάρα πολύ καιρό.

Ακόμη,δεν μπορώ να αφεθω ξανά σε μια σχέση.Δυσκολευομαι τόσο πολύ να ανοιχτω και να μιλήσω για το πώς νιώθω.Και συνήθιζα να είμαι ένας άνθρωπος έξω καρδιά,αυθόρμητη,να μην φοβάμαι να εκφραστω.Πια δεν μπορώ να το κάνω.Τρεμω στην ιδέα να δώσω ότι πιο όμορφο έχω μέσα μου και ο άλλος να το πετάξει στα σκουπίδια,όπως έγινε σε αυτήν εδώ την περίπτωση.

Να προσέχετε.Να προσέχετε που δίνετε τον εαυτό σας,τα συναισθήματα σας,την ψυχή σας,το κορμί σας.Ειναι πολύτιμα.Εγω νιώθω σαν να μου τα έκλεψε όλα αυτά.Σαν να τα πήρε μαζί του όταν έφυγε.Δεν ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί όντας καιρό με έναν τέτοιον άνθρωπο,και δεν έχει να κάνει με την ψυχική δύναμη αυτό.Απλα δεν ξέρεις.Δεν ξέρεις αν θα σου γυρίσει σε κατάθλιψη και σε κρίσεις πανικού,σε ψύχωση,σε ψυχωσωματικα,σε οτιδήποτε.

Όλα είναι εμπειρίες,αλλά να μαθαίνουμε από τα λάθη μας και να τα μαζεύουμε πριν να είναι αργά.Ο έρωτας δεν είναι πάντα η τέλεια δικαιολογία,αν και ελαφρυντικό.Χρειαζεται να ξέρουμε ποιοι είμαστε τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε.Να κλείνουμε τα μάτια μας και να σκεφτόμαστε αν ο ιδανικός μας εαυτός ,ο άνθρωπος που θέλουμε να γίνουμε,θα επέλεγε να μείνει σε μια τέτοια κατάσταση.

Και τέλος,να μην φοβάστε να αγαπάτε.Φυλαξτε τα συναισθήματα σας για ανθρώπους που θα τα εκτιμήσουν.Φαινονται ποιοι είναι.Πρεπει απλά να έχουμε ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά της καρδιάς μας για να τους διακρίνουμε.Ειναι εκεί,και περιμένουν να κάνουμε όσα λάθη χρειάζεται μέχρι να φτάσουμε σε αυτούς.