#Δεκάτης | Explore Tumblr Posts and Blogs

lyssa-kai-syneidhsh · 5 years

Text

Δεν αγαπώ τους ανθρώπους που φτύνουν στη σούπα Δεν αγαπώ τους ανθρώπους που άλλο δεν κάνουν απ’ το να μιλάν Ή να χαμογελάν Δεν αγαπώ τους ανθρώπους που γλείφουν τις σελίδες των βιβλίων Με το πρόσχημα πως τις γυρνάν Δεν αγαπώ τους ανθρώπους που συνέχεια με ρωτάν Που έχω σκοπό να περάσω το βράδυ μου

Δεν αγαπώ τους ανθρώπους

Δεν αγαπώ τους ανθρώπους που κλάνουν Ιδίως όσους κλάνουν διανοητικά Δεν αγαπώ τους ανθρώπους που ζέχνουνε το σκόρδο Τους βυρσοδέψες και τους μοναχούς Τα φράγκα τα σκατά την προθυμία Δεν αγαπώ τους ανθρώπους που παραπατούν κοιτώντας τις γυναίκες Κάπως υπερβολικά επιδεικτικά

Δεν αγαπώ τους ανθρώπους

Που υποκρίνονται πως νομοθετούν και κανονίζουν τη ζωή μου Το χρόνο μου τα γούστα μου τα εκφραστικά μου λάθη Που ενώ δεν τολμούν να κοροϊδέψουν την ακατάσχετη φλυαρία Ενός κυρίου του κόσμου με ευγένεια Βρίσκουν κακή ακόμα και την πιο ταπεινή Από τις σκέψεις μου

Δεν αγαπώ τους ανθρώπους σας λέω

Δεν αγαπώ τους ανθρώπους

Γιατί είν’ ανυπόφορα περιορισμένοι και χαζοί Γιατί γευματίζουν και δειπνούν σε προκαθορισμένες ώρες Από τους γονείς τους γιατί πηγαίνουν στο θέατρο στο σχολείο Στην επιθεώρηση της δεκάτης τετάρτης Ιουλίου Γιατί παντρεύονται ταξιδεύουν για το μήνα του μέλιτος Σπέρνουν νόμιμα παιδιά Που θα καταχωρηθούν στο ληξιαρχείο την ορισμένη μέρα Θα γίνουν στρατιώτες πουτάνες κατά παραγγελία Δημόσιοι υπάλληλοι Συνοδοί της ανάγκης στα πιο διαφορετικά σαλέ Γιατί μόλις τελειώσουν όλα αυτά τα ξαναρχίζουν Γιατί απ’ όλα τ’ ανεγκέφαλα αισθήματα Το αίσθημα της οικογένειας δεν είναι μονάχα Το πιο διαδεδομένο μα και το πιο Αηδιαστικό και μπορώ να σε γαμώ μπορώ να σε χτυπώ Και παρόλ’ αυτά να είναι τόσο ευγενικό εμπρός παιδιά Δεν πα να λένε έπειτα Σκαρώνουν πνευματώδη λόγια και φάρσες Μαθαίνουν πότε χρειάζεται το παραμύθι πότε το κομπλιμέντο Διότι όλοι αυτοί οι κουραμπιέδες Όταν μου τη βιδώνει να μην κάνω τίποτα με τον τρόπο τους Επιχειρηματολογούν κι εκπλήσσονται Επειδή τους ξερνάω κατάμουτρα Επειδή σηκώνω τους ώμους αδιάφορα Μπροστά στους βόες των γυναικών τους Στα στεφάνια των κανακάρηδων τους Στα διαμερίσματα της μπάκας τους Επειδή εγώ δεν τα ‘χω καλά με το δήμαρχο ούτε με την πατρίδα Επειδή εγώ δεν κρύβω τον τρόμο που μου προκαλούν

Επειδή

Δεν αγαπώ τους ανθρώπους

-Λουί Αραγκόν

#louis aragon

20 notes · View notes

alexpolisonline · 4 years

Text

0 notes

maxmaggr · 6 years

Text

Χαρίλαος Τρικούπης: Ο μεγάλος εκσυγχρονιστής

Πηγή εικόνας: sansimera.gr Ο Χαρίλαος Τρικούπης θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους πολιτικούς της νεότερης Ελλάδας. Ανυποχώρητος και ακέραιος χαρακτήρας, υπερασπίστηκε θαρραλέα τις φιλελεύθερες ιδέες και την πιστή εφαρμογή του Συντάγματος. Ο Χαρίλαος Τρικούπης ήταν ένας πολιτικός που ήθελε να τα αλλάξει όλα. Γέννηση- Σπουδές Ο Χαρίλαος Τρικούπης γεννήθηκε στις 11 Ιουλίου του 1832 στο Ναύπλιο. Από την πλευρά του πατέρα του, η καταγωγή του ήταν από το Μεσολόγγι και συγκεκριμένα από την ιστορική οικογένεια Τρικούπη, ενώ η καταγωγή της μητέρας του ήταν από την Κωνσταντινούπολη και την οικογένεια Καρατζά. Ο πατέρας του, Σπυρίδωνας Τρικούπης, ήταν ιστορικός και πολιτικός, ενώ επί Ιωάννη Καποδίστρια είχε διατελέσει γενικός γραμματέας της Επικράτειας και υπήρξε ο πρώτος πρωθυπουργός του ελεύθερου ελληνικού κράτους, του Ελληνικού Βασιλείου. Η μητέρα του, Αικατερίνη Μαυροκορδάτου, ήταν η αδελφή του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, ενώ ο ναύαρχος Ανδρέας Μιαούλης ήταν ο ανάδοχός του. Το όνομα του Χαριλάου Τρικούπη, το επέλεξε η μητέρα του λόγω της χαράς του λαού για την άφιξη του Όθωνα στην Ελλάδα. Το 1834 η οικογένεια του Χαρίλαου Τρικούπη εγκαθίσταται στην Αθήνα, όπου συνέχισε τις γυμνασιακές σπουδές του με καθηγητές τους Γεώργιο Γεννάδιο και Γρηγόριο Παπαδόπουλο. Στη συνέχεια σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και αφού ολοκλήρωσε την τριετή του φοίτηση, συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι και στο Λονδίνο. Αρχή της πολιτικής σταδιοδρομίας Ο Χαρίλαος Τρικούπης είχε μεγαλώσει σε πολιτική οικογένεια, οπότε το μέλλον του ήταν προδιαγεγραμμένο. Μετά το τέλ��ς των σπουδών του εργάστηκε ως ιδιαίτερος γραμματέας του πατέρα του, ο οποίος τότε ήταν πρέσβης στο Λονδίνο. Μετά την παραίτηση του πατέρα του, ανέλαβε ως επιτετραμμένος της πρεσβείας.

Πηγή εικόνας: kathimerini.gr Το 1856 ο Χαρίλαος Τρικούπης διορίστηκε επίσημος γραμματέας της πρεσβείας στο Λονδίνο, ακολουθώντας το διπλωματικό σώμα. Το 1862 εκλέχτηκε πληρεξούσιος της Β΄ Εθνικής Συνέλευσης της ελληνικής παροικίας του Λονδίνου. Το 1864, ως πληρεξούσιος της ελληνικής κυβέρνησης, διεξήγαγε με επιτυχία τις διαπραγματεύσεις για την ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα. Στις 16 Μαρτίου του 1864 υπεγράφη η συνθήκη προσάρτησης των Ιονίων Νήσων στην Ελλάδα χάρη στην διπλωματική πολιτική που ακολούθησε ο Χαρίλαος Τρικούπης. Αν και η διπλωματική σταδιοδρομία του υπήρξε βραχεία, εν τούτοις διακρίθηκε για την απαράμιλλη δεξιοτεχνία του. Η διπλωματική καριέρα του Χαρίλαου Τρικούπη διήρκησε 8 έτη. Ο πολιτικός Χαρίλαος Τρικούπης Το 1864 παραιτήθηκε από τη διπλωματική υπηρεσία για να συμμετάσχει στις εκλογές. Το 1865 ο Χαρίλαος Τρικούπης εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής Μεσολογγίου και τον επόμενο χρόνο έγινε υπουργός εξωτερικών στην κυβέρνηση των «λογάδων» του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου. Ο Χαρίλαος Τρικούπης σε ηλικία 33 ετών κλήθηκε να αναλάβει μια κρίσιμη θέση, καθώς εκείνη την περίοδο είχε ξεσπάσει η Κρητική Επανάσταση. Μια από τις πρώτες κινήσεις του Χαρίλαου Τρικούπη ως υπουργού εξωτερικών ήταν η αποκατάσταση του κύρους του κράτους απέναντι στους ξένους. Ο Χαρίλαος Τρικούπης έδειξε τις ηγετικές ικανότητες του από την πρώτη στιγμή, καθώς απαίτησε να τον επισκεφθούν πρώτα οι ξένοι πρεσβευτές και όχι το αντίθετο που ίσχυε μέχρι τότε. Μια ακόμα προσωπική του επιτυχία ήταν η υπογραφή Συμφώνου Συνεργασίας με τη Σερβία. Στις 20 Δεκεμβρίου του 1867 ο Χαρίλαος Τρικούπης παραιτήθηκε από την κυβέρνηση Κουμουνδούρου, ύστερα από τη διαφωνία του με τον βασιλιά Γεώργιο για το θέμα της Κρητικής Επανάστασης. Ο Χαρίλαος Τρικούπης αποφάσισε να μη συμμετάσχει σε άλλη κυβέρνηση και επικεντρώθηκε στη δημιουργία ενός δικού του κόμματος. Το 1872 ο Χαρίλαος Τρικούπης μαζί με τους Κωνσταντίνο Λομβάρδο και Αθανάσιο Πετιμέζα ιδρύουν το δικό τους κόμμα με όνομα «Πέμπτος» ή «Απρόσωπος Κόμμα» και είχε σύμβολο του την «εληά». Το Τρικουπικό κόμμα ήταν το πρώτο κόμμα αρχών στην ελληνική πολιτική ιστορία. Μέσω του δικομματισμού ο νέος πολιτικός σχηματισμός πρέσβευε τον αστικό εκσυγχρονισμό της χώρας. Στις εκλογές του 1874 το κόμμα του Χαρίλαου Τρικούπη αποτυγχάνει και δημοσιεύει στην εφημερίδα «Καιροί», ένα σαρκαστικό άρθρο με τίτλο «Τις πταίει». Στο άρθρο κατήγγειλε το πολιτικό σύστημα της εποχής και κατηγορούσε τον βασιλιά για τον τρόπο που ασκούσε την εξουσία του, καθώς αγνοούσε την αρχή της δεδηλωμένης. Η αρχή της δεδηλωμένης ήταν ο σχηματισμός κυβέρνησης από το κόμμα που έχει την πλειοψηφία στην Βουλή και όχι μειοψηφίας όπως έπραττε ο βασιλιάς.

Πηγή εικόνας: mixanitouxronou.gr Απόσπασμα από το άρθρο του Χαρίλαου Τρικούπη «Τις πταίει» αναφέρει: Τις πταίει; Αφ’ ότου κατά το 1868 εγκαθιδρύθη η αρχή των κυβερνήσεων της μειοψηφίας, παν νέον βήμα της εξουσίας μαρτυρεί περί του σκοπού, εις ον αύτη αποβλέπει. Αψευδής δε απόδειξις του διενεργουμένου σχεδίου και αι άρτι διεξαχθείσαι βουλευτικαί εκλογαί. Μετά από λίγο καιρό ξανά δημοσιεύει άρθρο του με τίτλο «Παρελθόν και Ενεστώς», με το οποίο πάλι επιτίθετο κατά του στέμματος. Μόλις γνωστοποιήθηκε η ταυτότητα - καθώς έγραφε ανώνυμα - φυλακίστηκε για 24 ώρες. Με τα άρθρα έγινε γνωστός σε όλη την χώρα καθώς το άρθρο «Τις πταίει», ήταν η απαρχή της εφαρμογής της αρχής της δεδηλωμένης, που επέβαλε ο ίδιος έναν χρόνο μετά. Το 1875 ο Χαρίλαος Τρικούπης έκανε τις πρώτες πραγματικά ελεύθερες εκλογές και εξελέγη για πρώτη φορά πρωθυπουργός της χώρας. Υποστήριξε την ουδετερότητα της Ελλάδας κατά το Ρωσοτουρκικό πόλεμο και για το λόγο αυτό ήρθε σε ρήξη με τον Βασιλιά Γεώργιο.Το 1881, μετά την προσάρτηση της Θεσσαλίας και την αποτυχία του τότε πρωθυπουργού Αλέξανδρου Κουμουνδούρου, σχημάτισε κυβέρνηση και έθεσε τις βάσεις για ένα ευνοούμενο και σύγχρονο κράτος. Ο Χαρίλαος Τρικούπης εκλέχθηκε 7 φορές πρωθυπουργός της χώρας. Από το 1875 και για τα επόμενα 20 χρόνια πρωταγωνίστησε στην πολιτική ιστορία του τόπου ως εκπρόσωπος της ανερχόμενης αστικής τάξης. Την τελευταία περίοδο της πρωθυπουργίας του, η Ελλάδα πτώχευσε καθώς σταμάτησε να αποπληρώνει τα δάνεια που είχε λάβει από το εξωτερικό. Στις 10 Δεκεμβρίου του 1893, ο Χαρίλαος Τρικούπης αναγγέλει στην Βουλή την περίφημη φράση: «Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν!». Το 1895 αποτυγχάνει στις εκλογές για 4 ψήφους και πικραμένος από την ήττα του φεύγει οριστικά για τις Κάννες. Το 1896 τέθηκε παρά την θέληση του υποψήφιος στις αναπληρωματικές εκλογές στην επαρχία του Βάλτου, όπου εκλέχτηκε πανηγυρικά. Ωστόσο, δεν πρόλαβε να χαρεί την νίκη του, καθώς στις 30 Μαρτίου του 1896, σε ηλικία 64 ετών, απεβίωσε στις Κάννες και ενταφιάστηκε στην Αθήνα, όπως επιθυμούσε. Έργο Τον Οκτώβριο του 1867 ο Χαρίλαος Τρικούπης, ως Υπουργός Εξωτερικών, υπέγραψε σύμφωνο αμυντικής συνεργασίας με τον ηγεμόνα Μιχαήλ της Σερβίας. Τον Μάρτιο του 1867 με πρόταση του καταργήθηκε ο φόρος της δεκάτης στα δημητριακά προϊόντα και αντικαταστάθηκε με το φόρο των αροτριώντων κτηνών. Επίσης, μείωσε την στρατιωτική θητεία σε 1 έτος αντί 3 που ήταν μέχρι τότε. Αποξήρανε τη λίμνη Κωπαΐδα και δημιούργησε το σιδηροδρομικό δίκτυο. Αναδιοργάνωσε την αστυνομία, την αγροφυλακή και την Στρατιωτική σχολή Ευελπίδων. Η διάνοιξη της διώρυγας της Κορίνθου επιτεύχθη χάρη στον Χαρίλαο Τρικούπη, ο οποίος την εγκαινίασε το 1893. Επιπλέον, θέσπισε νόμους για προσόντα, μονιμότητα και προαγωγή των δημοσίων υπαλλήλων. Ο Χαρίλαος Τρικούπης μείωσε τον αριθμό βουλευτών από 300 σε 150, το κατώτατο όριο που προβλεπόταν από το Σύνταγμα. Ενίσχυσε το Βασιλικό Ναυτικό με παραγγελία τριών μεγάλων πλοίων, των θωρηκτών Ύδρα, Σπέτσαι και Ψαρά. Ένα χαρακτηριστικό προοδευτικό και τολμηρό όραμα του Χαρίλαου Τρικούπη ήταν η ζεύξη του στενού Ρίου- Αντιρρίου. Ένα όραμα που υλοποιήθηκε πάνω από έναν αιώνα αργότερα, με την κατασκευή της γέφυρας Ρίου- Αντιρρίου στην οποία δόθηκε τιμής ένεκεν το όνομα του. Για να υλοποιήσει, όμως, όλα αυτά τα έργα χρειαζόταν πολλά χρήματα τα οποία η χώρα δεν είχε. Έτσι, αναγκάστηκε να καταφύγει σε βαριά φορολογία. Οπαδοί του αντιπάλου του Θ. Δηλιγιάννη αποκαλούσαν τον Χαρίλαο Τρικούπη «φορομπήχτη», λόγω των πολλών φόρων που επέβαλε στο κράτος. Ο Χαρίλαος Τρικούπης υπήρξε ένας από τους προνομιούχος της εποχής του, καθώς πέρασε το μεγαλύτερο μέρος των νεανικών του χρόνων στο Παρίσι και στο Λονδίνο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αποκτήσει ευρωπαϊκή εμπειρία και νοοτροπία, γεγονός που τον έκανε να διαφέρει από τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς. Ήταν ένας εκσυγχρονιστής ο οποίος αδιαμφισβήτητα άφησε πίσω ένα τεράστιο έργο. Ακολουθεί ένα βίντεο-αφιέρωμα στον Χαρίλαο Τρικούπη: https://www.youtube.com/watch?v=z21f4X0c_RE Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν για αυτό το άρθρο: Χαρίλαος Τρικούπης. Ανακτήθηκε από https://www.aitoloakarnania.com.gr/index.php/8-ο-νομός-μας/59-χαρίλαος-τρικούπης (τελευταία πρόσβαση 24.03.2019) Χαρίλαος Τρικούπης, ο εκσυγχρονιστής που φυλακίστηκε και κήρυξε την πτώχευση - Τα τελευταία του λόγια πριν εγκαταλείψει την πολιτική. Ανακτήθηκε από https://thecaller.gr/xronomixani/xarilaos-trikoupis-eksigxronistis-poy-filakistike/ Read the full article

#αρχήτηςδεδηλωμένης #εκσυγχρονιστής #πτώχευση #τιςπταίει #Χαρίλαοςτρικούπης

0 notes

theovasiliadis · 6 years

Text

Εβραίοι και τουρκοκρατία

Στα δύσκολα χρόνια της δουλείας που ακολούθησαν την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, την πορεία του Ελληνισμού σημάδεψαν όχι ένας μα δύο κατακτητές :

ο Τούρκος βέβαια, μα κι ο Εβραίος.

Τον ίδιο καιρό, κατακτητές μέρους του Ελλαδικού χώρου ήσαν και Ευρωπαίοι. Τόσο όμως στην Τουρκοκρατούμενη όσο και στη Λατινοκρατούμενη Ελλάδα, ο οικονομικός κυρίαρχος ήταν ο ίδιος.

Και στη Δύση η τοκογλυφία και τα λοιπά παρασιτικά επαγγέλματα ενεργούνταν από την ίδια φυλετική ομάδα, με βασική κινητήριο δύναμη τα κεφάλαια του Βατικανού. Για τον Ελληνισμό όμως, η στυγνή εκμετάλλευση που θα εκθέσουμε στη συνέχεια, σε συνδυασμό με τη βάρβαρη τουρκική εξουσία και την αδυναμία των υπόδουλων να υποστηρίξουν εναλλακτικές οικονομικές δομές και να εκδιώξουν τους οικονομικούς δυνάστες τους όπως έκαναν οι Ισπανοί και οι Άγγλοι, έκαναν τους τέσσερις αιώνες της δουλείας μαρτυρικούς για το Γένος μας.

Η εύνοια της Οθωμανικής διοίκησης για το εβραϊκό στοιχείο έγινε φανερή από την επόμενη κιόλας μέρα της Αλώσεως.

Ενώ η Βασιλίδα των πόλεων είχε ερημωθεί από τα βαρβαρικά στίφη, ενώ οι τελευταίοι Έλληνες υπερασπιστές της είχαν είτε σκοτωθεί είτε συρθεί στην αιχμαλωσία, μέσα στη φρικτά κουρσεμένη Πόλη, μόνον οι Εβραίοι, που κατοικούσαν κυρίως στη συνοικία Μπαλτά, έμειναν άθικτοι οι ίδιοι και οι περιουσίες τους, σαν οι Τούρκοι να τηρούσαν μαζί τους μια συμφωνία υπογραμμένη με το αίμα των Ελλήνων, σαν να τους ξεπλήρωναν κάποιο χρέος. Το ίδιο χρέος που εξακολούθησαν να ξεπληρώνουν όλα τα χρόνια της κυριαρχίας τους, όταν ενώ τα νεαρά βλαστάρια του Ελληνισμού υφίσταντο το απάνθρωπο παιδομάζωμα και μετατρέπονταν σε Γενίτσαρους, οι Εβραίοι εξαιρούνταν από την υποχρεωτική στρατολόγηση.

Ήσαν δε τέτοια και τόσο μεγάλα τα συμφέροντά τους και τόση η προστασία τους από την τουρκική εξουσία που ούτε φυσέκι δεν έριξαν του Τούρκου στους τέσσερις αιώνες της σκλαβιάς, ούτε ποτέ Εβραίος βγήκε αρματωλός.

Αντίθετα κυνήγησαν και τσάκισαν το ελληνικό στοιχείο όπου το βρήκαν του χεριού τους.

Μέσα την Πόλη ο αρχιραββίνος είχε το προβάδισμα από τον Πατριάρχη στις τελετές.

Οι ομόφυλοί του, συνέταιροι στη διοίκηση του κράτους, εκμεταλλεύονταν στο όνομα του Σουλτάνου όλο τον πλούτο της Ανατολής.

Σαράφηδες ( αργυραμοιβοί ), τοκογλύφοι, παλαιοπώλες, μεσίτες, δουλέμποροι, εκμισθωτές τελωνειακών φόρων, αυτές ήσαν οι ασχολίες των « αξιότιμων » αυτών υπηκόων του Σουλτάνου, με τις οποίες ρουφούσαν το αίμα των υπόδουλων.

Ιδιαίτερα μετά την αποπομπή τους από τις Ευρωπαϊκές χώρες στα 1498, οι Εβραίοι διάλεξαν να εγκατασταθούν στα πλέον νευραλγικά σημεία της Αυτοκρατορίας : Κωνσταντινούπολη. Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Γιάννενα, Αγρίνιο, μεγάλα εμποροβιομηχανικά και διαμετακομιστικά κέντρα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα κεφαλαιούχου εμποροτραπεζίτη της εποχής είναι ο Ιωσήφ Nasi ( Νάζης ).

Κύριες δραστρηριότητές του ήσαν οι προμήθειες της Σουλτανικής Αυλής σε τρόφιμα και η διαμετακόμιση των κρασιών της Κρήτης, του Αιγαίου και του Ιονίου, μονοπωλιακά.

Ο Nasi ήταν ακόμα φεουδάρχης της Νάξου, της Άνδρου, της Μήλου, της Πάρου, της Θήρας, της Κέας, της Σίφνου, της Αμοργού και άλλων νησιών, απόλυτος δηλαδή οικονομικός κυρίαρχός τους.

Όσο για τα έσοδά του, από την εκμίσθωση και μόνο της δεκάτης των κρασιών Αιγαίου και Ιονίου, ας σκεφθεί κανείς ότι ενώ εισέπραττε 15 000 σκούδα, πλήρωνε στο σουλτανικό ταμείο μόλις 2000 σκούδα.

Εκεί όμως που οι Εβραίοι πραγματικά εμεγαλούργησαν, ήταν στο δουλεμπόριο. Αυτό απετέλεσε και τη βάση του εμποροτοκογλυφικού τους κεφαλαίου.

Κοπάδια σκλάβων πωλούνταν σαν οποιαδήποτε πραμάτεια.

Και με ποιο τρόπο… Ιδιαίτερα προσεχτικοί ήσαν με τις γυναίκες.

Τις έβαφαν προκλητικά, γράφει ο Βακαλόπουλος, και τις περιποιούνταν ανάλογα για να επιτυγχάνουν υψηλότερη τιμή. « Μόλις ξημερώνει οι δούλοι σαν κοπάδια προβάτων οδηγούνται στην αγορά.

Μαζεύονται οι αγοραστές και ορίζεται η τιμή.

Αν αρέσουν στον αγοραστή, τους αφαιρούν τα ενδύματα και τους εκθέτουν στα μάτια του μέλλοντος κυρίου.

Επιθεωρούνται όλα τα μέλη, δοκιμάζονται, γίνεται έρευνα μήπως κανένα ελάττωμα υπάρχει στις κλειδώσεις και αρθρώσεις.

Αν δεν αρέσει, επιστρέφεται στο δουλέμπορο.

Και τόσες φορές θα το πάθει αυτό, όσες φορές βρεθεί κάποιος αγοραστής ». Όσο για τις άλλες οικονομικές δραστηριότητες των Εβραίων, ξεχωριστή ήταν αυτή της « μεσιτείας ».

Αγόραζαν δηλαδή τις πρώτες ύλες σε εξευτελιστικές τιμές από τους αγρότες, μαλλί, βαμβάκι, δέρματα, καπνό, σταφίδα, σιτάρι, και τα μεταπωλούσαν σε Γάλλους, Βενετσιάνους και λοιπούς, εισπράττοντας υπέρογκα ποσά γι’ αυτήν τους τη « μεσιτεία ».

Ύστερα, τα εμπορεύματα γύριζαν ξανά στην αγορά, στα πανηγύρια που γίνονταν κυρίως την Κυριακή, μέρα αργίας χριστιανικής, όχι όμως και εβραϊκής και μουσουλμανικής.

Τα εμποροπανηγύρια αυτά ήσαν οι μοναδικοί τόποι συναλλαγής για το λαό., κι εκεί κυριαρχούσαν οι Εβραίοι.

Γι’ αυτό και το κατόρθωμα του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού να διαδώσει και να καθιερώσει την Κυριακή ως αργία, έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει για το εβραϊκό στοιχείο που μεθόδευσε και το μαρτυρικό του θάνατο.

Η ράτσα αυτή των αιμοβόρων παρασίτων, διέπρεψε και σ’ ένα ακόμα τομέα : την τοκογλυφία.

Το επιτόκιο του δανεισμού έφθανε το 20% ( όποια ομοιότητα με το σημερινό σύστημα δεν είναι διόλου τυχαία ).

Μα δεν τους έφτανε αυτό.

Γράφει ο γραμματολόγος Σπυρίδων Βιάζης στο τεύχος 14 του «Παρνασσού» : Η ζακυνθία κοινωνία κατεφέρετο κατά των Εβραίων, οίτινες κατά τους χρόνους εκείνους εξήσκουν τοκογλυφίαν εις βαθμόν τοιούτον, ώστε υπεχρεώθη να ζητήση παρά της κυβερνήσεως τον περιορισμόν του κακού.

Οι τοκογλύφοι εθριάμβευον και οι πτωχοί, οι έχοντες ανάγκην επιέζοντο.

Οι Εβραίοι επίεζον περισσότερο τους χωρικούς, εις ους δάνειζον χρήματα και εν καιρώ εσοδείας ελάμβανον ως αντάλλαγμα οίνον, έλαιον, σταφίδα, βάμβακα, τυρόν, σίτον, τα οποία ακολούθως εμπορεύοντο.

Πολλάκις συνέβαινεν ώστε ένεκα των υπερόγκων δανείων, άπασα η εσοδεία να περιέλθη εις χείρας των τοκογλύφων.

Εδάνειζον επί ενεχύρω και αντί ευτελούς ποσού χρημάτων ελάμβανον είδη μεγάλης αξίας. Αφήρουν τους πολυτίμους λίθους και αντικαθίστων αυτούς δια κοινών.

Οι Εβραίοι εκτός της τοκογλυφίας, προσεπάθουν, οσάκις ηδύναντο, να κατακρατώσι τα ομόλ��γα, και είτα εκ νέου παρά των πτωχών να ζητώσι τα χρήματα – τούτο δ ε εγένετο ότε το δάνειον δεν ήτο επί ενεχείρω ». Κι αφού χάρις στις εναρέτους αυτές ενέργειες του « περιούσιου λαού » γίνονταν σκλάβοι ( για δεύτεροι φορά ) οι Έλληνες χωρικοί, για να μπορέσουν, όπως νόμιζαν, να ξεχρεώσουν, κατέληγαν στα πλοκάμια του Ταμείου Εξαγοράς Σκλάβων που λειτουργούσε επισήμως στη Ζάκυνθο από το 1560 ως το 1789.

Οι δυστυχείς δε οικογένειες για να ελευθερώσουν τους ανθρώπους τους, άλλο δεν μπορούσαν να κάνουν από το να δανειστούν χρήματα από τους τοκογλύφους, βάζοντας ενέχυρο ό,τι τους είχε απομείνει. Κι όταν δεν έφτανε κι αυτό, ακόμα και τα ίδια τα παιδιά τους.

Κυρίαρχοι στο ανίερο αυτό παιχνίδι της βρωμερής συναλλαγής ήσαν βεβαίως οι Εβραίοι κεφαλαιούχοι πλουτοκράτες, το δεξί χέρι των Τούρκων κατακτητών και των Λατίνων αποικιοκρατών.

Μόνο στην Κέρκυρα, για να δούμε έναν ακόμη τόπο, υπήρχαν στα μέσα του 17ου αιώνα πεντακόσιοι πλουσιότατοι εμπορικοί οίκοι Εβραίων που δραστηριοποιούνταν σε κάθε διαμεσολαβητικό τομέα. Για τον οίκο του μεγαλοτραπεζίτη Εβραίου Βιβάντε, γράφει ο Ι.Α.Ρωμανός στην πραγματεία του « Η εβραϊκής κοινότης της Κερκύρας » ότι «Ηύξενον δε οσημέραι κατά τε τα πλούτη και την δύναμι ».

Σ’ αυτά τα άπιαστα για το λαό πλούτη και την τρομακτική δύναμη του εβραϊκού στοιχείου ο Ελληνισμός είχε το θάρρος να αντισταθεί, όπως το μαρτυρούν το ξέσπασμα των ποπολάρων στη Ζάκυνθο εναντίον των Εβραίων στα 1712, οι συγκρούσεις στην Πάτρα, τη Ναύπακτο, την Κέρκυρα κι αλλού.

Αλλά και η συλλογική συνείδηση του λαού μας κατέγραψε το « οβραίικο παζάρι » και την « οβραίικη σκληράδα » και χαρακτήρισε μαζί ακόμη και με τον τουρκικό όχλο αυτή τη λαομίσητη ομάδα καιροσκόπων με το βαρύ και περιφρονητικό χαρακτηρισμό «τσιφούτ»: φιλάργυρος και ποταπός. Αυτό και μόνον για όσους αναμασούν το νεόκοπο εβραίικο παραμύθι περί πατροπαράδοτης φιλίας Ελλήνων και εβραίων και περί της προσφοράς των τελευταίων στον Ελληνισμό.

Αλλά όχι μόνο ο λαός αλλά και συγγραφείς και λόγιοι μαρτυρούν για το εβραϊκό μίσος κατά του Ελληνισμού, όπως καταλήγουν να αιτιολογήσουν την ειδεχθή συμπεριφορά αυτής της ράτσας απέναντι στη Φυλή μας.

Ανάμεσά τους ο Ανώνυμος Έλληνας, συγγραφέας της περιφήμου «Ελληνικής Νομαρχίας» και ο Αδαμάντιος Κοραής που γράφει ανάμεσα στ’ άλλα πως : « Των Ιουδαίων το προς ημάς μίσος, υπερβαίνει και αυτό το τουρκικό μίσος ».

Αρκεί και μόνον να θυμηθούμε το μαρτύριο του Γρηγορίου Ε΄, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, τον οποίον οι Τούρκοι παρέδωσαν στους Εβραίους για να διαπομπευθεί, ξέροντας το ζήλο με τον οποίο θα εκτελούσαν το έργο τους.

Η διπλή αυτή δουλεία, η εθνική και η κοινωνικοοικονομική, απονεύρωνε για χρόνια τον απλό λαό από κάθε δυνατότητα αντιστάσεως. Ξεκομμένοι στα τσιφλίκια όπου δούλευαν σκληρά και ασταμάτητα χωρίς να βλέπουν αποτέλεσμα στους κόπους τους, βουτηγμένοι ως το λαιμό όπως ήσαν στα δάνεια και τα ομόλογα των Εβραίων, οι δυστυχείς ραγιάδες δεν είχαν ούτε το χρόνο ούτε τη διάθεση να συνδεθούν με το σύνολο του υπόδουλου Ελληνισμού.

Μα και στην εκκλησία ακόμη τους ήταν δύσκολο να πάνε, εκεί όπου θα άκουγαν τη γλώσσα των αρχαίων τους προγόνων και θα ζούσαν στη σκιά της αίγλης της χιλιόχρονης μεσαιωνικής τους Αυτοκρατορίας, αφού τη μέρα της θρησκευτικής αργίας τους, την Κυριακή, μόνο, μπορούσαν και έπρεπε να πάνε στο εμποροπανηγύρι κατά πώς όριζαν οι Εβραίοι δήμιοί τους.

Για όλα τούτα, σχόλιο έχουμε αυτό ενός κατ’ εξοχήν πολέμιου της εβραϊκής καπιταλιστικής κυριαρχίας, αυτής που διέλυε τη συνοχή και αποδυνάμωνε τη θέληση των υποδούλων, του Πατροκοσμά του Αιτωλού.

Απευθυνόμενος κάποτε ο Άγιος σε φίλους του στην Πρέβεζα που του ανέφεραν τις δυσκολίες που προέβαλλαν οι δυνάστες τους Βενετσιάνοι και Εβραίοι για τη διατήρηση του Σχολείου που είχε ιδρύσει εκεί, τους λέει ετούτο το απλό όσο και θαρραλέο : « Και αν σας τύχει κανένα εμπόδιον από τους εξουσιαστάς της αυτής χώρας, να τον εβγάνετε έξω από το σύνορον ».

Εβραιος θεος 3 θρησκειων

https://youtu.be/lmgKKRHo30Y

youtube

Δεν υπαρχουν καλοι εβραιοι

https://youtu.be/23-KEOuZgz0

youtube

Εγκληματα εβραιων στην ελλαδα

https://youtu.be/qoRBGPceRnE

youtube

εγκληματα εβραιων στην τουρκοκρατια

https://youtu.be/P7FsCn2YHZQ

youtube

0 notes

giapraki · 6 years

Text

Πραγματοποιήθηκε στο Βελβεντό η εκδήλωση με θέμα: ‘’Ζητήματα τοπωνυμίας: Το παράδειγμα της Σκούλιαρης’’ με εισηγητή τον κ. Κωνσταντίνο Ντίνα Καθηγητή Γλωσσολογίας-Ελληνικής Γλώσσας και Διδακτικής της του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Διοργάνωση: Πολιτιστικός Σύλλογος Αγίας Κυριακής ‘’Η ΤΣΙΟΥΚΑ’’.

του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα

Πραγματοποιήθηκε (21-2-2019) στο Βελβεντό και στον Ι. Ναό του Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω, με επιτυχία (από την άποψη προσέλευσης ακροατών-συμμετεχόντων, περιεχομένου της εισήγησης, εκφοράς λόγου από τον Καθηγητή-εισηγητή και του επακολουθήσαντος διαλόγου: με υποβολή ερωτήσεων και τοποθετήσεων) η εκδήλωση, που διοργάνωσε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Αγίας Κυριακής ‘’Η ΤΣΙΟΥΚΑ’’ με θέμα: ‘’Ζητήματα τοπωνυμίας: Το παράδειγμα της Σκούλιαρης’’ με εισηγητή τον κ. Κωνσταντίνο Ντίνα Καθηγητή Γλωσσολογίας-Ελληνικής Γλώσσας και Διδακτικής της του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας.

Ο εισηγητής (Καθηγητής κ. Κ. Ντίνας) ξεκινώντας από την παραδοχή ότι ‘’Ἀρχή σοφίας ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις’’ (Αντισθένης) δηλ. προϋπόθεση της σοφίας είναι η έρευνα της σημασίας των λέξεων, δικαιολόγησε το έντονο από αρχαιότατων χρόνων και πανανθρώπινο ενδιαφέρον για τα ονόματα, για την αναζήτηση του ‘’ετύμου’’ (της αλήθειας) των λέξεων. Όλοι έχουμε αναρωτηθεί γιατί τόσο εμείς όσο και οι άλλοι ονομαζόμαστε έτσι κι όχι διαφορετικά. Άλλα ονόματα μας φαίνεται πως έχουν φανερή τη σημασία τους, άλλα μοιάζουν ακατανόητα. Δεν υπάρχει, όμως, ούτε ένα όνομα που δεν είχε κάποτε τη σημασία του.

Το πρώτο ενδιαφέρον για τη σημασία και την ετυμολογία των ονομάτων το συναντούμε ήδη στον Όμηρο: ο παππούς του Οδυσσέα Αυτόλυκος, που του ζήτησαν να ονοματοδοτήσει τον εγγονό του, του έδωσε το όνομα Οδυσσεύς, γιατί έφτασε, λέει, στην Ιθάκη, αφού μάλωσε (οδυσσάμενος) με πολλούς άνδρες και γυναίκες. Ο Τηλέμαχος, απ’ την άλλη, πήρε το όνομά του, επειδή ‘’τῆλε μαχομένου τοῦ πατρὸς ἐτράφη’’.

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στην Oνομαστική ή Oνοματολογία, η οποία αποτελεί κλάδο της γλωσσολογίας που, με τη βοήθεια και άλλων επιστημών, όπως πληροφορίες και από άλλους κλάδους της επιστήμης όπως η αρχαιολογία, η γεωγραφία, η λαογραφία, η ιστορία, η κοινωνική ανθρωπολογία, ασχολείται με την επιστημονική έρευνα των διαφόρων ονομάτων που δίνονται από τους ανθρώπους. Οι δυο βασικοί της τομείς είναι η τοπωνυμία και η ανθρωπωνυμία.

H ονομασία του ανθρώπου με ένα ή και περισσότερα ονόματα είναι πανάρχαιο και πανανθρώπινο φαινόμενο και βασίζεται στη λαϊκή δοξασία ότι το όνομα συνδέεται με μια μαγική δύναμη και σχέση με το άτομο που το φέρει. Οι αρχαίοι Έλληνες έδιναν μερικές φορές ονόματα που δήλωναν την ιδιότητα που πίστευαν ή ήθελαν να έχει ο επονομαζόμενος, π.χ. Θεόδοτος, Πολύβιος, αντίληψη που υποδηλώνουν και τα χριστιανικά ευχετικά βαπτιστικά, π.χ. Xριστοφόρος, Eυσέβιος, ή τα σύγχρονα νεοελληνικά ευχετικά, π.χ. Zήσης, Πολυχρόνης, Πολυζώης (πβ. βρεφική θνησιμότητα) ή εξορκιστικά ονόματα, π.χ. Σταματία, Aγόρω (για να σταματήσει η γέννηση θηλυκών παιδιών). Πάντως, καταβάλλεται μεγάλη προσπάθεια για την εκλογή ενός καλού ονόματος, γεγονός που πιστεύεται ότι θα έχει σημαντική επίδραση στην τύχη του ανθρώπου.

H ονοματοθεσία έχει άμεση σχέση με τον ιστορικό βίο και τις περιπέτειες κάθε λαού, με τις ιδιότητες και τις κλίσεις του και αντλεί το υλικό της από τις καθημερινές ασχολίες του ανθρώπου, από τα αντικείμενα που τον περιστοιχίζουν, από τα περιστατικά της ζωής του. Αυτό το γεγονός καθιστά τη μελέτη των ανθρωπωνυμίων πολλαπλά χρήσιμη, καθώς απ’ αυτήν προκύπτουν στοιχεία που βοηθούν στην καλύτερη κατανόηση της ιστορικής πορείας ενός λαού, π.χ. ονόματα που εκθειάζουν την πολεμική ικανότητα αντιστοιχούν σε ηρωικές εποχές, ονόματα που δηλώνουν αξιώματα αντικατοπτρίζουν την κοινωνική διαστρωμάτωση μιας περιοχής, παρωνύμια, τέλος, που σατιρίζουν συνήθως ελαττώματα δείχνουν το ειρωνικό πνεύμα και την εύθυμη διάθεση ενός λαού.

Τοπωνύμια ονομάζονται τα ονόματα με τα οποία προσδιορίζονται μέσα στον χώρο όλοι οι κατοικημένοι και ακατοίκητοι τόποι, δηλαδή πόλεις και χωριά, βουνά και ποταμοί, θάλασσες και λίμνες, λιμάνια και ακρωτήρια, δάση και κάμποι, βουνοκορφές και βουνοπλαγιές, οι αγροτικές τοποθεσίες και οι συνοικίες πόλεων και χωριών μαζί με τις ονομασίες δρόμων, πλατειών κ.λπ.

Η σημασία των τοπωνυμίων είναι εμφανής. Πέρα από την πρακτική λειτουργία τους τα τοπωνυμία μας διασώζουν πληροφορίες για την παλιότερη ιστορία, την οικονομική και κοινωνική ζωή ενός τόπου κ.λπ. Έτσι στα τοπωνύμια του ελληνικού χώρου αποτυπώθηκε το πέρασμα διάφορων αρχαίων και μεσαιωνικών λαών, όπως οι Πέρσες, οι Ρωμαίοι, οι Γαλάτες, οι Σλάβοι, οι Άραβες, οι Αλβανοί, οι Τούρκοι κ.ά.

Σύγχρονα νεοελληνικά τοπωνύμια όπως Ελληνικό, Γραμμένη Πέτρα, Μάρμαρα, Πλάκα κλπ. προσδιορίζουν θέσεις με ερείπια αρχαίων ελληνικών ναών καιιδρυμάτων, αρχαιοελληνικές επιγραφές κλπ. Επίσης τοπωνύμια όπως Κεραμίδια, Σπάσματα, Σταμνιά κ.λπ. υποδηλώνουν χώρους με αρχαία ή μεσαιωνικά αγγειοπλαστεία κλπ.

Ένα τοπωνύμιο μπορεί να οφείλει το όνομά του σε ένα κατεξοχήν γνώρισμά του (π.χ. Σαραντάπορος, Μονοδένδρι, Δερβένι), στη γεωργική χρήση του (π.χ. Αμπέλια/Αμπελόκηποι, Μάνδρα, Στάνη, Στρούγκα), σε ένα ιστορικό ή μυθολογικό γεγονός (π.χ. Ελλήσποντος, Αλεξάνδρεια), σε τεχνικά έργα (π.χ. Γέφυρα, Φράγμα, Νταμάρια, Καμίνια, Ασβεσταρειό), σε κάποια άλλη χρήση ή γνώρισμα (π.χ. Βίγλα, Σκοπός, Επισκοπή, Κάστρο), σε ονόματα θεών, ηρώων, αγίων (π.χ. Ποσειδωνία, Ηράκλεια, Αγία Κυριακή), σε ονόματα φυτών και ζώων (π.χ. Βατερό/-ά, Δάφνη, Γαϊδουρονήσι, Μελίσσια, Κορακοφωλιά, κ.λπ.), σε λαϊκές αντιλήψεις και δοξασίες (Δρακότρυπα, της Γριάς το Μνήμα, το Κάστρο της Ωριάς κ.λπ.)

Κλείνοντας ο κ. Ντίνας αναφέρθηκε στο τοπωνύμιο Σκούλιαρη. Κατά το μεγάλο λεξικό των ελληνικών οικωνυμίων του καθηγητή Χ. Συμεωνίδη, η Σκούλιαρη (Αγία Κυριακή σήμερα) πήρε το όνομά της από το επώνυμο: *Σκούλλιαρης <σκουλλιάρης ‘’καλλιεργητής λιναριού’’ κι αυτό προέρχεται από τη λέξη σκουλλί (υποκοριστικό του αρχ. ελλην. σκόλλυς ‘’τούφα μαλλιού’’).

Την ορθότητα της ετυμολόγησης του ονόματος ενίσχυσε ο παριστάμενος οθωμανολόγος κ. Κ. Καμπουρίδης, ο οποίος μελέτησε (μαζί με τον Γ. Σαλακίδη) τα οθωμανικά φορολογικά κατάστιχα της περιοχής. Το 1500 το χωριό αναφέρεται ως ένας μικρός με αυξανόμενες τάσεις οικισμός που φορολογείται με τον ‘’φόρο της δεκάτης’’ για παραγωγή λιναριού.

Τέλος, οι παριστάμενοι μεγάλης ηλικίας κάτοικοι του χωριού (Στέργιος Κακούλης τελευταίος γραμματέας της Σκούλιαρης, Βαγγέλης Ζουζός, Μάρκος Στεργιόπουλος, Γιώργος Ζουζός) επιβεβαίωσαν και την ύπαρξη τοπωνυμίου στο χωριό: ‘’πρώην λνάρ(ι)’’. Είναι η περιοχή γύρω (κυρίως κάτω) από το Εξωκλήσι της Αγίας Κυριακής, όπου οι παλαιότεροι Σκουλιαριώτες καλλιεργούσαν λινάρι.

Την εκδήλωση προλόγισαν ο π. Κωνσταντίνος Κώστας (για τη φιλοξενία της στον Ιερό Ναό) και ο κ. Νίκος Τέτος πρόεδρος του Συλλόγου ‘’Η ΤΣΙΟΥΚΑ’’ εκφράζοντας προς τον κ. Κ. Ντίνα και τον κ. Κ. Καμπουρίδη τις ευχαριστίες του Συλλόγου και των παριστάμενων ακροατών.

Με την υπόμνηση φράσης του Αντισθένη ‘’αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις’’ από τον κ. Καθηγητή, αυτόματα η σκέψη μου πήγε στο όνομα Μακεδονία και στον ιστορικό θρήνο του Γένους: ‘’Πήραν την πόλην πήραν την, πήραν τη Σαλονίκη’’, θρήνησε τότε, στα 1453, σύμπας ο Ελληνισμός. Τώρα όμως εάλω η Μακεδονία. Παραδόθηκε εθελουσίως από τους εντεταλμένους να την προστατεύσουν κυβερνήτες της στο κράτος των Σκοπίων και στις ξένες επιταγές.

‘’Κι η πατρίδα μια τοιχογραφία / μ’ επιστρώσεις διαδοχικές φράγκικες ή σλαβικές / που αν τύχει και / βαλθείς για να την αποκαταστήσεις / πας αμέσως φυλακή / και δίνεις λόγο / σ’ ένα πλήθος Εξουσίες ξένες / μέσω της δικής σου πάντοτε, / όπως γίνεται για τις συμφορές’’ (Οδυσσέας Ελύτης, “Φωτόδενδρo”).

Την εκδήλωση παρακολούθησαν με αμείωτο το ενδιαφέρον αρκετός κόσμος (και νεότερων ηλικιών – μεταξύ των ακροατών και μαθήτρια του Δημοτικού Σχολείου Βελβεντού). Από την τοπική Αυτοδιοίκηση ο δημ. Σύμβουλος Νίκος Τέτος. Από την τοπική εκπαίδευση οι δάσκαλοι-εκπαιδευτικοί του Δημοτικού Σχολείου Βελβεντού Στέργιος Τέτος, Άννα Γεωργάκη, Κατερίνα Σόκουτη. Και ο πρώην Δήμαρχος Δήμου (Καποδιστριακού) Βελβεντού Μανώλης Στεργίου.

Ακολούθησε κέρασμα στο αρχονταρίκι, προσφορά του Συλλόγου ‘’Η ΤΣΙΟΥΚΑ’’ και του οπωροπωλείου Αργυρίου Τέτου.

π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας

παπαδάσκαλος

27-2-2019

Πραγματοποιήθηκε στο Βελβεντό η εκδήλωση με θέμα: «Ζητήματα τοπωνυμίας: Το παράδειγμα της Σκούλιαρης» Πραγματοποιήθηκε στο Βελβεντό η εκδήλωση με θέμα: ‘’Ζητήματα τοπωνυμίας: Το παράδειγμα της Σκούλιαρης’’ με εισηγητή τον κ.

0 notes

rulinarulina · 7 years

Text

Αυτός ήταν ο πρώτος φόρος του νεοελληνικού κράτους πριν από περίπου 200 χρόνια

Γνωρίζετε ποιος ήταν ο πρώτος φόρος του νεοελληνικού κράτους και σε τι αφορούσε;

Ο βασικός φόρος την περίοδο της Τουρκοκρατίας, ήταν εκείνος της «δεκάτης».

Τι σημαίνει αυτό; Σε κάθε 10 ίσα μέρη αγροτικής παραγωγής, το ένα μέρος το έπαιρνε ο εκπρόσωπος της Οθωμανικής εξουσίας. Στην ουσία θεωρείτο δικαίωμα ιδιοκτησίας, καθώς κύριος όλης της γης θεωρείτο ο Σουλτάνος.

Το κράτος υπενοικίαζε συνήθως…

View On WordPress

#45

0 notes

kalindafromgreece · 7 years

Text