#Γυάλινα Γιάννενα

[lodeur-de-la-pluie]

Επειδή η ζωή μας μοιάζει να φυραίνει μέρα τη μέρα, δε θα πει πως η ζωή  δεν αξίζει τον κόπο. Επειδή σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ ακόμη κι ας μην είναι όπως παλιά, δε θα πει πως πέθανε η αγάπη, κουράστηκε ίσως, σαν καθετί που ανασαίνει. Επειδή περνάς δύσκολες μέρες σκυμμένη σε χαρτιά και γκρεμούς  που δεν κλείνουν, κι εγώ πηδάω  τις νύχτες επί κοντώ λαχανιάζοντας, δε θα πει πως δεν έχουμε  μοίρα στον ήλιο, έχουμε  τη δική μας μοίρα. Επειδή πότε είσαι άνθρωπος  και πότε πουλί, φέρνεις στο σπίτι μας  ψωμάκια μικρά της αποδημίας κι ελπίζουνε τα παιδιά μας  σε καλύτερες μέρες. Επειδή λες όχι και ναι κι ύστερα όχι  και δεν παραιτείσαι, ντρέπομαι  για τα ίσως, τα μπορεί τα δικά μου, μα δεν αλλάζω, όπως δεν αλλάζεις κι εσύ, αν αλλάζαμε θα ‘μαστε πάλι  δυο άγνωστοι και θ’ αρχίζαμε  απ’ το άλφα. Τώρα ξέρουμε πού πονάς πού σωπαίνω πότε γίνεται παύση, διακοπή αίματος και κρυώνουν  τα σώματα, ώσπου μυστικό δυναμό  να φορτίσει πάλι τα μέλη  με δύναμη κι έλξη και δέρμα ζεστό. Επειδή είναι δύσκολο ν’ αγαπάς και δυσκολότερο ν’ αγαπάς τον ίδιο άνθρωπο  για καιρό, κάνοντας σχέδια και παιδιά  και καβγάδες, εκδρομές, έρωτα, χρέη  κι αρρώστιες, Χριστούγεννα, Κυριακές  και Δευτέρες, νόστιμα φαγητά  και καμένα, θέλοντας ο καθένας  να ‘ναι ο άλλος γεφύρι και δέντρο  και πηγή, κατά τις περιστάσεις  ή και όλα μαζί στην ανάγκη, δε θα πει πως εγώ δε μπορώ  να γίνω κάτι απ’ όλα αυτά ή και όλα μαζί, κι αν είναι να περάσω  μια ζωή στη σκλαβιά –έτσι κι αλλιώς– ας είμαι, λέω, σκλάβος της αγάπης.

|Μιχάλης Γκανάς — Προσωπικό|

[gliamantidipalermo]

Επειδή η ζωή μας μοιάζει να φυραίνει

μέρα τη μέρα, δε θα πει πως η ζωή

δεν αξίζει τον κόπο.

Επειδή σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ ακόμη

κι ας μην είναι όπως παλιά,

δε θα πει πως πέθανε η αγάπη,

κουράστηκε ίσως σαν καθετί που ανασαίνει.

Επειδή περνάς δύσκολες μέρες

σκυμμένη σε χαρτιά και γκρεμούς

που δεν κλείνουν, κι εγώ πηδάω

τις νύχτες επί κοντώ λαχανιάζοντας,

δε θα πει πως δεν έχουμε

μοίρα στον ήλιο, έχουμε

τη δική μας μοίρα.

Επειδή πότε είσαι άνθρωπος

και πότε πουλί, φέρνεις στο σπίτι μας

ψωμάκια μικρά της αποδημίας

κι ελπίζουνε τα παιδιά μας

σε καλύτερες μέρες.

Επειδή λες όχι και ναι κι ύστερα όχι

και δεν παραιτείσαι, ντρέπομαι

για τα ίσως, τα μπορεί τα δικά μου,

μα δεν αλλάζω, όπως δεν αλλάζεις κι εσύ,

αν αλλάζαμε θα ’μαστε πάλι

δυο άγνωστοι και θ’ αρχίζαμε

απ’ το άλφα.

Τώρα ξέρουμε πού πονάς

πού σωπαίνω πότε γίνεται παύση,

διακοπή αίματος και κρυώνουν

τα σώματα, ώσπου μυστικό δυναμό

να φορτίσει πάλι τα μέλη

με δύναμη κι έλξη και δέρμα ζεστό.

Επειδή είναι δύσκολο ν’ αγαπάς

και δυσκολότερο ν’ αγαπάς τον ίδιο άνθρωπο

για καιρό, κάνοντας σχέδια και παιδιά

και καβγάδες, εκδρομές, έρωτα, χρέη

κι αρρώστιες, Χριστούγεννα, Κυριακές

και Δευτέρες, νόστιμα φαγητά

και καμένα, θέλοντας ο καθένας

να ’ναι ο άλλος γεφύρι και δέντρο

και πηγή, κατά τις περιστάσεις

ή και όλα μαζί στην ανάγκη,

δε θα πει πως εγώ δεν μπορώ

να γίνω κάτι απ’ αυτά ή και όλα μαζί,

κι αν είναι να περάσω

μια ζωή στη σκλαβιά –έτσι κι αλλιώς–

ας είμαι, λέω, σκλάβος της αγάπης.

| Μιχάλης Γκανάς | Προσωπικό (Γυάλινα Γιάννενα) | Ποιήματα | εκδόσεις Μελάνι |

[experiences-of-extremity]

Επειδή η ζωή μας μοιάζει να φυραίνει

μέρα τη μέρα, δε θα πει πως η ζωή

δεν αξίζει τον κόπο.

(παρτ. 1)

| Μιχάλης Γκανάς | Προσωπικό (Γυάλινα Γιάννενα) | Ποιήματα | εκδόσεις Μελάνι |

[ypotonikos]

Ημέρα 28η/59η.

Γιάννενα. Γυάλινα.

Στις εννιάμιση το πρωί, ένας νες αχτύπητος και το πρώτο στριφτό. Έξω από την καφετέρια, ένιωθα τον κρύο αέρα στα χείλη μου σαν να με διαπερνούν βελόνες.

Έψαχνα τα ακουστικά μου, μετά έψαχνα ποιό κομμάτι θα με συνοδέψει σήμερα στο πρώτο τσιγάρο της ημέρας.

Έπεσα πάνω στο άλμπουμ του sponty., με τίτλο "Κοινοτυπίες". Σκεπτικός με το τσιγάρο στο στόμα μου αναρωτήθηκα :

"Αυτές δεν ζούμε καθημερινά; Τις κοινοτυπίες;".

Ενώ το άλμπουμ έχει "λιώσει" στα ακουστικά μου, είπα να επιλέξω ένα κομμάτι από εκεί.

Έπαιξε το "Μεγαλώνουμε", έβγαλα - αμήχανα - τον αναπτήρα μου κοιτώντας στο απέναντι πεζοδρόμιο μία κοπέλα πάνω-κάτω στην ηλικία μου, που άναβε και αυτή - λογικά - το πρώτο τσιγάρο της ημέρας.

Ξεκίνησα να βαδίζω προς κέντρο. Γενικά, προτιμώ τις καφετέριες στα διάφορα στενά των πόλεων. Όχι για την ποιότητα του καφέ τους ούτε για την πιό χαμηλή τιμή. Απλώς η κυρία πίσω από τον πάγκο, θα σου χαρίσει ολόψυχα το πιο αληθινό χαμόγελό της.

Βάδιζα λοιπόν προς το κέντρο. Κοιτούσα τριγύρω μου τους περαστικούς να περπατούν αδιάφορα, σαν να μην ξέρουν που πάνε, χαμένοι στις σκέψεις τους, στα κινητά τους.

Κάποια στιγμή, ένιωσα τα μέσα μου να κραυγάζουν :

"Μια αγκαλιά! Κάποιος(;)!"

Μια αγκαλιά ήθελα. Αυτό. Τίποτα άλλο.

Μια αγκαλιά.

Τι αξία θα είχε όμως από κάποιον που έμαθε να ζει σ' αυτές;

- Σε ποιές;

- Στις κοινοτυπίες.

[argedino-pasoles]

Γυάλινα Γιάννενα|Μιχάλης Γκανάς|Στην αφήγηση ο Χάρης Κατσιμίχας

[jarennejo]

| Χριστουγεννιάτικη ιστορία |

Κάθεται μόνος

και καθαρίζει τ’ όπλο του δίπλα στο τζάκι.

Κανείς δε θά ’ρθει και το ξέρει,

κλείσαν οι δρόμοι από το χιόνι, σαν πέρυσι,

σαν πρόπερσι, Χριστούγεννα και πάλι

και τα ποτά κρυώνουν στο ντουλάπι.

Το τσίπουρο στυφό, το ούζο γάλα

και το κρασί ραγίζει τα μπουκάλια.

Εκείνη τρία χρόνια πεθαμένη.

Κάθεται μόνος του δίπλα στο τζάκι,

δεν πίνει, δεν καπνίζει, δε μιλάει.

Στην τηλεόραση χιονίζει,

το στρώνει αργά στο πάτωμα και στο τραπέζι

και στις παλιές φωτογραφίες,

γνώριμα μάτια των νεκρών,

που τον κοιτάζουν απ’ το μέλλον.

Εκείνη τρία χρόνια πεθαμένη

και μόνο το δικό της βλέμμα

έρχεται από τα περασμένα.

Κοντεύουνε μεσάνυχτα

και καθαρίζει τ’ όπλο του απ’ το πρωί.

Πώς να του πω "Καλά Χριστούγεννα",

ευχές δε φθάνουν ως εδώ,

δρόμοι κλεισμένοι, τηλέφωνα κομμένα,

η σκέψη αρπάζεται απ’ το κλαδί της μνήμης,

μα να τρυπώσει δεν μπορεί στη μοναξιά του.

Μια μοναξιά που χτίστηκε σιγά σιγά

μ’ όλα τα υλικά και δίχως λόγια.

Κοντεύουνε ξημερώματα κι ακόμη

γυαλίζει τ’ όπλο του δίπλα στο τζάκι

με αργές κινήσεις σα να το χαϊδεύει.

Μένει στα δάχτυλα το λάδι

αλλά το χάδι χάνεται.

Θυμάται κυνηγετικές σκηνές

με αγριογούρουνα και χιόνια ματωμένα,

πριν γίνει θήραμα κι ο ίδιος

στην μπούκα ενός κρυμμένου κυνηγού,

που τον παραμονεύει αθέατος

αφήνοντας να τον προδίδουν κάθε τόσο

πότε μια λάμψη ��άνης,

πότε μια κίνηση στις κουμαριές

κι η μυρωδιά απ’ το βαρύ καπνό του.

Ξέρει καλά ότι κρατάει

μακρύκανο παλιό μπροστογεμές

γεμάτο σκάγια και μπαρούτι μαύρο.

Όταν αποφασίσει να του ρίξει

δε θα προλάβει πάλι να τον δει

πίσω απ’ το σύννεφο της ντουφεκιάς του.

Αν σκέφτεται στ’ αλήθεια κάτι τέτοια,

και δεν τον τιμωρώ εγώ μ’ αυτές τις σκέψεις,

πώς να πλαγιάσει και να κοιμηθεί.

Λέω να γίνω πατέρας του πατέρα μου,

ένας πατέρας που του έτυχε

σιωπηλό και δύστροπο παιδί,

και να του πω μια ιστορία

για να τον πάρει ο ύπνος.

Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά πάρε και τον πατέρα...

Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά

πάρε και τον πατέρα· απ’ τις μασχάλες πιάσ’ τονε

σα νά ’ταν λαβωμένος. Όπου πηγαίνεις τα παιδιά

εκεί περπάτησέ τον, με το βαρύ αμπέχωνο

στις πλάτες του ν’ αχνίζει.

Δώσ’ του κι ένα καλό σκυλί

και τους παλιούς του φίλους, και ρίξε χιόνι ύστερα

άσπρο σαν κάθε χρόνο. Να βγαίνει η μάνα να κοιτά

από το παραθύρι, την έγνοια της να βλέπουμε

στα γαλανά της μάτια, κι όλοι να της το κρύβουμε

πως είναι πεθαμένη.

Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά

πάρε κι εμάς μαζί σου, με τους ανήλικους γονείς,

παιδάκια των παιδιών μας. Σε στρωματσάδα ρίξε μας

μια νύχτα του χειμώνα, πίσω απ’ τα ματοτσίνορα

ν’ ακούμε τους μεγάλους, να βήχουν, να σωπαίνουνε,

να βλαστημούν το χιόνι. Κι εμείς να τους λυπόμαστε

που γίνανε μεγάλοι και να βιαζόμαστε πολύ

να μοιάσουμε σ’ εκείνους, να δούν πως μεγαλώσαμε

να παρηγορηθούνε.

| Μιχάλης Γκανάς | Γυάλινα Γιάννενα (1989) | Ποιήματα | εκδόσεις Μελάνι |

[globalviewgr]

«Φωτό – Γυάλινα Γιάννινα» /Βιργινία Χορµοβίτη /Έκθεση Φωτογραφίας

Το Σάββατο 10 Νοεµβρίου 2018, στις 19.00 εγκαινιάζεται η ατοµική έκθεση φωτογραφίας, µε τίτλο «Φωτό – Γυάλινα Γιάννινα» της Βιργινίας Χορµοβίτη στη L, a, Boutique και θα διαρκέσει µέχρι και τις 17 Νοεµβρίου.

Η έκθεση παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Μουσείο Αργυροτεχνίας στα Γιάννενα και τελεί υπό την Οργάνωση του Πολιτιστικού Ιδρύµατος του Οµίλου Τράπεζας Πειραιώς.

Η ιστορικός Τέχνης,Αννίτα…