#Αισθάνομαι

[romios-gr]

Τζέι Ντι Βανς: «Από τότε που έκανα το εμβόλιο για τον COVID-19 άρχισα να αισθάνομαι πολύ άσχημα – Αρρώστησα τουλάχιστον 5 φορές» Τη ζημιά που έπαθε από το εμβόλιο για τον COVID-19 περιέγραψε ο υποψήφιος αντιπρόεδρος με τους Ρεπουμπλικάνους Τζέι Ντι Βανς σε συνέντευξη που παραχώρησε στον Τζο Ρόγκαν. Όπως είπε ο Βανς απο τότε που έκανε το εμβόλιο για τον COVID έχει αρρωστήσει τις περισσότε... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/tzei-nti-vans-apo-tote-poy-ekana-to-emvolio-gia-ton-covid-19-archisa-na-aisthanomai-poly-aschima-arrostisa-toylachiston-5-fores/

[fandomchaosposts]

ώρα να gifαρω (πάλι) τον Αντώνη 😌

[fluffyprettykitty]

Είναι ωραία η θάλασσα γιατί κινείται πάντα κι αν έχεις βρει πολλές στεριές καμία δε σ'αράζει δώσ' μου για φιλοδώρημα τραγούδι με τη μπάντα είναι ωραία η θάλασσα γιατί με σένα μοιάζει.

[allo-frouto]

ειναι ωραιο να εκτιμας κατι ομορφο. σημασια εχει να εισαι χαρουμενη και να νιωθεις καθε μερα ομορφη <3

Ωραίο να το λέμε αλλά δύσκολο να το κάνουμε.

[loulouditouheimona]

Αισθάνομαι κουρασμένη τελευταία

Δεν έχω όρεξη για τίποτα

- Πως έγινα έτσι

[solmeister13]

Πρόσφατα έχασα τη γιαγιά μου

Είμαι 16 χρόνων και το μόνο που είχα ήταν το ζαχαροζυμενη και ειλικρινά σου οφείλω ένα ευχάριστω όχι μόνο για αυτό και για άλλα πολλά

Μας βοηθάς άπειρα και πρέπει να το γνωρίζεις solmeister - εφηβεία 1-0

Με κάνει να αισθάνομαι πολύ περήφανος το συ��κεκριμένο κομμάτι. Είναι σίγουρα μια απ' τις πιο ευάλωτες στιγμές μου καλλιτεχνικά και φοράω την πληγή με καμάρι, γιατί ξέρω πως εκείνη έτσι θα ήθελε.

[prasinoxaos]

πόσο ηλίθια νιώθω

κάθε που δείχνω όλο μου τον εαυτό

όταν δεν μου δείχνετε ούτε τον πλαστό σας

πόσο ηλίθια νιώθω

κάθε που υπεραναλύω τα λόγια σας

όταν δεν σας ενδιέφεραν ποτέ σας τα δικά μου

πόσο ηλίθια νιώθω

κάθε που αισθάνομαι ανθρώπους δικούς μου

ή έστω γνωστούς μου

όταν εκείνοι δεν με αισθάνονται ούτε καν ξένη

[psychotiko-epeisodio]

Κάποια μέρα,

Θα σε κοιτάζω δίχως να αισθάνομαι τίποτα για εσένα.

Θα περπατήσω δίπλα σου,σαν να μην μας πήρε ποτέ ο ύπνος αγκαλιά.

Και σαν να μην ξέρω τι αίσθηση έχει το φιλί σου.

Θα είναι λοιπόν,

Σαν να μην σε ερωτεύτηκα ποτέ.

Αυτό όμως που δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεπεράσω,

Ειναι το πόσο πολύ με πλήγωσες.

Τόσο που και οι πληγές να επουλωθούν,

Οι ουλές δεν πρόκειται να φύγουν.

[iamthefuckingproblem]

Τι κι αν χωρίσουνε οι δρόμοι μας

και δεν γυρίσεις πίσω σε εμένα ξανά

Θέλω να ξέρεις ότι πάντα θα σε σκέφτομαι,

ό,τι κι αν γίνει θα σ’ αγαπάω

Σ’ έχω συνέχεια στο μυαλό μου

όταν το βράδυ μεθυσμένος πάλι παραπατάω

Μέσα μου πονάω..

Μέσα μου πονάω…

Εμείς ταιριάζουμε ώρες ώρες,

όπως τα ποδήλατα κι οι άδειες κατηφόρες

όπως οι αστραπές με τις μπόρες,

όπως οι αγκαλιές με τις μητέρες όταν νιώθουν μόνες..

Τόσο αισθάνομαι ότι ταιριάζουμε ώρες ώρες!

[for-your-eyes-only-16]

Ξέρεις τι είναι το περίεργο;

Ότι ακόμη σε αναζητώ, σε σκέφτομαι και σε λαχταρώ.

Ωστόσο, πιο πολύ από όλα αναζητώ, σκέφτομαι, λαχταρώ και νοσταλγώ το πρώτο μας (μου) φιλί.

Θυμάμαι το πρώτο άγγιγμά σου, για να με φέρεις κοντά σου.

Θυμάμαι έντονα το τρέμουλο που είχα λίγο προτού με φιλήσεις για πρώτη φορά.

Θυμάμαι την αίσθηση του να αγγίζουν τα χείλη μου τα δικά σου.

Θυμάμαι την αίσθηση του να γεύομαι το φιλί σου.

Θυμάμαι κάθε άγγιγμ�� δικό σου, επάνω στο κορμί μου.

Και ξέρεις τι συνειδητοποίησα; Κάθε φορά που σκέφτομαι το πρώτο μας (μου) φιλί, αισθάνομαι το ίδιο τρέμουλο με τη στιγμή, λίγο προτού με φιλήσεις.

Κι όσο κι εάν με πλήγωσες, όσο κι εάν με διέλυσες, αν κάτι μου χάρισες και ήταν όμορφο, ήταν αυτή η στιγμή.

Η στιγμή που επιτέλους άγγιξαν τα χείλη μου τα δικά σου.

Δε με νοιάζει που για σένα δε σήμαινε κάτι αυτό το φιλί. Δε με νοιάζει που δεν ήταν όλα ακριβώς όπως τα είχα ονειρευτεί.

Σημασία για εμένα έχει ότι μοιράστηκα αυτή τη στιγμή μαζί σου. Με τον άνθρωπο που ήθελα να την μοιραστώ όσο τίποτα άλλο στον κόσμο.

Ξέρω ότι για αρκετό καιρό ακόμη θα σε αναζητώ, θα σε σκέφτομαι, θα σε λαχταρώ, θα σε νοσταλγώ και θα μου λείπεις.

Αλλά αυτό το φιλί, το πρώτο μας (μου) φιλί, θα είναι για πάντα χαραγμένο στην καρδιά και στο μυαλό μου.

Ο λόγος;

Το πρώτο μας (μου) φιλί, θα μου υπενθυμίζει όλα όσα δε μας άφησες να ζήσουμε και παράλληλα, όλα όσα ήθελα να ήμασταν εγώ κι εσύ, μαζί.

Το πρώτο μας (μου) φιλί, θα μου υπενθυμίζει ότι για μια μικρή στιγμή μαζί σου, ένιωσα πως έζησα ολόκληρή μου τη ζωή.

Το πρώτο μας (μου) φιλί, θα μου υπενθυμίζει ότι κάποτε υπήρξαμε εγώ κι εσύ, μαζί.

- Ejo

10.06.2024

[psisou-na-figeis]

"χορεύαμε και νόμιζα ότι ακούς την καρδιά μου που χτυπάει σαν τρελή. Νόμιζα ότι όλοι την ακούνε και ότι θα αναγκαζόμουν να αποκαλύψω πως αισθάνομαι για εσένα."

[fandomchaosposts]

συγγνώμη αλλά στην εργασία που έχω πολυμερή έτσι το βλέπω να καταλήγει

[justforbooks]

ΟΠΩΣ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΤΕΤΟΙΑ ΕΠΟΧΗ, παρακολουθώ πού και πού διάφορους φίλους – γνωστούς και αγνώστους – στα social media να επιδεικνύουν με γνήσια προσμονή και ανυπόκριτο ενθουσιασμό τα βιβλία που θα πάρουν μαζί τους στις διακοπές. Μιλάμε για πολλά βιβλία κατά κανόνα και συχνά για «βαριά» βιβλία, τόσο σε όγκο όσο και σε περιεχόμενο.

Δεν το κρίνω, ίσα-ίσα το σέβομαι και το θαυμάζω – γνωρίζω ανθρώπους που διαβάζουν πολλά βιβλία έτσι κι αλλιώς και περιμένουν πώς και πώς να διαβάσουν ακόμα περισσότερο στην παραλία. Απλά αναρωτιέμαι κάθε φορά πώς –και κυρίως γιατί– το κάνουν. Πώς μπορεί κανείς να συγκεντρώνεται στο μικρό κάδρο του ανοιχτού βιβλίου, που είναι πάντα το ίδιο (δύο σελίδες γεμάτες γράμματα) οπουδήποτε, είτε στο διαμέρισμα είτε στην παραλία, όταν υπάρχει το μεγάλο κάδρο –ο ουρανός, η θάλασσα, τα βράχια, το πολύτιμο τοπίο, οι άνθρωποι στα καλύτερά τους– ��ου μπορείς να το χαρείς μόνο για ένα δραματικά περιορισμένο διάστημα;

Όπως έλεγε και μια ψυχή, το διάβασμα –εννοώντας τη «συγκεντρωμένη» ανάγνωση– είναι για πολυθρόνες, για καναπέδες, για τέσσερις τοίχους.

Υπάρχουν και τα «ελαφρά» αναγνώσματα, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, αν είναι όμως να διαβάζει κανείς ό,τι να ‘ναι –υποκινούμενος συχνά από ένα είδους ψυχαναγκασμού–, καλύτερα να μη διαβάζει τίποτα και να εκμεταλλεύεται στο έπακρο οτιδήποτε έχει να του προσφέρει ο περίγυρος και το περιβάλλον.

Σε κάθε περίπτωση, το βέβαιο –για μένα– είναι ότι η παραλία ειδικά, και οι διακοπές γενικότερα, είναι από τα πιο ακατάλληλα μέρη για διάβασμα. Εννοώ, για να διαβάσεις κάτι ωραίο και σημαντικό, κάτι που απαιτεί και λίγο στοχασμό και μια στοιχειώδη (αυτο)συγκέντρωση. Στοιχεία που είναι δύσκολο να συντελεστούν με τον ήλιο στα μάτια (δεν αντέχω να διαβάζω με γυαλιά ηλίου, αισθάνομαι σαν κατάσκοπος που παριστάνει τον αναγνώστη), και με τόσους αντιπερισπασμούς τριγύρω, ιδανικούς και μη. Μ’ εκνευρίζουν όσο και τον καθένα οι ρακέτες και οι πάσης φύσεως κακοφωνίες, αλλά εξίσου σχεδόν μ’ εκνευρίζει η απαίτηση να είναι η παραλία –παραδοσιακά ένας τόπος ψυχαγωγίας– κάτι σαν ησυχαστήριο ή σαν βιβλιοθήκη.

Μικρότερος κάτι παραπάνω διάβαζα στις διακοπές, αλλά κυρίως επειδή αυτές ήταν μεγαλύτερες. Όσο πιο σπάνιες και πολύτιμες γίνονταν με τα χρόνια, τόσο ελαττωνόταν και το διάβασμα. Είχα βαρεθεί και να βλέπω να παραμορφώνονται ή ακόμα και να αποσυντίθενται πριν τα τελειώσω, από τον ήλιο, το νερό και οτιδήποτε άλλο (αντηλιακά, αλκοόλ, φαγητό) τα βιβλία που κουβαλούσα από παραλία σε παραλία.

Πλέον παίρνω μαζί μου ένα βιβλίο (άντε δύο) ανεξαρτήτως είδους αλλά χαμηλού «ρίσκου». Αν τραβήξει, τράβηξε. Αν βραχεί, βράχηκε, κάτι όμως που σπανίως συμβαίνει αφού συνήθως ξεχνάω να το πάρω μαζί μου στην παραλία, κι αν το πάρω, μένει κατά κανόνα προστατευμένο και αδιάβαστο στο σακίδιο.

Νοσταλγώ όμως λίγο εκείνα τα βιβλία που επέστρεφαν ημιδιαλυμένα από τη σκληρή θητεία που τους είχα επιφυλάξει στα χαρακώματα των διακοπών και κατόπιν λειτουργούσαν ως κειμήλια μεγάλων και αξέχαστων καλοκαιριών 🌊🌞🍉🤿

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[mauradusus]

ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ

Κάποιες φορές αισθάνομαι

σαν μια φτωχή πλαγιά

κι άλλες σαν βουνό

με διαδοχικές κορυφές,

κάποιες φορές αισθάνομαι

σαν ένας γκρεμός

κι άλλες σαν ένας ουρανός

γαλάζιος αλλά μακρινός

κάποιες φορές κάποιος είναι

όπως πηγή ανάμεσα στα βράχια

κι άλλες σαν δέντρο

με τα εναπομείναντα φύλλα του

όμως σήμερα αισθάνομαι μόλις

σαν άυπνη λίμνη

με μια προβλήτα

χωρίς σκάφη

μια λίμνη πράσινη

ακίνητη υπομονετική

ταυτισμένη με τα φύκια της

τα βρύα της τα ψάρια

ήρεμος μες στη σίγουρη πεποίθησή μου

πως κάποιο ένα απόγευμα

θα ζυγώσεις και θα κοιταχτείς

θα κοιταχτείς καθώς με κοιτάς.

-Μάριο Μπενεντέτι

[polyxrwmhpsyxh]

κάποιες μέρες αισθάνομαι πως είμαι ρομπότ και άλλες πεταλούδα

[o-monaxikos]

-1,2,3,4,5,6,7,8,9....

-Τι μετράς?

-Τα λάθη μου μετράω

-Πολλά δεν είναι?

-Ναι είναι πάρα πολλά...

-Γιατί είναι τόσα πολλά?

-Γιατί τολμάω φίλε μου...γιατί κινούμαι...γιατί ενεργώ...

Γιατί αναπνέω...γιατί ονειρεύομαι...γιατί επιθυμώ...

Γιατί νιώθω και αισθάνομαι δυνατά...γιατί πλημμυρίζω την ψυχή μου με εικόνες και το νου μου μνήμες

Γιατί περπατάω με το κεφάλι μου ψηλά...γιατί με κρίνω και με συγχωρώ.

Γιατί θυμώνω...γιατί ποθώ...γιατί αγαπώ και...γιατί ερωτεύομαι.

Γιατί πολεμάω και προσπαθώ...γιατί ζω!!!

-Δηλαδή μόνο οι νεκροί και οι ζωντανοί νεκροί δεν κάνουν λάθη?

-Όχι φίλε μου...Οι ζωντανοί νεκροί κάνουν το μεγαλύτερο λάθος και το π��ο ασυγχώρητο από όλα...

-Ποιο?

-Δεν...!!...Δεν νιώθουν...δεν ζουν!!!