#ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ | Explore Tumblr Posts and Blogs

thebeardednightowl · 4 years

Photo

Μελάνθη ⸸ Ο Εξορκισμός | Zed Belinsky

Artwork by Paige Hanlon

Περαν του ηχου απ' το ελβετικο εκκρεμες πανω απο το γραφειο μου, η σιωπη στο δωματιο ηταν εκκωφαντικη. Οι δυο ιερεις ακινητοι στις δερματινες πολυθρονες, να περιμενουν την απαντηση μου. Λιγο πιο πριν μου ειχαν ανακοινωσει την επειγουσα τους απαιτηση.

Σταθηκα διστακτικος...

Η αναμειξη της εκκλησιας σε ψυχιατρικα θεματα συνηθως ειχε την ταση να εκπυρσοκροτει, σαν παλιο περιστροφο που σου εκρήγνυται στα χερια.

Μαζι συμβιωναμε και οι τρεις, στο ιδιο πρεσβυτέριο. Γευματιζαμε στα ιδια τραπεζια και τελουσαμε λειτουργιες στον ιδιο οικο λατρειας. Ηταν κατι παραπανω απο αδερφια για μενα, θα εκανα τα παντα γι'αυτους. Αλλα και παλι, αυτη ηταν μια πολυ δυσκολη αποφαση. Σηκωθηκα απο το γραφειο και βαδισα σκεπτικα προς το παραθυρο, ριχνοντας μια κοφτη ματια στο ρολοι. Η ωρα ηταν περασμενη. Ενα χαλκινο αγαλματιδιο στεκοταν στη κορυφη του εκκρεμους, ενας αγγελος με το ξιφος του προτεταμενο. Περιμενε και αυτος, επισης μια απαντηση.

"Και ειστε απολυτα βεβαιοι γι 'αυτο..."

Τους ρωτησα απο τη θεση μου στο παραθυρο, τα χερια μου πισω απο την πλατη και το βλεμμα μου να ατενιζει τον οριζοντα. Παρατηρουσα τον ναο. Ενα παλιο, μεσαιωνικο οικοδομημα, παλαιοτερο και απο την ιδια μας την μκρη πολη, ανεγερμενο απο τους πρωτους αποίκους πριν περασει στην ιδιοκτησια των καθολικων, μια κληρικη υπερδυναμη που δεν ειχε καμια ανοχη για ανυποστατες φημες και επιστημονικοφανεις απατες...

"Απολυτα. Οι πηγες μου ειναι ακρως αξιοπιστες, ο γιατρος με διαβεβαιωσε."

Μου απαντησε ο πατερ Μαρκος απο την πολυθρονα.

"Εμπιστευομαστε απολυτα την κριση του..."

Συμπληρωσε ο νεοτερος ιερεας, ο πατερ Ματθαίος, γνεφωντας μου καταφατικα.

Έχει να τελεστεί εξορκισμος σε αυτα τα μερη απο το 1974. Για περισσοτερα απο 40 ετη η Αββυσος παρεμενε σιωπηλη, μελετουσε τις κινησεις μας, απεφευγε καθε ιχνος εντοπισμου και φυσικα επαναπαυοταν χαιρεκακα στην παρακμη μας. Οι ενοριες εξακολουθουν να σφραγιζουν τις θυρες τους και οι πιστοι μας γυρνουν τις πλατες απογοητευμενοι, καθως η Αββυσος προετοιμαζει την αντεπιθεση. Μεσα σε μια μονο δεκαετια, τα νουμερα των πιστων αποδεκατιστηκαν, οι ανθρωποι εχασαν την ελπιδα τους στο Θεο. Οι Κυριακατικες συγκεντρωσεις εχουν καταντησει μιζερες συναθροισεις ελαχίστων...

Εαν η συγκεκριμενη περιπτωση ήταν ακομα ενα ατομο που επασχε απο ψυχωση, τοτε η παρεμβαση μας θα ηταν και η τελειωτικη μας ηττα. Θα αναγκαζομασταν ο Μαρκος, ο Ματθαιος και εγω, να εγκαταλειψουμε πληρως την ενορια αλλα και ολοκληρη την πολη απο την κατακραυγη που θα ακολουθουσε...

"Σ'ακουμε πατερ... Περιμενουμε την απαντηση σου."

Με ρωτησε ο Ματθαιος. Ο Ματθαιος ηταν ενας αρκετα νεος ιερεας, γυρω στα 35, αλλα οι ικανοτητες του μας ηταν πολυτιμες. Ηταν ευλογημενος με το δωρο της ενορασης. Μπορουσε να διακρινει και να εντοπισει πραγματα κρυφα, πραγματα αορατα στον φυσικο μας κοσμο.

Αναστεναξα βαρια, τα θελω μου να αντικρουονται. Ημουν σιγουρος ποια θα ηταν η απαντηση μου, η περιγραφη τους δεν χωρουσε αμφιβολια.

Μοχθηρη και απανθρωπη φιγουρα... Πυκνο μαυρο τριχωμα σε ολο του το κορμι... Πλατια κερατα να ξεπροβαλλουν απο το κρανιο του...

Αυτα μας ειχε μεταφερει ο ψυχιατρος, η πηγη του Μαρκου. Προσπαθησα να χαλαρωσω λιγο το κολαρο στο λαιμο μου, ηταν μουσκεμα και σφιχτο, λες και στενευε ολο και πιο πολυ οσο περνουσε η ωρα. Κοιταξα παλι το αγαλματιδιο του αγγέλου πανω στο ρολοι. Αυτη την φορα ηταν ετοιμος για μαχη.

Το ιδιο ημουν και γω.

Αδειοδώτησα τον εξορκισμο. Φανηκαν και οι δυο να ανακουφιζονται. Ηταν συνηθως μια μακρια διαδικασια που περιελαμβανε επαφη κατ'ευθειαν με το Βατικανο, αλλα εδω η κατασταση πιεζε αφορητα. Επρεπε να δρασουμε ευθυς αμεσως. Επρεπε να κινησω μηχανισμους και να παρω αποφασεις υπογειως. Επρεπε να το κανω για τα αδερφια μου. Για την Μελανθη Α*****, την αθωα κοπελα που υπεφερε. Για το καλο ολων μας.

Ζητησα απο τον Ματθαιο να με βοηθησει στην τελεση αυτου του επικινδυνου μυστηριου. Επιδοθηκαμε σε εξαντλητικη νηστεια για τρια συνεχη μερονυχτα, οπως μας υποδυκνειε η χριστιανικη μας παραδοση αιωνων. Επρεπε να αποφορτισουμε, οι λογισμοι μας να καθαρισουν και να ειμαστε διαυγεις και ικανοι να κερδισουμε απευθειας το προβαδισμα εναντια στα ψευδη και τις χειριστικες βρωμιες της Αββυσου, ειδικα απο ενα πιθανως ισχυροτατο ων προερχομενο απο εκει. Οι Αβυσσαιοι προτασσουν αρνήσεις και ο δολος κυριαρχει τα λεγομενα τους. Προσπαθουν να διαβρωσουν τις νοητικες σου αμυνες και να κανουν τον ψυχισμο σου να καταρευσει. Η κοπελα υπο τον ελεχγο του, η Μελάνθη, ανοιξε την συνειδηση της ανυποψιαστα, προσκαλεσε τον δυναστη της αυτοβουλως και εν αγνοια. Και οταν η προσβολη επετευχθη, ο Αββυσαιος αρχισε να την χειραγωγει σαν μαριονεττα, αναλογα με τις δικες του βουλες. Θα χρειαζοταν μεγαλο ψυχικο σθενος για να αποβαλουμε αυτο το παρασιτο απο μεσα της, και ακομα και σε περιπτωση επιτυχιας, αμφεβαλλα για το αν η Μελανθη θα καταφερνε ποτε να ξεπερασει πληρως αυτο που της συνεβη, ειτε σωματικα, ειτε ψυχικα...

Αλλα ειχα πιστη, και ειχα ελπιδα. Διοτι μεσω του παντοδυναμου... τα παντα ειναι δυνατα.

Τα προβληματα ξεκινησαν την ωρα που ειμασταν σχεδον ετοιμοι να φυγουμε. Τοποθετουσα τα απαραιτητα στο χαρτοφυλακα μου, εναν μεγαλο μεταλλικο σταυρο, ενα ξυλινο ροζάριο απο την Σλοβακία, νερο καθαγιασμενο πριν απο μερικες ωρες και εναν τομο της αγίας βιβλου οταν ακουσα φωνες απ'έξω. Βγηκαμε με τον Ματθαιο γρηγορα, οι χαρτοφυλακες μας στα χερια, και διαπιστωσαμε αμεσως τι ειχε συμβει. Και τα τεσσερα λαστιχα του αμαξιου, ηταν σκισμενα. Αυτο δεν ηταν συμπτωση. Το ηξερα βαθια μεσα μου οτι καποιος ηθελε να μας καθυστερησει. Καποιος προσπαθουσε να μας αποτρεψει απο την τελεση του μυστηριου...

Πριν ο Ματθαιος πανικοβληθει, τον επιασα δυνατα απο τον ωμο και του υπενθυμησα καποια λογια απο τις γραφες.

"Η καρδια του ανθρωπου βουλευεται την οδον, αλλα ο Κυριος διευθυνει τα βηματα του. Θα βρεθουμε κοντα της, το συντομοτερο δυνατον."

Ο Ματθαιος παρεμεινε σοβαρος, σφιγγοντας δυνατα το σταυρο που κρατουσε στη γροθια του.

Το νοσοκομειο στο οποιο βρισκοταν η Μελανθη A*****, ηταν περιπου τεσσερα χιλιομετρα απο δω. Θα μπορουσαμε να παμε περπατωντας, αλλα ετσι θα σπαταλουσαμε ενεργεια, ενεργεια πολυτιμη για αυτο που θα ακολουθουσε. Ο Ματθαιος προτεινε να παρουμε το λεωφορειο, θα μας αφηνε ακριβως εξω απο την πυλη του νοσοκομειου. Χρησιμοποιοντας την ικανοτητα του, ειπε οτι αυτη ηταν η πιο ασφαλης μας επιλογη. Παρ'ολα αυτα, προσευχομουν για μια ασφαλη διαδρομη.

Εικοσι λεπτα αργοτερα, στεκομασταν διπλα διπλα με τον Ματθαιο εξω απο την πυλη του νοσοκομειου. Η οψη του κολοσσιαιου τσιμεντενιου οικοδομηματος, μας προκαλεσε δεος και ανυσηχια. Μαυρα συννεφα απο τα νοτια ειχαν αρχισει να πυκωνουν απο πανω μας και εκατονταδες μαυρα κορακια απο ολη την περιοχη πετουσαν σε κυκλικους σχηματισμους πανω απο την οροφη του κτηριου. Ερχοταν καταιγιδα...

"Λες να ξερουν... λες να γνωριζουν?"

Με ρωτησε ο Ματθαιος χωρις να γυρισει το βλεμμα του, τα ματια του κολλημενα στην μεταλλικη εισοδο του κτηριου.

"Ολοι αυτοι οι ανθρωποι... Λες να ξερουν για τον πολεμο που μενεται εδω και χιλιετιες? Το πολεμο μεταξυ του καλου και του κακου?"

Τον κοιταξα σιωπηλα πριν μπουμε αποφασισμενοι στα επειγοντα.

Καθως περπατουσαμε, νοιωθαμε τα ματια στους διαδρομους να καρφωνονται πανω μας. Με την ψηλη μου κορμοστασια, το κοντρα ξυρισμενο μου κεφαλι και το διαπεραστικο, γκριζο βλεμμα μου, εμοιαζα πιο πολυ με πληρωμενο εκτελεστη που ειχε ημιαυτοματο στο χαρτοφυλακα του, παρα για ανθρωπο του θεου με τα φαινομενικα αθωα πραγματα που κουβαλουσε, πραγματα που θα ειχαν πολυ μεγαλυτερη επιδραση κατα των δυναμεων της Αββυσου απο εκατονταδες σφαιρες των εννέα χιλιοστων.

Η γραμματεας στο γκισε μας κοιταξε καχυποπτα. Της ειπα για τον λογο της αφιξης μας, για την Μελανθη. Το βλεμμα της αλλαξε απο καχυποπτο σε ανυσηχο. Καταλαβε απ'ευθειας για ποιαν ασθενη μιλουσα. Ολοι γνωριζαν πλεον για την Μελάνθη Α*****, για τον φραστικο ωχετο που ξερνοβολουσε καθε ωρα και στιγμη, για τις επιθεσεις και τα βιαια επισοδεια που συνεχεια προκαλουσε σε νοσηλευτες και νοσηλευομενους, για τις δαγκωματιες που στολιζαν πλεον τα χερια του οποιουδηποτε προσπαθουσε να την πλησιασει, για το κοριτσι που τραγουδουσε μεγαλοφωνα καθ' ολη τη διαρκεια της νυχτας... καθε νυχτα, για το κοριτσι του οποιου το δωματιο μυριζε σαπιο κρεας συνεχως...

"Αυτην ακριβως... Που μπορω να την βρω?"

Ενας σεκιουριτας μας οδηγησε στον ανελκυστηρα για να ανεβουμε στην ψυχιατρικη πτερυγα. Οταν φτασαμε, αρχισαμε να διερχομαστε απο αρκετα σημεια ελεγχου, παρομοια με αυτα που καποιος θα συναντουσε σε μια φυλακη. Εννοιωθα την δυσφορια μεσα μου να γινεται ολο και πιο εντονη σε καθε τετοια πυλη που εισερχομασταν. Η μονιμη φυλακιση ηταν μια εμφυτη μου φοβια, και μια αποδειξη του ποσο αποτυχημενη ηταν η ανθρωπινη κοινωνια γενικοτερα. Κανεις μας σε αυτο το κοσμο δε γεννηθηκε για να φυλακιζεται πισω απο καγκελα. Προσπαθησα να μη το σκεφτομαι, επρεπε να συγκεντρωθω...

Η ψυχιατρικη πτερυγα ειχε την κλασσικη οσμη των νοσοκομειων. Ολα αποστειρωμενα, ολα καθαρα, το νοσηλευτικο προσωπικο να φροντιζει ανελλειπως καλυπτοντας τα ιχνη των πολυαριθμων ψυχων που κατεληγαν εκει σε καθημερινη βαση. Ο διαδρομος ηταν μακρυς και αδειος, εκτος απο μερικα ατομα συγκεντρωμενα στο βαθος. Φαινοντουσαν αναστατωμενοι, τα λεγομενα τους εντονα. Ενας τους εκοβε ανγχωμενες βολτες λιγο πιο περα, μονολογοντας εμμονικα. Πλησιαζοντας τους, διακριναμε ζωγραφιες και μουτζουρες στους τοιχους απο τους ασθενεις κατα την διαρκεια της θεραπειας. Ηταν ολες αρκετα παρομοιες, προχειρα ανθρωπακια απο γραμμες που χαμογελουσαν, με φρασεις οπως "ειμαι χαρουμενος" και "ολα μια χαρα" γραμμενες ατσαλα απο πανω...

"Δεν εχει αερα εδω, δυσκολευομαι να ανασανω..."

Μου ειπε ο Ματθαιος. Ειχε δικιο, και γω δυσκολευομουν. Η ατμοσφαιρα στο διαδρομο ηταν πηχτη και ζοφερη. Καθως πλησιασαμε τους συγκεντρωμενους, μερικα κεφαλια γυρισαν και μας αντικρυσαν με προσμονη.

"Ειμαστε απο την εκκλησια. Ψαχνουμε την Μελανθη A*****."

Τους ειπα, πριν μας υποδεχτουν με καλοσορισματα και χειραψιες. Τα προσωπα τους ηταν εξαντλημενα. Σημερα ηταν η τεταρτη μερα διαμονης της Μελανθης στην πτερυγα, και απο τις εκφρασεις στα μουτρα τους, τους ειχε ηδη κανει τη ζωη, κυριολεκτικα κολαση.

Ενας νοσηλευτης με πολλα τατου στα χερια αρχισε να με ενημερωνει. Μου ειπε για τις εξτρα φωνες ανθρωπων που ακουγε να ερχονται μεσα. Μου ειπε για τα τρια σταθερα χτυπηματα στην πορτα του θαλαμου της καθε βραδυ λιγο μετα τις τρεις. Μου ειπε για την προστυχη γλωσσα της...

Οι Αββυσαιοι ειναι γνωστοι για την βλασφημια τους. Τα τρια χτυπηματα ειναι ενδειξη περιφρονυσης προς την αγια τριαδα. Θα πουν και θα κανουν οτιδηποτε αντιτασσεται στο Θεο.

"Μπαινουμε μεσα, πρεπει να την δουμε τωρα. Ακουστε με προσεκτικα, κανεις σας και για κανεναν λογο δεν επιτρεπεται να μπει στο δωματιο. Η πορτα πρεπει να παραμεινει κλειδωμενη."

Οι γιατροι με κοιταξαν ολοι ανεκφραστα. Δεν ηταν συνηθισμενοι να περνουν εντολες απο αλλους, ειδικα απο ιερεις...

"Ωπα, ωπα... Ειναι ναρκωμενη, Πατερ..."

Μου ειπε ενας νοσηλευτης αμηχανα.

"Τι νομιζεις οτι θα καταφερεις εκει μεσα? Θα ειναι off για τουλαχιστον δυο ωρες ακομα..."

Τον αγνοησα, δεν υπηρχε χρονος για αμφιβολιες. Μπηκαμε βιαστικα μεσα κλειδωνοντας πισω μας.

Το δωματιο ηταν σκοτεινο. Ειχα διαβασει στην αναφορα της οτι τα φωτα την αποδυναμωναν. Το ερμηνευαν ιατρικα ως παραλυτικες ημικρανιες, αλλα ο πραγματικος λογος ειναι οτι οι αποκρυφιστικες ενεργειες ευδοκιμουν αποκλειστικα στην απουσια του φωτος. Το σκοταδι τον ετρεφε, τον εκανε ισχυροτερο...

Ανοιξα το μικρο φως στο κομοδινο και κοιταξα την κοπελα στο κρεββατι. Ηταν ξαπλωμενη ανασκελα, τα χερια και τα ποδια της δεμενα με τριχιες απο τις ακρες του κρεββατιου. Καποιος της ειχε σκεπασει το κεφαλι με ενα ειδικο πλεγμα για να μη μπορει να φτυνει. Το στηθος της ανεβοκατεβαινε αργα. Κοιμοταν βαθια, τα ηρεμιστικα την ειχαν ριξει σχεδον σε κομμα. Εγνεψα σιωπηλα στο Ματθαιο και ανοιξα ηρεμα το χαρτοφυλακα. Εβγαλα απο μεσα το μεταλλικο σταυρο και πλησιασα την κοπελα πολυ προσεκτικα.

Θα χρησιμοποιουσα ενα απο τα αρχαιοτερα τεχνασματα, τελειοποιημενο απο τους πρωτους ιερεις της παλαιας διαθηκης. Θα γλυστρουσα το σταυρο πισω απο την πλατη της, ο Αββυσαιος θα αναγκαζοταν να αντιδρασει. Οταν το που το μεταλλο ηρθε σε επαφη με την πλατης της, η κοπελα αρχισε να δυσανασχετει και τρεμει. Βογγηξε απο το πονο και γυρισα να αντικρυσω το Ματθαιο με ανυσηχια, του οποιου τα ματια ανοιξαν αποτομα απο φοβο. Γυρισα παλι να κοιταξω τη Μελανθη. Το κεφαλι της ειχε τωρα στριψει αποτομα στα δεξια, τα ματια της ορθανοιχτα να με κοιτουν με δολοφονικο μισος. Ακομα και μεσα απο το πλεγμα, μπορουσα να τα διακρινω πεντακαθαρα, σαν δυο καταμαυροι λιθοι να γυαλιζουν πισω απο τα βλεφαρα της,

"Τι κανεις ρε μαλακα..."

Μου γρυλλισε προσπαθωντας να ελευθερωθει, αλλα οι τριχιες την κρατουσαν ακινητοποιημενη. Εκανα ενα βημα πισω και μετα τεντωθηκα επιθετικα μπροστα, στεκομενος ακριβως απο πανω της.

"Ποιος εισαι? Το ονομα σου!"

Τοτε γυρισε το κεφαλι της απο την αλλη και αρχισε να γελαει. Την πλησιασα επιτοπου και της κολλησα το σταυρο στο προσωπο, φωναζοντας...

"In nomine dei, et omnium sanctorum! ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ! ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ!!!"

"Πε--πετρακης--Πετρος... Πε--ΠΕΤΡΟΣ! Πα--παρτη μαλακία απο μπροστά μου, νγκγγγ... και σβησε τ-το γαμημενο το φως!!!"

"Σκασε σιχαμα της αββυσου... τον εσταυρωμενο θα τον τρεμεις! Γιατι βρισκεσαι εδω? ΛΕΓΕ!"

"Γαμιεσαι πουτανας γιε! ΜΠΑΣΤΑΡΔΕ ΝΑΖΟΡΑΙΕ!!!"

Ουρλιαξε, η φωνη της αποκοσμη, πριν φτυσει προς τη κατευθυνση του σταυρου που κρατουσα, φλεμματα να απλωνονται στο προσωπο της μετα την προσκρουση με το πλεγμα που φορουσε. Τοτε ηρεμησε ξαφνικα και η φωνη της μαλακωσε...

"Γιατι μου μιλας ετσι... τι χαζομαρες ειν'αυτες... Δε σου εκανα τιποτα... ειμαι απλα αρρωστη και μπερδεμενη, δε θελεις να με βοηθησεις?"

Προβληματιστηκα για λιγο, το σωμα μου να χαλαρωνει μετα απο τα λογια της και ενω εβλεπα φοβο στο βλεμμα της, την ειδα να το στρεφει αργα προς το σταυρο που κρατουσα καθως ενα αργοσυρτο χαμογελο αρχισε να τεντωνει τα σκισμενα της χειλη...

"ΑΑΑααα..."

Ξεφωνησα καθως εννοιωσα την παλαμη μου να καιει και ο σταυρος μου επεσε στο πατωμα. Ειδα το ατσαλι του να πυρωνει και να ακτινοβολει πριν αρχισει να λειωνει και να απλωνεται σαν λαβα στα πλακακια...

"Τι εγινε καργιολη...? Σε καψε ο χριστούλης σου? Χεχεχεε..."

Δεν υπηρχε πλεον καμια αμφιβολια. Ο εξορκισμος επρεπε να ξεκινησει ευθυς αμεσως.

Κοιταχτηκαμε με το Ματθαιο και ανοιξαμε αμεσως τους χαρτοφυλακες μας. Τον ειδα να φοραει το μωβ του επιτραχηλιο πριν περασω και το δικο μου στους ωμους, οχι ομως πριν το ακουμπησω ευλαβικα στα χειλη μου. Ο Ματθαιος εβγαλε το φυαλιδιο με τον αγιασμο και εγω σηκωσα την δερματοδετη μου βιβλο σφιχτα στις παλαμες, πριν σταθουμε σιωπηλοι πανω απο την κοπελα...

“In nomine Patris, et Filii et Spiritus Santcti. Defende nos in proelio, contra nequitiam et insidias diaboli esto praesidium..."

Αρχισα να επικαλουμαι τα θεια. Ειχα ηδη τελεσει αρκετους εξορκισμους κατα την διαρκεια την ιεροσυνης μου. Καθε φορα που τα πρωτα λογια αντηχουσαν, πλημμυριζα αυτοματα απο θεικη ισχυ. Αυτη την φορα ομως, δεν εννοιωθα τιποτα. Και καθως συνεχιζα να απαγγελω, το βλεμμα μου γυρισε προς την Μελανθη. Η κοπελα δεν εδεχνε ιχνος αντιδρασης στην προσευχη. Φαινοταν σαν να επληττε. Τα λογια μου αρχισαν να σβηνουν και τοτε την ακουσα να γελαει...

"Χαχα... Τρεις φρασεις στα λατινικα και κατι εγινε... Εισαι εντελως ηλιθιος ρε?"

Ειχε δικιο... Τα λογια της προσευχης δεν ειχαν κανεναν αντικτυπο πανω της...

"Η Θεα σου σ'εγκατελειψε!"

Θεα? Τι εννοουσε? Το ηξερα οτι με το να δωσω βαση σε ψευδη και στην προθεση της για προστυχες συκοφαντιες θα γινομουν ευαλωτος. Επρεπε να την αγνοησω, επρεπε να συγκεντρωθω και να ξαναπροσπαθησω..

"Φυγε σιχαμα! Αφησε την ησυχη!"

Ακουστηκε ξαφνικα η φωνη του Ματθαιου απο διπλα μου, πριν την λουσει με το νερο που κρατουσε, η κοπελα να ουρλιαζει καθως το δερμα της τσιτσιρισε στην επαφη μαζι του, γεμιζοντας πληγες και αιμορραγοντας αυτοματα...

"ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΡΕ?"

Τοτε τα δεσμα της λυθηκαν αποτομα, υποχωρωντας απο τους καρπους της σαν τρεμμαμενα φιδια. Εβγαλε το πλεγμα απο το προσωπο της και ανασηκωθηκε καθιστη, το βλεμμα της γεματο μισος και καρφωμενο στον Ματθαιο...

"Δεν επρεπε να το κανεις αυτο, ανθρωπακι..."

Ειπε πριν σηκωσει το ενα της χερι, ο Ματθαιος να πιανει αυτοματα το λαιμο του με αγωνια, τα ματια του να γουρλωνουν, η ανασα του να πιανεται. Τοτε η Μελανθη σηκωσε αργα το χερι της προς τα πανω και αντικρυσα με φρικη τα ποδια του να χανουν την επαφη με το δαπεδο πριν αρχισει να αιωρειται στη μεση του δωματιου, το σωμα του να συσπαται, το λαρυγγι του να πνιγεται.

"Θα Την συναντησεις πρωτος λοιπον..."

Τον ειδα να εκτοξευεται προς το σφραγισμενο παραθυρο σαν αψυχη μαριονετα, το σωμα του να διαπερνα τα τζαμια και το συρματινο προστατευτικο πλεγμα πριν βρεθει στο βροχερο κενο απ'εξω...

"ΟΧΙ! ΜΑΤΘΑΙΕ!!!"

Ουρλιαξα τρομοκρατημενος πριν τρεξω στο παραθυρο και σκυψω προς τα κατω, αντικρυζοντας το αψυχο τσακισμενο σωμα του φιλου μου να κειτεται σε μια μικρη λιμνη αιματος στο τσιμεντενιο προαυλιο του νοσοκομειου. Εσφιξα τα δοντια μου απο την οργη, τα ματια μου να δακριζουν...

"Εισαι σιγουρος οτι θες να μου γυρισεις την πλατη...?"

Εννοιωσα τις τριχες στο σβερκο μου να σηκωνονται, η ανατριχιλα να με μουδιαζει. Ειχα παραλυσει απο τον φοβο. Δεν ειχα ποτε ξαναβιωσει κατι παρομοιο, ο Αββυσαιος μεσα στη Μελανθη ηταν πανισχυρος. Εννοιωσα να αδειαζω, η αυτοπεποιθηση και οι δυναμεις μου να εξασθενουν. Η κοπελα ειχε δικιο, με ειχε οντως εγκαταλειψει...

Η Μελανθη σηκωθηκε αφυσικα απο το κρεββατι, το τεντωμενο σωμα της να ορθωνεται σαν σανιδα ξυλου πριν τα καταμαυρα της ματια καρφωθουν πανω μου, η εκφραση στο προσωπο της μοχθηρη.

"Θελεις να ακουσεις τον ηχο της αβυσσου?"

Πριν προλαβω να απαντησω την ειδα να ανοιγει το στομα της διαπλατα, η κατω της γναθος σχεδον να εξαρθρωνεται οπως ενος φιδιου πριν καταπιει το θυμα του ζωντανο, καθως εκκωφαντικες κραυγες αγωνιας χιλιαδων ψυχων ξεχυθηκαν απο το λαρρυγι της και αρχισαν να μου τρυπουν τα αυτια.

Ο ηχος ηταν φρικτος, αρρωστημενος. Προσπαθησα να καλυψω τα αυτια αλλα οι παλαμες μου δεν εκαναν τιποτα, καθως εννοιωθα τις κραυγες να παγιδευονται στο κεφαλι μου.

Τοτε εκλεισε το στομα της και ο ηχος σταματησε, πριν αρχισει να ξαναμιλα...

"Η ψευδαισθηση του πολιτισμου σας τελειωσε, Πατερ... Καμια προκατασκευασμενη συνειδηση και κανενας τυφλος κανονας ηθικης, δε μπορει να σταματησει την επελαση του πραγματικου σκοταδιου... που κρυβετε ΟΛΟΙ μεσα σας..."

Αρχισε να σηκωνει αργα τα χερια δειχνοντας προς ολες τις κατευθυνσεις...

"Τα χωματα σας μας ανηκουν, οι ουρανοι σας μας ανηκουν... ΟΛΑ μας ανηκουν... Κανατε την διαδοχη μας τοσο ευκολη... Τα δαση σας θα τυλιχτουν στις φλογες και τα ποταμια σας θα στερεψουν... Οι λεγεωνες μας ερχονται... Θα σας βιασουμε τις ψυχες και θα βεβηλωσουμε οτιδηποτε αθωο εχει μεινει σ'αυτη την ενδοξη διασταση που η βρωμιαρα σας μας στερησε... Συμβαινει ηδη... Οσοι κινουν τα νηματα, οσοι πέρνουν τις αποφασεις για τις ζωες σας... βρισκονται ΗΔΗ κατω απο την επιροη μας... Οι λεφταδες σας, οι κυβερνητικοι σας... ακομα και οι ρασσοφοροι σας... ΟΛΟΙ μας υπηρετουν πια. Εμεις τους υποκινουμε, εμεις τους εξουσιαζουμε... οι φλογες της Αββυσου θα τα απολυμανουν ΟΛΑ!"

"Δε ξερεις τι λες! Τιποτα δεν μπορει να υπαρξει χωρις ισσοροπια μεταξυ καλου και κακου!"

"Χαχα... Γαμημενε υποκριτη... Η θρησκεια σου δεν ειναι παρα ενα μαντρι για αβουλα κρεατα που δεν μπορουν να κρινουν πως να συμβιωνουν και χρειαζονται κανονες και εντολες... Αξιολυπητη υπαρξη... Δεν υπαρχει καλο και κακο, Πατερ... Υπαρχουν μονο ενστικτα και βια, υπαρχει μονο η θεληση για πραγματικη ζωη... Η ανθρωπινη φυση συναρμολογηθηκε απο το σκοταδι Της... και θα ειναι για παντα γεματη απ'αυτο..."

"Σταματα! Λες ψεμματα!"

"Να... ασε με να σου δειξω τι εννοω..."

Μου ειπε γελωντας πριν πηδηξει αποτομα απο το κρεββατι στο πατωμα, πεφτωντας στα τεσσερα σαν αγριο ζωο, το κεφαλι της να γυρναει αποτομα προς το μερος μου. Αρχισε να με πλησιαζει αργα, σαν αρπακτικο που εχει στριμωξει την λεια του, δαγκωνοντας χαιρεκακα τα χειλη της καθως σερνοταν. Εκλεισα τα ματια μου τρομοκρατημενος και αρχισα να προσευχομαι χαμηλοφωνα.

Η δυσωδια της σηψης γινοταν ολο και πιο εντονη οσο με πλησιαζε. Συνεχιζα να προσευχομαι νοιωθωντας την παγωμενη της ανασα να μου χαιδευει το προσωπο. Και οταν ανοιξα διστακτικα τα ματια, δυο καταμαυρες μπαλες με κοιτουσαν σε αποσταση αναπνοης.

Τοτε σηκωσε το χερι της αποτομα και με μια αστραπιαια κινηση, εκτοξευσε το δαχτυλο της προς το μετωπο μου.

Και οταν οι σαρκες μας ηρθαν σε επαφη, εχασα τις αισθησεις μου...

Και ολα ξεθωριασαν...

3 notes · View notes

spoilersgr · 4 years

Link

https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=362303338260928&id=100034437944878 Η είδηση βγαίνει από την σελίδα στο facebook του δικηγόρου, Νίκου Αντωνιάδη. “ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ !! ___________________ Η ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΑ ΑΘΗΝΩΝ ΔΙΕΤΑΞΕ ΠΡΟΚΑΤΑΡΚΤΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΚΩΣΤΑ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ , ΓΙΑ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΜΕΤΡΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΛΗΨΗ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ (ΑΡΘΡΟ 285 ΠΟΙΝΙΚΟΥ ΚΩΔΙΚΑ) , ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΓΙΑ ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ (ΑΡΘΡΟ 259 ΠΟΙΝΙΚΟΥ ΚΩΔΙΚΑ) , ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΟΧΗ ΤΗΣ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΒΙΑΣΕΙΣ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ, ΕΝΩ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΩΡΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΟ ΕΝΑ ΠΡΟΣΤΙΜΟ ΜΕΤΑ ΤΟ ΑΛΛΟ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ__________________ ΚΑΛΟΥΜΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΘΕΣΩ ΣΤΗ ΔΙΑΤΑΧΘΕΙΣΑ ΠΡΟΚΑΤΑΡΚΤΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΜΗΝΥΣΗ ΜΟΥ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥΣ: ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΘΑ ΣΑΣ ΠΑΜΕ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ : ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΧΕΤΕ ΚΑΤΑΔΥΝΑΣΤΕΥΣΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΥΣΕΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΜΑΣ__________________ Είχα δημοσιοποιήσει τη μήνυσή μου κατά του Κώστα Μπακογιάννη για τις μαζικές παραβιάσεις των δικών τους μέτρων για την “προστασία της δημόσιας υγείας”. Τα μέτρα με τα οποία μας έχουν τρομοκρατήσει. Τα μέτρα με τα οποία έχουν καταδυναστεύσει τη ζωή μας. Τα μέτρα με τα οποία έχουν διαλύσει την οικονομία. Γιατί τα μέτρα αυτά ΔΕΝ μπορεί να ισχύουν για τους ιθαγενείς ΑΛΛΑ ΟΧΙ για τους άρχοντες. 6 μήνες στη Ρόδο. 4 χρόνια στη Μύκονο. Ποινές κάθε μέρα σε βάρος πολιτών. Αυτόφωρα και ποινικές διώξεις κατά των γονέων-οργανωτών των διαμαρτυριών για τις μάσκες στα παιδιά μας. Για τα μέτρα που παραβίασαν ενώ την ίδια ώρα προκλητικά τα παραβιάζουν αυτοί που μας τα επιβάλλουν. Τώρα ήρθε η δική μας ώρα. Με τα δικά τους, και όχι τα δικά μας, καλούνται τώρα αυτοί να δώσουν λόγο. Για τις παραβιάσεις αυτές για τις οποίες μας κουνάνε το δάκτυλο, Μητσοτάκηδες, Χαρδαλιάδες, Τσιόδρες, Σύψες και τα δικά τους μέσα μαζικής εξαπάτησης. Ήρθε -για αρχή- η ώρα του ανιψιού του Μητσοτάκη. Του πρωθυπουργού μας που κουνούσε το δάκτυλο στους “επιπόλαιους” νέους, την ίδια ώρα που αυτός παραβίαζε τα ίδια μέτρα στις θάλασσες και στης Κρήτης τα φαράγγια, στα μετρό και στης γραμμής τα καράβια. Καλούμαι ως μάρτυρας-μηνυτής και πολιτικώς ενάγων κατά του Κώστα Μπακογιάννη, εναντίον του οποίου διατάχθηκε από την Εισαγγελία Πλημμελειοδικών Αθηνών προκαταρκτική εξέταση για παράβαση του άρθρου 285 του Ποινικού Κώδικα περί παραβίασης των μέτρων για την πρόληψη ασθενειών, με απειλούμενη ποινή φυλάκισης μέχρι 5 χρόνια. Και κατά της ηγεσίας της Ελληνικής Αστυνομίας για παράβαση του άρθρου 259 του Ποινικού Κώδικα περί παράβασης καθήκοντος, για την ανοχή που επέδειξε στις διερευνούμενες παραβιάσεις, ενώ την ίδια ώρα αστυνομεύει τον ελληνικό λαό και επιβάλλει το ένα πρόστιμο μετά το άλλο. Και θα ζητήσω να εξεταστούν τα “κρούσματα” που ανακοινώθηκαν τις επόμενες ημέρες της συναυλίας της Άλκηστης Πρωτοψάλτη και τις ομολογημένες από τον Μπακογιάννη μαζικές παραβιάσεις (ζήτησε συγγνώμη την άλλη μέρα -αλλά αυτό δεν τον απαλλάσσει από την ποινική ευθύνη: συνιστά ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΕΝΟΧΗΣ) στα εγκαίνια του συντριβανιού στην Πλατεία Ομονοίας: Ένα μόνο κ��ούσμα να συνδέεται με τη συναυλία ή τα εγκαίνια, η παράβαση γίνεται κακουργηματική, με βάση την παράγραφο 2, και η προβλεπόμενη ποινή μέχρι 10 χρόνια κάθειρξη. Η άσκηση ποινικής δίωξης, η παραπομπή στο δικαστήριο και η καταδίκη του Κώστα Μπακογιάννη, όπως σε ΟΛΕΣ τις ΟΜΟΙΕΣ περιπώσεις των ιθαγενών που αντιμετώπισαν την ίδια κατηγορία, είναι ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ για την Δικαιοσύνη. Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να αποφύγει ο ανιψιός του Μητσοτάκη την ποινική δίωξη και την καταδίκη. Να αποφύγει δηλαδή την κατάρρευση της αξιοπιστίας των κυβερνώντων και των μέτρων που μας επιβάλλουν. Γιατί εάν τα πράγματα είναι όπως μας τα λένε, κανένας Μπακογιάννης δεν θα διακινδύνευε την υγεία και τη ζωή τη δική του και των εκατοντάδων ανθρώπων που παρέσυρε στη συναυλία και τα εγκαίνια. Με τα δικά τους. Πάντα: Να κριθεί από την Εισαγγελία ότι υπήρξε παραβίαση των μέτρων (δεν μπορεί να κρίνει αλλιώς), αλλά δεν υπήρχε κίνδυνος για τη δημόσια υγεία. Και να καταρρεύσει το οικοδόμημα της “πανδημίας”. Αυτό θέλω! Να απαλλαγεί ο Μπακογιάννης! Και μαζί του να ΑΘΩΩΘΟΥΝ όλοι οι Έλληνες που καταδικάστηκαν ή διώκονται για την ίδια παράβαση. ΘΕΛΩ να χάσω !! Θέλω να απαλλαγεί ο Μπακογιάννης !! Γιατί αν χάσω, θα κερδίσουν όλοι οι Έλληνες: Με δύο λόγια… …ρουά ματ. Υ.Γ.1. -Έρχεται τις επόμενες ημέρες και η ώρα των νοσοκομείων. Κομοτηνή, Αλεξανδρούπολη, Σωτηρία και προχωράμε σε όλα τα δημόσια νοσοκομεία. Στην ποινική δικογραφία του φακέλου “ψευδή κρούσματα, νοσηλείες, θάνατοι με/από Covid-19”. -Έρχεται και η ώρα Σύψα & Τσιόδρα για διασπορά ψευδών ειδήσεων. Στο άλλο ρουά ματ, -Έρχεται και η ώρα του ΣΚΑΪ και του OPEΝ. Στα ποινικά και στα πολιτικά δικαστήρια. -Και η ώρα Τσιάρα & Χρυσοχοΐδη. Στα πολιτικά δικαστήρια. Και όλα τα άλλα… Υ.Γ.2. Και φυσικά δεν θα μπορούσα να εξαιρέσω τον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών από τις νομικές ενέργειές μου με βάση “τα δικά τους”. Γιατί δεν θα ανεχθώ να διώκεται για πρόκληση σύγχυσης και παραπλάνηση του κοινού, και κλονισμό της εμπιστοσύνης του κοινού στην ιατρική επιστήμη, ο Φαίδων Βόβολης, επειδή τόλμησε να πει την ιατρική αλήθεια, και να συνεχίζουν να αλωνίζουν ανενόχλητοι ο Σύψας, ο Τσιόδρας και η Λινού, ενώ έχουν παραπλανήσει και παραπληροφορήσει τον ελληνικό λαό, ο οποίος “δικαιολογημένα δεν τους εμπιστεύεται”, όπως δημόσια ομολόγησε η Αθηνά Λινού στις 28 Ιουλίου. Και αυτή είναι μία μόνο περίπτωση. Έχουμε πολλές άλλες. Όπως κάτι παραβιάσεις των ίδιων μέτρων σε κάτι γκαλά σε κάτι γιορτές -Αγίας Μαρίνας, αν θυμάμαι καλά. Και πολλά άλλα… Με τα δικά σας. Με τα δικά σας θα σας πάμε όλους. https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=362303338260928&id=100034437944878 Μέχρι το τέλος. Νίκος Αντωνιάδης Ποινικολόγος”. (πληροφορίες απο το makeleio)

#ΕΞΩΦΥΛΛΟ

0 notes