#şimdidenözlemek

[semsiyeliseker]

Aşk Dolu Bir Ayrılık Hikâyesi

Araya mesafelerin girecek olması, onun bu şehirden artık gidecek olması bugün, bu gece ondan biraz önce ayrılıp eve gelmemle burnumun direğini sızlattı... Bir erkeğe ait olamayacak kadar naif olan ellerini, gözlerini, o göz pınarlarını, büyük burun deliklerini, düzgün dişlerini ve o balık dudaklarını, sol ayak bileğindeki doğum lekesini, biraz uzayınca bile hemen kıvrılan saçlarını (...) bir daha kim bilir ne zaman görebileceğim bilemiyorum. Veya uyurken horlamasını ama horlamadığını iddia etmesini, gıdıklanmasını, bütün çocukluklarıma büyük bir olgunlukla bir çocuk edasıyla bana karşılık vermesine, çok sinirlenince bile yine de kıyamıyor olmasına, öpüşüne, sarılışına, dokunuşuna, saçlarımı okşamasına, üstümü örtmesine, korumasına ve kollamasına, hatta kendinden bile sakınıp, saklamasına bu kadar alışmışken, şimdi nasıl normal olarak devam edebileceğim bilemiyorum. Bu da 'ayrılığın' başka bir çeşidi galiba... Ve galiba, tam da yukarı da saydığım ve sayamadığım daha nice güzel şeylerin artık her anımda olamayacak olmasından dolayı asıl sınavımızda bundan sonra başlayacak sanırım... Ve bunu düşünmek bile gözlerimden düşen yaşlara sebep oluyorken; nasıl alışabileceğim onun artık bu şehirde olmayışına gerçekten bilemiyorum... Şimdi, şuan ona hissettiğim bu güzel duygu, dünya üzerinde literatürde bunun adı aşksa eğer; sonuna kadar aşıkmışım 3 yıldır, hemde ilk günün heyacanı gibi Sinemasal'da ona elini uzatan kız edasıyla aşıkmışım. En güzel günde, en mutlu anda ve hatta en sancılı günde bile aşıkmışım bu adama! Bu adamın acısı bile balmış be; acısı bile bal...