#Łukasz Hajduczenia

[suprasl]

Nagranie pierwszych utworów na płytę „Irmologion Supraski” rozpoczęte!

W środę 9 października, chórzyści z Rodzinnego Chóru Parafii Przymonasterskiej rozpoczęli nagrywanie płyty ze słynnym „Irmologionem Supraskim”

Odbyła się już pierwsza sesja nagraniowa, podczas której chór wykorzystał umiejętności zdobyte przez podczas warsztatów muzycznych w ramach projektu „Pomnik historii w muzycznej tradycji na przykładzie Irmologionu Supraskiego”.

Wielce pomocne dla chórzystów były bardzo ciekawe i wciągające warsztaty muzyczne prowadzone przez znakomitego dyrygenta i śpiewaka Łukasza Hajduczenię.

W chwili obecnej nagrane zostały 4 utwory z Irmologionu Supraskiego - cerkiewnej księgi liturgicznej pochodzącej z XVI wieku, będącej zabytkiem muzycznym i piśmienniczym o znaczeniu światowym dla sztuki. Kolejne nagranie odbędzie się za tydzień!

Płyta będzie dedykowana szerokiemu kręgowi zainteresowanych, niezależnie od przynależności narodowej, etnicznej, czy religijnej. Ma na celu promocję dziedzictwa kulturowego Prawosławia, popularyzację muzyki cerkiewnej, a w szczególności zapoznania odbiorców z nieznanymi utworami z Irmologionu Supraskiego zawierającego teksty śpiewane podczas nabożeństw.

Zadanie publiczne jest finansowane ze środków Województwa Podlaskiego.

[moikablog-blog]

Poród aktem twórczym

Mój przyjaciel muzyk i śpiewak operowy, Łukasz Hajduczenia w jednym z wywiadów stwierdził, że ���każdy jest artystą, ponieważ mierzy się z sytuacją życia”. Podążając za tą myślą, odkryłam, że kobiecie dana jest wyjątkowa chwila, okazja, szansa na akt twórczy, kobiecie każdej, bez względu na wykształcenie, poglądy, sytuację materialną, itd., tą okazją jest poród fizjologiczny. Absolutnie każda z nas jest twórczynią aktu rodzenia dziecka. 

Poród niezmedykalizowany jest za każdym razem inny, jedyny, niepowtarzalny, energetyczny, piękny i autentyczny, pierwotny i prymitywny w doskonałej formie.

 Nic nie da się udać, skopiować, sfałszować.

 Jeśli jesteśmy bezpieczne i  zaufamy sobie, dochodzimy do głębi siebie i z genialnym natchnieniem stajemy się reżyserkami i aktorkami tego aktu. 

Gdzieś na poziomie bardzo głębokim współpracujemy z naszym rodzącym się dzieckiem. 

Wiele w tym jest tajemnicy, misterium życia i przestrzeni ryzyka, które instynktownie rozpoznajemy jako otchłań, a poród jako zejście do otchłani – na chwilę, na moment jesteśmy całe w ogniu, po czym wracamy do tu i teraz, wracamy by spotkać się z naszym dzieckiem. Przy czym cały czas jesteśmy świadome rzeczywistości empirycznej i to jest genialne