strangledswan

[strangledswan]

Στην ζωή μου εσύ, δεν ήσουν βράχος.

Ήσουν ίσως ένας φυγόκεντρος δίσκος, που παγιδεύτηκε προσωρινά στην τροχιά του πλανήτη μου. Ίσως σε ώθησαν κοντά μου δυνάμεις υπεργαλαξιακές, ίσως μόνος σου βρήκες τον τρόπο να παρέμβεις στις συμπαντικές μου συχνότητες. Πάντως, ο χρόνος σου δίπλα μου ήταν σύντομος. Αμελητέος. Εμφανίσθηκες ξαφνικά, σαν κομήτης που διασχίζει την ατμόσφαιρα. Έφερες μαζί σου μια λάμψη, εκτυφλωτική και ανεξήγητη, που με ανάγκασε να σηκώσω το βλέμμα και να δω τον ουρανό διαφορετικά.

Μα όπως κάθε αστέρι που πέφτει, ήσουν περαστικός. Άφησες πίσω σου μια ουρά από σκόνη και θραύσματα – κομμάτια δικά σου που έγιναν δικά μου, έστω και για λίγο. Ίσως το πέρασμά σου να ήταν ένα μήνυμα. Ίσως μια προειδοποίηση. Ή απλώς ένα τυχαίο φαινόμενο, χωρίς καμία σημασία για το σύμπαν. Μια σύμπτωση τυχαίω�� γεγονότων και απιθανων πιθανοτήτων, που σε οδήγησαν σε μένα. Κ�� όταν εσύ εξαφανίστηκες στο αβυσσαλέο σκοτάδι του σύμπαντος, εγώ έμεινα εδώ, με την ανάμνηση της λάμψης σου.

Ήσουν το πιο όμορφο τίποτα που συνάντησα ποτέ. Η ηχώ μιας μελωδίας που κατάφερε να διαταράξει την ισορροπία μου και να γεμίσει το κενό με μια αίσθηση που ακόμη προσπαθώ να ερμηνεύσω. Όμως ήσουν μονάχα η ηχώ, όχι ο ήχος. Και εκεί έγκειται το πρόβλημα. Δεν ήσουν ποτέ πλήρης, ποτέ παρών με όλη σου την ένταση. Ήσουν ο απόηχος αυτού του κάτι, που τελικά δεν έζησα ποτέ πραγματικά. Δεν ήταν αγάπη. Ούτε φως, ούτε σκοτάδι. Μονάχα μια σκιά.

Κι έτσι κατάλαβα πως δεν είναι τα πάντα σε αυτό το σύμπαν φτιαγμένα για να αντέχουν τον χρόνο. Πως κάποιες στιγμές υπάρχουν μόνο για να μας θυμίζουν πόσο ζωντανοί μπορούμε να νιώσουμε, έστω για λίγο.