stigmography

[stigmography]

Άστρα στη Γάστρα

Συνεχίζουμε με τις απόκρυφες συνταγές που βρίσκουμε κάθε χρόνο τέτοιες μέρες στο ξεφύλλισμα του βιβλίου της Μεταφυσικής γΑΣΤΡΟνομίας του τόπου μας. Θα αφήσουμε τις αστικές γαστριμαργικές προτάσεις και θα ανηφορίσουμε προς το βουνό των Κενταύρων αναζητώντας εκείνες τις ρουστίκ γεύσεις, που έχουν την τάση να συνδέουν τις παγανιστικές δοξασίες του χειμερινού ηλιοστασίου με την ιουδαιο-χριστιανική παραβολή της Γέννησης του θείου βρέφους καταμεσής του ρωμαϊκού χειμώνα. Σήμερα, παρουσιάζουμε ένα από τα κλασικότερα πηλιορείτικα εδέσματα, που κοσμεί το γιορτινό οικογενειακό τραπέζι τη μέρα των Χριστουγέννων και έχει τις ρίζες του σε μια τοπική λαϊκή παράδοση, η οποία αρέσκεται να μπερδεύει γλυκά ετερογενή θρησκευτικο-πολιτιστικά στοιχεία.

Όσοι έχουν περάσει τις μεγαλύτερες νύχτες του χρόνου σε αυτό το μαγεμένο βουνό, έχουν να θυμούνται τη γάστρα με τα σιγοβρασμένα άστρα κάτω από το φως των κεριών στο κέντρο του χωριάτικου χριστουγεννιάτικου τραπεζιού.

Υλικά (για το τέλος των εορτών)

2 οκάδες γιορτινής θαλπωρής (ξεχορταριασμένη και εξωραϊσμένη, τυλιγμένη σε χρυσόχαρτα, από το εναπομείναν παλαιοπωλείο του χωριού)

½ κόκκινη εμαγιέ κούπα τριμμένο χριστουγεννιάτικο ψωμί

πολτός σεληνόριζας (από το Πλιασίδι λένε ότι πιάνεις Σελήνη)

ζωμός από 1 βρασμένο καλικάντζαρο (ή gremlin) που πιάστηκε στα πράσα του μπαξέ.

��ια τα άστρα

1½ οκά άστρα, ολόκληρα με τη φλόγα τους, κομμένα σε στρογγυλές απαστράπτουσες φέτες

λίγα στρέμματα ονειροπόλου ορίζοντα, κατά προτίμηση νυχτερινού, φωτισμένου από τα πορτοκαλόχρωμα φώτα του χιονισμένου επαρχιακού δικτύου 

1 φλιτζ. τσαγιού μαύρο θαλασσινό νερό από επίνεια στολισμένα με λάμπες θυέλλης ή εναλλακτικά άκραντο νερό από το τάισμα της βρύσης της κεντρικής πλατείας

1 φλιτζ. τσαγιού ξερά κλαδιά από καμπαναριά και μαγικά βοτάνια Πηλίου

αλάτι από δάκρυα χαράς και πολύχρωμα πιπέρια.

Εκτέλεση Βυθίζουμε τα παχιά κομμάτια θαλπωρής στους χυμούς της σελήνης και του καλικάντζαρου, τα ανακατεύουμε και τα αφήνουμε να μαριναριστούν για 3 με 4 ώρες. Σε ένα μεγάλο δοχείο αδειάζουμε τα σπασμένα άστρα μαζί με όνειρα, τα μαύρα νερά και τα μαγικά βοτάνια. Ανακατεύουμε καλά με τα χέρια μας, αλλά προσέχουμε να μην πληγωθούμε. Τα σπασμένα όνειρα χαράζουν και κόβουν φλέβες. Πρέπει να κλαίμε από χαρά που βρισκόμαστε πάλι όλοι μαζί. Τα πιπεράτα νέα είναι καλοδεχούμενα. Ανάβουμε τον πετρόχτιστο φούρνο με τα εκκλησιαστικά ξερόκλαδα. Τοποθετούμε τη μαριναρισμένη κυκλοθυμία των εορτών και τα άστρα στην κεραμική γάστρα. Πασπαλίζουμε τα άστρα με το ευλογημένο ψωμί. Αφήνουμε τη γάστρα στα έγκατα του φούρνου για μιάμιση περίπου ώρα. Σερβίρουμε τις μερίδες στο μεγάλο τραπέζι με υποχρεωτικό χαμόγελο.

Για το τέλος, ας σταθούμε για λίγο στο πόσο βαρύ είναι το συγκεκριμένο έδεσμα, ιδιαίτερα για όλα τα στομάχια των θνητών που έχουν ήδη καταταλαιπωρηθεί από την ασήκωτη κι αχώνευτη καθημερινότητα του παλαιού χρόνου. Για όλους εμάς λοιπόν, που καταφέραμε να περάσουμε το κατώφλι του νέου, τραυματισμένοι ή αποκαμωμένοι, προτείνεται να απολαύσουμε την τοπική αυτή σπεσιαλιτέ μαζί με τυποποιημένα αμερικανικά αναψυκτικά τύπου κόλα, πλούσια σε στοιχεία αεριούχας ελπίδας. Άλλωστε, κι αυτή τη χρονιά, θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε ακούγο��τας την ίδια εσωτερική φωνή που μας κάνει να ελπίζουμε για έναν καλύτερο κόσμο, έστω κι αν αυτός έχει ήδη αργήσει ασυγχώρητα.

*το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στ��ν εφημερίδα ΘΕΣΣΑΛΙΑ, τα πανδημικά Χριστούγεννα του 2020 και αποτελεί μέρος μιας άτυπης τριλογίας χριστουγεννιάτικων συνταγών για την καταπολέμηση της κοινωνικο-ιστορικής κατάθλιψης του 21ου αιώνα.

[stigmography]

Βικτωριανό Κρασί των Χριστουγέννων 

Διανύουμε και την φετινή χριστουγεννιάτικη περίοδο, έχοντας μπαλώσει όπως-όπως τα τραύματα της πανδημικής κατάθλιψης. Εθελοτυφλώντας μπροστά στις ακριβές τιμές στις οποίες πλασάρεται η ευτυχία και μετρώντας όλοι σημαντικές απώλειες, παρουσιάζουμε κάποιες μυστικές συνταγές από το μεγάλο βιβλίο της Μεταφυσικής γΑΣΤΡΟνομίας. Είτε παρασκευάζοντας, είτε απολαμβάνοντας αυτές τις συνταγές, ίσως να μπορέσουμε τελικά να ισορροπήσουμε αριστοτεχνικά μεταξύ της πλασματικής εορταστικής ευωχίας και τις σκοτεινές γραμμές του φετινού πανδημικού κλίματος. Για αυτή την Κυριακή του Δεκεμβρίου θα παρουσιάσουμε μια παλιά βικτωριανή συνταγή παρασκευής του κρασιού των Χριστουγέννων. Αυτό το αιθέρια ευωδιαστό κρασί, που παρασκευάζεται υπό άκρα μυσταγωγία μέσα σε όσα σπίτια ή διαμερίσματα έχουν στολίσει τα δέντρα ή τα κλαδιά τους. Κι από ‘κει, το άρωμά του καταλαμβάνει τον αστικό ιστό, διασκορπίζοντας το παραμυθένιο πνεύμα των ημερών στον ήδη επιβαρυμένο αέρα των πόλεων.

Υλικά (για περίπου 30 δεκεμβριανές ημέρες)

1 λίτρο κόκκινο κρασί από τη φωτεινή πλευρά της ψυχής των ενηλίκων που νιώθουν ακόμα παιδιά

600 ml πάλλευκος χυμός από φρέσκο λιωμένο χιόνι

2 κουτ.γλυκού ξύσμα μεταξωτών κορδελών

2 κουτ.γλυκού τριμμένη χρυσόσκονη

2 μικρά στολίδια κομμένα σε φέτες (κατά προτίμηση γυάλινα και παλαιά)

4 φύλλα γκι (με τους λευκούς σπόρους)

4 αστεροειδείς ευχές

100 γρ. κρυσταλλικής ελπίδας (λευκή ή μαύρη)

100 ml λικέρ από βικτωριανά παραμύθια

Εκτέλεση

Βάζουμε σε κατσαρόλα το κρασί των ψυχών, το λιωμένο χιόνι, το ξύσμα από μεταξωτές κορδέλες, τα σπασμένα στολίδια και όλα τα γιορτινά μπαχαρικά μπιχλιμπίδια, μαζί με την τριμμένη χρυσόσκονη. Ανακατεύουμε με κουτάλα και σκεπάζουμε το σκεύος για μια ολόκληρη νύχτα. Την επομένη, βάζουμε την κατσαρόλα στη φωτιά και προσθέτουμε τις κρυσταλλικές μας ελπίδες, περιμένοντας τη συναισθηματική βράση. Βράζουμε ανακατεύοντας το χριστουγεννιάτικο κρασί σε μέτρια φωτιά για τέσσερις εποχές. Αφού απομακρύνουμε το μίγμα από τη φωτιά, προσθέτουμε το βικτωριανό λικέρ και ανακατεύουμε μέχρι να επιτύχουμε το επιθυμητό οινο-πνευματικό χρώμα. Το λικέρ μπαίνει στο τέλος, αφού ένας πιθανός βρασμός των παραμυθικών αρωμάτων μπορεί να προκαλέσει μια αναχρονιστική πικράδα. Σουρώνουμε το κρασί και γεμίζουμε με αυτό κρυστάλλινα μπουκάλια. Μην βιαστείτε να κρεμάσετε τα κρύσταλλα με το φωσφορίζον φίλτρο στα μπαλκόνια και τις ��εράντες. Τέτοιο καιρό, τα εσωτερικά των σπιτιών μας μοιάζουν ήδη με ψυγεία.

Ας το παραδεχτούμε, όσο σκοτεινότεροι κι αν ήταν εκείνοι οι βιομηχανικοί καιροί στο βικτωριανό Λονδίνο, η παγκόσμια πραγματικότητα είχε αρχίσει να θυμίζει λίγο σε σκληρότητα εκείνον τον πρώιμο μοντερνισμό. Πόσα παγωμένα χριστουγεννιάτικα πρωινά έχουμε θυμηθεί στενάχωρες ιστορίες με κοριτσάκια που πεθαίνουν από το κρύο πουλώντας σπίρτα ή τσιγκούνηδες γέρους που τους στοιχειώνουν φαντάσματα; Τόσες όσες φορέσαμε τα ρούχα της εορταστικής ημι-απασχόλησης και το πλαστικό χαμόγελο της εξυπηρέτησης πελατών σε γνωστά franchise καταστήματα. Και τα βράδια στο δώμα, μπροστά από τη σόμπα αλογόνου, νιώσαμε μια κρυφή απογοήτευση που ακόμα δεν είχαμε αρχίσει να βλέπουμε σωτήρια οράματα με πεθαμένες γιαγιάδες ή που κανένα αλυσοδεμένο φάντασμα δεν επισκέπτονταν κάποιο φιλάργυρο αφεντικό. 

*το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΘΕΣΣΑΛΙΑ, τα πανδημικά Χριστούγεννα του 2020 και αποτελεί μέρος μιας άτυπης τριλογίας χριστουγεννιάτικων συνταγών για την καταπολέμηση της κοινωνικο-ιστορικής κατάθλιψης του 21ου αιώνα. 

[stigmography]

διακοπές κατά την Ανθρωπόκαινο Κάποια στιγμή οι φωτογραφίες άρχισαν να καταγράφουν χιόνια σε καλοκαιρινές παραλίες, αλλά η ψηφιακή ραστώνη του ύστερου καπιταλισμού μας είχε πείσει πως δεν συνέτρεχε κανένας λόγος ανησυχίας. Ήταν τότε που στο κέντρο του δυτικού κόσμου, συνέρρεαν επισκέπτες απ’όλο τον πλανήτη για να λουστούν στο πρωτο-κυκλαδικό φως και να κολυμπήσουν στα ύδατα της κούφιας γης. Ύστερα ήταν κι εκείνο το καλοκαίρι που σε ζωντανή σύνδεση έλιωναν ραγδαία οι γροιλανδικοί πάγοι και ένα μεγάλο μέρος της σιβηρικής έκτασης χάνονταν στις μεγάλες φωτιές του 21ου αιώνα.

Δεν ήταν ακόμα η Εποχή που θα μπορούσαμε να ελπίζουμε σε ένα φωτεινότερο μέλλον μακριά από κατακλυσμούς και δεν θα είναι μάλλον ποτέ ο καιρός να αποκαλυφθεί η φύση της σπίθας, που καταμεσής της θάλασσας μάς κάνει να πιστεύουμε διακαώς ότι κι αυτή μπορεί να κατοικηθεί. Πνιγμένοι ή πυρομανείς, συνεχίσαμε να παράγουμε απτόητοι 'πολιτισμό' με τη φύση να εξαπολύει τις 'άγριες' προσευχές της εναντίον μας.

[stigmography]

το Δάσος πίσω μας κι ο Δρόμος μπρος μας Στις γειτονιές υπάρχει πάντα ένα παγκάκι και δίπλα του ένας στύλος με το φως του κόσμου, για όσους δεν αντέχουν τα τσιμεντένια σκοτάδια των καλοκαιρινών νυχτών. Άνεργοι και πολυάσχολοι, χαρούμενοι και καταθλιπτικοί, γυναίκες και άντρες όλων των ηλικιών, τεχνοκράτες και καλλιτέχνες, όλοι σε κάποια στιγμή του μεγάλου καύσωνα χρειάζεται να απλώσουμε τις ψυχές μας πάνω στα πράσινα ξύλα του, απολαμβάνοντας ένα αναψυκτικό τύπου Cola και χαζεύοντας τα περαστικά αυτοκίνητα. Κι αν δεν ήταν καταπραϋντική η ίδια η θεαματικοποίηση των τόπων μας κάτω από τις λάμπες της πόλης, ίσως να φοβόμασταν στο άκουσμα των αρχαίων φημών που σέρνονταν πίσω στο δάσος ή να κλαίγαμε που κανένα ξένο αμάξι δεν σταμάτησε ως τώρα μπρος μας. Καταφέρνοντας να ξορκίζουμε παγανιστικούς μύθους και συνεχίζοντας να ελπίζουμε σε αστικά όνειρα, φανταζόμαστε πως ζούμε.

[stigmography]

η φωνή του σπιτιού Το καλοκαίρι οι πόλε��ς στενεύουν και ξεραίνονται στις άκρες τους, οι δρόμοι μυρίζουν πατημένα ώριμα φρούτα, τα σπίτια χάσκουν ανοιχτά σε κλειστούς ακάλυπτους κι εμείς τραβάμε τις πλαστικές καρέκλες προς τα παράθυρα σε μια νωχελική προσπάθεια να δούμε λίγα περιστέρια στον απογευματινό ορίζοντα από το μπαλκόνι. Περπατάμε για να δούμε πως κάτι κινείται, τηγανίζουμε μήλα της γης για να αρωματίσουμε την αποπνικτική ατμόσφαιρα, κάνουμε τηλεφωνήματα για να ενώσουμε τα κενά μας και προσευχόμαστε το επόμενο θέρος να μην δούμε σε ζωντανή σύνδεση την αφυδάτωση της κλιματικής αλλαγής. Και πάντα τα μεσάνυχτα ακούμε τη φωνή του σπιτιού να μας καλεί στα κρεβάτια. Λες και κάνουμε τα πάντα για να μας βάζουν για ύπνο, λες και δεν μεγαλώσαμε ποτέ...

[stigmography]

οι νεκροί ξέρουν Αιώνες τώρα, οι πεθαμένοι παίρνουν το ασανσέρ για τον υπόγειο. Κατεβαίνουν στα έγκατα της μητρόπολης, βγάζουν τον αριθμό τους και αναμένουν την αδιάβλητη αλγοριθμική κατανομή στους νέους τόπους κατοικίας. Εκεί: κάτω από τα αρχαία και βυζαντινά απολιθώματα, δίπλα στους χορταριασμένους γαλαξίες και μακριά από τον ηλιοφόρο ορίζοντα έχει τοποθετηθεί μια άλλη πόλη, ιδανική για τη μεταθανάτιά τους συνθήκη. Αυτοί: χωρίς φωνή, ανάμνηση και σώμα, μπορούν χωρίς συναισθήματα, τραύματα και επιθυμίες να στέκουν ήρεμοι. Κι αν τέτοιες μέρες ��αρινής πανσελήνου διαταράσσουν πάντα την ησυχία τους με βεγγαλικά και καμπάνες, δεν δείχνουν να ενοχλούνται. Το μόνο που δεν ξεχνιέται εδώ κάτω είναι η αίσθηση του να ήσουν άνθρωπος και να ελπίζεις.

[stigmography]

ψυχοσάββατο Έχοντας αποβραδίς φροντίσει για το βρασμό του σιταριού της Μεσοποτάμιας γης, θα προλάβαινε να συλλέξει ως το χάραμα τα υπόλοιπα έξι υλικά της δέησης. Με σπόρους ροδιού για την γυαλάδα της καρδιάς, καρπούς καρυδιών και αμυγδάλων για την σπιρτάδα του μυαλού, τρίμματα από ξερό ψωμί για τη χλωμάδα του σαρκίου και κανελογαρύφαλλη άχνη για την αψάδα της ανάμνησης των ανθρώπων που έχασε, έβαλε το μείγμα στη πορσελάνη. Φορώντας κίτρινο φωσφορούχο γιλέκο, βγήκε από το διαμέρισμα στον ακάλυπτο. Έσυρε τα χείλη στα δόντια και άφησε τα κόλλυβα αντίδωρο στις επτάψυχες της γειτονιάς. Και όταν τα βράδια οι νεκροί τριγυρνάνε στα όνειρα νιαουρίζοντας, νιώθει πως λένε ευχαριστώ.

[stigmography]

Τοποδόμος-Χρονοτάκτης Η πενταετής φοίτησή του στους τεχνοκράτες του έμαθε ότι οι πόλεις των Ανθρώπων είναι φτιαγμένες από τσιμέντο, σύρμα και χρήμα και προσ��ένουν να κατοικηθούν από υπεύθυνους καταναλωτές με αριθμημένα όνειρα. Η χρονιά στην μετα-αποικιοκρατική παγκοσμιούπολη του εβαλε λόγια στο μυαλό, που η ίδια δεν ήταν διατεθειμένη ν' ακούσει. Πολλά χρόνια αργότερα, επέστρεψε να καταγράψει όσα είχε να πει. Θα έγραφε για τη μία και μοναδική πόλη, που ακόμα και τώρα συγκολλάται από πολλές μικρότερες στα ενδότερα των εργαστηρίων της ψυχής του. Θα έγραφε για τον πραγματικό χρόνο της εμπειρίας, που καταργεί τον όποιο γραμμικό προγραμματισμό της ζωής και επιτρέπει φανταστικά άλματα εκτός τόπου - μα πάντα εντός του χώρου. Και στο τέλος αυτού του έργου, ίσως να μπορούσε πια να συστηθεί ως Τοποδόμος-Χρονοτάκτης.

[stigmography]

παράθυρα στο χάος κατά την εποχή του Υδροχόου Πρόσφατα, ο Παγκόσμιος Σύλλογος Αρχαιολόγων επανήλθε στο θέμα των ουράνιων ψηφιακών τοιχογραφιών του πρώιμου 21ου αιώνα, οι οποίες είδαν το φως πριν από δύο περίπου χρόνια και φυλάσσονται στις εγκαταστάσεις για την ‘Αυλη Παγκόσμια Κληρονομιά της Κοινοπολιτείας. “Οι ουράνιες τοιχογραφίες μπορούν να ειδωθούν ως η κατακλείδα του πολιτισμού των προγόνων μας. Μετά από έναν επαναστατικά σπινθηροβόλο και καταστασιακά κατακλυσμιαίο 20ο αιώνα, η κοινωνία των Ανθρώπων λάτρεψε τελικά τον αέρα. Σταμάτησε να καταγράφει τις κινήσεις της στο σελιλόιντ, έπαψε να κρατά λεπτομερές ημερολόγιο στις γλώσσες της. Γύρισε απλά το βλέμμα στον ουρανό κι εξανεμίστηκε.” σημείωσε η Γενική Γραμματέας του Συλλόγου. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι ποτέ άλλοτε ανθρώπινος πολιτισμός δεν είχε επιλέξει να σταματήσει να υπάρχει για λόγους συνείδησης, σε όποιο σημείο κι αν είχε εκπέσει.

[stigmography]

η Αθήνα καταβροχθίζει τον γιο της Μόνο αυτοί τρομοκρατήθηκαν, εκείνοι που δεν πίστευαν ότι η γριά πόλη ήταν ακόμα ζωντανή. Μπροστά στα ίδια τους τα μάτια, την είδαν γυμνή και ξεδοντιάρα να καιροφυλακτεί για λίγο ανθρώπινο κρέας στη γωνιά με τα τουριστικά μαγαζιά του ιστορικού κέντρου. Με το δέρμα της μουχλιασμένο από τον καιρό και τα φαιά παραθυρόφυλλά της ορθάνοιχτα σαν κρόνια μάτια, τον κατασπάραξε. Το ίδιο βράδυ θα έλαμπε για μια ακόμη φορά στο χορό των αιώνιων πόλεων. — Athens devouring her son Only them were terrified, those who had not believed that the old city was still alive. In front of their own eyes, they saw her naked and toothless lurking and yearning for human flesh, next to the tourist shops of the historical center. With her moldy aged skin and her gray windows wide open like Saturn’s eyes, Athens devoured him. And until the evening, she could once again shine at the gala for the eternal cities.

[stigmography]

δυτικό ηλιοστάσιο Έχοντας κηρύξει προ ετών την έναρξη του πλανητικού χειμώνα, βγαίνουμε στην Αγορά αναζητώντας νόημα. Κρατάμε στα χέρια μας σακούλες με υφάσματα που έχουν πλεχθεί στις ανατολικές συνοικίες του πλανήτη και φέρουν απάνω τους δυτικά ονόματα, χαρτιά που κόπηκαν στα νότια δάση για να χαράξουν πάνω τους τις βόρειες σκέψεις, γυάλες με νάματα από τις κοσμοπολίτικες ακτές εμπλουτισμένες με αρώματα εξαρθρωμένα από τον χθόνιο φλοιό. Και κάποιες στιγμές -εξουθενωμένοι από την περιφορά του πλανήτη στους ώμους μας- στέκουμε καταμεσής των στολισμένων πλατειών να πάρουμε καμιά ανάσα. Κάπως μελαγχολούμε, “τί φταίμε κι οι άνθρωποι;” λέμε και ανηφορίζουμε προς το σπίτι με την οικογένεια. Στο τραπέζι προσευχόμαστε και γευόμαστε τη θυσία ζωντανών, στον αιώνα με τις μεγαλύτερες νύχτες του πολιτισμού μας. 

---

western solstice The planetary winter is omni-present, during our wandering within the global Market to meet the meaning. We are holding bags stuffed with woven -western named- fabrics from the eastern districts of the planet, papers that were cut from the southern forests to be inscribed with northern thoughts, jars with elixirs made of the fusion of cosmopolitan coastal water with abyssal fragrances. And some moments –after being exhausted by carrying the planet on our shoulders- we stand in the middle of the festive squares to take a breath. We end up feeling melancholic, "why blaming the people?" we wonder, and we return to the family house. Praying around the table, we taste the offering of the living, in the century of the greatest nights of our civilization.

[stigmography]

ο άνθρωπος γερνάει περπατώντας Πόσες να ήταν οι φορές που διάβηκε το κατώφλι της οικίας του αφήνοντας πίσω το προσωπικό του σύμπαν για χάρη ενός ακόμη ανοίγματος στην ομιχλώδη γενέθλια πόλη; Μάλλον όσες παγωμένες στιγμές επέστρεψε απογοητεύμενος στην αχανή γκαρσονιέρα του, με την αδυναμία μιας πλήρους ανακάλυψης της πεπερασμένης πόλης στα μάτια. Ένας άνθρωπος που γερνούσε περπατώντας, ο χαρτογράφος ενός γνώριμα εντοιχισμένου γαλαξία, ο γεωγράφος μιας άγνωστης και μονίμως διαφεύγουσας πόλης. Αργότερα μόνο θα καταλάβαινε ότι η μυστηριώδης πόλη αποκαλύπτεται μέσα από το συντελεσμένο γήρας του περιπλανώμενου βλέμματος, προετοιμάζοντάς μας για την οριστική μετακόμιση στην καρδιά της.    

---

man ages while walking How many times he passed his home’s threshold by leaving behind a whole personal universe for the sake of another journey within the misty city? Probably as many were the frozen moments that he returned in his endless flatlet, with the disappointed gaze of an impossibly finite observation over the city. He was a man who was getting old through walking, the cartographer of a familiar enwalled galaxy and the geographer of an unknown and permanently leaking city. Later on, he would realize that the mysterious city is revealed only through the aged wandering gaze and that that gaze prepares us for the concluding move to city’s heart.

[stigmography]

διλογία (πόλη, ο τόπος συνάντησης) Πάντα θα συναντάς σε χρόνο μέλλοντα. Ακόμα και κατά τη διάρκεια μιας εξόδου να κοιτάς το ρολόι και να σχεδιάζεις την επόμενη φορά. Να πίνεις καφέ στα γρήγορα, να ρίχνεις ματιές στον Άλλο, να μιλάς λίγο ώστε να έχεις κάτι καινούργιο να πεις. Να περνάς τις πλατείες, τους δρόμους και τα πάρκα για να επιστρέφεις στην ώρα σου στο άλλο ραντεβού. Να περιμένεις στόμα να σ’ αγκαλιάσει και να μην λυπάσαι που έσφιξαν τις λέξεις του κάτι λουλούδια.

(πόλη, ο τόπος αποχωρισμού) Πάντα θα αποχωρίζεσαι σε χρόνο αόριστο. Πρέπει να νιώθεις πως αποκόπτεσαι από κάτι που την επόμενη στιγμή δεν θα είναι παρόν. Να πίνεις τα δάκρυα αργά, να κλείνεις τα μάτια στρέφοντας το βλέμμα προς τα μέσα, να γράφεις πολύ ώστε να μπορέσουν τα περιστέρια να παραδώσουν γράμματα. Να κοιτάζεις το λιμάνι, τα τρένα και τα μνημεία για να πάρεις μια γεύση από το επερχόμενο ταξίδι. Να περιμένεις χέρι να σου μιλήσει και να χαίρεσαι που κάποτε έγραψε στον τοίχο σου με ανεξίτηλο.

---

dilogy (city, place for meeting) You will always meet others in future time. Even during a rendez-vous, you have to look at the clock and plan for the next meeting. Drink your coffee quickly, have a glance at the Other, do not talk too much so you have something else to say next time. Walk the city through its squares, streets and parks and be on time for your next appointment. Wait for a mouth to embrace you, and do not regret the fact that its words are mixed with flowers. (city, place of separation) You will always be separated in past time. You have to feel that you are disconnected from something that it would not be present at the next moment. Drink the tears slowly, close your eyes, turn your gaze inwards, write a lot so the pigeons could deliver letters. Stare at the port, the train-station and the monuments to get a taste of the forthcoming journey. Wait for a hand to talk to you and be happy that it wrote once on your wall with an indelible marker.

[stigmography]

διαλεκτική εικόνα Τις πέτρες που ενώθηκαν υψώνοντας τους τοίχους των πατρικών μας και τις λέξεις που αρθρώθηκαν ζωντανεύοντας τις εμπειρίες των παιχνιδιών μας, μόνο να τις κοιτάζουμε μπορούμε. Η κλειδωνιά της καγκελόπορτας παραμένει γεμάτη με αστρόχορτα και δεν αφήνει κανένα σκουριασμένο παραδείσιο κλειδί να τη γυρίσει. Ανήμποροι για ψηλαφήσεις και εκφράσεις, ρεμβάζουμε το παρελθόν. Και κάπως έτσι ωριμάζουμε. Κάθε φορά που το ενήλικο βλέμμα σταυρώνει με το εγκλωβισμένο παιδικό μας. Κάθε φορά που το τελευταίο σταματούσε το παιχνίδι για να κοιτάξει στο απέναντι πεζοδρόμιο το μέλλον.

---

dialectical image Those stones that were joined to raise the walls of our patrimonial houses and those words that were articulated so to enliven our game experiences, we may only look at them. The door lock remains full of starry rogue leaves and no rusty paradise key can open it. While being impotent for palpitations and expressions, we just look to the past. Somehow we grow up. Every time our adult look is crossed with our caged childish gaze towards the opposite sidewalk, yearning for the future.

[stigmography]

ασπρόμαυρο Άσπρα σπίτια, γκρίζες διαδρομές, μαύρες υπάρξεις. Και οι σκηνές που περνάνε μπροστά από τα μάτια σου, να ξεθωριάζουν κάτω από το σκληρό ηλιακό φως. Να προσπαθεί κι η θάλασσα να φέρει γαλάζιο από μακριά, μα να ξεβάφει από τον οξειδωμένο αέρα. Δυο επιλογές: λυπάσαι για το χρώμα που λείπει στην ζωή σου και κλαις μέχρι να βγάλεις γαλανό και κόκκινο από τα μάτια ή συμβιβάζεσαι με την ιδέα ότι υπνοβατείς σε μια παλιά ταινία και συνεχίζεις τον ύπνο σου ελπίζοντας να σε ταράξουν φωνές. Βαθύ καλοκαίρι και γύρω ασπρόμαυρο, να περιμένεις να ξυπνήσεις στο παρελθόν.

---

black & white White houses, gray pathways, black beings. And the scenes that are passing in front of your eyes, fade under the harsh sunlight. No marine blue can endure underneath the oxidized air. So, there are two choices: You feel sorry for the absence of color and cry until some blue and red tones will come out from your eyes, or you believe in the idea that you are hypnotized to live in an old movie, hoping that –someday- voices will unbound the silence spell. Deep summer days in black and white décor, expecting to wake up in the past.

[stigmography]

“κάτω από το πεζοδρόμιο, η παραλία” Οι περιοχές εμφώλευσής των ονείρων των θνητών αλλάζουν και οι χάρτες της ανθρώπινης ελπίδας προσφέρουν εναλλακτικές διαδρομές. Όποιος πρόλαβε να ταξιδέψει σε άγνωστα τοπία, μπόρεσε να βρει επίγειους παράδεισους με γαλανά νερά. Όποιος αγωνίστηκε, μπόρεσε να οραματιστεί ουτοπικές κοινότητες παράλληλες στον άδικο κόσμο. Όποιος βαρέθηκε, μπορεί να υπνοβατεί στα φωτογενή θεάματα των παγκοσμιουπόλεων. Κι όποιος συνεχίζει να στοχάζεται, μπορεί να αποβιβάζεται κρυφά στο τσιμεντένιο νησί, να συνομιλεί με τα πνεύματά του και να επιστρέφει με το πρώτο πρωινό πλοίο στο αλμυρό του μαξιλάρι.

---

"sous les pavés, la plage" The areas, where the dreams of the mortals are breeding, keep changing. The maps that lead to human hope may show alternative routes. Anyone who travels in order to find untouched landscapes, may find terrestrial versions of paradise with blue waters. Whoever fights, may be able to envision Utopian communities parallel to the unjust world. Anyone who gets bored, can fall asleep in front of the photogenic spectacles of the world cities. And whoever keeps thinking, s/he can secretly disembark on the cement island, talk to its spirits and return with the first morning ship to her or his salty pillow.

[stigmography]

Σαούλ Κάθε φορά στην παραλία κι όταν η πόλη φτάνει στο τέλος της, η θάλασσα κρυφά παίρνει απ’ το χέρι το βλέμμα μας αφήνοντας πίσω άδεια κεφάλια. Τότε τυφλοί, μένουμε να φωνάζουμε τα ονόματα όλων εκείνων των ματιών που μας άρπαξε, ψάλλοντας μνημόσυνα ή βγάζοντας ανακοινώσεις αγνοουμένων στον Ερυθρό Σταυρό. Και πάντα κάποια άλλα μας επιστρέφονται να ξαναδούμε. Ζευγάρια παλιά και γαριασμένα από την άκρη των οριζόντων, που κάποια άλλη ψυχή θα έχασε στο μπάρκο της. Καταδικασμένοι να αλλάζουμε ενσυναισθητικά παραστάσεις πληρώνοντας με εαυτούς.

---

Saul Every time on the beach, where the city reaches its end, the sea secretly takes our eyes away and leaves us with empty heads. At then, we –the blinds- call out the names of the grabbed eyes as memorial songs or missing announcements on the Red Cross Radio. And there are always other eyes that are returned and make us see again. Pairs of old eyes, which had been lost by other souls. Besides, we are doomed to muse on the landscapes by paying the price of ourselves.