stagemaritkuipers-blog

[stagemaritkuipers-blog]

[stagemaritkuipers-blog]

Waar ligt het probleem?

Roemenië is een land met ontzettend veel lieve mensen. Ieder land heeft zijn rotte appels, maar het overgrote deel van de mensen is gastvrij en behulpzaam. Op het traject van Nienke haar onderzoek, komen we af en toe een Roemeense vrouw tegen, die geen Engels spreekt en vermoedelijk ook niet kan lezen. Ondanks het feit dat onze communicatie daardoor ontzettend minimaal is, kregen we bij de tweede ontmoeting al een onhandige zoen in onze nek, omdat wij simpelweg te lang zijn hier om die zoen op onze wang te kunnen ontvangen. Mensen willen hun verhalen, omgeving en bezittingen met ons delen. 

Het was dan ook niet moeilijk voor mij om al snel te gaan geven om mensen in deze omgeving. Daarom vind ik het des te lastiger om er keer op keer achter te komen hoeveel corruptie er in dit land plaatsvind en hoe groot de verschillen in rijkdom zijn in dit land. Ik huur de bovenverdieping van een villa en op de hoek zit een sloppenwijk. Als ik zeg sloppenwijk, dan bedoel ik een wijk met huizen gemaakt uit golfplaten en planken, zonder enige voorzieningen. Wijken waar rivieren van plastic vandaan lopen. Plastic afval is, zoals ik eerder in mijn blog benoemde een groot probleem in dit park. Kan je deze afvalberg verwijten aan deze mensen? Deze mensen hebben geen verwarming, elektra of stomend water. Deze mensen hebben geen adres, dus waar moet de vuilnisman het vuilnis ophalen? Deze mensen vallen buiten het systeem en als je geen geld hebt voor een huis, mogen mensen dan van je verwachten dat je nadenkt over je ecologische voetafdruk? 

Ik denk regelmatig terug over de zuster die ik vroeg in mijn stage heb ontmoet. Ze vertelde mij over hoe alle kinderen gratis naar school mogen, maar hoe ouders wek voor boeken moeten betalen en over hoe duur deze boeken zijn. Zonder die boeken maak je alsnog geen kans om echt iets te leren, dus begin je als kind als met een valse start als je ouders geen geld hebben. Het is daarom des te moeilijker voor een kind om zo’n sloppenwijk te ontgroeien. 

In Roemenië krijg je respect als je geld hebt. Daarom kopen mensen snel een dure auto als ze veel geld hebben en willen ze veel grond bezitten. Als je uit een rijke familie komt of familie hebt met een belangrijke functie sta je boven de wet. Toen er een tijdje terug een ranger werd vermoord in een van de nationale parken van Roemenië een tijdje terug, kreeg al snel van verschillende mensen artikelen doorgestuurd over deze verschrikkelijke gebeurtenis. De bewijzen stonden al duidelijk aangegeven in het artikel: de illegale houthakkers. De ranger was na een tip over illegale houtkap poolshoogte gaan nemen en werd later terug gevonden met onder andere een enorme hoofdwond van een bijl en hij was neergeschoten met zijn eigen wapen. Het idee dat een van mijn rangers, slachtoffer zou kunnen worden van deze gekken geeft me kippenvel, maar wat me nog meer kippenvel geeft is het rechtssysteem waarin de rangers met deze gekken moet werken. Deze gekken zijn vrijgesproken en de uitspraak was dat dit een ongeluk was, waarbij de ranger zichzelf heeft neergeschoten. (het was een borstwond). Een van de verdachte had familie op met een hoge functie.

De overheid beschermd zijn eigen mensen niet. Deze overheid verdiend hiermee, aan de hand van steekpenningen en “ons kent ons” praktijken.

Dit weekend ga ik naar Brasov en hopelijk beren zien. Maandag zal ik weer wat meer gezellige avonturen delen. Ik heb het nog steeds naar mijn zin en ik maak ook veel leuke dingen mee. 

[stagemaritkuipers-blog]

Mooie tijden

Vorige week zijn we naar twee verschillende grotten geweest en hebben we een natuurwandeling gemaakt met onze stagebegeleider. Het verschil in protocollen rond de grotten was duidelijk zichtbaar. De eerste grot wat niet tot nauwelijks verlicht en had afgezette stukken. We kregen informatie over de geschiedenis van de grot en op het feit dat we stukken zonder begeleiding mochten lopen en dat ik me af en toe zorgen maakte over de lagere stukken waar je doorheen moest kruipen in de grot (vanwege het slijten van de grot) na, werd de grot goed beschermd. De tweede grot was nergens afgezet, had een nep grottekening van Magere Hein, plakplaatjes van de heilige maagd Maria op de wand en zweverige verhaaltjes over de positieve energie. Deze grot was net als de eerste grot in miljoenen jaren gecreëerd, maar zal in een stuk hogere snelheid afbrokkelen. Na het verlaten van de grote liepen we verder langs de kliffen die de rivier voor de grot had uitgeslepen. De uitzichten hier waren prachtig, maar de droogte hier is goed zichtbaar. De rivierboden was kurkdroog. De rivier zelf werd na een paar kilometer lopen pas weer vaag zichtbaar. Het heeft hier al twee maanden niet geregend en dat is ook hier niet normaal. 

De afgelopen week was actief. We zijn naar de jongens geweest en hebben daar tijdens een wandeltocht super veel geelbuikvuurpadden, twee vuursalamanders, een smaragdhagedis, een levendbarende hagedis en een zandadder gevonden. Daarna hebben we de verjaardag van Jochem gevierd, samen met Roemenen die ook op hun terrein verblijven. Deze Roemenen voegde zich bij ons nadat we besloten te gaan zwemmen om half 1 s’nachts.  We hebben lange en goeie gesprekken gehad over de Roemeense en Nederlandse cultuur rond het kampvuur. De volgende dag zijn we teruggereden met 90 liter water uit de bron van onze klasgenoten. (we hadden geen zin meer in de wandeltochten met liters drinkwater op onze rug).  Maandag werden we opgehaald door onze stagebegeleider om langs te gaan in het park van collega’s. Hiervoor reden we letterlijk langs de jongens. Na een bezoek aan het kantoor van de collega’s zijn we doorgereden naar Iron Gates National park, waar we van de auto, overstapten op een boot van de rangers. Het was een super gaaf boottochtje met wederom mooie uitzichten en onderandere twee kleine zilverreigers. We stopten even voor een rondleiding door een goed onderhouden grot met historische waarde. Op de terugweg hebben we weer super grote boodschappen gedaan en daar was ik blij om. Wat ik niet eerder benoemd heb is de snelheid waarop mijn stage begeleider rijd. We waren met haar veel sneller bij de jongens dan als we met de jongens rijden. De politie vond ook dat ze hard reed. Ze reed namelijk 3x harder dan ze mocht en daarmee is haar rijbewijs ook ingenomen voor 3 maanden. Weer een ervaring rijker.

De rest van de week hebben we verschillende dagen in het veld gehad. We hebben hierbij een hazelmuis, meerdere zandadders en superveel hagedissen gezien. We hebben vandaag voor veel herten gehoord, helaas hebben we ze (nog) niet gezien.

[stagemaritkuipers-blog]

Ontdekking van het gebied

Het duurde even, maar nadat we een kaart hebben gekregen via google earth kunnen we eindelijk op onderzoek uit in ons onderzoeksgebied (foto’s volgen).  Tijdens onze eerste wandeling gaan we alleen kijken hoe ons gebied eruit ziet en wat voor verschillende biotopen en diersoorten we zien. Als we het gebied in lopen zijn we gelijk enthousiast over verschillende zeldzame vlindersoorten die we zien en de grote hoeveelheid hagedissen.  We vangen semi per ongeluk een muurhagedis in het vlindernet en als we foto’s willen maken, springt hij in mijn hand en voor ik het weet klimt hij over mijn arm, schouder, rugzak en nek. Blijkbaar heb ik er een nieuwe vriend bij. (natuurlijk hebben we hem snel weer op de grond gezet). We zien nog een grote hoeveelheid interessante vogelsoorten, waaronder heel veel spechten en we horen overal om ons heen het geluid van grote dieren die zich verplaatsen tussen de droge beukenblaadjes. Jammer genoeg krijgen we de veroorzakers van het geluid niet te zien, maar het gebied is prachtig en ik kijk ernaar uit mijn onderzoek hier uit te voeren. 

[stagemaritkuipers-blog]

I beg your pardon?

De rest van de week hebben we veel kantoordagjes gehad. Nienke was een paar dagen ziek en onze stagebegeleider vond het een beter idee als we bij haar bleven. We hebben af en toe stukjes achter ons huis gelopen. Dit was voor ons al tof genoeg, we vonden weer verschillende vlinder en een vuursalamander! We hebben doordeweeks grote boodschappen gedaan, maar hadden alsnog weer wat dingen nodig. Daarom gingen we zaterdag alsnog een keer te voet naar de supermarkt, omdat we niet constant afhankelijk willen zijn van vriendelijke Roemenen. Op een groepje mannen dat Rachelle even extra bestudeerde met wat goedkeurende geluiden na gebeurde er onder weg niets bijzonders. We waren met 16 minuten al in het kleine buurtsupermarktje. In de supermarkt kozen we de meest degelijk uitziende groenten en verzamelde we de rest van onze boodschappen. Veel in Nederland bekende merken worden hier zelfs in een klein buurtsupermarktje gewoon verkocht. Als we bijna klaar zijn komen we een van onze “contactpersonen” tegen en hebben een wederom ongemakkelijk gesprek met een overigens super vriendelijke Roemeen. Drie minuten na het afronden van dit ongemakkelijke gesprek komen we de onderburen tegen. We komen hier meer mensen tegen dan thuis, concluderen we lachend. Als we met onze zware tassen terug naar huis lopen passeren we een groepje ondeugend kijkende kinderen. Als we langs de groep kinderen die ik allemaal rond een jaar of acht schat lopen, besluit één van hen het een goed moment om mij op mijn billen te slaan. Waarop ik abrupt stilsta en me boos omdraai, maar hoe reageer je op een kind dat alleen Roemeens spreekt, op het woordje bitch na. Ik kijk hem boos aan en wenk dat hij weg moet gaan. Nienke vraagt wat er gebeurt is en reageert helemaal boos. Ze loopt op het kind af en zegt: “you’re disgusting”. Nienke is en blijft nou eenmaal een geweldig persoon dat niet tegen onrecht en al helemaal niet tegen zit soort ongewenst gedrag kan. Helaas haalt het niet zoveel uit en is ook zij de pineut. We lopen door als er een Roemeense man ook langs loopt. Uiteraard stoppen ze weer bij de aanwezigheid van een man. Misschien moet ik de situatie nog even verder beschrijven; ik droog een broek tot mijn knieën en een korte mouwenshirt die tot mijn nek bedekt was. Mannen dragen hier met dit weer over het algemeen een kortere broek in combinatie met schoenen. Mis je een shirt in deze omschrijving? Die mis ik bij veel van deze mannen ook heel erg. De natuur is geweldig, veel mensen zijn geweldig, maar hoe er hier naar vrouwen wordt gekeken blijft me verbazen.

[stagemaritkuipers-blog]

Niet alles op de foto gekregen, maar dit geeft een idee

[stagemaritkuipers-blog]

Plasticsoep

Maandag gaan Nienke en ik met met een professor uit Boekarest om onderzoek te doen naar de invasieve exoten in het park. Rachelle werkt thuis, omdat ze ziek is. Dit onderzoek bracht ons langs super gave stukken langs de rivier van het nationaal park: Jui. We bezochten onder andere twee otter territoriums en kwamen daarvoor tot in de rivier, waar de levensstijl van de Roemenen nog beter te zien was. Overal lagen bergen afval. De ruige Roemeense natuur heeft overal waar je komt sporen van de mens, in de vorm van plastic en gedumpt tuinafval (hier komen veel exoten vandaan). Ook klimaatverandering wordt hier zichtbaar. De hele maand augustus heeft het niet één dag geregend en veel stroompjes zijn drooggevallen. Ook planten hebben het zichtbaar zwaar. Toch blijft ongeveer elk uitzicht hier prachtig en kan ik me voorstellen waarom hier nog steeds zoveel verschillende kwetsbare soorten blijven leven. Naast invasieve exoten hebben we ook een aantal inheemse soorten gezien. Zo zagen we de kolibrievlinders, windepijlstaart, spaanse vlag, keizermantels, de groene kikker, zandadders (hier was onze begeleider minder blij mee, die wachtte in de auto), hazelworm, muurhagedis, zandhagedis, eekhoorn en het gele kwikstaartje. Door het warme weer is de hoeveelheid soorten die we deze dag hebben gezien vrij weinig in de ogen van de ranger. Ze bied zelfs haar excuses. Eerlijk gezegd was ik vanaf het zien van de kolibrievlinder al enthousiast en ben ik benieuwd naar de dagen waarop we nog meer soorten kunnen zien. Voor mij was dit een super geslaagde dag.

[stagemaritkuipers-blog]

Jongens, jongens, jongens.....

Na aankomst bij de jongens hebben we gezellig gegeten, gedronken en gezwommen. Het verblijf van de jongens zit aan een gigantisch meer aan de voet van een berg. Het idee dat hier vissen van 2,5 m en slangen zwemmen, moest ik even van mij afschudden, maar uit eindelijk heb ik super lekker gezwommen en kon ik eindelijk afkoelen na deze dagen van temperaturen boven de 30 graden. Ik heb ongeveer mijn hele weekend zwemmend gespendeerd en met het spelen van kaartspellen. We hebben dobbelsteenslangen, vissen, een eekhoorn en een schildpaddenschild gezien. Ik heb me niet meer in kunnen houden bij de katten en kittens die daar rondliepen. Niet alleen heb ik ze geaaid, ik heb zelfs met een van de kittens geslapen. Na twee nachten met zijn vijven in een slaapkamer te hebben geslapen, had ik eigenlijk nog steeds geen zin om weg te gaan, maar Bennie was zo aardig ons naar huis te brengen en toen ik eenmaal thuis was kon ik mijn bed wel waarderen. Ik heb het thuisfront gebeld, iets simpels gekookt en ben toen vroeg gaan slapen. We moeten nog even kijken wanneer we weer terug gaan, In verband met het openbaar vervoer.

[stagemaritkuipers-blog]

Busje komt zo.

Vrijdag hebben we eerst wat thuisgewerkt voor we aan een nieuw avontuur begonnen met het Roemeense openbaar vervoer. Op pad naar de klasgenoten in nationaal park Domogled. 

Op onze grote vriend Google Maps hebben we opgezocht waar de bushalte zich bevond. Voor de zekerheid vroegen we ook aan een van onze vele contacten waar de bushalte precies zat en hoe je hem kon herkennen. Aan de hand van al deze informatie gingen wij te voet op pad. Uitdaging 1: lopen langs een autoweg met veel te hard rijdende Roemenen. Onze weg begon op de stoep, maar deze stopte al gouw, dus mochten we onze weg vervolgen over een goed bezochte autoweg. De toeterende auto’s en met name de toeterende vrachtwagens hebben goed bijgedragen aan de work-out voor mijn hart, maar we kwamen zonder al te veel moeite aan in het centrum, waar de stoep weer aanwezig was.  Uitdaging 2: er is geen bushalte. Toen we op het punt kwamen, waar volgens Google Maps een bushalte was, troffen we alleen straten en huizen aan. Eerst probeerde we met de hulp van Google Translate de weg te vragen, maar het enige oude vrouwtje in de buurt begreep ons niet. Toen we de omschrijving van ons Roemeense contact bekeken, zagen we dat de halte in de buurt was van een supermarkt en hebben we oude vertrouwde Google Maps gevraagd ons hierheen te leiden. We hadden na onze vertraging precies genoeg om de bus te halen, maar eenmaal aangekomen bij de bushalte, was de bushalte geen bushalte.

Uitdaging 3: Waar komt de bus? Na onze andere vriend Google Translate te hebben geraadpleegd kwamen we er achter dat de bus op de parkeerplaats iets verderop stond. Dit uit de kluiten gewassen bestelbusje stond uiteraard al klaar op de parkeerplaats en na wat onhandige communicatie kunnen we kaartjes kopen en gaan zitten.

Uitdaging 4: wat is onze halte? De stad waar we moeten overstappen heeft twee bushaltes en we gebruiken uiteraard weer Google Maps om te zien hoever we zijn. We weten alleen niet welk van deze haltes onze halte is. We besluiten uit te stappen, wanneer de meeste mensen de bus uitstappen, want dit leek ons de grootste halte. Dit bleek helaas niet te kloppen

Uitdaging 5: Waar moeten we dan heen? We vragen uiteraard eerst aan verschillende Roemenen of onze bus bij deze halte stopt. De verschillende Roemenen geven verschillende antwoorden en de overstaptijd verstrijkt. Onze bus is bij de eigenlijke bushalte al lang vertrokken als we een buschauffeur zien. Deze geeft ons betrouwbare informatie en wijst ons de weg naar de juiste halte. 

Uitdaging 6: Welke bus nemen we nu en waar staat die? We vinden zonder al te veel moeite de juiste halte. Hier staan veel bedelaars en jongens die op een manier naar ons kijken die me kippenvel geven. We vinden een buschauffeur en vragen of onze bus inderdaad al weg is. Dit klopt, maar er staat een bus klaar die in de buurt ( nog steeds een uur rijden van de jongens) stopt en bijna vertrekt. We redden de bus perfect en als de buschauffeur vraagt of we onze bagage in de achterbak willen, krijgt hij een overtuigende “nee” als antwoord.

Uitdaging 7: Wanneer zeggen dat je een vriend hebt niet genoeg is. Twee van de jongens die me niet zo aanstonden, stapte ook de bus in en gingen in de rij voor ons zitten. Ze overleggen in het Roemeens en kijken me een paar keer aan voor ze me hun telefoon overhandigen met verschillende vragen. Al snel komt de vraag of we met hun mee naar huis willen. Uiteraard is dit niet ons plan en geven en geven we aan dat we allemaal een vriend hebben en dat we daar nu naar onderweg zijn. Ze zijn nog niet overtuigd en vragen het nog een keer op een andere manier:”willen jullie dan een drankje met ons doen?”. Ze stoppen als er een super lieve Roemeense vrouw naast ons komt zitten die zichzelf Engels heeft geleerd. Met de komst van deze dame stoppen de uitdagingen. Na veel leuke gesprekken over de Roemeense en de Nederlandse cultuur wijst ze ons aan welke halte de juiste is en ze verteld ons waar we veilig kunnen wachten. Ze bied zelfs aan om met ons te wachten en ons naar ons adres te brengen.  Gijs is al onderweg met de auto dus dit is allemaal niet nodig. We wachten op de door haar aangewezen plek op een bankje en als Gijs aankomt begint ons laatste stukje reizen langs prachtig uitzicht en begint ons gezellige weekend.

[stagemaritkuipers-blog]

De eerste dag in het veld was geweldig. We kregen de kans om de omgeving te verkennen en verschillende landschappen in het nationaal park te bekijken. We werden gedropt op een uitkijkpunt, met uitzicht op bossen en bergen. Ook hebben we een stukje gereden door het gebied. Deze rit deed me denken aan het programma: “De gevaarlijkste wegen van de wereld”. De weg was onverhard met grote rotsen onderweg, geen vangrails en een mooi uitzicht de diepte in.  Het uitzicht maakte het meer dan waard!

[stagemaritkuipers-blog]

Het feest van de buurvrouw begon wat ongemakkelijk. We spreken amper Roemeens en zij spreken geen andere taal dan Roemeens of Turks. Daarom gingen we een beetje ongemakkelijk rond het feest zitten en staan. Toen wij allemaal besloten hadden veilig naast elkaar op een bankje aan tafel te gaan zitten, besloot de buurvrouw dat het tijd werd om te gaan dansen. Natuurlijk was ik degene die daarvoor werd uitgenodigd (ik zat het meest onhandig tussen Nienke en Rachelle). Ik ben niet bepaald een danser in het openbaar, maar ik besloot dat geen van de mensen die hier waren mij nog een keer zouden zien. Uit eindelijk heeft iedereen gedanst en hebben we zelfs meegedaan met Turkse dansen. Gelukkig hoef je niet te praten tijdens het dansen. Iedereen begrijpt muziek.

[stagemaritkuipers-blog]

Om een idee te geven hoe wij wonen.

[stagemaritkuipers-blog]

Waar moet de honing.

Vandaag staan we allemaal vroeg op. Marleen, Gijs en Bennie moeten naar Boekarest rijden en voor Rachelle, Nienke en mij is het de eerste stage dag. Als alles is ingepakt vertrekken onze vrienden in hun auto. We geven een lange groepsknuffel aan Marleen en we weten dat we haar gaan missen, maar ook dat het beter is voor haar om naar huis te gaan.

Half tien haalt Anreea ons op om naar kantoor te gaan. We bespreken mogelijke onderzoeken en soorten die in het park voor komen. Na een tijdje krijgen we koffie, een pot honing en koekjes. Rachelle en ik kijken elkaar lichtelijk in paniek aan; waar moet de honing? In de koffie of de koekjes. Met een pokerface pak ik de honing en de koffie kopjes en doe ik in beide kopjes wat honing. Niemand schiet in de lach, dus ik denk dat ik goed heb gegokt. Rachelle, Nienke en ik schieten wel in de zenuwlach, zo wordt zelfs koffie drinken spannend. 

Een collega komt met de eerste opdracht. Onderzoek welke soorten er hier voorkomen die niet in je eigen land voorkomen en andersom. Hierna worden we voorgesteld aan een jong meisje uit de omgeving dat goed Engels spreekt, zodat ze ons kan helpen als we vragen hebben. Hierna vertrekken we naar huis met onze opdracht.

Eenmaal thuis staat er een verassing in de koelkast; een taart van de jarige buurvrouw. Ze waren naar binnen gegaan toen wij niet thuis waren, terwijl we de deur toch echt op slot hadden gedaan en we wisten niet dat zij een sleutel van ons hadden. Deze mogen ze weer inleveren bij de huisbaas, want dit is uiteraard niet de bedoeling.

Straks gaan we naar haar verjaardag. Dat het feestje begonnen is, is duidelijk, want de stoel waar ik op zit trilt mee met de muziek. Interessant na de klacht over geluidoverlast door schuivende stoelen. Ik ben benieuwd.

#cultuursnuiven. 

[stagemaritkuipers-blog]

Vrienden in een vreemd land.

Ochtend 2. terwijl de familie druk bezig is met vertrekken, krijgen we een appje van de jongens. Ze kunnen nog niet terecht bij hun verblijf en hebben de nacht in het huis van de verhuurder doorgebracht. Omdat ze de volgende dag pas in hun huis terecht kunnen, vroegen ze of ze misschien bij ons konden slapen. Hier hoefden we niet over te overleggen, we vonden het allemaal gezellig als ze langskwamen. De familie was nog niet weg of Bennie en Gijs stonden al op de stoep. Hun adres blijkt anderhalf uur rijden vanaf hier. De rest van de dag spelen we spelletjes en verkennen we het natuur gebied. ‘s avonds waren we iets te enthousiast tijdens hints en kregen we via de huisbaas klachten over geluidsoverlast. Oops... we hadden de gehorigheid iets onderschat.

De volgende ochtend trekken Bennie, Nienke, Rachelle en ik het natuurgebied achter ons huis in. Het gebied is op een klein stuk al ontzettend divers aan biotopen, dus ook aan soorten flora en fauna. We zien dan ook super veel verschillende vlinders op een klein stukje wandelen en een eekhoorn. Na een stukje wandelen, vinden we een beekje. Deze besluiten we te volgen in de hoop nog meer interessante soorten te vinden. Helaas wordt het al snel duidelijk dat dit stuk ook gebruikt wordt om afval te dumpen en kunnen we op een bepaald stuk niet meer om het afval heen. Als we tijdens het overleggen welke kant we op gaan een auto op de helling boven ons horen rijden, besluiten we de helling te beklimmen en een andere route terug te nemen. 

Eenmaal terug neemt Marleen me apart. Ze heeft heimwee en wilt naar huis. We begrijpen het allemaal en beginnen met regelen. Gijs en Bennie gaan later die dag naar huis en zullen morgenmiddag terug komen. Als ze de rest van hun groep ophalen bij het vliegveld, zetten ze Marleen af. Fijn om je vrienden zo dichtbij te hebben in een vreemd land.

[stagemaritkuipers-blog]

Ochtend 1. Bij het maken van dit filmpje hebben we sinds we de vorige dag uit het vliegtuig kwamen, niet meer normaal gegeten of gedronken. Dit verklaart ons gedrag. Deze middag hebben we op een lege maag boodschappen gedaan, ons voorgesteld op het stage adres en een rondleiding door de stad gekregen. We hebben genoeg voedsel gehaald voor een voetbalteam en verder rustig aan gedaan. Morgen gaat de familie van de verhuurder weg, dus we delen ons huis nog een nachtje met vreemden.

[stagemaritkuipers-blog]

[stagemaritkuipers-blog]

We’re going on an adventure!

Na maanden van plannen maken en voorbereiden is het opeens realiteit; Marleen, Nienke, Rachelle en ik vertrekken voor 11 weken naar Roemenië. Deze ochtend van 22 augustus voelde dan ook compleet onwerkelijk, maar niets is minder waar. We vertrekken voor onze stage in het Nationaal Park Defileul Jiului die van 26 augustus tot en met 1 november zal duren.

Naar deze stage keek ik uit als een avontuur en ik stelde me al voor hoe ik van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat, kon gaan wandelen door en op zoek kon gaan naar wildlife in de nog redelijk ongerepte natuur van Roemenië. Ik heb me geprobeerd voor te bereiden op de reis, door de taal te leren en me te verdiepen in de cultuur van het land. Toch voelde ik me niet voorbereid en wist ik niet goed wat ik kon verwachten van het land.

Nienke en ik waren extra vroeg vertrokken om goed afscheid te kunnen nemen van iedereen. Hier ben ik achteraf blij mee, want ik merk dat ik zin heb in Roemenië, maar ook dat ik het lastig vind om mijn familie achter te laten. Niet veel later zien we Rachelle en ook Marleen volgt. We zijn klaar om aan onze reis te beginnen.

De reis begint soepel op Schiphol. Alles zit mee en we hebben zelfs nog tijd voor een tweede ontbijt en een kopje koffie. Helaas was er bij het toilet bij de gate alleen warm water en kon ik dus geen extra water meenemen in het vliegtuig en voor de rest van de reis. De vlucht verliep soepel en vloog voorbij. Eenmaal geland is het uiteraard even zoeken waar we heen moeten, maar we vinden onze weg redelijk snel. We kunnen bijna meteen onze bagage oppikken.  Na een snel bezoek aan een uitbundig gebruikt toilet, gaan opzoek naar een taxi, maar we komen er al snel achter dat het heel makkelijk en goedkoop is om met de bus te gaan. Met hulp van vriendelijke Roemenen vinden we precies op tijd de weg naar de bus die ons naar het station gaat brengen. We stappen een halte te vroeg uit, maar de buschauffeur riep ons terug en wederom proberen drie vriendelijke Roemenen ons te helpen.

Tot nu toe ging alles ons makkelijk af, maar het zoeken naar de weg op het station ging lastiger. Dat kan te maken hebben gehad met de tijddruk die we ineens hadden om op tijd voor de trein te zijn. Uiteindelijk vinden we waar we treintickets moeten halen en redden we het in de overgebleven vier minuten precies om de trein in te sprinten. De conducteur checkt ongeveer drie keer bij ons en onze tickets of we echt in de juiste trein zitten en dan kan onze vijf uur durende treinreis beginnen. Jammer dat we voor deze tijd geen water meer hebben kunnen halen, maar ik kijk ernaar uit om als we acht uur ‘s avonds aankomen, onze accommodatie te gaan ontdekken en om de reis van me af te spoelen onder de douche.

Als we onze plek in de trein hebben gevonden, bouwen we de grond en de stoelen vol met onze bagage en proberen we ons comfortabel te maken. We kletsen over van alles, maar omdat we allemaal moe zijn lijkt de reis toch langer te duren. Dat bleek het ook te doen. Na wat rondvragen blijkt dat in Roemenië normaal. De vriendelijke Roemeen die de vraag voor ons had beantwoord vertelde ons over gebruiken en bezienswaardigheden in de omgeving. Nadat we onze contactgegevens hadden uitgewisseld voor het geval we nog vragen hadden, verliet ze twee stations voor ons stations de trein.

De volgende Roemeen haalde ons een beetje uit de illusie dat elke Roemeen vriendelijk en gastvrij is. Deze oudere man leek ons om geld te vragen en wij maakte duidelijk dat we niks voor hem hadden. Na deze eerste poging droop hij even af. Bij poging twee kwam de meneer in kwestie iets dichterbij, namelijk tien centimeter van mijn hoofd en raakte hij mijn arm aan. Mijn Roemeens is zeer zwak, dus riep ik maar boos doei in het Roemeens, nee en stop. Dit zorgde ervoor dat hij verder ging op Marleen en bij haar ging hij fanatieker verder. Na wat seinen naar een wat bredere Roemeen, schoot hij te hulp en stuurde de man bij ons weg. Hierna hebben we hem gelukkig niet meer gezien.

Als we voorbij de een na laatste halte zijn gereden en een dikke vertraging hebben stopt ineens de trein helemaal. We krijgen te horen dat de vertraging nog twee uur duurt, dus bellen we onze begeleider of ze ons kan komen halen. Vervolgens begint de trein alsnog te rijden en kan onze begeleider weer omdraaien. Ik wil mezelf niet herhalen, maar wat ik hierboven vertel gebeurde nog twee keer. voordat we besloten de trein uit te klimmen en ongeruste Roemenen achter te laten. Burgers hebben ons duidelijk gemaakt dat Roemenië niet veilig is voor vrouwen alleen, maar we weten dat de begeleider in de buurt stilstaat. We tillen de bagage over het spoor en de losse betonnen tegels. We zoeken een weg over een grasveld tussen huizen met blaffende honden en als we de weg hebben gevonden zien we de koplampen van onze stagebegeleider.  Wat een opluchting, eindelijk kunnen we naar de accommodatie,

Dachten we. De bagage paste niet in de auto en na 10 minuten wachten kwam de man van onze begeleider met een extra auto. Roemenen zijn over het algemeen heel gastvrij en het was te laat om nog water of eten te gaan kopen. Daarom besloot onze begeleider ons eerst nog mee naar huis te nemen om ons te voorzien van voedsel. Eerlijk gezegd hadden we meer behoefte aan een bed, maar we hebben wel gebruik gemaakt van haar gastvrijheid. We kwamen uit eindelijk half één aan bij onze accommodatie, waar de familie van de verhuurder nog in zat. Dat was vermeld toen we in de stilstaande trein zaten dus dit was een verassing, maar iedereen was tegen deze tijd zo moe dat we dit voor lief namen. Gelukkig was dit een gezin van lieve Roemenen die goed Engels spraken en ons uiteindelijk alleen maar wegwijs hebben gemaakt in de buurt. Bovendien ging al mijn aandacht naar de lekkere douche en het zachte bed. Dit soort avonturen maken je dankbaar voor die kleine dingen. Volgende keer pakken we de bus.