sokaynadeilami

[sokaynadeilami]

KLASSIEK - juni

Op dinsdag 28 februari ben ik naar de opera „Pénépole” gaan kijken in Bozar. Het toneelstuk is geïnspireerd door Homeros „Odyssea”. Ik ben niet alleen gegaan, mijn nicht is ook meegegaan. Zij heeft me erover gehaald om mee te gaan met haar, omdat ik dacht dat ik het echt niet leuk zou vinden. Maar dat was niet het geval. Het verhaal gaat over de terugkeer, dat zeer gevaarlijk en moeilijk is, van Odyseus naar zijn thuis. Anna Caterina Antonecci speelde de hoofdrolspeler, namelijk Pénélope. Voor ik ging, keek ik er echt niet naar uit. Ik ben nooit naar een opera gegaan, dus wist ik niet wat ik er me moest voorstellen. Daarom ben ik ook dan gegaan, omdat ik het niet mocht beoordelen als ik er nog nooit naartoe ben geweest. En dat us goed ook dat ik ben geweest, want ik vond het nog redelijk goed. Het is natuurlijk niet iets dat ik dagelijks zou gaan kijken of luisteren. Maar ik denk dat ik in de toekomst nog wel eens naar een opera zou gaan. Met mijn nicht dan wel, want zij vindt dat echt leuk. RECENSIE: “Vaag en precies, mysterieus en helder als de blik van een kind, afwezig en present als een zomernacht...” – met de Franse filosoof Vladimir Jankélévitch zouden we kunnen zeggen dat Fauré’s muzikale taal, in de kentering tussen twee tijdperken, niet in woorden vast te leggen is. Fauré, die een voorliefde had voor de Oudheid, kreeg na jaren zoeken eindelijk een geschikt libretto aangereikt door sopraan Lucienne Bréval. In Pénélope, geïnspireerd door Odysseus’ terugkeer naar huis in Homeros’ Odyssea, horen we de rijpe Fauré op het hoogtepunt van zijn kunst. De aanduiding ‘poème lyrique’ en de doorleefde sopraanpartij tonen dat het de componist ging om het innerlijke drama van Pénélope – “Ik heb hem nog zoveel liefde te geven”. Deze schildering van de echtelijke liefde is Fauré’s enige opera en meteen ook zijn ultieme meesterwerk. Daarover laten dirigent Michel Plasson, specialist van het Franse repertoire, en sopraan Anna Caterina Antonacci geen twijfel bestaan.

[sokaynadeilami]

EXTRA 3 - juni Ik heb als derde extra, het boek „Everything Everything” gelezen van Nicola Yoon. Ik vond het een geweldig boek. Ik ben blij dat ik het gelezen heb want ik lees normaal nooit boeken. Het verhaal gaat over het meisje Madeline die allergisch is voor de wereld. Ze is zo allergisch dat ze zelfs zeventien jaar lang niet naar buiten is geweest. De enige mensen die ze eigenlijk ziet is haar moeder en haar verpleegster Carla. Het enigste wat Madeline doet is boeken lezen en schrijven van boekbesprekingen. Tot er een nieuwe naast haar komt wonen. Hij heet Olly, hun vriendschap begint via het internet. Maar snel verandert de vriendschap in liefde. Hij gaat haar ook helpen met haar ziekte. Ik ben echt blij met het boek. Ik ben ook blij dat ik eerst het boek heb gelezen, want nu is er een film van uit gekomen, die nu in de cinema speelt.

[sokaynadeilami]

PODIUM - juni

Op zaterdag 28 januari ben ik om 19:30 naar de dansvoorstelling „Spartacus” gaan kijken. Ik ben niet alleen gegaan, mijn zus is met mij meegegaan. De soort dans was ballet. Ik heb dit gekozen omdat ik nog nooit naar ballet ben gaan kijken, omdat ik dat niet leuk vind. Dus het was een uitdaging.

Het thema van de dansvoorstelling was „Borderline”. De choreografie was van de topchoreograaf Joeri Grigorovitsj. Dit ballet was een wervelend spektakel met virtuoze dans en overtuigende karakterportretten. En omdat ik niet echt voor ballet ben, vond ik het toch een super leuk avondje. Wat ik het meest leuk vond was de choreografie. Ik ben altijd al voor dans geweest, maar meer voor hiphop, maar de choreografie van Spartacus vond ik echt leuk. De choreografie was uitbundig, maar ook zeer strak. Er was veel techniek en discipline in te zien. Je kon op het einde echt zien dat de dansers echt uitgeput waren, maar tijdens het optreden zelf merkte je daar niks van op. De mannelijke dansers hebben ook veel gebruik gemaakt van zwaarden, schilden en vlaggenstokken, terwijl de vrouwen veel aan spitsenwerk deden en veel pirouettes deden. Ik vond het dus een geslaagde avond.

RECENSIE

Ballet Vlaanderen zet zijn grootste productie ooit neer in de Stadsschouwburg van Antwerpen. Voor het eerst brengt het gezelschap ‘Spartacus’ dat werd gechoreografeerd door Joeri Grigorovitsj die ondertussen negentig is én aanwezig was tijdens het premièreweekend. Andere werken die van zijn hand zijn, zijn ‘De stenen bloem’ (1957), ‘De legende van de liefde’ (1971), ‘De Notenkraker’ (1966), ‘Ivan De Verschrikkelijke’ (1975), ‘Angara’ (1976) en ‘De gouden eeuw’ (1982). De muziek is van Aram Katsjatoerian uit 1954. Het verhaal is gebaseerd op de novelle van Raffaello Giovagnoli met ideeën uit het scenario van Nikolai Volkov. Het balletwerk dat in 1968 het levenslicht zag,  is meer dan ooit een spektakelstuk waar een groot ensemble aan te pas komt. Bijna 49 jaar na datum kent het zijn Belgische première en diende Ballet Vlaanderen aan te kloppen bij gastdansers van het Armeens Nationaal Academisch Theater voor Opera en Ballet in Yerevan en leerlingen van de Koninklijke Balletschool Antwerpen om deze productie te realiseren. De Brussels Philharmonic onder leiding van de Armeense dirigent Karen Durgaryan zet een zeer degelijke versie neer terwijl Fine Fleur als koor slechts een paar minuten in het derde bedrijf de rouwscène vocaal ondersteunt. ‘Blijf van de vrouwen en de drank’, dat is kortweg en wat kort door de bocht de moraal van ‘Spartacus’. Eigenlijk kan het werk ook gezien worden als een ode voor vrijheid en tegen onderdrukking hoewel het oorspronkelijke werk in première ging naar aanleiding van de vijftigste verjaardag van de Oktoberrevolutie die het Sovjetregime in de toenmalige U.S.S.R. wou vieren. De machthebbers toen zagen kennelijk niet in dat je de voorstelling verschillend kan interpreteren. Akkoord: de leider wint het van de onderdrukte, de opstandeling op het einde. Maar er is nog een andere laag dan dat aanwezig: de omgekomen opstandige wordt ook beweend en geëerd. Het verhaal, een uit de klassieke oudheid dat zich afspeelt in Rome, gaat over een gladiator die tegen zijn wil verplicht wordt om een ander te doden door de Romeinse veldheer Crassus. Hij werd als slaaf gescheiden van zijn geliefde Phrygia die Crassus’ slavin is geworden. Spartacus blijkt erg sterk, wil zijn vrijheid terug en slaagt erin de andere gladiatoren in opstand te laten komen. Het komt tot een duel tussen Spartacus en Crassus. Spartacus wint met gemak en schenkt de verliezer genade. Die kan de schande als straf moeilijk dragen en zint op wraak. Via de ambitieuze en listige Aegina die hoger op de sociale ladder wil geraken, slaagt Crassus er alsnog in Spartacus en de opstandelingen te verslaan. De mannen kunnen niet aan de verleidingen van Aegina en de andere courtisanes weerstaan wat hen verzwakt en zo worden ze niet veel later door het Romeinse legioen verslagen. Phrygia treurt om haar overleden geliefde en richt zich tot de goden.

[sokaynadeilami]

EXTRA 2 - juni Op 3 mei 2017 ben ik voor The Plan, naar The Shakespeare Globe in Londen geweest. Ik ben niet alleen gegaan, Mélissa, Don Royal en Hanne zijn ook gegaan. We konden kiezen om de Exhibition, dus de tentoonstelling en de tour te doen. Maar wij hebben alleen de tentoonstelling gedaan. Want we wisten dat we veel tijd nodig hadden om alles te kunnen zien. In de tentoonstelling heb ik veel interessante informatie gezien en gelezen. Er was veel informatie over de tijd van Shakespeare. Hoe de mensen in die tijd leefden, wat voor kledij ze hadden, hoe ze werkten, hoe ze aan eten kwamen, hoe hun muziekstijl was, wat voor muziekinstrumenten ze hadden. Wat ik wel spijtig vond dat er niet veel informatie was over Shakespeare zelf, maar het was wel interessant want die tijd waarin Shakespeare leefde vind ik echt leuk. Mijn favoriete informatie was over wat die mensen aan deden, welk soort muziek, en muziekinstrumenten ze hadden. Maar wat ik het allerbeste moment vind van de tentoonstelling was dat je teksten van Shakespeare's verhalen kon opzeggen en opnemen. Eerst deed ik het alleen met Hanne, dan kwamen Don en Mélissa erbij. Het was super grappig.

[sokaynadeilami]

EXTRA 1 - juni 13 Reasons Why In de Paasvakantie heb ik de nieuwe serie „13 Reasons Why” gekeken. Ik had al veel over die serie gehoord op sociale media. Er was veel positieve feedback over de serie, dus besloot ik om die ook te zien. Het verhaal gaat over Hannah Baker, en meisje dat net zelfmoord heeft gepleegd. De mensen die Hannah hebben gekwetst krijgen een doosje met dertien cassettebandjes toegestuurd. En op die bandjes vertelt ze de redenen waarom ze zelmoord heeft gepleegd. De dertien cassettebandjes worden door de kijkers mee geluisterd vanuit het perspectief van Clay Jensen. Bij elke luisterbeurt zien we met hem hoe de laatste maanden van Hannah voorbij gingen. Ik vond het een zeer leuke, interessante, serie. Want het verhaal is zeer realistisch. Sinds de laatste eeuw, gebeuren zelfmoorden in het dagelijks leven elke dag over de hele wereld. Mensen die nooit geweten en gevoeld hebben wat pesten is, kunnen door de serie een beeld hebben van hoe het dus is om gepest te worden. En hopelijk ook uit leren dat dat niet goed is, en dat er zware gevolgen aan hangen. Zoals zelfmoord.

[sokaynadeilami]

FILM in plaats van POP - juni

Op woensdag 8 februari 2017 ben ik samen met Mélissa naar de bioscoop geweest. In de Kinepolis in Brussel. We zijn met de trein en metro gegaan. Wij zijn naar La la land gaan kijken. De film is een musical. Het gaat over 2 personen, een vrouw en een man die verliefd worden op elkaar. De man is een pianist en houd van jazz muziek. Hij wilt ook een eigen bar openen waar hij en andere mensen jazz kunnen spelen, want hij vindt dat niet veel mensen meer naar jazz luisteren. De vrouw houd van acteren en doet veel audities om in een film te spelen. Ze wilt een beroemde actrice worden. Allebei willen ze hun droom waar maken, maar het lukt niet als ze samen blijven. In de film word er ook gezongen en gedanst.

Ik vond het een geweldige film. Nadat ik de film heb gezien snap ik waarom het 14 Oscar nominaties heeft. Ik vind de film leuk omdat het een musical is, het is allang geleden dat er weer eens een musical uit is gekomen. In de film is er ook geen seks en geen doden. Alleen muziek, dans en gevoelens. Niet meer nodig dan dat. Het is gewoon genieten van de muziek, de dans, de liefde en het beeld. Het beeld van de film vond ik prachtig, het is echt super mooi gefilmd. Ook het einde van de film vind ik absoluut fantastisch. Hoe de makers van de film dat hebben gedaan vindt ik echt chapeau. De film heeft een onverwachte einde. Het is tegelijk een triestige en een mooie einde. Dat heb je bijna nooit in films. Oftewel is het een mooie einde of een triestige einde. Als je weggaat uit de bioscoop en je gaat terug naar huis, blijf je nog steeds denken aan dat einde. Ik denk dat er mensen zijn die de film niet leuk vinden. Omdat er niet echt een verhaal in zit. Maar de film is realistisch en onrealistisch, omdat wat de 2 hoofdrolspelers voor hebben heel vaak in het dagelijks leven gebeurt. Maar het zingen en dansen natuurlijk niet. Je moet er natuurlijk ook voor zo'n genre zijn. Anders is het wel normaal dat je de film niet leuk vindt.

RECENSIE: Zelden deed een film me zo vreemd opkijken als de musical die in de Verenigde Staten ondertussen is uitgegroeid tot dé cinemahype van het moment. Toen ik Damien Chazelles Whiplash-opvolger voor het eerst zag, deed hij me niets. Oké, niets is misschien overdreven. Maar op geen enkel moment voelde ik het wow-gevoel waar iedereen het over had. De tweede maal was ik echter compleet ondersteboven van het relaas van twee dromers die het elk op hun manier willen maken in Hollywood. Enerzijds omdat ik plots helemaal mee was – zelfs de niet al te fantastische zangkwaliteiten van hoofdacteurs Emma Stone en Ryan Gosling wisten me ditmaal tot op het bot te charmeren. Anderzijds omdat ik nog nooit zo anders op een film had gereageerd. Het ging werkelijk om een verschil van dag en nacht. Daar waar ik me de eerste maal bijna had zitten vervelen, wilde ik tijdens mijn tweede keer dat the end voor immer en altijd uitbleef. Misschien lag het aan de wel heel verschillende locaties waar ik de film zag – beide relatief nieuwe zalen, maar de ene badend in holle commercialiteit en de andere feestend in pure filmliefde. Crucialer is echter het sprookjesachtige aspect van het project. Veel werd reeds geschreven over de gok die Hollywood met deze film waagde en terecht, want geef toe: een musical zonder greintje ironie, daar heb je niet elke dag zin in. Toch is net dat gebrek aan cynisme de grootste troef van La La Land. Chazelle voert geloofwaardige personages op die je zowel kunnen meeslepen als irriteren, die tegelijk grappig, charmant én ergerlijk zijn net omdat ze zich als mensen van vlees en bloed gedragen. Dat ze regelmatig beginnen te zingen en te dansen zal zelfs de grootste musicalhater er met plezier bijnemen omdat de imperfectie van die sequenties alleen maar bijdraagt tot de wonderlijke sfeer waarin de film baadt. Kers op de taart is een bitterzoete finale om u tegen te zeggen, waarin Chazelle ondanks zijn 32 korte levensjaren hetzelfde soort levenswijsheid etaleert als de 80-jarige Woody Allen door al het voorgaande voor een laatste maal op te hemelen en daarna met de grond gelijk maakt. En daarom zijn die 14 Oscarnominaties meer dan verdiend!

[sokaynadeilami]

FILM

Ik ben vandaag gaan kijken naar de Fantastic Beasts in de Kinepolis in Brussel om 17:15, samen met Jana en Mélissa. Het verhaal is geschreven door J.K. Rowlings. De film gaat over 70 jaar voor Harry Potter er was. De hoofdpersonage hier is Scamander. Hij is een ‘magizoologist’, iemand met een ongewone fascinatie voor magische dieren zoals hippogriefen, occamy’s en delfstoffers.  Collega-tovenaars als Tina en Graves vrezen dat Scamanders vernielzuchtige vriendjes de hele magische gemeenschap in gevaar brengen, nu de terroristische tovenaar Grindelwald een burgeroorlog tussen dreuzels of ‘no-majs’ (gewone mensen) en tovenaars wil ontketenen.

Ik vond het een geweldige film, omdat ik ook van zo'n soort films hou, van fantasie- en actiefilms en omdat ik een grote Potter-fan ben. Maar om eerlijk te zijn wou ik in het begin niet naar de film gaan kijken, omdat ik dacht dat het niet zoals Harry Potter zou zijn en dat geen enkele andere film Harry Potter zou kunnen vervangen. Deze film heeft Harry Potter ook niet vervangen als favoriet, maar het hoort wel bij mijn favorieten nu. En het ander leuke aan deze film is dat je geen Potter-fan hoeft te zien om de film fantastisch te vinden.

RECENTIE: Fantastic Beasts and Where to Find Them neemt je mee naar de magische wereld van J.K. Rowling. Dit verhaal speelt zich echter niet af op het kasteel van Hogwarts, maar in de straten van New York. In eerste instantie wist ik niet of een nieuw verhaal even goed zou zijn als de Harry Potter verhalen, maar na het zien van de trailer van Fantastic Beasts wist ik zeker dat ik de film wilde zien. Plot Fantastic Beasts and Where to Find Them is een geheel nieuw avontuur dat ons terugbrengt naar de magische wereld van bedenker J.K. Rowling. PLOT: Oscar®winnaar Eddie Redmayne (The Theory of Everything) speelt de rol van Newt Scamander, de magizoöloog van de magische wereld, onder regie van David Yates, die de laatste vier Harry Potter-blockbusters heeft geregisseerd. Fantastic Beasts and Where to Find Them begint in 1926 als Newt Scamander zijn wereldwijde excursie voor het vinden en vastleggen van een bijzondere collectie fabeldieren net heeft afgerond. Wat een simpele tussenstop in New York had moeten worden, loopt volledig uit de hand door een Niemagie (Amerikaans voor Dreuzel) genaamd Jacob, een magische koffer, en het ontsnappen van een aantal van Newt’s fabeldieren, die wel eens problemen zouden kunnen veroorzaken voor zowel de tovenaars- als de Niemagies wereld. Ik was al een beetje fan van Eddie Redmayne. Eerder dit jaar zag ik de films ‘The Theory of Eeverything’ en ‘The Danish Girl’. In beide films speelt hij de sterren van de hemel. Het zijn geen gemakkelijke rollen en toch lijkt het hem allemaal gemakkelijk af te gaan. Eddie Redmayne was daarom ook zeker een reden om deze film te willen zien. Hij maakt die belofte wat mij betreft weer waar en is ook in Fantastic Beasts een geweldig acteur. Deze film speelt zich af in Amerika, maar Newt Scamander is een Britse tovenaar. Hij spreekt de magische taal zoals wij die kennen van de boeken. Een mooi voorbeeld hiervan is het woord No-Maj (Niemagie), waarvan je eigenlijk meteen weet dat het gaat over een ‘Muggle’ (Dreuzel) of een persoon die niets van magie af weet. Er zitten wel wat oude bekenden in de film. Newt Scamander zelf was natuurlijk al bekend als schrijver van één van de studieboeken op Hogwarts, maar ook Dumbledore en Grindelwald zijn natuurlijk bekende namen. Toch had ik niet het gevoel dat ik naar een Harry Potter film zat te kijken. Fantastic Beasts heeft een heel eigen verhaal in een andere setting. Ik vond dat zelf een pluspunt en het maakte de film beter dan ik van tevoren had verwacht. Conclusie: Eigenlijk heb ik niets aan te merken op de film. Het verhaal is spannend. De uitvoering van de grafische elementen, zoals de fabeldieren, zit fantastisch in elkaar. Het acteerwerk is prima. Fantastic Beasts and Where to Find Them is gewoon een hele gave film en ik kan iedereen die van dit genre houdt aanraden om hem in de bioscoop te gaan zien.

[sokaynadeilami]

EXTRA 3

In september was er een documentaire over Muhammed Ali op Canvas. Ik wist wel al wie Muhammed Ali was, een populaire Amerikaanse bokser. Maar ik wist niet veel over hem, zoals dat hij al 3 keer wereldkampioen was in het zwaargewicht en dat hij door het sportblad Sports Illustrated uitgeroepen werd tot Sportman van de Eeuw. Hij was ook voor vele Amerikaanse zwarten/moslims een voorbeeld. Daarom was zijn bijnaam ook ‘The Greatest’. Ik dacht altijd dat hij alleen maar populair was voor het boksen, maar nadat ik de documentaire heb gezien was dat niet het enige. Muhammad Ali haalde het nieuws niet alleen met prestaties in de boksring. Ook daarbuiten liet hij geregeld van zich horen. Zo maakte hij begin jaren zestig bijvoorbeeld bekend dat hij zijn achternaam niet langer wilde gebruiken. Die achternaam stond voor hem namelijk symbool voor het slavernijverleden van zijn voorouders. Als lid van de Nation of Islam besloot hij voortaan als Muhammad (de profeet van de islam) Ali (de vierde kalief) door het leven te gaan.

Ik kijk eigenlijk nooit naar documentaires, maar dankzij deze documentaire over Muhammed Ali weet ik nu meer over hem dan enkel dat hij een bekende bosker was. Ik denk dat ik meer documentaires moet kijken, want ze zijn heel goed om informatie op te doen.

(Foto gevonden op Google Afbeeldingen)

[sokaynadeilami]

EXPO

Op 19 oktober zijn we samen met sommige leerlingen van school naar de Biënnale Interieur geweest in Kortrijk. Het eerste dat ons aansprak waren de kranen. Er waren zo mooie ontwerpen dat we nog nooit hadden gezien. Dan gingen we naar de ovale stoelen, die je hier boven kunt zien op de foto. (De foto’s heb ik allemaal zelf getrokken) ik vond de stoelen ontzettend mooi, en tof ontworpen. We zijn er ook op gaan zitten. Ik zou zo'n stoel later zelf ook kunnen kopen. Het andere dat ons ook aansprak waren de spiegels die je hier ook boven kunt zien. De spiegels waren ook tof ontworpen. We hebben veel selfies getrokken met de spiegels.

Ik vond het een leuke ervaring, ik zou eigenlijk van mijn eigen nooit geweest zijn. Maar ik ben verrast geweest, want ik vond het heel leuk. Ik vond de ontwerpen ook prachtig om te zien. Ik heb veel foto’s getrokken, de ontwerpen waren geweldig voor foto’s. Ik denk dat ik volgend jaar zeker terug zal gaan. Één van favoriete kunstenaars is Petite Friture, omdak ik zijn werken echt wel speciaal vindt. Aan de ene kant zou je denken dat ze niet echt speciaal zijn, maar aan de andere kant wel. Dat vind ik juist speciaal aan zijn werken. RECENSIE 1: Over Petite Friture: Liefde op het eerste gezicht. Het openvallen van je mond, als je de Petite Friture Vertigoziet. Een vonk die overslaat tussen jou en de Nubilo sofa. Dát is wat het Franse designlabel Petite Friture wil bereiken. Dit nog jonge merk ontwerpt elegante en toegankelijke designproducten, die ieder op een eigen manier een verhaal vertellen. Dankzij de zachte kleuren, herkenbare vormen en natuurlijke materialen sluiten de ontwerpen naadloos aan op jouw dagelijkse leven. Toch weten ze je iedere dag weer te verrassen met een bijzonder detail. Welk ontwerp van Petite Friture zorgt bij jou voor een glimlach op je gezicht? RECENSIE 2: Ook over Petite Friture: Zoals de naam doet vermoeden, neemt dit Franse label zichzelf allesbehalve serieus. De speelse decoratieobjecten, lichtarmaturen en meubels van Petite Friture tonen oog voor detail, kleur, vorm én humor.

[sokaynadeilami]

EXTRA 2

Ik ben samen met Mélissa naar de Harry Potter Expo geweest in Brussels Expo. Dat was op 3 oktober 2016. We zijn met de bus en tram geweest. We zijn daar ook ongeveer 1u30 à 2u gebleven. We hadden geluk dat er niet veel mensen aanwezig waren, dus hadden we genoeg de tijd om alles grondig en rustig te bekijken. Ik vond het super leuk om al die spullen van uit de Harry Potter films in het echt te zien. Ik vond die kledingstukken, toverstaffen en het (valse) eten uit de films het leukste om te zien. Zeker die kledingstukken, want die waren nog altijd zo vuil zoals in de films. En het was ook cool om te zien hoe klein Harry, Hermione en Ron waren. Je zou dat niet geloven dat ze zo klein waren, want in de films leken ze groter. Ik vond het een zeer leuk uitstapje samen met Mélissa, zeker omdat ik een grote Harry Potter fan ben.

(Foto heb ik zelf getrokken)

[sokaynadeilami]

EXTRA 1

Voor Nederlands heeft iedereen een boek moeten lezen, en kiezen uit een boekenlijst. Het boek dat me interesseerde was ‘Voor ik ga slapen’ van SJ Watson. Het boek gaat over een vrouw in de 40, die een auto ongeluk heeft gehad toen ze jong was. Sindsdien heeft ze een bepaalde vorm van geheugenverlies. Elke keer als ze gaat slapen vergeet ze alles. Ondanks ze toch alles vergeet, gaat ze heel veel te weten komen over haar leven.

Ik vond het een super boek, het is officieel 1 van mijn favoriete boeken. Waarom, omdat je heel veel te weten gaat komen op het einde dat je nooit zou verwachten dat dat ging gebeuren. Dat vind ik heel leuk aan een boek.

(Foto gevonden op Google Afbeeldingen, want mijn boek is al terug in de bibliotheek)