smolfragiledonut

[smolfragiledonut]

i hate this and i hate my brain and i hate this study and i hate myself and everyone and

[smolfragiledonut]

god i hate my brain so much

what is wrong with me

[smolfragiledonut]

trying to work on my paper and I’m really starting to feel like I’m just.....lazy. Or like my brain is lazy. I keep feeling like i can sort of vaguely see what i’m supposed to do in the distance, but then my brain is like YIKES!!!!!!! That would take SO much effort!!!!!!!!! no thanks!!!!!! and it just shuts down. that really feels like the pattern lately - with papers, with exams, with writing stories, which i used to like so much...... i just.....don’t wanna.

[smolfragiledonut]

when ur just trying to read fic in the middle of the night like a regular procrastinating, life-avoiding person, and all of a sudden things get Real and it starts hitting too close to home in an existential way......

like.........get this Adult(TM) bs away from me please, its like looking in the mirror unexpectedly and realizing how awful & miserable you look, THIS ISNT WHAT I SIGNED UP FOR

[smolfragiledonut]

hahaaaaaaaaa im so forked rn

[smolfragiledonut]

Maybe ive been looking at this all wrong.... These comments i make, maybe theyre just a way to try to connect with people, or blend in, or relate.... Its like, look! I like people too! I think they are attractive! This man is attractive, no? Surely this is how it feels? Im normal. This is the kind of comment normal, neurotypical people make. I dont.... I actually feel the same about this woman. But that would be fine, wouldnt it? Maybe it feels more right when i comment on THAT - oh, no it doesn't. It doesn't matter. I dont know. I cant relate. I dont KNOW.

[smolfragiledonut]

Me: i Just want to KNOW!!! that's all!!!! I Just gotta!!!!

Me@me: but why....you know labels aren't important.... Just chill....

Me: i just need to!!! For when people ask! And i dont want to say something untrue!

Me@me: you do know that its statistically more likely youre just -

Me: that reasoning has been cancelled for a long time-

Me@me: dont be ridiculous, there is no reason to think-

Me: you know that if you even WONDER-

Me@me: you spend to much time on Tumblr is what-

Me: my head is going to explode i just wanted to make a JOKE

[smolfragiledonut]

Stream of consciousness van zondagnacht, vermoeid, in herhaling vervallend.

Wat is er mis met mij?

 Wat is er NIET mis met mij, dat zou misschien een betere vraag zijn, maar goed, daar schieten we al helemaal zo weinig mee op.

Ik voel me niet mezelf, of teveel mezelf, ik weet het niet. Een geïntensiveerd mezelf. Lianne². Ik krab mezelf aan stukjes. Ik irriteer mijn huid en dan mijn ziel en dan krab ik naar anderen. En dan wens ik dat ik mezelf weg kon krabben als een stuk dode huid.

Leven is zo vermoeiend. Ik schrok ervan toen ik in een boek voor mijn studie ook iets dergelijks las. Wees niet eng en lees niet mijn gedachten, zei ik, wees niet het manuscript dat ik al jaren probeer te schrijven. Het was een moment van herkenning. Ik dacht: jeetje, Clarice, ik begrijp je woorden niet, en toch begrijp ik ze.

 Ik kan mezelf niet terugvinden als ik steeds maar krab. Ik onderbreek mezelf, ik trek de aandacht weg van de wereld die ik probeer te creëren op papier, ik kan niet schrijven want daar heb ik handen voor nodig. De roos neemt de plek in van elk plot dat ik probeer te verzinnen, elk personage wiens hart ik probeer te starten - er is alleen stream-of-consciousness, navelstaarderig. Elke Dean en Claire en Lucifer verdwijnt in de mist voordat hij gevormd is, valt uit elkaar in de witte ruis, verliest zijn stem, zijn hart, zijn lichamelijke substantie in de vallende schilfers en onder mijn nagels, op de toppen van mijn vingers. Skr skr skr. Veeg. Tik zegt mijn huid zachtjes tegen de bladzijden van mijn notitieblok. Skr skr. Tik tik. Ritsel.

 Zo vind ik mezelf niet terug.

Vind mijn woorden niet terug.

Begrijp je?

Het heeft niets met studeren van doen. Druk zijn. Enkel met het krabben en mijn lege, dode, woordeloze karakterloze brein, de mist, het gapende zwarte gat van desillusie, de besmettelijke minachting voor het Nederlands, de versmeltende personages, een eindeloze stoet die ik minder begrijp naarmate ik ze meer begrijp. Het besef van alles dat ik niet weet.

 Ik vraag me af of de overwegend Amerikaans-Engelse media ons van onszelf hebben vervreemd. Misschien dat de puristen gelijk hadden; niet omdat de Amerikaanse film-en-tv-industrie inherent inferieur is (dat is ze niet, ha, wat een idee) maar omdat ze een verstoorde spiegel is die zegt: 'dit is hoe je wereld eruit ziet, kijk maar', en dat is een leugen, en nu begrijpen we onszelf niet meer.

 Misschien is dit de reden dat ik begin te schreeuwen zodra er een Nederlands woord valt in een serie, een film, een boek. Ik ben representatie-starved, zoals ze dat zeggen. Het kleinste beetje, de weerspiegeling van een neus, een vingerkootje is een overdosis, ik ga in shock, ik zet mijn scherm op pauze en staar in de verte voor de volgende vijftien minuten soms overvallen door hulpeloze lachbuien. 'Hij zei oliebollen.' Ik ben geschokt. Ik geef de schuld aan zijn uitspraak, maar dat is het probleem helemaal niet. 'Ik besta.' Ik ben verbaasd. Wat ga je me straks vertellen? Dat ik besta als autistisch meisje? Dat ik besta als ace? Ha!

 Hoe kan ik schrijven als ik nauwelijks nog weet hoe mijn spiegelbeeld eruit ziet?

[smolfragiledonut]

when u scratch a cat’s chin and they lift their head up reblog if u agree

[smolfragiledonut]

In… credible…

[smolfragiledonut]

raise your hand if you’re obsessed with romance in fiction but want nothing to do with it in real life