singeorzangabriel-blog - Tumblr blog

singeorzangabriel-blog · 6 years

Text

Podium: Suite n°3 – Europe

Encyclopédie de la parole/ Joris Lacoste/ Pierre-Yves Macé

Ik ging zondag 20 mei om 15:00 naar Suite n°3 – Europe kijken in de KVS in Brussel en was zeer teleurgesteld dat ik hiervoor 15 euro heb betaald. Na het lezen van deze recensie vind ik wel dat ze hun doel zeker bereikt hebben. Het is een zeer triestig toneelstuk/musical en ik heb dit niet zo graag. Ik ga liever naar vrolijke muziek luisteren en mij positief instellen dan naar zo een deprimerende muziek en erna heel de dag bijna niet meer kunnen lachen. Ik heb wel veel respect voor deze mensen. Het is niet zo gemakkelijk om mijn gevoelens zo hard aan raken als zij het gedaan hebben. Deze musical heeft letterlijk heel mijn dag verpest.

Hoe toon je het onaanvaardbare, de gruwel of het leed van anderen? Deze vraag achtervolgt de kunstgeschiedenis al eeuwen en wordt nu aangepakt door Encyclopédie de la parole met menselijke spraak en muziek als instrumenten. Na het felgesmaakte Suite n°1 en Suite n°2 blijft het Franse collectief putten uit haar collectie geluids - documenten, verzameld en bewaard in een poging om de rijkdom van het alledaagse spreken te redden van vergankelijkheid. Met Suite n°3 – Europe, ligt de focus op woorden die we liever niet horen. Vormen van verbaal geweld, xenofobe retoriek, nationalistische poëzie of neerbuigende uitlatingen. In 26 scènes weerklinken de 24 officiële talen van de Europese Unie, gebracht als recital met twee acteurs-zangers en pianist-componist Pierre-Yves Macé. Dit klassiek-Europese genre, gericht op harmonie, eloquentie en vermaak, staat in schril contrast met de giftige, gore en gewelddadige boodschappen die ze ondersteunt maar evengoed deel uitmaken van de Europese realiteit vandaag. Ondraaglijk heerlijk.

1 note · View note

singeorzangabriel-blog · 6 years

Text

Pop: MATTHEW AND THE ATLAS + NATHAN BALL

Ik ging op donderdag 17 mei met een vriend die fan is van Matthew vanaf 19:00 naar het concert van MATTHEW AND THE ATLAS in de AB. Het concert was fantastisch. Matthew zong pas om 21:00 na portes van DJ Gelukwens, wat ik niet zo cool vond, en het Nathan ball. Na dit concert heb ik pas beseft hoe stom dat ik was om vroeger niet zo veel te willen luisteren naar popmuziek. Ik denk dat ik vanaf nu zelf naar zo een concerten zal gaan en misschien zelfs betere pop-artiesten vinden. En ik zal sowieso nog andere vrienden van mij naar zo een concerten meebrengen, ze mogen deze mooie muziek zeker niet missen. Het mooiste muziek van Matthew and the atlas vond ik “palace”. Het is een zeer rustige en mooie muziek. Ik raad iedereen aan om naar deze muziek te gaan luisteren en zich te abonneren aan hun youtube-kanaal. Matthew and the atlas hebben maar 7K volgers op youtube, wat ik zeer weinig vind.

Une pop-folk tout en retenue d’un baryton british bluffant

Un barde britannique en provenance d’Aldershot, dont le timbre baryton berce et transperce. Matt Hegarty & co planchent sur le successeur de « Temple » (avril 2016) et « Palace EP » (nov. 2017). L’opus, empreint d’une pop-folk mélancolique, sortira une nouvelle fois sur le beau label indé Communion Records (Bear’s Den, Lucy Rose, Catfish And The Bottlemen), géré par Kevin Jones (Bear’s Den) et Ben Lovett (Mumford and Sons).

POUR LES FANS DE : Bear’s Den, Ben Howard, Benjamin Francis Leftwich, Lucy Rose…

CÔTÉ PRESSE : « The British Bon Iver » – Q Magazine en 2014, après la sortie du premier opus « Other Rivers »

AB FAIT AMUSANT : Le 24 septembre 2017, ils nous ont offert un concert sobre, très apprécié, dans le décor feutré de notre AB Salon. Cette fois-ci, ils reviennent en full band à l’AB Club !

1 note · View note

singeorzangabriel-blog · 7 years

Text

Extra tv-serie: Les 10 couple parfaits

Tijdens de zomervakantie was ik een beetje verplicht om naar deze Franse realityshow op NT1 te kijken samen met enkele meisjes. Ik vond het stom en de mensen dat erin kwamen waren ook stom. Het stomste was dat ik de volgende dagen vanzelf wou meekijken. Ik begreep mezelf niet meer. Het was dus een zeer meeslepende realityshow.

0 notes

singeorzangabriel-blog · 7 years

Text

Extra film: DOPE

Ik heb ook de Amerikaanse film DOPE gezien. De regisseur van deze film is : Rick Famuyiwa. Ik vond het interessant omdat ik denk dat deze film ook in werkelijkheid mogelijk is. Het is een zeer grappige film. De film bevat ook drama en veel actie. Het is op een zeer mooie manier gefilmd en regiefouten kan je niet zo direct uithalen. Wat er minder goed was aan deze film is dat je je op sommige momenten kon vervelen.

0 notes

singeorzangabriel-blog · 7 years

Text

Extra film: Boyka

Ik keek tijdens de Halloween vakantie naar de film Boyka. Het is een Amerikaanse actiefilm. De film bevat vrij veel veel emotionele fragmenten. Het is een film gerealiseerd door : Todor Chapkanov. De protagonist is Boyka. Het is een oudere film dat in 2010 uitkwam dus zijn er nog vrij veel regiefouten. Het beeld is ook niet echt geweldig en ik vind dat er te veel gespeeld werd met de speciale effecten tijdens de bokswedstrijden. Dit vind ik wel jammer want ik vond het wel een spannend en meeslepend film.

0 notes

singeorzangabriel-blog · 7 years

Text

Museum: WIELS

Ik ging op een zaterdagnamiddag met een vriend naar het Wiels museum. We hebben in het begin niets gevraagd van informatie en we liepen zo maar rond zonder iets te vragen over de kunstwerken en wat het allemaal betekent. We vonden het super raar. Er zaten overaal witte hekken in het museum. En de kunstwerken waren stukken van een airconditioning en meerdere grote wielen. In een zaal waren er gewoon drie grote dozen uit plastiek die we soms ook op straat kunnen zien en waarin waarschijnlijk iets met elektriciteit in zit.

Nadat ik meer informatie kreeg over het museum en ik deze site raadpleegde begon ik het beter te begrijpen. Alle hekken dat ‘zo maar’ in het museum verspreid stonden zijn equivalent met de lengte van alle muren van het Wiels museum en ook aan de houten omheiningen, dat 200m lang was, in de heuvels van Santa Monica die ooit de weg wezen naar de privéranch van de beroemde komiek en cowboy: Will Rogers. Voor mij is dit de grootste kunst. Ik heb dat nooit ergens anders gezien en ik vind het, zelf leek het in het begin helemaal niet, zeer creatief. Dit museum is gemaakt voor Rita McBride. Ze is geboren in 1960 in Des Moines, Iowa in de Verenigde Staten. Rita McBride woont in Düsseldorf en Los Angeles en op deze plaatsen werkt ze ook. Ze brengt voorwerpen uit het dagelijkse leven voor in verschillende grootes. Rita werkt met de taal van de beeldhouwkunst en wendt de woordenschat van architectuur en design aan. Haar interdisciplinaire kunstpraktijk omvat ook samenwerkingen met andere, meestal kleinere, kunstenaars. Zo heeft ze op de tweede verdieping van Wiels plaats gelaten voor Something Stronger Than Me. Bij Something Stronger Than Me nemen meer dan 20 kunstenaars deel aan. Deze kunstenaars zijn: Extension, Fake Calligraphy, Melissa Gordon, Tonio Kröner, Ghislaine Leung, lonelyfingers, Lucia Nimcova, NUANS, Christophe de Rohan Chabot, Lázara Rosell Albear, Jannis Schroeder, SPARTA, Axelle Stiefel, Monika Stricker, Suse Weber en andere, binnenkort aan te kondigen, gasten. Ik zou, eerlijk gezegd, in haar plaats heel het museum voor mijn kunstwerken nemen. Op alle drie verdiepingen van Wiels presenteert McBride een nieuw werk met de titel: Guide Rails. Volgens deze site is Rita een beetje tegen de modernisme. Ik vind sommige kunstwerken wel modern. Nu begrijp ik ook waarom zij het wiel heeft gekozen. Het wiel staat symbool voor het begin van alle voorwerpen. Zeker van alle nuttige voorwerpen. Ik ben er mee eens dat McBrides hier laat zien hoe dat beeldhouwwerk en architectuur elkaar inspireren en bepalen. Deze sculpturen laten je voorwerpen uit het dagelijkse leven, dat over het hoofd worden gezien, beter bekijken. Voorwerpen zoals: airconditioners, buizen, dakramen en ‘de drie grote dozen uit plastiek die we soms ook op straat kunnen zien’ die dus telecommunicatiekastjes zijn.

Rita speelt met hun afmetingen om de spanning tussen functionalisme en formalisme te observeren. Voor mij is haar doel bereikt. De vroegste werken uit 1992 maken een samenhang met de meest recente uit 2017. Op de vierde verdieping was er een telescoop waarin je de Atomium kon zien. Het was een extra pleziertje op het einde van de rit.

Rita McBride werkt met de taal van de beeldhouwkunst en wendt de woordenschat van architectuur en design aan. Haar interdisciplinaire kunstpraktijk omvat ook publicaties in samenwerking met andere kunstenaars, boeken, performances en grootschalige werken in de publieke ruimte. McBrides monografische tentoonstelling, getiteld Explorer (Verkenner) omvat zowel nieuwe creaties als bestaande werken, waaronder verscheidene die nooit eerder in Europa te zien waren. Met haar subtiele humor en haar sterk gevoel voor ruimte en context ontwerpt McBride een tentoonstelling die een antwoord formuleert op de specifieke kenmerken van het gebouw en de tentoonstellingsarchitectuur. Het utopische project van het modernisme is haar genegen, ook al staat ze er kritisch tegenover. Haar werk is, in de woorden van een commentator, een ‘subtiele en geestige kritiek op de genoegens en de grillen waarmee de zenuwinzinking van het modernisme gepaard gaat’.

Over de drie verdiepingen van WIELS presenteert McBride een nieuw werk met de titel Guide Rails(Vangrails, 2017). Deze installatie, bestaande uit 200 meter aan vrijstaande, witte structuren in hout, refereert aan de houten omheiningen in de heuvels van Santa Monica die ooit de weg wezen naar de privéranch van de beroemde komiek en cowboy Will Rogers. De totale lengte van McBrides Guide Rails komt overeen met die van de witte muren van de tentoonstellingsarchitectuur die Richard Venlet ontwierp voor de vorige tentoonstelling, Het afwezige museum, die de 10e verjaardag van de instelling markeerde. Deze nieuwe, tijdelijke afbakeningen accentueren de levendige relatie van wederzijdse afhankelijkheid tussen architecten, kunstenaars, culturele instellingen en de politiek van vastgoed. Meer dan 20 kunstenaars zullen een interventie maken voor de Guide Rails, onder de noemer Something Stronger Than Me*.

In dialoog met deze nieuwe installatie laat de tentoongestelde selectie uit McBrides oeuvre zien hoe beeldhouwwerk en architectuur elkaar inspireren en bepalen. Deze sculpturen brengen vormen aan het licht die vaak over het hoofd worden gezien in onze gebouwde omgeving: airconditioners, buizen, dakramen, telecommunicatiekastjes. McBride transformeert hun typische materialen of speelt met hun afmetingen om de spanning tussen functionalisme en formalisme af te tasten. De vroegste werken dateren uit 1992, de meest recente uit 2017: ze maken de samenhang van haar aanpak en haar visie over de jaren heen duidelijk. Zo zullen onder andere Glass Conduits (1999–2004), White Elephants (1999–2015), Managers and Minimanagers(2003–2004) en Vents (2010) te zien zijn.

Rita McBride (1960, Des Moines, Iowa, Verenigde Staten) woont en werkt tussen Düsseldorf en Los Angeles.

0 notes

singeorzangabriel-blog · 7 years

Text

Film: You Were Never Really Here

De film dat ik gekeken heb is: You Were Never Really Here. Het is al van 15 november aanwezig in de bioscopen. De Schotse Lynne Ramsay is waarschijnlijk één van de boeiendste filmmaaksters van het moment. Ze is ook de regisseuse van de film You Were Never Really Here en We Need to Talk About Kevin.

You Were Never Really Here brengt je in de wereld van een afgestompte huurmoordenaar. Het heeft veel horror, het is hondsbrutaal maar ik vind toch dat Joe (=Joaquin Phoenix, de hoofdrol ) ook een soort van liefde toont. Joaquin Phoenix kreeg in Cannes de prijs voor Beste Mannelijke Hoofdrol. Ik vond het ook een zeer goed acteur, zeker voor de emoties en de crises dat hij zo goed kan acteren zelfs speelt hij een rol van een emotieloos persoon. In de film leeft hij nog altijd samen met zijn moeder, dat bijna niet meer in staat is om alleen te stappen, en hij doet alles om zijn ‘professioneel’ leven en zijn privéleven gescheiden te houden. Dat vind ik toch op een of ander manier een soort van liefde voor zijn moeder. Ik wist niet dat Joe een Irak-veteraan was maar wel dat hij mentale problemen heeft. Ik dacht dat de beelden, die altijd terugkwamen doorheen de film, beelden waren van toen hij jong was en pogingen had tot zelfmoord. Hij zat met zijn kop in een plastiek zakje en ademde niet. Ik vind dat het niet duidelijk is dat hij gewoon zijn ademhaling probeert de houden. Joe redt kinderen uit pedofiele netwerken en daarvoor moet hij eerst ‘de stoute jongens’ hun les leren. In de film krijgt hij een nieuwe opdracht, waarbij alles fout loopt. Bij elke opdracht koopt Joe een nieuwe hamer. Ik vind dit interessant. Joe moet een tienjarige meisje, namelijk Nina, gaan bevrijden uit een kinderprostitutie netwerk. De vader van Nina is staatssenator Votto ( Alex Manette ). Joe spreekt met de vader van Nina af dat hij haar in hotel Kareem in kamer 701 zal terugbezorgen. We zien in de film dat Joe een echte expert huurmoordenaar is en dat maakt de film nog beter. Alles loopt goed tot op het moment dat Joe met Nina in hotel Kareem in kamer 701 aankomen. Joe doet de televisie aan en ze zien dat staatssenator Votto, de vader van Nina, zelfmoord heeft gepleegd. Nina wordt opnieuw ontvoerd in de hotelkamer maar Joe vindt haar terug en zo eindigt de film. Terwijl hij Nina voor de tweede keer aan het zoeken was passeert hij eerst langs zijn moeder en toen hij langs het raam van haar kamer binnenkwam, zag hij zijn moeder in bed liggen met een kussen op haar hoofd. Zijn moeder werd, door de kussen en haar bril, doodgeschoten. De moordenaars waren nog beneden in het huis. Joe vermoordt de eerste moordenaar en de andere houdt hij om nog informatie van hem te krijgen. De moordenaar zei gewoon dat zijn moeder sliep toen ze haar dood had geschoten. De moordenaar, samen met Joe, valen samen op het grond en beginnen samen een muziek, ‘I‘ve Been To Paradise’, te zingen terwijl ze hun handen vasthouden. Dit is volgens mij de beste scene uit de film. Ik vond het in het begin super grappig maar nu dat ik beter nadenk vind ik dat Joe nog altijd een soort van liefde toont tegen de moordenaar van zijn moeder. Er zit dus ook subtiele humor in de film. Met dat ga ik akkoord. Joe gaat nadien zijn moeder in een meer, in een plastic zak die hij zwaarder maakt met stenen, dumpen. Vervolgens gaat Joe met de info die hij bekwam op zoek naar gouverneur Williams ( Alessandro Nivola ) waar Nina zich bevindt.

You Were Never Really Here toont het thema kindermisbruik anders volgens de recensie van de film. Ze zeggen dat het de klassieke pad van het jonge hulpeloze meisje dat gered moet worden verlaten is. Ik vond dat het totaal niet zo was. Ramsey kon volgens mij een betere verhaallijn vinden. Wat ik ook geweldig vond in deze film is dat Ramsay het geweld grotendeels buiten beeld houdt. Het is alsof de scenes anders te gruwelijk zouden worden en dat het niet gefilmd mag. De cameraman komt altijd te laat of te vroeg op de misdaden. Deze film, zelf begreep ik het in het begin niet en zou ik het nooit nog is bekijken, verdient volgens deze recensie en volgens mij ook een oscar prijs.

Het meesterlijke You Were Never Really Here dompelt je onder in de wereld van een afgestompte huurmoordenaar. Tegelijk grimmig en poëtisch, teder en hondsbrutaal, met een griezelig intense Joaquin Phoenix in de hoofdrol.

Het is er weer gezellig, in het hoofd van de Schotse regisseuse Lynne Ramsay. In 2011 maakte ze al het ijzingwekkende We Need to Talk About Kevin, over een moeder die zich schuldig voelt om haar psychopathische zoon, die een bloedbad heeft aangericht op zijn middelbare school. Nu is Ramsay eindelijk terug met You Were Never Really Here. Alweer een lange titel, alweer een stomp in de maag.

Deze keer dompelt Ramsay ons onder in het miezerige bestaan van de bebaarde Joe (Joaquin Phoenix), een afgestompte ex-militair die tegenwoordig zijn boterham verdient als huurling: hij spoort de vermiste zoons en dochters van rijke New Yorkers op, en brengt ze weer naar huis. Voor elke opdracht brengt Joe een bezoekje aan de lokale doe-het-zelfzaak om een nieuwe hamer te kopen. Hoeft het gezegd dat er bloed zal vloeien?

Ramsay houdt het bikkelharde geweld grotendeels buiten beeld, waardoor het in feite nog harder aankomt. Er worden kelen overgesneden, schedels ingeslagen en handen vermorzeld, maar meestal komt de camera net te laat, of eerder: net op tijd om de schade op te meten.

Als Joaquin Phoenix voor deze gekwelde vertolking geen Oscar-nominatie krijgt, dan zullen wij de Academy wat gezond verstand moeten intimmeren

Die spaarzame aanpak kenmerkt heel de film: met een speelduur van nog geen anderhalf uur is dit tot op het naakte vel uitgeklede cinema. De gewelddadige jeugd van Joe wordt ons niet met uitleggerige dialogen ingelepeld, maar dringt het verhaal nu en dan onaangekondigd binnen, in flitsen die recht uit een horrorfilm lijken te komen. Want dat moet het voor Joe ook geweest zijn.

Joaquin Phoenix is terug na twee jaar schermafwezigheid, en doet meteen een Rundskopje: spreken doet hij nauwelijks, zijn opgepompte lichaam voert het woord. Zijn kolossale torso vol littekens, is als een oorlogslandschap. Niet toevallig vertoont het gelijkenissen met de oneffen bepleisterde muren van zijn ouderlijke huis, waar Joe in een constante staat van terreur opgroeide. Het is alsof die plek, en dus ook het trauma, zich permanent op (en in) zijn lijf hebben vastgezet.

Uit zijn vel springen

Dat Phoenix intens kon acteren, wist u al (zie onder andere The Master, Two Lovers en, euh,I'm Still Here), maar in deze rol gaat hij nog wat dieper. Zelfs wanneer hij gewoon maar van een kraantje staat de drinken, lijkt het alsof hij elk moment uit zijn vel kan springen. Als hij voor deze gekwelde vertolking niet minstens een Oscarnominatie krijgt, dan zullen wij toch eens langs de doe-het-zelfzaak moeten, om de dames en heren van de Academy wat gezond verstand bij te timmeren.

Aan de oppervlakte lijkt You Were Never Really Here in de eerste plaats een gewelddadige genrefilm. De parallel met Taxi Driver is snel getrokken, en de hamer doet onvermijdelijk denken aan Oldboy. Maar Ramsay gebruikt de codes van het genre om iets heel anders te vertellen: meer nog dan een tocht door de onderbuik van New York is dit een mentale trip doorheen het chaotische hoofd van Joe. De score van Radiohead-gitarist Jonny Greenwood, die verontrustende strijkers mengt met gortdroge beats, maakt het helemaal beklemmend.

Door die rauwe emotionele nabijheid wordt de film uiteindelijk gruwelijk ontroerend. Wanneer Joe het laatste restje tederheid verliest, breekt je hart voor hem. Ramsay is erin geslaagd om een gewelddadig monster menselijk te maken.

0 notes