Don't wanna be here? Send us removal request.
Text
MyDiary
Vingers die trillen om eindelijk nog eens te schrijven… lang geleden niets van me af kunnen zetten. Dagboeken die zijn verscheurd uit schaamte. Schaamte wat ik ooit in mijn leven had gedaan, of meegemaakt. Soms heb ik spijt, denk ik, dat zou ik nog eens willen lezen zodat ik die dag kan herbeleven! Jammer genoeg. Vroeger leek dit zo vanzelfsprekend. Elke avond voor ik ging slapen vulde ik trouw mijn boekje in. Alle emoties, gevoelens, gaf ik aan het papier bloot. Ik vertrouwde het papier. Met een klein slotje deed ik het boekje telkens weer op slot. Het sleuteltje verstopte ik tussen een hoopje oud speelgoed. Wat waren dat nog eens tijden. Gevoelens die je niet kon toevertrouwen aan iemand, kon je neerschrijven. Als een soort therapie. Ik leefde, en dacht meer na over het leven. Momenteel word ik “geleefd”. Drukke agenda’s, overuren, huishouden, … en smacht ik naar het nadenken over mijn dagen, over mijzelf, … Dan besef ik dat ik niets zou kunnen schrijven dan over mijn werk, de ritten met het openbaar vervoer, ... Is dit fout? Is dit de manier waarop ik de komende jaren zou moeten leven? Is dit “volwassen zijn”? Ik begeef mijzelf naar de zolderkamer, waar ik liggend naar de sterren kan kijken uit het dakraam. Genietend, terugkijkend naar een tijd die ooit geweest is. En nadenkend, over hoe ik deze tijd kan implementeren in vandaag.
0 notes