scriptamanet

[scriptamanet]

Το δεντρόσπιτο

“Μικρός ήθ��λα πάντα ένα treehouse” η φωνή σου ραγισμένησαν σπασμένο τηλέφωνοστο ίδιο παιχνίδιπληγωμένα παιδιάματώνουντα γόνατα, τα χέρια και τις καρδιές τουςτο δεντρόσπιτο είναι ακόμα μακριά απόόλα όσα τελικά απέκτησεςαπόκληροι επαίτες προσωρινής στοργήςαπό τα κορίτσια της συγγνώμης,τα μεθυσμένα ξωτικά και τις θλιμμένες μου νεράιδες τείνουν όλα μαζί στοΤρι-χάος

[scriptamanet]

Hiroshima mon amour (1959), dir. Alain Resnais

[scriptamanet]

“Θέλω να έχω τη συνείδησή μου ήσυχη πως βασανίστηκα για όλα.”

Μαύρη Γραβάτα, Κική Δημουλά

[scriptamanet]

[scriptamanet]

Loving Vincent 2017

[scriptamanet]

from weheartit

[scriptamanet]

[scriptamanet]

[scriptamanet]

[scriptamanet]

Τι θα απογίνουμε;“ ρώτησε εκείνος. "Λέξεις” απάντησε. Λέξεις που δεν θα αφορούν κανέναν.

Χάρης Βλαβιανός, Προδοσία (via cillius)

[scriptamanet]

Madame de… (Max Ophüls, 1953)

[scriptamanet]

Οι άνθρωποι του μηδενός και του ένα Ο κόσμος ισορροπεί ανάμεσα στο μηδέν και το ένα στους άρτιους και τους περιττούς στο γλυκό ψωμί και τα περιττώματα στους μόνους και σε εκείνους που νιώθουν ασφαλείς στους ζυγούς· στα σιδερένια δεσμά που μόνοι μπλέκονται μπορείς να τους ακούσεις ο ήχος της αλυσίδας που σέρνεται στο πεζοδρόμιο κάθε πρωί στο τραμ για τη δουλειά και στο δρόμο προς το σπίτι Μόνο τα παιδιά έχουν ακόμη τα φτερά στα πόδια και το κουράγιο να χοροπηδούν εναλλάξ στις ζεβρέ γραμμές του δρόμου στο άσπρο και στο μαύρο πριν προλάβει να τα καταπιεί το δεύτερο πως παίζουν σαν ακροβάτες σφίγγοντας τις χούφτες τους στη δική μου Άνθρωποι του ενός και του κανένα πολύχρωμες φιγούρες με χαμόγελα μα στην άκρη στάζει πάντα λίγο από το χρώμα άνθρωποι του μηδενός και του καθένα Και η υπόσχεση που έδωσες σε εκείνο το κορίτσι με τα μάτια φεγγάρια Αυγούστου και τη μιλιά αιώνων στέκεται εκεί ακόμα για να της σφίγγει(ς) το χέρι όταν το μπήγει στις άδειες τσέπες του παλτό όταν αποχωρίζεται το κεφάλι της θυσία στην γκιλοτίνα

[scriptamanet]

[scriptamanet]

Υψοφοβία Χωμένη στο πατάρι ανάμεσα στις σκόνες τα κουβάρια των αναμνήσεων χρόνια προσπάθειας θα κατέβω κάτω έρχεται εκείνη η ώρα κάθε πρωί πλησιάζοντας στο παράθυρo η φωνή λέει "όχι" μα εγώ το ανοίγω και πηδάω φτάνω στο έδαφος σκέφτομαι την απόσταση και την βαρύτητα τις κηλίδες μελάνης του Ρόρσαχ και τους υπερκαινοφανείς αστέρες την ύλη, τα κουάρκ και την αγάπη μου για εσένα πως δεν ήμουν ποτέ αρκετά καλή στο "Σκέφτομαι και Γράφω" προτιμούσα την έκθεση του εαυτού μου άφηνα τις λέξεις ήσυχες όχι στη σιωπή μα στο ουρλιαχτό και το σπίτι κάτω από το υπόγειο μου έλεγε βρες το και κέρδισε το ένα και μοναδικό το κουφάρι σου από τα μα��λιά μου ακόμη κρέμονται κλωστές αυτή τη φορά θα πλέξω σφιχτά τους κόμπους κάποτε ήμουν εγώ το κουβάρι το κουρέλι εκείνο το ξήλωσα ανάθεμά το έφαγε τους χρόνους μου τους χόρτασε το παρόν μου που τρέχει προς τα πίσω κομμάτια να γίνει να τα παίρνω αγκαλιά σφιχτά καθώς κοιμάμαι Και κάθε πρωί να έρχεται εκείνη η ώρα που ανοίγω το παράθυρο.

[scriptamanet]

Ο θεός πέθανε

Ο θεός για εμένα πέθανε, όταν σε είδα να πέφτεις πάνω στο σώμα της, γρονθοκοπώντας το με μανία. Με λύσσα να της ξεσκίζεις τα ρούχα και την χτυπάς ανελέητα, όπως ο χτύπος της καμπάνας ηχεί μία ηλιόλουστη Κυριακή στην εκκλησία.

Ο θεός για εμένα πέθανε όταν το βράδυ με ξύπνησαν τα ουρλιαχτά της. Μουγκή, με εκλιπαρούσε για βοήθεια…

[scriptamanet]

$180,000 Aston Martin killed by $200 pink car

[scriptamanet]

Van Gogh Alive