saltytham - Tumblr blog

[saltytham]

Reizen is ups en downs.

Reizen is ups en downs, highlights en lowlights. Een mix van bloed, zweet, tranen, blaren, spierpijn, overwinning en pure vreugde. Hoe alles samenvloeit terwijl niets loopt zoals het moet; ik al helemaal niet met mijn x-benen. Met voeten die nog struikelen over een blaadje op het pad, maar desondanks blijven lopen en gaan. Het leven in een stroomversnelling die je moet oversteken om bij je eindbestemming te kunnen komen, springend van steen naar steen waarbij ik eenmaal een lelijke smak heb gemaakt, de steen kuste en weer opstond.

Ik heb mijzelf vervloekt, vond het belachelijk dat ik deze hike perse wilde doen en ging ondertussen door de negen cirkels van Dante's hel wachtend op de goddelijke verlichting door het geweldig mooie aangezicht wat mij beloofd was.

Na een zware klim, vrijwel direct weer dezelfde diepe daling zodat het leek alsof het allemaal zinloos was. Met lekgeprikte benen die ik extra heb versierd en gekleurd door bijna elke muggenbult meer aandacht te geven dan hij verdiend terwijl het tempo van de groep veel hoger lag dan dat van mij. Achteraan sukkelend, badend in meer zweet dan ik ooit heb geproduceerd dankzij de hoge luchtvochtigheid en bij aankomst streng aangekeken door de inheemse gids.

Bij de rustplaatsen niet meer dan 5 minuten mogen rusten zodat ik bij kon blijven met de rest van de groep terwijl ik steeds meer vermoeid raakte omdat ik niet op adem kon komen en dus juist steeds minder goed bij bleef.

En terwijl de rest van de groep een sprint leek te doen, wilde ik niets meer dan genieten van het uitzicht en de natuur. Ik ben geen geboren hiker die geniet van het lopen en de beproeving; ik geniet van alles wat ik onderweg tegenkom en doe wat ik moet doen om ergens te komen. Dat ik daarvoor moet bewegen, vind ik niet erg want ik ben fit genoeg maar, als de weg heel erg stijl is en het ook nog gaat regenen zodat de weg een grote modderbende wordt waarin je gemakkelijk onderuit gaat, glijd ik wel een klein beetje af.

En toch ging ik door. Ik besloot (en kon ook niet veel anders) mijn eigen tempo aan te houden, vast te leggen wat ik zag en mijn adem te herstellen wanneer ik dat nodig achtte terwijl ik de blikken van de gids zoveel mogelijk ontweek.

Op de derde dag was het dan eindelijk zover: ik keek eindelijk op naar de klim met 1200 treden naar de verborgen stad. Ik keek niet uit naar de weg terug op deze smalle, glibberige treden. Maar, ik wist dat mijn highlight daarboven zou zijn; dit was mijn "stairway to heaven". Dus ik nam hem en aangekomen in "Ciudad perdida" voelde ik direct de energie en verlichting. De tijd die we er mochten doorbrengen was te kort, de energie was hoog. Het viel op zijn plek. Ik begreep waarom ik dit moest doen en hier moest komen. Ik begreep waarom ik mijzelf opnieuw moest overwinnen en deze catharsis moest doormaken.

De weg terug was niet veel beter. De trap was langzaam omdat ik mijn tijd nodig had om niet te vallen. Vallen op deze trap zou weleens het einde van de gehele reis kunnen betekenen. Met zeer veel vertraging konden we eindelijk de lunch eten. We, want al die tijd had mijn partner zijn tempo aan mij aangepast en week hij niet van mijn zijde samen met de vertaler die ondertussen steeds meer voor onze prive gids ging spelen en meehielp om mij veilig naar beneden te brengen.

Na de lunch werd het een hike waarin het eindelijk leuker werd omdat de gids ons van alles vertelde over de natuur die we tegenkwamen en ik mijzelf steeds meer kon bevrijden van de druk die ik voelde van de inheemse gids om beter te presteren.

Reizen is ups en downs. Het is belangrijk om te onthouden waarom je de down accepteert en er zo positief mogelijk mee om te gaan. Het is doorgaan en niet opgeven zelfs al lijkt het echt alleen maar op een hel. Ik ben goed in niet opgeven en doorgaan. Ik ben goed in mijzelf over mijn grens heen duwen omdat ik weet dat de up zo mooi zal zijn. Zelfs al vervloek ik. Reizen is leven in stroomversnelling en alles uitvergroot. Het helpt om het dagelijks leven in perspectief te zien van wat belangrijk is en wat niet. Hulp krijgen is belangrijk, hulp geven, zorgen voor de natuur en moeder aarde, liefde, luisteren naar jezelf, blijven ademen, je eigen tempo bepalen en genieten van wat je onderweg ziet want voor je weet is het voorbij.

[saltytham]

San Blas opnieuw

Wat kan er nu veranderen in 5 jaar tijd? Alles.

De kleur van het koraal, het plastic op het strand, de slaapplaatsen, de netwerk generatie, de elektriciteit, het toilet en de douche, plastic op het strand en plastic in het water alsof het onderdeel is van dit geheel.

Ik ben geschokt door al het afval, de staat van het koraal en de desinteresse van de groep toeristen. Ik schaam me er plots voor dat ik hier voor de tweede keer ben en bijdraag aan de destructie van dit paradijs. Ik vraag me af of we deze keer op minder remote eilanden slapen vanwege de belasting voor die mooie eilanden of omdat toeristen toegang willen tot elektriciteit en een mobiel netwerk. Ik hoop het eerste.

We brachten de dag door op een eiland wat net onder het zeeniveau is komen te liggen; stijging van de zeespiegel. Ik was hier 5 jaar geleden ook. Toen was het eiland nog boven water en het koraal had nog kleur.

Als ik dit benoem, krijg ik een hele eerlijke reactie van een van de medereizigers; ik ben te jong om dit te horen. Ben ik ondertussen te oud?

Tegelijkertijd is er ook schoonheid en visjes. Het eten is net zoals de vorige keer fantastisch en de groep heeft ondanks het vele drinken zijn charme en leuke spelletjes. Ik laat mijzelf volledig zien aan de groep en er is oprechte interesse zonder veroordeling.

Mathyn en ik hadden een moeilijke start in Panama. Ons ritme was plots anders, wakker geschud. Er vloeiden tranen en gesprekken. We moesten onze balans opnieuw hervinden en beseffen hoe we wederom een spiegel voor elkaar waren maar, deze keer konden we niet even weglopen en bleef de situatie zich telkens opnieuw aandienen.

We vonden elkaar opnieuw op de San Blas eilanden. In de schoonheid van de geplastificeerde natuur. Het deed hem net zoveel pijn als mij om al deze vervuiling te aanschouwen. Een van onze medereizigers in de groep vroeg naar mijn beroep en het zijne, de tegenstelling uitvergroot. Maar, ze zei: "hij houdt jouw gegrond, hij is je anker".

We vonden elkaar opnieuw in beschadigde schoonheid. Want ondanks dat mijn hart een klein beetje brak, maakte het onze eerste unieke ervaring samen.

Misschien wilde ik wel gelijk wegzweven aan het begin van onze reis. Misschien is het voor mij ook echt anders deze keer en moet ik zoeken naar de manier om samen te reizen.

Maar, we hervinden elkaar in onze normen en waardes waarin ik word geankerd. Zelfs al heb ik het mooier afgeschilderd dan hoe het nu in werkelijkheid is op de eilanden.

Het was bizar mooi en pijnlijk. Ook ik ben 5 jaar verder. Ik ben nu samen. Alles veranderd. Het is tijd om samen nieuwe herinneringen te maken en niet meer die van mij proberen her te beleven.

[saltytham]

Het rode elfje en de verwilderde heks.

Het bos was blauw en daar vond niemand wat van. Dat was hoe het altijd al was geweest. In de ochtend als de zon opkwam en het geel van de zon zich vermengde met het blauw verscheen er een prachtige groene gloed die ieders hart verwarmde.

Ook de harten van de elfjes werden zo iedere morgen verwarmd en met groen gevuld. Dit paste mooi bij hun groene elfenpakjes. Het hele bos werd hier blij en vrolijk van en de elfjes maakten er elke ochtend weer een feestje van.

Maar, één elfje genoot niet zo van het geel van de opkomende zon. Dit kwam omdat ze een rode huidskleur had en deze oranje verkleurde als de zon er fel op scheen. Ze vond haar rode huidskleur al verschrikkelijk, maar nog erger als hij oranje werd en ze verstopte zich dan ook het liefst in de ochtend.

Zo zat ze ook deze morgen weer in een holle boom te wachten tot de zon wat hoger stond en het bladerdek het meeste licht tegenhield zodat ze zich weer vrij kon rond bewegen door het bos in de schaduw. Als ze zich wat onzichtbaar maakte, lieten de andere elfjes haar meer met rust en dat was nu precies wat ze wilde. Ze werd veel uit gelachen door de andere elfjes omdat ze anders was.

Plots hoorde ze wat gestommel en gekuch. ‘Oh, nee’ dacht ze, ‘hebben de andere elfjes nu mijn schuilplaats ontdekt’? ‘Hallo’ klonk het. Het rode elfje hoorde dat dit geen elfenstem was. Heel voorzichtig kroop ze uit haar schuilplaats en stak haar hoofd door het boomgat om te kijken wie daar was. Ze zag twee grote, zwarte schoenen die onder een puntmuts uit staken. ‘ Wie, wie is daar’? vroeg het rode elfje. Twee grote, zwarte ogen keken plots recht omhoog  in de ogen van het rode elfje. Het rode elfje schrok hiervan en tuimelde naar beneden in de holle boom. Buiten hoorde ze een geschrokken stem vragen: “ Gaat het mijn kind’? ‘Wacht, ik klim wel bij je in de boom’. Het rode elfje zei: ‘Maar, wie ben jij’?

‘Ik’? antwoorde de stem. ‘Ik ben Willy de Heks. Sommigen noemen mij de verwilderde heks omdat ik altijd wat rondzwerf, maar verwilderd ben ik niet’!  

‘Oké’, zei het rode elfje wat beduusd.  Even later zaten ze samen in de holle boom: het rode elfje en Willy het heksje.

Het was een rare situatie; die twee samen in een boom. Het rode elfje zou normaal gesproken ook niet zo snel met een heks in een holle boom gaan zitten, maar daar zaten ze.

‘Waarom zit jij in deze boom’? vroeg Willy de Heks. ‘Nou’, zei het rode elfje, ‘ik heb een hekel aan de zonsopgang’. ‘Oh, waarom’? vroeg de heks. ‘ Nou, zei het rode elfje ’omdat ik er dan oranje ga uitzien en de andere elfjes mij nog meer uitlachen dan ze anders al doen’.

‘Oh’, zei Willy de Heks. ‘Maar, daar weet ik wel wat voor! Ik ben heel goed in de kleur groen. Ik kan je groen maken als je wilt’!

‘Nou zeg’, dacht het rode elfje. ‘Daar heb ik ook niets aan; van rood naar groen. Dan blijf ik er nog steeds anders uitzien dan de rest’. ‘Kun je geen andere kleur’? vroeg het rode elfje.

‘Nee, helaas niet’, zei Willy de Heks. ‘Ik heb maar heel even les gehad op de heksenschool voordat ik begon te zwerven’. ‘Maar, vertel eens rood elfje, wat is eigenlijk jouw lievelingskleur’?

Het rode elfje moest even nadenken, maar zei toen zonder twijfel: ‘mijn lievelingskleur is turquoise’!

Willy de Heks begon plots heel hard te lachen. Het rode elfje keek de heks verdwaasd aan.

“Weet je welke kleur je krijgt als je groen en blauw mengt’? vroeg de heks.

‘Ja, natuurlijk weet ik dat’ zei het rode elfje. ‘Dan krijg je mijn lievelingskleur; turquoise’!

Willy de heks trok aan het hesje van het rode elfje en zei: ‘Kom, kom eens mee naar buiten’!

Het rode elfje en Willy de Heks kropen uit de holle boom, het bos in. ‘Kijk’, zei Willy. ‘Wat zie je nu om je heen’? ‘ Ja, bos natuurlijk’ antwoorde het rode elfje. ‘Nee, kijk eens goed’! Het rode elfje keek nog eens en plots viel haar de blauwe gloed van het bos op. ‘Ik zie een blauw bos’  antwoorde ze nogmaals.

‘Juist’, zei Willy de Heks. ‘Moet jij je nu voorstellen dat je door dit bos zwiert met je groene kleur. En in de ochtend wordt je alleen maar feller door de zon’!

‘Dan denkt iedereen dat ik turquoise ben’! jubelde het rode elfje.

‘Ja, precies dan denkt iedereen dat je turquoise bent. Je wilt toch niet zo zijn zoals de andere elfjes met hun saaie kleur’?

De ogen van het rode elfje begonnen te twinkelen als ze zich inbeeldde hoe ze zwierig door het bos zou gaan als een turquoise lichtje.

En plots zonder dat ze het zelf doorhad, had Willy de Heks haar huidskleur al veranderd in groen.

Elke morgen vloog ze nu door het bos en stal ze de show want de andere elfjes vonden haar kleur zo prachtig! Ze zouden allemaal wel haar kleur willen hebben, maar Willy was in geen velden of wegen meer te bekennen. Alleen heel af en toe kwam ze nog naar de holle boom om daar samen met turquoise elfje wat te keuvelen en te genieten van haar licht wat zo prachtig scheen. Anders dan de anderen maar prachtig en niet meer alleen.

"Voor mijn innerlijk heksje", 2022.

[saltytham]

Woede wieden, vrede zaaien

Den kunuku di bo mente:

Rosa rabia

Planta pas

Nydia Ecury (1926-2012)

We wilden het museum Tula bezoeken. Een museum in een oud landhuis wat laat zien hoe de slaven leefden en waar zij verbleven maar dit was gesloten. Onze lokale gids kreeg ook geen gehoor toen hij het nummer van het museum belde. Als alternatief zijn we naar het Kura Holanda museum gegaan in Willemstad.

Dit was evengoed zo deprimerend. Ik raak altijd van slag als ik dit soort plekken bezoek waar vertelt wordt over het leed wat mensen elkaar aan hebben gedaan. Ik vraag me dan ook af waarom ik ooit nog naar Auschwitz wil alhoewel zelfkastijding mij niet vreemd is.

Je kunt een slaaf zijn in het echte leven maar, ook een slaaf van je eigen geest; als je vast zit in negatieve denkpatronen en je zelf op die manier kastijdt.

Ik heb tijdens de vakantie eindelijk een boek uitgelezen wat onder andere ging over schaamte. Schaamte vervreemd ons, het laat ons slecht over onszelf en anderen denken en het tast onze eigenwaarde aan. In de geschiedenis van de slavernij speelt schaamte ook een ontzettend grote rol; hoe meer schaamte, hoe minder verbinding en hoe makkelijker mensen elkaar leed aan kunnen doen.

In mijn geest speelt schaamte ook altijd een ontzettend grote rol. 'Doe ik het wel goed? Ben ik goed genoeg? Moet dit niet beter'? Ik kan ontzettend onbevangen zijn en mezelf kwetsbaar en eerlijk opstellen, maar als iemand daar kritiek op heeft, kan ik heel snel schaamte voelen. En die schaamte maakt me klein en kwetsbaar, boos op mijzelf en maakt dat ik wil verdwijnen. Maar, ik leer elke dag en ik leer dat het delen van dit gevoel met de juiste personen het laat verdwijnen. Door anders om te gaan met die schaamte, leer ik dat ik de schaamte niet ben en hoef ik mijzelf niet meer klein te maken of te verbergen.

Woede wieden, vrede zaaien in de tuin van je geest. Ik doe mijn best, echt waar. En als het me niet gelijk lukt, is dat niets om mij voor te schamen. Maar, als we slavernij niet eerst aanpakken in ons eigen hoofd, zullen we het nooit uitroeien. Wijze woorden van mevrouw Ecury.

[saltytham]

Dankbaar

We zouden gisteren nog een keer gaan snorkelen, maar de gids had autopech en moest helaas afzeggen. We waren al op weg naar het westen van het eiland en besloten het middagprogramma te verschuiven naar de ochtend.

En zo gingen we langs bij Museo Tula in landhuis Knip waar de geschiedenis van de slavernij wordt vertelt. Helaas was het museum gesloten zonder dat duidelijk was waarom en ondanks dat het wel open zou moeten zijn volgens de openingstijden.

Vergezeld door een heftige en plotselinge regenbui keken we naar het gesloten hek terwijl we zaten te sikkeneuren in de auto omdat alles in het water viel.

Het idee kwam om terug te gaan naar Christoffelpark waar we al eerder de berg hadden beklommen en daar nog wat rond te struinen. Onderweg in de auto reden we langs Shete Boka.

Daar wilde ik heen! Geen idee wat het zou moeten zijn, maar dat wilde ik zien! Mijn lief moest keren en wel zo snel mogelijk. Na wat gemopper, luisterde hij gelukkig.

Ondertussen was het alweer flink opgeklaard en de zon lachte ons vrolijk toe.

In Shete Boka leerde ik dat schildpadden bij deze zeven inhammen aan land komen om eieren te leggen. We hebben deze keer geen schildpadden gezien, maar wel prachtig, ruig landschap. En een kustlijn waar het zeewater met geweld tegenaan slaat. Van Boka Tabla naar Boka Kalki naar Boka Pistol om te eindigen bij Boka Wandomi; de natuurlijke brug.

Uiteindelijk zijn we van het ruige noorden weer terug gegaan naar het zachte zuiden om te vertoeven op een klein, verlaten wit strandje en vielen wij zelf in het water.

Dit is het mooiste van reizen; dat je soms alternatieve routes moet nemen welke verrassend mooi blijken te zijn. Dat als het anders loopt, het zoveel goeds kan opleveren. Net zoals het afgelopen jaar wat zo anders is verlopen, maar mij zoveel heeft gegeven en waarin ik zo ben gegroeid.

Ik besef me hoe veel geluk ik heb dat ik hier kan zijn in deze tijden. Dat het geen Patagonië is, maar ook ontzettend mooi. Dat het hier nog steeds veiliger is dan in Nederland ondanks dat Nederland zelf code oranje heeft afgegeven terwijl wij hier al anderhalve week waren. Hoeveel geluk ik heb met mijn lange vakantieperiode zodat ik ook nog veilig in thuis quarantaine kan bij thuiskomst voor werk weer aanvangt.

Ik ben dankbaar dat in deze rare tijden één van mijn grootste bronnen van geluk me niet ontnomen is. Ik ben dankbaar dat ik nog wel kan snorkelen in plaats van duiken na mijn klaplong en dan ook nog eens de mooiste schepsels heb gezien onder water.

En dat ik dit alles samen kan doen en delen met mijn lief in dit bijzondere jaar.

Ja, ik ben dankbaar.

[saltytham]

D-Day

De longarts vroeg mij of ik nog rookte terwijl hij me vertelde dat ik lichte of beginnende COPD heb. Met lichte verontwaardiging terwijl ik het verdriet voelde opzwellen, zei ik hem dat het vandaag mijn stopdag is en dat dit 4 jaar geleden is.

Dit zou een dag moeten zijn waarop ik trots ben en een feestje vier, al is het alleen met mijzelf. In plaats daarvan krijg ik vragen als: "komt longemfyseem of COPD misschien in de familie voor"?

"Nee, ik ben de uitzondering in de familie". Omdat ik zo gevoelig ben voor alles en niet met alles op een gezonde manier kon copen ging ik roken en nu ik eindelijk geleerd heb de leegte op een gezondere manier te vullen en mijzelf niet meer hoef te beschadigen, blijkt dat ik al beschadigd ben. Dat krijg je als je zo gevoelig bent, meneer de longarts. Ik zei dit niet. Hij zag aan mij hoe het me raakte. Hij zei me dat we allemaal dingen hebben gedaan in het verleden die we anders hadden willen doen en die we niet meer kunnen veranderen en waarin we moeten berusten. "Voor nu mag u trots zijn op uzelf".

Ik dacht met het duiken nog een escape te hebben omdat ik al onderzocht had dat ik ter plaatse een speciale arts kon raadplegen die alsnog goedkeuring zou kunnen geven na mij onderzocht te hebben. Dit idee werd door de longarts direct van tafel geveegd; "U mag nooit meer duiken behalve als u ook de blaasjes op uw linkerlong laat verwijderen. U heeft vorig jaar in Colombia ongelofelijk veel geluk gehad".

Ik wil vandaag zo graag aan zelfsabotage doen, als een oerdrift die in mij naar boven komt. Ik wil roken terwijl ik dat helemaal niet meer wil. Mijzelf omlaag praten en vertellen hoe zinloos het allemaal is. Daar ben ik goed in.

En dan is er dat deel van mij dat met open blik de wereld in wil. Die alles met volle teugen tot zich wil nemen. Hoe doe ik dat dan met vernauwde luchtwegen?

De longarts vertelde mij dat ik er waarschijnlijk weinig tot geen last van zal ondervinden aangezien ik de belangrijkste beslissing 4 jaar geleden al genomen heb. "Ik klink schoon en goed. Misschien zou u nog een pufje kunnen gebruiken om uw luchtwegen wat te verruimen". Ik geef aan dit niet te willen. Ik had dit voorheen ook niet nodig om zo intensief te sporten als ik deed. Waarom zou dat nu dan wel plots nodig zijn? Omdat ik een klaplong heb gehad en nu wat nietjes in mijn long heb?

"We kunnen over 3 maanden een longtest doen om uw longinhoud te testen, met en zonder pufje. Dan komen we er vanzelf achter wat voor u beter werkt".

Een ander soort oerdrift komt in mij naar boven. De oerdrift die gaat laten zien dat ik geen pufjes nodig heb. Dat ik een grotere longinhoud heb dan andere vrouwen van mijn leeftijd die geen COPD hebben.

"U mag 6 weken na de operatie het sporten weer oppakken". Ik ben verbaasd en vraag of dit geen 2 maanden is. Het verschilt schijnbaar per persoon en hoe de persoon oogt. Ik oog als een 6-weekse persoon.

De vechter in mij is wakker.

[saltytham]

Zomaar momenten

Woensdagavond had ik naar de film Roma gekeken. Een film die het verhaal vertelt van zomaar een dienstmeisje en haar gezin in Mexico begin jaren zeventig. Van zomaar een leven wat beroerd wordt door politieke onrust en een onverwachte zwangerschap. Van zomaar momenten die bepalend zijn voor iemands levensloop.

De film had mij diep geraakt. Het ging ook over mannen die er niet bleken te zijn als het wel nodig was, zomaar verdwenen en de desillusie van (romantische) liefde. Een thema waar ik in mijn leven toch al te vaak mee te maken heb gehad. Maar, de film ging ook over de liefde van dierbaren en de liefde en kracht van het dienstmeisje.

Gisteren had ik mijn CT scan om te kijken naar de ontdekte blaasjes op mijn long en of dit longemfyseem is. Nog voor ik weer aangekleed was, kwam een verpleegkundige mij al vertellen dat mijn long weer gedeeltelijk was ingeklapt. Ik moest wederom in het ziekenhuis blijven. Paniek en verdriet kwamen in mij op. Niet geleidelijk, maar direct als een stortvloed. Mijn lijf had me weer in de steek gelaten en deze keer had ik het niet gevoeld. Alle plannen die ik had gemaakt voor de aankomende dagen kon ik vergeten. Er werd wederom op de stopknop gedrukt zonder dat ik er wat aan kon doen.

Ik werd verplaatst naar de OK en was blij verrast toen dezelfde arts die mijn drain had geplaatst weer om de hoek verscheen. Ze troostte me terwijl ze naar me luisterde en liet mij ook horen dat mijn rechterlong het echt minder goed deed. Ze vertelde me dat er op de CT scan duidelijk te zien was dat ik longemfyseem heb al mocht ze me dit nog niet vertellen.

Ik vertelde haar dat ik de klap deze keer niet gevoeld had en ook niet veel last had van kortademigheid of pijn. Althans niet meer dan wat er tijdens het herstel voor zou moeten staan. Ik vertelde dat ik zaterdag de hele dag in Walibi had rondgelopen en zelfs nog een drankje had gedaan in de kroeg met vrienden. Ik keek haar schuldbewust aan, maar dit wuifde ze snel weg; zolang ik er van had genoten, geen pijn had gevoeld en alles oke voelde, was het ook oke.

Ik gaf haar nog een compliment voor haar mooie kleine gaatje wat ze had gemaakt waar ze erg om kon lachen. Deze keer geen nieuw mooi klein gaatje behalve degene in mijn long; ik kreeg geen nieuwe drain. Wel moest ik ter observatie en controle in het ziekenhuis blijven voor de nacht ondanks dat ik weinig klachten ervoer en mijn smeekbedes. "Morgen komt de arts dan langs om verder beleid te bepalen". Ik vroeg haar of ik moest denken aan een operatie en ze gaf aan van wel. Ik besefte mij direct dat er een weekend aan zat te komen en mijn operatie natuurlijk niet dringend genoeg zou zijn om in het weekend uit te voeren. Dit zou betekenen dat ik het hele weekend in het ziekenhuis zou moeten liggen, wachtend op die operatie. Nogmaals smeekbedes. Ze beloofde me dat ze in haar overleg met de longarts zou meenemen dat ik weinig klachten leek te hebben. Misschien zou ik dan van het weekend wel naar huis mogen.

Het is vandaag, als ik dit schrijf, 1 november. Dit is mijn stopmaand en het is over 28 dagen vier jaar geleden. Ik voel geen trots of blijdschap. Ik voel verdriet.

En dan stokt het. Zoals mijn adem nu stokt. Ik kan hier niet over schrijven. Dit doet pijn. Ik heb dit niet verdiend. Ik ben gestopt met mijzelf kapot maken. Waarom is mijn lichaam daar nu dan niet mee gestopt? Lamgelegd.

Het dienstmeisje was ook lamgelegd in de film, maar door de liefde van haar dierbaren hervond ze haar kracht. Ik heb in de afgelopen periode ervaren hoeveel liefde ik om me heen heb. Hoeveel ik heb toegelaten sinds ik mijzelf letterlijk en figuurlijk meer lucht heb gegeven. Vrij. Als ik daartoe in staat ben, ben ik ook in staat om hier sterker uit te komen. Tijdens zomaar die momenten die bepalend zijn voor iemands levensloop.

En ik ben dankbaar. Ik ben al mijn dierbaren dankbaar.

[saltytham]

Gevoelige adem

Maandagavond was ik thuis na een normale en ontspannen vrije dag. Ik had uitgeslapen, gegamed en 's avonds mijn gebruikelijke uur zumba en drie kwartier strong (high interval training) gedaan. De les was pittig, maar ik voelde me goed en ging voldaan naar huis. Daar beloonde ik mijzelf met een wijntje wat ook kon omdat ik dinsdag ook nog vrij was.

Rond 1 uur 's nachts zat ik nog achter de pc toen ik plotseling kramp en hevige pijn kreeg in mijn rechterborstkas wat ook uitstraalde naar mijn schouder. Even dacht ik aan mijn hart, maar ik besefte me ook tegelijkertijd dat dit niet kon. Het waren mijn longen, dat kon niet anders. Ik moest op bed gaan liggen want de pijn hield niet op en werd hevig. Op bed merkte ik dat ik niet op mijn rechterzij kon liggen. Ik probeerde zo stil mogelijk op mijn linkerzijde te blijven liggen dan zou het vast afzakken, zo dacht ik. De gedachte van een klaplong ging plots door mijn hoofd. Ik wuifde dit vervolgens weer weg: "niet zo groot maken, Thamara".

Na een half uur was ik iets rustiger en bedacht me dat ik alle lichten nog moest uitdoen. "Toch maar opstaan".. Dit was pijnlijk, maar toen ik stond, ging het wel. "Eerst boven de pc uit, licht uit. Oké, trap naar beneden". Dat kostte me duidelijk meer inspanning en kracht. Ik liep te hijgen als een COPD patiënt toen ik beneden aan de trap stond. Ik waande me plotseling weer op 'Montaña de Siete Colores' toen ik me ook een astma patiënt voelde. Alleen daar was er duidelijk een aanleiding van buitenaf voor. Nu zou het weleens een ander verhaal kunnen worden zonder mooi uitzicht op het eind en ja, dat werd het uiteindelijk ook.

"Snel de lichten uit en weer naar boven". Ik werd misselijk van het traplopen en de inspanning die het me kostte. "Shit, dit klopt niet. Mijn lijf is echt van slag".

Toen ik weer in bed lag, ging weer de gedachte aan een klaplong door mijn hoofd. Alsof het een gegeven was dat ik dit nu had. "Dan toch maar even op Googlen", bedacht ik me. "Ja, die symptomen heb ik ook. Ok, de long kan ook weer spontaan uitzetten en het kan een kleintje zijn. Als ik nu gewoon ga slapen, is het morgen beter".

De hele nacht heb ik lopen woelen en draaien. Ik zette mijzelf erover heen dat draaien pijn deed. In de ochtend heb ik nog wel even gedroomd. Een droom over mijn vrienden. Meer weet ik me niet meer te herinneren, maar het was een rustige droom.

Ik stond op en had hoop die gelijk de grond in werd geboord met pijnlijke scheuten. Ik liep naar beneden voor koffie en stond weer te hijgen als een paard aan het einde van de trap. Het was nog steeds niet oké. Ik wist dat ik iets moest doen wat ik normaal bijna nooit doe; de dokter bellen.

De dokter nam mij niet serieus. Zijn assistente gelukkig wel want zij heeft mij naar voren geschoven waardoor ik nog in de ochtend langs kon komen. De dokter gaf me een hart diagnose wat klonk als 'zenuwpesia aanstelleritarium'. Ik ging twijfelen aan mijzelf, maar herhaalde toch nogmaals dat ik heel kortademig was en dit mij toch niets met mijn hart van doen leek. Maar ja, hij had immers geluisterd naar mijn longen en niets gehoord.

"Nee, geletterde eikel. Als de long het niet doet, hoor je ook niets". Wat had ik dit graag tegen hem willen zeggen. Hiernaast had hij meer geluisterd naar mijn linkerlong dan naar mijn rechterlong. Dit terwijl ik duidelijk had aangegeven dat de pijn rechts zat. Hij wilde echt niet luisteren. Ik moest blazen door een spuitje wat mijn hartslag omlaag zou brengen. Zwaar overtuigd van zijn eigen gelijk, werkte dit natuurlijk ook acuut.

Ik bleef gelukkig eigenwijs en bij mijn eigen gevoel waardoor het me lukte een verwijzing te krijgen voor het ziekenhuis. In eerste instantie alleen voor bloedprikken op een longembolie. Ik herhaalde nogmaals dat ik dacht aan een klaplong. De arts zei dat hij me echt wel gehoord had al leek het precies het tegenovergestelde. Maar, hij moest deze woorden natuurlijk wel kracht bij zetten dus als ik er toch was, kon ik ook wel gelijk een longfoto laten maken. Dan moest ik om half 4 weer terugkomen om de uitslagen te bespreken. Zo overtuigd was deze man van zijn gelijk dat ik gewoon weer direct uit het ziekenhuis zou komen.

De reden dat mijn hartslag omhoog ging was omdat ik in paniek schoot toen ik merkte dat deze beste man niet naar me luisterde. Daar kreeg ik inderdaad 'zenuwpesia aanstelleritarium' van. Had ie toch nog gelijk.

In het ziekenhuis ging het snel. Na de longfoto werd direct duidelijk dat ik gelijk had; het was een klaplong. Ik huilde van opluchting en de verpleegkundige keek me een beetje beteuterd aan toen ik haar bedankte. Ik legde uit dat dit puur de spanning was van het niet gehoord worden en moeten strijden voor mijn gevoel. Ze liet me de foto zien van mijn ingeklapte long. Het begon steeds meer tot me door te dringen hoe ernstig dit was.

Ik werd naar de spoedeisende hulp gebracht en werd vrij snel opgehaald. De arts was een geweldig mens die me vertelde dat ik nu naar de OK gebracht ging worden en daar een drain zou krijgen en..."Wacht, ho, stop.. Een drain"? "Ja, je wordt opengesneden aan de zijkant en dan wordt er een slangetje naar binnen gebracht en geplaatst tussen je longvliezen om de lucht er weer uit te zuigen. Dan moet je een paar dagen in het ziekenhuis blijven en" ... "Wacht, ho, stop.. Een paar dagen"?"Ja,om te kijken of de drain goed aan slaat en er mogen geen complicaties zoals longontsteking optreden. Daarna mag je twee maanden niet meer sporten en nooit meer duiken"... "Wacht, ho, stop"...

.....

Nooit meer dat gevoel van vrijheid onder water ervaren. Nooit meer dat geluksmoment mogen meemaken en gewichtloos zweven. Nooit meer samen zwemmen met al die geweldige zeedieren tussen het prachtige koraal en zwieren door het water als een zeester. Nooit meer....

Ik heb gelachen in de OK. "Je moet even stil liggen en ophouden met lachen omdat ik anders de knoop niet goed kan zetten", zei de arts met een grote grijns terwijl ze zichzelf ook liep te verbijten.

De drain heeft zijn werk ondertussen goed verricht; mijn long heeft zich ontvouwd. Vannacht om twee uur voelde ik het laatste stukje onderaan mijn long zich ontplooien. Eerst een lichte kriebel en plop, daar ging hij. Meer lucht, adem.

Ik ben gevoelig en voel alles. Wat ben ik daar blij om...

[saltytham]

Surprise yourself

Ik reis veel, maar niet eerder op deze manier; met een vriendin en 2 kinderen. Het voelt vertrouwd omdat het een hele goede vriendin betreft en fijne kids waar ik graag bij ben en lol mee trap. Maar, het is ook moeilijker om tot mijzelf te komen. Dit ondanks dat ik de ruimte heb en krijg en Noorwegen haar natuur geduldig en beeldschoon is. De natuur die mij oplaadt en nieuwe energie geeft.

Ik heb het wel nodig om tot mijzelf te komen. Ik maal nog steeds over zinloze zaken en draai vast in mijn hoofd. Ik heb geen inspiratie en houd vast aan onnodige ballast.

"Maar, wat nu als ik... Nee". "Ik had.. Nee". "Ik kom er niet uit".

Mijn eigen oude, vertrouwde mindcircus. Ik doe aan acrobatiek terwijl ik de leeuwen tem en de clown uithang. En dat lukt me ook nog, maar als ik faal dan val ik hard van de trapeze en kan ik flink wat breken. Zo ook in de week voor mijn vakantie. Natuurlijk werkte ik hard door en wilde ik mijn prestaties hoog houden ondanks de klap die ik had gekregen. Als ik het gewoon zou laten zien en mijn kwetsbaarheid mijn kracht zou laten zijn, zou ik het prima kunnen verdragen en dat kon ik ook. Tot ik werd aangehouden door de politie en mijn rijbewijs ingevorderd moest worden omdat ik niet door had dat ik echt veel te hard reed om op tijd op het werk te komen.

Ik was eigenlijk alleen maar naar de Primark gegaan omdat ik de sokken die ik had weggegeven opnieuw wilde halen. Ik weet niet waarom. Alsof ik het zo kon rechtzetten. Maar, dat kon ik niet; ik maakte de chaos alleen maar groter. Ik verloor mijn parkeerkaartje, ik verloor mijn oplettendheid, ik verloor mijn hoofd. Ik verloor mijn rijbewijs.

En in al die chaos gebeurde er een wonder; door mijn ontwapenendheid en een goede ziel kreeg ik mijn rijbewijs terug. Ik kroop door het oog van de naald en stond te trillen op mijn benen.

En langzaamaan begint er een besef te komen; dat ik telkens zoveel geluk heb en dat het mij telkens lukt om een stukje beter uit de chaos te komen. Dat ik mezelf omringt weet door goede zielen. Dat ik mijzelf telkens weer opnieuw weet te verrassen omdat ik dapper ben. Omdat ik uit mijn comfortzone durf te stappen door bijvoorbeeld te gaan reizen met een vriendin en haar 2 kinderen na zoveel jaren alleen reizen. Dat ik het telkens weer opnieuw aanga en leer.

Nu alleen nog even weer wat meer zijn. Ik ben er bijna..

[saltytham]

Reisthema

Het was volle maan en de maan is hier groot. Het was mijn laatste avond in Colombia. Natuurlijk was het volle maan.

Mijn reizen hebben altijd een thema. Daar kom ik achteraf altijd achter. Tijdens mijn vorige reis ging het over achterover leunen en genieten. Dat deed ik uiteindelijk best goed. Ik ben nooit meer naar mijn tweede project in Ecuador gegaan. Tijdens mijn eerste project ben ik vooraf 2 weken naar Bolivia gegaan in plaats van direct te gaan werken na mijn Spaanse taallessen. En tijdens het project ben ik ook nog één week naar de jungle op vakantie geweest. Ik heb tijdens het rondreizen mijn tijd genomen en bleef net zolang op een plek als ik het leuk vond. Ik genoot volop op allerlei mogelijke manieren.

In Thailand was dit totaal niet zo. Ik werkte er veel en heb uiteindelijk veel minder rondgereisd daardoor. Ik kan mij nog goed herinneren hoeveel werk ik verzet heb in het eerste project met mijn geslaagde diner voor het hele dorp, alle Engelse taallessen die ik gaf en de danslessen die ik deed. Ik kan me nog goed herinneren hoe schaars internet toen was en je daarvoor speciaal naar een internet café moest. Ook daarvoor moest je veel moeite doen. De tijden zijn verandert.

Ik ben er nog niet helemaal uit wat het thema is van deze reis. Ik heb veel alleen gedaan en heb met niemand samen gereisd. Ik heb een pittige hike gelopen in Tayrona nationaal park waarbij ik veel uit mijn systeem heb gelopen. Ook mijn 2 uur durende hike in Minca was goed om mijzelf op te schonen, te resetten zo je wilt. Ik heb ook helemaal geen behoefte gevoeld aan gezelschap en als het wel even kort kwam aanwaaien was het ook goed, maar het bleef niet hangen. Dit in tegenstelling tot mijn vorige reis naar Zuid-Amerika waar ik bijna constant wel in gezelschap verkeerde. Het liep nu zoals het liep en het was goed.

Op mijn laatste avond had ik wel gezelschap. Ik ben naar een hostel in Medellin gegaan waar ik afgesproken had met de gezellige Amerikaanse chef die alle recepten in mijn laatste hostel heeft gecreëerd of beter gezegd nagebootst. Op de bovenste verdieping zat een Thais restaurant met authentieke gerechten. En ja, dit is een goede kok die zijn gerechten kent. Hij was blij met mijn complimenten wetende dat ik 7 maanden in Thailand en omstreken ben geweest in het verleden.

We zijn uit eten geweest en ik heb voor de laatste maal authentiek Colombiaans eten gegeten: 'Sobreberriga' en 'Bandeja Paisa'. Het eerste is gegaard rundvlees zoals in een stoofpotje met tomatensaus en het tweede is spareribs van het varken, chorizo, rundvlees, rijst en bonen. Veel vlees, rijst en bonen. Helaas is dinsdagavond ook een rustige avond in Medellin en was er niet echt een leuke dansgelegenheid te vinden om zo echt goed afscheid te nemen van het land. Maar, het gezelschap was goed en ook de Engelse eigenaar van het hostel die een goede vriend is van de chef, bleek ook goed gezelschap. Het werd een rustig afscheid, maar het was goed.

Nu ben ik geland in Panama. Ik wou dat ik weer een rondje San Blas eilanden kon doen...

[saltytham]

I don't know what happened, I swear....😶🙊🤔 #addingkilos #7 #iloveshopping (bij Aeropuerto Internacional de Tocumen Panamá) https://www.instagram.com/p/BoNID0dHKiqYsCo_P_BM7ifEq_0jPTndPYO-ho0/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=lynvq4gsdfw4

[saltytham]

The secret to happiness is freedom… And the secret to freedom is courage. #paragliding (bij Club de Parapente Cocorna) https://www.instagram.com/p/BoJ9p0Vn4AYfZUMswtwWPsrpVOlDrOnSiC6sMI0/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=4e4mxn8zmyz3

[saltytham]

Mom…I went paragliding today but I’m fine. You see? 😉 (bij Comuna 13 Graffiti Tour) https://www.instagram.com/p/BoHw-dxnhlu3ghSLfNbJzoqAFiPvxMluZ9poYU0/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=1ingm0savn8nf

[saltytham]

Charmant Colombia

Colombia, je hebt me verrast. Het land heeft ondanks alle problemen die het heeft gehad en nog heeft, een zachte inborst.

Ik voel me hier veiliger dan in Peru maar, ben nog niet beroofd (alhoewel deze gelegenheid sterk afneemt nu het einde van mijn reis zo dichtbij komt). Een toerist vertelde mij dat er weinig wordt geroofd omdat een speciale politie eenheid er sterk op toeziet dat er geen criminele activiteiten plaatsvinden en straffen groot en zwaar zijn. Het land maakt eindelijk een ommezwaai en toeristen zijn belangrijk voor de economie. Er wordt dus gezorgd voor onze veiligheid. Ik vraag me af hoe lang dit nog zo zal zijn. Wat gebeurt er als massa tourisme aanslaat? Ik wil er niet aan denken. Dit lijkt de perfecte tijd; het land nog puur en niet verpest.

Ik ben eergisteren aangekomen in Medellin en had niet al te hoge verwachtingen van deze stad, maar ze heeft me echt voor zich ingenomen. De overgang van kust naar meer landinwaarts was veel aangenamer dan verwacht.

Ik heb gisteren een Graffiti tour gedaan door comuna 13. Deze wijk heeft zwaar geleden onder de praktijken van de guerilla en het regiem van Pablo Escobar. Het was de onveiligste plek van Colombia in de jaren tachtig en negentig. Als er iemand werd vermoord, kon het lijk niet verwijderd worden omdat de politie de wijk niet inging. De bevolking verplaatste de lijken stiekem naar een andere wijk zodat ze opgeruimd konden worden. Dit moest stiekem gebeuren omdat men eigenlijk de wijk niet in of uit mocht.

Onze gids, die was geboren en getogen in deze wijk, vertelde ons dit verhaal op de patio van zijn grootouders die er al hun hele leven woonden. Zijn verhaal was ondanks de zwaarte inspirerend. Hij vertelde dat er jarenlang een verborgen massagraf was geweest waar de plaatselijke bevolking geen weet van had. En waar zij, nadat alle terreur eindelijk was neergeslagen, hun afval in dumpten. Tien jaar lang heeft men afval gedumpt boven op alle doden totdat er uiteindelijk een lid van de bende zijn mond opendeed en zei dat men moest stoppen met het dumpen van afval op die plek. Wat een oneervolle dood; zo te sterven. Naamloos verdwenen in een massagraf met al het afval van jouw eigen mensen boven op je. De regering heeft jarenlang geweigerd om op zoek te gaan naar de doden. Maar, de gemeenschap van de wijk gaf niet op en uiteindelijk is men zoekacties gestart. Er is nog geen dode gevonden, maar een derde graafactie zal binnenkort starten. Onze gids zei ons dat niets onmogelijk is. Ik kreeg kippenvel.

De mensen in de wijk werken elke dag aan een nieuwe gemeenschap. Er is de mogelijkheid om Engelse les te geven aan de gemeenschap om zo bij te dragen aan de vooruitgang van de wijk. Mijn hart gaat hier sneller van kloppen. Het gaat uit naar deze vriendelijke, lieve mensen die zo hard werken en het tij hebben gekeerd. Het verlangt ernaar om Engelse les te gaan geven en hier een tijdje te wonen en te werken. Ik houd van echt en deze wijk voelt heel echt. Het is een bijzondere plaats. Maar, mijn hoofd weet ook dat het nu niet realistisch is om hier mee te helpen.

Medellin zelf is vriendelijk, althans de plekken waar ik ben geweest. De sfeer gemoedelijk. Er is echter te weinig tijd en ik moet door. Er is constant te weinig tijd. Twee dagen in Cartagena in een koloniaal huis bij een liefdevolle familie in een prachtig stadje, 2 dagen in Minca als la chica problema, 2 dagen Tayrona nationaal park waar er eerst flink gehiked moet worden door de jungle om aan te komen bij prachtig strand. Anderhalve dag in Medellin waarvan ik me een halve dag ook nog ziek heb gevoeld. Want na 3 weken durfde ik eindelijk de gok te wagen en heb ik een Michelada Mexicano gedronken. Dit is bier met zout en salsa. Het ziet er niet uit en daardoor was ik er ook huiverig voor. Het is vreemd, maar wel lekker. Maar, misschien was mijn maag er toch niet tegen bestand. Het bijzondere eten van Colombia.

Ik ben niet naar Ciudad Perdida geweest. Simpelweg omdat deze de hele maand september gesloten is vanwege rituelen die de plaatselijke bevolking er uit voert. Ik had geen tijd meer voor het meest noordelijke puntje of Bogota. Ook geen tijd om af te reizen naar Salento met zijn ellenlange palmbomen en niet naar San Gil zodat ik mijn Colombiaanse vriend had kunnen ontmoeten en allerlei dingen had kunnen doen die mijn moeder doodeng vindt. Gelukkig kan ik dit nu alsnog in Guatape doen waar ik mij nu bevindt (sorry, mam). Een klein plaatsje twee uur van Medellin waar er een meer is aangelegd met een bijzonder mooie vorm en allerlei bergen. Ik hoop hier morgen of overmorgen overheen te glijden.

Maar, het is te kort. Drieënhalve week is te kort voor mij. Het eeuwige probleem van de echte reiziger. Ik wist het voordat ik hier aan begon en ik zal het moeten accepteren. Wel weet ik nu al dat ik terug wil. Weer een land waar ik een stukje van mijn hart zal achterlaten.

[saltytham]

Room with a view #hammocking (bij Playa Brava Teyumakke) https://www.instagram.com/p/Bn_ZvhgHRaT1WUZj0YlLCSH-JOmfei1ptTZ4Ak0/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=ljnd7dcocxq5

[saltytham]

La chica correcta con problemas de viajar

Dat was niet het einde van mijn reisproblemen. Ik dacht wel even de lokale bus te nemen naar mijn volgende reisbestemming: Tayrona, een nationaal park met prachtige stranden. Mijn locatie zou gasthuis La Perla worden in el Zaino wat qua locatie perfect naast het park zou moeten liggen. Mijn buschauffeur knikte van ja; hij wist waar het was. Uiteindelijk kwam ik 44 km verderop terecht in Palomino en moest ik ook weer 44 km terug. Mijn app had het weer bij het verkeerde eind en de locatie die het aangaf voor mijn hostel klopte weer niet. Daardoor had ik de locatie gemist terwijl de hulpjongen nog zei dat het toch verder terug was. Maar, de aardige buschauffeurs zeiden me te blijven zitten want helemaal teruglopen zou niet verantwoord zijn. Zo dadelijk zou de bus omkeren.

Het omkeren duurde en duurde maar. Heel, heel erg verantwoord 44 km lang. De busrit terug was gratis en de buschauffeurs waren heus heel aardig en ach, het was leuk om nog wat van het land te zien en weer heerlijk oud vertrouwd in een lokale bus zonder airco, maar met open ramen en als enige extranjera. Wel moest er ook nog even getankt en gegeten worden. Ach ja, ik reis graag moeilijk dus neem je tijd. Net toen we erachter kwamen dat ik te ver was, waren we immers pas 5 km verder ipv 44 km.

Over moeilijk reizen gesproken; heb ik al vertelt dat ik eergisteren nog een keer een motortaxi naar boven moest nemen omdat ik helemaal naar beneden was gehiked in 2 uur naar een waterval? En dat ik bij die waterval 3 Amerikanen had ontmoet (2 zussen en 1 broer waarvan 1 broer en zus een tweeling waren) waarmee ik vervolgens naar Minca ben gelopen om daar samen te eten? Nou ja, na het eten moest ik terug en het was alweer donker dus dat werd opnieuw een motortaxi. Ik heb niet getwist over de prijs. De chauffeur probeerde eventjes of hij er 25 van kon maken, maar ging snel overstag voor 20. Ik dacht dat mijn chauffeur van gisteren hard reed, maar ik moet dat echt rectificeren. Dit was pas echt roekeloos rijden. Gelukkig had ik alleen mijn kleine rugzak bij me. Maar, omdat deze beste jongen zo hard reed, moest ik me echt goed aan hem vasthouden. Af en toe kraaide hij van plezier omdat hij er schijnbaar erg van genoot. Onderweg begon hij me vragen te stellen: hoe ik heette en waar ik vandaan kwam. Vervolgens de vraag hoe oud ik was en nee, dat kon hij echt niet geloven; zo mooi zag ik eruit.

Oh, shit. Hier had ik nu echt geen zin in. Ik vroeg me af of dit wel een legitieme chauffeur was. Hij had eigenlijk ook geen jack aan zoals de anderen en hij reed echt wel als een gek. Had ik beter moeten opletten?

Of ik een vriend had. Ik wist niet hoe snel ik ja moest zeggen. Toen we aankwamen op de plaats van bestemming de vraag of ik hier in Colombia ook niet een vriend wilde. "No", was mijn korte, maar krachtige antwoord. "Tu eres una Chica correcta", zei de beste gek. Hij accepteerde mijn no zonder verdere problemen want ja, wist hij veel dat ik al naam had gemaakt als la chica problema.

[saltytham]

La chica problema

Ik dacht dat het vandaag zou gaan over de krottenwijken die ik zag vanuit het busje op weg naar Santa Marta vanuit Cartagena. Over hoe ik geschrokken ben van al het afval wat verspreidt lag tussen de krotten door. En hoe de mensen er tussen liepen, de kinderen er middenin speelden; de puinhoop wat hun wereld is. Maar, ook mijn wereld en die van jou en ons allemaal. Maar, dit is uiteindelijk niet het meest indrukwekkende van de dag geworden. Ergens schaam ik me daarvoor want zo indrukwekkend is mijn verhaal nu ook weer niet in verhouding met het leven op iets wat veel weg heeft van een vuilnisbelt in een huis bestaand uit golfplaten. Maar, het is nu eenmaal mijn realiteit en mijn belevenis en ik kan me moeilijk verplaatsen in hoe het leven zou zijn als ik in die armoede was geboren en het altijd maar smerig om me heen zou zijn.

Een eindje verderop waar het daadwerkelijke stadje zich bevond, reed een vuilniswagen die het vuil ophaalde. Hoeveel extra zou het een stad kosten om ook het vuil op te halen in een krottenwijk? Onmogelijk werk omdat de mensen geen geld hebben voor vuilniszakken? Ik zou er bijna een project van willen maken. Voor pachamama (moeder aarde), voor de mensen om ziektes tegen te gaan. Ondanks dat het vuil in het stadje werd opgehaald, lag er op bijna elke hoek van de straat ook afval. Het stadje had veel zandwegen of slechte bestrating. Hoe armer, hoe slechter er met pachamama wordt omgegaan.

Terug naar mijn eerste wereld problemen. Mijn busrit duurde 4 uur en was in een comfortabel minibusje met airco die deze keer niet superhoog stond (heel fijn want, niet zo koud en minder belastend voor mijn luchtwegen - ja arme, arme ikkuh). Het busje zette mij keurig af bij het minibusje naar Minca en deze rit zou al over 15 minuten vertrekken. Een perfecte aansluiting waar de NS nog wat van zou kunnen leren. Het busje vertrok inderdaad na 15 minuten en na een steile klim van 700 meter in landschap wat steeds meer op jungle ging lijken, arriveerde ik in Minca. Van playa naar selva in 4, 5 uur. Dat doen wij ze toch niet na in de eerste wereld.

Ik had een insider's tip gekregen en zonder me er veel in te hebben verdiept, had ik deze tip aangenomen en 2 nachten geboekt in 'el Paraíso de Tuki'. Daar moest ik nu zien te komen. Ik keek op mijn app en deze gaf aan dat het niet verder was dan 500 meter. Er werd mij direct bij het uitstappen gevraagd of ik een rit nodig had naar de plaats van bestemming, maar ik gaf aan van niet. De motortaxi's zeiden dat het heel ver was en zeker geen 500 meter, maar eigenwijs als ik ben, zei ik het wel te lopen. Één taxichauffeur bood me de rit nog aan voor 10.000 pesos waar ik van schrok. De rit van Santa Marta naar Minca had me 8000 pesos gekost en duurde een half uur en nu zou ik meer betalen voor een kortere rit? Taxichauffeurs zeiden me dat mijn app niet klopte en het niet zo dichtbij was. Ik kon het lopen, maar dat zou 2 uur duren. Ik bleef eigenwijs en zei nogmaals te gaan lopen en zeker niet zoveel geld te betalen (in verhouding) en begon vol goede moed de weg op te lopen. Halverwege moest ik naar links. Het was ondertussen al donker geworden en ik tuurde de weg af op zoek naar een pad, maar geen pad. Uiteindelijk zag ik iets wat op een pad leek, maar dan wel stijl naar beneden waar het geluid klonk van stromend water. Daar stond ik dan met een grote backpack op mijn rug en kleine rugzak voor. Zou ik dat kunnen en zou ik dan uitkomen waar ik moest zijn? Even wilde ik de gok wagen, maar besloot toch dat het misschien niet zo leuk zou zijn om daar beneden te liggen schreeuwend om hulp of nog erger (de volgende dag heb ik gezien dat er helemaal geen pad was en dat ik mijzelf letterlijk in de afgrond had gestort als ik de gok had genomen).

Teruglopend kwamen er weer 2 motortaxi's voorbij die vroegen of ik een rit nodig had. Deze keer waren de kosten 20.000. Ik zei dat het niet nodig was en wilde teruglopen naar de plek waar het busje was gestopt en de man 10.000 had gezegd, maar de jongens bleven aandringen en ik kon het echt niet lopen omdat ik er meer dan 2 uur over zou doen. Ik zei dat ik dan toch eerst met de man wilde praten die mij 10.000 had gezegd. In plaats van mij met rust te laten, bleven de 2 jongens naast me oprijden en zeggen dat de prijs meer was. Hier ging het mis. Het was goedbedoeld, maar zo opdringerig dat ik er naar van werd. Ik bleef herhalen dat ik eerst die man wilde raadplegen die 10.000 had gezegd. Hiernaast blijft mijn Spaans basic en begreep ik niet alles wat ze zeiden want Engels konden ze niet. Eén van de jongens belde mijn hostel en zei dat ik dan zelf kon horen wat de prijs van de rit was. De ander liet mij een foto van een prijslijst zien waarop stond dat de rit overdag 15.000 kost en 's avonds vaak verdubbelt. Hij wilde het dan nog wel voor 15.000 doen. Het enige wat ik wilde was het zelf even uitzoeken. Ik kreeg de telefoon in mijn handen gedrukt van één van de jongens en luisterde naar een slecht verstaanbare hostelmanager of eigenaar die mij zei dat de prijs quince mil (15000) was overdag. Ik bedankte en gaf de telefoon terug. Ik werd overspoeld en kreeg geen gelegenheid meer het zelf even uit te zoeken en kon niet helder genoeg uitleggen dat ik echt even zelf wilde kijken. Het was gewoon even teveel goed bedoeld. Ik merkte dat ik erg geïrriteerd werd en zei met rust gelaten te willen worden. Uiteindelijk luisterde ze, maar aangekomen bij de plek waar het busje was gestopt, stond de man van 10.000 er niet meer. Een andere man zei dat de prijs echt 30.000 was in de avond. Het was stijl en de weg onbegaanbaar voor een autotaxi. Het kon wel met een jeep, maar daar zou ik nog meer voor betalen. De jongen die ik net zo geïrriteerd had gezegd mij met rust te laten, kwam er ook weer bij staan met nog een paar anderen. Een jongen sprak een beetje Engels en kom mij daardoor net iets beter uitleggen dat het lopend in het donker niet te doen was.

Ik besefte mij dat ik klem zat en geen keus had. Ik moest met de motortaxi. De jongen die net zo pushy was geweest om zijn hulp door mijn strot te duwen, zou mij rijden. Ik probeerde nog of een ander het kon doen, maar dit kon schijnbaar niet. De jongen was nors geworden. De prijs werd 20.000. Opgelaten klom ik achterop de motor. Het werd geen leuk ritje. De weg inderdaad heel stijl met hobbels, slecht wegdek en smal. Af en toe moest hij bijsturen met zijn voeten op de grond. Ik kreeg het gevoel dat hij geen zin meer had om extra voorzichtig te zijn en voelde hoe de motor af en toe hard moest werken om niet van de weg af te raken van de berg af. Aangekomen bij bestemming betaalde ik de jongen die mij niet meer bedankte en nors wegreed. Ik voelde me lost in translation. Ik was echter nog niet op de plaats van bestemming. Eerst was er nog een stijl pad wat ik moest beklimmen. Dit alles in het donker, maar gelukkig met het licht van mijn telefoon en zaklamp. Het is niet fijn om in het donker een onbekend, stijl pad te beklimmen met een grote backpack op je rug. Enigszins buiten adem kwam ik aan op uiteindelijk ongeveer 1000 meter hoogte. Daar werd ik ontvangen door een man die mij letterlijk gebood mijn rugzakken neer te zetten. Daarna moest ik meelopen om te gaan zitten. Ik vroeg of ik gewoon naar mijn kamer mocht. Dit vond de man niet leuk. Ik vroeg hem of mijn boeking was binnengekomen en dacht even dat ik wellicht al betaald had met mijn creditcard en zei dit tegen de man. De man zuchtte geïrriteerd en zei tegen zijn vrouw: “es una chica problema”. Dit kwam binnen.

Ik had zojuist allerlei cultuur en taalproblemen gehad met mensen waarvan ik van alles moest aannemen zonder het direct volledig te begrijpen waarbij ik geen keus had of ruimte kreeg (vooral dat laatste) en nu ik even dacht dat ik al betaald had en niet wilde doen wat de man zei, werd ik gelijk bestempeld als 'una chica problema'. Trouwens, waar haalde deze man het lef vandaan om mij zo te noemen in mijn bijzijn. Gastvrijheid ten top en de slechte aanname dat ik het niet zou verstaan? Ik antwoordde in het Spaans dat ik geen chica problema ben. De man reageerde niet. Ik had het liefst willen uitleggen dat ik even overladen was. Hij was natuurlijk ook degene die ik net aan de lijn had, maar het ging niet. Ik kon niet uitleggen dat ik overspoeld raakte in het Spaans en daarom nu niet wilde zitten en kijken naar wat waarschijnlijk een prachtig uitzicht was om zogenaamd uit te rusten terwijl ik alleen maar onrustiger zou worden omdat ik me echt even terug wilde trekken. Ik moest echt even wat wegslikken. Nadat ik betaald had en er mij kort was uitgelegd hoe het hier werkt en de vrouw nog wel even op een normale manier contact maakte, werd ik eindelijk met rust gelaten.

Op mijn kamer besef ik me hoe normaal het hier is om hulp te bieden en dat iemand die dat niet accepteert de rare is. Ik besef hoe anders deze cultuur omgaat met eigen ruimte en dit niet verkeerd bedoelt is, maar het echt teveel kan worden. Ik besef me hoe dit lijkt op bemoeizorg die onderdeel is van mijn werk en hoe belangrijk het is om daarin altijd te proberen eigen ruimte te laten voor de ander en hier bewust van te blijven. Ik besef me hoe gevoelig ik ben voor waar ik zelf ook heel goed in ben. Ik besef me dat ik weer een probleem wordt genoemd omdat mensen mijn emotie niet begrijpen. Ik besef me hoe belangrijk communicatie voor me is en ik besef me dat de mensen in de krottenwijken helemaal niet bezig zijn met begrip. Er is geen grande finale of conclusie. La chica problema had veel problemen vandaag en wil nu zonder problemen gaan slapen.

P.s. Het uitzicht was wel echt onbetaalbaar, maar tussen mij en de eigenaar is het niet meer goed gekomen. En ja, ben Saltytham..