sabanguzell

[sabanguzell]

Yaş otuz beş! yolun yarısı eder.

Dante gibi ortasındayız ömrün.

Delikanlı çağımızdaki cevher,

Yalvarmak, yakarmak nafile bugün,

Gözünün yaşına bakmadan gider.

Şakaklarıma kar mı yağdı ne var?

Benim mi Allahım bu çizgili yüz?

Ya gözler altındaki mor halkalar?

Neden böyle düşman görünürsünüz,

Yıllar yılı dost bildiğim aynalar?

Zamanla nasıl değişiyor insan!

Hangi resmime baksam ben değilim.

Nerde o günler, o şevk, o heyecan?

Bu güler yüzlü adam ben değilim;

Yalandır kaygısız olduğum yalan.

Hayal meyal şeylerden ilk aşkımız;

Hatırası bile yabancı gelir.

Hayata beraber başladığımız,

Dostlarla da yollar ayrıldı bir bir;

Gittikçe artıyor yalnızlığımız.

Gökyüzünün başka rengi de varmış!

Geç farkettim taşın sert olduğunu.

Su insanı boğar, ateş yakarmış!

Her doğan günün bir dert olduğunu,

İnsan bu yaşa gelince anlarmış.

Ayva sarı nar kırmızı sonbahar!

Her yıl biraz daha benimsediğim.

Ne dönüp duruyor havada kuşlar?

Nerden çıktı bu cenaze? ölen kim?

Bu kaçıncı bahçe gördüm tarumar?

Neylersin ölüm herkesin başında.

Uyudun uyanamadın olacak.

Kimbilir nerde, nasıl, kaç yaşında?

Bir namazlık saltanatın olacak,

Taht misali o musalla taşında.

Cahit Sıtkı TARANCI

[sabanguzell]

Bu rüzgâr dağların kokusunu getirmiyor

Bu bulutlar tutsak daracık bir gökyüzüne…

Akşam güven vermiyor, sabahın sevinci yok

Ne güleç bir yüz ne hareli bir merhaba

Herkes sırtıyla konuşuyor birbiriyle…

Toprak yok bahçe yok sular bir derin hasret

Kuşlar bile kekeleyerek uçuyor havada…

Acıdan başka her şeyi bırakıp geldik

Alnımızda külü kalbimizde koru yanan evlerin

Her parmağımızda bir çocuk can verdi.

Bizim olan ne varsa terk edip bir talana

Bizim olmayan bu iğdiş gökler altında

İnsan nasıl başlar yeni bir hayata

Bir diş gibi sökülüp atılmışsa yerinden…

Şükrü Erbaş

[sabanguzell]

Âh, bir güvercin gibi kanatlarım olsaydı

Uçar ve huzurlu olurdum

Çünkü şiddeti ve kavgaları gördüm

Bu dünyada çok acı çektim.

Bu dünya gebe ve haksızlık doğuruyor

Allah'ım, senin gücün ve senin huzurun dışında

Nereden sığınak bulurum?

Eğer şafağın rüzgarlarına asılsam ve denizin derinliklerinde yaşasam

Yine de elinin ağırlığını üzerimde hissederdim.

Beni kararsızlıkla sarhoş ettin

Senin yolların ne kadar gizemli

Senin yolların ne kadar gizemli.

Yüreğimin acısını söylüyorum

Ruhumun yakıcılığını söylüyorum

Sessizliğimi korurken, kemiklerim ufalıyor

Çünkü elinin ağırlığı üzerimde.

Hatırla; hayatım bir soluktan ibaret

Çöldeki bir pelikan gibiyim

Ve bir serçe gibiyim, damda tek başına kalmış.

Dökülmüş su gibiyim

Ve ölüp gitmişler gibiyim

Ve ölümün gölgesi, gözkapaklarımı kaplıyor

Beni bırak, beni bırak; günlerim sadece bir nefes.

Beni bırak, yolculuğuma başlamadan önce geri dönüşü olmayan yere,

Ebedi karanlıklar ülkesine.

Allah'ım,

Güvercinin ruhunu vahşi hayvanlara emanet etme.

Hatırla; hayatım bir soluktan ibaret

Değirmenlerin gürültüsü

Ve o acı dolu aylara

Ve çevremi saran neşeli şarkılar

Ve canlı ışıklar yitip gitti.

Ne mutlu, bu zamanda hasat yapanlara

Ve elleriyle başakları toplayabilene.

Çölde şarkı söyleyen ruhları dinleyelim

Âh edenlerin ve ellerini gökyüzüne açanların şarkısı, diyor ki:

"Eyvah, yaralarım ruhumu hissizleştirdi! "

Âh sen,

Beline kadar inen saçların dökülürken,

Kırmızı elbiseler giydiğin,

Altından mücevherler taktığın zamanları hep unuttun.

Gözlerine sürme çekerdin

Hatırla; kendini boşu boşuna güzelleştirirdin,

Çölde yalnız bir şarkı olduğun

Ve arkadaşların seni terkettiği için.

Zaman akıyor ve öğlenin gölgeleri uzamaya başlıyor

Ve kuşlarla dolu bir kafes gibi,

Hayatımız da iniltiyle dolu.

İçimizde hiç kimse bilmiyor; ne kadar vakti kaldığını

Hasat zamanı geçti, yaz artık bitmek üzere

Ve bir kurtuluş bulamadık.

Güvercinler gibi bağrışıyoruz adalet için

Ama kimse duymuyor bizi.

Ve karanlıkta, ışığı bekliyoruz.

Ey sen, sevginin gücüyle taşan nehir

Bize doğru gel

Bize doğru gel.

Füruğ Ferruhzad

[sabanguzell]

Seni öpsem, gülse bir halk

Seni öpsem, yoksulluk

Utansa verdiği acılardan

Kırılsa her türlü korkunun kanadı.

Seni öpsem, silinse

Alın çizgilerinden gam

Yürek kuytularından akşam.

Bir sonsuz yağmur yağsa

-Aşkın kardeş bulutlarından

Aynı mutlulukla ıslansa dünya.

-Ayrılığa kapanmasa kapılar

Odalar üzgün durmasa.

Seni öpsem, buğulanmasa gözlerin

Gülse yaz günleri gibi

-İnsanların gölgeli yüzleri.

Kar yağmasa dar yoluna

-Kardeşimi koynunda saklamış dağların

Çıkıp gelse alanlardan

Anılardan, duvarlardan

O gencecik ermişler.

Işısa yeniden annelerin yüreği

-Çocuklar çoğalsa sevinçten

Çözülse babaların kaşlarındaki bulut.

Seni öpsem, boğulsa

-Açtığı acının çukurunda

Yüzü kışlar kadar soğuk

O bilinçli kötülük

-Arınsa ömrümüzün kiri, kederi…

Donup kalmasa dudaklarımda

-Bir suç gibi öpüşün

Bencilliği andıran o buruk tadı

Mutluluk dokunmasa çoğul yanıma.

Seni öpsem ve dünya

Kurulsa yeniden

-Sevgi kadar yumuşak, zengin ve ak…

Şükrü Erbaş

[sabanguzell]

Gidersen yıkılır bu kent, kuşlar da gider

Bir nehir gibi susarım yüzünün deltasında

Yanlış adresteydik, kimsesizdik belki

Sarışın bir şaşkınlık olurdu bütün ışıklar

Biz mi yalnızdık, durmadan yağmur yağardı

Üşür müydük nar çiçekleri ürperirken

Gidersen kim sular fesleğenleri

Kuşlar nereye sığınır akşam olunca

Sessizliği dinliyorum şimdi ve soluğunu

Sustuğun yerde bir şeyler kırılıyor

Bekleyiş diyorum caddelere, dalıp gidiyorsun

Adını yazıyorum bütün otobüs duraklarına

Öpüştüğümüz her yer adınla anılıyor

Birde seni ekliyorum susuşlarıma

Selamsız saygısız yürüyelim sokakları

Belki bizimle ışıklanır bütün varoşlar

Geriye mapushaneler kalır, paslı soğuklar

Adını bilmediğimiz dostlar kalır yalnız

Yüreğimize alırız onları, ısıtırız

Gardiyan olamayız kendi ömrümüze her akşam

Gidersen kar yağar avuçlarıma

Bir ceylan sessizliği olur burada aşklar

Fiyakalı ışıklar yanıyor reklam panolarında

Durmadan çoğalıyor faili meçhul cinayetler

Ve ölü kuşlar satılıyor bütün çiçekçilerde

Menekşeler nergisler yerine kuş ölüleri

Bir su sesi bir fesleğen kokusu şimdi uzak

Yangınları anımsatıyor genç ölülere artık

Bulvar kahvelerinde arabesk bir duman

Sis ve intihar çöküyor bütün birahanelere

Bu kentin künyesi bellidir artık ve susuşun

İsyan olur milyon kere, hiç bilmez miyim

Sokul yanıma sen, ellerin sımsıcak kalsın

Devriyeler basıyor karartılmış evleri yine

Gidersen yıkılır bu kent kuşlar da ölür

Bir tufan olurum sustuğun her yerde.

Ahmet Telli

[sabanguzell]

Kırdın mı incittin mi birilerini

Kimleri kazandım, yitirdiklerim kimler?

Kendimi yeniledim mi yazdıklarımda?

Yeniden düşünmeliyim

Dostluklarımı, ilişkilerimi

Gözlerim çocukluk fotoğraflarında mı kaldı

Yitirdim mi yoksa masumiyetimi?

Borçlarımı ödedim mi?

Doğru seçtim mi soruların fiillerini?

Tırnaklarım kesilmiş, dişlerim fırçalanmış, saçlarım taranmış,

Giysilerim ütülü, odam düzenli mi?

Geri verdim mi aldıklarımı:

Aşkları, dostlukları, sevgileri, güvenleri, bağları,

Kitaplara, sayfalara, satırlara borcumu ödedim mi?

Yokladım mı duygularımı

Hâlâ sevebiliyor muyum insanları?

Ovmalı gümüşleri, bakırlarımı; cila geçmeli ahşaplarıma

Ovmalı umutları

Saklı tutmalı gelecek inancını, yarınları eksik etmemeli ağzımızdan

Ey uzak akrabalarım, üvey aşklarım

Mevsim sonu dostlarım, işporta malı ayrılıklar

Arkadaş ölümleri, dost hançerleri, talan ettiğimiz zulalar

Gece telefonları, ıssız konuşmalar

Mağrur incelikler, vurgun yemiş ilişkiler

Uçurum duygusuyla yaşadığımız hayat ey

O kadar çok anlattım ki

Kendime kaldım anlatmaktan...

Bunaldım kendisiyle boğuşmasını

Başkalarında çözmeye çalışan insanlardan

Usandım sözcük oynamalarından, tılsımlı sıfatlardan,

Ofset duyarlılıklardan

Kaç zamandır duru, yalın, çalışkan, iyi insanlar özlüyorum

'İçtenliğin' ya da 'dünya görüşünün' kirletmediği

Kendime bir yeni yıl kartı yazarak bunları diliyorum

Aranıp duruyorum adresini yitirdiğim insanları

Vitrin camlarına yansıyan yüzlerde

Bilmiyorum kalmış mıdır adresini yüzlerinde taşıyan insanlar

Hâlâ bir umut var mıdır

Çıkmaz bir sokağa benzeyen bu avare avunması vitrinlerde

Ne çıkmaz sokaktayım ne de mutsuz

Sadece rüzgârlardan daha güçlü olmak istiyorum o kadar

Açık denizlerde nice yolculuklara yelken açarken

Kış güneşinin mutlu ettiği bir kedi gibi mutlu, emin, tasasız

Sere serpe ve keyifli olmak tek isteğim ve dileğim

Senin ve benim , yani bizim için...

Murathan MUNGAN

[sabanguzell]

Neyi yaşıyoruz şu anda

Nelerle sığmıyoruz dünyaya

Aşktan

Öfkeye geçiriyoruz birdenbire

Sevinçten üzüntülere

Durgunluktan coşkulara koşuyoruz

Coşkulardan

Mutsuzluğa gömülüyoruz sessizce

Ve yaşıyoruz böylece her yılı

Koskoca bitmez bir saniyede

Bu çelişkili yürüyüşler içinde

Bizden ne kalır ki geriye

Bir ölenle ölebilmek

Bir gülenle gülebilmek

Mutluluğuna sevinmek insanlığın

Kan ağlamak ölümlerine

Ve Afrika'lı kapkara bir acıyı

Duyabilmek bembeyaz yüreğimizde...

Adnan Yücel

[sabanguzell]

Ey acılara tat veren güzellik

Yüreğimize hoşgeldin

Hoşgeldin de

Çicekli dallara gönderdin öfkemizi

Artık şimdi üstümüze

İster dolu yağsın

İsterse kar

Biz ki bildikten sonra sevmeyi

Bütün sabahlar

Acı renginde olsa ne çıkar...

Adnan Yücel

[sabanguzell]

Sitem

Ben ona sıkıntılı güz günlerinde

Yedi renkli yaz yağmurları dilemiştim

Kırmak istememiştim duygu filizlerini

Büyük bir ustalıkla susturup içimdeki uğultuyu

Rüzgarımı olanca yumuşaklığıyla salmıştım üzerine

İncinmesin diye tek

Acıyı bile ters yüz eden

İncelikli bir gülümsemeyle yüzümde

Ben ona gittikçe soğuyan zamanlarda

Sıcacık bir sığınak olayım istemiştim

İnsanlar içinde üşüdükçe

Güvenle gelebileceği

Kuşların kanatları neden vardır?

Bir insan neden ağlar yarı yaşına gelince?

Bulutlar gökyüzünün yükü müdür, süsü müdür?

Tutsağı mıdır rüzgarın, sevgilisi midir?

Konuşayım istemiştim bir yüreğin dilince

Yanıtı olmayan sorularda boğmak istememiştim

Ben ona sabah olamasam da

Dingin bir ikindi olayım istemişimdir

Herşeyin usul usul durulduğu saatlerde gelsin

Yüzünde uçuk bir gülümsemeyle

Yaslasın yorgunluğunu gövdemin yaşlı çınarına

Serip üzerine yapraklarımın ağırlıksız yorganını

Dinlendireyim istemiştim

Üşütmek istememiştim.

Ben ona ne istemişsem bu yalnızlık aylarında

Gecikmiş... İnce... Güzel ve uzak...

Biraz da kendime istemiştim

Sevgi adına

Şükrü Erbaş

[sabanguzell]

Desem Ki

Desem ki vakitlerden bir nisan akşamıdır

Rüzgarların en ferahlatıcısı senden esiyor

Sende seyrediyorum denizlerin en mavisini

Ormanların en kuytusunu sende görmekteyim

Senden kopardım çiçeklerin en solmazını

Toprakların en bereketlisini sende sürdüm

Sende tattım yemişlerin cümlesini

Desem ki sen benim için,

Hava kadar lazım,

Ekmek kadar mübarek,

Su gibi aziz bir şeysin;

Nimettensin, nimettensin.

Desem ki...

İnan bana sevgilim inan

Evimde şenliksin bahçemde bahar

Ve soframda en eski şarap

Bırak ben söyleyeyim güzelliğini,

Rüzgarla nehirlerle, kuşlarla beraber.

Günlerden sonra bir gün,

Şayet sesimi fark edemezsen

Rüzgarların nehirlerin kuşların sesinden,

Bil ki ölmüşüm.

Fakat yine üzülme müsterih ol

Kabirde böceklere ezberletirim güzelliğini

Ve neden sonra

Tekrar duyduğun gün sesimi gök kubbede

Hatırla ki mahşer günüdür

Ortalığa düşmüşüm seni arıyorum.

Cahit Sıtkı TARANCI

[sabanguzell]

Memleket isterim

Gök mavi, dal yeşil, tarla sarı olsun;

Kuşların çiçeklerin diyarı olsun.

Memleket isterim

Ne başta dert, ne gönülde hasret olsun;

Kardeş kavgasına bir nihayet olsun.

Memleket isterim

Ne zengin fakir, ne sen ben farkı olsun;

Kış günü herkesin evi barkı olsun.

Memleket isterim

Yaşamak, sevmek gibi gönülden olsun;

Olursa bir şikâyet ölümden olsun.

Cahit Sıtkı Tarancı

[sabanguzell]

Geriye bakarak yanıtlıyoruz birbirimizi

Bir destek aranır bir güç alırcasına

Dönerek ikide bir anıların ülkesine..

Alnımızı gererek konuşuyoruz, kaşlarımızı

Bir ince eğimle siper edip bakışlarımıza

Çok iyi bildiğimiz bir duyguyu

- O biraz yenilgiye biraz ezikliğe benzer

Ortak yaşadığımız sızım sızım -

Saklamaya çalışıyoruz birbirimizden.

Uzun uzun susuyoruz sözün kıyılarında

Hangi kapıyı aralasak bir uzaklık esiyor

Hiçbir düşünceyi sonuna dek götüremiyoruz.

- Böyle belirlenmiş sınırlar içinde

Bir iç denetimle, bir dış denetimle

Konuşmasak da eski tadını yitirdi -

Düşler kuruyoruz yeniden gelecek üzerine

Kaldırıp kirpiklerimizi ayak uçlarımızdan

Dağlara bakıyoruz, ufuklara, bulutlara

- Ah, o insan yüreğinin değişmeyen tutkusu -

Bir güncel sesle sonra, çirkin ve çiğ

Bir kirli görüntüyle hayata ilişkin

Dönüyoruz gerçeğin o kalın çizgisine..

Yeni yeni yaşamlar kuruyoruz ödünler vererek

Aklımızda yüzlerce geçerli açıklama:

"Yaşamak zorundayız nasılsa, iyidir

Hiç yoktan var olmak" adına

Karşı çıktığımız ne varsa yapıyoruz hepsini.

Bir kan pıhtısı gibi yarada kuruyan

Binlerce uyuşturucu merhemle donuyor kalbinizde

Anılar inançlar incelikler düşler...

Şükrü ERBAŞ

[sabanguzell]

Kapımı çalıp durma ölüm,

Açmam;

Ben ölecek adam değilim...

Alıştım bir kere gökyüzüne;

Bunca yıllık yoldaşımdır bulutlar...

Sıkılırım,

Kuşlar cıvıldamasa dallarında,

Yemişlerine doymadığım ağaçların,

Yağmur mu yağıyor,

Güneş mi var,

Farketmeliyim.

Baktığım pencereden...

Deniz görünmeli çıksam balkona...

Tamamlamalı manzarayı.

Karlı dağlarla sürülmüş tarlalar...

Ekmekten olamam doğrusu,

Nimet bildiğim;

Sudan geçemem,

Tuzludur teneffüs ettiğim hava...

Ya nasıl dururum olduğum yerde,

Öyle upuzun yatmış,

İki elim yanıma getirilmiş,

Hareketsiz,

Sükûta râmolmuş;

Sanki devrilmiş bir heykel?..

Ellerim ne der sonra bana?..

Soğumuş kalbime ne cevap veririm?..

Utanmaz mıyım ayaklarımdan?..

Kalkmalıyım,

Dolaşmalıyım,

Sokaklarda, parklarda...

El sallamalıyım.

Giden trenlere,

Kalkan vapurlara...

Bilmeliyim,

Gölgelerin boyundan,

Saatin kaç olduğunu....

Islık çalmalıyım...

Türkü söylemeliyim.

Yol boyunca,

Keyfimden ya hüznümden...

Geçmiş günleri hatırlamalıyım,

Dalıp dalıp akarsuya,

Hayaller kurmalıyım,

Güzel geleceğe dair...

Yanımdan geçenler olmalı,

Selam almalıyım;

Robenson'u düşünmeliyim,

Garipliğini...

Şükretmeliyim.

İnsanlar arasında olduğuma...

Nedir ki eninde sonunda ölüm?..

Ayrı düşmek değil mi aşinalardan?..

Kapımı çalıp durma ölüm,

Açmam;

Ben ölecek adam değilim.

Cahit Sıtkı Tarancı

[sabanguzell]

BELKİ YİNE GELİRİM

Dudaklarımı kanatırcasına ısırıyorum günlerdir

Her sözcük dilimin ucunda küfre dönüyor çünkü

Bir gök gürlese bari diyorum, bir sağnak patlasa

Bitse bu sessizlik, bu kirli yapışkanlık bitse

Ama bir tufan az mı gelir yoksa yine de

Yırtılan ve parçalanan bir şeyler olmalı mutlaka

Hiç durmadan yırtılan ve parçalanan bir şeyler.

Oysa ne kadar sakin bu sokaklar ve bu kent

Ne kadar dingin görünüyor bana şimdi gökyüzü

Gidenler nerde kaldılar, özledim gülüşlerini

Bir kenti güzelleştiren yalnız onlardı sanki

Onlardı çocuklara ve aşka ölesiye bağlanan

Kadınları güzelleştiren herhalde onlardı

"Tükürsem cinayet sayılır" diyordu birisi

Tükürsek cinayet sayılıyor artık

Ama nerede kaldılar, özledim gülüşlerini onların

Uzun uzun bakıyorum kıvrılan sokaklara

Tek yaprak bile kıpırdamıyor nedense

Ve tek tek söndürüyor ışıklarını varoşlar

Alnımı kırık bir cama yaslıyorum, kanıyor

Kanımın pıhtılarında güllerin serinliği

Ve fakat bir cellat gibi yetişiyor pusudaki

Dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük

Yaşamak neleri öğretiyor, düşünüyorum

Okuduğum bütün kitaplar paramparça

Çıkıp dolaşıyorum akşamüstleri bir başıma

Bir uçtan bir uca yalnızlıklar oluyor kent

Bulvar kahvelerinin önünden geçiyorum

Sarmaşık aydınlar, arabesk hüzünler

Bir gazete sayfasında sereserpe bir yosma

Sesler gittikçe azalıyor, kuşlar azalıyor

Ve ne zaman yolum düşse vurulduğun yere

Kızgın bir halka oluyor boynumda o sokak

Hüznü yalnız atlarımız duyuyor artık

Biz çoktan unutmuşuz böyle şeyleri

Ama içimde bir sırtlanın dalgın duruşu

Ve dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük

İçimde zaptedilmez bir kırma isteği

Dizginlerini koparan bir at sanki bu

Soluk soluğa kalıyorum her sonbahar

Ve sevgilim ne zaman hoşgörülü olsa

Bir yolculuk düşüyor aklıma, gidiyorum

Bütün gençliğim böylece geçip gitti işte

Ama hala bir şeyler var vazgeçemediğim

Hangi duvar yıkılmaz sorular doğruysa

Bir gün gelirsek hangi kent güzelleşmez

Şiirlerim bir dostun vurulduğu yerde yakıldı

Geri almıyorum külleri yangınlar çıksın diye

Devriyeler çıkart şimdi, bütün ışıklarını söndür

Sorduğum hiçbir soruyu geri almıyorum ey sokak

Ve dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük

Dudaklarımı kanatırcasına ısırıyorum günlerdir

Bir gök gürlese bari diyorum bir sağnak patlasa

Bitse bu kirli ve yapışkan sessizlik, hiç gitmesem

Oysa ne kadar sakin sokaklar, bu kent ve bütün yeryüzü

İpince bir su gibi sızıyorum gecenin tenha göğüne

Sessizce çekip gidiyorum şimdi, sessiz ve kimliksiz

Belki yine gelirim, sesime ses veren olursa bir gün...

Ahmet TELLİ

[sabanguzell]

"...Ertelenmiş umutların arasında ne kadar dayanabiliyorsa insan ben de o kadar dayandım. Varoluşu düşünüp dururken anladım ki, düşünerek değil, acı çekerek varolabiliyor insan."

Samuel Beckett