saadet-yoruk

[saadet-yoruk]

insan bazen en çok kendinden yorulur

[saadet-yoruk]

”Kimsesiz mezarlar gibiyim anne , benim hiç çiçeğim yok.”

[saadet-yoruk]

[saadet-yoruk]

[saadet-yoruk]

“Küstürmeyin insanları hayata. Sonra her şeyden vazgeçiyorlar. Yaşamaktan, güzel olan her şeyden. Bir odada yalnızlığı; bir dağ başında kalmayı, bir adada mahsur kalmayı, nerede bir yalnızlık varsa onu istiyorlar. Küstürmeyin işte bazı insanları.”

[saadet-yoruk]

[saadet-yoruk]

[saadet-yoruk]

"Baba; bir kelime , iki hece , dört harf . Tüm hayallerimin , umutlarımın suratıma çarpıldığı kapı. Ruhumu, bedenimi kamçılayan yaralarımın sahibi. Sahi , baba neydi ? Kimdi? Nasıl bir şeydi ? Babayı sevmek , babayı özlemek , babaya gülmek , babayla konuşmak neydi ? Nasıldı ? Bunlar 18 yıllık hayatım boyunca yanına bile yaklaşamadığım duygulardı. Babasıyla oyun oynayan , babalar gününde babasına resim çizen ve hediye alan , ona onu sevdiğini söyledikten sonra öpüp sarılan kız olamamıştım. Olmayı istemek yetmemişti..

[saadet-yoruk]

Seninle tanıştığımda ruhumun en karanlık yerlerinde çiçekler açmaya başladı.

[saadet-yoruk]

“Ben kendimi, niyetimi, kalbimi, neyi ne amaçla yaptığımı bildikten sonra isteyen hakkımda istediği gibi düşünebilir. Herkesin yetindiği bir şey vardır hayatta, bana da rahat olan vicdanım yeter.”

.

[saadet-yoruk]

kafamı duvarlara vura vura hafızamı kaybetmek istiyorum

[saadet-yoruk]

koskoca dünyada yerim yurdum yokmuş gibi hissetmekten çok yoruldum

[saadet-yoruk]

herkesle arama duvar öre öre köşeye sıkıştım.

[saadet-yoruk]

“kimse hakkında kötü düşünmekten yana değilim. fakat benim hayatımda acıya sebep olan herkesin, bir gün aynı şeyi yaşayacağını görmek istiyorum. çünkü bazen anlamak, yaşamaktan geçer.”

[saadet-yoruk]

lâkin dağılmadan kendine de gelemez insan.

[saadet-yoruk]

aldıgım nefes bile bazen omuzlarıma yük olurken sana hep gülen yüzümle geldim.

[saadet-yoruk]

siliniyor yüzün ezberimden