Bəzi valideynlər uşağına öz layihəsi, özünün ikinci həyatı, özünün xilaskarı kimi baxır. Gerçəkləşdirə bilmədiyi xəyalları onun boynuna yükləyir. “Camaat nə deyər” qınağına onu sipər edir. Başqalarının gözündə nüfuz qazanmaq, təkəbbür göstərmək üçün uşaqdan barrikada düzəldir. Araq məclisində, qadın salonunda öyünmək üçün uşağı ilə qeyri-insani rəftar edir, onu pisikdirir. Uşağın nə istədiyi soruşmadan, onun imkanlarının fərqinə varmadan, arzularını bilmədən, istedadının, qabiliyyətinin istiqamətini axtarmadan, uşağın insan olduğunu, şüura, ruha, ürəyə və diləyə sahib olduğunu unudaraq qab-qacaq dükanına girən fil kimi uşağın mənəvi aləmini darmadağın edirlər. Halbuki insan öz arzularını reallaşdıranda xoşbəxt olur. İnsan özü olanda ucalır, öz istəklərini gerçəkləşdirdikcə bütövləşir, möhkəmlənir... İnsan özünü dərk etdikcə insan olur, şəxsiyyət olur. Ancaq bu cür valideynlər uşaqlarının arzularını ürəklərində boğurlar. Bu şəxsiyyətə qarşı törədilən cinayətdir, insanın qətlidir, repressiyadır.