romkadehi

[romkadehi]

“I think human consciousness is a tragic misstep in evolution. We became too self-aware. Nature created an aspect of nature separate from itself - we are creatures that should not exist by natural law… We are things that labor under the illusion of having a self, that accretion of sensory experience and feelings, programmed with total assurance that we are each somebody, when in fact everybody’s nobody…”

[romkadehi]

devasa çölün bittiği yerde bir okyanus başlıyor 

sonsuzluğa kadar uzanan kızıl fırtınalar

yerini sonsuz mavi çöllere bırakıyor

evrenin bir noktasında bir döngü kızıl ve mavi

tekrar kızıl ve mavi

çölden kurtulsan da okyanuslarda kaybolacaksın

sonu yok

bir döngü 

dalgalar soyutlaştırıyor benliğini

ve kum fırtınalarına karışıyor

üstünde ölü bir gökyüzü 

fırtınadan haber veriyor

tıpkı şiirde kaçamadı��ın gibi çöllerden ve okyanuslardan 

gerçek hayatta da kaçmak olanaksız

hayal ve gerçek, kızıl ve maviye karışmış durumda 

eylemsiz çemberin içinde 

7.02.2021 04.49 BD

[romkadehi]

O belde bakir hayal bölgelerinde durur; mavi bir akşam daima üstünde dinlenir, eteklerinde deniz ruhlara bir uyku sessizliği döker. Kadınlar orda güzel, ince, saf, geceye bağlıdır, hepsinin gözlerinde senin hüznün var, hepsi kız kardeş yahut sevgilidir; dudaklarındaki ağlayışlı öpüşler, yahut, o gözlerindeki mavi soru sükutu gönülde acıları uyutmasını bilir. Onların ruhu kızgın akşamdan kesif menekşelerdir ki durmadan sükün ve sessizliği arar.

[romkadehi]

Günlerce ağladım… Dünya’ya, geride kalan kadınlara en çok da kendime ağladım…

[romkadehi]

Özgüven patlaması senin sonun olabilir.

[romkadehi]

Eğer vaktim olsaydı sana daha kısa bir mektup yazmak isterdim.

[romkadehi]

İnsanlar değişmez. İnsanlar zamanla kendisine benzer.

[romkadehi]

Oh lord, there must be something you can say

[romkadehi]

havanın kararmasıyla telaşın başladığı köy kahvesinde, sandalyeler henüz dolmamıştı. çay bardaklarının çınlamaları kaba erkek seslerine karışıyordu. içe içe geçmiş kalabalığı, belirsiz sesleri yararak  kapıyı araladım, girişin yanında duran bir masanın kenarına yaslandım. mevsimden olacak ki içerisi dışarıdan daha tenhaydı. bütün pencereler açıktı. duvar boylarını dolduran masalarda birkaç adam oturuyor odanın tam ortasındaki masa boş duruyordu. yaslandığım yerden kalkıp,  pencere kenarında, savrulan dumanlar arasında belli belirsiz seçilen adamın yanına yürümeye başladım. 

kıvırcık saç ve sakalları birbirine karışmış esmer yüzünde, küçük gözlükleri aydın tiplemesi yaratıyordu. şarap ve sigara kokusunun samimiyeti adamın dilini bana öğretti. 

elimle dumanı dağıttıktan sonra söze girdim. 

bu kahvede oturan en yaşlı adam siz olmalısınız.

güneşte kavrulmamış beyaz tenim, mavi gözlerim dikkatini çekmiş olacak ki soruma aldırış etmeyerek başını öne eğdi kendisi bir soru yöneltti yabancısınız. nereden geliyorsunuz 

batı’yı gösterdim. Bu köyde karşılıklı üç tepe varmış bilir misiniz? Zirvelerinde yel değirmeni kalıntıları olmalı.

niçin soruyorsunuz?

dedelerim bir zamanlar burada yaşarmış. savaşta varını yoğunu o üç tepeye gömmüşler. 

bu köyde yalnızca bir tepe var. ona da tilkitepe derler.

istediğim cevabı alamadıktan sonra yaşlı adamın yanından kalkıp salonun ortasındaki masaya oturdum. çok geçmedi, burasının, köylülerin boşluğunda ve yorgunluğunda bir odak noktasına dönüştüğünü anladım. tapılması gereken bir mertebe gibiydi ortadaki yabancı. 

bir süre sonra karşımda tozlanmış kıyafetleriyle köylüler belirdi. yarım saat içinde etrafımı çevirdiler. sandalyelerini bana döndürüp daire oluşturdular dört gözle anlatacaklarımı bekliyorlardı

konuşmadım. masadaki kül tablasını bir kenara itip haritayı cebimden çıkardım. kırmızı kumaşın üzerine yaydım. dalgın bakışların içinden uğultular yükseldi. kuşbakışı çizilmiş üç tepe herkesin görebileceği kadar belirgindi. 

kalabalığın içinde hareketlenme başladı. dışarıda kimse kalmamıştı. tırnakları kirli bir el çekingen uzanışıyla masama dokundu. el kalktığında gümüş yüzük kumaşın üzerinde parlıyordu. 

kıvırcık sakallı yaşlının gözleri bana, rüzgarlı bir tepeyi; define boynunda, parmaklarında, kollarında bulunduktan sonra panikle yeniden gömülmüş cesedi gösterdi. belki de köy kahvesinin tenhalığında o bana fısıldamıştı bunu. toprağın kabul etmediği, değerli takıları.  

[romkadehi]

ekinler parçalanmış bedenlerini bırakır samyeline. köhne ayaklar çiğner toprağa meydan okuyan diri sapları. çocuklar koşuşturamaz yanmayı bekleyen anızın üzerinde. akşamı aydınlatan alevleri dizlerinin üstünde izlerler. makineler toplayamaz savrulan toz bulutunu. duman tıkar uyumakta olanların genzini. 

[romkadehi]

SEKTE  

Issızlığımı hırpalıyor toprak  

eşiklerinde birkaç yüzyıldır ayak izleri saklayan obur şehir

dağınıklığıyla titrek

asfalt kokulu taşlarında güneş kalıntıları saklayan hayat  

ekinlerin parçalanmış bedenleriyle birlikte

samyeline bırakmış kendini

süzülüyor

kolera bina aralarından sızıyor ruhlara

demir kapılara çocukların dokunuşları  

bereket rüzgarlarıyla aşınmış

küflü boyasına şekiller kazıyor

mevsimin dirliği akıtır ağız sularını

köhne çamaşır ipleri şeffaf dehlizde  

salınır ufuk çizgisiyle bir

kir içinde dirsekler  

ılık vücuda sürter kendini  

silinir öpüşlerle matem

yitirildiğinde kayıtsızlığın gücü

izi kalır kağıtta yumuşak bir silginin de

[romkadehi]

 Anlamaya, dinlemeye ve değerlendirmeye vakit yok insanoğlunun boş şeylere vakti yok. Anlatılana karşılık verebilmek, kendimizi anlayabilmek asıl amacımız. Buna rağmen ısrarla sürdürüyoruz karşılıklı mücadeleyi  bir gün bu mücadeleyi bırakanlar asıl hakikatle karşılaşıyor.

doğa, insanı yaratılışına döndürme kabiliyetini gün geçtikçe kaybetti, insan üstün geldi tutkularıyla ona. buna insanın anlam arayışı diyenler oldu, eğlence arayışı da olabilirdi bu. yaşadığı çağa tutunamayışı değil, çağı reddedişiydi belki. 

tarih öncesi mağara resimlerinde bıraktı yeteneğini insan, modern zamanda, gözlemin yansımasına içsel çatışmalar girdiğinden beri daha estetik ama içtenlikten uzak eserler var etti. Cehennem tasvirlerini cenneti düşleyerek yarattı ama cenneti düşlerken duyumsamadı cehennemi. kötüyü görmezden gelmesi iyinin değerini azalttı. bunlara rağmen inandı ölüme. hissetmeye çalıştı, bir gün yaşayacağı, ölüm anı boşluğunun acıyı yok etme duygusunu. bu yüzden inandı ona belki.

üstünlük duygusu korkudan kurtulma gücü veriyor şimdi türümüze. Gerçeği görmeyi reddediyoruz.

Hissiyat gibi bir şeyde bile insanlar gerçekten rol yapmadıklarına inanabiliyor. Zira insan yalnız kalmadığı sürece duygularını keşfedemez ama biz o özel güne hayatımızda hiç yer vermedik. Her gün birileriyle tutarsız budalaca ilişkiler içindeyiz artık. 

[romkadehi]

rüzgar bir kadının bedenini sömürüyor, ayaz parlatıyor gözyaşlarını, gözlerinde araba farlarının izi, parmak uçlarında sis, saç diplerinde kıvılcımlar. bileğinde eski bir kül izi. sesi birkaç gündür yalnız kalmış  ağız boşluğunda. umudunu sindiriyor durmadan kapalı dudakları. teninin kokusu geceye dalgalar gibi vuruyor. onu yeni ay kısık gözleriyle yokluyor. ayak bilekleri sıcak vücuduna inatla çıplak, göğüsleri cılız ve savrulmuş bulutların altında dolgun. soğuk; paçalarından boyun altına kadar kuşatmış vücudunu. doğayla kadının kutsal bir aşkı bu. doğa ancak öldürdüğünde kadına sahip olacak. bedenindeki sıcaklık sabaha kadar teslim olmayacak geceye. şafağın yanıbaşında gün ışığının bacaklarını kavramasını bekleyecek.

[romkadehi]

[romkadehi]

[romkadehi]

seni otobüsün ıslak camından izliyorum

gizemli bir yansıma bu

parmaklarından ve saçlarından başka hiçbir görüntüyü içine almıyor

tümseklerden geçtikçe titretiyor bakışların pervazları

ellerini ovalayışın ısıtıyor sabahı

yolun sonu gelmesin

seni tanımak istemiyorum

ne kadar konuşursan o kadar çirkinleşeceksin

bilinemezciliğin tatlı felsefesiyle yanımdasın şimdi

arafın kudreti var saç tellerinde

yansıman baştan başa ulaşılamazlık

[romkadehi]