rnachteloos

[rnachteloos]

Voor eenieder wiens hart ik brak.

Voor jou kan Ik alleen maar hopen dat het voorbij is. Dat je niet met regelmaat aan mij denkt. Ik hoop dat je iemand gevonden hebt die het beste in je naar boven breng, iemand die je beter maakt en behandeld zoals je verdient. Het spijt me dat ik dat niet kon. Mensen met pijn gedragen zich niet fraai.

Het spijt me. En als je je verbonden voelde, dan was dat waarschijnlijk waar. Want ik ben niet ongevoelig en ik had het heus wel door. Misschien voelde ik het ook wel. Ik hoop dat het voorbij is voor jou. Dat het, uiteindelijk, niet meer dan een stip op de radar was. Dat je ergens bent waar het je goed gaat. Dat je ontwikkelt naar iets groters dan toen, en dat ik een groeipijn bleek.

[rnachteloos]

You're gone and I gotta stay High all the time To keep you off my mind

[rnachteloos]

Plausibele deniability

Ik kroop die tent niet uit. Ik zei niet "hij vermoordt ons". Ik hoorde hem niet. Ik diende niet als onbevredigd nat gat om in te stoten. Niet om vunzigheid aan te horen. Niet ik, die zo laag zakte, haar eigenwaarde in een koepeltentje dumpte. Zeker niet ik.

[rnachteloos]

12:19 am

Ik zou willen dat ik een normaal beroep had gekozen. Dat ik nooit een andere kunstenaar had gekust. Zodat ik me nu niet met hem zou vergelijken, en niet verbleken zou bij zijn succes. Ik zou willen dat ik niet gaf om wat anderen geven. Dat ik niet om mannen gaf.

[rnachteloos]

Een stuk van hem is een stuk van mij geworden die dag. Als ik het niet gedaan had, was hij niet vastgesmolten. Nu zit hij hier, in mij. Deze versie van hem bestaat alleen nog in mij.

[rnachteloos]

We should meet in another life, we should meet in air, me and you.

Sylvia Plath

I exist in two places, here and where you are.

Margaret Atwood

Souls cross ages like clouds cross skies.

David Mitchell

I’m kissing you now—across the gap of a thousand years.

Marina Tsvetaeva

Come back! Even as a shadow, even as a dream.

Euripides (tr. Anne Carson)

[rnachteloos]

Als je je eigen hart kleineert

"Ok, wat jij wilt. Ik kom er wel overheen."

[rnachteloos]

I can’t make you love me

Ik haat het zaadje dat je in mijn hart plantte en nooit meer water gaf. Je deed me hopen op een ander leven, en nam het beetje per beetje terug af. Denk je nu aan me? Is het enkel ik die constant wil dat we bij elkaar zijn? Je zei dat je over me gefantaseerd had, en ik kon het niet helpen naar je lippen te staren, je volle baard, de tekeningen op je arm. In gedachten kroop ik op je schoot, mijn benen langs beide kanten van de jouwe, ik leg mijn hand zachtjes op je nek. We willen het zo graag. We hebben daar lang gezeten, de muziek laten passeren, af en toe een zin gesproken. Alle afgelopen nachten sloten we samen de dag af. Met thee, een lied, verlegen vragen, veel stilte, veel gedachten.  Denk je nu aan me? Hoe moet het verder?

[rnachteloos]

Kon je maar de schaar zetten in het leven. Eruit knippen wat je niet bevalt, zoals die dingen waar je vanbinnen dood aan gaat.

[rnachteloos]

There's love, that is a savior That ain't no love of mine My love it kills me slowly, Slowly I could die And when she sleeps she hears the blues Sees shades of black and white

Wolf Alice - Silk

[rnachteloos]

Choose life Choose Facebook, Twitter, Instagram and hope that someone, somewhere cares Choose looking up old flames, wishing you’d done it all differently And choose watching history repeat itself Choose your future Choose reality TV, slut shaming, revenge porn Choose a zero hour contract, a two hour journey to work And choose the same for your kids, only worse, and smother the pain with an unknown dose of an unknown drug made in somebody’s kitchen

Trainspotting 2 (via deepdrearn)

[rnachteloos]

Ik schreef stukken waarin ik alleen was. Ik woonde in een boomhut, of liep door de woestijn. En toch gaat het pas goed me me sinds ik verankerd ben in een stabiele sociale omgeving. Ik zocht de afzondering, maar ontbeerde gezelschap. Ik had geen idee hoe vrouw zijn mijn leven beinvloedde. Ongelijkheid, dat vond je in Afrika. In het geemancipeerde gezin waar ik opgroeide bleef mij vader een jaar thuis na mijn geboorte. Mijn vader deed al zijn hele leven waar hij zin in had en waar hij zich goed bij voelde. Hij was mijn grootste rolmodel. Vanzelfsprekend zag ik al zijn kansen als de mijne. 

Tot ik de wijde wereld introk. Die bleek niet zo wijd. Of open. Ongeschoolde mannen werden aan de lopende band aangenomen voor goedbetaald werk. Met voelbare minachting was er voor mij ‘helaas niets’. En of ik mij wat beter kon kleden, voordat ik nog een keer langskwam. Het hielp niet, dat ik dat jaar mijn haar had afgeschoren. Ik wilde graag niet beoordeeld worden op mijn uiterlijk. Helaas was dat, als ongeschoolde vrouw, nou net mijn beste selling point. 

[rnachteloos]

Ik vond mijn oude geschreven dagboekstukken terug. Er is er een waarin ik mijn begrafenis voorbereid. De muziek had ik uitgekozen, bloemen, wierrook. Wat ik aan moest hebben en waar ik opgebaard moest worden. Gastenlijst opgesteld. Een lijst van wie er mochten spreken. Destijds vond ik dit niet verontrustend. Vroeg de psycholoog of ik wel ‘eens aan de dood dacht’, dan antwoordde ik “Ja natuurlijk, wie niet?”.

[rnachteloos]

7/02

Ik heb nachtmerries over hoe je me langzaam loslaat. Ik raak je aan en je reageert niet. Ik schud je door elkaar en je kijkt op, uitdrukkingsloos, als een deelnemer die het al opgegeven heeft. Ik schreeuw, ik stamp putten in de vloer, ik ben radeloos. Iedereen staart me aan. Jij zit verstijfd, plots is het muisstil. Ik voel de oordelen over me heen gaan, ik zie plots mezelf daar staan, verslagen, zielig. Soms zeg ik dat het een trauma is, andere keren ben ik er allang overheen. De meeste nachten overvalt het me weer. Het is twee jaar geleden, maar je laat me niet los. Ik geloof niet in God, maar soms bid ik dat het nooit gebeurd was.

[rnachteloos]

dat je niets meer liet horen en - ik trouwens ook niet - dat het de keer daarna precies weer zo ging. En de keer dáárna waarna ik je nooit meer zou zien   dat ik je toch wel zag en nog eens. Toen kon ik je niet meer vergeten (ook dat)

maakt me gek

[rnachteloos]

08/02

Als kind wilde ik schrijver worden. Ik heb een hekel aan bio’s waarin artistieke talenten beschreven worden als ‘van jongs af aan’. Ieder kind tekent, danst, schrijft en speelt een instrument. Het maakt geen kind bijzonder. 

Op het jeugdjournaal werden de echt bijzondere kinderen getoond. Op z’n elfde naar de universiteit. Een tienjarige schaakkampioen. Met twee jaar shakespeare gelezen.

Zo werd me op tijd ingepeperd dat ik niet exeptioneel was. Dus ik hoefde ook geen schrijver meer te worden. Waarom zou je het proberen, als je toch niet de beste werd?  Toen ik zestien was, was ik goed ingeburgerd als meisje. Ik wilde modeontwerper worden en schreef alleen nog in een dagboek. Over jongens. “Diezelfde avond heb ik mijn verjaardag gevierd en Laurence geholpen zijn vriendinnetje te bedriegen.”

[rnachteloos]

07/02

Ik droomde dat ik vrijde met mijn calculus docent. In bad, in een penthouse met uitzicht over Amsterdam. De docent neukte zo goed dat het leek alsof hij likte. Bij het derde condoom kwam ik zomaar schreeuwend klaar. Ik riep de naam van de docent.

Ik zag ook de woonboot van de baas van de jongen. Het bed onopgemaakt in de woonkamer en het licht al aan. Als ik de dromen over de jongen zo serieus nam, waarom dan deze niet?