rinyville

[rinyville]

Een Paar Minuutjes Geluk of Troost

Muziek maken is geen hobby. 

Zo, het hoge woord is eruit. Ik kan het met geen mogelijkheid scharen onder al die andere hobby’s zoals een sjaal punniken, onderzettertjes haken of postzegels en sigarenbandjes verzamelen. Muziek is een levenswijze, een passie die je nooit loslaat. Muziek beroert onze diepste instinctieve emoties, zonder dat we echt het waarom en hoe kunnen verklaren.

Melancholie

Eind jaren 60, begin jaren 70 zond de Nederlandse TV  (op zondagavond net voor Studio Sport) de serie ‘Belle et Sebastien’ uit. Echt heel veel van de verhaallijn is me niet meer bijgebleven, maar het thema van de serie raakte me al als kind zijnde. Er kwam een bepaald gevoel over me heen. Ik voelde dat het lied een bepaalde droefheid in zich herbergde. Pas jaren later kwam ik er achter dat de mensheid een woord verzonnen had voor dat gevoel: ‘Melancholie’. 

Muziek kan ons laten dansen, kan ons een gevoel van gelukzaligheid geven en ons troost bieden. 

Soms door een melodie, soms door een tekst, soms door een combinatie van die twee. Ik zelf kwam al op jonge leeftijd, ik was een jaar of 13, 14,  in aanraking met de muziek van Bob Dylan en besefte toen dat je ook echt een verhaal kon vertellen met muziek en dat je ook niet altijd de gehele tekst hoefde te begrijpen om een gevoel er bij te krijgen. Ik heb een favoriet Dylan nummer waar ik de hele tekst van meezing, ‘Changing of the Guards, maar waarvan ik nog steeds niet de betekenis van kan doorgronden. Het blijft een mysterie voor me, een lied als een abstract schilderij. Natuurlijk heb ik al veel mensen horen zeggen ‘Ik luister nooit naar een tekst’. Het zijn ondertussen wel  dezelfde mensen die, met een danig verhoogd gelukszaligheid promillage in hun bloed, keihard de gehele tekst van ‘Paradise by the Dashboard Light’ mee blèren in de kroeg, auto of onder de douche. 

http://www.bobdylan.com/songs/changing-guards/

Three Chords and the Truth

Het duurde nog een aantal jaartjes na mijn kennismaking met Dylan dat ik mijn eerste gitaar kocht en het raadsel van die zes snaren en vingerzetting probeerde te doorgronden. Maar al gauw ondervond ik dat ik met drie akkoorden al een hele reeks songs ten gehore kon brengen. Nu was het zaak om zelf met een melodie en tekst op de proppen te komen. 

Eureka

‘Al doende leert men’ verteld het clichématige gezegde, maar het is nu eenmaal een feit dat clichés over het algemeen waar zijn. De eerste keer dat ik voor iemand een zelf geschreven lied zong, staat nog steeds ergens, gebeiteld in steen, in mijn herinnering. Na een kortstondige en onstuimige relatie (die al bij voorbaat gedoemd was om te mislukken) vertelde ik desbetreffende jonge vrouw dat ik, als een soort van afscheid, een lied voor haar had geschreven. Ik nam mijn gitaar ter hand en, heel geconcentreerd, fixeerde ik me op de snaren en akkoorden, om maar geen fouten te maken, terwijl zij recht tegenover me zat. Ergens halverwege het lied keek ik op, keek in haar ogen en zag een traan van haar ooghoek een weg banen langs haar neus. Ja, dat was mijn ‘Eureka-moment’. Dat is waarom ik muziek moest blijven maken!

Durf te Mislukken

Na een aantal jaren werd het maken van muziek bijna een eerste levensbehoefte. De behoefte om mijn gevoelens beschrijven in een melodie en een tekst lijkt af en toe net zo sterk als de behoefte om te drinken of te eten. Het schrijven brengt mezelf geluk en troost en ik voel me gezegend dat ik het ook over kan brengen op anderen en daar ook de waardering en erkenning voor krijg. Schrijver Malcolm Gladwell claimt dat je voor die waardering en erkenning  moet voldoen aan de ‘10,000-Hour Rule’. Meters maken dus om een soort perfectie in een bepaalde discipline te bereiken, maar hij vergeet daarbij te vermelden dat het bij elke kunstvorm een kunst is om fouten te durven maken. 

‘Mislukken is een van de meest zekere routes naar originaliteit en succes’ (Erik Kessels). 

https://www.nrc.nl/nieuws/2016/06/02/durf-te-mislukken-1625190-a693581

Het gaat gewoon vanzelf

Een paar minuutjes geluk of troost dat is soms alles wat muziek is, en tegelijkertijd is het wellicht wel de hoogste vorm van kunst, want het kan ons binnen een paar tellen raken, tot in ons diepste wezen. Tegelijkertijd voelt het ook als mijn taak, mijn missie in het leven, om een gebeurtenis die me raakt in een lied te verwoorden. Zoals in 2017 toen een vriend van me overleed. Op zijn sterfbed stelde hij, de voor mij legendarische vraag: ‘Hoe doe ik dat, mijn laatste adem uitblazen?’. Zijn broer antwoordde enigszins verbouwereerd: ‘Volgens mij gaat dat vanzelf’. Misschien moeten we ons ook niet afvragen hoe het komt dat bepaalde muziek ons raakt. Is het instinct, gebeurt er iets in onze hersenen, is er een chemische reactie in ons lichaam? Vooralsnog, tot het tegendeel bewezen is, hou ik me maar vast aan dat ene zinnetje: ‘Volgens mij gaat het gewoon vanzelf.....’