peyteriot - Tumblr blog

[peyteriot]

Wie rijdt pappie naar het ziekenhuis als hij van een hartaanval krijgt (van dit soort berichten)

[peyteriot]

De tragiek van Ibn Chaldoen

Het Rotterdamse schoolbestuur dat de naam van Ibn Chaldoen koos voor de onder haar leiding staande school voor voortgezet onderwijs op islamistische basis heeft daarmee een goede keuze gedaan. Ibn Chaldoen behoorde met Averroës (Ibn Roesjd, 1126-1198) en Avicenna (Ibn Sienaa, 980-1037) tot de eminentste denkers die de islam heeft voorgebracht. Anders dan de twee andere denkers die ook in het westen bekend zijn geworden, was Ibn Chaldoun geen filosoof en was zijn werk ook niet omstreden. Avicenna was voortdurend op de vlucht voor de islamitische inquisitie. Averroës kan worden gezien als de laatste filosoof die wetenschap en religie met elkaar trachtte te verzoenen door ze beide een eigen domein toe te wijzen. Daarmee werd hij een voorloper van de Europese verlichting. Het werk van Averroës werd neergesabeld en hij zelf werd (tijdelijk) verbannen. Zijn opponent, de orthodoxe al-Ghazzaali, verbood de filosofie en gaf de theologie het primaat. De discussie binnen de islam ging daarna op slot en dat is tot op heden zo gebleven.

Ibn Ghaldoun leefde van 1332 tot 1406. Opgeleid tot godsdienstwetenschapper maakte hij het verval van het kalifaat mee en de verovering van het Midden-Oosten door de Mongolen. In deze roerige tijden vervulde hij verschillende openbare functies waaronder die van rechter. Hij maakte vooral naam met zijn sociologisch georiënteerde geschiedschrijving. Hij formuleerde criteria om historische waarheden te onderscheiden van mythen, legenden en vervalsingen. Zijn belangrijkste werk was zijn onderzoek naar de (sociologische) wetten die ten grondslag lagen aan de opkomst, bloei en verval van stammen, dynastieën, staten en wereldrijken. Sociale (en religieuze) cohesie ziet hij daarbij als kernbegrip. Sociale cohesie versterkt samenlevingen en brengt ze tot bloei. Zodra de sociale cohesie verslapt, treedt neergang in. Nieuwe beloftevolle ontwikkelingen kunnen vervolgens weer nieuwe cohesie scheppen. Ibn Chaldoun zocht nieuwe wegen voor het denken en verkende daarbij de ruimte die er voor denken was zonder in conflict te raken met de godsdienstgeleerden.

De inzichten van Ibn Chaldoun zouden in grote lijnen vergeleken kunnen worden met de beschrijving van het instorten en weer opstaanvan Amerika door Robert Putnam in zijn ‘Bowling alone’ (1995). In plaats van sociale cohesie gebruikt Putnam het begrip ‘social capital’ dat vergelijkbaar is. Het zou interessant zijn om de inzichten van Ibn Chaldoun met de Nederlandse situatie te confronteren voor wat betreft de mate van sociale cohesie in de samenleving. Wat heeft de komst van een miljoen moslims in dat verband betekend en wat is het effect ervan op de in de samenleving aanwezige polarisatie rond de islam.

Hoewel binnen de islam tegenwoordig vaak verwezen wordt naar Ibn Chaldoun voor zijn bijdragen aan de geschiedeniswetenschap en men trots is op het feit dat hij een van de eerste grondleggers van de sociologie was, is zijn feitelijke werk nooit van enige betekenis geweest voor de islamitische wereld. De tragiek van Ibn Chaldoun is dan ook dat er voor staatzaken tijdens zijn leven er vaak beroep werd gedaan op zijn genialiteit, maar dat zijn wetenschappelijk werk tijdens zijn leven en velen eeuwen daarna nauwelijks erkenning kreeg.

Als naamgever voor een instelling van islamitisch voortgezet onderwijs in Rotterdam komt de tragiek mee. Net als de vermaarde Avicenna en Averroës wordt tegenwoordig binnen de islam ook Ibn Chaldou geëerd. Hun vermaardheid in de westelijke wereld staat echter in schril contrast tot hun erkenning binnen de islamitische wereld waar tegenwoordig vooral de grote orthodoxe godsdienstgeleerden als Ibn Taymieya (1263-1328) opgang maken. Voor Ibn Taymieya was de islam voor alles de oplossing en was hij tegen alle vernieuwing. Hij was tegen frivoliteiten als zang en dans. Vooral voor fundamentalisten is hij een held en de grondleggers van het Saoudische wahabisme beroepen zich op hem. Het wahabisme is een export-artikel geworden dat op veel plaatsen in Europa opduikt.

Het is dan ook de vraag of de naamkeuze voor de Rotterdamse school een eerlijke is geweest. ‘Ibn Taymieya’ zou mogelijk beter op zijn plaats zijn geweest gezien de hang naar orthodoxie die met de keuze voor islamitisch onderwijs gepaard gaat.

Uitgaande van de ideeën van Ibn Chaldoun moet het met de sociale cohesie op de Rotterdamse school slecht gesteld zijn. De school is in verval. Het samengaan van de islamitische religie en modern onderwijs lijkt geen goede combinatie op te leveren. De mix van autochtone docenten en islamitische docenten levert een verschil van doelen en intenties op die niet of nauwelijks met elkaar in overeenstemming zijn te brengen.

[peyteriot]

Waan van de dag: Marokkaanse ouders moeten hun kinderen beter opvoeden

Het debat over integratievraagstukken heeft weer een nieuwe mode opgeleverd. Marokkaanse ouders zouden meer aandacht moeten besteden aan de opvoeding van hun kinderen. Ahmed Marcouch, Marokkaan, ervaringsdeskundige, politicus en buitengewoon modegevoelig, heeft het idee al omarmd en in de media uitgevent.

Met deze nieuwe beleidsmode krijgt het integratiedebat een nieuwe zondebok. Falende ouders zijn schuldig aan het onwenselijk gedrag van hun kinderen. Inmiddels is er uit de Marokkaanse gemeenschap een defensieve reactie gekomen: vergeet de opvoedkunst van de ouders, het ligt aan de Nederlandse samenleving die Marokkanen stigmatiseren, depriveren en discrimineren. Deze socialistische mantra uit Marokkaanse hoek, houdt het op de aloude zondebok: het zijn de Nederlanders, de Nederlandse samenleving, de Nederlandse bestuurders en de Nederlandse instituties die zich verwijtbaar gedragen en verantwoordelijk zijn voor de gevolgen. Paradoxaal genoeg wordt er tegelijkertijd vaak ook nog gewezen naar succesmodellen van Marokkanen die het wel hebben gemaakt.

Het voortdurend blijven aanwijzen van zondebokken kan worden gezien als een bewijs voor het feit dat het benoemen van de feitelijke kernproblematiek nog steeds wordt ontweken vanwege de daarop rustende taboes. De kernproblematiek is de slecht verlopende integratie die wordt veroorzaakt door de concurrentie van culturen.

Voor zover ouders al dan niet bewust bezig zijn met opvoeden en disciplineren, wordt hun handelen in belangrijke mate bepaald door de cultuur waarvan ze deel uitmaken. Opvoedingsidealen worden ontleend aan die cultuur. De opvoedingsidealen worden via sociale controle bewaakt vanuit de gemeenschappelijke cultuur. Cultuur wordt bepaald door mensen met gezag, reputatie, macht en charisma. Cultuur beoogt gedrag te genereren die in het belang is van de gemeenschap waarvan men deel uitmaakt.

Het opvoedingsgedrag van Marokkaanse ouders wordt bepaald door de cultuur waarvan ze een onderdeel zijn en door de mate waarin sociale controle vat op ze heeft. Je zou die cultuur in grote lijnen kunnen beschrijven als de traditionele Marokkaanse islamitische cultuur die zich heeft verbijzonderd vanuit het streven om die cultuur te handhaven in een als concurrerend ervaren omgeving. Islamitische ouders krijgen vanuit hun sociale omgeving aangereikt dat de westerse cultuur verwerpelijk en vijandig is. Ze krijgen aangereikt dat Islam de oplossing is. Daar zit een zekere logica in. Als een groepscultuur niet voortdurend wordt bevestigd en bekrachtigd is die gedoemd om te verdwijnen. Kinderen die worden opgevoed binnen die cultuur zullen de neiging ontwikkelen om geen respect te hebben voor de concurrerende cultuur waar ze mee te maken krijgen.

Jongeren, opgevoed binnen de traditionele Marokkaanse cultuur zullen binnen die cultuur daar respect aan betonen en dat veel minder doen als ze participeren in een cultuur die hen niet eigen is. Veel jongerengedrag is daaruit te verklaren. Hierdoor valt ook te verklaren waarom menige ouder van criminele jongeren vertelt dat het thuis zo’n lieve jongen is.

In ‘Respect’,  het intrigerende boek van Richard Sennet, wordt het voorbeeld gegeven van groepsculturen die zich na migratie aanpassen aan hun nieuwe culturele omgeving en groepen die dat niet doen. De ‘aanpassers’ lukt het prima om te integreren en komen gemiddeld op hetzelfde welvaartsniveau als de samenleving waarin ze terecht zijn gekomen. Bij de niet-aanpassers is een ander beeld te zien. Het vasthouden aan hun oorspronkelijke cultuur leidt tot maatschappelijke verpaupering en armoede.

Het leven in concurrentie met de cultuur van het land van wonen kan gemakkelijk leiden tot mislukking. Wie binnen de eigen cultuurgroep ‘bewijst’ geen respect te hebben voor de andere cultuur, kan binnen de eigen groep een hoge status krijgen. Jongeren zijn daarvoor vooral aangewezen op de eigen peergroep en op gedogen door hun sociale omgeving. Hun succes binnen de eigen groep leidt onafwendbaar tot mislukking als ze buiten de eigen cultuur moeten functioneren.

De woordvoerders uit de Marokkaanse gemeenschap die de problemen wijten aan de Nederlandse samenleving kiezen in feite voor bestendiging van de Marokkaanse cultuur. Degenen die de ouders als zondebok kiezen, kiezen in feite voor een schijnoplossing. Een groot deel van de ouders die zich daardoor aangesproken voelen, krijgt binnen de eigen groep de boodschap dat de Islam de oplossing is. Dat zou geen probleem zijn als de Islam ingebed zou zijn in de Nederlandse cultuur en zich zou hebben aangepast zodat gelovigen kunnen voldoen aan de vereisten die slagen binnen de Nederlandse samenleving mogelijk maken.

Er is maar één oplossing voorhanden. Nederlandse bestuurders en beleidsmakers zullen vertegenwoordigers van de Marokkaanse gemeenschap er op dienen te wijzen dat, als ze het beste voor hebben met de gemeenschap die ze vertegenwoordigen, er vanuit de Marokkaanse cultuur er toernaderingen noodzakelijk zijn naar de Nederlandse samenlevingscultuur, waardoor beide niet meer als concurrerend worden ervaren.

[peyteriot]

De goednieuwsshow in Edam-Volendam over fusie

KLADBLOK

De ‘goed-nieuwsshow’ over de fusie

Het begon al meteen goed. Ik zat naast de verslaggever van het NHD. Nog voor de bijeenkomst begon, kwam Cor Kwakman, de gemeentelijke voorlichter hem overlopend van enthousiasme complimenteren met zijn stuk over de fusie.  De spindoctor zo direct aan het werk zien, overkomt je maar zelden. De volgende dag kopte het NHD: “Ook in Edam bijval voor fusie met Zeevang”. Daar kom ik nog op terug.

Er waren zo’n zestig stemmers op komen dagen voor de informatieavond in Edam. Al vanaf de eerste peiling was duidelijk dat ze een uiterst positieve grondhouding hadden ten opzichte van de fusie. Gemiddeld waren ze op leeftijd. Slechts enkelen hadden kritische vragen. Ze werden geroutineerd met een kluitje het riet in gestuurd. Verschillende aanwezigen merkten op dat Edam en Zeevang door de eeuwen heen een historische band hadden. Leuk, maar de vervolgvraag had natuurlijk moeten luiden: waarom zijn ze dan in de tegenwoordige tijd zo uit elkaar gegroeid?

De bevolking van Edam-Volendam en Zeevang lijkt op elkaar, was een van de stellingen. Globaal geldt dat voor de leeftijdsopbouw en soort van beroepen. Zo’n stelling verbergt meer informatie dan dat die prijsgeeft. Hoe zit het met de verschillen in cultuur en bedrijvigheid, vroeg een van de aanwezigen zich af. Verschil in cultuur doet er niet zo toe, was het antwoord, ook bedrijvigheid was geen punt. Boeren zijn ook ondernemers en daar hebben ze er veel van in Zeevang.

Wat gaat het betekenen voor de politieke machtsverhoudingen?, vroeg een ander zich af. Een belangrijke vraag en een potentieel mijnenveld. Beide burgemeesters zeilden geroutineerd om de kern van de vraag heen. Dat maken de kiezers straks wel uit, was het antwoord, en ja de kiesdrempel voor een zetel in de raad gaat omhoog. Zo was er voor ieder probleem wel een geruststellend antwoord voorhanden.

Is Edam nu voorstander van de fusie? Een eerlijke politicus of journalist zou daar zijn vraagtekens bij kunnen hebben. Ik heb ze in ieder geval. De representativiteit van zo’n bijeenkomst is gering. Bovendien waren ze vooraf al beïnvloed. Het NHD kopte afgelopen zaterdag immers nog: “Volendammers omarmen  Zeevang”. Maar een beetje politicus of journalist zou daar ernstige vragen over moeten hebben.  Bekend is dat maar heel weinig Volendammers voorstander zijn van zo’n fusie. Je zou je dan op zijn minst de vraag moeten stellen hoe het komt dat er maar zo weinig (30) mensen waren komen opdagen voor de Volendamse informatieavond en voor 90 procent, voorstander van de fusie bleken te zijn. Hier klopt iets niet.

De journalist van het NHD is te vergelijken met een sportverslaggever bij een voetbalwedstrijd met een zeer partijdige scheidsrechter. Als hij daarna in de krant schrijft ‘dat de winnaar zich naar de zege heeft gevochten’, pleegt hij net zo’n bedrog wanneer hij schrijft: ‘Volendammers omarmen Zeevang’ en daarna:  ‘Ook in Edam bijval voor fusie met Zeevang’. Het probleem zit in het woordje ‘ook’. Hoezo ‘ook’? Wil hij ons werkelijk doen geloven dat Volendam Zeevang omarmt en Edam het daarna ook deed? De Edamse Stadskrant deed het beter. De journalist schreef naar aanleiding van de bijeenkomst: “Of de aanbeveling representatief is blijft een vraag, aangezien in Volendam slechts 30 inwoners de bijeenkomst bezochten. In Edam kwamen afgelopen maandag 60 bewoners op de bijeenkomst af.”

Ik kan maar één conclusie trekken. De journalist van het NHD is zijn objectiviteit en neutraliteit geheel kwijtgeraakt en beïnvloedt opinies met een partijdige berichtgeving. “Hoezo, mijnheer Louter”, zou hij me kunnen vragen, “op de Volendamse bijeenkomst was toch 90 procent vóór de fusie?” Daar heeft hij gelijk in. Ik denk echter dat als ik morgen 30 mensen in het ‘praathuisje’ vind die allemaal tegen de fusie zijn, hij daar geen woord over zal schrijven. Het past niet in het beeld dat hij wil uitdragen, hij lijkt de autoriteiten te willen helpen om de bevolking rijp te maken voor een fusie. Van een onbetrouwbaar bewijs, maakt hij een overtuigende tekst: ‘Volendammers omarmen Zeevang’.

De hele gang van zaken wekt bij mij alleen maar vragen. Het is maar al te duidelijk dat beide burgemeesters en hun colleges een fusie willen. Zeevang maakte ook duidelijk waarom ze met ons wil fuseren. Bij een aansluiting bij Purmerend moeten ze zich volledig aanpassen aan de daar bestaande gang van zaken, terwijl de hartelijkheid waarmee ze hier ontvangen werden uitzicht geeft op de mogelijkheid dat ze wat in de melk te brokkelen houden. De vraag is hoe je zo’n fusie voor elkaar krijgt als een groot deel van de bevolking dat eigenlijk niet ziet zitten. Het ontwijken van moeilijke vragen en het voorkomen van diepgravende discussie is dan de belangrijkste opgave. En het is mooi als de krantenmijnheer daar een bereidwillig bij helpt.

Ik zal u alvast wat verklappen. De fusie gaat door, tenzij er een referendum komt. Maar een referendum komt er niet. De mogelijk uitkomst daarvan wordt als een te groot risico gezien.

Peter Louter