pepuk

[pepuk]

Şu ormanı şu denizi şu dağı

Benim olsun demedim ki Vuruldumsa gözlerinin gül bahçesine

Yürek çizen şimşeklerse kaçamak bakışları

İşte buna sevmek derler dedimse Çattımsa acıların en güzeline

Yedirdimse uykuları o tatlı kuşa

Benim olsun demedim ki

Bu akşam kankırmızı şarap istiyor canım

Bu akşam dünyanın bütün şarkılarını

Bu akşam dünyanın bütün özlemlerini

Bu akşam beni yalnız bırakın

Bu akşam yalnızca onu düşüneceğim

Onu ve kendimi yalnızca

#şiir

[pepuk]

Bir karga bir kediyi öldüresiye bir oyuna davet ediyordu.

Hep böyle mi bu?

Bir şeyden kaçıyorum bir şeyden, kendimi bulamıyorum dönüp gelip kendime yerleşemiyorum, kendimi bir yer edinemiyorum, kendime bir yer...

Kafatasımın içini, bir küçük huzur adına

aynalarla kaplattım, ölü ben'im kendini izlesin her yandan, o tuhaf sır içinden!

Paniğini kukla yapmış hasta bir çocuğum ben.

Oyuncağı panik olan sayın yalnızlık kendi kendine nasıl da eğlenir.

Niye izin vermiyorsun yoluna kuş konmasına

niye izin vermiyorum yoluma kuş konmasına

niye kimseler izin vermez yollarıma kuş konmasına?

"Öyle güzelsin ki kuş koysunlar yoluna" bir çocuk demiş.

[pepuk]

Mübdela-yı derd olandan bir tabib buldun mu sen

Daima ağlar gezersin binde bir güldün mü sen

Vaktin eflatunu olsan da pahan bir akçedir …

Ey dil-i divane gönlüm haddini bildin mi sen

[pepuk]

dün geldim

geç kalsam da bağışlanır

*

bir bahar bozumuydu yola çıktığımda

yüzümde suçlu bir merak

kalbim heyecandan telaşlı

gözlerimde ısırgan bir hüzün vardı

hüzün: hep bilinir

bir afyon çiçeğidir önceleri

dalayan bir ısırgan yoncası olur sonra

dalayan ve uyandıran o afyon uykusundan

*

dün geldim

acı sırtımda tabiy

*

yolum uzundu

yanımda hiç resim yoktu

dağlara baktım: dağıldım

yollara baktım: yoruldum

gece ayışığı içtim, dudaklarım kurudu

gündüz böğürtlen yedim, dilim buğulandı

siz görmeliydiniz o kanı

bir dağ çiçeği sevdasına bin arı öldü

tam ordan geçiyordum, gördüm diyebilirim

aman nasıl petekti öyle

nasıl baldı

böğürtlen gibi kırmızıydı

kan gibi saydam

bir garip kokuydu, onun kokusuydu

dayanamadım, eli titrekti ama

yedim yedim kalbim çatladı

sevdam o dağ çiçeğinde kaldı

*

dün geldim, anca geldim

usumda vızıldayan bin arı ölüsü

heybemde onarımı gereken bin iğne

önce kendi etime

*

dün geldim

hoş mu geldim

hoş olmayan şeylerden geldim

bir kentten geçtim ki canım titredi

sıtma kabusuyla sallanıyordu uzaktan

girişte insanlar gördüm, hiç görmediğim

ama sanki biryerlerden tanıdığım, yemin

*

edebilirim

*

iğrenç suratları vardı, insandan çok

cüzzamlı bir köpeğe benziyorlardı

kuru birer ağaç dibine çömelmiş

çürümüş bir dalı kemiriyorlardı

omuzlarında soyulmuş yılan derileri

ellerinde pas tutmuş makaslar

iki ucu da kırık

tam ben yanlarından geçiyorken

elma ağaçlarının çiçeklerini kesmeye başladılar

ben sanki tarihini bilmiyormuşum gibi

bakır çalığı bir kasede

elmanın kanını sundular

geldim ya, nasıl geldim

bir elimde tarih atlası

*

bir elimde güneş humması

soğutulmaya zorlanmış bir çöl kızgınlığından

bir kum fırtınasının

soylu kumcuklarından geldim

yorgundum, susamıştım, dilim kuruydu ama

gördüğüm serap mıydı, gerçek miydi

bilirim ben

çölün tam ortasında sonsuz bir ışıltıydı

yedibin rengi yansıtan renksiz bir kuyuydu

duruydu, aydınlıktı, yaz gökleri gibiydi suyu

uzanıp avuçlasam benimdi

*

öyle yakın, öyle kolay, öyle dokunsam

ah o kervancıbaşı

ah o sırmalı soyguncu

ve ellerinde kesik başlar ve zebellah ordusu

birden beliriverdiler tam kuyunun başında

ellerinde kan sızıtan kesik başları

tan kuyunun ağzından sarkıtıyorlardı ki

ne olduysa o anda oldu

kızıl bir bulut ağdı kuyunun ağzından göğe

bulut değil

bir devin alev saçan soluğuydu

ardından muhteşem bir kum fırtınası

kum değil

devin çocuklarıydı saçılan

ah görmeliydiniz o savaşı

ne kanlı kervancıbaşı

ne zebellah ordusu

dayanamadılar kum fırtınasının şiddetine

çöl mü yarıldı

kuyu mu büyüttü ağzını

kızgın çöl kavuşunca dinginliğine

bir ben vardım kuyunun başında diri

ve her şeyi görebilen sağlıklı çöl tanığı

öğrendim çöl kızgınsa öfkesi nice olur

kum fırtınasında neler yapılır

nasıl yok edilir çöllerin sırmalı

soygun kervancıları

gördüğüm serap mıydı, gerçek miydi

bilirim ben

bir elimde güneş humması

bir elimde tarih atlası vardı

vakit dardı

kanarak içtim de kuyunun duru suyundan

uçar gibi aştım çölü o sonsuz ışıltıdan

dün geldim

*

dün ben nerden geldim

ezberlenip unutulmuş bir sıkıntıdan geldim

adı konulmamış bir düşten geldim

terlemiş balıklar gördüm, rengi bozulmuş mavilikler

kabaran denizler gibi coşkun sürücüler

kılçığı beynine saplanmış gözsüz balıklar gördüm

trollenmiş deniz tarlası, iyot vurgunu

derya içindeydim de hani deryayı gördüm

küçük balığı gördüm, peşinde büyük balık

bir su ağası gibi kuvvetli ve saldırgan

oh balık, küçük balık, can balık

anasının kuzusu, deniz kokulum

söyle yavrum, söyle gözüm, söyle kılçığım

kim dokundu senin pullanmamış derine

kim kıydı senin o tazecik gövdene

denizde kum gibi dolgun pullarıyla

doymaz mı büyük balık küçük balığa

ama gördüm ya sonunda

derya içindeki deryayı

büyük balık küçük balık peşindeydi ya

birleşince küçük balık yüzlercesiyle

şaşırıp kaldı büyük balık

şaşırıp kalmadım amma

ne de keskinleşmiş dişleri ol mahilerin

unutulmaz bir deniz anası gibi büyüdü gövdeleri

kıymık kıymık oldu gövdesi büyük balığın

anladım

nice olsa da

denizde kum, büyük balıkta pul

birleşince

edemezmiş küçükleri kendine kul

*

14 Mart 1972

Arkadaş Zekai Özger

[pepuk]

[pepuk]

içimde aşka benzeyen bir korku, bir öte zaman görgüsü, masallardan alınmış bir düş, bahar bahçelerindeki şaşkınlık, bir yere atılmış bir taşın ağırlığı, yakılmış bir köyün gözleri, bir bebeğin ilk öğrendiği, yalnız bir bulutun yolu, bir mezarın beklediği, hep aynı yere bakan bir pencerenin sesi, komşuya gönderilmiş çocuğun uslu elleri, sıkıntı, telaş, karınca kümbetleri.

şimdi geceye alıştırdığım kalbimi görüyorum: maşuktan geçip aşka varmış, kendini bir söze çevirmiş, yağmurun gölgesine saymış. onu hevesle görünmez bir ateşin üzerine bırakıyorum.

şimdi söğütlerin çıplak kolları yere dökülüyordur. su terazilerindeki huzursuz eğim bundandır, pusulalardaki çılgın kımıltı bundan. karakolun göğünde gecikmiş bir şafak, gelir, ruhumdaki hançere değer. bir yarayı hatırlarım, bilmem kimin göğsünde. alçak tavanda bakış izlerinin peşine düşerek, daha kaç menzile varırım, bilmem.

uyumadık üçümüz de, vadi şarkısını söylüyor bakıp uşê’nin eline.

[pepuk]

Konuşma

Aman, kendini asmış yüz kiloluk bir zenci,

üstelik gece inmiş, ses gelmiyor kümesten;

ben olsam utanırım, bu ne biçim öğrenci?

hem dersini bilmiyor, hem de şişman herkesten

iyi nişan alırdı kendini asan zenci,

bira içmez ağlardı, babası değirmenci,

sizden iyi olmasın, boşanmada birinci

çok canım sıkılıyor, kuş vuralım istersen

[pepuk]

“Ve dedim ki tan ağarınca öp beni

Cümlenin tam ortasında yüzün hala hatıramda.

Benim hatıramda atların kişneyişine, taşın gediğine bakıyor hayat.

Ve gitmek istiyor bitkinin taze adına.

Kuş ötünce olgunlaşır başak.

Ve dedim ki tan ağaracak yakında, öp beni!"

[pepuk]

Kızma bana

Gitmeyi beceremedim korkularım var benim

Korkarım tenimizin düğümlendiği türkünün son bulmasına

Git derler her aşk her acı büyütür derler

Oysaki ben bunlardan fena korkarım istemem büyümeyi ve acılarla yoğrulmuş

Zemheri dünyayı

Daha çok korkutur tenime değen sen olmayan eller

Git derler kalırsan ateş kavurur kül eder derler

Asıl gittiğimde ateşin olmayacağından korkarım

Gidersem günü yitireceğimden gecenin durmadan içime akacağından korkarım

Gidemem

Ben sende çocuk kaldım

Büyümekten korkarım …

[pepuk]

söyle bana ey

ölümün açıklayıcı pervanesi

hangi yavru tek başına yiğittir

hangi yangın bir başına söndürülür

ah herkes susuyor

hiçkimse bilmiyor içimin yangınını

ah herkes mi susuyor

kalbimi kalbine bağladığım dostum

ah herkes mi susuyor

kalbi kalbimize benzeyen dostlar

bir çarmıh gibi bırakıyorken kendini dünyaya

hayatın ateş renkli kelebekleri

bir bir tutuluyorken korkunç koleksiyonlar için

ah herkes mi susuyorbağırsam içimdeki dehşeti

hırsım deler mi toprağı

beni

acısıyla onduran

dostumu

aşkla vurduran hayat

sana

yaşananla harlanan bağrımın sevdasını akıttım

dünyanın yeni baharına

çatlarken kadim güneş

bağrım delinirken fidanların kanıyla

anamın doğurgan karnıdır diye

sevgilimin sütlenecek göğsüdür diye

dostumun üretken gülüdür diye

sana bağlandım

sana sarıldımbeni umutsuz koma

tarihle avutma beni

çünki aşkla sınanmışım sana

sana yangınla, suyla, ateşle

ölümle, yaprakla, şiirle sınanmışım

ey yaşarken kanayan acı

şimşekli gök, tufan, kan fırtınası

uçurum kıyısında hızla büyüyen ot

yapraksız bir ölümün anısı için

körpecik kuzuların derisi için

beni tarihle avutma

umutsuz koma beniakıtsam deliren sevdamı

köpürürmü hayatı besleyen su

ey benim

yedi başlı kartalım

her başını

bir dağ başlangıcında koyanım

senin

böyle diri bir akarsu gibi kıvrılan gövdendir

bizim aşkımızı solduranların korkusu

çünki elbette bir su

kendi akacağı toprağın sertliğini bilir

ve suyun gövdesiyle yırtılınca toprak

artık ırmak mı ne denir

işte devrim

ona benzer bir akışın hızına denir

yarın ne olur bilirim ben

bahar gelir, otlar büyür

ölüm de yapraklanır

bir dağ bulur uzun uzun bakarım

bir çam ağacı gölgesi

güzel kokular veren

bir damla güneş görünce

sana da gülümseyeceğim yarin

Şimdi senin uzanıp yattığın otlarda

yarın yeni bir yeşillik büyüyecek

[pepuk]

kirpiklerinde asılı duruyor gülüşüm

halsiz ve güçsüz çivilerle şiire cümle asarken

bir ressam yanıbaşıma çaresizliği çiziyor

üstelik çok lacivert.

arka  fonda gözlerini çalıyor cennet

bremen mızıkacıları gibi alıp şiirimi gidiyorum

bir dakikalık kaygı duruşu

sonra öleceğim usulca

tamiri caizse yüreğimi toplayacağım

birde nane şekerleri

gidilecek bir yer var

ama

gözlerime hırsız girdi.

erotik bir hikayenin ırzına geçilen kahramanı gibi

bir daha ki hikayeye gideceğim.

bil/inçsiz

bir okadar ölçeksiz

patron bir hüzünle...

[pepuk]

Yalnızlık elimde oyuncak sanki biz de sarılmışız oyuncağımıza. Neyleyelim çocukken hiç olmadıki oyuncağımız. Bir de boş …. Şişelere ihtiyacımız var.

[pepuk]

Zaman gecenin karanlığına teslim olmaya yakın bir vakit idi. Yüreğimde yanan çıra aydınlığa olan meftunluğunu bırakıp kara dumanlara teslim olmamak için direnmenin son demlerinde bir süreci yaşarken, Bedenim bu kavganın zayıflığı ile titriyor ve kalbimin hızlıca atışı nefesimi kesiyordu. Bütün düşüncelerden soyut yalnızca bu duygunun acımsılığıyla metro durağında bekleyen birkaç kişinin arasında öylece karşı kirden kararmış duvara astım gözlerimi. Kulaklarımı birileri kapatıyor gibiydi ve yalnızca içimde çıtırdayan çıranın mahşeri sesinde kayboluvermiştim. Önümden hızlıca geçen trenin camlarının arasından gözlerim halen kirli duvarda asılıydı ve trenden inen görüntüsünü seçemediğim bir adamın bana çarpışıyla dış dünyaya dönüvermiş, tren kapılarının kapanma sesini duyar gibi olmuş olacağım ki kendimi hızlıca içeri atıvermiştim. Hemen gözüme ilk çarpan Cam kenarı boş bir koltuğa oturup solumdaki camdan kirli duvara bakmaya devam ettim. Tren hareket etmeye başlamıştı ve o kalakaldığım duvar artık yerini tel örgülere bırakmıştı. Öyleki bu tel örgüler ve üzerine çekilmiş jiletten yapılma keskin çitler geçmişten gelen üşümeyi,gökyüzüne dokunamamayı, güneşin dahi arasında paramparça olduğu griye boyanmış günleri ve gözlerimin sığınabildiği tek yer olan gökyüzünün maviliğine gelin olmuş bulutları anımsatırdı bana her defasında.Belki de o an sadece gözlerim değil; her parçam her hücrem bir sığınak arıyordu ve o anda gözümü gökyüzüne çevirdiğimde geçmişteki gri yoksun hayatı yırtan, özgürlüğün soluğunu hissettiren mavilik ve gelinciklerini bu kez sığınağım olamamış, karanlığa teslim olmuş günün umarsızca siyaha boyanışı değiyordu gözlerime.

Gözlerim sızladı o an bir şairin şiirinden ruhuma dokunan şu cümleleri “ve gözleri ancak gözler bağışlayabilir,öyle acıyor ki gözlerim kim bağışlayacak,” beni bir insanın gözüne sığınabileceğim hissiyatını yaratıverdi. Her baktığım gözden bağış dileyip çıranın cehennemi ateşimi dindirebileceğimi umarak cam kenarına yasladığım kafamı trenin içerisine yöneltmiştim. Gözlerim hemen karşımda ince parmakları ve damarları neredeyse dışarı fırlayacak olan bilekleriyle çantasını sıkıca tutan üzerine giydiği kahvemsi mantosunun dizlerine dek düştüğü kısa boylu kadına ilişmişti. Kadın her ne kadar kulağının ardındaki büyük beni taktığı büyükçe Demirden küpeyle gizlemeye çalışsa da kendini belli ettiriyordu. Yanaklarının gerginliği ve göz hatlarının sıkı oluşu olgunluğuna yeni yeni merhaba dediğini sezdiriyordu. Ve sonunda gözlerine bakabilmiştim ürkekçe. Gözleri kahverengiydi ve bir o kadar da mağrur. Kendimdeki boşluğa bakışı görüyordum onda dişlerini sıkıp öylesine trenin bir noktasına bakakalmıştı. Kirpiklerinin arasına bir katre sıkışmış yanaklardan süzülmeyi bekliyor gibiydi. Yapamazdım bu gözlerden bağışlanma ve sığınma dileyemezdim bu nedenle kafamı sol çaprazımda boynunu bükmüş, saçlarına ak düşmüş, yaşlılığa yeni girmenin yükünü kamburlaşmış bedeninde hisseden koca adama çevirdim.nasırlaşmadan dolayı şişkin görünen ellerini ovuşturuyor ve gözlerini yıllarca harcadığı emeğinin izlerini taşıyan avuçlarına dikmişti. Öyle görünüyordu ki halen o nasırlaşmış elleriyle harcadığı emeğinin isyanını taşıyordu. Ağlamaklı ve düşünceli bakışları bir türlü ayrılmıyordu ellerinden. Göz torbalarının şişkinliğinden, kaşlarına çöken alnından gözlerini yakalamakta zorluk çeksem de bu denli yorgun ve kırıklıklarla dolu bir bakışa sahip gözlere tutunamaz kendi yükümü de onlara asamazdım. Arandım durdum. Vagondaki tüm gözlere ilişmeye çalıştımsa da aradığım sığınağı bulamadım. Hiçkimsenin ama hiç kimsenin gözleri parıldamıyor ve her bir çift göz acının, yangının ve hiçliğin resmini çiziyordu. Yüzümü tekrar camdan dışarı döndüğümde tren usulca yavaşlıyor ve gözlerim üzeri kara lekelerle doluşmuş başka bir duvara asılı kaldı. Gözlerim bedenimi ele geçirmişti ve kendimi istasyonda bir bankta oturup o siyahi duvara ruhumu teslim etmiştim. Ruhum içimde tutuşan çıranın kara dumanını duvara göç eyliyor, duvarın her bir noktası acı bir karaya boyanıyordu. Bedenim son tren geçince ayrılmıştı istasyondan ancak ruhum orada asılı kaldı. Ve ben artık bir tutsağıyım kara duvarın çünkü çıram halen aydınlatmıyor, kara dumanlara boğuyor beni.

[pepuk]

Yarım kalmışlık demiştim sana yazmaya çalıştığım ve bir türlü tamamlayamadığım mektubun adını işte o da yarım kaldı her şey gibi ben gibi sen gibi duygularımız, dostluklarımız, sevişmelerimiz, dokunuşlarımız sarılmalarımız ve dibini göremediğimiz rakı şişeleri gibi gibi gibi… Ve her şey gibi söyleyeceklerimi burada yarım kalmış sözcükle göç eyliyorum sana …

[pepuk]

Doldur Saki Varsın bu gecemize de bir günah yazsınlar

Biz biliriz cennetin bu kadehin ötesinde olduğunu

[pepuk]

Çünkü bu kahverengi akşam saatlerinde Her şeyi en soğuk ölçülere vuruyoruz Bir uzak han kavramına. Hanların Rahmindeki bir yolcuya, bir semendere Ve soğuk bir çağdan geçiyoruz. Çağlardan Başımızda siyah bir hale. Edip Cansever