pejmurdemum

[pejmurdemum]

FUCK YOU, NETFLIX.

[pejmurdemum]

Dumb NPC ideas to use when your players decide to explore that town you didn't prepare anything for

A scholar that is clearly lost, however you're not sure how he is someone important at all. It even looks like he's glad that he didn't manage to arrive at the event on time.

An old lady (of a race that has a long lifespan), that knows a little way to much about the party's adventure... She doesn't spends much time talking about it though, do you want to buy her pots?

A kid. Just a kid. Make them annoying.

A knight that is very proud about their job and duty, but they just want their shift to end so they can go home to their wife.

A merchant that has a cart in the middle of the fair, however everytime the party goes to another shop or stand he pops up from behind the counter. Turns out the town doesn't receive many merchants so he has to supply all of their needs. He's stressed.

A teen dragon that discovered how to transform into a human, problem is they definitely look 30 but they still are just a teenager, and a moody one.

A shop owner that fucking hates commerce. She's in it because of her family, so she tries to sell the goodies pratically for free and she really wants you to take all of her items. The catch? It's a feather shop. Not magic feathers, not pens, just normal feathers. Probably from a bird that died that morning.

A janitor from a library or big shop that is just too aware of everything. Like, they point out the players class or race without barely batting an eye. They comment on how they "had never seen a chaotic good one in real life". And indirectly disses the players choices they made 2 sessions ago? (Basically a character for the dm to rant a little while not completely breaking the 4th wall)

A woman in her mid-40s (or the equivalent) that is just really excited to meet the party? Her dream was to be an adventurer when she was little so she is definitely asking some weird questions.

A blacksmith that makes weapons purely for the aesthetic. He really doesn't care if it's functional or not, he's just doing cause it looks cool.

A bard that got kicked out of their band or caravan. At first you don't know why but after their 3rd performance of a one-person musical you get it. He wants to stick with the party though. Good luck.

A doggie!! It's cute!! And fluffy!! And it talks!! And it talks? A DOG THAT TALKS!!!!

The most ripped person the party has ever met, they have tons of skulls of big animals on their shoulder. They polish them. They hang them on a wall and start to take notes. They are an archeologist.

A magician that is really not magic at all, he's just so good at card tricks that the town thinks he's a sorcerer. He's freaking out.

A girl that is immune to all kinds of poison, however that is making a little bit hard for her to pursue her cooking career. Apparently poison ivy is not a good seasoning for most people.

An artist that is just really calm and friendly but everyone's afraid of them. The party has no idea why.

[pejmurdemum]

Here is a free pdf of the players handbook

Here is a free pdf of xanathars guide to everything

Here is a free pdf to monsters manual

Here is a free pdf to tashas cauldron of everything

Here is a free pdf to dungeon master’s guide

Here is a free pdf to volo’s guide to monsters

Here is a free pdf of mordenkainen’s tomb of foes

For all your dnd purposes

[pejmurdemum]

some dnd backstory ideas that give your character a reason to leave home that isn’t “everyone in my family died.” (just to say: i have nothing against those backstories (i use them a lot), but its fun to mix it up!)

family/friends/personal

someone close to you is sick. you need to adventure to find a cure

someone stole something important from you and you need to find it

you’ve received a message from a long lost relative and are trying to find them

someone that you love has been kidnapped (maybe you have to earn money to pay a ransom or complete some deed…)

adventuring runs in the family! everyone is expected to complete one quest in their lives

your family/culture sends people out to complete certain tasks when they reach a certain age as a rite of passage

another player’s character saved you in the past so you feel indebted to them and travel with them, protecting/aiding them

there’s a magical drought in your hometown and you have to fix it

your hometown doesn’t have a lot of jobs so you have to travel and send money back home

some childhood friends and you made a “scavenger hunt” where you try and complete a checklist of certain tasks (ie. defeat a barbarian in hand to hand combat, steal x amount of gold, slay a dragon, etc) in an allotted amount of time

quests/jobs

a god/patron has sent you on a quest to do something for them

you’ve been hired by someone to complete a task (and you get sucked into the big adventure along the way)

you’re on a quest for knowledge. maybe it’s to learn the best ways of fighting, maybe it’s something more academic related

your priest received a vision from your god and they sent you on a quest

you’re writing a book about the world and different cultures and you need first hand experience

you’ve found every map you’ve come across is shitty, so you decide to become a cartographer and make your own

you’re a detective who helps solve crimes and need to travel to solve a particular case

you’re a collector of a certain object and travel across the land to find it

you’re apart of an adventuring academy and have to complete a quest to graduate

you’re an artisan and you travel with your wares, trying to sell them. alternatively, you’re trying to spread word of your business and gain new business partners

you worked at a tavern your whole life where an old bard would sing songs of their adventuring party and that inspired you to go and do some adventuring of your own

feel free to add some of your own!

[pejmurdemum]

A lesson to all GMs, if you want your players to think twice about killing a character (even a bbeg) here's a neet little trick you can use.

Let the players discover that characters pet peeve. It is both humanizing and it shows the players a secondary method of "harming" that character.

It is also just fun to brainstorm.

The tavern keep is meticulous about the state of his bar. You can brawl, you can smoke, you can spit, you can spill, but if you chip the wood on his bar he will break you.

The bbeg really does not like reptiles. No lizards, lizard folk, dragons, kobolds, crocodiles, and so on. Can't stand the sight of them or tolerate the images that the mention of shedding scales can conjure.

These characters are suddenly less two dimensional, mildly relatable, and easier to torment.

You are welcome.

[pejmurdemum]

… the designer behind rih’s canary yellow gown from monday’s Met Gala … 

                                                         Guo Pei

[pejmurdemum]

30 DAY WRITING CHALLENGE- TURKISH

1- Seni mutlu eden 10 şey

1-Renkli ve parlak ojeler 2-Arkadaşlarımla konuşmak ve seviliyor hissetmek 3- Çikolata ve kahve 4- Yazı yazmak 5- İtalyanca -Hem yeni bil dil öğrenmek hem de dilin kendisi- 6-Deniz (hele günbat��mında bir de yüzerken böyle sakin olması ve senin o renklerin içinde yüzebilmen...) 7- Okuduğum/izlediğim/dinlediğim herhangi bir hikayenin bana bir şeyler hissettirmesi ve bittiğinde o duygularla tek başına kalıp sadece durup neler olduğunu hissetmek 8- Süslenip tek başıma konsere/sinemaya gitmek 9- Arkadaşlarımın koluna girip yürümek 10- Yolda yürürken saçımı arkaya savuran rüzgar

[pejmurdemum]

Trying to study Italian during holiday (Studio l’Italiano durante vacanza) (As we can see Devo studiare molto :))

[pejmurdemum]

Wow I haven’t written anything here for so long... Pehaps I will pick things up again who knows?

[pejmurdemum]

Prompt: Think of a character you love. Write about that character doing something they would never do in 30 minutes.

Sevdiğin bir karakteri düşün. O karakterin asla yapmayacağı bir şeyi yaparken yaz. 30 dakikan var.

Onu son bir kere kucakladı, gitmesini engellemek için sıkıca tutuyordu sanki. Başını göğsüne bastırdı. İçinde düşünceler dıaşrıdaki fırtınadan daha beter bir şekilde dönüyordu. Bir yandan son sözlerini düşünüyordu, diğer yandan sondan kaçmanın yollarını. Rahatlatıcı bir şeyler olmalıydı, korkusunu giderecek ya kendi titreyen elleri?. Belki yalvarırsa merhamet gösterirdi Sanki daha önce denememiş gibi… Onu ne kadar sevdiğini söylemeliydi, her şeyden daha çok inanır mıydı ki artık ona? Şimdi koşmaya başlasa… onu kucaklayıp arkasına bakmadan koşsa kaçabilir miydi onu bekleyen kaderden Nereye kaçabilirdi ki, yaraları onu nereye kadar taşırdı? Özür dilemesi gerekiyordu, her şey için Senin için her şeyi yaparım. Onun canına karşı kendi canını teklif etse kabul eder miydi karşısındaki büyücü Zaten etmişti, kaç bin defa denemişti ama hayır. Onun kalbinin peşindeydi.

‘’Baba? Neler oluyor? Gitmek istiyorum!’’

Yüzünü kızının simsiyah saçlarına bastırdı. Son bir kere kokladı kül ve yanık kokusundan başka bi şey olmadığını bilerek. Kızını omuzlarından tutarak biraz geriye çekti. Karışmış saçlarını düzeltti isle kaplı yüzünü görebilmek için. Korkuyordu küçük kızı, alevlerin ve fırtınanın arasında, korkunç bir adamın delici bakışları altında… Kim olsa korkardı. Fakat ağlamıyordu, onun yerine babasına tutunuyordu sımsıkı. Onu kötülüklerden koruyacığını bildiği kahramanına sığınıyordu çocuk kalbiyle. Baba derin bir nefes almaya çalıştı ağlamamak için. Zaman hiç olmadığı kadar değerliydi. Büyücüye baktı kızının omzundan. Hafifçe gülümsüyordu piç kurusu. Ona karşı gelen bir zavallıyı yıkmanın zevkini yaşıyordu şüphesiz. Mutlak otoritesini göstermişti bir daha, arkasında kırık bir insan daha bırakarak.

Bir küfür mırıldandı büyücüye kendini tutamayarak, sonra bakışlarını kızına döndürdü. İstemsizce sertleşen ifadesi yumuşadı, kızı için gülümsedi. ‘’Beni dinle, diyeceklerim çok önemli tamam mı? Dediklerimi asla unutamazsın. Anlaştık?’’ Kız ağzını açtı şüphesiz daha çok soru sormak için babasına ama baba susturdu onu, zaman hiç olmadığı kadar değerliydi. ‘’Bak, bu dünyadaki en önemli şeyi söyleyecem sana. Şu an her şeyin çok korkunç olduğunu biliyorum. İnan ben bile korkuyorum, sen çok cesur bir kızsın ama her cesur insan korkar. Önemli olan korkudan donup kalmamak ve onu yenebilmek tamam mı?’’ Kızı başını salladı, şu an bunların hepsini anladığını sanmıyordu ama bunların söylenmesi gerekiyordu. Ona bir ömür vermesi gereken bilgeliği ona ‘merhamet’ göstergesi olarak bahşedilen bu birkaç dakikaya sığdırması gerekiyordu. Kızıyla sahip olabileceği güzel bir ömrün hayallerine dalmadan tuttu kendini. ‘’Ancak en önemli şey bu değil. Cesur ol, merhametli ol, karşına ne çıkarsa çıksın güçlü ol. Doyasıya sev, sonuna kadar ağla. Başkasına zarar vermediğin sürece asla utanma. Bunları yapabileceğine inanıyorum.’’ Saçını okşadı kızının, gözyaşlarının geldiğini hissediyordu ama daha söylemesi gereken her şeyi söylememişti ‘’Canım kızım… bir tanem… En önemli şey… bu dünyadaki en önemli şey, unutma her şeyden daha önemli özellikle de kötülüklerden, : Seni seviyorum.’’ Sesi titriyordu, büyücü yaklaşmaya başlamıştı. ‘’Baban seni çok seviyor, her şeyden çok. Ne olursa olsun da sevecek. Son nefese kadar, ondan sonra bile seni her zaman sevicem ve bu dünyadaki hiçbir şey bunu değiştiremez canım kızım. Lütfen, lütfcen sadece bunu hatırla lütfen. Üzgünüm bi tanem üzgünüm seni seviyorum.’’ Büyücü elini uzattı, kız tam da bir şey diyecekken büyücü onu sertçe babanın kollarından çekti. Baba son gücüyle kızına uzandı, son anlamsız bir çaba ama büyücü ondan çok daha güçlü ve hızlıydı. Kız korkuyla babasına doğru gitmeye çalışıyordu ‘’Baba, BABA KURTAR BENİ BABA!’’ Baba olduğu yerde kaldı, ağlamaya başladı. Büyücü demir gibi tutuşundan kaçmaya çalışan kızına ve babasına acınası bir şekilde baktı. Babanın çığlıkları kızınınkine karıştı. O sırada büyücü kızla beraber ortadan kayboldu. Baba alevli fırtınanın içinde tek başına kaldı.

[pejmurdemum]

Merhaba, bayadır bir şey yazmamışım onu fark ettim. tatilde olduğum için de kendi kendimi zorlamak ve yazmaya devam etmek için ‘Challenge’ yapmaya karar verdim. Bir ay boyunca her gün az da olsa yazmaya çalışacağım. Bu hikayeleri de paylaşmayı düşünüyorum. Bunu bir site yardımıyla yapıyorum ‘Storyaday’ adında site ve Podcast bana yardımcı oluyor. Yani bu ilk gün ve ilk günün motivasyonu ayrı oluyor tabi, diğer günlerde bakıcaz. Büyük ihtimalle yazdıklarımı burada paylaşırım ama uyarımı veriyim hiçbiri üstünden geçilmiş olmayacak. Daha sonra değiştirdiğim ve üstüne uğraştığım hallerini de atarım belki aradaki fark da ilginç bir paylaşım olabilir. Neyse ben susuyum o zaman herkese iyi günler.

https://storyaday.org/

[pejmurdemum]

He is sleeping peacefully, tucked away in his Star War blankets, protected from the monsters lurking in the dark. I don’t have much time but I can’t help but watch him. I missed him, I missed him so much. All I wanna do is curl up beside him, forget about the monsters and decive myself that we are safe. I can’t. If I do that I won’t be able to let go. Yet, I can’t help myself. I never could when it comes to him. I sit beside him ever so carefully to not disturb him. I sigh, letting my guard down. I whisper in the dark ‘’So, this is how it ends.’’ A part of me wants him to wake up. He would hug me to death. He wouldn’t let me go. ‘’At least… at least you will be safe.’’ The other part of me just wants to dissappear. ‘’He promised me… you’ll be safe.’’ And what is his promise worth? It is worth as much as that stupid optimistic hope in the end. ‘’I just wanted to say…’’ What did I want to say? That I am sorry I couldn’t find another way? That I am so mad it had to be me? That I.. ‘’I love you little bird.’’ At the end that’s what mattered. At the end this saved us all. At the end that’s why I lost. Because of my little bird, my dear boy. I dare one last thing, I kiss him in the forehead. I wish he smiled, even in his sleep, I wished he smiled one last time. ‘’Stay gold dear.’’ I rise one last time. I smile for both us. I close the door behind me, he doesn’t wake up.

[pejmurdemum]

Ufukta veda eden Güneş’i selamladı. Rüzgarın bir anda esmesiyle üstündeki pelerine daha sıkı sarındı. Derin bir nefes aldı, günbatımını içine çekti. Çıplak ayakları kuma gömülmüştü, ayakkabıları kıyıdan uzakta terk edilmiş bir halde duruyordu. Bir adım daha attı sonsuz denize doğru, soğuk sular ayağını okşadı. Su ayak bilekelrine gelene kadar ilerledi, derin bir nefes daha aldı. Tüm hayatı boyunca nefessiz kalmış hissediyordu. Göğsünde bir ağırlıkla yaşamıştı bugüne kadar, boğazında bir elle. Bir nefes daha. Tüm ömrünün nefeslerini şimdi almaya çalışıyordu, daha şimdi başlayan kısacık ömrünün. Gözlerini kapadı ve bir adım daha attı serin sulara doğru. Deniz tatlı tatlı okşamaya devam etti, sanki gelmesi için ikna etmeye çalışıyordu. Sirenlerin müziği kıyıya kadar gelmiş, onu karanlık derinliklere çekiyordu. Güneş gözden kayboluyordu, onun da kaybolma vakti gelmişti. Bir anda kimsenin onu bulamayacağı geldi aklına. İlk başta ürkütücü gelse de sonradan bu düşünce onu rahatlattı. Sonsuza kadar kaybolacaktı, onu toprağın altına hapsedemeyeceklerdi. Dalgalara, karanlık derinliklere ve ufka aitti o. Bir gülümseme belirdi yüzünde, neredeyse unuttuğu bir huzur kapladı içini. Derin bir nefes daha aldı, birkaç nefeslik hayatını kutladı gülerek. Pelerini omzundan yere doğru kaydı. Her şeyi arkada bıraktı, son nefesini alarak ufka doğru yürüdü.

[pejmurdemum]

Güldü. Saçını dağıtan rüzgar gülüşünü taşıdı uzaklara. Gözleri dalmıştı, tam burada değildi arkadaşı biliyordu. Kime gülüyordu acaba? Her zaman sevdiği rüzgara mı gülüyordu, geldiğini fark etmiş de onu mu selamlıyordu? Yoksa bir anı mı gelmişti aklına? ‘’Bakıyorum da keyfin yerinde?’’ Geldiğini duymamıştı demek, tam olarak sıçramadı ama şaşırdığı belliydi. Ancak gülümsemesi kaybolmadı ‘’Onu da nereden çıkardın?’’ Hala ufuktaydı gözleri Deniz’in, kaşını kaldırıp kollarını kavuşturduğunu göremedi ama birlikte geçirilen o kadar vakitten sonra büyük ihtimalle hayal etmiştir ‘’Diğer seçenek kendi kendine gülecek kadar delirmiş olman. Biraz iyimser davrandığım için affet.’’ Başka bir gülüş, rüzgar yine sert bir şekilde esti. Kim bilir rüzgar seviyordur belki gülüşlerini, gülerken o kadar güzel gözüküyordu ki rüzgarı suçlamayazdı. Güvertede arkadaşının yanına oturdu, o da gözlerini ufka dikti. Sakin bir sessizliği paylaştılar bir süre. Yeterince yalnız, yeterince beraberdiler. Rüzgar tekrar şiddetlendi, bu sefer denizin de selamını getirdi yüzlerini ıslatarak. ‘’Hiç…’’ ona doğru döndü, başını öne eğmişti saklanmak istermiş gibi ‘’Hiç özlüyor musun Mert?’’ Neyi kast ettiğini anlamak için biraz durdu, sonra ufka döndü tekrar ‘’Bazen… çok da değil.’’ Yine güldü, ama bu seferkinde rüzgar esmedi mutluluk yoktu çünkü içinde. Kırık ve kuru bir sesti. ‘’Sanırım sen özlüyorsun?’’ Başını salladı belli belirsiz. ‘’Senin özleyecek şeylerin var. Bekleyenin var. Buradan bıkman doğal.’’ Son sözleri böyle söylemek istememişti ama… Mantığı dinlemedi onu, sesi kırık çıktı. Korumacı bir tavırla ona döndü ‘’Onu kast etmediğimi biliyorsun  Mert.’’ Mert başını salladı ama ona bakmadı. O da ufka geri döndü ‘’Sadece… özlüyorum. Karayı değil… Tamam bazen çimenleri, ağaçları ve çiçekleri özlüyorum. Ama ondan ziyade…’’ Derin bir nefes aldı, düşüncelerini toparlamak için? Belki de rüzgarı hissetmek istedi sadece. Mert başını eğdi ‘’Aileni? Aileni özlüyorsun.’’ Bir gülümseme aydınlattı arkadaşının yüzünü. Ne zaman ailesinden konu açılsa daha bir parlardı, gözleri bir başka bakardı. Tüm tayfa fotoğrafları görmüştü, biliyordu herkes tüm utanç verici komik anıları ve her fotoğrafın arkasındaki hikayeyi. Mert… En çok da Mert. En çok o biliyordu her kardeşini ne kadar sevdiğini. En çok o dinlemişti, komik anıları ve korkunç olanları. Ailedeki her bireyin eve yolunu nasıl bulduğunu, her kaybın ne kadar acıttığını. Deniz hep parladı ailesinden bahsedince. Ancak Mert bilirdi; yorgun zihnin saklayamadığı sırları, kalpteki çatlaklardan sızan hüzünleri ve karanlıkta tutulamayan gözyaşlarını. Deniz’in sesi çıkardı onu düşüncelerinden ‘’Evet… Ailemi özledim. Onlara dönmek istiyorum. Döndüğümde o tüm kavgaların askıya alındığı huzurlu günü istiyorum. Akşam hazırlanan sofrada herkesin konuşmasını dinlemek istiyorum. O son tatlı için kavga çıkmasını istiyorum, ilk akşamım ya eminim Bilal herkesi susturup onu benim yememe izin verir. Kimse de çıkarmaz sesini. Belki şanslıysam… Belki ‘Eve hoş geldin oğlum’ der, benim de içim ısınır. Tüm o yorgunluk gider omuzlarımdan. Belki baba bile derim ona. Konuşmanın arasında tabi, sanki normal günlük bir şeymiş gibi.’’ Dizlerini kendine çekti, küçük bir çocuk gibi kıvrıldı. ‘’Ailemi özledim Mert. Ama… ama içimden bir ses korkuyor geri gitmeye.’’ Mert Deniz’e yaklaştı ‘’Neden?’’ diye sordu cevabını tahmin etse de. Deniz Mert’e yaslandı ‘’Çünkü… o bir günden sonra parçalanacak her şey. Kemal çekip gidecek. Fırat’la Berk yine kavgaya tutuşacak sonra Fırat bana o kırgın gözlerle bakacak. Bilal… Bilal yine o yalnızlığına çekilecek. Ben de kalakalıcam öyle, ağaçlarla hasretimi gidericem. Kemal’i geri getirmeye çalışıcam, Fırat’ın gönlünü yapmaya çalışcam, Berk’in kıskançlık krizleriyle uğraşıcam sonra Bilal’i bizimle konuşmaya ikna edicem daha. Yorulucam Mert, tüm yükü geri alıcam omzuma. Herkesi bir araya getirmeye çalışıcam. Kardeşlerime iyi örnek olucam yıkılmamaya çalışırken. Ama… ama her şey iyidir diğer seçenekten.’’ Mert sormadı diğer seçeneğin ne olduğunu. Deniz anlatmıştı ona o dönüşü, limanda onu kimsenin beklemediği, evde kimsenin gülmediği o lanetli dönüşü. Kemal hala yaralarını taşıyordu Deniz’in dediğine göre, Deniz de taşıyordu ya yüreğinde. Mert kolunu Deniz’in omzuna attı, Deniz daha da sokuldu ona. ‘’İyi şeyleri hatırlamaya çalış. Hepsi seni seviyor değil mi? Duygu sömürüsü yapmakta üstüne yoktur senin, bunu kullan.’’ Deniz güldü, Mert de gülümsedi zaferine. ‘’Duygu sömürüsü işe yarayan tek şey zaten. Ya da Ali Amca’nın yemekleri.’’ Beraber güldüler, Ali Amca’nın yemeğinden yememişti hayatında Mert ama o kadar çok anlatılmıştı ki tadını alabiliyordu. Sessizlik yerleşti aralarına rahatça. Ancak Mert’in düşünceleri izin vermedi rahatlamasına; Deniz bu kadar yakınındayken değil, Deniz ev hakkında konuşurken değil. Boğazını temizledi, sessizliği parçaladı. Cevabın acıtacağını biliyordu ama… ‘’Eee, ailenden bahsedip duruyorsun. Başka bekleyenin yok mu? Ağaçlar haricinde diyorum. Güzel bir kadın belki?’’ Olabildiğince normal sormaya çalıştı Mert, konuşan iki arkadaş gibi. Çünkü arkadaşlar hayatlarındaki güzel kadınları konuşurlardı, Deniz’in doğrulduğunu hissetti ama ona bakamadı, arkadaşlar sevgililer hakkında konuşurdu, Deniz ona bakıyordu, arkadaşlar…  ‘’Hey’’ dedi Deniz neredeyse fısıltıyla. Mert ona bakmayı reddetti, tutacaktı kendini. Deniz elini tuttu, Mert gözlerini kapadı. Hem bu anı sonsuza kadar hatırlamak için hem de buradan kaçmak için. ‘’Neden sen de gelmiyorsun?’’ Mert ona döndü şaşkınlıkla ‘’Nereye? Evine mi? Ne işim var orada Deniz?’’ Sert çıksın istememişti sözleri, Deniz utanarak gözlerini kaçırdı ‘’Sadece… düşünmüştüm ki… Yani eğer istersen, gelebilirsin. Zorlamıyorum sadece… bir teklif?’’ Mert’e bakıp gülümsedi ‘’Ailem seni sevecektir. Hem mektuplarda senden o kadar çok bahsediyorum ki merak etmişlerdir.’’ Mert bunun anlamını göz ardı etmeye çalıştı veya Deniz’in sorusuna cevap vermeyişini. ‘’Eğer sen de istiyorsan… Yani… gelmeyi çok isterim.’’ Mantığı ona orada ne işinin olduğunu söylese de kelimeler çıkmıştı bir kere ağzından. Deniz’in yüzü ışıldadı, rüzgar saçını savurdu ‘’Gerçekten mi? Harika! İnan çok seveceksin onları. Onlar da seni.’’ Mert’e sarıldı diyebilirdik ama tam olarak karşılamazdı bu kelime. Mert’in üstüne atladı, Mert son anda düşmekten kendini kurtardı. ‘’Bu kadar heyecanlacağını bilseydim… Eh umarım Ali Amca’nın yemekleri dediğin kadar güzeldir.’’ Deniz Mert’e bakmak için doğruldu ‘’Daha bile güzel.’’ Sonra tekrar yaslandı Mert’in omzuna ‘’Sağol’’ dedi yine fısıltıyla. Mert onu saçından öptü rüzgarı kıskandırırcasına ‘’Her zaman.’’ Deniz gözlerini kapadı.

[pejmurdemum]

‘‘I’m so happy you are alive!’‘

She took a second to make sure everthing was real. She wanted to touch, to hold him to make sure he is infact real to make sure he won’t go this time. She knew, she knew that hope was a cruel thing and it will hurt even worse than that night She could stil smell blood thinking about that night, she could almost see his body lying, no no hanging it was hanging wasn’t it? Before she could convince herself to move, the boy came closer She could smell the blood, no she could see his body hanging, pale so pale and empty no no no…  ‘’Shh I am here. I am real, as real as you.’’ She wanted to step away Step closer Her body didn’t listen, she couldn’t feel anything she couldn’t breath Am I crying? He can’t be real, alive… I saw him I hold his hand with his last breath, blood everywhere…. I took his body from the rope… didn’t I? A sobbing sound echoed in the dark. He hold her hand Blood, she rubbed her hands hours and hours and hours… It wouldn’t go off. ‘’I am here. Look at me, I am sorry. I am here now.’’ A relief washed over her, she felt like she could breath again. ‘’I am so happy…’’ She finally looked at him properly. His red dimmed eyes Warmest shade of Brown she thought. She smiled at the fond memory his soft hair,always late always… ‘Probably shapeing his hair that fancy boy…’ . She took a deep breath, she was too tired to be doubtful. She ignored that voice whispering the pain that will come after. No, she was too tired. She just wanted to hold him. ‘’I am so happy that you are alive.’’ Boy stiffened, he pulled her, held her. ‘’I- I am…’’ Blood everywhere, that smell… No no it is gone now. Blood will wash off. Only one way, one way to get him back. ‘’I am not alive…’’ She didn’t look at him, just closed her eyes. It will be over… I will see him again… ‘’I am so sorry…’’ The rope… no blood she can’t take any more blood. This should do ‘’You are dead.’’ I can’t breath I can’t… Okay, it is okay. I will see him again. I will happy soon. I will be… ‘’I am sorry, you are dead.’’

[pejmurdemum]

Hello!!

Well this is just a blog that I’ve created to push me into writing more and share my works with people. So welcome!