ozgurhanim

[ozgurhanim]

http://ozgurhanim.com

[ozgurhanim]

“… Bir gürültü ki filler tepişiyordu sanki içimde. Bu ne gürültü derken… Elimi göğsüme götürdüm. Bu bir mucizeydi! Mucize bu. Saf bir mucize. Zerre kötülük olamaz bu işte, zerre! O ne güzel, ne yüce, ne derin bir melodiydi öyle. Ve anladım ki dünyanın en güzel sesi; insanın etten, kıkırdaktan kulaklarıyla duyabileceği en güzel ritim kendi kalbinin sesiydi. Kalbim. Duymuştu beni.”

ece gamze atıcı- adem aynası http://ozgurhanim.com/adem-aynasi/

[ozgurhanim]

çocuklarınız için

Savaş sonrası sayımlarda Şu kadar ölü, şu kadar yaralı Kadın, erkek sayısız kayıp… Elden ayaktan düşmüş Geride bir o kadar da sakat, O kara günleri anımsayalım diye…

Zorumuz ne insan kardeşlerim, Amacınız kökümüzü kurutmaksa, Yetmiyor mu tayfunlar, taşkınlar, Bunca aç, bunca sayrı, kırım, kıyım, Sayısız işkence kurbanları… En kötüsü, Güngünden başımıza inen bu gökyüzü!

Bu toplanıp dağılmalar ne oluyor Yüksek düzeylerde? Neden alçakgönüllü değilsiniz, Sözünüz mü geçmiyor birbirinize, Hangi dilden konuşuyorsunuz? Barışsa eğer istediğiniz Uçaklardan başlayın işe Önce çirkinleşen savaş uçaklarından… Ya insanları bir yana bırakıp Sivrisineklerin kökünü kurutun Ya da bataklıkları!

Sonra geçin karasineklere! Ne kadar da çoğaldılar son sıcaklarda Yer gök tüm karasinek, Yaşamımızı karartmak için. Bir güç denemesi yapsanız da, Onların yaşamını siz karartsanız! Yoksa siz de mi barıştan yanasınız, Onların özgürlüğünden yana?

Kolay değil, barıştan yana olmak Özveri gerek yüksek düzeylerde. Gene de bir nedeni olmalı, diyorum. Bu toplanıp toplanıp dağılmaların. Phantom’ların pazarlanması değilse Denizaltıların sığınmasıdır Dost limanlara Ya sağcı gerillaların barındırılması…

Ah uzak görüşlü yetkililer, Bıraksanız da büyük sorunları bir yana, Biraz da ulusunuz için, Halkınız için konuşsanız… Çocuklarınız için… Kökleri kuruyup gitmeden!

Rıfat ILGAZ

[ozgurhanim]

Elephant Seal Cuddles with Tourist in Antarctica. [video]

[ozgurhanim]

düşük bütçeli bir prodüksiyon

http://tiyatrogunlugu.com/nasri-hoca-ve-mualif-esegi-tiyatro-oyunu/

[ozgurhanim]

Tomris Uyar’ ı, Turgut Uyar’ın eşi de olduğu için ayrıca merak ediyordum zaten fakat bir de Cemal Süreya ve Edip Cansever’e de şiirler yazdırmış bu kadın herkeste bir merak uyandırır sanıyorum. Nitekim bende de öyle oldu ve daha büyük istekle onu tanımaya dizboyu papatyalardan başladım. O kadar yalın, süssüz ve özgün bir anlatımı var ki bu müthişler ötesi kadına hayran kalmamak elde değil.

Kitabın ismini alan dizboyu papatyalar öyküsü bir baba, oğul en çokta anne Şermin’in hikayesi. Baba Orhan işleri dolayısıyla şehir şehir dolaşıyor ve karısıyla sürekli mektuplaşıyorlar. Mektubunda onu hep yanında hissettiğini, çok alkol kullanıp, kendini ihmal etmemesini ve Ahmet’in derslerini boşlamamasını yazıyor. Bu durum o kadar monotonlaşmış ki onun için bir sonraki satırlarda nelerden söz edebileceğini önceden çok rahat tahmin edebilir hale gelmiş Şermin. Günler geçip, Orhan’a kavuşmasına rağmen bazı şeylerin eksikliği hissetmiş ve günlük hayatın yorgunluğundan bunalmış ve  bunun üzerine bu sıkılmışlığı da üzerinden atamayan Şermin, düşünmeye daldığı sırada gazetede bir uçak şirketinin ya da yazlık bir otelin reklamı olduğunu düşündüğü dizboyu papatyalar yazısı gözüne çarpıyor ve ne anlama gelebileceğini düşünüyor. Yazının başı ve sonu yırtılmış olduğundan dizboyu papatyaların ne ifade edebileceğini o bölümdeki şu cümlelerle anlamlandırmaya çalışıyor..

“Dili bilmesek bile anlıyoruz, çünkü Akdeniz’in ortak dili bu. “Dizboyu papatyalar” anlamına da gelebilir , “Daha yığınla çocuk var doğrulacak, yığınla çocuk bezi, don, erkek çorabı var yıkanacak,” anlamına da.”Seni seviyorum, hadi hoşça kal, bir gün o kıyı kahvesinde yanına çöküp dostça iki kadeh içebilme isteğim baskın geliyor,” anlamına da…

Şermin’in aklından geçenlere de hayran kalmamak imkansız sanırım.. Öykünün tamamına yakın kısmını anlattım  ama tutamıyorum pek kendimi yine Şermin’den şu alıntıyla bitireyim artık..

“Sanki dünya yeni yaratılmış. Deniz uzaktan belli belirsiz görünüyor. Gökyüzünün mavisi bile yepyeni, el değmedik.”

[ozgurhanim]

dizboyu papatyalar

Tomris Uyar’ ı, Turgut Uyar’ın eşi de olduğu için ayrıca merak ediyordum zaten fakat bir de Cemal Süreya ve Edip Cansever’e de şiirler yazdırmış bu kadın herkeste bir merak uyandırır sanıyorum. Nitekim bende de öyle oldu ve daha büyük istekle onu tanımaya dizboyu papatyalardan başladım. O kadar yalın, süssüz ve özgün bir anlatımı var ki bu müthişler ötesi kadına hayran kalmamak elde değil.

Kitabın ismini alan dizboyu papatyalar öyküsü bir baba, oğul en çokta anne Şermin’in hikayesi. Baba Orhan işleri dolayısıyla şehir şehir dolaşıyor ve karısıyla sürekli mektuplaşıyorlar. Mektubunda onu hep yanında hissettiğini, çok alkol kullanıp, kendini ihmal etmemesini ve Ahmet’in derslerini boşlamamasını yazıyor. Bu durum o kadar monotonlaşmış ki onun için bir sonraki satırlarda nelerden söz edebileceğini önceden çok rahat tahmin edebilir hale gelmiş Şermin. Günler geçip, Orhan’a kavuşmasına rağmen bazı şeylerin eksikliği hissetmiş ve günlük hayatın yorgunluğundan bunalmış ve  bunun üzerine bu sıkılmışlığı da üzerinden atamayan Şermin, düşünmeye daldığı sırada gazetede bir uçak şirketinin ya da yazlık bir otelin reklamı olduğunu düşündüğü dizboyu papatyalar yazısı gözüne çarpıyor ve ne anlama gelebileceğini düşünüyor. Yazının başı ve sonu yırtılmış olduğundan dizboyu papatyaların ne ifade edebileceğini o bölümdeki şu cümlelerle anlamlandırmaya çalışıyor..

“Dili bilmesek bile anlıyoruz, çünkü Akdeniz’in ortak dili bu. “Dizboyu papatyalar” anlamına da gelebilir , “Daha yığınla çocuk var doğrulacak, yığınla çocuk bezi, don, erkek çorabı var yıkanacak,” anlamına da.”Seni seviyorum, hadi hoşça kal, bir gün o kıyı kahvesinde yanına çöküp dostça iki kadeh içebilme isteğim baskın geliyor,” anlamına da…

Şermin’in aklından geçenlere de hayran kalmamak imkansız sanırım.. Öykünün tamamına yakın kısmını anlattım  ama tutamıyorum pek kendimi yine Şermin’den şu alıntıyla bitireyim artık..

“Sanki dünya yeni yaratılmış. Deniz uzaktan belli belirsiz görünüyor. Gökyüzünün mavisi bile yepyeni, el değmedik.”