olubasiguvesi - Tumblr blog

[olubasiguvesi]

çocuğunun yiyebileceği yemek miktarına kadar bilen baba görünce şok oluyorum, bizi kurtlar bile büyütmemiş

[olubasiguvesi]

insanı en çok geçmişi kandırır ve insan geçmişine kanmaya her zaman hazırdır

[olubasiguvesi]

"nehrin kenarında yeterince beklersen sana kötülük yapanların cesetlerinin önünden geçtiğini görürsün" diye bir söz var, işte benim evim o nehrin kenarında ve balkonu çok büyük

[olubasiguvesi]

"nehrin kenarında yeterince beklersen sana kötülük yapanların cesetlerinin önünden geçtiğini görürsün" diye bir söz var, işte benim evim o nehrin kenarında ve balkonu çok büyük

[olubasiguvesi]

"Bizi kim anlıyorsa ailemiz odur."

Ben bir süre bu cümlenin gölgesinde soluklanacağım.

[olubasiguvesi]

insanı en çok geçmişi kandırır ve insan geçmişine kanmaya her zaman hazırdır

[olubasiguvesi]

insanlar ikiye ayrılır: her an vicdanına yenilmeye hazır olanlar ve diğerleri

[olubasiguvesi]

"dilimin ucunda bir cümle var, söyleyebilsem hafifleyeceğim" hissinin yalınlığı ve de yalanlığı. Oysa biz artık hafifleyemeyecek kadar taşlaşmışız ve bir put gibi tavırsızızdır artık bu olacaklar ve olanlar karşısında. Ne cümleler kurmuşuzdur da hiçbir gemi bir milim ilerlememiştir. İçimizden göğe yükselen o kekre acılardan sömürülmüş bir milletin yoksulları gibi salt cenazemiz kalır geriye ve artık o ne bir isyankardır ne bir eşkıya. Aklımızdan geçenlerin döküldüğü dijital bir kağıt üzerinde ne olsa değiştirir bu dünyayı diye düşünür dururuz da fakat bir alaycı cümle dökülür parmak uçlarımızdan ki ne bir kimseyi güldürür ne bir kimseyi gocundurur. Tadı kaçmış eski kolalar gibi çocukluktan hatırlanan o anılar bile artık sinemizi yırtamaz olmuştur, dünya bayatlamıştır ve biz dünden kalan ekmekleri artık yemek zorunda değilizdir.

[olubasiguvesi]

sonra kötü bir olayı unutur gibi tüm geçmişimi unuttum birden

[olubasiguvesi]

benim ruhum bu coğrafyayı kaldıramıyor

[olubasiguvesi]

"Ruhsal acılar, kimsenin görmediği prangalarla yaşamaya benzer. Herkesin prangaları farklıdır. Dışarıdan biri, bizim neden o prangaları çıkarıp hayatımıza engelsiz devam etmediğimizi anlamakta güçlük çeker. Prangaları çıkarabildiğimizde biz de "Aa, meğer iyiymişim; bir şeyim yokmuş aslında," deriz. Prangaları bileğimize bağlayan şey, çocukken ifade etmemeyi öğrendiğimiz, sonra da farkına varmamayı öğrendiğimiz gerçek hislerimizle reel yaşantımız arasındaki kopuklukturAnne-babalarımızı ve anne-babalığı idealize ettiğimiz sürece, anne-babanın çocuğa yaptığı yanlışı haklı çıkarmaya çalıştığımız sürece o kopukluğu tamamen kapatabilmemiz çok zor." diyor Nihan Kaya, İyi Aile Yoktur kitabında.

Çok uzun zamandır üzerine düşündüğüm ve emin olduğum bir konu var benim de: Ne anneliğin ne de babalığın kutsal olduğuna inanmıyorum, dünyaya kendi iradeleri dışında gelen çocukları öyle ya da böyle hepsi istismar ediyor, bu illa fiziksel ya da cinsel olmak zorunda değil, hatta kolayca fark edilebilecek bir psikolojik istismar da olmayabilir ama sonuçları çocuğun ilerideki kişiliğini çok fazla etkiliyor ve yetişkinlikte nasıl düzeltilebilir bu etki bilmiyorum... Üstelik bu istismarın en acı verici yanı da evlat, çocukken ya da büyüdüğünde bunu anlayıp bilse bile toplumsal olarak anne-babalık öyle kutsallaştırılmış ki hiçbir şekilde isyan edemiyor, etmekten çekiniyor. Benim bu fikrimin oluşması da kendimle çetin bir mücadele sonucu oldu çünkü bize dayatılan bu kutsallık haklı bile olsak anne-babamız karşısında önce suçlu olanın biz olduğumuzu durmadan kulağımıza fısıldayan bir şeytan gibi, bu şeytana değil başkaldırmak bu şeytanın varlığının bile farkına varamıyoruz.

İşte toplumdaki tabular sebebiyle birçok kişinin hiçbir zaman düşünmeyi dahi aklından geçirmediği bir konuyu öyle güzel irdeliyor ki Nihan Kaya... Bu kitabı hem içinizeki çocuk için hem de gelecekte doğabilecek çocuğunuz ya da şu an zaten var olan çocuğunuz için okumanızı tavsiye ediyorum...

Şefkati kendimizden esirgemeyelim.

[olubasiguvesi]

eğer Tanrı izin verirse gelecekteki çocuğuma çok güzel bir çocukluk vereceğim, bende noksan bırakılanlar onda tamamlanacak

[olubasiguvesi]

bazılarının asla anlayamayacağı şeyler var, onlar ne kadar şanslıysa biz de o kadar bahtsızız

[olubasiguvesi]

yaşayabilmek, unutabilmekle başlıyor ve hatırladıkça kesintiye uğruyor

[olubasiguvesi]

ben gölgesine razı bir fesleğen olsaydım gölgemi çalarlardı benim

[olubasiguvesi]

bazı insanlar karnınıza saplanan bıçak gibidir, çekerseniz kan kaybı, çekmezseniz bıçağın varlığı öldürür

[olubasiguvesi]

insanları ikiye ayırıyorum: sevildikçe bir çiçek gibi güzelleşip serpilenler ve ne kadar sevilirse sevilsin bir duvar gibi insanı yanıtsız bırakanlar