odiliaporos

[odiliaporos]

Gelato alla liquirizia

[odiliaporos]

Eén van mijn absolute guilty pleasures is dropijs. In Nederland tot mijn grote verdriet bijna nergens te krijgen.

In tegenstelling tot Italië waar gelato alla liquirizia in iedere tweede ijssalon wordt aangeboden. Wat ik veelvuldig uitbuit als ik daar ben. Want bij een product met zo’n prachtige naam kan het toch alleen om een exquise delicatesse gaan en niet iets om je guilty over te voelen?

Maar nu ben ik in Griekenland. Waar nergens ook maar een dropje te krijgen is. Laat staan dropijs.

Wat te doen?

Na enig zoekwerk blijkt het niet heel ingewikkeld om zelf ijs te fabriceren met behulp van gewone drop. Het geluk wil dat zich in mijn bagage nog een aangebroken zakje bevindt. Ik ga aan de slag met hamer, pannetje en mixer. Als ik terugkom van mijn ochtendwandeling is het mengsel al omgetoverd tot ijs. Het resultaat is zo geweldig dat mijn vakantie niet meer stuk kan.

Gelato alla liquirizia

30 g laurierdrop of 100 g gewone drop (een soort die je lekker vindt), bevroren

100 g suiker (als je gewone drop gebruikt is 30 g genoeg)

300 ml melk

2 eidooiers

300 ml slagroom

Snufje zout (optioneel)

Hak de drop, die je de avond tevoren in de vriezer hebt gelegd, in zo klein mogelijke stukjes. Dat gaat het beste door de drop in een plastic zak te stoppen, die weer in een oude theedoek te wikkelen en daar met een houten vleeshamer of iets dergelijks flink op te timmeren.

Verwarm de melk samen met de drop in een steelpannetje zonder te koken en roer tot de drop is opgelost (duurt even).

Klop de eidooiers en de suiker goed door elkaar met een garde. Voeg hier flink roerend de hete dropmelk bij en giet alles weer terug in de pan. Verhit het mengsel al roerend op middelhoog vuur totdat het is gebonden. Als je een thermometer hebt is dat tot 800. Je ziet ook of het goed is als de vla de achterkant van een houten lepel bedekt waarop een streep die je daar met je vinger doorheen trekt blijft staan.

Laat de dropvla volledig afkoelen en voeg als je dat lekker vindt een snufje zout toe. Klop de slagroom tot yoghurtdikte en vermeng voorzichtig met de vla.

Giet dit mengsel in de ijsmachine. Of, als je die niet bij de hand hebt, in een ondiepe schaal en zet die in de vriezer. Roer het ongeveer eens per uur door. Bewerk het ijs als het is opgesteven nog een keer met de staafmixer om het smeuïg te maken.

Enjoy!

[odiliaporos]

Gesprek met boom deel 2

Liefdes komen en liefdes gaan

[odiliaporos]

Tsja, boom. Het is onvermijdelijk dat we uiteindelijk ook over dit onderwerp komen te spreken. Hoewel ik weet dat jij je niets kunt voorstellen bij hetgeen wat wij mensen liefde noemen en de manier waarop we ons daar druk over maken.

Bij onze eerste kennismaking, nu bijna vier jaar geleden, was ik voor het eerst in 28 jaar alleen. We hadden de beslissing om uit elkaar te gaan samen goed overwogen en onder de gegeven omstandigheden op de best mogelijke manier uitgevoerd. Mijn hart was er niet minder door gebroken.

Als je mij toen had verteld dat ik in de komende vier jaar naast een aantal romances ook twee nieuwe grote liefdes zou beleven had ik je vast heel respectvol uitgelachen.

Terwijl ik doorga met mijn relaas over liefdes die komen en liefdes die gaan kijk je me peinzend (pijnboomachtig) aan. Ik hoor je brommen dat echte liefde niet komt en gaat. Of echte liefde? Jij kent maar één soort liefde. En dat is Liefde.

Zoals dat meestal gaat met ons volgt er een stilte die langer aanhoudt dan het gesprek van zoeven.

Ik groet de boom en loop verder, met verende pas.

[odiliaporos]

Jasper

[odiliaporos]

Jasper is terug! We kennen hem al heel lang. Of haar. Wie zal het zeggen.

Soms is hij een hele tijd verdwenen en denken wij het ergste. Maar vanochtend struikel ik bijna over hem. Hij staat midden op het pad naar ons huis. Nieuwsgierig bekijken wij elkaar een tijdje.

Hoe oud zou Jasper inmiddels zijn? Kan je zijn leeftijd meten aan het aantal ringen op zijn schild?

Als het goed is heeft Jasper hier ook nog ergens een maatje. In sommige jaren zien we ze samen. Schaamteloos parend onder het glunderend oog van één of meerdere van mijn zonen. En daarna naast elkaar urenlang luierend in de zon.

Ik kreeg van een vriend een keer een boekje over de wijze schildpad Kurma die in zeven wijsheden leert hoe je kunt onthaasten, genieten van het leven, reflecteren, en het wezenlijke van het onwezenlijke kunt onderscheiden.[1]

Hoewel ik niet wil beweren dat Jasper een Kurma is lijkt het me toch een goed idee om hem te verheffen tot avatar van mijn tijd hier op Poros.

Nauwelijks heb ik dit idee gedacht of Jasper houdt het voor gezien. Verbaasd zie ik hoe hij met een heel onschildpaddelijk tempo in de bosjes verdwijnt.

Disclaimer voor alle Jaspers in mijn vrienden- en kennissenkring: De naam Jasper is verzonnen door mijn zusje en niet door mij. Elke gelijkenis met mij bekende personen of gebeurtenissen berust op louter toeval ;-)

[1] Ronald Schweppe & Aljoschja Long. De zeven geheimen van de schildpad - geborgenheid vinden in jezelf

[odiliaporos]

Gesprek met boom deel 1

Mijn zusje

[odiliaporos]

In de één na laatste bocht voor Vayonia staat een pijnboom. Die boom is mijn vriend.

Natuurlijk ben ik in eerdere jaren ontelbare keren langs hem gezoefd met auto vol kids op weg naar het strand. Maar we hebben elkaar pas leren kennen in september 2016, toen ik voor het eerst te voet ging. Sindsdien is er tussen ons langzaam maar zeker een band ontstaan.

Zo op het oog is de boom niet anders dan tienduizenden andere pijnbomen op het eiland. Maar deze heeft een bepaald soort vriendelijkheid en geduld over zich die ik erg innemend vind.

Af en toe voeren we een gesprek (waarbij ik moet toegeven dat ik vaker aan het woord ben dan hij). Maar meestal hebben we genoeg aan elkaars aanwezigheid.

Als ik weer eens op mijn praatstoel zit vertel ik hem over de rest van de wereld. Dat er plekken zijn waar mensen heel veel hebben en plekken waar mensen heel weinig hebben. En dat je, als je het tenminste belangrijk vindt om veel te hebben, net mazzel moet hebben om op de goede plek geboren te worden..

Dat de meeste mensen tegenwoordig een apparaatje op zak hebben waarmee ze met andere mensen waar ook ter wereld contact kunnen maken. En waarmee ze een plaatje kunnen maken van alles wat ze zien. Ik maak een foto van de boom om het te demonstreren.

Dat we dus erg goed zijn in het maken en bouwen van van alles en nog wat, maar dat dat ook troep oplevert die de wereld steeds viezer maakt.

De boom luistert aandachtig. Maar achteraf bedenk ik dat hij het natuurlijk allemaal al wist. Zijn wortels reiken ver en hij ademt lucht in die hem vanaf alle hoeken van de wereld toestroomt.

Dan schiet me te binnen dat hij misschien nog niet weet over mijn zusje. Mijn mooie, lieve, leuke, grappige en buitengewoon getalenteerde prinsessenzusje. Die altijd net iets beter dan ik kon dansen, zingen, acteren en noem maar op. Zij van wie iedereen houdt, met wie je ongelofelijk kunt lachen en die het stralende middelpunt is, waar ze ook is. 

Dat zusje ligt nu al bijna twee jaar in bed, in het donker. Met een ziekte die te ingewikkeld is voor de meeste artsen en die daarom maar zeggen dat het in haar hoofd zit. Hoewel er wereldwijd miljoenen mensen zijn die met deze ziekte, die ME/CFS heet, kampen. Die zo uitgeput zijn dat ze niet meer dan één uur per dag, of helemaal niet, hun bed uit kunnen komen. Die geen geluid en geen licht kunnen verdragen en pijn hebben die met niets te vergelijken is. 

En dat mijn zusje, ondanks dat ze nauwelijks uitzicht heeft op verbetering en ondanks dat een groot deel van haar omgeving, de medische en de overige wereld haar en haar lotgenoten in de steek laten, vrolijk en lief blijft voor iedereen en haar geloof in de goede afloop niet verliest.

Even lijkt het doodstil. Maar dan luister ik beter en hoor ik hoe de boom zachtjes maar heel, heel diep zucht.

[odiliaporos]

Een paar feiten over Myalgic Encephalomyelitis/Chronic Fatigue Syndrome (ME/CFS):

De belangrijkste symptomen van ME zijn intense fysieke en/of mentale uitputting, diepgaand, algemeen verlies van spierkracht na inspanning, (spier)pijn, neurologische symptomen en specifieke cognitieve problemen.

Vermoeidheid neemt bij ME-patiënten een andere vorm aan dan bij andere chronische ziekten en treedt na inspanningen vaak vertraagd op. Deze vorm van uitputting is niet vergelijkbaar met ‘vermoeidheid’ die gezonde mensen ervaren.

Hoewel naar schatting 17 - 24 miljoen mensen (voornamelijk vrouwen) kampen met ME/CFS is er nog nauwelijks gedegen onderzoek gedaan naar deze ziekte en ontbreekt het wereldwijd aan fondsen om hierin te investeren.

In deze video wordt alles over ME/CFS uiteen gezet:  https://youtu.be/AbIRPD_3JtY

Door actievoerders en op sociale media wordt vaak de term Millions Missing gebruikt om uit te drukken hoeveel mensen in donkere kamertjes verdwijnen en niet meer beter worden. Terwijl de wereld van niets weet.

Iedere woensdagavond om 21.00 uur CEST vindt wereldwijd een Twitteractie plaats om aandacht te genereren voor ME/CFS, met hashtag #MEawarenesshour. 

Als gevolg van jarenlange lobby en actievoering van belangenverenigingen heeft het Europees Parlement onlangs op 17 juni 2020 een resolutie aangenomen die er toe moet leiden dat EU lidstaten meer fondsen beschikbaar stellen voor onderzoek naar ME/CFS. De resolutie besteedt aandacht aan het wereldwijde gebrek aan inzet van financiële middelen die gericht zijn op het begrijpen en behandelen van deze ziekte. Ook wordt ingegaan op de uitdagingen en het gebrek aan steun en erkenning waarmee ME/CFS patiënten worden geconfronteerd. 

Toch geven al deze feiten bij lange na geen beeld van het intense leed dat ME/CFS patiënten doormaken. Mijn zusje schetst het als volgt in een Tweet: “A few years ago I survived cancer. And of course, amputation, chemo and hormone therapy aren’t much fun. Still, it was a summer breeze compared to living with ME/CFS.”

[odiliaporos]

Poros in een potje

[odiliaporos]

De vijgenboom in onze tuin hangt boordenvol fruit. Het is niet meer bij te houden met plukken.

We plukken van de takken waar we bij kunnen. Twee derde van alle vijgen hangt te hoog. Ze vallen op de grond als ze overrijp zijn en slaan daar aan het gisten. In de weide omtrek van de boom ruikt het naar vijgenlikeur (mocht die bestaan).

We leven in overvloed. Zelfs het derde deel dat geoogst wordt krijgen we niet opgegeten. Ik neem me voor om een kilootje of wat vijgen op te potten in de vorm van jam.

Maar ik heb wel vakantie en ben niet van plan om ieder vijgje te schillen. Gelukkig hoeft dat ook niet van de meeste recepten die ik googel. Als ik de ultieme combinatie denk te hebben gevonden ga ik aan de slag. Al snel ruikt het hele huis als nectar en ambrosia en waan ik mij op de Olympos.

Hier houdt de vergelijking met woeste bergen niet op. In de pan doet het plofff… Dan stilte. En weer een plofff... Als ik het deksel van de pan optil zie ik dat zich aan de oppervlakte van de roodbruine dikvloeibare massa een bubbel vormt. De bubbel barst en vanuit haar diepste diepten katapulteert de massa een klodder gloeiendhete vijgenlava mijn kant  op. Door weg te duiken breng ik mezelf net op tijd in veiligheid.

Toch raad ik iedereen aan om ooit in zijn of haar leven de stoute schoenen aan te trekken en zelf vijgenjam te brouwen. Met de toevoeging van citroen, gember, een klein beetje suiker en een hint kaneel is het resultaat niet minder dan goddelijk. Maar vergeet nooit dat wie de weg inslaat naar grote hoogtes zich bloot stelt aan risico.

Vijgenjam ‘Poros’

·        1 kg vijgen (of meer of minder)

·        Ca. 200 g. suiker

·        Sap van 1 à 2 citroenen (naar smaak)

·        10 cm gember geraspt, ook naar smaak

·        Vleugje kaneel (wees voorzichtig, overheerst snel)

Snijd het bovenste steeltje van de vijgen af en snijd ze in vieren.

Breng de vijgenstukjes samen met de andere ingrediënten in een ruime pan onder goed roeren aan de kook. Geen water toevoegen! Laat 10 minuten doorkoken.

Neem de pan van het vuur en pureer de massa met een staafmixer. Proef of de smaken in balans zijn en voeg evt. nog citroen toe.

Laat alles al roerend nog even doorkoken. Vul de jam in gesteriliseerde glazen potten. Schroef de deksel er op en zet de potten enkele seconden op hun kop.

Bewaar deze jam met beperkte hoeveelheid toegevoegde suiker niet al te lang (hooguit een jaar). Na opening nog een flinke tijd houdbaar in de koelkast.

[odiliaporos]

Poros is het eerste Griekse eiland met totale mondkapjesplicht. Op straat, in de supermarkt, op de brommer en zelfs in de auto. Op straffe van een boete van 150 euro. Iedereen doet het dus.

Blijkbaar waren mensen overmoedig geworden omdat het eiland lange tijd verschoond was gebleven van ook maar één enkel geval. Een zeer grappige horecaondernemer kreeg een geniale inval. Hij organiseerde feestjes rond zijn pool die hij Coronaparty’s noemde. Vooral veel jongeren kwamen daar op af. Waaronder toeristen van overal vandaan.

En toen was er een uitbraak. Gevolgd door strenge restricties. Het nieuws haalde zelfs De Telegraaf.

Waarom ben ik dan toch gekomen?

Ik ben gekomen voor mijn zusje en nichtje die hier wonen, voor de schoonheid van het eiland en voor de rust. Op zussengezelligheid, wandelen, lezen en lummelen staan geen restricties. Ook vind ik het geweldig om hier geen toeristencircus maar een Grieks Tempo Doeloe aan te treffen. De eilandgemoedelijkheid zoals ik me die herinner van toen ik 15 was en we hier voor het eerst kwamen met mijn ouders, broers en babyzusje.

De eilanders zelf vinden de situatie vanzelfsprekend een stuk minder romantisch. Zij moeten tijdens de zomermaanden hun jaarinkomen verdienen. Ternauwernood bekomen van de vorige crisis overvalt hun een nieuwe ramp waarvan zij vermoeden dat die nog groter gaat worden.

De gemiddelde Griek is een levensgenieter met veel gevoel voor tragiek. Mij schieten op het moment geen goede tegenargumenten te binnen.

De natuur trekt zich zoals altijd nergens iets van aan. Ik zit er midden in en laaf me aan de het zilvergroen van olijfbomen, de ziltheid van de zee, het getsjirp van de krekels en het zoet van de vijgen. Iedere dag voel ik nieuwe energie door mijn lijf stromen. En daarmee groeit ook, voorzichtigaan, iets van vertrouwen in een nog wel heel spannende toekomst.

[odiliaporos]

Vayonia

[odiliaporos]

Na iedere bocht zie ik meer verschijnen van Vayonia. (Je spreekt het uit met de klemtoon op de laatste a.) Wat er in de verte nog uitziet als een ansichtkaart wordt steeds echter naarmate het briesje voelbaarder wordt en het zilt mijn neus binnendringt. 

Als ik uiteindelijk oog in oog sta met de zee is het blauw bijna verpletterend.

‘s Ochtends om 9 uur heerst hier nog rust. Je hoort alleen geruis van golven en geritsel van kiezelstenen die zachtjes met elkaar mee bewegen. Een enkel accent van een geitenbelletje klinkt vanaf de klif.

Ik klim naar mijn favoriete kiezelstrandje dat verstopt ligt achter een paar grote rotsblokken. Daar kleed ik me uit en spring in het water. Ik zwem met grote slagen en stel mezelf tot doel om de eerste uitstekende rots te bereiken.

Of… voor wie of voor wat wil ik dat bereiken? Het doel gaat overboord en ik laat los.

Drijvend op mijn rug word ik zachtjes meegevoerd door de golven. De zee neemt me in haar armen. Ik voel ieder stukje van mijn huid geliefkoosd door het koele water.

[odiliaporos]

Bird on the Wire

[odiliaporos]

Leonard Cohen woonde van 1960 tot 1970 een groot deel van het jaar op Hydra. Hydra ligt vlakbij Poros in de Saronische Golf. Leonard woonde daar met zijn muze en grote liefde, de Noorse Marianne Ihlen en haar zoontje Axel.

Marianne was een bijzondere vrouw met een groot hart. Ze zorgde voor Leonard en herkende de kunstenaar in hem lang voordat hij beroemd was of zelfs nog maar dacht aan een singer-songwriter carrière. Behalve So long, Marianne zijn nog een aantal van zijn mooiste liedjes door haar geïnspireerd. Vanuit hun raam zag Marianne een keer vogels zitten op de nieuw geïnstalleerde telefoonkabel. Ze merkte op dat het er uit zag als muzieknoten en stelde voor aan Cohen om daar een lied over te schrijven.

Het leven van de kunstenaarskolonie op Hydra was simpel en op het oog paradijselijk. Toch waren de meesten op den duur niet bestand tegen de felle zon, de LSD en de vrije liefde die hun levensstijl op Hydra bepaalden. Het stond Marianne en Leonard niet in de weg om samen een aantal zeer gelukkige jaren te beleven. Hoewel hij ook regelmatig met zware depressies kampte overleefde Leonard Hydra dankzij zijn sterke geest. Marianne lukte het ternauwernood.

Leonard was een dolende ziel die geen rust kende. Toen hij beroemd werd ging hij helemaal op in het nomadische bohemienleven - inclusief de drugs en het vrouwelijk schoon dat zich aan zijn voeten wierp - en kwam hij nauwelijks nog op Hydra. Op een gegeven moment kreeg hij een tweede gezin in de VS.

In 1972 klopte Suzanne Elrod aan de deur van het huis op Hydra. Op haar arm hield zij het kind van haar en Leonard. Toen Marianne voor hen de deur opende claimde Suzanne het huis en verzocht Marianne te vertrekken. Suzanne - overigens niet de inspiratie voor Cohen’s lied Suzanne – was een vrouw met een beduidend minder groot hart.

Marianne besloot om de oudere en wijzere te zijn. Zij keerde terug naar Noorwegen waar ze uiteindelijk trouwde en een nieuw gezin stichtte. Leonard bleef geld sturen voor haar en Axel, totdat het niet meer nodig was. Marianne ging soms naar zijn concerten.

Hun verhaal wordt verteld in de documentaire Marianne and Leonard: Words of Love. https://youtu.be/EsRNV1cJ-jA

Vlak voordat zij op 81-jarige leeftijd overleed aan leukemie in juli 2016 ontving Marianne de volgende email van Cohen:

Dearest Marianne,

I’m just a little behind you, close enough to take your hand. This old body has given up, just as yours has too, and the eviction notice is on its way any day now.

I’ve never forgotten your love and your beauty. But you know that. I don’t have to say any more. Safe travels old friend. See you down the road. Love and gratitude. Leonard

Leonard overleed vier maanden na Marianne.

Zelf zei Marianne dat Bird on the Wire https://youtu.be/BGvwvxA83Cs het lied is dat echt over haar gaat.