no-nobodywants

[no-nobodywants]

Kafamın içi çok dolu , çok yoruldum bana yardımcı olur musun ?

Tabiki neyin var

[no-nobodywants]

merhaba

bişi danışabilirmiyim ?

Efendim?

[no-nobodywants]

[no-nobodywants]

Kötü günümde yanımda olmadığın için vazgeçtim. Canın sıkıldığında benimle paylaşmadığını, kırılacak veya tedirgin olacak olsam bile düşüncelerini açıkça söylemediğini anladığım zaman vazgeçtim.

Bana yalan söylediğini anladım zamanla. Gözlerime baktığında kalbinle bakmadığını ve bana hala söylemediğin şeyler olduğunu hissettim.

Her sabah benimle uyanmak istemediğini, geleceğimizin hiçbir yere gitmediğini anladığım zaman vazgeçtim.

Düşüncelerime ve değerlerime değer vermediğin için vazgeçtim, ağrılarımı dindirecek sevgiyi bana vermediğinde vazgeçtim.

Sadece kendi mutluluğunu ve geleceğini düşünerek beni hiçe saydığın için vazgeçtim. Tablolarımda artık kendimi mutlu çizemediğim ve bunun tek nedeni sen olduğun için vazgeçtim. Bencil olduğun için vazgeçtim.

Bunların hiçbiri tek başına senden vazgeçmem için yeterli değildi. Çünkü sevgim o kadar büyüktü ki. Ama hepsini düşündüğümde sen benden çoktan vazgeçmişsin bunu anladım. Zor oldu ama kabullendim. Günlerimi ve gecelerimi aldı bunu kabullenmek. Sonra bir gün uyandım, içimdeki o korkunç his geçti. Artık hiçbir şey eskisi kadar üzmedi. Artık ben de senden vazgeçtim.

[no-nobodywants]

konuşmayı bırakabilirsem, yazabilirim. hayattan soyutlanabildiğim zamanlardan geriye sadece sessizce etrafı izlemek kaldı. umarsızca bir köşede oturup fark edilmemenin acısını ve zevkini aynı anda yaşıyordum. hem biri gelsin sarılsın, hem de kimse beni görmesin istiyordum. bir şarkıyla yürüyerek şehirler değiştirebiliyordum. gerçekten kimsenin bilmediğine emin olduğum köşelerde sigara içerdim. öyle yollarım, öyle köşelerim vardı. sivriydim, törpülendim. zamanla mı oldu yoksa yavaş yavaş mı oldu bu, hatırlamıyorum fakat keskin bir fark ediş oldu. fark ettiğimde artık yapabileceğim hiçbir şey yoktu, varsaydı da benim bunu değiştirecek gücüm kalmamıştı. en azından o zamanlar öyle düşünüyordum artık düşünmekte zorlanıyorum. ufkumu açacak şeylerden yoksun, ne kadar itiraf ederken zorlansam da uyuşmaya müsait bir yaşam seçen bendim. bu yüzden birilerine kızma hakkım elimden alınmış gibi hissediyorum. hislerime inanırım, ophelia’da böyle delirmişti. hayır devamı benim sandığım gibi bile değil. yapabileceğime inanmıyorum, yapıyorum ve yaptım. bu cümleyi yazdıktan sonra kalktım ve halletmem gereken diğer işleri de hallettim. ama bu inançtan değil muhtemelen dikkat dağınıklığından. olsun, pozitife etmekten zarar gelmez. yaşamın ne olduğunun bilincinde olduğum için aklımın dokunulmamış yerlerini dökmeye çalışıyorum, bu kez toplamayalım diye. 

[no-nobodywants]

her şey bir zamanlardaki hâliyle sonsuza dek hafızaya kazınır.

[no-nobodywants]

çok yakındayım. o kediyi sevdiğim ve hayatımın değiştiği yerde. tek başıma çıksam yol alamam dediğim o yerdeyim. ilk kez kendimden daha fazlayım. uzunca anlatmak istiyorum fakat duygularlarım ve davranışlarıma yetişemiyorum. bu cümleyi bile yazarken o kadar çok şey geçti ki zihnimden. anlatamıyorum. konuşabiliyorum. kendi kendime. sevdiklerime. uykumda sayıkladıklarıma. ama artık evde gizlediğim günlük dışında dürüst olamıyorum. çok yakındayım. günlüklerden uzak. kediyi sevmeden hayatımın değiştiği yere.

[no-nobodywants]

Eve dönüyorum.

ev neredeydi, ev nasıldı, ev var mıydı sorularının ardından, yine trende, yine yanlış seçilmiş bir cam kenarında. üç sene önce dinlediğim bir şarkının hâlâ tam ortasında, mümkün değil. bu kez zihnimden konuşmak, basamakları ikişer ikişer inmek, sigarayı yarısında bırakmak zor geldi. gerisin geriye bakarken, sayfaları tersten okumak, ne önemi var, bu da benim şansım. kafamı her kaldırdığımda bir anının tebessümünü hatırlıyorum. hayır mutsuz değilim, evet huzurluyum. şikayet edilecek bir şey kalmadıysa hâlâ kafamızı kaldırmadan yürümeyi anlamlandırmalı mıyız? yoksa yol sadece yol mudur? yol sadece yoldur. zihninde çalan müziği hiçbir ses bastıramaz. tam ortasındayım. her şey değişse de insanın gözleri hiç değişmiyormuş ne kadar doğru, hiç kaybolmadım. ne kadar çok sevdiğimi ve sevildiğimi, bunun bir lütuf olmadığı bir evrende yaşadım. bozkırdan sonra, deniz hiç fena olmadı. boğulmadım, nefes alıyorum.

Anlıyorum ve devam etmek istiyorum.

[no-nobodywants]

[no-nobodywants]

İlişkinin bana hissettirdiği en yoğun his “yük olmak”. Uzunca zamandır bu ilişki sadece benim istediğim, benim hayatına zorla müdahale ettiğim, boğazını sıkarcasına hissetmesine engel olamadığım bir şeymiş ve ben yük oluyormuşum gibi hissediyorum. Bu benim yüzümden mi bilmiyorum. Bir ilişki yaşarken karşılıklı olması gereken al/ver dengesinde, almaya ihtiyacım olan her şey karşı taraftan zorla alınıyormuş, bunlar talep edilmek zorundaymış ve karşı tarafı yoruyormuş gibi yaşıyorum. İlişki içerisinde sorumluluk gerektiren her şeyi tek başıma üstleniyorum. Dışarı çıkmak ya da alışverişe gitmeyi talep etmek karşı tarafta “şimdi bununla mı uğraşacağım” gibi bir tepkiyle karşılanıyor. Sürekli talepkar ve yorgun bir kişiliğe bürünmek, hem gerçekte olmak istediğim kişiye ket vuruyor, hem de bu zamanlara kadar olduğum kişiyi geriye çekip zedeliyor. Yaşamak istediğim bu değil.

Kurban rolünden çıkamıyorum. Çünkü büründüğüm rolün bile farkında değilim birçok zaman. Yaşadığım şeyin normal olmadığının farkına çok nadir anlarda varıyor, hem iş hem evdekilerin yorgunluğundan bunları düşünecek ve düzeltebilecek noktaya gelemiyorum. Ki bir çaba veya bir yardım da görmüyorum.

Uzun zamandır onunla, sadece onunla, geçirebileceğim bir yarım saatin, kaliteli bir vaktin hayalini kuruyorum. Sarılıp sohbet edebileceğimiz, apar topar kalkmak zorunda olmadan uyuyabileceğimiz bir sabahı gerçekten çok isterdim. Hala istiyor oluşum bana hiç komik gelmiyor. O kadar çaresiz bir yorgunluk hissediyorum ki. Kendi başıma ayakta kalabildiğim süre boyunca ne işte ne de evde tükendim deme şansım yok.

Yaklaşık bir yıldır onunla olan bu hayatımda hep yavaş akan bir zamanın, durup bir şeyleri düşünmenin ve yaşamanın nasıl olacağını hayal ediyorum. Bağıran, kızan, dışarıda bir hayatı pek de olmayan biriyle bir ilişki yürütüyorum. Yakınlık göstermiyor, sorumluluklarda destek olmuyor, yalnızca kadın erkek ilişkisinde ona dokunabiliyorum. Ayda bir iki bölüm dizi izlemek dışında başka hiçbir şey paylaşmıyor olmamız, tüm bunlar ayrılmak için yeterli sebepler değildi ben de bu yüzden ayrılmadım.

Aylar geçti. Ayrılmaya karar vermekte birsürü sebebim vardı. Çok kısa bir süre önce adı ilişki olan bu şeyin içinde mahrum kaldıklarımdan, bugün en güçlü sebebim hayatımın geri kalan zamanında “ben” olabilmek. Onun yanındaki “ben”i bir türlü sevemiyorum. Ben artık başta kendimi sevmek istiyorum. Birini sevmek kadar onunla varolabildiğin halini sevmek de önemliymiş. Kaç yılda öğrendiğim hiç sorun değil, öğreten hayata minnettarım.

[no-nobodywants]

Kaç kez affettiler birbirlerini?

Kaç kez unutmak istediler birbirlerini?

Kaç kez özür dilediler?

Kaç kez daha çok sevdiler?

[no-nobodywants]

[no-nobodywants]

[no-nobodywants]

[no-nobodywants]

🪺

[no-nobodywants]

O sabah mı çıkmıştın, bir gün önce mi

Bir bıçağın ağzında yürür gibiydin

Demirlerin soğukluğu soluk dudaklarında

Gözlerinde karanlığı dar hücrelerin

Seni görür görmez özgürlüğümden utandım

Söyle ne içersin, çay mı kahve mi

Çok değişmişsin birden tanıyamadım.

Saçların uzundu, omuzlarına akardı

Gönlümüz şenlenirdi sarışınlığından

Onlar mı kestiler, sen mi kısalttın

Gülerdin, içimize aylar doğardı

Görünmez dağların arkasından

Eski gülümsemeni beyhude aradım

O sabah mı çıkmıştın bir gün önce mi

Çok değişmişsin birden tanıyamadım.

Bir çay içer misin, yoksa kahve mi

Kibritim yok, demek cigaraya başladın

Ellerin de titriyor, bir şeyin mi var

Böyle bir kız değildin sen eskiden

Sana ne yaptılar, sana ne yaptılar?

Kirpiklerin ıslanıyor durup dururken

O sabah mı çıkmıştın, bir gün önce mi

Çok değişmişsin birden tanıyamadım.

[no-nobodywants]

14 Ağustos

Nasılsın?

Ait olmadığın yerlerle savaşın bitti mi?