nitthatharatorn-blog - Tumblr blog

nitthatharatorn-blog · 7 years

Photo

บทที่๒ นางสาวสยาม | วันเสาร์ที่๑๒ เดือน๑๑

นิษฐาให้ช่างแต่งหน้าและช่างทำผมช่วยแต่งตัวให้เธอในชุดราตรี พร้อมกับเกล้ามวยผมขึ้น

ปานวาดเจ้าของห้องเสื้อที่ชวนให้นิษฐาเข้าประกวดก็เดินเข้ามา

“หนูนิดจ้ะ รอบต่อไปเป็นรอบตัดสินแล้ว ยิ้มหวานเข้าไว้นะจ๊ะ” ปาดวาดเอ่ยก่อนจะจับใบหน้าของนิษฐาให้หันซ้ายทีขวาที

นิษฐาไม่คิดเลยว่าตนเองจะได้มาถึงจุดนี้ ความใฝ่ฝันที่มีมาตลอดกำลังจะเป็นจริง ใครจักเชื่อว่าเด็กสาวจอมแก่นของบ้านธราธรจะมาประกวดนางสาวสยามกับเขาด้วย แต่มันก็คงเป็นเพราะปานวาดได้พบกับนิษฐาในห้องเสื้อของเธอเองกระมัง ปานวาดรู้สึกได้ว่าเด็กสาวมีความพิเศษในตนเอง จึงได้ชักชวนให้มาประกวด ------------------------------------------

สิร์ธีร์: ด้านหน้าเวทีบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความคึกคักเพราะคนส่วนใหญ่นั้นล้วนแต่อยากมาดูนางสาวสยามสิรธีร์ที่เดินเข้ามาในงานด้วยเครื่องแต่งกายทหารเต็มยศได้แต่ถอนหายใจกับบรรยากาศ. เพราะตนนั้นไม่ชื่นชอบความวุ่นวาย. ก็ได้แต่คิดว่าไม่น่ามาเลยสักนิดพร้อมถอนหายใจ

"พี่ใหญ่".

------------------------------------------

ปรัญชัย: มอร์ซิเดสสีครีมขับมาจอดหน้าตึกที่ถูกห้อยประดับไฟ บ่งบอกถึงงานได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว ประตูคนจขับถูกเปิด ปรัญชัยกับสูทสีแดงที่สั่งตัดใหม่มือขวาถือช่อดอกลิลลี่สีขาวช่อใหญ่ถูกจัดอย่างปราณีต เขาเดินอ้อมไปอีกฝั่งของรถ พร้อมกับเปิดประตูรถอีกฝั่งให้กับสุภาพสตรีที่มากับเขา.. '#น้องสาวคนหนึ่งในบ้าน' พร้อมกับส่งรอยยิ้มให้กับเธอ

. ภายในงานเริ่มมีผู้คนมากมายเขายังคงมองหาใครบางคนในงาน ที่นั่งอยู่หน้าสุด เพียงแค่เห็นท้ายทอย เขาก็รู้ว่าใคร "พี่ใหญ่"ปรัญชัยเดินตรงเข้าไปพร้อมด้วยช่อดอกลิลลี่ที่ยื่นให้ "รีบรับไปสิครับ เดี๋ยวคนอื่นเขาก็คิดว่าผมเอามามอบให้พี่ใหญ่"เขายิ้มก่อกวนสิรธีร์ผู้เป็นพี่ ที่วานให้เขาซื้อช่อดอกไม้ให้ "จะรีบอะไรขนาดนั้น...จนลืมไปรับช่อดอกไม้ที่สั่งไว้ที่ร้าน ดีนะที่แม่ช้อยเตือนผม...ไม่งั้นคุณนิดโกรธพี่ใหญ่ตายเลย"ปรัญชัยหัวเราะร่วนรอพี่ใหญ่รับช่อดอกไม้จากมือ

สิรธีร์: "ขอบคุณ". สิรธีร์รับดอกไม้พลางมองดอกไม้แล้วยิ้มนิดนึง และหันไปสนใจเวทีต่อโดยไม่ได้ฟังคำหยอกล้อของปรัญชัย.

ปรัญชัย: ปรัญชัยนั่งลงที่ก้าวอี้ข้างสิรธีร์ มองผู้เป็นพี่ชายเพียงคราวหนึ่งก่อนมองไปบนเวทีที่ถูกประดับไฟและที่ว่างเปล่า

"มาที่งานก่อนใครเชียว..ดูสิ หม่อมพ่อยังมาไม่ทันจะถึงงาน น่าดีใจแทนคุณนิดจังเลยครับ"เขาหันมายิ้มหยอกล้อให้ผู้เป็นพี่ชาย

สิรธีร์: "ที่หม่อมพ่อยังไม่ถึงงานเพราะมัวแต่เกี้ยวสาวอยู่มิใช่หรือ" สิรธีร์พูดพลางนึกถึงพฤติกรรมของผู้เป็นพ่อแล้วก็ได้แต่เอือมระอาความมากรักของผู้เป็นพ่อ.

------------------------------------------

วีดา: วันนี้น้องสาวคนเล็กของบ้านธราธรถูกจับล้างน้ำแต่งเนื้อแต่งตัวเสียใหม่ให้ดูดีพอไปวัดไปวากับเขาได้ เพื่อมาเป็นกำลังใจให้กับงานสำคัญของคนในครอบครัว

ร่างบางในชุดเดรสสีครีมดูสุภาพเรียบร้อยส่งยิ้มให้กับปรัญชัยผู้เป็นพี่ชายก่อนจะก้าวเท้าลงมาจากรถแล้วเดินตามเขาเข้าไปในงาน ระหว่างทางก็หันซ้ายทีขวาทีมองบรรยากาศโดยรอบด้วยความตื่นเต้นตามประสาเด็กๆ หันมาอีกคราชายหนุ่มที่มาด้วยกันก็เดินนำหน้าเธอไปไกลเสียแล้ว วีดาบ่นฮึดฮัดเล็กน้อยก่อนจะรีบวิ่งตามไปทันทีพลางร้องตะโกนออกมาว่า "พี่ชายรอน้องด้วย!!" แต่เมื่อวิ่งจนตามมาถึงที่นั่งด้านหน้าแล้วก็หยุดชะงักแทบไม่ทันเมื่อเห็นใครอีกคนหนึ่งนั่งอยู่ด้วย เธอรีบยกมือขึ้นไหว้สวัสดีพร้อมกับส่งยิ้มแห้งๆให้พี่ใหญ่เป็นเชิงขอโทษแล้วจึงนั่งลง

ปรัญชัย: หลังจากที่ปรัญชัยพูดหยอกล้อสิรธีร์ไม่ทันไร วีดาน้องสาวที่มาพร้อมกับเขาก็วิ่งเข้ามา เธอรีบยกมือไหว้สวัสดีสิรธีร์ พร้อมส่งยิ้มแห้งๆให้เชิงขอโทษ "หายไปไหนมาน่ะเรา"ปรัญชัยเอ่ยถาม

วีดา: วีดาถลึงตาใส่ผู้เป็นพี่ชายเล็กน้อยก่อนจะว่าตอบ "พี่ชายนั่นแหละมิเห็นจะต้องรีบเดิน หากน้องผลัดหลงขึ้นมาจะฟ้องคุณสุให้ตีให้ตาย"

ปรัญชัย: "ไม่ต้องขู่พี่หรอกค่ะ น้องวีขาสั้น เดินไม่ทันพี่เอง"ปรัญชัยหันไปทางวีดาพร้อมกับส่งยิ้มให้น้องสาว เขามักจะพูดหยอกล้อกับเธอเป็นประจำ เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เขารักน้องสาวและหวงแหนเธอ ปรัญชัยมองไปรอบงานชะเง้อหาใครบางคน

สิรธีร์: "ตอนนี้ที่มาในงานมีชายกับน้องวีแค่นี้หรือ" สิรธีร์หันไปถาม

วีดา: "เอ..คิดว่าจะใช่นะคะพี่ใหญ่" ว่าพลางชะโงกศีรษะมองซ้ายมองขวา "ยังไม่เห็นคนอื่นๆเลย"

สิรธีร์: "ไม่รู้จักรักษาเวลากันจริงเชียว. สงสัยกลับไปบ้านคราวนี้เห็นทีต้องอบรมกันเรื่องเวลากันบ้าง" สิรธีร์พูดพลางถอนหายใจ.

------------------------------------------

สิรินทร์: สิรินทร์ใช้เส้นสายที่มีติดต่อคุณปานวาดเพื่อขอเข้าไปพบนิษฐาหลังเวทีก่อนที่การประกวดจะเริ่มขึ้น หล่อนรู้ดีว่าแม่น้องสาวตัวดีจะต้องตื่นเต้นไม่เป็นอันทำอะไร สิรินทร์ไม่ลืมที่จะทำลูกชุบที่มีลักษณะเหมือนรูปเชอร์รี่ยุโรปติดมือมาด้วย หล่อนมักจะปลอบนิษฐาด้วยการเอาขนมชนิดนี้เป็นประจำมาตั้งแต่สมัยเด็ก สิรินทร์เดินเข้าไปที่บริเวณเตรียมตัวของผู้เข้าประกวด แลเห็นนิษฐากำลังยืนพูดคุยกับคุณปานวาดด้วยท่าทางประหม่า รออยู่สักครู่จึงส่งเสียงเรียก "คุณนิด"

นิษฐา: “คุณเล็ก!” ทันทีที่เห็นพี่สาวของตนยืนอยู่หน้าประตู นิษฐารีบเข้าไปกอดด้วยความคิดถึง

สิรินทร์: "เป็นยังไงหือแม่ตัวดี เดี๋ยวก็เลอะเทอะกันพอดี คุณวาดแกแต่งลูกลิงออกมางามเสียจริง" สิรินทร์กอดตอบแล้วยิ้มมองนิษฐาด้วยสายตาภูมิใจ ก่อนที่หล่อนชูถุงในมือให้น้องสาวดู "คุณเล็กมีอะไรมาฝากคุณนิดด้วยนะ"

นิษฐา: “ลูกชุบ!” นิษฐาคว้าถุงขนมมาก่อนจะหยิบขึ้นมากินชิ้นนึง “อร่อยมากเลยค่ะ! นี่นิดกำลังหิวอยู่พอดี” เธอเอ่ยพลางลูบท้องตัวเองเบาๆ

สิรินทร์: "พุงยื่นมาคุณเล็กไม่รับผิดชอบนะคะ" หัวเราะเอ็นดู

นิษฐา: “กินนิดเดียวเองงง... แล้วนี่บรรยกาศข้างนอกเป็นอย่างไรบ้างคะ?” นิษฐาเอ่ย

สิรินทร์: "คึกคักเชียวค่ะ ตื่นเต้นใช่ไหมเรา มือเย็นเชียว" กุมมืออีกฝ่าย

------------------------------------------

อรอินท์: อรอินทุ์เดินเข้ามาในงานประกวดของนางสาวศรีสยามด้วยความตื่นตาตื่นใจกับความยิ่งใหญ่ของงาน งานวัดที่บ้านสวนของเธอดูดาษดื่นไปถนัดตาเทียบไม่ได้กับงานประกวดแห่งนี้เลยสักนิด อรอินทุ์มาที่นี่เพื่อมาให้กำลังใจนิษฐาหรือคุณนิด ซึ่งเป็นเพื่อนหญิงคนแรกตั้งแต่เข้ามาอยู่ในธราธรทั้งยังคุยกันถูกคอไม่น้อย อรอินทุ์จึงรู้สึกถูกชะตากับนิษฐา

อรอินทุ์ไล่กวดสายตาตั้งแต่สายไฟหลากสีสันระยิบระยับที่ห้อยโยงกันไปมา ดูเหมือนโคมไฟระย้าแต่กระจายไปทั่วงาน รวมไปถึงร้านค้าต่างๆที่มีของทานเล่นมากมาย ก่อนที่สายตาของเธอจะจดจ้องไปที่ร้านไอติมหลอดร้านนึงซึ่งมีคนมาต่อแถวยาว อย่างไม่รอช้าอรอินทุ์รีบเดินตรงไปยังร้านไอติมหลอดนั้นทันที...

"ฮ๊า.. ได้กินเสียที" อรอินทุ์ยื่นมือไปรับไอติมแท่งหนึ่งพร้อมกับจ่ายเงินให้คนขาย เหงื่อเม็ดน้อยๆผุดขึ้นมาบนหน้าผากเพราะยืนต่อแถว แต่นั้นไม่ได้ทำให้หล่อนสนใจแม้แต่น้อย ตอนนี้หล่อนสนใจเพียงไอติมหลอดนี้เท่านั้น

"รสชาติของไอติมพระนครจะเป็นอย่างไรน๋อ~" อรอินทุ์พูดพลางลงมือจัดการไอติมหลอดที่อยู่ในมือของหล่อนจนหมดก่อนจะโยนไม้ลงถังขยะ แล้วหันซ้ายหันขวามองหาใครคนหนึ่งที่หล่อนนัดไว้ หล่อนไม่คิดจะไปนั่งหน้างานอยู่แล้ว เพราะมีเรื่องสนุกๆรออยู่~ ใยจักต้องไปนั่งด้วยเล่า

"ทำไมพวกไอ้จ้อยยังไม่มาอีกเนี่ย..เสียการเสียงานหมด" อรอินทุ์บ่นพึมพัมพลางชะเง้อหากลุ่มไอ้จ้อยท่ามกลางฝูงชน

"เฮ้ย..พี่อินท์อยู่นั้นไง! พวกเรามานี่ๆ พี่อินท์" เสียงเรียกของเด็กมัดจุกกลุ่มหนึ่งดังขึ้น ทำให้อรอินทุ์หันควับไปมองกลุ่มไอ้จ้อยที่กำลังโบกไม้โบกมือมาทางหล่อน กลุ่มไอ้จ้อยคือกลุ่มเด็กมัดจุกในตลาดที่หล่อนเอาผักไปฝากขาย ด้วยความที่อรอินทุ์ชอบลุยๆ ไปไหนไปกัน ทำให้สนิทกัน และกลายมาเป็นสมาชิกที่อายุมากที่สุดของเด็กกลุ่มนี้อย่างงงๆ

"กว่าจะมาได้นะไอ้จ้อย ว่าแต่ธุระที่ให้ไปทำเรียบร้อยดีใช่ไหม?" อรอินทุ์ถามขึ้นเมื่อกลุ่มไอ้จ้อยเดินมาถึง

"โอ้ยยย เรียบร้อยแล้ว เหลือแค่รอประกาศก็จุดได้เลยพี่ พวกนั้นมันเตรียมพร้อมรอแล้ว มาๆ ไหนค่าหนมผม" ไอ้จ้อย หัวหน้าของกลุ่มเด็กมัดจุกพูดขึ้นมาก่อนจะแบมือขอค่าทำธุระ

"อ่ะ เอาไปซื้อหนมนะพวกเอ็ง อย่าเอาไปซื้อของไร้ประโยชน์ พี่ไปก่อนล่ะ ขอบใจมากไอ้จ้อย พวกเอ็งด้วยนะ" อรอินทุ์หยิบค่าทำธุระวางบนมือไอ้จ้อยก่อนจะขอบคุณพวกเด็กๆแล้วเดินออกมา จุดหมายก็คือหลังเวทีนะเอง

"คุณนิดจะเป็นอย่างไรบ้างน๋อ.." อรอินทุ์แอบเข้ามายังหลังเวทีโดยทำทีเป็นคนของผู้ประกวดคนหนึ่ง ก่อนแยกตัวมาเพื่อหานิษฐา

"อ๊ะ อยู่นั้นไง อยู่กับคุณเล็กนี่เอง" อรอินทุ์พูดขึ้นเมื่อเห็นนิษฐากำลังกินขนมอยู่ โดยข้างๆมีสิรินทร์อยู่ด้วย อรอินทุ์มองยิ้มๆอยู่สักพักก็เดินออกไปเพื่อไปเตรียมตัวจุด...

------------------------------------------

นิษฐา: นิษฐาสูดลมหายใจอย่างตื่นเต้นอยู่ด้านหลังเวที วันนี้เธอมาในชุดสีขาวที่มีระบายเป็นชั้น และสิ่งที่เป็นจุดเด่น คงเป็นเข็มขัดสีครีมที่รัดรูปร่างสวยให้เห็นสัดส่วนมากขึ้น พร้อมกับสายสะพาย ‘ห้องเสื้อปานวาด’

“หมายเลข6 นางสาวนิษฐา ธราธร” ทันทีที่พิธีกรประกาศ นิษฐาค่อยๆก้าวเท้าคุณมาบนเวที ก่อนจะย่อตัวลงเล็กน้อย พร้อมกับยกมือทั้งสองขึ้นไหว้อย่างสวยงาม ตามแบบกุลสตรีชาววังที่หล่อนเคยได้ร่ำเรียนมา “คิดว่าหากได้เป็นนางสาวสยาม จะสามารถทำประโยชน์ต่อได้เพื่อตอบแทนสังคม เชิญคุณนิษฐาเลยครับ” พิธีกรหนุ่มผายมือมาทางไมค์ นิษฐากวาดสายตาไปทั่วหน้าเวทีอย่างประหม่า “ในฐานะนางสาวสยาม นิดอยากช่วยสังคมด้วยการสอนหนังสือเด็กๆในชนบทค่ะ การศึกษาเป็นปัจจัยสำคัญในการพัฒนาของชาติ แต่เด็กบางกลุ่มขาดการได้รับการศึกษาอยู่มาก นิดเห็นว่าเด็กเป็นกำลังสำคัญในการสร้างความเจริญก้าวหน้าให้สังคมต่อไป เราจึงจำเป็นต้องสนใจเด็กกลุ่มนี้ เพื่อให้เขาได้มีความรู้และอาชีพติดตัวมาช่วยกันพัฒนาชาติต่อไป” นิษฐาได้แต่ยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะมีเสียงปรบมือดังขึ้นมา ก่อนที่ร่างเล็กจะเดินกลับเข้าไปยังด้านหลังเวที เพื่อรอการประกาศผลรอบสุดท้าย

------------------------------------------------------------------------------------------- และแล้วการประกาศผลรอบสุดท้ายก็มาถึง… “ต่อไปเราจะประกาศผลกันแล้วนะครับ ขอเชิญผู้เข้าประกวดทั้ง5คนขึ้นมาบนเวทีเลยครับ” สาวงามทั้ง5คนรวมถึงนิษฐาด้วยขึ้นไปด้านบนเวที “และนางสาวสยามประจำปีนี้ได้แก่.....” “คุณนิด! คุณนิด! ~ ” มีเสียงเอ่ยชื่อนิษฐาดังมาจากด้านล่าง ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน พี่น้องบ้านธราธรนั่นเอง “หมายเลข6 นางสาวนิษฐา ธราธร ” ทันทีที่ประกาศชื่อออกมา เสียงพลุก็ดังขึ้น อย่างสวยงาม “ขอเชิญท่านหญิงนุชนาฏมอบมงกุฎพร้อมสายสะพายและถ้วยรางวัลให้กับนางสาวสยาม ประจำปีนี้เลยครับ” “ยินดีด้วยนะจ้ะ” คุณหญิงกล่าวพร้อมกับค่อยๆสวมสายสะพายในฐานะ ‘นางสาวสยาม’ พร้อมด้วยมงกุฎให้กับเธอ “ขอให้นางสาวสยามได้เดินอวดโฉมให้กับท่านผู้ชมได้ชมอีกครั้งครับ” นิษฐาค่อยๆก้าวขาเรียวเป็นจังหวะอย่างเป็นธรรมชาติ เมื่อถึงด้านหน้าเวที ใบหน้าสวยเชิดขึ้นเล็กน้อย มันเป็นอีกวันที่นิษฐารู้สึกภูมิใจในตนเอง ใครจะเชื่อว่าเด็กน้อยในวันนั้นจะได้มาเป็นนางสาวสยาม

------------------------------------------

อรอินท์: “หมายเลข6 นางสาวนิษฐา ธราธร ” เสียงประกาศก้องจากเวทีการประกวดดังขึ้น ทำให้อรอินทุ์ที่ถือไฟแช็กรอไว้แล้วจุดเส้นด้ายขาวที่เชื่อมกับตัวพลุอย่างไม่รอช้า

((ฟิ้วววว บุ้ม!!!)) เสียงพลุดังสนั่นขึ้นพร้อมกับเสียงปรบมือให้นางสาวศรีสยามประจำปีนี้ อรอินทุ์ปรบมือยินดีให้นิษฐาที่เห็นอยู่ลางๆซึ่งกำลังเดินอวดโฉมให้แก่ผู้ชมในงาน "วู้! ยินดีด้วยนะคะ" อรอินทุ์ตะโกนร้องแข่งกับเสียงพลุและเสียงปรบมือ

------------------------------------------

วีดา: เมื่อสิ้นเสียงประกาศผลการแข่งขัน วีดาที่นั่งอยู่ด้านหน้าของเวทีก็ยกมือขึ้นปิดปากร้องกรี๊ดเบาๆด้วยความยินดีก่อนจะตั้งสติได้จึงรีบลุกขึ้นเพื่อปรบมือแสดงความยินดีให้กับนางสาวสยามจากบ้านธราธร "ทำได้แล้วนะคะคุณนิด!!"

------------------------------------------

มาลาริณทร์: ในขณะที่มาลาริณทร์เดินชมงานวัดอยู่เสียงประกาศผลการแข่งขันก็ดังขึ้น "หมายเลข6 นางสาวนิษฐา ธราธร” มาลาริณทร์จึงรีบเดินไปที่เวทีการแข่งขันทันที และเมื่อเดินไปถึงก็เห็นคุณนิดของเธอกำลังได้รับสายสะพายอยู่จึงปรบมือแสดงความยินดีกับนิษฐาทันที ------------------------------------------

สิรธีร์: “หมายเลข6 นางสาวนิษฐา ธราธร” เมื่อสิ้นเสียงประกาศดังขึ้นสิรธีร์ลุกขึ้นยืนพลางมองตามและ เมื่อเห็นนิษฐาหรือนางสาวสยามเดินมาถึงหน้าเวที สิรธีร์รีบเดินเข้าไปหาพร้อมยื่นช่อดอกไม้ให้นางสาวสยามคนใหม่ “ยินดีด้วยนะครับน้องนิด” สิรธีร์ยิ้มออกมา

นิษฐา: นิษฐารับช่อดอกไม้จากสิร์ธีร์พี่ชายของเธอ ก่อนจะกระซิบขึ้นว่า “น้องเป็นนางสาวสยามแล้ว อย่าลืมเลี้ยงขนมนะคะ!”

สิรธีร์: สิรธีร์ยิ้มกริ่มพลางกระซิบตอบ"พี่ไปสัญญาว่าจะเลี้ยงตอนไหน "

นิษฐา: “สัญญานานแล้ว ทำเป็นจำไม่ได้”

------------------------------------------

เมฆา: ดูเหมือนปลัดหนุ่มจะมาช้าไปนิดสำหรับการร่วมแสดงความยินดี หลังจากเคลียร์ธุระปะปังของตนเรียบร้อยเมฆาก็รีบขึ้นรถมาทันที แต่ดูเหมือนกว่าจะมาถึงงาน การเดินโชว์ตัวก็เริ่มขึ้นเรียบร้อยแล้ว เสียงปรบมือ ประกาศ และการประกวดยังคงดำเนินต่อไปในตอนที่ร่างสูงแอบแง้มประตูเข้ามายืนอยู่ข้างหลังเงียบๆ ไม่เดินสุ่มสี่สุ่มห้าเข้าไปคั่นจังหวะความสุนทรีย์ระหว่างที่ทุกคนให้ความสนใจสตรีโฉมสะคราญตรงหน้า อา...เขาจะต้องหูชาแน่ๆถ้าเล็กรู้ว่าที่นั่งทำเลงามที่อุตส่าห์จองไว้ถูกปล่อยว่าง เสียงปรบมือเกรียวกราวขึ้นมา และถ้าเขายังไม่แก่เกินจนประสาทหูฟั่นเฟือง เสียงแสดงความดีใจที่คุ้นหูดูจะไม่พ้นน้องๆของเขาที่ได้ที่นั่งชิดติดขอบสนามพร้อมฉากการมอบดอกไม้ที่น่าประทับใจ เมฆาได้แต่ยิ้มบางๆอย่างเดาไม่ผิด นานๆทีคุณใหญ่จะแสดงท่าทีแบบนี้ให้เห็น เป็นเรื่องน่ายินดี ท่าทางช่อดอกไม้ของเขาจะรับหน้าที่พระรองแทนซะแล้ว พร้อมใช้โอกาสที่กาลและเวลาสมควรนี้ค่อยๆเดินเข้าไปร่วมวงด้วย "ยินดีด้วยครับคุณนิด สวัสดีคุณใหญ่" แขขนข้างที่ว่างแตะเบาๆที่บ่าลูกพี่ลูกน้องคนเดียวที่พอจะอายุรุ่นราวใกล้เคียงกันแทนการขออภัยที่มาแทรกจังหวะหวาน(?)

นิษฐา: “ขอบคุณค่ะพี่เมฆ” นิษฐากล่าวขอบคุณก่อนจะยิ้มอย่างดีใจ

สิรินทร์: สิรินทร์มองมาจากที่นั่งแล้วก็อดไม่ได้ที่จะเผยยิ้มขบขนกับท่าทางลับๆ ล่อๆ ของปลัดหนุ่ม หล่อนลุกจากที่เดินไปรวมกลุ่มกับคนอื่นๆ ในครอบครัว

เมฆา: "ไม่เป็นไรครับ เป็นเรื่องที่ควรฉลอง จริงไหม โตมาเป็นสาวสวยมีรางวัลรับประกันแบบนี้ หม่อมอาคงต้องไว้หนวดแล้วสิ" คลี่ยิ้มตอบอย่างใจดี นิดเองก็เป็นน้องสาวที่เมฆาเห็นมาแต่เด็ก ที่จริงเวลาไปไหนมาไหน ชายหนุ่มก็เลือกที่จะพูดอย่างภาคภูมิใจว่า สุภาพสตรีธราธรงามพร้อมทั้งรูป ทรัพย์ และกิริยา แทบนับตัวเองเป็นพี่ชายแท้ๆไปเสียแล้ว "พี่เอาดอกไม้มาแสดงความยินดี มีหลายๆช่อจะได้ไม่น้อยหน้าใครเขา นี่ครับ คุณสุภาพสตรี" ไม่พูดเปล่า ช่อดอกไม้สีสวยถูกส่งให้อย่างมีน้ำจิตน้��ใจ โดยไม่ลืมจะทำท่าค้อมตัวน้อยๆประกอบคำพูดที่ทำเอาเจ้าตัวหลุดหัวเราะกับตัวเองเบาๆ

สิรธีร์: "สวัสดีครับคุณเมฆ" สิรธีร์พูดพลางมองไปที่ลูกพี่น้องด้วยสายตาเอือมระอา

นิษฐา: “หอมชื่นใจมากค่ะพี่เมฆ” นิษฐาเอ่ย ก่อนจะรับช่อดอกไม้จากเมฆา จนทำให้ตอนนี้แขนทั้งสองข้างของเธอเต็มไปด้วยช่อดอกไม้แสดงความยินดีที่ได้มาจากพี่ชายทั้งสองของเธอ

------------------------------------------

สิรินทร์: "คุณนิดคนสวยของคุณเล็ก ฝันเป็นจริงแล้วนะคะ วันนี้ต้องฉลองเสียหน่อย" สิรินทร์ยิ้มกว้างก่อนจะดึงคนที่เป็นเสมือนดาวเด่นของห้องโถงแห่งนี้เข้ามากอด แล้วจึงหันไปขยิบตาให้สิรธีร์และเมฆา

นิษฐา: “ถ้าไม่มีคุณเล็ก นิดคงเป็นยัยจอมแสบ” นิษฐากอดอย่างออดอ้อน เธอคิดว่าถ้าไม่มีสิรินทร์ค่อยสอนความเป็นกุลสตรีให้ เธอคงไม่ได้มาถึงตรงนี้

สิรินทร์: "ยังไงก็เป็นยัยตัวแสบของคุณเล็กเสมอนั่นแหละค่ะ" หยิกจมูกแม่ตัวดีที่ออดอ้อนออเซาะเป็นเด็กๆ

------------------------------------------

ปรัญชัย: อากาศด้านนอกเย็นขึ้นเรื่อยๆ มองไปทางไหนก็เห็นแค่คงามมืด เงาจากแสงไฟตามทางเดินด้านนอกก็พอจะทำให้มองเห็นลางๆบ้าง ปรัญชัยยังคงเฝ้ามองหาเธอ น้องสาวบุญธรรมคนสนิท 'เธอคงไม่มาแล้วล่ะ..'มีเพียงความเงียบที่เป็นคำตอบบอกกัวเขาอย่างชัดเจน "และนางสาวสยามประจำปีนี้ได้แก่...หมายเลขหก นางสาวนิษฐา ธราธร"ทันทีที่ประกาศชื่อเขาก็รู้ทันที��่าอย่างไรนิษฐาก็ต้องได้ตำแหน่งไป เธอเพรียบพร้อมและสมกับตำแหน่งนี้ ปรัญชัยเดินกลับเข้าไปในงานเห็นคนในบ้านธราธรเข้าไปแสดงความยินดี วันนี้คนที่มาก็มีเพียง สิรธีร์ สิรินทร์ อรอินทุ์ มาลารินทร์ และเมฆาที่ไม่คิดว่าจะมางานนี้ได้ ทันทีที่เดินไปถึงปรัญชัยก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นรอยยิ้มที่ยินดีทันที ไม่ได้เปลี่ยนเพราะเพื่อรักษาน้ำใจน้องๆ แต่ยินดีกับสิ่งที่นิษฐาสมควรได้รับจริงๆ "ยินดีด้วยนะคะ พี่ไม่นึกเลยว่าเด็กหญิงตัวดำๆ ฟันหลอๆ หน้าตาขี้เหร่ที่พี่เคยเห็น จะกลายเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุด"เขากล่าวชมพร้อมแฝงคำหยอกล้อ

สิรินทร์: "สัพยอกน้องเสียจมโคลนเลยพ่อคนนี้นี่" สิรินทร์เอ็ดชายหนุ่มแบบไม่จริงจังนักแล้วหยิกเข้าที่บั้นเอวของปรัญชัยด้วยความมันเขี้ยว

ปรัญชัย: ปรัญชัยเอี้ยวตัวเพื่อหนีมือที่บิดบั้นท้ายแต่ดูเหมือนไม่ได้ช่วยให้รู้สึกเจ็บน้อยลงเลยทำให้แสดงออกทางสีหน้าอย่างชัดเจน "ไม่สวยแล้วยังชอบทำร้ายอีก...สู้คุณนิดก็ไม่ได้"ปรัญชัยมองสิรินทร์พร้อมด้วยรอยยิ้มก่อกวนเชิงหาเรื่อง เป็นธรรมดาที่ทั้งคู่จะปะทะคารมกันบ่อย แม้เขาจะเกิดก่อนสิรินทร์เพียงไม่กี่เดือน แต่ปรัญชัยกับมองว่าเขาเป็นเหมือนเพื่อนๆที่เล่นด้วยกันมา

สิรินทร์: "ไม่หล่อแบบพี่เมฆแล้วยังจะยียวนอีกแน่ะ" สิรินทร์แค่นเสียงเหอะ หล่อนกับปรัญชัยนั้นเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตั้งแต่เยาว์วัย อยู่ใกล้กันเมื่อใดเป็นต้องมีเรื่องวิวาทให้สมาชิกคนอื่นๆ ในบ้านได้แต่กุมขมับ

ปรัญชัย: ปรัญชัยเมินหน้าแสร้งทำเป็นไม่รับฟังสิ่งที่สิรินทร์พูด "ขี้เกียจเถียงกับเล็กแล้ว..กลับไปเลี้ยงฉลองที่บ้านธราธรกันดีกว่า ชายเตรียมอาหารรอไว้ที่บ้านแล้ว"ปรัญชัยกล่าว

(จบโรลธราธรตอน “นางสาวสยาม”)

#RoleTharatornTheseries

0 notes