nisaa-ttk - Tumblr blog

[nisaa-ttk]

Yazmayalı uzun zaman olmuş. İlk on üç yaşımda çocuk aklımla yazmıştım buraya. Ben son yazdığımda verdiğim sözlerin hiç birini tutamamışım. İnsan kalabalıkken yalnız kalabilirmiş. Bazı insanlar seviyomuş gibi yapabilirmiş. Bazı insanlar çok güzel seviyomuş gibi yapabilirmiş. İnsanlar bi bildikleri olmasa kimseyi yargılamazlarmış. Siz kimi savunuyorsanız sonunda o kişi sizi haksız çıkarırmış. İlk defa yarı yolda kalmadım,ilk defa terkedilmedim, ilk defa biten bi ilişkiyi sürdürmeye çalışmıyorum, ilk defa bi ilişkinin içinde yalnız değilim. Bazı şeylerin bu kadar normalleşmemesi gerekiyodu. İnsanlar kendi çıkarlarının bittikleri yerde gidermiş. Neden gittikleri için uzun uzun yazılar nedenler aramaya anlam yokmuş. Sadece menfaatleri biter ve giderlermiş. Kimse gerçekten sevmezmiş kimseyi. Odam ilk terkedildiğim sabah gibi kokuyor çünkü biliyorum o da gidicek. Artık belirsizliklerle savaşmıyorum. Biliyorum gidicek. Ben asla akıllanmam bunu da biliyorum. Kendimden yüzlerce kez özür diliyorum. Kendimi nasıl affederim bilmiyorum ama tüm kızgınlığım kendime aslında. Tekrar niye inandım güvendim bilmiyorum. Farklı bi senaryo yaşanmadı. Dün sabah geçmişten biri aradı, ağladı, pişmandı. Dün akşam şimdiden biri aradı, ağladı, ne bok olduğu belli değildi. Tek ortak noktaları gidişleriydi. İkisinin de elinde benden daha iyi bir seçenek kalmamıştı. Kimseye hakkım helal değil, kimseyi affetmiyorum. Umarım kırıldıkları yerden kırılıp, terk ettikleri gibi terkedilirler.

[nisaa-ttk]

Her şeyin üzerine bir perde çekme zamanı şimdi. Hayır unutmak istemiyorum. Uzaklarda bir yerlerde anı olarak kalsın istiyorum. Kırgın değilim bi önceki yaşıma, getirdiği acıya, götürdüğü umutlarıma. 1 yıl önce çok güzel bi yaş olmasını dilemiştim metro da oturup söz vermiştim kendime. Eğer kötüydü dersem bu kadar mutluluğa, aşka haksızlık etmiş olurum ama güzelde dersem bu kadar acıyı nereye sığdırırım? Bazı anlar var hatırım da; bir otobüs durağındayım dünyanın en mutlu kadını benim, en umut dolu... Öyle miyim? Bir kaç ay sonra yine aynı duraktayım hayır bu sefer acı içindeyim. Bi bankta bedenimi saran kollar arasında dünyanın en huzurlu kadınıyım. Bir kaç ay sonra aynı banktayım hayır huzurluyum değilim kollar yok bu sefer yan tarafımda ki boşluğa bakıp izmaritimi söndürüyorum. Kalbim aşkla çarparken bi salıncakta sallanıyorum, evet bir kaç gün sonra yere çakılıyorum. Bugün aynanın karşısına geçtim. Kızarmış, dolu dolu gözlerime baktım. Onu bu hale getiren her şeye kapılarımı kapattım. Buram buram büyüdük. Buram buram sevdik. Buram buram aşık olduk hatta çok çok daha fazla. Buram buram acı çektik, ihanete uğradık, hatalar yaptık. Unuttum demiycem unutmak istemiyorum, geçti demiycem izi muhakkak kalıcak. Fakat affettim. Ben bu yaşımı affettim. Bu yaşımda kalan kimseyi affetmedim ama bu yaşımı affettim. Hakkımı helal edersem kendime ayıp etmiş olurum ama kızgın gibi de görünmek istemiyorum. .Kalıcı hasarlar aldı, bir yıl öncesine metro da yeni yaşına hayallerini yazan gözleri ışıl ışıl kızdan bir şeyler götürüldü. Bi daha asla eskisi gibi olmayacak kadar, gerçi eskisi gibi olmak istemiyorum. Ruhumun acısının üstüne toprak atıyorum bu gece. Zihnimde bir yerlerde hep hatırlıyor olucam ama daha fazla sızısını göğüs kafesimde taşımıycam. Belki bu yıl çok daha fazla sızlar kalbim ama bunun eskiden kaynaklı olmasını istemiyorum. Hiç kimsenin kalıcı olmadığını kabullendim. İnsanlar hayatımıza girer iyi ya da kötü bize bir şeyler öğretir ve giderler. Başrol biziz ve onlar yalnızca biz belli bir noktaya ulaşana kadar belli bir amaç uğruna hizmet ederler. Kendin dışında kimsenin bi anlamı yok. Şimdi tek bir söz yeni yaşıma kendinden daha çok kimseyi sevmeyeceksin. Ve asla aşık olmayacaksın. Kimseye sırtını yaslamiycaksin. Ayakta dur güzelim hep ayakta kal. Ne zaman canın yanarsa en zor gecenin sabahında güldüğünü hatırla. Ne zaman canın yanarsa neleri atlattığını hatırla. Kendin her şeyi yapabileceğini unutma.

[nisaa-ttk]

Tam iki ay önce bugün benim sevgilim olmuştun. Bu kadar kısa süre içinde nasıl da bağlanmışım sana nasıl sevmişim seni... Senden sonra hiç bişey eskisi gibi olmadı. Ben çok özlüyorum. Ben göğüs kafesimde bir ağrıyla yaşıyorum. Ben o ağırlığın altında eziliyorum. Gelmezsin değil mi? Gel ama ben çok özledim. Ben senden sonra kimseyle denemedim. Ben sana anılarına ihanet etmedim. Sen niye yaptın? Sen beni sevmedin mi? Niye sevdiremedim kendimi sana? 2 ay öncesine alabilsem zamanı her şeyi değiştirirdim. Yoksun. Aslında hiç bir zaman olmadın. Sadece bi aralar var gibiydin en azından bedenen. Bir insanın bir insanı unutma süresi 18 aymış. Senin acın 18 ay sonra gidicek mi benden? Ben senden kalan acıyı bile seviyorum. Ben seni unutmayım. Acınla içim yansın ama sen acıyla da olsa orda kal. Orda kal olur mu? Benden gittin içimden gitme.

[nisaa-ttk]

Ben büyümüşüm. Çünkü yaptığım hataların bedelleri büyüdü demek ki hatalarım da büyümüş. İçimde ki çocuğu kurtarmaya çalıştıkça battığımı fark ettim. Yanınızdaki insanlara iyi bakın ilk hatam da arkamda babam yoktu benim. Destek değil, köstek olandı. Canımı yakmak için çabalayandı. Bu zamana kadar yanlış bir şey yapmama rağmen hep azarlayandı. Doğrularımı geri kafalılığı yüzünden bana bile yanlış kabul ettirendi. Evdeki bir şeye zarar gelince kaçacak delik aramamızı sağlayandı. Bizi koruyan değil ondan birbirimizi korumak zorunda bırakandı...

[nisaa-ttk]

Kaldıramıyorum artık. Bedenim bu kadar stresi kaldıramıyor artık.... Eski neşem, eski ben, eski günlerim hepsini o kadar özledim ki. Mesela göğüs kafesimin içindeki nefes almamı bile zorlaştıran ağırlıktan bıktım. Gerçekleşebilecek milyarlarca hikaye, milyonlarca senaryo varken bu hale gelmemizin nedenini aradım hep. Cidden çok farklı olabilirdi...

[nisaa-ttk]

Bitmek üzeriyim, vazgeçmek, tükenmek üzereyim. Belki de ben büyütüyorumdur gözümde... Gözümde büyüttüğüm herşey göğüs kafesimin içinde ağırlaşıyor sanki....

[nisaa-ttk]

Sana karşı kırgınım, kızgınım ama bir "Özledim" desen hiç bekletmeden gelirim yanına... Yaptığın, yaşattığın onlarca şeyi göz ardı edip koşarak sarılırım boynuna...

[nisaa-ttk]

Başımı yaslayabileceğim omuz olmanı diledim aylarca, sende sadece başımı yasladığım yastık ta kaybolan hıçkırıklarım olmayı tercih ettin....

[nisaa-ttk]

Canım yana yana kaldım ama küllerimi de alıp gidemedim ya bu da benim kendime ettiğim en büyük ayıp olsun...

[nisaa-ttk]

Gözlerinin içine bakıp "Beni kaybettin" bile diyemeyeceğim sana. Çünkü ikimizde çok iyi biliyoruz ki aylarca aramasan, sormadan bile atacağı ilk mesajda kazanacak olan hep sendin ve çok iyi biliyorsun ki ben hiçbir zaman seni sevmekten vazgeçemeyecek kadar bağlanmış bir aptalım....

[nisaa-ttk]

Ben değersiz hissettiğim halde kalmak için çok çabaladım. Eğer en ufak bir sevgi kırıntısı gösterseydin bana gerektiği yerde tüm dünyayı karşıma alırdım senin için...

[nisaa-ttk]

Sana olan sevgim kadar çoktu aramazdaki engeller... Yani hiç bitmeyecek bir sevgi ve hiç aşılamayacak engellerden ibarettik

[nisaa-ttk]

Başımı yastığa yasladığım her gece tek dileğim, sesinle uyanacağım bir sabahtı. Evren bunu da çok gördü bana...

[nisaa-ttk]

Onlarca insan, yüzlerce ses içinde sana ait olanları bulmaya çalışmak yoruyor ruhumu... Etrafımda onca insan oluşunu önemsemeyen ruhum senin yokluğunu kimsesizmiş gibi hissettiriyor bedenime. Sağlam bir bedenin içinde enkaza dönmüş kalbim ne kadar kırılsa da seni özlüyor...

[nisaa-ttk]

Çığlıklarımın yastığıma gömüldüğü gece senden vazgeçmeye çalıştığım ilk geceydi

[nisaa-ttk]

Farklıydın, mesela ben daha önce hiç kimse için gecelerce uykusuz kalmadım, ben daha önce hiç kimse için kendimden geçmedim, ben hiç kimse için aylarca gözyaşı dökmedim. Ne bileyim sen bu kadar farklı olunca herkes kadar kötü olduğuna inanmak istemedim işte...

[nisaa-ttk]

Hata bende inanmalı, güvenmemeliydim. Sadece bir kez olsun bir insanın beni gerçekten sevebileceğine inanmak istemiştim. Sevilmediğini bilmenin, sevildiğini sanıp hayal kırıklığına uğramaktan çok daha iyi olduğunu anlayamadım. Sorun yok. Daha önce de düştüm bu hiç kalkamadığım çukura, yolları çok iyi biliyorum