Don't wanna be here? Send us removal request.
Text
Okula gitmeyi özledim.
Sabahın erken saatinde anayolun yanında gördüğüm rengarenk gökyüzünü, okulun kapısından girince hissettiğim gerginliği, 3 kat merdiven çıktığım için nefes nefese kalmayı ama asla belli etmemeyi, durmadan ders çalışmayı, çıkışta herkesten sonra çıkıp eve giderken müzik dinlemeyi özledim.
Hâlâ insanları sevdiğim söylenemez ama olsun, onlar da olduğum kişi için şükretmemi sağlıyorlar.
5 notes
·
View notes
Text
Normalde ünlü olan şarkılar çok hoşuma gitmez ama iki gündür aklımdan çıkmıyor 🙂.
0 notes
Text
Artık dayanamadığını biliyorum, sabrının son noktasında olduğunu biliyorum, pişman olduğunu düşünüyorum. Üzülüyorum ama daha çok üzen ise elimden hiçbir şey gelmemesi. Ne yapabilirim ki? Gerçi bu zamana kadar ben ne yapabildim ki.
0 notes
Text
Sanırım bu dünyada en çok kardeşimden, sonra da annemin üzülmesinden nefret ediyorum.
0 notes
Text
Değişmiş sanırım insanlar ama hâlâ seviyorum. Yoksa değişmediler de benim onların gözündeki değerim mi azaldı? Eskisi gibi değil hiçbir şey. Hepsi çok meşgul. Kimsenin bana dikkat verecek zamanı yok. Kimim var ki zaten? Belki de yanlış kişiden istiyorumdur bunu.
0 notes
Text
Seviyorum insanları anlamaya çalışmayı, her durumda mantıkla hareket etmeyi, canım istemediğinde eğer zorunlu değilsem bir o şeyi yapmamayı, yardım etmeyi, öz güvenli olmayı, ne istersem giymeyi, umursamayı, ciddiye almayı, değer bilmeyi, öğrenmeyi, keşfetmeyi...
Seviyorum kendimi.
Sevmiyorum birinden kolayca nefret etmemi, birine kolayca sinirlenmeyi, dışarıdan siyah görünüp içimin gri kadar nötr olmasını, sabırsızlığımı, durmadan bir şeyleri kafama takmayı, potansiyelimin olduğunu bilip asla çalışmamayı, kendimi ifade edemememi, hassas olmayı, unutkanlığımı, ya çok ya az, ya hep ya hiç olmayı.
Ama bunların bir önemi yok. Kendimi, dış görünüşümü, iç görünüşümü, düşüncelerimi, olduğum ve olacağım kişi eğer sevilebilecek biri ise seviyorum ve seveceğim. Tam şu anda da kendimi seviyorum, önemsiyorum, düşünüyorum, bakıyorum. Çünkü biliyorum ki eğer ben bunu yapmazsam kimse bana yapmayacak. Bunu yapan kişinin ben olması gerektiğini biliyorum.
2 notes
·
View notes
Text
MERHABAAAA.
Kime seslendim şu an, bir fikrim yok. Kendi kendime neşelendim bir an. Nedensiz. Konuşmak istiyorum, hiç susmamak istiyorum ama bunu yapacak kimse yok şu an :]
2020 Ramazan ayı. 8. sınıftayım. Ders çalışmıyorum çünkü gereksiz görüyorum o zaman için (çalışmadığım için pişman değilim, olmak istediğim yere gittim her türlü).
Arkadaşım S* ile konuşuyorum (şu an arkadaş değiliz). Çok eğleniyorum falan. Fan hesabım var, kolaj gibi çeşitli postlar hazırlayıp paylaşıyorum.
Fan hesabım sayesinde bi' gruba girmiştim. Herkes birbirinin arkadaşı, tek yabancı benim. Herkes birbirini fazla iyi tanıyor ama ben "bu kim ya" dedikleri kişiyim. 'Neden bu gruba girdim ki?' diye düşündüm kendi kendime fakat o grup olmasaydı şu anda bir elin parmağını geçmeyen arkadaş sayım, sadece orta parmağı gösterirdi.
Bu da böyle bir süreçti, küçük bir hatırlatma.
0 notes
Text
Vücudumun arkası karıncalanıyor, bir anda bütün vücudum kalbim gibi hızlı atıyor, başım dönüyor sonra - bayılacağımı hissediyorum ama bir şekilde tekrar eski halime dönüyorum.
İyi miyim?
1 note
·
View note
Text
Merhaba, bu gece uzun zaman sonra ilk defa ağladığım gece.
İyi geceler.
0 notes
Text
Acaba böyle güzel sözleri cidden hak ediyor muyum? Gerçekten iyi ki var mıyım? Olmalı mıyım? Bilmiyorum. Bence kimsenin "iyi ki" si olamam.
Derdinizi anlattığınızda derman olamam, sizinle konuşmak istemediğimde kendimi konuşmaya zorlamam, elimdekilerin değerini bilmem, sizi ya çok severim ya da hiç sevmem, ya çok konuşurum ya da hiç konuşmam, sizi meşgul ederim... ve dahası.
Hâlâ birilerinin "iyi ki" si olmaya değer miyim?
0 notes
Text
Anlık olarak gözlerimi kırptığımda ses çıktığını fark ettim, wtf yani.
0 notes