nath-a-blog1

[nath-a-blog1]

#levenoverleven# #humanity#

Leven en overleven "waar ons systeem faalt"

Ik ben een jonge vrouw van 33 die al heel wat watertjes doorzwommen heeft!! Meestal helpt het me om dingen gewoon van me af te schrijven op papier om die dan vervolgens later in de prullebak terecht te laten komen. Maar ik voel de laatste tijd zoveel onmacht dat ik vond dat ik met mijn verhaal naar buiten moest komen, omdat ik weet dat ik niet de enige ben die zoveel onmacht ervaar als het gaat over ons gerechtsysteem of onze “hulp” instanties!!! Om een heel lang verhaal toch iets korter te proberen maken zal ik even proberen schetsten hoe mijn situatie eruit zag en hoe die er nu uitziet na een samenloop van (vele) omstandigheden. Laat me beginnen met toen ik 17 was. Je kent het wel die eerste liefde…je bent naief en je denkt dat je weet hoe de wereld in elkaar zit. Ik leerde een jongen kennen die niet alleen narcistisch was maar me zowel fysiek als psychisch mishandelde…Ik wist toen niet beter. Op mijn 19 de werd ik zwanger en op mijn 22 ste weer. Toen mijn tweede zoontje 6 weken oud was heeft de “vader” hem dooreengeschud met een hersenbloeding tot gevolg. Op dat eigenste moment was ikzelf niet thuis… op het moment van het “ongeluk” want zo noemde hij het zelf… Een “ongeluk”. ==> En hier komt mijn eerste gevoel van onmacht door het falen van ons gerechtsysteem : hij kreeg namelijk een jaar met uitstel voor het toebrengen van opzettelijke slagen en verwondingen met de dood tot gevolg maar niet met het oogmerk op te doden….ASTUBLIEF!!!! En wat het allemaal nog erger maakt is dat ik deze uitspraak moest vernemen via de pers, want door de rechtbank werd ik nooit op de hoogte gesteld. Ikzelf kon er als moeder voor kiezen om me burgerlijke partij te stellen, maar wat had ik eraan? Jaren van procederen voor een schadevergoeding???? Ik kreeg er mijn zoon niet mee terug…toch??!!! Om nog maar te zwijgen over de emotionele factoren die het met zich meebrengt!!! U kan zich wel voorstellen dat dit als moeder zware klappen met zich meebrengt…ik moest mijn baan opgeven als kokkin als gevolg van mijn depressie. Ik begon naar de fles te grijpen en voor ik het wist kreeg ik medicatie voorgeschreven van de dokter…zoals inslapers, antidepressiva en kalmeermiddelen. En toen ging het steeds van kwaad naar erger. Ik kwam enkel nog mijn bed uit om te gaan drinken, voor de rest bestond mijn leven uit verdriet. Rekeningen werden niet op tijd betaald…deurwaarders…uit huis gezet en noem maar op…ohja ik heb toen zwarte sneeuw gezien. Toen ben ik op een gegeven moment een “relatie” aangegaan met iemand die ik had leren kennen. Ik was eerst en vooral niet in staat om een relatie aan te gaan…maar voor mij was het cru gezegt gemakkelijk. Ik zag hem bijna nooit en hij financieerde mijn drankgebruik enz.. Op een gegeven moment zei hij dat hij mijn schulden zou betalen, op voorwaarde dat we een overeenkomst zouden tekenen dat ik het hem in schijven zou terug betalen…Natuurlijk vond ik dit goed… MAAR… Toen ik het papier voor mijn neus kreeg stonden er voorwaarden bij: vb “ik moest binnen het jaar met hem een kind maken”. “Ik moest ervoor zorgen dat ik direct terug ging gaan werken” en zo ging het maar door. Ik heb natuurlijk da papier getekent met de gedachte dat zoiets gewoon ziek is, maar dat hij die dingen nooit van me kon eisen. Voor mij was uiteindelijk het geld belangrijker. Affin ik zag er geen graten in en ik tekende de boel. Had ik geweten wat het allemaal teweeg zou brengen ik zou de tijd terug draaien…want zelfs de dag van vandaag draag ik hier nog steeds de gevolgen van. Op een dag toen ik na het getekende “contract” niks meer van me liet horen begon hij te dreigen en vervalste ik een document van een zogezegde advocaat en ik mailde die naar hem door. Met alle gevolgen van dien natuurlijk. Op een dag zwaaide een gerechtdeurwaarder met een papier dat ik moest voorkomen voor volgende feiten: “misbruik van vertrouwen” , “schriftvervalsing” , “fraude” . ==> en hier hebbe’ we weer het gevoel van onmacht…Ik stond voor de rechter (zonder advocaat, omdat ik vond dat eerlijkheid het beste was en omdat er wel rekening zou gehouden worden met de omstandigheden) Ik deed dus mijn verhaal en de rechter besliste dat ik drie jaar voorwaardelijk kreeg. Ik moest me aan de volgende voorwaarden houden : werk, vast adres, ik moest langsgaan bij een psycholoog, me iedere maand aanmelden bij een justitieassistente… Zie je waar ik naartoe wil??? Mijn ex kreeg een jaar met uitstel voor veel zwaardere feiten…terwijl het bij mij echt ging door samenloop van omstandigheden. Pas op ik keur zelf niet goed wat ik heb gedaan maar dit is er toch zwaar over…of vergis ik mij? Maar wacht dit verhaal heeft nog een staartje…ik heb mijn drie jaar probatie goed doorlopen behalve die psycholoog dat was voor mij niet altijd even simpel..want ik moet toegeven ik ben verschillende keren verhuisd en ik moest iedere keer bij iemand anders gaan…wat wil zeggen dat ik iedere keer mijn verhaal van het begin tot het einde moest doen die bij mij enkel negatieve gevoelens losmaakte dan dat het me beter maakte. De laatste maand van mijn probatie ben ik voor de bemiddelingscommissie moeten komen. Die zeiden me dat ik die laatste maand nog naar de psycholoog moest gaan en dit na mijn probatie moest verder zetten… Je kan het al raden…intake gesprek gedaan, maar ellenlange wachttijden. Dus gaf ik er de brui aan. Mijn drie jaar waren verstreken en ik heb gedaan wat ik moest doen…maar dat was buiten de rechter gerekend!!!!! Zij vond dat ik niet het nodige had gedaan om bij een psycholoog te gaan dus…. Vijf maanden electronisch toezicht. Ik vraag me af wat hier in godsnaam nog menselijk aan is. Om maar te zwijgen over het feit dat ik als alleenstaande mama 650 euro inkomen krijg omdat ik onder ET sta, en de “hulp” instanties me niet kunnen of willen helpen om me een volwaardig inkomen te garanderen. Want ET heeft ook zijn gevolgen. Werkgever die denkt dat zijn zaak failliet gaat gaan met een “criminele” persoon in dienst. Kinderen die niet naar school moeten want het is vakantie en dus die zijn ook gestraft. En zo kan ik maar doorgaan… Dit zijn de frustratie waar ik mee zit… Want als ik mijn huishuur niet kan betalen sta ik binnen de kortste keren op straat met mijn kinderen.. Hoe is dit fair??? Hoe is dit menselijk??? Velen zullen me begrijpen in dit verhaal, anderen zullen me veroordelen…maar mensen die ergens een hart hebben zullen inzien dat dit een samenleving is geworden waar mensen die het met minder moeten stellen niet meer mee tellen..ongeacht wat die omstandigheden zijn!! Ik weet dat er veel mensen hier in onze maatschappij niet worden gehoord…we krijgen geen stem!! Iedereen maakt fouten in zijn leven maar we zouden er niet zo erg op afgerekend mogen worden!!! Ik wil iedereen die mijn blog tot het laatste woord heeft gelezen willen bedanken, om toch naar mijn verhaal te luisteren. Dit is het enige wat we willen…gehoord worden…

[nath-a-blog1]

Everyone is fighting their own battle...this one's for all of you 💓

[nath-a-blog1]

Listen to me sing "leef nu met een lach" on #Smule: #SingKaraoke

[nath-a-blog1]

[nath-a-blog1]

Leven en overleven "waar ons systeem faalt"

Ik ben een jonge vrouw van 33 die al heel wat watertjes doorzwommen heeft!! Meestal helpt het me om dingen gewoon van me af te schrijven op papier om die dan vervolgens later in de prullebak terecht te laten komen. Maar ik voel de laatste tijd zoveel onmacht dat ik vond dat ik met mijn verhaal naar buiten moest komen, omdat ik weet dat ik niet de enige ben die zoveel onmacht ervaar als het gaat over ons gerechtsysteem of onze "hulp" instanties!!! Om een heel lang verhaal toch iets korter te proberen maken zal ik even proberen schetsten hoe mijn situatie eruit zag en hoe die er nu uitziet na een samenloop van (vele) omstandigheden. Laat me beginnen met toen ik 17 was. Je kent het wel die eerste liefde...je bent naief en je denkt dat je weet hoe de wereld in elkaar zit. Ik leerde een jongen kennen die niet alleen narcistisch was maar me zowel fysiek als psychisch mishandelde...Ik wist toen niet beter. Op mijn 19 de werd ik zwanger en op mijn 22 ste weer. Toen mijn tweede zoontje 6 weken oud was heeft de "vader" hem dooreengeschud met een hersenbloeding tot gevolg. Op dat eigenste moment was ikzelf niet thuis... op het moment van het "ongeluk" want zo noemde hij het zelf... Een "ongeluk". ==> En hier komt mijn eerste gevoel van onmacht door het falen van ons gerechtsysteem : hij kreeg namelijk een jaar met uitstel voor het toebrengen van opzettelijke slagen en verwondingen met de dood tot gevolg maar niet met het oogmerk op te doden....ASTUBLIEF!!!! En wat het allemaal nog erger maakt is dat ik deze uitspraak moest vernemen via de pers, want door de rechtbank werd ik nooit op de hoogte gesteld. Ikzelf kon er als moeder voor kiezen om me burgerlijke partij te stellen, maar wat had ik eraan? Jaren van procederen voor een schadevergoeding???? Ik kreeg er mijn zoon niet mee terug...toch??!!! Om nog maar te zwijgen over de emotionele factoren die het met zich meebrengt!!! U kan zich wel voorstellen dat dit als moeder zware klappen met zich meebrengt...ik moest mijn baan opgeven als kokkin als gevolg van mijn depressie. Ik begon naar de fles te grijpen en voor ik het wist kreeg ik medicatie voorgeschreven van de dokter...zoals inslapers, antidepressiva en kalmeermiddelen. En toen ging het steeds van kwaad naar erger. Ik kwam enkel nog mijn bed uit om te gaan drinken, voor de rest bestond mijn leven uit verdriet. Rekeningen werden niet op tijd betaald...deurwaarders...uit huis gezet en noem maar op...ohja ik heb toen zwarte sneeuw gezien. Toen ben ik op een gegeven moment een "relatie" aangegaan met iemand die ik had leren kennen. Ik was eerst en vooral niet in staat om een relatie aan te gaan...maar voor mij was het cru gezegt gemakkelijk. Ik zag hem bijna nooit en hij financieerde mijn drankgebruik enz.. Op een gegeven moment zei hij dat hij mijn schulden zou betalen, op voorwaarde dat we een overeenkomst zouden tekenen dat ik het hem in schijven zou terug betalen...Natuurlijk vond ik dit goed... MAAR... Toen ik het papier voor mijn neus kreeg stonden er voorwaarden bij: vb "ik moest binnen het jaar met hem een kind maken". "Ik moest ervoor zorgen dat ik direct terug ging gaan werken" en zo ging het maar door. Ik heb natuurlijk da papier getekent met de gedachte dat zoiets gewoon ziek is, maar dat hij die dingen nooit van me kon eisen. Voor mij was uiteindelijk het geld belangrijker. Affin ik zag er geen graten in en ik tekende de boel. Had ik geweten wat het allemaal teweeg zou brengen ik zou de tijd terug draaien...want zelfs de dag van vandaag draag ik hier nog steeds de gevolgen van. Op een dag toen ik na het getekende "contract" niks meer van me liet horen begon hij te dreigen en vervalste ik een document van een zogezegde advocaat en ik mailde die naar hem door. Met alle gevolgen van dien natuurlijk. Op een dag zwaaide een gerechtdeurwaarder met een papier dat ik moest voorkomen voor volgende feiten: "misbruik van vertrouwen" , "schriftvervalsing" , "fraude" . ==> en hier hebbe' we weer het gevoel van onmacht...Ik stond voor de rechter (zonder advocaat, omdat ik vond dat eerlijkheid het beste was en omdat er wel rekening zou gehouden worden met de omstandigheden) Ik deed dus mijn verhaal en de rechter besliste dat ik drie jaar voorwaardelijk kreeg. Ik moest me aan de volgende voorwaarden houden : werk, vast adres, ik moest langsgaan bij een psycholoog, me iedere maand aanmelden bij een justitieassistente... Zie je waar ik naartoe wil??? Mijn ex kreeg een jaar met uitstel voor veel zwaardere feiten...terwijl het bij mij echt ging door samenloop van omstandigheden. Pas op ik keur zelf niet goed wat ik heb gedaan maar dit is er toch zwaar over...of vergis ik mij? Maar wacht dit verhaal heeft nog een staartje...ik heb mijn drie jaar probatie goed doorlopen behalve die psycholoog dat was voor mij niet altijd even simpel..want ik moet toegeven ik ben verschillende keren verhuisd en ik moest iedere keer bij iemand anders gaan...wat wil zeggen dat ik iedere keer mijn verhaal van het begin tot het einde moest doen die bij mij enkel negatieve gevoelens losmaakte dan dat het me beter maakte. De laatste maand van mijn probatie ben ik voor de bemiddelingscommissie moeten komen. Die zeiden me dat ik die laatste maand nog naar de psycholoog moest gaan en dit na mijn probatie moest verder zetten... Je kan het al raden...intake gesprek gedaan, maar ellenlange wachttijden. Dus gaf ik er de brui aan. Mijn drie jaar waren verstreken en ik heb gedaan wat ik moest doen...maar dat was buiten de rechter gerekend!!!!! Zij vond dat ik niet het nodige had gedaan om bij een psycholoog te gaan dus.... Vijf maanden electronisch toezicht. Ik vraag me af wat hier in godsnaam nog menselijk aan is. Om maar te zwijgen over het feit dat ik als alleenstaande mama 650 euro inkomen krijg omdat ik onder ET sta, en de "hulp" instanties me niet kunnen of willen helpen om me een volwaardig inkomen te garanderen. Want ET heeft ook zijn gevolgen. Werkgever die denkt dat zijn zaak failliet gaat gaan met een "criminele" persoon in dienst. Kinderen die niet naar school moeten want het is vakantie en dus die zijn ook gestraft. En zo kan ik maar doorgaan... Dit zijn de frustratie waar ik mee zit... Want als ik mijn huishuur niet kan betalen sta ik binnen de kortste keren op straat met mijn kinderen.. Hoe is dit fair??? Hoe is dit menselijk??? Velen zullen me begrijpen in dit verhaal, anderen zullen me veroordelen...maar mensen die ergens een hart hebben zullen inzien dat dit een samenleving is geworden waar mensen die het met minder moeten stellen niet meer mee tellen..ongeacht wat die omstandigheden zijn!! Ik weet dat er veel mensen hier in onze maatschappij niet worden gehoord...we krijgen geen stem!! Iedereen maakt fouten in zijn leven maar we zouden er niet zo erg op afgerekend mogen worden!!! Ik wil iedereen die mijn blog tot het laatste woord heeft gelezen willen bedanken, om toch naar mijn verhaal te luisteren. Dit is het enige wat we willen...gehoord worden...