nanettecurator

[nanettecurator]

Ronny Delrue

Solotentoonstelling: Ronny Delrue - J’essaye de me reconstruire Drawing Centre Diepenheim 17 maart - 17 juni 2018 Curator: Nanette Kraaikamp

Ronny Delrue denkt zoals hij tekent en tekent zoals hij denkt. Hij doet als het ware een poging om zichzelf en zijn wereldbeeld te reconstrueren in een beeldende vorm op het papier. Talloze schetsen, notities, krabbels, schilderingen, obsessief uitgewerkte tekeningen en betekende of bewerkte foto’s vormen een onophoudelijke stroom van gedachten waarin Delrue reflectie biedt op zowel persoonlijke ervaringen als actuele maatschappelijke thema’s.

De tentoonstelling ‘J’essaye de me reconstruire’ laat naast enkele thematische tekeningenseries tientallen dagboeknotities zien en geeft zo een bijzondere blik in de geest van de kunstenaar. Het zijn tekeningen waarin bewustzijnstoestanden als herinneren en verbeelden en de spanning tussen ratio en gevoel, controle en verlies daarvan, een grote rol spelen. Juist door tijdens het tekenen kortstondige momenten van controleverlies bewust in te zetten, ontstaan verrassende nieuwe resultaten en vaak het beste werk. Het controleren van het ongecontroleerde in de tekening fascineert Delrue zodanig dat hij er een promotieonderzoek naar verrichtte wat leidde tot een doctoraat in de kunsten.

De solotentoonstelling ‘J’essaye de me reconstruire’ is tevens onderdeel van het langdurige onderzoeksproject ‘Drawing is Thinking, Thinking is Moving’ van LUCA School of Arts Faculteit Kunsten KU Leuven met als onderzoekspartners CIAP Hasselt, S.M.A.K. Gent en Drawing Centre Diepenheim.

[nanettecurator]

Nik Christensen - The Wake, The Watch, The Walk

Solotentoonstelling Nik Christensen - The Wake, The Watch, The Walk Drawing Centre Diepenheim 15 december 2017- 25 februari 2018 Curator: Nanette Kraaikamp

Drawing Centre Diepenheim presenteert met trots de solotentoonstelling The Wake, The Watch, The Walk van Nik Christensen. Het werk van Christensen toont enigmatische, zwart-witte werelden waarin de natuur en de menselijke aanwezigheid daarin, een terugkerend thema is. Op het grote formaat papier neemt deze natuur veelal sublieme vormen aan, als overweldigende, ondoordringbare jungle of de duistere dieptes van spelonken. Door zijn virtuoze techniek weet Christensen met sumi-inkt deze visueel complexe tekeningen te construeren, waar hij realiteit en fictie, abstractie en figuratie op een uitgebalanceerde en tegelijkertijd zinderende manier samenbrengt. Het ritme van de grove kwaststreken, de eindeloze variaties aan grijstinten en de meerduidige beeldtaal transformeren daarin tot haast caleidoscopische taferelen waarin het als toeschouwer buitengewoon dwalen is.

Speciaal voor de tentoonstelling The Wake, The Watch, The Walk maakte Christensen nieuwe tekeningen, die tezamen met ander recent werk  worden getoond. Monumentale monochrome werken vullen beide zalen en laten zo een overzicht van de huidige ontwikkelingen in Christensen’s artistieke praktijk zien.

[nanettecurator]

I who make mistakes on the eternal typewriter

Tentoonstelling I who make mistakes on the eternal typewriter Drawing Centre Diepenheim 17 september - 24 november 2017 Curator: Nanette Kraaikamp i.s.m. Marcel van Eeden Deelnemende kunstenaars: Marcel van Eeden –– Joris Bas Backer –– Cedric ter Bals –– Marc Bauer –– Karl Haendel –– Marc Nagtzaam –– Maartje Schalkx –– Asbjørn Skou

Drawing Centre Diepenheim presenteert ‘I who make mistakes on the eternal typewriter’ een solo- en groepstentoonstelling van Marcel van Eeden. Nieuw werk van de kunstenaar wordt gepresenteerd te midden van een door hem samengestelde tentoonstelling.

Tekeningen van internationaal vermaarde kunstenaars en jong talent hangen daarin zij aan zij. Uitgangspunt voor Van Eeden’s selectie is de verwantschap die hij voelt met bepaalde tekenaars, die net als hij een zekere narrativiteit in hun werk leggen. ‘I who make mistakes on the eternal typewriter’, een citaat uit een gedicht van beat poet Allen Ginsberg, geeft de ruimte aan uiteenlopende visuele verhalen.

Het resultaat is een eclectische verzameling werken en grote diversiteit aan stijlen: van handgeschreven overpeinzingen tot wandvullende beeldverhalen, van een enkele monumentale zwart-witte inkttekening tot een kleurrijk en uitgebreid stripverhaal.

[nanettecurator]

‘Je suis toi tu es moi’ - Aline Thomassen

Solotentoonstelling Aline Thomassen Drawing Centre Diepenheim 24 juni - 28 augustus 2017 Curator: Nanette Kraaikamp

Drawing Centre Diepenheim presenteert deze zomer een solotentoonstelling van Aline Thomassen (1964, Maastricht). Thomassen koestert al vele jaren een grote fascinatie voor de Marokkaanse cultuur en met name de subcultuur van Arabische vrouwen. In reusachtige aquarellen maakt zij haar onderwerp al tekenend invoelbaar. Krachtig aanwezige vrouwfiguren, veelal naakt en niets-verhullend, doemen op uit de kleurrijke verf waarin het lichamelijke en het emotionele letterlijk en figuurlijk in elkaar overvloeien. Door haar regelmatige verblijf in Marokko, gedurende ruim 20 jaar, komt zij zeer dicht op de huid van haar onderwerp en kan zij doordringen tot in de diepere psychologische lagen van de samenleving.

Een aantal nieuwe werken die Aline Thomassen speciaal voor Drawing Centre Diepenheim maakte nodigen de toeschouwer uit tot een fysieke en mentale ontmoeting met ‘de ander’, waarin existentiële dimensies van het mens-zijn als lijden, hoop, liefde, pijn en extase kunnen worden herkend en beleefd in al hun rauwheid en schoonheid.

[nanettecurator]

Botanica

Tentoonstelling - Botanica Drawing Centre Diepenheim 19 maart - 4 juni 2017 Curator: Nanette Kraaikamp Deelnemende kunstenaars: Emmy Bergsma – Hommarus W. Brusche – Nikki van Es – Arja Hop & Peter Svenson – Jolanda Schouten – Charlotte Schrameijer – Sigrid van Woudenberg

‘Botanica’ zou kunnen verwijzen naar een plek waar enkel nog het plantenleven aanwezig is op een andere planeet of over duizend jaar op onze aarde. De titel kan echter ook verwijzen naar het verzamelen, categoriseren, observeren en beschrijven van planten. In de voorjaarstentoonstelling staat een dergelijke gevarieerde blik op de natuur, of meer specifiek flora centraal.

De natuur is door de eeuwen heen in de beeldende kunst altijd een veelvoorkomend thema geweest. In tekeningen was het onderwerp flora zichtbaar in plantenvormen als decoratief patroon, in het weergeven van planten voor wetenschappelijke doeleinden in botanische tekeningen, of als symbool voor abstracte concepten.

In Botanica laten acht kunstenaars hedendaagse dimensies en interpretaties van het plantenleven zien, formeel van micro- tot macroperspectief, en inhoudelijk van metafoor voor de cyclus van het leven tot studieobject voor de ontrafeling van de fotosynthese.

[nanettecurator]

La Jeune Fille et la Mort  - Jérôme Zonder -

Tentoonstelling - La Jeune Fille et la Mort - Jérôme Zonder Drawing Centre Diepenheim 23 juni - 28 augustus 2016 Curatoren: Arno Kramer en Nanette Kraaikamp

De Franse kunstenaar Jérôme Zonder (1974) is een rijzende ster in Frankrijk. Zonder maakt het ons als kijker vanuit een bepaald standpunt niet altijd makkelijk, zijn werk is figuratief en goed te volgen maar inhoudelijk is het heftig. We worden meegesleept in een wereld van seksuele slavernij, geweld, geïntegreerd in geschiedenis, en dat alles vermeend gezien door de ogen van een kind. Het zijn deels macabere tekeningen met ongewone personages. Rode draad in zijn werk is de verhouding tussen kind en volwassenen, en leven versus de dood.

Hij etaleert in alles zijn enorme virtuositeit. Zijn werk verraadt sporen van strips, cartoons, klassieke tekentechnieken, precisie en realiteit. Jérôme Zonder gaat niets uit de weg. Wat in hem opkomt en wat hij relevant vindt voor de betekenis in een tekening, tekent hij met veel passie. Paradox is dat hij kans ziet om met soms schokkende beelden, macabere taferelen, toch ook weer schoonheid en humor te laten zien. Jérôme Zonder zal in één van de zalen van Drawing Centre Diepenheim een grote tekeningeninstallatie ter plekke maken.

[nanettecurator]

Traumraum

Tentoonstelling - Traumraum Drawing Centre Diepenheim 17 september t/m 27 november 2016 Curator: Nanette Kraaikamp Deelnemende kunstenaars: Sebastiaan Schlicher, Charlotte Schleiffert, Karen Sargsyan, Lenneke van der Goot, Stan Klamer, Rozemarijn Westerink

In de herfst van 2016 toont Drawing Centre Diepenheim een tentoonstelling waarin de wonderlijke subjectieve werelden van tekenende beeldend kunstenaars centraal staan. Tegenwoordig zijn er veel kunstenaars die fantasievolle werelden creëren, van surrealistisch en sprookjesachtig, tot rauw of geheel abstract. De realiteit van alledag lijkt in eerste instantie in dergelijke werken te worden ontvlucht, maar is wel degelijk voelbaar en zelfs gedeeltelijk daarop gebaseerd.

In deze tijd van versnelling en informatieve overkill is de behoefte zich terug te trekken in een eigen verhaal en alternatieve werelden, niet zozeer een vorm van romantisch escapisme waarbij de kunstenaar zich afkeert van de werkelijkheid, als meer een noodzakelijke artistieke manier van zoeken naar persoonlijke alternatieven om met de werkelijkheid om te gaan. In deze persoonlijke zielenroerselen zijn dan ook vele herkenbare elementen en archetypische verschijnselen uit het collectieve geheugen te ontdekken.

Het zijn vaak tekeningen die vertellen van gepersonifieerde mythes, herinneringen of fantasieën, soms met een theatraal karakter. Hoewel in films en andere nieuwe media, via digitale trucages onderhand alles mogelijk is, gebruiken veel beeldend kunstenaars nog steeds alleen het tekenmateriaal en dus hun handwerk, om tot de verbeelding van dergelijke “nieuwe werelden” te komen. Het tekenen lijkt zich met zijn intieme en directe hoofd-hart-hand-connectie juist goed te lenen om kwetsbaarheid en twijfel, die voortkomen uit de belevingswereld van het individu, om te zetten in een geheel eigen parallelle wereld. In de tentoonstelling zal zowel het traditionele tekenen op papier als ook het werken met papier als sculpturale mogelijkheid te zien zijn.

[nanettecurator]

Drawing Front

Tentoonstelling - DRAWING FRONT Drawing Centre Diepenheim 19 maart - 6 juni 2016 Curatoren: Arno Kramer & Nanette Kraaikamp

Drawing Centre Diepenheim heeft het initiatief genomen om het hedendaagse tekenen onder de aandacht te brengen. In de periode van maart t/m juni 2016 presenteren 20 kunstenaarsinitiatieven in Nederland tentoonstellingen waarin het tekenen centraal staat. Op 16 en 17 april 2016 zal in Diepenheim DRAWING FRONT WEEKEND plaatsvinden, een tekeningenmanifestatie voor liefhebbers van hedendaagse tekenkunst.

Drawing Centre Diepenheim kiest voor een groepstentoonstelling van Belgische en Nederlandse kunstenaars voor wie het tekenen de belangrijkste en soms enige  discipline vormt in hun kunstpraktijk. In Drawing Centre Diepenheim worden meer dan talentvolle Nederlandse kunstenaars getoond die relatief onontdekt of net afgestudeerd zijn. In de Kunstvereniging exposeren kunstenaars uit België die nog weinig in Nederland te zien zijn geweest.

Curatoren Nanette Kraaikamp en Arno Kramer hebben voor wat betreft de Belgische deelnemers gekozen voor kunstenaars die nationaal en internationaal vaak al bekend zijn, maar die (nog) niet in de categorie wereldberoemd vallen. Met de keuze van de kunstenaars wordt aangetoond hoe hoog de kwaliteit van het tekenen in België is. Inhoudelijk is vooral gezocht naar diversiteit. Met enkele grote werken, ter plekke voltooide tekeningeninstallaties en series zorgvuldig en zeer bekwaam getekende figuratieve werken, belooft het een spectaculaire presentatie te worden.

[nanettecurator]

Tekst tentoonstelling Henk Stallinga

LEVITY

Gerhard Hofland proudly presents the exhibition Levity by Henk Stallinga. Stallinga is both a visual artist and a designer. Although he does not consider his product designs to be fine arts parts thereof are often transformed into conceptual multimedia installations and sculptures. Light, sound, movement and a minimalistic visual language,are recurring elements in them. The exhibition consists of the light installation Lumen Balance, the seriesBreathe In Breathe Out, wherein paintings are combined with lamps, and the installation A Couch to Match the Painting.

The concepts behind Stallinga’s works are often based on our awareness of the everyday world around us. This involves concepts like sense of time, sonorous and visual perception and experience of energy in the form of light, heat or movement. The observer is often left surprised or even optically deceived by Stallinga’s works in which everyday phenomena are presented in a different context.

In his installation A Couch to Match the Painting, Stallinga offers another perspective on the clichéd idea of “the painting above the sofa”. In the installation both sofa and painting are stripped of their primary function. By showing the painting backwards and thus revealing the stretcher,and by hanging the canvas loose in space, Stallinga deconstructs the illusion of a two-dimensional painting into a pure three-dimensional object of wooden laths and a piece of cloth. The sofa in this installation is made of the same materials as the painting, the focus is also on the material structure. However, in this context it is the sofa that is elevated from practical object to sculpture.

In the light installation Lumen Balance subltly bend light lines float in the gallery space as naturally moving mobiles. These lamp tubes create various hues of white light, in which we can recognise the hourly and seasonal changes in daylight. Stallinga plays with the perception of light by making the viewer aware of the influence that light has on our perception of time and our sense of warmth, simultaneously showing us light as an energy that moves.

Light also plays an important role in the series Breathe In Breathe Out. Stallinga literally frames light by hanging circular lamp tubes that are strung together in front of a canvas. Like a painter he attempts to direct light and dark to achieve a visual illusion. By varying the light’s intensity or by partially covering the lamp tubes, forms and depth optically emerge. The subtle brightening and dimming of the light creates associations with the rhythm of our breathing. It is this visual game with physical and optical patterns, realised through ingenious programming and production that makes Stallinga’s work so intriguing

Henk Stallinga (1962) lives and works in Amsterdam. In 1993 he graduated from the Rietveld Academy, after which he opened his own studio that is co-owned by management partner Annemarie Galani. Stallinga’s works are part of several permanent collections, including the Museum of Modern Art in New York, Fonds National d’Art Contemporain in Paris and the Stedelijk Museum in Amsterdam. Stallinga is currently working on a major solo exhibition in Japan, that opens in spring 2017.

Nanette Kraaikamp

[nanettecurator]

Tekst tentoonstelling Joost Krijnen

l’Astronaute Provinciale

Gerhard Hofland is proud to present a solo show by Joost Krijnen. Krijnen makes drawings. The kind of drawings in which the directness of the artist’s gestures and the pureness of the line remain visible and form the core elements. He works both on paper and MDF. His drawings may take the form of a collage, an installation, or even sculpture.

Daily notes, doodles and sketches form the basis for his works. It is the power of these often fast and intuitive drawings, which Krijnen is also able to translate into a larger, more monumental format. In this transformation, it is the trick to keep visible the intuitive aspects and process-like quality and at the same time to create a strong image.

The drawings are often motivated by personal motives from the daily life of the artist. Through an associative drawing process these personal experiences are transformed into a work where a search into a balanced composition, the right lines, shapes and colors becomes the focus. This delicate process stays visible and tangible in the finished drawings. It is this combination between sketchy immediacy and thoughtful precision, between the formal and the purely personal that makes Krijnen’s drawings so fascinating.

Joost Krijnen (1983, Breda) lives and works in Amsterdam. He studies fine arts at AKV/St Joost, Breda and was a resident at the Rijksakademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam. Recently, he won the De Scheffer Prize of the Dordrecht Museum and he won the Koninklijke Prijs voor Vrije Schilderkunst. Krijnen exhibited his work at Gallery Mirko Mayer in Cologne and Lokaal 01 in Antwerp, among other places.

Nanette Kraaikamp

[nanettecurator]

Tekst tentoonstelling Jochen Mühlenbrink

ASCHE

Gerhard Hofland is proud to present Asche, the third solo exhibition of Jochen Mühlenbrink (1980 Freiburg). The exhibition includes new paintings and works on paper.

Mühlenbrink is well-known for the trompe l’oeil effect he employs in his work. For example by painting the back side of paintings so thoroughly realistic that it is hard to differentiate  reality and artifice. By using this technique he inhabits the boundary between representation and illusion at the same time investigating the relationship between abstraction and figuration, fiction and non-fiction and presence and absence.

In the exhibition Asche however it is clear to see that in his recent works he has taken a slightly new direction. The large scale painting  Grand Match (2014) shows masses of burned out matches that have been painted meticulously on raw canvas. The painting has no clear composition or focus point: instead it contains a scattered image without any hierarchy. The matches are the traces of an action that has just taken place before. They are the remaining presence, although burned and turned to ashes of an absent action. As these silent material witnesses of an event already gone by, they act as symbols of vanity referring to the ephemeral and wasted options and choices of everyday life. Mühlenbrink has thus brought back representational images into this work along with its symbolic meanings playing yet another visual game that is so characteristic of his work.

NL Met trots presenteert Gerhard Hofland,  Asche,  de derde solo-tentoonstelling van Jochen Mühlenbrink (1980 Freiburg). Aschebevat naast nieuwe schilderijen ook nieuwe werken op papier.

Mühlenbrink is vooral bekend van zijn Trompe l’oeil techniek die hij toepast in zijn werken. Door bijvoorbeeld achterkanten van schilderijen te schilderen op een wel zo bedrieglijke manier dat het moeilijk is het verschil tussen echt en namaak te onderscheiden. Hij focust zich op deze techniek om de grenzen tussen representatie en illusie zichtbaar te maken en op hetzelfde moment de relatie tussen abstractie en figuratie, fictie en non-fictie en aanwezigheid en afwezigheid te onderzoeken.

In de tentoonstelling  Asche wordt het duidelijk dat in zijn recente schilderijen een nieuwe weg is gekozen. In het grote doek Grand Match(2014) wordt een massa aan afgebrande lucifers getoond die minutieus zijn geschilderd op onbewerkt linnen. Het schilderij heeft geen heldere kompositie of focus: In plaats daarvan toont het een verstrooid beeld zonder hiërarchie. De lucifers zijn sporen van een gebeurtenis die al plaats heeft gevonden. Het zijn zwijgende getuigen van wat is geweest. Ze zijn verworden tot een Vanitas symbool dat verwijst naar het vluchtige en naar de verspilde kansen en mogelijkheden van het alledaagse leven. Mühlenbrink brengt de representatie terug in zijn beelden tezamen met hun symbolische betekenis, nu echter  in een nieuw visueel spel dat zo kenmerkend is voor zijn werk.

Nanette Kraaikamp

[nanettecurator]

Tekst tentoonstelling Koen Delaere & Daniel Schubert

Zest de Soleil In October and November Galerie Gerhard Hofland shows paintings by Koen Delaere (NL, 1970) and Daniel Schubert (D, 1984). A combination of two abstract painters. It is not the first time that Koen Delaere partners up with another artist when he exhibits his work. Last year he exhibited his work together with the French painter Jean-Baptiste Bernadet in the show Wichitiat Galerie Gerhard Hofland.  More recently, he collaborated with artist Jeroen Doorenweerd in an exhibition curated by Lorenzo Benedetti at De Vleeshal in Middelburg where the exhibition period began with a painting performance in which visitors could wander around and other artists were invited to respond in their own way or integrate through lectures, yoga sessions, music performances and workshops. This interactive and energetic aspect of the presentations of Delaere’s works is a reflection of the essence of his paintings. 

Delaere’s paintings are the result of a physical and energetic interaction with the material: canvas, thick layers of paint, colours and textures. For Delaere painting is not meant to arrive at aesthetic perfection but to involve the viewer into the layered and dynamic work process that was necessary to come to a finalised painting. The layers of paint and the gestural way in which it is is applied are the subject matter of Delaere’s compelling paintings. The performative character of Delaere’s works can be compared to experiencing a live music performance or to making music in which a meaning evolves while actively listening.

The act of painting is also of interest to the young Düsseldorf based painterDaniel Schubert. He investigates how to materialise the daily pictorial world around him through painting. Starting points of his paintings are often details from his direct surroundings and can vary from an online advertisement or a wall full of graffiti to elements from nature. In his research he experiments with many painting materials like egg tempera or rabbit glue. Just as with Delaere the completion of a painting can last for months. Thereby the intuitive and dynamic process of painting is as much about the physical creation as it is about looking: the process of continuous reflection and selection.

Nanette Kraaikamp

[nanettecurator]

Tekst tentoonstelling Johan Tahon

ADORANT

In September and October the Belgian sculptor Johan Tahon (1965) presents his most recent ceramic sculptures at Gallery Gerhard Hofland. His intense sculptures mostly resemble human creatures with a strange anatomy: fused heads, distorted faces, bodies stretched or with fragmented limbs.They are made from raw, unfired clay or plaster covered in dripping high gloss white enamel, with a single color accent. Simultaneously his work is reminiscent of the classics: sculptures from ancient Greece and Byzantium, archetypal Egyptian, African and oriental sculptures, but also to the work of modern sculptors like Lehmbruck and Giacometti.

Tahon’s sculptures often have an unpolished and unfinished look, as if they are in constant state of development. Also, the construction of the sculptures is still clearly visible. This visibility of the physical process is an essential part of the work of Tahon. The exhibited sculptures in the gallery are just the status quo of a process that is more inclusive, which is the complete mental and physical creative process that takes place in the artist’s studio. The importance of Tahon’s studio practice is underlined by an acquisition of some of his workshop, including a wall full of sketches and texts, tryouts in clay and sculptures, by the Museum of Contemporary Art in Antwerp (MHKA). Tahon’s studio’s located both in Belgium and in Turkey are like temples in which he creates his own reality and where his sculptures are brought to live intuitively. Much of what Tahon makes is supported by philosophical and metaphysical speculations. As with Giacometti, the sculptures of Tahon are not so much about their outward form, but about the inspiration and the issues that are contained in it. For Tahon sculpting is a necessary activity,  a way of life. It is an existential experience in itself that consists of ‘seeking and receiving’, a magical interactive process between himself and his sculpted entities. In this process Tahon wants to make tangible existential issues and feelings. As they are frightening and unpleasant they become conceivable and bearable in the temporary physical form of a sculpture. For the viewer this makes Tahon’s sculptures very expressive and often recognizable, offering them an intimate encounter with these intense emotions solidified into ceramics.

Johan Tahon born in 1965 in Menen (BE),  lives and works in Sint Denijs Boekel (BE) and Istanbul (TR). He studied sculpture at the Koninklijke Academie voor Schone Kunsten (KASK) in Gent (BE). Tahon participated in numerous exhibitions, among others:  De Rode Poort and De Opening (SMAK, Gent, BE), Beaufort01 (Oostende, BE), Lustwarande04 (Tilburg, NL), Manifesta (Maasmechelen, BE) and showed his work in places like the Ministry of Finance (The Hague, NL), the Gerhard Marcks Haus (Bremen, DE), the Academia Belgica (Rome, IT), the Topkapi Palace (Istanbul, TR), The Kennedy Center for the Performing Arts (Washington DC, USA), Palais d’Iéna (Paris, FR), the Istanbul Biennial (TR). Tahons sculptures are part of public and private collections like SMAK (Gent, BE), MHKA (Antwerp, BE), Stedelijk Museum (Amsterdam, NL), GEM en Gemeentemuseum (The Hague, NL), MARTa (Herford, DE), de Vanhaerents Art Collection (Brussels, BE), the collection of  Cermodern (Ankara, TR) and the collection of the Dutch Royal Family (The Hague, NL). Recently the Bonnefantenmuseum (Maastricht, NL) new monumental works by Tahon.

NL In september en oktober toont de Belgische beeldhouwer Johan Tahon (1965) zijn nieuwste keramische sculpturen bij Galerie Gerhard Hofland. Zijn intense sculpturen lijken veelal op menselijke wezens met een bevreemdende anatomie: samengesmolten koppen, vervormde gezichten, uitgerekte of gefragmenteerde ledenmaten. Ze zijn opgebouwd uit rauwe, ongebakken klei of gips en overgoten met druipende hoogglanzende witte glazuur, met hier en daar wat kleuraccenten. Tegelijkertijd doet zijn werk denken aan de klassieken: sculpturen uit de Griekse en Byzantijnse oudheid, aan archetypische Egyptische, Afrikaanse en Oosterse sculpturen maar ook aan het werk van moderne beeldhouwers als Lehmbruck en Giacometti. Tahons beelden zijn vaak ongepolijst en lijken onaf, alsof ze in voortdurende staat van ontwikkeling zijn. Ook de opbouw van de beelden is veelal zichtbaar gebleven. Deze zichtbaarheid van het fysieke proces is een wezenlijk onderdeel van het werk van Tahon. De beelden in de galerie zijn slechts de status quo van een proces dat veelomvattender is, namelijk het totale mentale en fysieke creatieve proces dat zich afspeelt in het atelier. Niet voor niets kocht het Museum voor Hedendaagse Kunst in Antwerpen (MKHA) een deel van zijn atelier aan, met alles erop en eraan:  een muur vol met schetsen en teksten, probeersels in klei, en sculpturen. De ateliers van Tahon, een in België en een in Turkije, zijn als tempels waarin hij zijn eigen realiteit creëert en waar zijn beelden op intuïtieve wijze tot leven komen.

Veel van wat Tahon maakt wordt door filosofische en metafysische bespiegelingen gedragen. Net als bij Giacometti gaan de beelden van Tahon niet zozeer over hun uiterlijke vorm maar over de bezieling en de vraagstukken die daarin besloten liggen. Voor Tahon is beeldhouwen een noodzakelijke bezigheid, een manier van leven. Deze voor hem existentiële ervaring op zich, bestaat uit ‘zoeken en ontvangen’, een magisch interactief proces tussen hemzelf en het beeld. Het zijn existentiële vraagstukken en gevoelens die Tahon tastbaar wil maken, beangstigend en onaangenaam als ze soms kunnen zijn worden ze in de tijdelijke fysieke vorm van een sculptuur vatbaarder en dragelijker. Voor de kijker levert dit expressieve en vaak herkenbare beelden op, en een intieme confrontatie met deze tot keramiek gestolde emoties.

Nanette Kraaikamp

[nanettecurator]

My City Drifts

Tentoonstelling - My City Drifts Retort Art Space 16 mei – 1 juli 2012 Curator: Nanette Kraaikamp i.s.m. Lotte Rijkes Kunstenaars:  Paul Bogaers, Ilse Leenders, Jan Dirk van der Burg, Sipke Visser en Jaap Scheeren.

De persoonlijke stad staat centraal in mei en juni 2012 in Retort Art Space. Vijf fotografen: Paul Bogaers, Ilse Leenders, Jan Dirk van der Burg, Sipke Visser en Jaap Scheeren, bieden elk een eigen perspectief op de stad in een groepstentoonstelling die plaatsvindt tijdens het internationale fotofestival GRID.

Stadsplanner Cornelis van Eesteren heeft grote invloed gehad op de stad Amsterdam door zijn uitbreidingsplannen, maar hoeveel verhoudt die geplande stad zich eigenlijk tot de persoonlijke stad? Stadsplanning en de groei van de stadsbevolking hebben invloed op het uiterlijk van de stad en het gebruik ervan. De individuele stadsbewoner heeft echter ook invloed op de stedelijke omgeving door deze een persoonlijke invulling te geven of in de manier waarop hij deze beleeft. Door de stad lopend ervaart iedereen dezelfde omgeving compleet anders. Een toerist houdt de kaart op de kop en vinkt af in de reisgids. Een kantoorbediende neemt elke dag dezelfde route naar zijn werk. Weer een ander kiest juist de ongebaande paden. Zo zijn er tal van ingrediënten die een stad tot een persoonlijk domein maken.

De persoonlijke ruimte binnen de gereguleerde stad wordt door de wetenschapper Michel de Certeau in zijn essay Walking in de City omschreven als “spatial practices”. Certeau beschrijft de stad als een concept dat is bedacht door stadsplanners, maar tegelijkertijd ziet hij deze van bovenaf opgelegde orde als een grid met vele mazen waarin de gebruikers zelf hun eigen plan kunnen trekken. Het werk van Jan Dirk van der Burg laat dit gegeven mooi zien. In Retort presenteert hij zijn doorlopende onderzoek en documentatie van de burgerlijke drift tot het maken van eigen, kortere, wandelpaden naast de bestaande paden, de zogenaamde olifantenpaadjes. Jaap Scheeren onderzocht en herinterpreteerde de bijzondere gewoontes en gebruiken van de inwoners van Shanghai. In de foto’s van Ilse Leenders vormt de stad Tokyo een decor en een katalysator van het imaginaire: wonderlijke ensceneringen zijn het resultaat van een onderzoek waarin de historie van de stad en het dagelijks leven samen komen. Paul Bogaers biedt in zijn foto’s een poëtische blik op stedelijke details en het alledaagse, dat waar we in de stad wellicht aan voorbij zouden lopen verworden in zijn foto’s juist tot belangwekkende plekken en beelden. Sipke Visser biedt vooral een heel persoonlijke blik op de stad Londen door zijn onderzoek naar deze stad als een fotodagboek te presenteren. My City Drifts is een samenwerking van curator Nanette Kraaikamp en gastcurator Lotte Rijkes. De tentoonstelling vormt een onafhankelijk onderdeel van de GRID-biënnale: een internationale biënnale voor fotografie. Voor meer informatie kijk op de GRID website. 

[nanettecurator]

Guerrilla Drawing

Tentoonstelling - Guerrilla Drawing Retort Art Space 23 februari – 1 april 2012 Curator: Nanette Kraaikamp Kunstenaars: Rozemarijn Westerink, Lenneke van der Goot, Richtje Reinsma, Roosmarijn Schoonwelle, Nanette Kraaikamp, DUO NAR (Stefan Kasper, TRIK)

Overal lijnen, krabbels, strepen en krassen, Retort Art Space en omgeving dienen in februari en maart als ondergrondmateriaal voor meerdere tekenaars, onder wie Rozemarijn Westerink, Stefan Kasper en Lenneke van der Goot. Zij zullen een site-specific werk maken waarvan het maakproces op locatie en op een blog te volgen zal zijn. De tekening als proces, als dynamische activiteit staat centraal: overal in Retort en de buurt duiken tekeningen op en verdwijnen ze even snel weer.

In vijf weken tijd zal de ruimte van Retort Art Space dienen als een plek waar tekenactiviteit plaatsvindt, waar vrijelijk allerlei voorstellingen van allerlei aard zullen ontstaan en ook weer zullen verdwijnen. Hiermee benadrukt de tentoonstelling de performatieve kant van het tekenen: de tekening als medium dat overal kan ontstaan, tijdelijk zichtbaar is en weer verdwijnt, als een beweging. Dit concept van de tekening als een beweging die ook los kan staan van het papier, komt vooral voort uit de conceptuele kunst van de jaren zestig en zeventig. ‘Drawing is a verb’ zei Richard Serra in 1976, een directe handeling. En Richard Long bijvoorbeeld maakte in 1967 een spoor in het gras door te eenvoudigweg te wandelen: een lijn, waarmee als het ware een tekening ontstond. Kunstenaar Paul Klee zag in alles om hem heen lijnen terug. Hij zag de hele cosmos als gecoördineerde lineaire beweging. Zo beschrijft hij in zijn Pedagogical Sketchbook (1953) een simpele lijn als een zich voortbewegende punt: ‘An active line on a walk, moving freely, without a goal. A walk for a walks sake. The mobility agent is a point, shifting its position forward.’ De tekening en de beweging zijn overal aanwezig, kunst en locatie, kunstwerk en natuur zijn één en lijnen en tekeningen zijn overal.

Naast de tentoonstelling is er een blog waar onder meer tekenacties van het publiek in de openbare ruimte, gevonden lijnen, stoepkrijttekeningen, getekende street art, informatie over tekenen als activiteit enzovoorts gedeeld worden. Ook de tekenacties van de kunstenaars die in Retort aan het werk zijn, zijn te zien op dit blog. Tijdens de kunsteducatieve middagen voor kinderen zal er een stoepkrijtmanifestatie plaatsvinden rondom Retort.

[nanettecurator]

9-ketotrans-2

Tentoonstelling - 9-keto-trans-2 / Jef Faes Retort Art Space, Amsterdam 14 januari  - 19 februari 2012 Curator: Nanette Kraaikamp

Zwermen bijen op, in en door geometrische sculpturen: dit is het werk van de Belgische biokunstenaar Jef Faes. Aan Retort Art Space de eer om als eerste in Nederland deze unieke installaties te tonen aan het grote publiek, in samenwerking met de Verbeke Foundation. De titel ‘9-keto-trans-2’ verwijst naar de bijzondere macht van de bijenkoningin, namelijk de feromonen die zij uitscheidt om haar hofhouding te dirigeren.

Faes beïnvloedt de manier waarop de bijen werken en de vormen die zij maken door hen in zijn kunstwerk te integreren en daar verder te bouwen waar hij was opgehouden. Deze biomorfe architectuur van de bijenkolonie is voor Faes een logische, natuurlijke toevoeging aan zijn gipsen sculpturen die een oneindige mentale reis voorstellen in ontelbare in elkaar grijpende negatieve en positieve vormen. Geometrische vormen, patronen en meetkundige structuren die we in de natuur vinden, op macro en microniveau, die elkaar op-en aanvullen, vormen de uitgangspunten voor zijn werk. Honingraten, de perfecte zeshoeken zijn daar ultieme voorbeelden van.

De samenwerking tussen mens en dier is nog altijd bijzonder experimenteel. Faes kreeg de kans om als resident op het landgoed van de Verbeke Foundation in de periferie van Antwerpen units te bouwen waar complete bijenkolonies zijn ondergebracht en aan het werk gezet zijn. Hier ontwikkelde hij onder meer zijn recente installatieproject 'Liquid-Gold-Random-Player': een bolvormige installatie -met levende bijen er in- die om de zoveel tijd gekanteld wordt. Deze beweging is voor de bijen dusdanig ingrijpend dat het de richting waarin zij bouwen wijzigt, waardoor er nieuwe vormen en verbindingen ontstaan. Het project is een unieke samenwerking tussen kunst en wetenschap en heeft de aandacht getrokken van wetenschappers van de Universiteit van Gent, die hier onderzoek aan gekoppeld hebben. De Belgische Verbeke Foundation speelt een belangrijke rol. Dit instituut heeft zich gespecialiseerd in biokunst die tot op heden zeer moeilijk verkoopbaar is, maar wel het grensverleggende, experimentele en provocerende karakter heeft wat zo kenmerkend is voor ‘avant-garde kunst’.

[nanettecurator]

The Botanist’s Reverie

Tentoonstelling - The Botanist’s Reverie Retort Art Space 11 juni t/m 10 juli 2011 Curator: Nanette Kraaikamp Kunstenaars: Kunstenaars: Egied Simons, Sjoerd Buisman, Nikki van EsAdrian Woods, Grondvormen, Wandschappen, Lisa van Bommel, Caroline PrisseAnne Geene, Mike Thompson, Jasper Griepink, Adam Zaretsky.

De groepstentoonstelling The Botanist’s Reverie toont werken van 12 kunstenaars en ontwerpers, die ieder op hun eigen manier de natuur - en flora in het bijzonder – verbeelden en/of gebruiken als materiaal; van plantstructuren van papier tot verknoopte wilgen en van porseleinen fantasieplanten tot draagbare tuinen. Daarmee biedt de tentoonstelling een gevarieerde kijk op het concept flora. De tentoonstelling brengt bovendien niet alleen de morfologie, en de esthetiek van flora naar voren in verschillende media maar belicht ook de toenemende beïnvloeding en maakbaarheid daarvan.

Hoe wij de natuur bezien en hoe wij met haar omgaan is aan verandering onderhevig. De wetenschappelijke en artistieke interesse in de natuur beleefde een hoogtepunt tijdens de romantiek, rond 1800. Romantici zagen de natuur als een zelfstandige organische entiteit met eigen wetmatigheden en zagen er menselijke emoties en waarden in weerspiegeld. Zij bestudeerden de natuur als nooit tevoren en zagen haar als een bron van informatie over het leven op aarde. Zoals bijvoorbeeld de beroemde dichter,schrijver, filosoof en natuurwetenschapper Johann Wolfgang von Goethe (1749-1832) die geloofde in het bestaan van een ‘oerplant’ waarin de wetmatigheden, oftewel de verschijningsvormen, van alle andere planten besloten zouden liggen.

Het bestaan van deze wetmatigheden waar Goethe zo naar zocht en waar hij in geloofde is inmiddels ontdekt en daarmee bewezen, namelijk in de vorm van het DNA. Door technische ontwikkelingen is de mens tegenwoordig in staat deze wetmatigheden te veranderen en zelfs geheel te ontwerpen. Het idee van de natuur als een zelfstandige entiteit is onhoudbaar geworden en zal moeten plaatsmaken voor een geheel ander begrip van natuur, namelijk een door de mens gecontroleerde natuur, een genetisch gemodificeerde en artificiële natuur, waaraan allerlei politieke en economische belangen kleven. Daarom zijn wetenschappers en kunstenaars nu net als in de periode rond 1800 wederom erg geïnteresseerd in hoe wij de natuur moeten bezien en hoe we daarmee om dienen te gaan. Zij experimenteren onder meer met nieuwe mogelijkheden die de techniek hen biedt en roepen daarmee allerhande ethische vraagstukken op over natuurbeïnvloeding en de maatschappelijke gevolgen daarvan. Zo zal de toekomstige botanist wellicht zelf in staat zijn om planten te creëren in plaats van ze enkel te bestuderen en zal hij zich vervolgens vooral moeten verdiepen in de patenten die op artificiële natuurproducten zijn aangevraagd.

De tentoonstelling en het extra programma verwijzen naar en reflecteren op deze ontwikkelingen binnen het thema flora. Retort Art Space presenteert het extra programma in samenwerking met The Arts and Genomics Centre van de Universiteit Leiden. Dit bestaat uit lezingen door onder meer Prof. dr. R. Zwijnenberg en een performance van Adam Zaretsky.